ரெண்டும்கெட்டான்

ரெண்டும்கெட்டான் (மனதை தொட்டுவிடும் கதை – 79)  #ganeshamarkalam

துலாராசி, சுவாதி நக்ஷத்திரத்தில் பிறந்திருக்கான் ரொம்ப விசேஷம்னா. அப்புரம் சுக்ரதசை, யோகம் அடிக்கும்னா. அப்புரம் ரெண்டு வருஷத்துகொருதடவை குரு, சனி, ராகு, கேது அப்படீன்னு கிரகங்கள்லாம் பேந்து பேகந்து போரச்சே கொஞ்சம் கஷ்டப்படுவான்னா. கொஞ்சம் இல்லை, ரொம்பவே கஷ்டப்பட்டேன். அம்மா என்னை கூட்டிண்டு போய் “என்ன இப்படி அல்லாடரானே”ன்னு ஓரு ஜோஸியர்கிட்டே ஜாதகத்தை காண்பிச்சா. “துலாராசிக்கு அப்படித்தான் இருக்கும், சமாளிச்சுடுவான்”னர். 

துலாம்னா தராசாம். ஒரு தட்டு மேல வந்தா இன்னொண்ணு கீழே போய்த்தான் ஆகுணுமாம். அப்போ நான் 8ஆவது படிச்சிண்டிருந்தேன். அம்மா மாகாளி கிழங்கு வாங்கரச்சே அவன் கொண்டுவந்த தராசில் ரெண்டு தட்டு இல்லையேன்னு அந்த பட்டை பட்டையா விபூதி இட்டிண்டிருந்த மாமாகிட்டே கேட்டேன். பையனை கொஞ்சம் அடக்கி வையுங்கோன்னர்.

படிக்கரச்சே நன்னா படிச்சு கிளாஸில் ஃபர்ஸ்ட் வருவேன். ஆனா உடம்பு படுத்தி எடுக்கும். ஜுரத்தோட பரீக்ஷைக்கு போய் எழுதிட்டு வருவேன். நல்ல காலேஜ், நல்ல கோர்ஸ் கிடெச்சு நல்ல வேலை நிச்சயம்னு தெரியும். ஆனா வெளியூரில், ஹாஸ்டலில் தங்கிப்படிக்கணும், சரியான சாப்பாடு போடமாட்டான். கேர்ல் ஃப்ரெண்ட்ஸ் கிடையாது. அப்படி ஒரு ராசி! நல்ல சாப்பாடு இல்லைன்னா மேனேஜ் பண்ணிடலாம், கேர்ல் ஃப்ரெண்ட்ஸ் இல்லாம? வேலையில் சேர்ந்ததும் நல்ல பாஸ், திறமையை சோதிக்கர, அநுபவிச்சு செய்ய நிறைய வேலை, ஆனா சம்பளம் ரொம்ப கம்மி. சம்பளம் கூடரச்சே வேலை சகிக்கலை. பெண்டு எடுத்துது. 

கல்யாணம் காலாகாலத்துலே நடந்தது. படிப்பையும் ராசியையும், நக்ஷத்திரத்தையும் பாத்துட்டு லைனில் நின்னா. ஆனா துலா ராசி பாருங்கோ, ஆபீஸில் நன்னா போச்சுன்னா ஆத்தில் ஏதாவது மனசு கனக்கரா மாதிரி நடக்கும். ரெண்டு வாரம் ஆத்தில் சுமுகமா இருந்தா ஆபீஸில் ஏதாவது ஏடாகூடமா நடந்துடும். ஒண்ணு இருந்து ஒண்ணு இல்லை, வாழ்க்கையே ரெண்டும்கெட்டானா போரா மாதிரி தோணித்து.

சரியாத்தான் சொன்னார் மாமா. தராசு தட்டுன்னு. எது நடந்தாலும் மாமா சொன்னது நினைவுக்கு வரும்.

தில்லியில் வேலை பாத்தப்போ சொல்லுவான்: “ன கர்கா, ந காட்கா”ன்னு. அதுக்கு அர்த்தம், உன் வாழ்க்கை வீட்டிலேயும் இல்லை காட்டுலேயும் இல்லை, இது ரெண்டும் கலந்து, ரெண்டுமே இல்லாத ஒரு இடத்தில் வாழராப்புலே அமைஞ்சதுன்னு. வடக்கத்திக்காரன் எல்லாத்துக்கும் துடுக்கா ஒரு வசனம் வச்சிருக்கான். அங்கே போய் வசிச்சாத்தான் தெரியும்.  நான் 16 வருஷம் இருந்தேனே. மெல்லிய மீசையோட பெண்கள், கிட்டெக்க போனா ஒருவித நளினத்தோட ஆண்கள். மதராசீன்னா கேலிசெய்வான், ஆனா மதராசீக்கு மட்டும்தான் வீட்டை வாடகைக்கு விடுவான். ரெண்டும்கெட்டான் பசங்கள்.

என் ராசி தினம் சின்ன சின்ன விஷயங்களிலும் பிரதிபலிக்கரதை கண்கூடா பார்த்தேன். 

இப்போதான் ரெண்டுநாள் முன்னாடி “சட்னி அரைக்கரத்துக்கு பச்சை மிளகாய் இல்லை, தீந்துபோச்சு, சும்மாத்தானே இருக்கேள், போய் வாங்கிண்டு வாங்கோ, சட்னி வேணுமா வேண்டாமா”ன்னா. சரின்னு பையை எடுத்துண்டு போனா பின்னாடியே ஒரு குச்சிநாய் வந்தது. துரத்தரா மாதிரியும் இருக்கு, தன் வழீலே அது போராப்புலேயும் மனசுக்கு பட்டது. குலைக்கலை, கடிச்சுக்குதறவும் செய்யாதுபோல நடிக்கரது. திரும்பித்திரும்பி பாத்துண்டெ பொனேன். இவன் பயந்துட்டான், இவனை விட்டுடலாம்னு அந்தப்பக்கமா திரும்பி இன்னொரு நாயைப்பாத்துட்டு போயித்து.

எனக்கு பிடிச்ச விஷயங்களும் அப்படித்தான். சாயங்காலம் முடிஞ்சு ராத்திரி ஆயிடுத்தோன்னு சந்தேகப்பட்ர அந்த தருணம் ரொம்ப பிடிக்கும். அதேமாதிரி கருக்கலில் எழுந்திருக்கலாமா இன்னும் கொஞ்சம் தூங்கலாமான்னு படுக்கையில் புரள பிடிக்கும். புளி சாதத்தில் நடுவில் குழி பண்ணி கெட்டித்தயிரை ஊத்திண்டு கலந்து சாப்பிட தோணும். “அதான் தனியா தயிர்சாதம் இருக்கச்சே, இப்போ என்ன தயிர் வேண்டிக்கிடக்கு”ன்னு ஆத்தில் திட்டுவா. சில காரியங்களை செஞ்சேன்னா, “உங்களை திட்டரதா, மன்னிச்சு விட்டுடலாமான்னு தெரியலை, அப்படி ஒரு காரியம் செஞ்சுட்டு வந்திருக்கேள்”ம்பா. அதுவே வசவு மாதிரி இருக்கும். அதுனால என்னை திட்டிட்டான்னு உடனே மல்லுக்கட்டவும் முடியாது. ஏன்னா இன்னும் திட்டவே ஆரம்பிக்கலை.

சனி ஞாயிறு டிவி பாத்தா விஜய் சூபர் சிங்கரா ஜீ தமிழ் “சரிகமபா”வான்னு ரிமோட்டே துலாராசி மாதிரி குழம்பும். மழைக்கோ வெய்யலுக்கோ கயித்துக்கட்டிலை தூக்கி குடைமாதிரி பிடிச்சுண்டு போராப்புலே வாழ்க்கை. வெய்யில் சுடும், மழைபெஞ்சா உடம்புபூரா நனைஞ்சிடும். ஆனா குடை பொணகனம் கனக்கும்

பெங்களூருவில் படிச்சேன். எங்கூட சந்திரமோகன், சத்தியகுமார்னு ரெண்டு ஃப்ரண்ட்ஸ். ரெண்டுபேரும் மதுரை பக்கம். முதல் வருஷம் ஹாஸ்டலில் ரூம் ஷேர் பண்ணிக்கணும். செர்த்துவிட வந்த அப்பா அங்கே வந்து உக்காந்திண்டிருந்த சிலபேரை கிட்டக்க போய் பேச்சு கொடுத்து இவா ரெண்டுபேரையும் தேர்ந்தெடுத்து “இவாளோட சேர்ந்து ஒரே ரூமில் தங்கிக்கோ”ன்னு சொன்னா. நல்லதா போச்சு. பாஷை தெரியாம, ஹிந்திக்காரனோட மாட்டிண்டு அவாளோட ஒத்துக்காம, பையனுக்கு கெட்ட பழக்கம் தொத்திக்குமோன்னு அப்பா கவலை. நான் பிராம்ணன், சத்தியகுமார் ப்ராடஸ்டென்ட், அப்பா அம்மா இல்லை, அக்காதான் வளர்த்தா, சந்திரமோகன் தேவர், அப்பா போலீஸ், அம்மா டீச்சர். எங்க காம்பினேஷன் ஜம்முன்னு போச்சு. இந்த ராசிபலனெல்லாம் எனக்குத்தான். அவா அதைபத்தி கவலையேயில்லாம ஜாலியா. 

ஆனா என் கூட சேர்ந்ததால் என் ராசியினால் அவாளுக்கும் சில அநுபவங்கள். ஒண்ணை மட்டும் இங்கே சொல்லியே ஆகணும்.

“நம்ம யாருக்கும் கேர்ல் ஃப்ரெண்ட்ஸ் இல்லை, நாமாத்தான் தேடிக்கணும், எப்படியும் தேர்ட் இயர் போரச்சே ஸ்டெடியா ஆளுக்கு ஒண்ணு பிடிச்சுடணும்”னு தீர்மானம் செஞ்சோம். சத்தியகுமாருக்கு அவன் அக்கா பொண்ணையே நிச்சயம் செஞ்சுட்டதா சொன்னான். அப்போ அவளுக்கு 9 வயசு, இவனுக்கு 21. வளர்த்த கடனாம். ஆனாலும் எங்களோட வேட்டையில் ஆர்வமா கலந்துப்பான். 

வாரம் ரெண்டு தடவையாவது சாயங்காலம் மல்லேஸ்வரம் 5த் க்ராஸ் வரைக்கும் நடந்து போயிட்டு வருவோம். யாராவது பாக்கிரத்துக்கு நன்னா இருந்தா பின்னாடியே போரது. ஆனா அவள் யாருக்குன்னு முன்னாடியே தீர்மானமா செஞ்சு அவன் மட்டும்தான் சைட் அடிக்கலாம். மத்தவா வேர பாத்துக்கணும். அப்படி ஒருதடவை போரச்சே 3 பேர் புடவை கட்டிண்டு இளவயசு 9த் க்ராஸில் போரதை பாத்துட்டு “நடுவுலே போரது எனக்கு, மத்தது நீங்க”ன்னு முதல்லேயே சொல்லிட்டேன்.

கிட்டத்தட்ட 3 கிமீ மேடும்பள்ளமுமா மல்லேஸ்வரத்தில் மூச்சு முட்ட நடந்திருக்கோம், அங்கங்கே நிக்கரதும், கடைக்குள் போரதும், தெருவில் எதையாவது வாங்கிக்கரதுமா பண்ணித்துகள். அவா நின்னா நாங்களும் பதவிஸா கொஞ்சம் தள்ளி நின்னுடுவோம். பாக்காதமாதிரி. அப்புரம் திடீர்னு திரும்பினால் கொஞ்ச தூரம் போயிருப்பா. நடையை எட்டிப்போடணும். கடைசீலெ 5த் க்ராஸ் பிள்ளையார் கோவிலுக்கு பக்கத்தில் அவா ஒரு பூக்கடையில் பேரம் பேசிண்டிருந்தா. கவனிக்காம கிட்டக்கே போயிட்டதால் அவா கர கர குரலை அப்போத்தான் கேட்டோம். மூணு பேரும் அவாதான்!. ரெண்டும்கெட்டான். எங்களுக்கு என்னவோ மாதிரி ஆயிடுத்து. 1974இல் இவாளைப்பத்தி புரிதல்கூட கிடையாது. “உன் ராசிதாண்டா எங்களுக்கும் இப்படி ஆச்சு”ன்னு ஒத்தன் சொல்ல, “மூணுபேரையும் நீயே டாவடி”ன்னு விட்டுக்கொடுத்துட்டா. ரெண்டு வாரத்துக்கு என்னை கூட்டிக்காம அவா மட்டும் போனா. இப்படி நிறைய சொல்லலாம்

வேலையில் சேர்ந்து 10 வருஷம் கழிச்சு அமேரிக்கா போக வாய்ப்பு கிடெச்சது. என்னைவிட எங்கப்பாவுக்கு ரொம்ப பெருமையாயும் என் அண்ணாவுக்கு பொறாமையாவும் இருந்தது. லுஃப்தான்ஸாவில் ஃபிராங்க்ஃபெர்ட் போய் அங்கேந்து ஃப்லைட் பிடிச்சு ந்யூயார்க். கிளம்பின அன்னைக்கு ஐஸ்லாந்தில் எரிமலை வெடிச்சு வடக்கு ஐரோப்பாவில் புகை மண்டலம். ஃபிராங்க்ஃபெர்டில் ஏர்போர்டிலேயே படுத்துக்கசொல்லிட்டான். 3 நாள் கழிச்சு யூஎஸ் போனா நான் போன் காரியத்தை மத்தவா முடிச்சுட்டா. ஏர்போர்டில் கிட்டத்தட்ட என்னைமாதிரி 3000 பேர் இடத்தை நாஸ்த்தி பன்ணி அந்த நாத்தத்தில் ரெண்டும்கெட்டானா என் முதல் வெளிநாட்டுப்பயணத்தை சொன்னப்போ என் அண்ணாவுக்கு குதூகலம். மன்னிக்கு சென்னை ஏர்போர்டில் வாங்கின சாக்லேட்டை கொடுத்து சமாளிச்சேன்.

நீங்க கேக்கலாம் இதுக்கும் துலா ராசிக்கும் என்ன சம்பந்தம்னு. நானும் ரெண்டு படகில், ரெண்டு சைக்கிள் ஓட்டராப்புலே தராசின் ரெண்டு தட்டிலேயும் ஒவ்வொரு காலை வச்சுண்டு நர்த்தனம் ஆடிண்டே வாழ்க்கையின் பெரும்பகுதியை கழிச்சிருக்கேன். எனக்குத்தானே தெரியும்? எது நடந்தாலும் பாதியிலே முடிஞ்சா மாதிரி, எதுவும் முழுமை அடையாம, தூக்கத்தில் வர கனவுலேயும் காட்சிகள் ஒண்ணரை கண்ணில் தெரியரா மாதிரி, சொப்பனம் காணரச்சே பாதீலெ தூக்கம் கலைஞ்சு எழுந்துண்டா மாதிரி. தூக்கமும் பூரணமாயில்லை, சொப்பனமும் அதூரியா. 

பாத்தேளா, ஹிந்தி வார்த்தை தமிழ் கதையில் வந்துடரது. துலா அப்படித்தான். ATMஇல்பணம் எடுக்கரச்சே ரூபாய் நோட்டுக்கள் பாதி வெளீலெ வந்து அப்படியே நிக்கும், உள்ளேயும் இல்லாம, வெளீலேயும் பிதுங்கி விழாம. பணம் எடுக்கரச்சேகூட துலாம் ஞாபகம் வரும்னா பாத்துக்கோங்கோ!

இந்த ரெண்டும்கெட்டான் வாழ்க்கை ரொம்பவே கத்துகொடுத்தது. எது நடந்தாலும், நல்லதோ, கெட்டதோ அதுக்கு அதீத சந்தோஷப்படாம அதே சமயத்தில் அழுது ஆர்ப்பாட்டமும் செய்யாம, சரிதான் போன்னு ஒரு நமுட்டுச்சிரிப்பு செஞ்சுண்டு அடுத்த காரியத்துக்கு போர விவேகத்தை ரொம்ப சின்ன வயசுலேயே கத்துண்டுட்டேன். வாழ்க்கையை ஒவ்வொரு நாளாய் வாழக்கத்துண்டேன். ரெண்டுநாள் சாதாரணமா போச்சுன்னா, அடுத்துவர மூணும் சிக்கலா இருக்கும்னு என்னை தயார்படுத்திக்கவும், எந்த மாதிரி சிக்கல் வந்தாலும் சமாளிக்க உதவித்து. என்னோட இந்த சீரியஸ் போக்கினால் என் குடும்பத்தார் அவா சந்தோஷத்தையும் அனுபவிக்க முடியாம செஞ்சுடுவேன். இதெல்லாம் ஒரு வாழ்க்கையான்னு என்னையே கடுமையா விமர்சிப்பேன்

எப்படியோ வயசு 70 ஆச்சு. இனிமேல் குருவும், சனியும் ஒண்ணும் செஞ்சுடமுடியாதுங்கரா மாதிரி வயசு. அப்போதான் இது நடந்தது.

காய்கறி வாங்கப்போயிட்டு சைக்கிளில் வரச்சே திடீர்னு தலை சுத்தி அப்படியே சரிஞ்சிருக்கேன். யார் அழைச்சிண்டுபோய் ஆஸ்பத்திரியில் சேர்த்தாளோ, ஆத்துக்கு தகவல் சொல்லியனுப்பினாளோ. கையை கால அசைக்கமுடியலை. புட்டுக்கிட்டேனான்னும் தெரியலை. மருந்து வாசனை இன்னும் இருக்கேன்னு காட்டித்து. 

சிலபேர் பேசிண்டிருக்கிரது காதில். ஆத்துக்காரி கிட்டே டாக்டர் சொல்ரார். “மண்டையில் ரத்தம் கட்டிண்டிருக்கு. கோமாவில் இருக்கர். ஸ்கேன் பண்ணி மருந்து கொடுத்திருக்கோம். பாக்கலாம். பணத்தை கட்டிடுங்கோ.” அப்புரம் கொயட். 

திடீர்னு ரூமுக்குள் அஞ்சாறு பேர் கலகலன்னு. “ரொம்ப நல்ல மனுஷர், நிறைய எல்லோருக்கும் உதவி பண்ணுவர். திண்ணையில் கதையெல்லாம் எழுதுவர். ஆனா எப்போவும் எதையோ தொலச்சுட்டாமாதிரி, தெடிண்டிருக்கா மாதீரி இருப்பர். மனசுக்குள் நிரந்தர கவலை ஜம்முன்னு உக்காந்திருகாப்புலே. அதான் மனசை வாட்டி ஸ்ட்ரேஸ் ஏற்படுத்தி, பிபி எகிறி க்ளாட் ஆகியிருக்கு. ஒரு அதிமேதாவி ஸ்பஷ்டமா டயக்னைஸ் பண்ரான். ஆத்துக்காரி சொல்ரா, “என்னத்தை சொல்ரது, நான் சொன்ன பேச்சை கேக்கரதில்லை, எப்பப்பாத்தாலும் தனக்கு துலா ராசி, கஷ்டமும் நஷ்டமும் சந்தோஷமும், லாபமும் மாத்தி மாத்தி வரதுடீன்னு புலம்பிண்டே இருப்பர்”னு எடுத்து கொடுக்கரா.

“ஜாக்கிரதையா பாத்துக்கோங்கோ மாமி”ன்னுட்டு கழன்டுண்டு போரா. எனக்குத்தான் எல்லாம் கேக்கரதே? கோமாவில் எப்படி? கடைசீயில் இதுலேயும் ரெண்டும்கெட்டானா ஒரு நிலமை. உயிரும் போகலை, உயிரோடையும் இல்லைங்கிராப்புலே? 

அப்புரம் யார் செஞ்ச புண்யமோ ஒரே வாரத்தில் டாக்டரே எதிர்பாக்காதபோது முழிச்சிண்டேன். பளிச்சுன்னு ICUலே லைட்டைபோட்டு கண்ணை பொட்டையாக்கரான். ஆத்துக்காரி முகத்தில் கண்கொள்ளா சந்தோஷம். சண்டை போட்ரத்துக்கு ஆள் இல்லாம போயிடுமோன்னு கவலைபட்டு அழுதிருக்கா. “இனிமேல் எதுக்கும் கவலைப்படாதீங்கோ, நான் இருக்கேன். ஆனா நான் சொல்ரபடி நடந்துக்கொங்கோன்னா.” இந்த நிலமையில் சரின்னு தலையாட்டரதைத்தவிர வேர என்ன செய்யமுடியும்?

“சீக்கிரம் குணம் ஆகி வாங்கோ, குலதெய்வத்துக்கு வேண்டிண்டிருக்கேன், போயிட்டு வந்துடணும்”. “கிட்டக்க வா”ன்னு ஸெய்கை செஞ்சு அவ காதுகிட்டே சொல்ரேன். “குலதெய்வக்கோவிலுக்கு போலாம். அதுக்கு முன்னாடி மதுரையில் ஒரு ஜோஸியன் வீட்டுக்கு போயிட்டு வரணும்.” “எதுக்கு, இன்னும் ஜோஸ்யனா? வேண்டாமே.”

“இல்லை அவன உயிரோட இருந்தா அவனை கோமாவில் தள்ளிட்டு வரணும்.”