டீஜே

டீஜே (சிறுகதைகள் சீ2 – 95)

#ganeshamarkalam

அது என்னன்னு கேக்கத் தோணும். ஆங்கிலத்தில் டிஸ்க் ஜாக்கி. அதாவது கிராமஃபோன் தட்டை பாடவைக்கரவா. குதிரை ரேஸில் ஜாக்கி மாதிரி. இப்போ இசைத்தட்டுக்கு எங்கே போரது? எல்லாம் டிஜிடல் மயம் ஆச்சே!. டிஜிடல் ஜாக்கீன்னும் வச்சுக்கலாம்.

நான் சிவா. டீஜே என் தொழில். படிக்கப்போரது என் கதையைத்தான். தலைப்பு புரிஞ்சிருக்கும். புரியலைன்னா நீங்க திண்ணையிலேந்து எழுந்து போரது உசிதம். இங்கே அதி புத்திசாலிகளுக்கு மட்டுமே இடம்.

இப்போல்லாம் கல்யாண ரிசெப்ஷனுக்கு எங்களைத்தான் அதிகமா கூப்படரா. சீசனில் நான் ரொம்ப பிஸீ. இந்த காலத்து பசங்க வெளிநாட்டில் படிக்கப் போரேன்னுட்டு அங்கேயே செட்டில் ஆகி, கல்யாணத்தை மட்டும் இங்கே செஞ்சுண்டு உடனே கிளம்பிப் போர ஜாதி அவசரமா தாலி கட்டரவா டக்குன்னு ஏற்பாடு செஞ்சுக்க நாங்கதான் தோதுப்படுவோம். எங்கிட்டே ரெண்டு டீம் இருக்கு. ஒரே நாளில் ரெண்டு வரவேற்பு சமாளிப்பேன்.

ரெண்டு லாப்டாப், ம்யூசிக் சிந்தசைஜர், டிஜிடல் ஆம்ப்ளிஃபையர் பெரீசு பெரீசா 4 ஸ்பீக்கர், மைக் செட், 8அடிக்கு LCD வீடியோ ஸ்க்ரீன் இத்யாதி. கூட மாட ஒத்தாசைக்கு 2 பசங்க. வாங்கடா காசும், கல்யாண சாப்பாடுனா வருவானுவ. 

புக் செய்யரப்போ விசாரிப்பேன். எந்த மாதிரி கூட்டம் வரும், மாப்பிள்ளை பொண்ணுக்கு ஃப்ரெண்ட்ஸ் கூட்டம் எப்படி, அதுக்குத் தகுந்தா மாதிரி பாட்டு செலெக்ஷன். உங்களுக்கு ஏதாவது நேயர் விருப்பம் இருக்கான்னு கேட்டுப்பேன். விருப்பத்தை பூர்த்தி செய்யணும்னு அவசியமில்லை.

டீஜேவோட வேலை என்ன? நேத்து போன ரிசெப்ஷணில் நடந்ததை சொன்னாலே புரியும்.

மேடவாக்கத்துக்கு போர வழீலே புதுசா பெரீய கல்யாண மண்டபம். கார் பார்க்கோட. மத்தியானம் 3 மணிக்கு முன்னாடி வந்துடுங்கோன்னு சொன்னா. நாளைக்கு முஹூர்த்தம். இன்னைக்கே ரிசெப்ஷன். புது இடமாச்சே மின்னாடி போய் ஸ்கவுட் செஞ்சுடலாம்னு, எல்லாத்தையும் டெம்போ வேனில் அள்ளிப் போட்டுண்டு வந்தாச்சு. சாமானை ஹாலில் வச்சுட்டு, எங்கே கடை விரிக்கலாம், மேடை எங்கே, மனுஷா எங்கெ உக்காந்துப்பா, முக்கியமா பவர் சாக்கெட் எங்கேல்லாம் இருக்குன்னு செக்கிங்க்.

எனக்கும சித்தே உயரமா இடம் வேணும். அதுக்காகவே மரத்தில் 2 அடி தூக்கலா நின்னுக்க விடீயோ ஸ்க்ரீன் வச்சுக்க இருக்கு. அதை போட்டு சாமி படத்தை பின்னாடி வச்சுப்பேன். இஷ்ட தெய்வம் பெருமாள். ஐயங்கார் பையன் டீஜேவான்னு கேக்கப்பிடாது. படிப்பு ஏறலை, வந்தாச்சு. இப்போ அதுக்கென்ன? கதைலேந்து திசை திருப்ப ட்ரை செய்யாதீங்கோ. 

என் லாப்டாப்பில் 6000 பாட்டு வச்சிருக்கேன். அதுக்கு தகுந்த விஷுவல்ஸ். அந்த பாட்டு வர சீன் தவிரவும். உதாரணத்துக்கு “சின்ன கண்ணன் அழைக்கிரான்”. பாலமுரளி பாடினது. அதுக்கு TRஉம் சன்னி லியோனும் குத்தாட்டம் போடரா மாதிரி ஒண்ணு காமிப்போம். இது என்ன கூத்துன்னு நினைக்கரத்துக்கு முன்னாடி ISCON எடுத்த கிருஷ்ண லீலை கார்டூன் மாறிடும். அட, நன்னா இருக்கேன்னு தோணரச்சே சிவகார்த்திகேயன் பொண்ணு பாடரதை போடுவோம். அதையாவது பாக்கலாமேன்னு நினெச்சேள்னா மங்காத்தாலேந்து அஜீத் “ஆடாம ஜெயிச்சோம்டா!”. 

ரிசெப்ஷணுக்கு விஜய் ரசிகா வந்துட்டா? டக்குன்னு ஏஆர் ரகுமான் “ஆளப்போரான் தமிழன்” ஆரம்பிக்கும்.

லாப்டாப்பில் ஜகஜ்ஜால விஷயங்கள் செய்வேன். சும்மாவானும் நின்னுண்டு பாட்டு போடுவேன்னு நினைச்சேள்னா சுத்த விஷயம் தெரியாதவர்னு அர்த்தம். உடம்பை குலுக்கிண்டே இருப்பேன்.

இதெல்லாம் செட் செஞ்சப்புரம் டெஸ்டிங்க். மைக்கில் “செக் செக்”னு ஹஸ்கி வாய்ஸில் சொல்லிட்டு, மனுஷா வர நேரமாச்சுன்னா என் காஸ்ட்யூம் மாட்டிப்பேன். என்ன காஸ்ட்யூம்? ஒண்ணுமில்லை. அதறப்பழசா கிழிச்சு விட்டுண்ட ஜீன்ஸ். மேலே ரவுண்ட் நெக் டீ ஷர்ட். அதுக்கு மேலே கட்டம் போட்ட சட்டை. வலது கை மட்டும் மடிச்சு. தலையை பின்னாடி தள்ளி வாரிண்டு நெத்தியை அகலமா செஞ்சுண்டு. ஒரு தொப்பியை திருப்பி மாட்டிக்கணும். 

கூட்டம் சேரரவரைக்கும் ஆரம்பிக்கப் பிடாது. எப்போ ஆரம்பிப்பான்னு காக்க வச்சுட்டு சின்னதா என்னைப் பத்தி ஒரு வீடியோ. அதில் “டீஜே சிவாஆஆஜீ”ன்னு லெட்டர்ஸ் வரும். அப்புரம் மாக்ஸிமம் வால்யூம் வச்சு டமால்னு ட்ரம்ஸோட வர பாட்டு போடணும். எல்லாருக்கும் தூக்கிப் போடணும்

சந்தோஷமான பாட்டோட ஆரம்பிக்கரது சிலாக்கியம். அன்னைக்கு “அய்யய்யோ ஆனந்தமேன்னு” கும்கி பாட்டு போட்டேன். பொண்ணைப் பெத்தவர் கிட்டக்க வந்து “ஆரம்பமே அய்யய்யோ”ன்னு செஞ்சுட்டேளேன்னு சொல்ல, “சாரி” சொல்ல வேண்டியிருந்தது. சுதாரிச்சிண்டு மலையாளம் ஜிமிக்கி கம்மல், ரெண்டுமூணு பஞ்சாபி ஃபோக் எல்லாம் நன்னா போச்சு. சத்தத்தில் யாருக்கும் என்ன பாட்டு போட்டேன்னு கேக்காது. கேட்டாலும் கவனம் இருக்காது. அந்த வேளையில் “பல்லே பல்லே”யும் தமிழா இனிக்கும். அவாளுக்குள்ளேயே பெசிக்க உதட்டை காதோடவச்சு கத்தினாத்தான் முடியும். பாக்க சுவாரஸ்யமா இருக்கும். 

மேடைக்குப்போர வரிசை நீண்டுண்டு போரது. வீடியோவா ஸ்டில் போடோவான்னு தெரியாம போஸ் தந்துட்டு மணமக்கள் கையை குலுக்கி சீக்கிரம் டைனிங்க் ஹால் போக தவிக்கர உள்ளங்கள். என் பாட்டுச் சத்தத்தில் 3 மணி நின்னா ரெண்டு நாளைக்கு காது கேக்காது. எனக்கு பணம் செட்டில் பண்ரச்சே பொண்ணைப் பெத்தவனுக்கு மூச்சே நின்னு பாத்திருக்கேன். 

இந்த ஃபங்க்ஷனில் என்ன விசேஷம்னு யோசிக்கரச்சே அவள். உள்ளெ நுழையரா. கூடவே அவளை ஒரு வீல் சேரில் வச்சுத் தள்ளிண்டு, அவள் அப்பாவோ? இவள் எப்படி வீல் சேரில்?

சம்பூர்ணாவை இத்தனை வருஷம் கழிச்சுப் பாப்பேன்னு நினைக்கலை. என்கூட +2 படிச்சா. செட்டினாடு வித்யாஸ்ரம். எனக்கு அவள் மேல் கிரஷ். காதலா? சொல்ல முடியலை, ஆனா அவள் வேணும்னும் அவ கூடவே இருந்தா நல்லதுன்னும் படும். அவள் அப்பா பனக்காரர். பதவியில் இருந்தர். ஸ்மார்த்தா, நுங்கம்பாக்கத்தில் டாஜ் ஹோடல் பின்னாடி சொந்த வீடு கார். ஸ்கூலுக்கு காரில் வருவா. நான் மந்த வெளீலேந்து நடை. படிப்பு ஏரலை, கடைசீ பென்ச். இவள் முதல் 4 ராங்கில் வருவள். 

கல்சுரல்ஸ் கோலோகலமா நடக்கும். “பரதநாட்டியம் பை சம்பூர்ணா சுவாமிநாதன்”னு போடுவா.

டிசெம்பர் லீவு முடிஞ்சதும் நண்பர்களொட அரட்டை. ஒருத்தன் “நாம நம்ம கிளாஸுலேயே படிக்கர பொண்ணைத்தான் கல்யாணம் செஞ்சுக்கணும்னா யாரை தேர்ந்தெடுப்போம், ஒத்தோத்தரா சொல்லுங்கோ”. ஆரம்பிச்சு வச்சான். என் டெர்ன் வந்ததும் சம்பூர்ணான்னு சொல்லிட்டேன். எல்லாரும் அவா செலெக்ட் செஞ்சவா கிட்டே ஒரு வாரத்துக்குள் சொல்லிடணும்னு சவால். 

இதை யாரும் சீரியஸா எடுத்துக்கலைன்னு எனக்கு புரியலை. நான் மட்டும் நல்ல நாள் பார்த்து சம்பூர்னாவை லன்ச் டயத்தில் “உன்கிட்டே பெசணும் தனியே வரியா?”ன்னு கெக்க, கூட இருந்த ஸ்நேகிதிகள் கொல்லுன்னு சிரிச்சு “போடி என்ன சொல்ரான்னு கேட்டுண்டு வந்து எங்களுக்கும் சொல்லு”ன்னு அனுப்பிச்சா.

“கல்யாணம் செஞ்சுக்கணும்னா உன்னைத்தான் செஞ்சுக்கலாம்னு இருக்கேன்.” அவகிட்டே அசடு வழிய, அவ ஓங்கி என் கன்னத்தில் ஒண்ணு கொடுத்தாள். தனியா வந்தது நல்லதா போச்சு. பேசாம வந்துட்டேன், யார்கிட்டேயும் சொல்லலை. ஸ்டெல்லா மேரீஸ் போனான்னு தெரியும். நான் முக்கி முனகி சென் ஜோசஃபில் சேர, முதலாம் வருஷமே அதை டிஸ்கன்டின்யூ செஞ்சுட்டு இதையும் அதையும் செஞ்சு காலத்தை கழிச்சாச்சு.

டீஜே ஆனதுலேந்து கையில் காசு பாக்கரேன், அப்பாகிட்டேயும் மரியாதை. லைஃப் கல்யாணம், பார்டீஸ்ன்னு கோலாகலமா. இந்த டப்பா டமாரமெல்லாம் வாங்கிக்க எடுத்த லோன் கட்டியாறது.

சம்பூர்ணாவை பாத்து 12 வருஷம் ஆச்சு. எப்படி இப்படி ஆச்சு? தெரிஞ்சவா, சொந்தக்காரா விஷேசத்துக்கு போணம்னா யாராவது தள்ளிண்டே வந்தாத்தான். மனசை என்னமோ செஞ்சது வாஸ்தவம். அவள் மேல் இன்னும் ஆசை ஒட்டிண்டிருக்கோ? நிச்சயமா இந்த கெட்டப்பில் என்னை அடையாளம் தெரியாது. தாடி வேர! கெத்தா இருக்கும்னு. நான்தான் சிவான்னு சத்தியம் செய்ய வேண்டியிருக்கும். அவள் மட்டும் அப்படியே, தங்கத்தில் வார்த்தா மாதிரி, ஒய்யாரமா நர்த்தனமாடின உருவம் கால்கள் கட்டப்பட்டு. பகவானே!

போய்ப் பெசலாமா? கோவிச்சுப்பாளா? அப்பாக்காரன் என்ன நினைப்பான்? நானே ஏற்படுத்தர இந்த செவுட்டுக் களேபரத்தில் எப்படி பெசறது? சித்தே போகட்டும், இவளை கூட்டத்தில் தவர விட்டுடப்பிடாது. சாப்பாட்டு ஹாலுக்கு போரத்துக்குள் பெசிடணும்னு நினெச்சிண்டு நான் பாட்டுக்கு உடம்பை போட்ட பாட்டுக்கு ஏத்தாப்புலே சிலுப்பிண்டு. இப்போதான் பார்த்தேன் மேடைக்கு முன்னாடி சில வாண்டுகள் தங்கள் ஆட்டத்தை ஆரம்பிச்சுட்டா. சில இளம் சிட்டுக்களும், அதைக் கண்கொட்டாம பாக்க பெரிசுகளும்.

இன்னும் உத்சாகமா பாட்டு போட ஆரம்பிச்சேன்.

நான் நகந்து போயிட்டா இதைப்பண்ண கூட வந்த பையனுக்கு தெரியாது. அவனை “நீ போய் சாப்டுட்டு வா, அப்புரமா நான் முடிஞ்சதும் போய்க்கரேன்.” அனுப்பி வச்சேன். நடுவில் ஒரு மாமி சீட்டு அனுப்பினா, “ஏரிக்கரையின் மேலே”னு “முதலாளி” சினிமா பாட்டு வேணுமாம். தொலைஞ்சேன். இந்த மாதிரி ஃபங்க்ஷனில் இப்படி ஒண்ணு ரெண்டு விடாப்பிடியா தொறத்தும். தப்பிக்க விடமாட்டா.

அப்போதான் என் இடது பக்கத்தில் வீல் சேரோட சம்பூர்ணா நிக்கரதை கவனிச்சேன். அவள் அப்பாவை காணலை. நான் பாக்கரதை பாத்துட்டு “ஹாய்”னு கை அசைச்சா. நானும் பதிலுக்கு ஆட்டிட்டு என்னை யார்னு தெரிஞ்சிண்டு ஹாய் சொன்னாளா இல்லை அவளுக்கும் பாட்டு போடணுமான்னு. “இங்கே வா”ங்கிராமாதிறி திரும்பவும் கை அசைக்க, சில முழுப் பாட்டுக்களை ஆடோவில் போட்டுட்டு கீழே இறங்கிப்போரேன்.

என்னவோ சொல்ல சத்தத்தில் கேக்கலை. “என்னை வெளீலே அழைச்சிண்டு போ”ன்னு சொல்ல வண்டியை தள்ளிண்டு பொரேன். வெளீலே கார் பார்க் கிட்டே வந்ததும் “சிவா எப்படி இருக்காய்? உன்னை இங்கே பாப்பேன்னு தோணலை”. பதில் சொல்லாம “இதெப்படீ”ன்னு கண்ணால் அவ காலைப் காண்பிச்சேன். 

ஸ்டெல்லா முடிச்சுட்டு யூஎஸ் படிக்கப்போனவள் அங்கே ஒரு விபத்தில். கல்யாணம் செஞ்சுக்கலை. அம்மா இல்லை, அப்பாதான் என்னை பாத்துக்கரார்.

“டேய் சிவா, விளையாட்டா விவரம் புரியாத வயசில் நீ வந்து சொன்னதை பெரீசா எடுத்துண்டு உன்னை கன்னத்தில் அறைஞ்சதுக்கு இன்னி வரைக்கும் வருத்தப்படாத நாளில்லை. என்ன மன்னிச்சுடு” என் கண்ணில் நீர் கெட்டியா கோத்துண்டுடுத்து. “சே சே அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை, நான் அதை எப்பவோ மறந்துட்டேன். நீயும் மறந்துடு”. 

“சாப்டியா?” “இல்லை. ஓரு ஸ்நேகிதரோட. அப்பா பேசிண்டிருக்கார்”. “நான் இன்னும் 15 நிமிஷத்தில் பாட்டுக் கடையை மூடிடுவேன். என்கூட சாப்பிட வரையா?” கேக்கரேன்.

“என் வண்டியை நீ தள்ளிண்டு ஏன்னை அழைச்சிண்டு போவீயான்னா நான் உன் கூட சாப்பிடுவேன்!”