ஏகா (எ) ஏகாம்பரம்

ஏகா (எ) ஏகாம்பரம் (சிறுகதைகள் சீ2 – 23)

#ganeshamarkalam

சிதம்பரத்தில் தலச்சம்பிள்ளை ஆம்பளையா இருந்துட்டா நடராஜன்னு பேர் வைச்சுடுவா. இங்கே காஞ்சீபுரத்தில் எனக்கு ஏகாம்பரம்னு எங்கம்மா பேர் வச்சா. 

அப்பா கிடையாது. பையன் பெரீய ஆளாய் வருவன்னு நினெச்சாளா, இல்லை என் எதிர்காலத்தை அந்த ஏகாம்பரேஸ்வரர் பாத்துப்பர்னு நினெச்சாளோ தெரியலை. நானோ ஏகாம்பரேஸ்வரர் கோயில் ராஜகோபுரத்தை பாத்துண்டே தினம் சுத்திண்டிருக்கேன். அங்கேந்து தள்ளி அங்காளம்மன் தெருக்கோடீலே சின்ன ஓட்டு வீடு எங்களோடது. உத்யோகம் இவரோட ராஜகோபுரத்து கடைத்தெருவில். உடனே நான் பெரீய ஜவுளிக்கடை வச்சு அமோகமா வியாபாரம் பண்ரேன்னு நினெச்சுடப்பிடாது. என்னன்னு நேர வந்தா நீங்களே கண்கூடா பாக்கலாம்.

அங்கே இருக்கிற எல்லா ஜவுளிக்கடையிலேயும் எனக்கு வேலை! கோவிலுக்கு வரவாளை, சும்மா வெட்டிக்கு சுத்திண்டிருக்கர சுற்றுலா பயணிகளை எப்படியாவது கடையில் புடவை வாங்க ஆசைக்காட்டி அழைச்சிண்டு வந்து விட்டுடணும். சுத்தமான பட்டு, காஞ்சீபுரத்துலேயே நெய்தது, இங்கே விட்டா எங்கேயும் இவ்வளவு கம்மி விலைக்குக் கிடைக்காது, உடனே வந்தால் ரிபேட், நாழி பண்ணினா விலை ஏறிடும்னு சொல்லி கடையை அல்லது முகப்பில் தொங்கறதை பாக்க வைக்கணும். 

கடைக்குள் நுழைஞ்சா எனக்கு ஒரு கஸ்டமருக்கு 10ரூபாய் கிடைக்கும். பர்சேஸ் செஞ்சுட்டா வித்த விலையில் கமிஷன்.

எத்தனைக்கு வாங்கினான்னு எனக்குத்தெரியாது, நான்தான் இன்னும் கஸ்டமரைப் பிடிக்க போயிடுவேனே! சிலர் ஏமாத்திப்பிடுவானுவ. இருந்தாலும் நல்ல நாளில் எப்படியோ 200 தேறும். நல்ல நாள்னா எந்த நாள்னு உங்களுக்கு டவுட் வருமே? எனக்கு என்னைக்கு நிறைய கமீஷன் கிடைக்கறதோ அன்னைக்கு நல்ல நாள்தான் ஓய்!

சம்பாதிச்சதை நேர அம்மாகிட்டே கொடுத்துடுவேன். கார்த்தாலே 8 மணிக்கு ஆத்தைவிட்டுக் கிளம்பினேன்னா ராத்திரி 9 மணிக்குத்தான் அவள் முகத்தை திரும்பப்பாப்பேன். சாப்பிடாம காத்துண்டிருப்பா. நல்ல மனுஷி. எங்கம்மான்னு சொல்லலை. கஷ்டப்பட்டு வளர்த்தது எனக்குத் தெரியும். அந்த சோகக்கதை இப்போ வேண்டாம்.

ரெண்டு வருஷமா அம்மாவுக்கு உடம்பு லேசா முடியலை. தள்ளாமைதான். எனக்கு 33 ஆச்சு, ஒரு கல்யாணத்தை பண்ணிடணும்னு ஆசை. பெத்தவளுக்கு இருக்காதா பின்னே? அவளுக்கும் 55 ஆச்சு. என் வயசு அவளை படுத்தி எடுக்கறது. தெரிஞ்சவா யாரும் இப்படி ஒரு உத்யோகம் செய்யரவனுக்கு எப்படி பொண் கொடுப்பா? வெளியூர்லேந்து வந்தவா என்ன பண்ரேன்னுட்டு தெரிஞ்சிண்டு, “தப்பில்லை, ஆனா ஒரு ஸ்திரமான சம்பாத்யம் இருந்தா தேவலையே”ன்னு கழண்டுக்கரா. 

ஒரு வரன் தபாலில் ஜாதகம் பொருந்தி போடோவில் ஓகே பண்ணி பொண் பாக்க நேரில் வந்துதான் அழைப்போம்னு வந்தவா, ஏகாம்பரேஸ்வரரை தரிசனம் செய்யப்போரச்சேயே என்னை தெருவில் பாத்திருக்கா. போடோவில் பாத்த பையன்னு அழைக்காமலே திரும்பிட்டான்னு தரகன் அப்புரமா சொன்னான். 

இவா வரப்போரான்னு நான் கடைக்குள்ளே போய் ஒளிஞ்சுக்கவா முடியும்?

படிப்பே ஏறலை. அதான் இதைப் பண்ணிண்டு காலத்தை ஓட்டரேன். ஆண்டர்சன் ஹையர் செகண்டரி ஸ்கூலில்தான் படிச்சேன் 10ஆவது பெயில். “இன்னும் படிக்கச் சொன்னியானா ஏதாவது மடத்தில் போய் சேர்ந்துடுவேன்”னு அம்மாவை மிரட்டினேன். காஞ்சீபுரத்தில் மடத்துக்கா பஞ்சம்? “சரிடா உன் இஷ்டம்போல்”னுட்டா. மனசுக்கு கஷ்டமா இருந்தது. இன்னும் கொஞ்சம் முயற்சி பண்ணி, எஃபர்ட் போட்டு படிச்சிருக்கலாமோன்னு. ஆனால் பரிக்ஷை வைக்கராளே அதான் சரிப்பட்டுவரலை.

என் உத்யோகத்தை பண்ணிண்டு இருக்க பலபேரை நீங்க பாத்திருக்கலாம். சரவண பவன் போனேள்னா அங்கேயும் புடவைக்கடைக்கு முன்னாடி என்னைப்போலவே பாக்கலாம். ஏன், எல்லா ஊரிலேயும். ஒருதடவை அம்மாவை அழைச்சிண்டு கும்பகோணம் போயிருக்கச்சே தாராசுரம் போனோம். கோவிலைச்சுத்தி புல்வெளி. உக்காந்துண்டு கம்பீரமான கோவில் அழகை அனுபவிச்சிண்டு நொங்கு வாங்கி சாப்பிட்டோம். அப்போ ரெண்டு பேர் கிட்டக்கே வந்து கும்பகோணம் புடவை, திருபுவனம் நெசவுப்பட்டுன்னு ஆரம்பிக்க. எங்கிட்டேயேவா? அவா ஆரம்பிச்சதுமே நானும் காஞ்சீபுரத்தில் கூவரா மாதிரி கூவிக்காண்பிச்சேன். “இதுவும் நம்ம ஜாதிடோய்”னு ஓடிட்டானுவ. 

அம்மாதான் “நீ அப்படி அவாளை கேலி பண்ணியிருக்கக் கூடாதுடா, உன்னைப் போலத்தானே அவாளும், ஏதோ ரெண்டு புடவை வாங்கிண்டிருந்தா அவாளுக்கு 50ரூ கிடெச்சிருக்கும். இந்த ஊரில் ஒரு வாரத்துக்கு 10 புடவை விக்குமான்னு ஆச்சர்யமா இருக்கு, கெடுத்துட்டாய்”. சரிதான். இருந்தாலும் எங்ககிட்டே அவா விக்கர விலைக்கு வாங்கவா வசதி இருக்குன்னு நினெச்சுண்டேன்.

காஞ்சீபுரத்தில் பெரூசா வோல்வோ பஸ்ஸில் கூட்டமா வருவா. எங்க பாடு ஜாலிதான். ரொம்பவே பிஸியாகிடுவோம். வடக்கத்திக்காரா சேட் மாமிகள் சாமியை அப்புரம் பாத்துக்கலாம், முதல்ல பட்டு வாங்கலாம்னு ஆம்படையான் குழந்தைகளை கோவிலுக்குள் அனுப்பிச்சுட்டு என் பின்னாடி வரத் தயாராய் இருப்பா. காரில் வரவா நான் கூப்பிடர இடங்களுக்கு அபூர்வமாத்தான் வருவா. அவா பின்னாடி போறது வேஸ்ட். அவாளுக்குன்னே இப்போ பெரீய ஜவுளிக்கடைகள் தெருவுக்கு ஒன்ணு வந்தாச்சு. அங்கே வேலே பார்கிங்காம், ஜூஸ் கொடுப்பா, மத்தியானம் போனா இலை போட்டு சாப்பாடே உண்டு. 

வெளிநாட்டுக்காரா வந்தால் வேற விதமாப்போகும். கடைக்கு வந்து காமிக்கச்சொல்லிட்டு வீடியோவெல்லாம் எடுத்துக்குங்கள், கடைசீலே ஒரு ஸ்கார்ஃப் வாங்கிப்பா. இதை தெரிஞ்சுண்டு கடைக்காரனும் 100 ரூவா சமாசாரத்தை 800க்கு வித்துடுவான். “ஒன்லி 10 டாலர்ஸ்”ம்பான். எனக்கு மட்டும் பழைய கமிஷன்.

அன்னைக்கு யாராவது மாட்ட மாட்டாளான்னு சுத்தி வரச்சே ரெண்டு பஸ்ஸுக்கு நடுவுலே அந்த வெள்ளைக்காரியைப் பாத்தேன். கணுக்காலுக்கு மேலே முழங்காலுக்கு கீழே நின்னுடரா மாதிரி ஒரு வெள்ளை பேன்ட், மேலே சட்டை மாதிரி தொள தொளன்னு, உள்ளாடையே இவா ஊரில் விக்கமாட்டாளா? எல்லாம் தெரிஞ்சுது. தொப்பி மட்டும். கலர்கலராய் கழுத்தை சுத்தி ஒரு துப்பட்டா. திசை மறந்துட்டாப்புலே எங்கே போறதுன்னு விளங்காதமாதிரி. 

என்னைப்பாத்து “இங்கே வா”ன்னு கூப்பிடரா. “வாட் இஸ் திஸ் ப்ளேஸ்?” “திஸ் இஸ் காஞ்சீபுரம், மெயின் ஷிவா டெம்பிள்.” பேசிண்டிருகச்சையே டக்குன்னு என்மேல் மயங்கி சரிஞ்சுட்டா.

அப்படியே தோளில் தூக்கிண்டு போய் ஜவுளிக்கடையில் விட்டுடலாமான்னு ஒரு வினாடி தோணித்து. பக்கத்திலேயே ராமபத்ரன்னு தெரிஞ்ச டாக்டரோட க்ளினிக் இருக்கு, கைத்தாங்கலா அழைச்சிண்டு போரேன். அவர் பாத்துட்டு ரெண்டுநாளா ஒண்ணுமே சாப்பிடலை அதான்னு ட்ரிப்ஸ் ஏறவச்சுட்டு அவளை கிளினிக்லேயே படுத்துக்க சொல்ரார். என்ன கஷ்டமோ. அவள் கையில் ஒரு பர்ஸ் அதில் பாஸ்போர்ட் மட்டும்தான் இருக்கு. ஹாலேந்த். காசே இல்லை. யாராவது அடிச்சிருப்பான். போனும் இல்லை. இப்போ என்ன பண்றது, போலீசுக்கு சொல்லலாம். எனக்கொரு யோசனை. ரெண்டு மணிநேரம் கழிச்சு அவளுக்கு தெம்பு வந்ததும் “எங்காத்துக்கு வரீயா எங்கம்மா உன்னை பாத்துப்பா”ன்னு அழைச்சிண்டு போயிடரேன். 

“நீ செய்டா ராஜா”ன்னு ராமபத்ரன் கண்ணடிச்சார். ஆட்டோக்காரன் “என்ன ஐயரே நீ கயிட் வேலையும் பாக்கரீயா”ன்னு கேட்டான்

அம்மாவுக்கு இவளோட வந்து இறங்கினது ஒன்ணும் புரியலை. விஷயத்தை சொன்னதும் என்னை அம்போன்னு விட்டுட்டு ஆசையா அவளை உள்ளே அழைச்சிண்டு போயிட்டா. அவளுக்கு வேண்டியதை செஞ்சு கொடுத்து சாப்பிடச்சொல்லி “படுத்துக்கோ கார்த்தால பாத்துக்கலாம்”னு. சித்த நாழி பெசினதில் அவள் சென்னையிலேந்து காஞ்சீபுரம் ட்ரைனில் வந்தவளை அங்கேயே யாரோ பிக் பாக்கெட் அடிச்சுட்டு, அப்புரம் நடந்தே ஊருக்குள் வந்திருக்கா. யாருக்கும் இவ பேசினது புரியலை. நல்லவேளை நான் பார்த்துட்டேன்

எங்களோடயே இருந்தா. நான் பெசின ஆங்கிலம் போதுமானதாயிருந்தது. அவளுக்கு 27 வயசாம். பேர் எம்மாவாம். தனியா இந்தியா வந்து சுத்தணும்னு கிளம்பினாளாம். வந்த இடத்தில் இப்படி. ஒருநாளைக்கு நானே அவளை காஞ்சீபுரத்தில் எல்லா இடத்தையும் சுத்திக்காண்பிச்சேன். அம்மா “ஏதாவது வாங்கிக்கொடுத்து அனுப்பலாம்டா”ன்னு கடைகளுக்கு அழைச்சிண்டு போய் அவளுக்கு பிடிச்ச ஒரு சல்வார், ஒரு புடவையும் வாங்கித்தந்தாள். என் சேவிங்க்ஸ் பாதி ஃபணால் ஆச்சுன்னு வச்சுக்கோங்கோ. போன இடத்தில் “ஏகா, யூ டூ வாங்கிக்கோ, மய் ப்ரெசென்ட்”னு சொல்லி ஒரு சில்க் ஜிப்பா வாங்கிக்க வச்சா. காசு நான் கொடுத்தேன்

15 நாளாச்சு, அவள் உடம்பும் தேறித்து. “திஸ் டிஷ் சாம்பார் வெரிகுட்”னுட்டு காபி டீ மாதிரி குடிச்சா. அம்மா வச்ச மிளகு ரஸத்தை ஒரு பெரீய கப் சாதத்தில் விட்டுண்டு, எல்லா பருக்கையும் மூழ்கினப்புரம் சித்த நாழி அதையே பாத்திண்டிருந்துட்டு ஸ்பூனால் சாப்பிட ஆரம்பிப்பள். அவள் ப்ரவுன் கண் கலங்கும். அம்மா கையை பிடிச்சு “யூ அர் க்ரேட்” ம்பா. சொல்லிட்டு இன்னும் கொஞ்சம் சாப்பிடுவள். திரும்பவும் அம்மா கையை பிடிப்பள். ஒரே நாளில் அம்மா 8தடவை க்ரேட் ஆனாள்.

ஒருநாளைக்கு ஆத்துக்கு வந்தா இவா ரெண்டுபேரும் வாசத் திண்ணையில் பூத்தொடுக்கரா. ஃபாஸ்டெஸ்ட் ஃபிங்கர்ஸ் ஃபர்ஸ்ட்னு ஒரு கான்டெஸ்டாம். எம்மா ஜெயுச்சுடுவான்னு பட்டது. மானம் போயிடப்பிடாதுன்னு அம்மாவை பசிக்கறதுன்னு உள்ளே இழுத்துண்டு போயிட்டேன்.

அன்னைக்கு சனிக்கிழமை. “ஓரிக்கையில் பெரியவா மணி மண்டபத்தில் யாகம் செய்யரா, சமையலுக்கு கூப்பிட்டிருக்கா”ன்னு அம்மா பாதிநாள் போயாச்சு. நானும் எம்மாவும் ஆத்தில் தனியா. “யூ நாட் கொயிங்க் ஃபார் வொர்க் ஏகா”ன்னு இவள் கேக்க, “நோ, ஐ ஆம் நாட் ஃபீலிங்க் வெல்”னு “ஹெட்டேக்”னு நெத்தியை தேச்சு விட்டுக்கரேன். “வெயிட், ஐ வில் டூ சம்திங்க் ஃஃபார் இட்”னுட்டு உள்ளெ போய் அடுப்பை மூட்டி நிமிஷமா சுக்கு கஷாயம் செஞ்சு எடுத்துண்டு வரா. “டேக் திஸ், யூ வில் பி ஃபைன் இன் 30 மினிட்ஸ்”னுட்டு நான் உக்காந்திண்டிருந்த சேருக்கு பின்னாடி வந்து என் பொட்டை தன் கையால் நீவி விட ஆரம்பிக்கரா. என்னை அறியாம அப்படியே கண் அசந்துட்டேன்.

இந்தக் கதையை படிக்கரவா யாருக்காவது ஒரு 27 வயசு டச்சுக்காரி நெத்தியில் அமுக்கி விட்டு பொட்டில் ஹிதமா தேச்சு விட்டு பின் பக்கமா மூஞ்சிகிட்டே வந்து புஸ் புஸ்னு சூடா மூச்சுக்காத்தை விட்டா தெரியும். அம்மாவும் இல்லை தூங்கிப்போய் கற்பை காப்பாத்திண்டுடலாம்னு தோணித்து.

அம்மா வந்ததும் வாசல்லேயே நிறுத்தி இவள் எனக்கு செஞ்சதை விவரமா சொல்ல, அம்மாவுக்கு கொள்ளை சந்தோஷம். அப்போதான் எழுந்துண்ட என்னை ஒரு மாதிரி பார்த்துட்டு உள்ளே போரா.

இப்போ எம்மா திரும்பிப்போகணும். அவள் அப்பாவோட பேசி டிக்கெட் வாங்கி அனுப்பச்சொல்லிட்டா. சென்னை வரைக்கும் கொண்டுபோய் விட்டுடலாம்னு அம்மா பிளான். ஒருவாரம் இருக்கு கிளம்ப. டிக்கட் வந்துடும். எம்மாவும் சரி, என் அம்மாவும் சரி ஏதோ குசுகுசுன்னு தங்களுக்குள் பேசிக்கறதும், பிரிஞ்சு போவதுமா ஏதோ நாடகம் நடக்கறதுன்னு மட்டும் புரிஞ்சது. 

பொறுக்கமுடியாம ராத்திரி சாப்பிடரச்சே அம்மாவை கேட்டுடரேன். என்ன மேட்டர்?

ஒருநாள் முன்னாடி இவள் என் அம்மாகிட்டே சொல்லியிருக்கா, என்னை ரொம்பப் பிடிச்சிருக்காம், கல்யாணம் செஞ்சுக்க ஆசைன்னு. “அவனுக்கு சரின்னா பண்ணிண்டு கூட்டிண்டு போய்க்கோ”ன்னு சொல்லிட்டாளாம். எனக்கு கையும் ஓடலை காலும் ஓடலை. எப்படி ஓடும்? அன்னைக்கு என்மேல் மயங்கிச் சரிஞ்சப்போவே நினெச்சேன் இது சாதாரண மயக்கமா இருக்காதுன்னு. பாக்கிர பொண்களையெல்லாம் ஒரு புடவை கஸ்டமராவே பாத்துட்ட எனக்கு ஹாலாண்டிலேந்து ஒருத்தி வந்து விலைபோகாத இந்த பிராம்ணனையும் பிடிச்சிருக்கு, நான் பண்ணிக்கரேன்னு சொன்னது அப்படீயே ஷாக்கா இருக்கு.

எம்மா பாக்கிறத்துக்கு நன்னாத்தான் இருக்கா. அவ பக்கத்தில் நான் நின்னா சால்ட் எண்ட் பெப்பர் மாதிரி இருக்கும். அவளுக்கே பரவாயில்லைன்னா நான் ஏன் அலட்டிக்கணும்? அம்மாவை எப்படி தனியா விட்டுட்டுப் போரது? எம்மாவா, அம்மாவான்னு இப்படி அல்லாட வச்சுட்டாளேன்னு யோசிச்சேன்.

ஆனா எம்மா அத்தனை தெளிவா ஒண்ணு சொன்னா. “மாம் இஸ் ஆல்ஸோ கெட்டிங்க் எ டிக்கெட். லெட் அஸ் கெட் அதர் ஃபார்மாலிடீஸ் டன்”. இட் இஸ் ஃபார் யூவர் மாம் ஐ ஆம் மேரியிங்க் யூ”ன்னு சொல்லிட்டு கண் அடிச்சிண்டே என் அம்மாவை கட்டிப்பிடிச்சுக்கரா.