அஸ்தி

அஸ்தி (சிறுகதைகள் சீ2 – 17)

#ganeshamarkalam

அன்னைக்கு அந்த படிக்கட்டில் உக்காந்துண்டு சுத்தி நடக்கறதை வேடிக்கை பாத்திண்டிருந்தேன்.

பாத்திண்டிருந்தேனே தவிர கவனிச்சேனான்னு தெரியலை. உடம்பு மட்டும் அங்கே இருந்தது. எங்கே உக்காந்திண்டிருக்கோம்னு நன்னாவே மனசில் உரைச்சது. ஆனா நான் அங்கே இல்லவேயில்லை. எங்கேயும் இல்லாதமாதிரி, நடப்பது எதுவும் நினைவில் நிக்காதமாதிரி, பார்ப்பது கண்ணுக்கு ஒண்ணும் தெரியாதமாதிரி, கேட்கும் சத்தம் மனசில் பதியாதமாதிரி.

என் அண்ணா இதோ வரேன்னுட்டு தோளில் தொட்டுச்சொல்லிட்டு போரான். என் பெரியப்பா பையன். அவன் எழுந்து எங்கேயோ போறது கடைக்கண்ணில் நிழல் மாதிரி. எல்லாமே போச்சுதோங்கிற மனநிலையில் இருகச்சே இவா எழுந்து போனது ஒண்ணும் பெரீசா படலை.

என்னை அப்போதான் ஸ்கூலில் விட்டுட்டு கையில் ஒரு பாட்டிலில் ஆரஞ்சு ஜூஸும், மத்தியானம் சாப்பிட இட்லியும் எனக்குப்பிடிச்ச தக்காளி சட்னியும் கையில் வச்சு மறக்காம எல்லாத்தையும் சாப்டுடணும்னு சொல்லி கிளாசுக்குள் அனுப்பினா. முதல் கிளாஸ் முடிஞ்சதும் மெல்லக் கிளம்பி ஆத்துக்கு ஓடி வந்தாச்சு. வாசப்படீலே சமுத்தா உக்காந்திண்டிருந்தவனை பாத்து கவலையோட ஏண்டா வந்துட்டாய்ன்னு கேட்டு அப்புரம் அந்த கவலை கோபமா மாறி வாடான்னு இழுத்துண்டு போய் திரும்பவும் விடரச்சே, “அம்மா இன்னைக்கு ஒருநாள் மட்டும்மா”ன்னு நான் கெஞ்சறதும், “முடியவே முடியாது”ன்னு அவள் சொல்றதும் தினம் நடந்த கூத்து. 

அப்புரம், ரொம்ப அப்புரம் IITயில் முதல் மாணவனா, பட்டம் வாங்கின போடோவையும் டிக்ரீயையும் அவள் கையில் வச்சப்போ அவள் முகம் மலர்ந்த காட்சி இப்போ கண் முன்னாடி ஆடித்து. 

அன்னைக்கு இழுத்துண்டா போனா? இல்லையே, வழின்னா காட்டினா?

உடம்பு தணலா தகிக்கும். 3 நாளாய் ஜுரம். ராத்திரி ஆச்சுன்னா ஜன்னி வந்தாப்புலே அலறுவேன். மணிக்கணக்கில் அவள் மடியில் இருத்தி என் சூட்டில் அவள் துடை கன்னிப்போயிருக்கும் ஆனாலும் பொறுத்துண்டு ஒரு காலை ஆட்டிண்டே “தூங்குடா செல்லம், அதான் மருந்து சாபிட்டிருக்காயே கார்த்தாலைக்குள்ள சரியாகிடும்”னு அவள் சொல்ல, எல்லாத்தையும் அவள் பாத்துப்பாள்னு தூங்குவேன். திடீர்னு கெட்ட கனாவொண்ணு என்னை தூக்கிப்போட்டு எழவைக்கும், அப்போதான் அவள் தூங்காம என்னையே, என் முகத்தையே பாத்திண்டிருந்தது தெரியும். 

அப்புரம், ரொம்ப அப்புரம் அதே வாஞ்சையோட அதே கரிசனத்தோட அவளுக்கே பொறந்ததோங்கிராப்புலே என் பொண்ணை அவள் மடியில் கிடத்திப் பார்த்தேனே? என்னையும் என் பொண்ணின் பிஞ்சு முகத்தையும் மாறி மாறிப்பாத்துட்டு – எல்லாமே அவளுக்கு மட்டும் விளங்கினாப்புலே - ஒரு புன்னகை அவள் உதுத்தது மனக்கண்ணில் ஒரு நொடி இப்போ வந்து போச்சு.

இப்படிப்பல புன்னகைகள் அவள் அப்பப்போ சிதறவிடரச்சே என் வாழ்க்கை மலர்ந்ததையும் நினெச்சுக்கரேன்.

“உனக்கு எப்படிப்பட்ட பொண்ணாய் பாக்கலாம்”னு அவள் விளையாட்டா கேக்க, “உன்னைமாதிரிதான் வேணும்”னு நான் சொல்ல, அதுக்கு “போடா எல்லா பசங்களும் அப்படித்தான் சொல்லுவா”ன்னு அம்மா சிணுங்க, நான் “இல்லவே இல்லை”ன்னு எனக்குப்பிடிச்ச பொண்ணின் குணங்களை விவரிக்க அவளுக்கு வெக்கம் அப்பிக்கொண்டது. அப்புரம் எங்கேபோய், யாரைக்கேட்டு பிடிச்சிண்டு வந்தாளோ என் துணை அத்துணை பொருத்தமா, என் வர்ணணைக்கு ஒப்ப வடிவூட்டி வந்து சேர்ந்தாள். வந்தவள் எனெக்கென்ன பிடிக்கும்னு அவளிடம் கற்றுத்தேர்ந்தாள். வச்ச பரீக்ஷையிலெல்லாம் பாஸாயிட்டான்னு நம்பிக்கை வந்ததுமே என்னை முழுசா இனிமேல் நீ பாத்துக்கோன்னு அவளிடம் தந்தாள் என் அம்மா. “போடா, தனியாப்போய் பிழைச்சுக்கோன்”னு. கேக்காமலே அள்ளிக்கொடுத்த சுதந்திரமும் தனிகுடுத்தனமும் என் அகத்துக்காரியை என் அம்மாவை தன் மனதில் வச்சு பூஜிக்க உற்சாகம் கொடுத்தது. 

இருவரும் தோழிகளா, இல்லை அம்மா-பொண்ணான்னு குழம்பிப்போய் “சரி போகட்டும்”னு விட்டுடுவேன், “ஏன் நம்மால் மட்டும் மாமியார் மாட்டுப்பொண் சண்டையை பாக்கக் கொடுத்து வைக்கலையேன்னு விசனம் அப்படியே அப்பிக்கும்.

இன்று அவள் ஆத்தில் பிழியப்பிழிய அழுதுண்டு, விட்டுட்டு வந்தேன், போய்த்தான் சமாதானப்படுத்தணும். முடியுமான்னு தெரியலை.

அப்பா முடியாமல் படுத்துண்டப்போ, “ரெண்டுபேரும் எங்கூட வந்து தங்கிக்கோ, உன்னால் அவரை தனியா கவனிச்சுக்க முடியாது”ன்னு நானும் அவளும் எவ்வளவோ கேட்டுண்டோம். முடியாதுன்னுட்டா. ஏன் இத்தனை பிடிவாதம்? இப்படி ஓரு நிலமையில் வரட்டு கவுரவம்? நாங்க ஆசையா பாத்துக்க மாட்டோமா? எனக்கு பாத்யியதை இல்லையா? ஏன் இப்படி சண்டித்தனம் செய்யரான்னு தோணும். “உன் அப்பா இன்னிவரைக்கும் யார் தயவிலும் இருக்கலை, கடைசீவரைக்கும் அப்படியே இருக்கணும்கிரார்டா, அதுக்கு நான் துணையா இருக்கணும். அவரோட விருப்பங்களை இவ்வளவுநாள் நிறைவேத்தினவள் இதையும் செஞ்சுடரேனேன்”னா. “நீ அப்பப்போ வந்து பாத்துக்கோ. பத்தி பத்தாததுக்கு உதவு. தினம் வந்து அவரோட சித்த நாழி பேசிண்டிருந்துட்டு போ அது போதும். இதுவும் உன் வீடுதானே?” பருப்பும், கறியும், குழம்போ ரஸமோ இவள் செஞ்சுண்டு போவா, சாதம் மட்டும் அம்மா வடிச்சுப்பா. 

மாட்டுப்பொண் கைப்பக்குவமும் மனைவியின் அன்பான உபசரணையும் கடைசீவரை அவருக்கு பிராப்தமாச்சு. ஒரே பிள்ளை நான் மட்டும் அவர் பாத்து வச்ச வேலை வேலைன்னு ஊர் ஊராய், அவரை பாத்துப்பேசுவது அபூர்வமாச்சு.

அவர் ஒருநாள் இரவு தூக்கத்தில் கிளம்பிப்போயிட்டார்னு தெரிஞ்சும் விடிஞ்சு நான் தூங்கி எழுந்துக்கட்டும்னு 7 மணிக்குமேல் அம்மா தகவல் சொல்ல அடிச்சுக்கட்டிண்டு போரோம். என்ன செய்யணும், யாரைக்கூப்பிடணும்னு அவள்தான் சொல்லிக்கொடுத்தே எல்லாம் நடந்தது. அவள் துக்கத்தை மறைச்சு, அவள் குழந்தை கஷ்டப்படக்கூடாதேன்னு, நாங்கள் அவரை எடுத்துண்டு போனப்புரம் அழுதிருப்பளோ? 

திரும்ப வந்ததும் எப்பவும்போல் என் அம்மாவைத்தான் பார்த்தேன், அப்பாவின் மனைவியை இல்லை. எப்படி முடிஞ்சது?

இப்படி யோசிச்சிண்டு இருக்கச்சே அவன் கூப்பிட்டான். “வந்து வாங்கிக்கோ”ன்னு. காதில் விழலையோன்னு எதுத்தாப்புலே வந்து கையைத் தொடரான். சிலுக்குன்னு எழுந்துக்கரேன். “வாங்கோ சார்”னு அழைச்சிண்டு போரான். சுடும்னு சொல்லி துண்டை மடிச்சு கையில் வச்சுக்கச்சொல்லி அதைக் கொடுத்தான். என் அம்மாவை ஒரு சட்டியில் அஸ்தியாக.

அப்போதான் அழுகை வந்தது. அப்பா போன துக்கமும் சேர்ந்துண்டது. அம்மா இருந்தவரைக்கும் அப்பாவை ஞாபகப்படுத்தாம பாத்துண்டாளா? இல்லை நான்தான் இருக்கேனேன்னு பக்கத்திலேயே பிடிச்சுக்க ஒரு தூணா வலம் வந்தாளா?

எடுத்து காரில் வச்சிண்டு பெஸன்ட் நகர் பீச்சுக்குப்போனோம். கூட்டமில்லாத இடத்தில் அலையை நோக்கி நடக்கரேன். ஈரமான வேஷ்டி காலை தடுக்க, மணல் என் கணுக்கால்களை தண்ணுள் சுண்டி இழுக்க, மனசு என்ன அவசரம் அம்மாவை அனுப்பிவைக்கன்னு கேக்கரா மாதிரி இருந்தது. போகணும். அனுப்பிவச்சுட்டு போய்த்தானே ஆகணும்? 

அலைகள் காலில் அளையரவரைக்கும் போயிண்டிருக்கேன், கையில் அவள். சுள்ளுன்னு 11 மணி வெய்யல் கன்ணை மறைக்க, சில மணித்துளிகள் உலகமே சுத்தாம நின்னுட்டாப்புலே உணர்வு. சுத்தலைன்னா என்ன குடிமுழுகியாப்போச்சு? என் உலகமே என் கையில் அந்த நொடியில் இருந்ததோன்னு பட்டது. திரும்பி கரையைபாத்து நின்னுக்கரேன். அண்ணா தூரக்க என் கார்கிட்டே புள்ளியா தெரியரான். 

ஒரு பெரீய அலை பின்னாடிலேந்து வந்து என்னை சாச்சுடுமோன்னு ஒரு க்ஷணம் தோணித்து. அதான் அம்மா கூடவே இருக்காளே, அப்படியெல்லாம் ஆகாதுன்னு பட்டது. கையை நீட்டி அவள் அஸ்தியை தலைக்கு மேலே கடலை நோக்கி வீசரேன். போம்மா இங்கேதான், இதே இடத்தில்தான் அப்பாவும் இருக்கான்னு மனசுக்குள் சொல்லிண்டே. 

நானும் இங்கேயே வந்து ஐக்கியமாகிடணும், இப்படித் தோணினது வைராக்கியமா வளர்ந்து ஒரு நொடீல கெட்டிப்பட்டுடுத்து.

திரும்பிப்பாக்கமல் வந்து காரில் ஏறி ஆத்துக்கு போரச்சே வழியில் யாரும் பேசலை. பெரியப்பா பையன் நான் கத்திப்பாராவுலே இறங்கிக்கரேன், இங்கேந்து பஸ் பிடிச்சுப்போவேங்கிரான். சரிடா அப்புரம் போன் பண்ணுங்கிரேன். அவனை இறக்கிவிட்ட இடத்திலேயே அப்படியே காரை ஸ்டார்ட் செய்யாமல். ஒரு போலீஸ்காரன் இங்கேல்லாம் நிறுத்தப்பிடாதுன்னு சொல்ரான். சட்டை போடாம, ஈரவேஷ்டியோட பூணல் போட்டு நெத்திக்கு இட்டுக்காத கண்கள் சிவந்த பிராம்ணனை பாத்து நிலமை புரிஞ்சிண்டு வற்புறுத்தாம அந்தண்டை போயிடரான். 

இவனும் எப்படியும் ஒருநாள் கிளம்பிடுவான்னு அவனுக்கு தோணித்தோ என்னமோ!

ஆத்துக்கு வந்து சுத்திப்போய் ஸ்நானம். உள்ளே நுழயரச்சே எல்லாரும் என்னை அப்படி ஒரு பார்வை பாக்கரா. தலையை குனிஞ்சுண்டு அவா என் நீர் கோத்த கண்களை நேரில் பாத்துடக்கூடாதுன்னு உள்ளே வரேன். ஆத்துக்காரி வந்து மெல்ல என் கையைப்பிடிச்சுக்கரா. “காபி போட்டுத்தரட்டுமா?” எத்தனை தடவை இந்தக் கேள்வியை கேட்டிருப்போம்! நாமாளும் வாங்கிக் குடிச்சிருப்போம். அனால் இன்னைக்கு கொடுன்னு கேக்கத் தோணலை.

“அப்பாவுக்கு இன்னைக்கு நான் போட்டுத்தரேன்”னு காலேஜில் படிக்கற என் பொண் எழுந்து போரா. நிமிஷமா செஞ்சும் காட்டரா. முன்னாடி வச்ச காபியை பாத்துட்டு நிமிர்ந்து அவளை பாக்கரேன். அவள் கண்ணும் கலங்கியிருக்கு. அவள் ஒண்ணுமே பேசலை அனால் “ஏண்டா இப்படி இருக்காய்? காப்பியைக் குடி. தெம்பு வரும். வேளா வேளைக்கு சாப்பிடு. உடம்பைப்பாத்துக்கோ. இன்னும் நிறைய பொறுப்புகள் நிறைவேத்தணுமே”ங்கிரா. என் அம்மா சொல்ராப்புலே பட்டது.

இன்னைக்கு என் பொண் மொத்தமா அவள் சாயலில், நான் பார்த்து ரஸிச்சிருக்க முடியாத அந்த வயசில் என் அம்மாவை எனக்கு காட்டிண்டு. அங்கே அஸ்தியா கரைச்சு விட்டுட்டு வந்த அம்மா இங்கே கிட்டக்கேயே இருக்கப்போ துக்கம் கொஞ்சமா விலகி தள்ளிப் ஓடிப்போனாப்புலே தோணித்து.