மெரிடியன் கோடு

மெரிடியன் கோடு (சிறுகதைகள் சீ2 – 93)

#ganeshamarkalam

சிறுவயசில் மதுரையில், ஆத்தில் யாராவது டாய்லெட் போயிருந்தா, அவா எங்கேன்னு கேட்டுண்டு யாராவது வந்தா. லண்டன் போயிருக்கான்னு சொல்லிடரது. 

நாசூக்கா இருக்கும். சிலருக்கு புரியாது; “அப்படியா, சொல்லவேயில்ல! எப்போ வருவா? போன் செஞ்சா எனக்கு ஏதாவது வாங்கிண்டு வரச்சொல்லுங்கோ!” கக்கூஸ்லேந்து என்ன கிஃப்ட் எடுத்துண்டு வரது? விவஸ்தையில்லாம கேக்குங்கள். ஆனால் நிஜ லண்டணுக்கே நானும் ஒருநா போவேன்னு தோணலை.

லண்டன் எப்போ வந்தாலும் பேய்ஸ்வாட்டர் ரோட் கிட்டே ஏதாவது ஹோடலில் தங்கிக்கறது. ஹீத்ரோலேந்து பஸ். ஸ்டேஃபோர்ட் ட்ரெயினில் போய் ஜோலி முடிஞ்சதும் வீக்கென்டுக்கு லண்டன் வந்துடுவேன். இங்கே பொழுதுபோகும். 

ஷூவையும், கோட்டையும் போட்டுண்டு கையில் குடையை எடுத்துண்டுட்டா போயிண்டே இருக்கலாம், சாயங்காலமா கால் களைச்சுப்போய் திரும்பி வந்தாப்போரும். எங்கெல்லாம் போவேன்? அதையும் சொல்லணுமோன்னோ!

பேய்ஸ்வாட்டர்  ரோடுலேயே மார்பிள் ஆர்ச் வரைக்கும். அப்புரம் ஹைட் பார்க் ஓரமா பக்கின்ஹாம் அரண்மனை பக்கமா போரதா, இல்லை ஆக்ஸ்ஃபோர்ட் ஸ்ட்ரீட் பூரா நடந்துட்டு ரீஜென்ட் வழியா பிக்கடில்லி சர்கஸா? கடைசீயா போரது என்னவோ வெஸ்ட்மின்ஸ்டர்கிட்டே தேம்ஸ் நதிக்கரை. அப்புரம் ஹோடலுக்கு, கீக்கிடமான எட்டடிக்கு 5 அடி ரூமுக்கு வரவே தோணாது. மூலையில் ஷவர் கேபினெட். டேபிளில் காஃபீ மேக்கர். கட்டில் நம்மளை அப்படியே உள்ளெ வாங்கிக்கும். 

தேம்ஸ் நதிக்கரையில் உலகமே நம் காலடியில். பிக்பென்லேந்து டவர் ப்ரிட்ஜ் வரைக்கும் காலார போலாம். திரும்பரச்சே வேர ரூட் போட்டுண்டு வரது.

நாலஞ்சு தடவை லன்டன் வாந்தாச்சு. லண்டனை தவிர பல இடங்கள் பாத்தாச்சு. அலுக்கலை. ஒவ்வொரு தடவையும் புது அனுபவம். சில நல்லது, சில கெட்டது. லண்டன் லண்டன்தான். பக்கின்ஹாம் பாலஸ் மட்டும் முதல் தடவை பார்த்ததும் இந்தப் பக்கமே வரப்பிடாதுன்னு இன்னி வரைக்கும் மெயின்டைன் செஞ்சுட்டேன். உள்ளே எப்படியோ, வெளீலேந்து உலகத்துலேயே அசிங்கமான கட்டிடம்னு பேர். பார்த்தா தெரியும் ஏன்னு.

இந்தத்தடவை 5நா வேலை. வெள்ளிக்கிழமை மத்தியானம் வந்தாச்சு, ஹோடலில் சாமனை வச்சுட்டு எப்பவும் போல நடையை கட்டியாச்சு. ரெண்டுநா லன்டனில் இருந்துட்டு அப்புரம் ஸ்டாஃபோர்ட் போலாம்னு. இன்னைக்கு எங்கே? யோசிச்சிண்டே பிக்கடெலி சர்க்கஸ் வரைக்கும் வந்தவன் சரி லைசெஸ்டர் சதுக்கம் போனா சார்லீ சாப்லின் சிலை பாக்கலாம்னு போரேன்.

சின்னூண்டா அழகா போட்டோவில் பாத்தது.

சாயங்காலம் ரோட்டோர கடைகளும் ஜன சந்தடியும் அதிகம். பொழுது பறக்கும். சித்தே இருட்டினதும்தான் இத்தனை நாழியா அடிவயித்தில் நம நமன்னு ஃபீல் ஆனது பசீன்னு புரிஞ்சது. என்ன பண்ணலாம்? 

சுத்தியும் முத்தியும் நம்மூர் மாதிரி ஸ்ட்ரீட் கார்ட்ஸ் – கையேந்தி பவன். என்ன விக்கரான்னா வேகவச்ச உருளைக்கிழங்கு. 5 பவுண்ட். நம்மூர் 450ரூ. அச்சச்சோங்காம கிழங்கு சைசை பார்த்தா மலைச்சுப்போவேள் – ஒவ்வொண்ணும் இளநீ கணக்கா. ஒண்ணு சாப்பிட்டா வயிறு ரொம்பிடும். எனக்கும் ஒண்ணுன்னு காசு தந்தேன். வெநீரில் கொதிச்சிண்டிருந்ததை எடுத்து வெட்டி, ஒரு பெரீய பேப்பர் பையில் நேப்கின்னோட வச்சு பெப்பர், சால்ட் சாஸ் விட்டு குலுக்கி கையில் வச்சான். ப்லாஸ்டிக் ஃபோர்க்.

“இங்கே சாப்பிடப்பிடாது, தள்ளிப்போய் சாப்பிடு!” அதுதான் சித்தே மனசை உருத்தித்து. இவன் மடீலேயே உக்காரணும்னா வந்தேன்? ஏன் அப்படி சொன்னான்? பிடிக்கலை.

பசி அடங்கித்து. சரி காபியும் குடிச்சுட்டு ஹோடலுக்கு நடையைக் கட்டினா போய்த் தூங்கலாம், நாளைக்கு சண்டேயும் இன்னும் சுத்தலாம். இன்னொரு கடையில் காபி. 3 பவுண்டுக்கு முக்காலடி உயர பேப்பர் கப்பில் ஊத்தி மூடி போட்டு, தந்தான். “திஸ் இஸ் டேக்கவே, ப்ளீஸ் டேக்கிட் அவுட்சைட்!” அங்கேயே உக்காந்து குடிக்கரவா பாக்கரேன். ஆனால் இவன் வெளிலே போன்னு அனுப்பிச்சுட்டான். என்ன நடக்கறது?

நல்ல சூடு, குவான்டிடி நம்மாங்களில் 3 டம்ப்ளர் இருக்கும். பாதிதூரம் வந்ததும் ஷுகர் பேக்கட் எடுத்துக்கலைன்னு தெரிஞ்சது. அப்படியே சிப் பண்ணிண்டே ஹோடலுக்கு வந்துட்டேன். நல்ல நடை, அசதியில் தூங்கியாச்சு.

தூக்கத்தில் சொப்பனம். நான் போர இடத்தில் எல்லாம் என்னை தள்ளிப்போன்னு சொல்ராப்புலேயும், கடைசீலே ப்ரிடிஷ் ஏர்வேய்ஸில் மீல்ஸ் கொண்டுவந்து தந்த வெள்ளைக்காரி ஏர்ஹோஸ்டஸ் என்னை தட்டை எடுத்துண்டு கதவை தொறந்து வெளீலே போய் சாப்டுட்டு அப்புரமா வந்து உக்காந்துக்கோன்னு தள்ளிவிடரா. திடுக்குன்னு எழுந்துண்டா மணி 3. இன்னும் கும்மிருட்டு. நல்லவேளை சொப்பனம்தானே, படுத்துக்கரேன். முழுச்சுக்கரச்சே மணி 8.

ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் சாப்டுட்டு ஹைட் பார்குக்குள்ள பூந்து அந்தப் பக்கமா வெளீலே வந்து ஹேராட்ஸ் டிபார்ட்மென்டல் ஸ்டோர்ஸ் போயாச்சு. நாமெல்லாம் இங்கே சுத்திப்ப்பாக்கலாம். வாங்கமுடியாது. பாத்தா மலைச்சு போரா மாதிரி எல்லாம் வச்சிருக்கான். நாம எத்தையாவது கூர்ந்து பாக்கரோம்னு தெரிஞ்சா உடனே ஒரு சேல்ஸ் கேர்ள் கிட்டக்க வந்து “மே ஐ ஹெல்ப் யூ?”ன்னு ஒட்டிப்பா. ரெண்டு மூணுதடவை இப்படி ஆகி இவன் ஒண்ணும் வாங்கப் போரதில்லைன்னு தெரிஞ்சதும் ஒரு செக்யூரிடி என் கூடவே நான் போர இடத்துக்கெல்லாம். எனக்கு பாதுகாப்பா இல்லை அங்கே வச்சிருக்கர பொருளுக்கு என்கிட்டேந்து பாதுகாப்பா? 

ரெண்டு ஃப்ளோர் பார்த்தேன், வந்துட்டேன். இந்த உலகம் நம்மளுக்கு இல்லை.

பிராம்ப்டன் ரோடில் நிறைய ஸ்ட்ரெச் லிமோசீன் பாக்கலாம். கண்ணைக்கவரும் கலரில். படு நீளமா. பிரயாணம் செய்யரவா ட்ரைவரோட இன்டெர்காமில்தான் பெசுவா. சைடில் பார், லாஹிரிவஸ்துக்கள். அதுலே போனா கெத்தில்லை ஏன்னா யார் உள்ளென்னு தெரியாது. ஏறணும், இல்லைன்ன அதுலேந்து இறங்கணும். அதைப் காண சுத்தி நிறைய பேர் குழுமியிருக்கணும்.

நான் எப்போ லிமோசீன் வாங்கறது? வாங்கி என்ன ஆகப்போறது? குரோம்பேட்டையில் இது ஓடுமா? நம்மூர் ஸ்பீட்-பிரேகரில் ஏறினா அடி படும், மாட்டிண்டுடும். வாங்க வேண்டாம்னு முடிவு செஞ்சுண்டு நடையை கட்டினேன். கிரீன்விச் போனா என்ன? 

கையில் மாப் இருக்கே! பெல்க்ரேட் கார்டன் வழியா பிக்பென் வந்து “லண்டன் ஐ”க்கு எதுத்த பக்கம் போட் செர்வீஸ். முழுசா 1 மணிநேரம் ஆச்சு, வளைஞ்சு போர தேம்ஸ் நதியும், லண்டன் மாநகரத்தின் அழகும், குளு குளு வெதரில் என்னை குஷிப்படுத்தித்து. க்ரீன்விச் கிராமம் உலகப்புகழ் வாய்ந்தது. ஆப்செர்வேடரியை பாத்துட்டு எல்லாரையும் போல ஒரு காலை மெரிடியன் கோட்டுக்கு இந்தப்பக்கமும் இன்னொன்ணு அந்தப்பக்கமும் வச்சிண்டு நின்னுட்டு வந்தேன். அகண்ட புல்வெளி உக்காந்துண்டா தூரக்க நதியும் படகுகளும் ரம்மியமா. அடுத்தது எங்கே போலாம்னு யோசிக்கரச்சே அவள் வந்து கிட்டக்க உக்காந்துண்டா.

யார் அவள்? , இந்த ட்ரிப்பில் சிலர் தொறத்திவிட்டே பாத்த எனக்கு ஒருத்தி கிட்டே உக்காந்துண்டது ஆச்சர்யம். கண்கள் மெல்லிய கோடு. மூக்கு சின்னதா இல்லை யாராவது நசுக்கிட்டாளா? வெளிர் முகம். குட்டை முடி. “ஆர்யூ ஃப்ரொம் இந்தியா?” “யெஸ்! யூ?” அவள் “ஐ ஆம் ஃப்ரொம் சியோல், ஏ ஸ்டூடென்ட், ஃபர்ஸ்ட் டைம் இன் லண்டன். ஆன் வெகேஷன்.” அரை நிஜார் முழங்காலுக்கு ரொம்பவே மேல், விம்மின டீ ஷெர்டில் எழுதியிருக்கு, முதுகில் பை, கையில் கோக். ஸ்மார்ட் போன். பக்கத்தில் நின்னா தோளுக்கு எட்ட மாட்டா. சேர்த்து பாத்தா சால்ட்+பெப்பர் அடைச்சு வச்ச டப்பி மாதிரி என் கலர். அவளும் கண்ணாடி, நானும். 

சின்னவள், கட்டிண்டா கையடக்கமா இருப்பள். 

ஜப்பான், கொரியா, தாய் ஜனங்களைப் பாத்தா எளிதில் வயசை சொல்லிட முடியாது. இவளொ அத்தனை சிக். ஸ்டூடென்ட்னு சொன்னதால் யங்குன்னும் எடுத்துக்க முடியாது. அங்கேல்லாம் முப்பதிலும் படிக்கரா. 

“ஐ டோன்ட் லைக் லண்டன்!” திக்குன்னுது. ஏன் இப்படி சொல்ரா? அவளெ “ஐ கெட் எ ஃபீலிங்க் ஐ ஆம் ட்ரீடெட் எஸ் எ இன்ஃபீரியர் பெர்சன் ஹியர். ஜஸ்ட் ஃபொர் 4 டேய்ஸ் ஆல்ரெடி ஏம் நாட் ஃபீலிங்க் கம்ஃபெர்டபிள். ஐ வில் கட் ஷார்ட் மை வெகேஷன் அண்ட் கொ பேக் ஹோம்”.

எனக்கும் இப்படித்தானே தோணித்து! மின்னே வந்தப்போ கவனிக்கலையா தெரியலை. நேத்து நடந்தையும் இன்னைக்கு ஹெரோட்ஸில் நடந்ததையும் வச்சு முடிவெடுக்கப் பிடாதுதான். இந்தப் பொண்ணை சமாதானப் படுத்தணுமே? இங்கிலாந்து, ஆஸ்த்ரேலியா போனால் ஏஷியன்ஸை கீழ்த்தரமாத்தான் பார்ப்பா. புகழ்ந்தாலும் பொறாமையோட ஏளனம் கலந்து. வேர வழியேயில்லைன்னா பழகுவா, இல்லை தள்ளிப்போயிடுவா. “பெரீசா பொருட்படுத்த வேண்டாம், லண்டன் மிக அழகான நகரம், இதைப்பாக்கன்னு இவ்வளவுதூரம் வந்துட்டு ஜாலியா அனுபவிச்சுட்டு கிளம்பிப் போன்னு சொன்னேன். நம்ம திறமை தெரியாது இல்லை தெரிஞ்சு போறாமை இதான் காரணம். விளக்கம் தரேன்.

பேசிண்டிருக்கச்சேயே திடீர்னு முதுகில் ஒரு அடி விழுந்தது. திரும்பிப் பார்த்தா என் ஸ்டாஃபோர்ட் கொலீக் ஜான் வாலஸ். தன் குடும்பத்தோட. 

“லக்ஷ்மண் ஹௌ கம்? வாட் அ ப்ளேஸ் டு மீட் யூ? ஹூ இஸ் திஸ் ப்யூடிஃபுல் ஃப்ரெண்ட் ஆஃப் யுவர்ஸ்?” அறிமுகப்படுத்தரேன். சித்தே முன்னேதான் ஃப்ரெண்ட் ஆனாள்னும். என்னை அவன் மனைவிக்கு அறிமுகப்படுத்தினான். இவர்தான் இந்தியாவுலேந்து வந்திருக்கர எங்ஜினீயர். நம்ம நிறுவனத்தில் இருக்கும் பிர்ச்சனைக்கு தீர்வு கொடுப்பவர். இவர் செஞ்சு கொடுத்த முன்னேற்றங்களாலதான் நாம இன்னும் வியாபாரத்தில் இருக்கோம். இல்லை எப்பவோ எனக்கு வேலை போயிருக்கும். இந்தத் தடவை இவரை கவுரவிச்சு விழா நடத்தப்போரோம். திங்கட்கிழமை நம்மூருக்கு வரப்போரர்.”

சொல்லிட்டு, “ஸ்டேஷனுக்கு கார் அனுப்பரேன், பாக்கி ஏற்பாடு செஞ்சாச்சு. எஞ்சாய் யுவர் வீகெண்ட்.” கை குலுக்கிட்டு போனான்.

சியோல் கண்ணழகி என்னையே ஆச்சர்யமா பார்த்தா. சொன்னேன். "இன முரண்பாடு எல்லார்கிட்டேயும் இருக்கு. நாடு விட்டு நாடு, கண்டம் விட்டு கண்டம் நிச்சயமா. நாம நம்ம திறமைகளை வச்சு முன்னேறிண்டு போயிண்டே இருக்கணும். மதிப்பும் மரியாதையும் தானா வரும். ஜப்பான் ஒரு உதாரணம். இந்தியா கூடிய சீக்கிரம் இன்னொரு உதாரணமா ஆகும். எங்கூருக்கு வா எங்களுக்குள்ளே எத்தனை முரண் வச்சிண்டு கஷ்டப்படரோம்னு காமிக்கரேன்.”

“ஆர் யூ மேரீட்?” அவ கேட்ட அந்தக் கேள்வியை நான் எதிர்பாக்கலை. “நோ, நாட் யெட்” சித்தே யோசிச்சவள் “வுட் யூ லைக் டு ஹேவ் டின்னர் வித் மீ?” இவள் என்ன என்னை இப்படி ஆச்சர்யப் படுத்திண்டே இருக்கா? வேண்டாம்னா ரேஷியல் ப்ரெஜுடிஸ் ஆகிடுமோன்னோ! சம்மதிச்சேன். 

க்ரீன்விச் வில்லேஜில் பொழுது சாய குளிர ஆரம்பிச்சது. அவள் உடுத்திண்டு வந்த துணிக்கு நிச்சயமா எலும்பு சில்லிட்டுப் போகும். அதுக்கு என்ன செய்யலாம்? ஆக்ஸ்ஃபோர்ட் ஸ்ட்ரீட்டில் ஒரு ரெஸ்டொரன்ட் தெரியும் அங்கே போலாம்னு முழங்கைக்கு மேல் என் கையை வாஞ்சையா தன் உடம்போட அணைச்சுப் பிடிச்சிண்டா.

போட் பிடிக்கப் போலாம்னு எழுந்துக்கரச்சே மெரிடியன் கோடு அழுத்தமா பின்னாடி தெரிஞ்சது. உலகத்தை ரெண்டா பிரிக்க போட்டது. இவா போட்ட கோட்டுலேந்துதான் டயம் கணிக்கணுமாம். “போடா இன்னும் ரெண்டு கோடு போட்டுக்கோடா”ன்னு நாங்க கைகோத்துண்டு கிளம்பினோம்.

இங்கிலாந்து குளிர் எங்களை ஒண்ணுமே செய்யலை!