முதல் முத்தம்

முதல் முத்தம் (சிறுகதைகள் சீ2 – 10)

#ganeshamarkalam

கொஞ்சநாளாவே அவன் ஒருமாதிரியா இருக்கான். 

அவன்னா? என் 17வயசுப்பேரன். ஒரு மாதிரின்னா என்ன? சிரிக்கரான், கண்ணில் மகிழ்ச்சி இல்லை. எங்ககூட உக்காந்து சாப்பிடரான், ஆனா பிடிச்சு சாப்பிடராப்புலே தெரியலை. தனியா அவன் ரூமுக்குள் போய் கதவை சாத்திக்கரான். தாத்தான்னு ஆசையா ஓடிவந்து கழுத்தை கட்டிப்பான். இப்போல்லாம் அது நின்னுபோச்சு. என்ன காரணம்னு தெரியலை.

இவன் இப்படி இருக்கான்னு பார்த்து அதுக்கு ஏதாவது செய்யணும்னு அவனைப் பெத்தவாளுக்கு தோணலை. என் பிள்ளை ஆபீஸே கதின்னு. ஆத்துக்குள் நிழையரச்சேயே காதில் எதையோ மாட்டிண்டு யாரோடையோ பேசிண்டே வரது. அப்புரம் லேப்டாப்பை தொறந்துவச்சிண்டு யூஎஸ் கால்னு அவாளுக்கு புரியர அக்ஸென்டில் தஸு புஸ்ஸுன்னு பினாத்திண்டு. 

மாட்டுப்பொண்ணுக்கோ ஆத்தில் வேலை இல்லைன்னா வெளீலே ரொம்பவே ஆக்டிவ். இந்த அப்பார்ட்மென்டில் இவதான் செக்ரெடெரி. யாராத்து கார்பார்க்கிங்கிலோ பெருச்சாளி செத்துக்கிடந்தாலும், இல்லை நிறுத்திவச்சிருந்த சைக்கிள் காணாமப் போயிட்டாலோ இவளுக்குத்தான் போன் வரும். அப்படி ஒண்ணும் பிர்ச்சனை இல்லைன்னா மணிக்கணக்கில் ஜும்பா கிளாஸ், இல்லைன்னா கிட்டி பார்டீன்னு போயிடுவள். 

என் பேரன் இப்படி கவனிப்பாரே இல்லாம கஷ்டப்பட்றது மனசை வருத்தித்து. என்ன செய்யலாம்? ஆத்தில் பெருஸுன்னு ஒருத்தர் வச்சுக்கரதே இந்த மாதிரி இருக்கச்சே உள்ளே பூந்து பிர்ச்சனை என்னன்னு ஆராய்ஞ்சு சால்வ் செய்யரத்துக்குத்தானேன்னு நினெச்சிண்டேன்.

இன்னைக்கு இதில் நாம ஒரு பொறுப்பான தாத்தான்னு காமிச்சுடணும். சனிக்கிழமை வேர, ஆத்தில்தான் இருக்கான்னு மெல்ல அவன் ரூமில்போய் கதவை தட்டினேன். உள்ளே கீபோர்டில் எதையோ தட்டிண்டிருக்கா மாதிரி பட்டது. உடனே கதவைத்திறந்துண்டு வெளீலே வந்தான். எங்காத்துலே எல்லோரும் நல்ல உயரம். இவனும். பாக்க சிவப்பா, ராஜா மாதிரி இருப்பன். அப்படியே அவன் தாத்தாவை கொண்டிருக்கான்னு சொல்லுவான்னா பாத்துக்கோங்கோ. 

‘செல்லம், இன்னைக்கு உனக்கு என்ன ப்ரொக்ராம்”னு கேக்கரேன். “ஒண்ணுமில்லை தாத்தா, மூட் அவுட்”டுன்னுட்டான். அதுக்குத்தான் வந்திருக்கேன்னு நினெச்சிண்டேன். “அதுக்கு எங்கிட்டே மருந்து இருக்கு எங்கேயாவது லாங்க் ட்ரைவ் போலாமா”ன்னு கேக்கரேன். “யார், நீயா ட்ரைவ் செய்யப்போரே”ங்கிரான். அவன் கண்ணில் அப்படி ஒரு ஆச்சர்யம். ஏன் நான் ட்ரைவ் செஞ்சு அவன் பார்த்ததில்லையா? இருந்தாலும் அப்போல்லாம் கூடவே அவன் அப்பனும் வந்தான். இப்போ தனியா எங்கூட வரத்துக்கு தயங்கரான் போலயிருக்கு. போர இடம் அதி உன்னதமா இருந்துட்டா தயங்கமாட்டான்னுட்டு “வாடா ஏதாவது யாரும் போகாத பீச்சுக்குப்போயிட்டு வரலாம்”கிரேன். 

“பீச்சுக்கு போய் என்ன பண்ரது?” அடுத்த கேள்வி என்னை ஸ்தம்பிக்க வைக்கிறது. இந்த டீனேஜ் பசங்களை புரிஞ்சுக்கவே முடியலை. “வாடா அப்புரம் சொல்ரேன் என்ன பண்ணலாமுன்னு, அங்கேந்து வெளீலெ சாப்டுட்டு குல்ஃபி வாங்கித்தரேன்”னதும் “சரி தாத்தா”ன்னு குதிச்சிண்டு கிளம்பரான். இன்னும் கொஞ்சமா குழந்தைத்தனம் ஒட்டிண்டிருக்கிர சீக்கிரமே இளைஞன் ஆகி ஊரில் இருக்கர பொண்களையெல்லாம் தன் வலையில் விழ வைக்கப்போரவன்.

எங்காத்துலேந்து 20கிமீ தூரத்தில் இருக்கிர முதலைப்பண்ணை தாண்டி ஒரு ரிசார்ட்டுக்கு பின்னாடி யாரும் அதிகம் போகாத பீச்சுக்கு போய் சேர்ந்தோம். மணலில் உக்காந்ததும் “நீ நன்னாதான் கார் ஒட்டராய்”னு சொன்னான். “ஏண்டா நீ சந்தேகப்பட்டியா”ன்னு நானும் விடலை. “இல்லை அம்மா ஒருதடவை தாத்தாவோட தனியா எங்கேயும் காரில் போகாதேன்னு சொன்னா, இன்னைக்கு கோவிச்சுப்பா”ன்னான். 

அதுகிடக்கட்டும் இவன் விஷயத்துக்கு வருவோம்னு மெல்ல பேச்சை திசை திருப்பி, இவன் ஸ்கூல், படிப்பு, ஹாபீஸ் ம்யூசிக் லெஸன்ஸ் அது இதுன்னு சுத்தி வளைச்சு கொண்டுவரேன். கடைசீலே “என்னடா நீ எப்போவும்போல இல்லாம கொஞ்ச நாளாய் உதாஸா இருக்காய்”னு கேட்டுட்டேன். “அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை தாத்தா”ன்னு அலையைநோக்கி காலை நனைக்க ஓடிப்போனான். நிச்சயம் ஏதோ இருக்கு.

நானும் அவன் கிட்டெக்க போய் அவனுக்கு சளைக்காம தண்ணீரில் விளையாடரேன். கொஞ்சம் கொஞ்சமாத்தான் இவனை வழிக்கு கொண்டுவந்து பேசவைக்கணும். இவன் அமுக்கு குணம் இவன் அம்மாகிட்டேந்துதான் வந்திருக்கணும். எனக்கா கார் ஓட்டத்தெரியாது?

அப்புரம் கொஞ்சம் களைச்சப்புரம் ரெண்டு பேரும் இளநீ சாப்பிடரோம். அப்போ திரும்பவும் அதே பேச்சை எடுக்கரேன். “ஸ்கூலில் ஏதாவது டீச்சர் திட்டினாளா”ன்னு கேக்கரேன். “யாராவது சண்டை பிடிச்சாளா? ஃபுட்பால் டீமில் செலெக்ட் ஆகலையா”ன்னு லீட் எடுத்துக்கொடுக்கரேன். “இல்லை தாத்தா இது வேர”ங்கிரான். “சொல்லுடா செல்லம், தாத்தா இருக்கேன் சரிபண்ணிடரேன்”னு தைரியம் தரேன். எப்படி சரி செய்யப்போரேன்? இன்னும் என்ன பிர்ச்சனைன்னே தெரியலையே? அவசரப்பட்டு வார்த்தையை விட்டுட்டோமோன்னு பட்டது.

“தாத்தா, என் கிளாசில் ஷைலூன்னு ஒரு பொண். அவள் எங்கிட்டே வந்து உக்காந்துக்கரா. அன்னைக்கு நீ ரொம்ப ஹாண்ட்சம்ன்னு எல்லாரையும் வச்சிண்டே சொல்லிட்டா. எனக்கு ஒரே வெக்கமா போயிடுத்து. அப்புரம் கிளாஸ் முடிஞ்சு ஒவ்வொருத்தரா கிளம்பிப்போனப்புரம் இவள் என் கையைப்பிடிச்சு வச்சிண்டு அவளுக்கு என்னை ரொம்ப பிடிச்சிருக்குன்னு சொன்னா”ங்கிரான். பூ! இவ்வளவுதானா! இதுக்கு இவன் கலங்கறதும் கஷ்டப்படறதும் ஞாயமாப்படலை. ஆனா அவன் அப்புரம் சொன்னதுதான் விஷயம் கொஞ்சம் கம்பீரமானதுன்னு எனக்கு புரியவச்சது.

“கையைப் பிடிச்சிண்டிருந்தவள் டக்குன்னு என்னை கிஸ் பண்ணிட்டா தாத்தா”ன்னான். சொல்ரப்போ கர்ச்சீப்பால் தன் உதட்டை தொடச்சுண்டதை கவனிச்சுட்டேன். எங்கேடா கிஸ் பண்ணினான்னு கேக்கத்தேவையில்லை. மாம்லா கம்பீர்தான்!

என் 17 வயசுப்பேரனை ஒரு வயசுப்பொண்ணு கிஸ் பண்ணிட்டா. பிள்ளையாண்டனுக்கு என்ன பண்றதுன்னு தெரியலை. விவரம் அறியாத, விளங்கிராப்போல இருக்கும் வயசில் முதல் முத்தம் பயமுறுத்திடுத்து. இவனுக்கு ஹெல்ப் செய்யணும்னு தோணித்து. என்ன செய்யப்போரேன்? தொண்டையை கனைச்சிண்டு மெல்ல ஒரு நொடியில் இதுக்குத்தகுந்தாப்புலே ஒரு ஸ்பீச் தயார் பன்ணிண்டு ஆரம்பிக்கரேன்.

“டேய் படவா, இதைசொல்லத்தான் இவ்வளவு கஷ்டப்பட்டாயா? தாத்தாகிட்டே சொல்ரதுக்கு என்ன இவ்வளவு தயக்கம்? நான்தான் உன் பெஸ்ட் ஃப்ரெண்ட் ஆச்சே”ன்னு ஆரம்பிக்கரேன். இதெல்லாம் இந்த வயசில் சகஜம்கிரேன். ஆமாம் நான் இவன் வயசில் இருகச்சே தினம் ஒருத்தி எனக்கு முத்தம் வச்சாப்புலேயும் நான் அதை சகஜமா எடுத்துண்டாப்புலேயும். பரவாயில்லை அது இவனுக்கு எங்கே தெரியப்போறது?

 “பாய்ஸ் கேர்ல்ஸ் சேர்ந்து படிக்கர பள்ளிகூடத்தில் ஒருத்தருக்கு இன்னொருத்தர் மேல் இப்படி அட்ராக்ஷன் வரது இயல்புதான். அப்படித்தான் வரும். தப்பில்லை. நீதான் இதை சாதாரணமா எடுத்திண்டு அதில் அதீத கவனம் செலுத்தி படிப்பை கோட்டை விட்டுடக்கூடாது. முதல்ல இதைச்சொல்லு, இது நடந்து எத்தனை நாள் ஆச்சு?”

“தாத்தா 1 வாரம் முன்னாடி சோஷியல் ஸ்டடீஸ் கிளாஸ் முடிஞ்சதும் அப்படி பண்ணினா”ன்னான். “அப்புரம்?” “எப்போவும்போல என் பக்கத்தில் அப்பப்போ வந்து உக்காந்துண்டு பேசரா, கையை தொடரா, என்னைக் கேக்காம உரிமையோட என் பையைத் தொறந்து என் நோட்ஸை எடுத்து படிப்பா, வேர ஒண்ணும் இல்லை”ங்கிரான். 

சரிதான், அந்தப்பொண்ணுக்கு இயல்பாவே இவன் மேல் ஒரு கண் இருக்குன்னு முடிவு செய்யாலாமான்னு யோசிக்கரேன். இந்தக்காலத்து குழந்தைகள் கோஎஜுகேஷன் ஸ்கூலில் சகஜமா பழகறது ஒண்ணும் தப்பில்லையே?

சாதாரணமாக்கூட இருக்கலாமே. ஆனால் முத்தம் வச்சாங்கிரானே? அது மட்டும் அவ்வளவு சகஜமாப்படலை! இல்லை ஒருவேளை நாம ரொம்பப் பின்தங்கி இருக்கோமோ, இப்போ அதுவும் சகஜமாகிடுத்தோன்னு கவலை வந்தது. அப்போதான் இந்த மாட்டரை இன்னும் தரோவா ஆராயாமல் நாம ஒரு முடிவுக்கு வந்துடக்கூடாதுன்னு நினைச்சிண்டேன்.

“ஷைலூ எப்படிடா, எல்லோரோடையும் குறிப்பா எல்லா பசங்களோடையும் சகஜமா பழகராளா, இல்லை உங்கிட்டே மட்டுமா”ன்னு கேக்கரேன். “இல்லை எங்கிட்டே மட்டும்தான்னு பட்ரது தாத்தா.” இந்த வயசில் வரதை பப்பி லவ்ன்னு சொல்லமுடியாது, அதே சமயத்தில் அவளுக்கு இது காதலுமில்லை. முதல் ஆகர்ஷிப்பாக இருக்கலாம். அவளும் பாவம் குழந்தைதானே. இப்போ என்ன செய்யறது, எனக்கு என் பேராண்டி முக்கியம், இவனை இதெல்லாம் எப்படி சகஜமா எடுத்துண்டு எப்போவும்போல ஜாலியா இருக்க சொல்லிக் கொடுப்பதுன்னு யோசிச்சேன்.

“ஷைலூ பாக்கரத்துக்கு எப்படி இருப்பா?” ஒரு சம்பந்தமில்லாத கேள்வியை கேட்டேன். “ஷி இஸ் ஓகே டைப் தாத்தா”ன்னான். இப்போ எனக்கு ஒண்ணுமே புரியலை. இவா பெசர பாஷை! என் காலத்தில் “ஓகே”ன்னா கல்யாணம் செஞ்சு வச்சுடுவாளே! இவனை ஷைலூவை கல்யாணம் பண்ணிப்பையான்னு கேட்டுடலாமா? அதுக்கென்ன இப்போ அவசரம்? எனக்கே அப்படி ஒரு கேள்வி அபந்தமா பாட்டது. ஒண்ணும் தோண மாட்டேங்கிறது யோசிக்கணும். 

“சரி வாடா ஒரு ஹோட்டலுக்கு போய் குல்ஃபி சாப்பிடலாம்”னு கிளம்பரோம். காரை எடுத்துண்டு பக்கத்தில் இருக்கிர ரெசார்ட் ரெஸ்டுரான்டில் வந்து உக்காந்துக்கரோம். அவனுக்கு பிடிக்குமோ இல்லையோ எனக்கு குல்ஃபி பிடிக்கும். இன்னைக்கு ஒரு கட்டு கட்டிடவேண்டியதுதான். வெஜ் புலவ் பன்னீர் மட்டர்னு ஜமாய்ச்சுட்டு குல்ஃபிக்கும் சொல்லியாச்சு.

“தாத்தா நீ ஸ்கூலில் படிக்கரச்சே எப்படி இருந்தது?” 

அது சரி. என்னை யாராவது கிஸ் பண்ணினாளான்னு தெரிஞ்சிக்க விரும்பரான்னு தோணித்து. “இப்போ மாதிரியெல்லாம் அப்போ இல்லைடா”ங்கிரேன். என் முகத்தில் தெரிஞ்ச வருத்தத்தை கூர்ந்து கவனிக்கரான். லேசா அவன் உதட்டோரத்தில் நகையும் ‘அய்யோ பாவம் தாத்தா’ன்னு நினைக்கிரானோ! “அப்போல்லாம் கோஎஜுகேஷனே கிடையாதுடா”ன்னு சொல்ரேன். சொல்லிட்டு மூஞ்சியை திருப்பிக்கரேன். நிச்சயமா தாத்தா வேர ஒரு கிரகத்துலேந்து வந்திருக்கான்னு தோணுமோ? என் வருத்தத்தையும் இனிமேல் அதைபத்தி யோசிச்சு கவலைப்பட்டு ஒண்ணும் ஆகப்போரதில்லைங்கிற ஆதங்கத்தையும் இந்த குழந்தை ஏன் பாக்கணும்? இவன் பாட்டியை நான் 26 வயசில் கல்யாணம் செஞ்சுண்டு முதல் முத்தத்துக்காக கெஞ்சினதை நினெச்சுக்கரேன். அது பெரீய கதை. 

இவனை இவ்வளவுதூரம் இவன் அம்மாவுக்குத் தெரியாம கூட்டிண்டு வந்ததுக்கு ஆத்துக்கு போனால் நிச்சயம் மாட்டுப்பொண்கிட்டே திட்டு வாங்கணும். இவன் விஷயத்தை ஒரு நல்ல முடிவுக்கு கொண்டுவரணும்னு மனசை திடப்படுத்திக்கரேன்.

“சரி ஷைலூ உங்கிட்டே நெறுங்கிப் பழகரா, நீ எதிர்பாக்காதபோது முத்தம் கொடுத்துட்டா, உனக்கு வெக்கமாப்போச்சு, அதுக்கு நீ ஏன் கவலையோட 4 நாளாய், சரியா சாப்பிடாமல், ரூமுக்குள்ளேயே அடைஞ்சு கிடக்காய். எப்போவும் போல இருக்க வேண்டியதுதானே”ங்கிரேன். 

அதுக்கு அவன், “அப்படியெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை தாத்தா நானே இதைபத்தி யோசிச்சு எப்போவோ ஒரு முடிவுக்கு வந்துட்டேன். கவலையெல்லாம் ஒரு மண்ணாங்கட்டியும் இல்லை. ஷைலூ இஸ் நாட் மை டைப். அதை அவள்கிட்டே திங்கட்கிழமை போரச்சே சொல்லிடணும், வி வில் பி ஃப்ரெண்ட்ஸ் அவ்வளவுதான்”னு கதையை முடிச்சுட்டான்.

எனக்கு ஆச்சர்யமா இருந்தது. இவ்வளவு தெளிவா இருக்கான், நாமதான் இவன் நிலைமையை சரியா புரிஞ்சுக்காமல் ஏதேதோ கவலைபட்டுண்டு ஆராய்ச்சியில் இறங்கி தத்தளிச்சிண்டிருந்திருக்கோம். 

திரும்பவும் ஆத்துக்கு போக காரில் ஏறச்சே கெக்கிரேன், “ஷைலூ உன் டைப் இல்லைன்னா உன் டைப் யாருடா?” இவ்வளவு தூரம் வந்ததுக்கு தெரிஞ்சு வச்சிண்டா நாளைக்கு இவனுக்கு பொண் பாக்கிரத்துக்கு சௌக்கர்யமா இருக்குமோன்னோ!

“போ தாத்தா, இன்னும் கண்டுபிடிக்கலை, தெரிஞ்சதும் உங்கிட்டே சொல்ரேன். இப்போ ரோட்டைப்பாத்து காரை ஓட்டு”ன்னுட்டான் என் பேரன்!