பொய்யில் பூத்த நிஜம்

 பொய்யில் பூத்த நிஜம்

 அத்தியாயம்  1

அன்று ஓர் அசாதாரணம் நடக்கப்போகிறது என்பதற்கான அறிகுறி ஏதும் இருக்கவில்லை. நடந்த நிகழ்வுகளை வரிசைப்படுத்தி மீண்டும் நினைவுக்குக் கொண்டு வரும் போதெல்லாம் சகுந்தலாவுக்கு அப்படித்தான் தோன்றிற்று. தொலைவில் இருக்கும் மசூதியிலிருந்து வழக்கம்போல் விடியற்காலை நாலரை மணிக்கு விநாடி பிசகாத முனைப்புடன் சுருதி பிறழாத சத்தத்துடன் 'அல்லாஹு அக்பர்' கேட்டது. தில்லி மாநகரம் விழிப்பதற்கு முன் மொட்டு போல, பரத் படுக்கையில் எழுந்து அமர்ந்தான், வழக்கம் போலவே. ராஜாவை எங்கே குழந்தை எழுப்பிவிடுமோ என்கிற கவலையினால் அவள் தூக்கக் கலக்கத்துடன் அதை மறுபடி படுக்கச் செய்து முதுகில் தட்டியதும் பரத் தூங்கிப் போனதும் அவளுக்குக் கனவைப் போல ஞாபகம் வந்தது. கனவைப் போல நித்தியம் நடக்கும் நிகழ்ச்சி அது என்பதால் அன்றும் அப்படித்தான் நடந்திருக்கும் என்று அவளுக்கு நிச்சயமாகத் தெரியும். ஆனால் அன்றைய தினம் அசாதாரணமானதாக இருக்கும் என்று நிச்சயமாகத் தெரிந்திருக்கவில்லை. உலக வர்த்தக மையத்தில் தாக்குதல் நடந்த அன்றும் எப்போதும் போலத்தான் விடிந்திருக்க வேண்டும். அங்கு வேலை செய்த பல இனத்து அப்பா அம்மாக்களுக்குப் பல இனத்து அமெரிக்கக் குழந்தைகள் டாட்டா சொல்லியிருக்கும். அன்று காலை பரத், ராஜாவுக்கு டாட்டா சொன்னது போல. காதல் மனைவிகள், சினேகிதிகள் சினேகிதர்கள் காதலிப்பவர்களுக்கு முத்தம் பதித்து அனுப்பியிருப்பார்கள். அவள் பதித்த மாதிரி. கன்னத்தில் இன்னும் ராஜாவின் அதரங்களின் ஸ்பரிசத்தை சகுந்தலா உணர்ந்தாள். ஆபத்து வரப்போவது முன்கூட்டியே மனுஷனுக்குத் தெரிந்து போனால் விபத்துகள் இல்லை, சேதங்கள் இல்லை என்று நினைக்கத் தோன்றிற்று. அவளுக்குப் பாட்டியின் நினைவு வந்தது. பாட்டி, தான் அசாதாரணமானவள் என்பதை அடிக்கடி நிரூபித்துக் கொள்வாள். வீட்டு மனிதர்கள் யாராவது இறந்து போனால், அவளுக்கு முன் கூட்டியே சமிக்ஞைகள் ஏற்பட்டிருந்ததாகச் சொல்வாள். தளதளவென்று இருந்த துளசி வாடிப்போனதும், முந்தைய மாதம் நடந்த சுமங்கலிப் பிரார்த்தனையின் போது இறந்தவர்களின் பெயர்ப் பட்டியலோடு இப்பொழுது இறந்தவரின் பெயரை வாய் தவறி சொன்னதும், வரவிருக்கும் நிகழ்வுகளுக்கான எச்சரிக்கையின் அடையாளங்கள் என்று தான் பயந்ததாகச் சொல்வாள். சகுந்தலாவின் அம்மா பானுமதி, அதாவது பாட்டியின் மகள், 32 வயதில் இறந்தபோதும் அதைச் சொல்லித்தான் பாட்டி புலம்பினாள். சுமங்கலிப் பிரார்த்தனையில் வாய்தவறி சொன்ன பெயர் பானுமதியாம். "ஆனா வரப் போறதை யாரால் தடுக்க முடியும்? தயாராயிரு, அதிர்ந்து போயிடாதேன்னு, நமக்கு பகவான் காண்பிக்கிற சிக்னல் அது." ஆனால் பாட்டியின் பெண் இறந்த போதும், தம்பி இறந்தபோதும், இப்படிப்பட்ட சிக்னல்கள் முன்கூட்டி கிடைத்திருந்தும், இரண்டு துக்கமும் தாங்காமல் பாட்டி உடைந்து போனாள். சகுந்தலாவுக்குப் பாட்டியின் சூட்சுமம் இல்லாததால், வரப்போகும் நிகழ்ச்சியைப் பற்றி எந்த அடையாளமும் தெரியவில்லை. இனி என்ன நடக்கும் என்று நினைத்துப் பார்க்கவே பயமாக இருந்தது. தெரிந்திருந்தாலும் என்ன செய்திருக்க முடியும்? வெளியில் போகவேண்டாம் என்று ராஜாவைத் தடுத்திருக்க முடியுமா? 'போகாதே போகாதே என் கணவர், பொல்லாத சொப்பனம் நானும் கண்டேன்' என்று தன்னால் சொல்ல முடியாது - கனவுகளே அவளுக்கு வருவதில்லை என்பதால், ராஜாவும் கேட்கும் ஆசாமியில்லை - அவன் மற்ற கணவன்மார்களைப் போன்றவன் இல்லையென்பதால். பரத்துக்குப் பரபரப்புடன் ஃபேரக்ஸ் கொடுத்து வாயைத் துடைத்து பவுடர் போட்டுச் சொக்காய் அணிவித்து கிரெஷ்ஷில் விடுவதற்கான ஆயத்தங்களின் ஊடே வரும் ஃபோன் கால்களுக்குப் பதில் சொன்னபடி அவள் நினைத்துக் கொண்டாள். பாட்டிகளின் காலம் முடிந்தது. பேத்திகளின் காலத்தில் துளசி இலையில் செய்தி வராது. ஒவ்வொரு தருணமும் இப்போது சஸ்பென்ஸ். அது ஆபத்தைச் சுமக்கிறதோ ஆனந்தத்தை இறக்குகிறதோ. அதை நேரிடையாக எதிர்கொள்ளத் தயாராயிருக்க வேண்டும். தாங்க சக்தியிருக்கிறதோ இல்லையோ. லிஃப்டின் பொத்தானை அமுக்கும்போது கண்களில் நீர் கோத்து ஊசி முனை போல் குத்திற்று. லிஃப்ட் வாயைப் பிளந்து வழி விட்டதும் பரத் ஏதோ தரிசனம் கண்டது போலச் சிரித்தான். இடுப்பில் அவனைத் தூக்கியபடி பார்க்கிங் லாட்டில் இருந்த காரின் கதவைத் திறந்து குழந்தைக்காகப் பொருத்தப்பட்டிருந்த சீட்டில் உட்கார்த்தி பெல்டைப் போட்டதும் பரத் குஷியுடன் காலை உதைத்துச் சிரித்தான். 'அம்மா மாதிரி ஊர் சுத்தி' என்று ராஜா சொல்வான். 'அப்பா மாதிரி ஏமாத்துக்காரன்' என்பாள் அவள் பதிலுக்கு. "ஏய், நா என்ன செஞ்சேன் அப்படி ஒரு பட்டத்துக்கு?” "பின்னே என்ன? சிரிச்சு சிரிச்சே என்னைச் சம்மதிக்க வெச்சே!” “என் சிரிப்பைப் பாத்து நீ சம்மதிக்கல்லே, சுய உணர்வோடதான் சம்மதிச்சே. உன்னையே நீ இறக்கிப் பேசாதே, நீ முட்டாள் பெண்ணில்லே!” க்ரெஷ் நெருங்கிவிட்டதை உணர்ந்து அவள் வண்டியை நிறுத்தினாள். குழந்தைக்கான சீட்டின் பெல்டைக் கழற்றி பரத்தைத் தூக்கி இடுப்பில் வைத்துக் கதவைப் பூட்டி, அவள் அழைப்பு மணியை அழுத்தியதும் ஸல்வார் கமீஸ் அணிந்த வெளேர் என்ற நடுத்தர வயது பெண்மணி ஒருத்தி வெளியில் வந்தாள். ரத்தச் சிவப்பு உதடுகளை விரித்து 'நமஸ்தேஜி, ஆயியே' என்றாள். "நீங்க ஃபோன் பண்ணதா வேலைக்காரப் பெண் சொன்னா. என்ன இன்னிக்கு லேட்டா வந்திருக்கீங்க? ஆபீசுக்குப் போகலையா?” "இல்லே. மிஸஸ் மல்ஹோத்ரா. லீவிலே இருக்கேன். பரத்துடைய அப்பா ஆஸ்பத்திரியிலே இருக்கார். நேத்து ஆக்ஸிடென்ட் ஆயிட்டது.” "அடாடா எப்படி?" மிஸஸ் மல்ஹோத்ராவின் கண்கள் அனுதாபத்துடன் விரிந்தன. குழந்தையை வாங்கிக்கொண்ட படி, 'சீரியஸ் இல்லையே?' என்றாள். சகுந்தலா உதட்டைக் கடித்தபடி இலேசாகச் சிரித்தாள். "தெரியல்லே. டாக்டர் சரியா எதுவும் சொல்லல்லே. இவருக்கு இன்னும் நினைவு வரல்லே.” மிஸஸ் மல்ஹோத்ராவுக்கு எதிரில் தன் பலவீனத்தைக் காண்பிக்கக் கூடாது என்று அவள் தீவிரமாக முயற்சி செய்தாள். கண்கள் குளமாகிப் போயின. சங்கடமேற்பட்டது. மிஸஸ் மல்ஹோத்ராவின் இடது கை அவள் தோள் மேல் அமர்ந்தது. "த்சு - த்சு - ரிலாக்ஸ் பெஹன்ஜி, ஆண்டவன் இருக்கிறார். கவலைப்படாதீங்க, எந்த ஆஸ்பத்திரி?” "அப்பொல்லோ இந்திரப்ரஸ்தா.” “அப்பொல்லோவா, ரொம்ப தூரமில்லே?” "கொஞ்சம் தூரம்தான், அவருடைய ஆபீசுக்குப் பக்கம்னு ஆபீஸ்காரங்க சேர்த்திருக்காங்க.” “ஓ, சரிதான், உதவிக்கு யார் இருக்காங்க?" இவள் ஏன் தொணதொணக்கிறாள்? "ஃப்ரெண்ட்ஸ்தான் மிஸஸ் மல்ஹோத்ரா, நா கிளம்பறேன். நா வர்ற கொஞ்சம் லேட்டானா...” "நோ ப்ராப்ளம், குழந்தையை நா பார்த்துக்கறேன்.” அவளுக்கு உண்மையிலேயே நன்றி சுரந்தது. "தாங்க்யூ, அதுக்கு எக்ஸ்ட்ரா பேமென்ட் பண்ணுவேன்.” மிஸஸ் மல்ஹோத்ரா கருணையுடன் சிரித்தாள். "நோ ப்ராப்ளம் பெஹன், நாங்க வியாழக்கிழமை சாயி பஜன் செய்வோம். பிரார்த்தனை பண்றோம். உங்க புருஷன் நன்றாக ஆகிவிடுவார். உங்களுக்குக் கடவுள் நம்பிக்கை இருக்கோ இல்லையோ!” சகுந்தலா அவள் தோளைத் தொட்டு, "தாங்க்யூ. உங்க பிரார்த்தனை எனக்குத் தேவை” என்றபோது நாபியிலிருந்து வார்த்தைகள் கிளம்பி அவளை நெகிழ்வித்தன. பரத்தின் கன்னத்தைத் தட்டி 'சமத்தாயிரு கண்ணு' என்றாள் தமிழில். 'டாட்டா' என்று அவள் கையசைத்தபோது அது 'டாட்டா' என்றது. 'சமத்து' என்றபடி அவள் காருக்குத் திரும்பினாள். இதுவரை இல்லாமலிருந்த பலவீனம் அவளை ஆட்கொண்டிருந்தது. 'உனக்குக் கடவுள் நம்பிக்கை இருக்கோ இல்லையோ?' பாட்டியின் காலம் முடிந்த கையோடு எல்லாம் போச்சு என்று மிஸஸ் மல்ஹோத்ராவிடம் விளக்கிக் கொண்டிருக்க முடியாது. அது ஒரு பாரதக் கதை. எமதூதன் வந்து நின்ற சமயத்தில் பாட்டியே விரக்தியின் எல்லைக்குச் சென்றிருந்தாள். இன்று பாட்டி உயிரோடு இருந்திருந்தால் சகுந்தலா வாழும் வாழ்க்கையைக் கண்டு அதிர்ந்திருக்க மாட்டாள். 'சாமியே வேண்டாங்கற ஞானியா நீ?' என்று கேட்க மாட்டாள். ஆனால் இன்று நடுக்கடலில் நிராதரவாகத் தத்தளிப்பதுபோல இருந்தது. எதையோ பற்றிக் கொள்ள வேண்டும் போல் இருந்தது. எந்த உருப்படியான பிரார்த்தனை வரிகளும் நினைவுக்கு வராமல், கடவுளே கடவுளே என்று தன்னிச்சையாக வாய் ஜபித்தது. 'ராஜா பிழைக்கணும், நல்லபடியா ஆகிடணும்.’ இதுவரை அவள் கூப்பிடாத, தேவையில்லை என்று அவள் நிராகரித்த கடவுள் வந்து நிற்பாரா என்று நிச்சயமில்லை. இப்போதைக்கு டாக்டர்கள் தான் கடவுள்கள். ஆனால் அவர்களைப் பார்க்கும்போது நம்பிக்கை ஏற்படவில்லை. அவளுக்குப் பீதி ஏற்பட்டது. அவர்கள் கட்டுக்குள் அவளுடைய வாழ்வு வசமாகச் சிக்கிக் கொண்டது போல. ராஜாவுடன் குடும்பம் நடத்தி வரும் இந்த இரண்டு ஆண்டுகளில் ஒருமுறை கூட அவனோ அவளோ எந்த நோவுக்கும் ஆஸ்பத்திரிக்குச் சென்றதில்லை. பரத்தின் பிரசவத்துக்காக அவள் மூன்று நாள் சென்றதைத் தவிர. நேற்று காலைவரை ராஜா நினைத்திருக்க மாட்டான், ஆஸ்பத்திரியில் பலவித குழாய்கள் பொருத்தப்பட்டு பான் டேஜ் துணிகளால் கட்டப்பட்டு சாகக்கிடப்பவர் மத்தியில் இன்டென்ஸிவ் கேரில் படுக்க நேரும் என்று. அவனுக்குச் சுயநினைவு வந்த பிறகுதான் தெரியும், எப்படி இந்த நிலைக்கு ஆளானான் என்பது. இப்போது நினைவு திரும்பியிருக்கலாம். கையில் அவனுடைய மொபைலை எடுத்துக்கொண்டு வராதது மடத்தனம். நேற்று அவன் கையில் இருந்த மொபைல். விபத்தை எதிர் பார்த்திருந்தானானால் யாருக்காவது சொல்லியிருப்பான். ரிங்க் ரோடில் டிராஃபிக்கினால் இடிபடாமல், கம்பத்தில் மோதி கார் நொறுங்கியதாகச் சொன்னார்கள். நியூ ஃப்ரெண்ட்ஸ் காலனிக்கு அருகில், அலுவலகத்துக்குச் சமீபத்தில். 'அவன் பிழைச்சிருப்பதே உன் அதிர்ஷ்டம்' என்றான் ராஜாவுடன் வேலை செய்யும் விவேக் குப்தா. அவள் பத்து வயதுச் சிறுமியாக இருந்தபோது தூரத்து மாமா ஒருவர் மோசமான விபத்தில் மாட்டிக் கொண்டு உயிர் பிழைத்தபோது அவர் பிழைத்தது மாமியின் தாலி பாக்கியம் என்று பாட்டி மெய் சிலிர்த்தது ஞாபகத்துக்கு வந்தது. அவளுக்கு இலேசாக உடம்பு நடுங்கிற்று. கடவுளே - இப்படிப்பட்ட நினைவுகளிலிருந்து எனக்கு எப்போது விமோசனம்? டிராஃபிக் போலீஸ் விரைந்து வந்து பார்த்து அவனுடைய அலுவலக அடையாள அட்டையில் இருக்கும் எண்ணிற்கு அவனது மொபைலிலேயே தொடர்பு கொள்ள, விவேக்தான் சிலருடன் சென்று சற்று அருகில் இருக்கும் அப்பொல்லோவில் சேர்த்திருக்கிறான். "காரைப் பார்த்ததும் கடவுளே உனக்கு எப்படி செய்தி சொல்வேன்னுதான் எண்ணம் வந்தது. எனக்கு நம்பிக்கையே இருக்கல்லே அவனை உசிரோடு பார்ப்பேன்னு.” விவேக் மகா நல்லவன். போனில் செய்தி சொல்லி அவளைக் கலவரப்படுத்தாமல், ஆபீஸ் வண்டியை எடுத்துக் கொண்டு அவள் வேலை செய்யும் இடத்துக்கே வந்து விட்டான். அவனுடன் ஆஸ்பத்திரிக்குப் பயணிக்கும்போது அங்கு ஏதும் விபரீதம் 

காத்திருக்கக் கூடாதே என்று அவள் பதைத்ததும் கைகள் நடுங்கியதும் அவனுக்கு வெளிப்படையாகத் தெரிந்தன. "பிழைச்சிருக்கான் என்னை நம்பு" என்றான் திரும்பத் திரும்ப. கண்ணால் பார்க்கும் வரை அவளுக்கு நம்பிக்கையில்லை. டாக்டர்கள் உயிர் இருக்கிறது என்று சொன்னதைத் தவிர வேறு எந்தச் சலனமும் ராஜாவின் உருவத்தில் தெரியவில்லை. மிகைப்படுத்தப்பட்ட சினிமாக் காட்சிபோல் ஏக ட்யூப்கள் பொருத்தப்பட்டு அங்கு நினைவில்லாமல் படுத்துக் கிடப்பது ராஜா என்று நம்புவது கஷ்டமாக இருந்தது. கை நழுவி அவன் போய்விட்டதாக அவளுக்குத் தோன்றிற்று. டாக்டர்கள் இறுக்கமாகத் தெரிந்தார்கள். 48 மணி நேரம் செல்ல வேண்டும் என்று கெடு சொன்னார்கள். "எங்களால் அதிகபட்சம் முடிந்ததைச் செய்கிறோம் டோன்ட் ஒர்ரி.” தன்னிச்சையாக வண்டி ஓடுவது போல் இருந்தது. எங்கே இருக்கிறோம் என்று டிராஃபிக் ஜாமுக்கிடையே கண்ணைத் துழாவினாள். நிஜாமுதின் ப்ரிட்ஜைத் தாண்டி மகாராணி பாகில் நிற்பது புரிந்தது. இங்கிருந்து ஆஷ்ரம் - இடப்பக்கம் ஒடித்து தில்லி மத்ரா ரோடு என்ற நினைவு படுத்திக் கொண்டு நகர்ந்தாள். சற்று தொலைவில் அப்பொல்லோ மருத்துவமனையின் பிரம்மாண்டக் கட்டடம் தெரிந்தது. ஐந்து நட்சத்திர ஓட்டல் போல. சவக்களை காட்டாத ஆஸ்பத்திரி. திட்டமிட்ட மாயத்தோற்றம். அந்த நினைப்பே வயிற்றைக் கலக்கிற்று. அவள் வண்டியை நிறுத்தி விட்டு நடந்தாள். வலப்பக்கம் தென்னிந்திய பாணியில் சின்ன கோபுரத்துடன் கோவில். பிள்ளையார் கோவிலாக இருக்க வேண்டும். வெளியிலே நின்றபடி வேஷ்டி அணிந்த இருவர் தோப்புக் கரணம் போட்டார்கள். முகப்பு வாசலைத் தாண்டியதும் ஏக நோயாளிக் கூட்டம் அல்லது பார்வையாளர் கூட்டம். அவள் படிப்பறிவில்லாதவள் போல் சற்றுத் தடுமாறி ராஜமோஹனைக் காண வந்திருக்கும் அவனது மனைவி என்று ரிஸப்ஷனில் சொல்லி, ரிஜிஸ்டரில் கையெழுத்திட்டு, ஐ.ஸி.யு. வார்டுக்குச் செல்வதற்குள் பதைத்து விட்டாள். கதவருகில் நின்றிருந்த விவேக்கும், ராஜாவுடன் வேலை பார்க்கும் இன்னொரு நண்பன் சுதீர் கோஷம், 'வா' என்பதுபோல் தலையசைத்தார்கள். விவேக் இலேசாகப் புன்னகைத்ததுபோல் இருந்தது. அவள் விரைந்து அருகில் சென்று உள்ளே பார்த்தபடி "எப்படியிருக்கிறான்?” என்றாள். "எந்த மாற்றமும் இல்லை” என்றான் விவேக். "மோசமாயிடல்லே.” "நல்ல வேளை" என்றாள் அவள் பிரமை பிடித்தவள் போல். "டாக்டர் வந்தாரா? என்ன சொன்னார்?” “வந்தார். நினைவு வந்துட்டா கவலையில்லேங்கறார்!” அவளுக்குச் சொரேல் என்றது. டாக்டர் பொறுப்பில்லாமல் பேசுவதுபோல இருந்தது. "அதை நாகூட சொல்வேனே? அவர் என்னதான் சொல்லவரார்? நினைவு வருமா வராதாமா?” குரல் உயர்ந்ததை உணர்ந்து கண்களில் தளும்பிவிட்ட நீரை நினைத்து, சங்கடத்துடன் அவள் தலையைக் குனிந்து கொண்டாள். விவேக்கின் கை அவள் தோளின் மேல் இதமாக அமர்ந்தது. “உன்னுடைய நிலைமை எனக்குப் புரிகிறது, எங்களுக்கே தாங்கல்லே. தி டாக்டர்ஸ் ஆர் டூயிங்க் தெர் பெஸ்ட். ஒரு முக்கியமான விஷயம், ராஜாவுக்கு விபத்துக்கு முந்தி மாரடைப்பு வந்திருக்கணும்னு சொல்றார்.” “என்னது?” என்றாள் அவள் அதிர்ச்சியுடன். "ஆமாம். உன்னோடு பேசணும்னு சொன்னார். பன்னிரண்டு மணிக்கு மறுபடி இங்க வருவாராம். இதுக்கு முந்தி அவனுக்கு ஏதாவது ப்ராப்ளம் இருந்ததான்னு கேட்டார். அதாவது நெஞ்சுவலி மாதிரி...” "நெவர்!” என்றாள் அவள் உறுதியுடன். "ராஜா தலை வலின்னுகூட படுத்ததில்லே. என்னாலே நம்ப முடியல்லே விவேக்! அன்னிக்குக் காலையிலேகூட ரொம்ப நார்மலாத் தான் கிளம்பிப் போனான்.” "அவனுடைய குடும்பத்திலே யாருக்காவது இப்படி இருக்கான்னு டாக்டர் கேட்டார்” என்றான் சுதீர். அவள் ஒரு வினாடி திகைத்து நின்றாள். பிறகு தன்னைச் சமாளித்துக் கொண்டு “எனக்கு அதப்பத்தித் தெரியாது” என்றாள். "ராஜா எங்கிட்ட எதுவும் சொன்னதில்லே.” அவர்கள் ஏதோ சொல்லத் தயங்குவது போலத் தோன்றிற்று. "நான் ராஜாவைப் பார்த்துட்டு வரேன்" என்று சட்டென்று அவள் ஐ.ஸி.யுக்குள் நுழைந்தாள். அங்கிருந்த மயான நிசப்தம் வயிற்றைக் கலக்கிற்று. பிரேதக் களையுடன் படுத்திருக்கும் உடல்கள். பீதியில் உறைந்து பிரேதங்களாய்க் கட்டிலை ஒட்டி அமர்ந்திருக்கும் ஒன்றிரண்டு முகங்கள். ராஜாவின் கட்டிலுக்கருகில் செல்வதற்குள் பாதங்கள் பின்னலிட்டுத் தடுமாறின. உயிர் இருப்பதற்கு அடையாளமாய் மார்பு எழுந்து எழுந்துத் தணிந்ததைத் தவிர அந்த முகத்தில் உயிர்த் துடிப்பின் அடையாளமில்லை. இவன் கண் விழித்துப் பார்ப்பானா? சுபாவமான குறும்பும் சிரிப்பும் திரும்புமா? அவள் சற்று நேரம் ஓசைப்படுத்தாமல் கண்ணீர் விட்டாள், பலவித ட்யூப்களின் பிணைப்பில் அமானுஷ்யமாகத் தோன்றிய அந்த உடம்பைத் தொடக்கூட பயந்து. இரண்டு கட்டில் தள்ளி அமர்ந்திருந்த ஒரு பெண் அவளை அனுதாபத்துடன் பார்த்து, 'ஆப்கா ஹஸ்பெண்டு ஹை க்யா?' என்றாள். அவள் 'ஆமாம்' என்று தலையாட்டி விட்டு கண்ணை அழுத்தித் துடைத்துக்கொண்டு வெளியே வந்தாள். அவள் முகத்தைக் கண்டு திகைத்தவர்கள் போல விவேக்கும் சுதீரும் தங்கள் பேச்சை நிறுத்திக் கொண்டார்கள். "சகுந்தலா!” விவேக் ஏதோ சொல்ல விரும்புகிறான் என்று உணர்ந்து அவள் அவனைப் பார்த்தாள். "ராஜ்மோஹனுடைய அப்பா அம்மாவுக்குத் தெரிவிக்கணும்னு நானும் சுதீரும் நினைக்கிறோம்.” அவள் சற்று நேரம் மெளனத்துடன் எதிரே தெரிந்த புல்வெளியைப் பார்த்தாள். ஒரு வயதான பெண் இரண்டு சிறுவர்களுடன் அமர்ந்திருந்தாள். ஐ.ஸி.யுவில் இருக்கும் ஒரு பேஷன்டின் அம்மாவாக இருக்கலாம்.

"யார் தெரிவிக்கிறது?” “நீதான் தெரிவிக்கணும்” என்றான் விவேக். சகுந்தலா மறுபடி அந்தப் பெண்ணின் பக்கம் பார்வையைத் திருப்பினாள். "நா யாருன்னு அவங்களுக்குச் சொல்லட்டும்?” புல்வெளியில் அமர்ந்திருந்த பெண் எழுந்து விளையாடச் சென்ற சிறுவர்களை அழைத்தாள். "சோட்டூ, பீட்டூ! ஆனா!” ***