தரிசனம்

 மத்யமர் முகநூலில் இருந்து 

பாகீரதிக்கு திடீரென தான் அந்த பயம் வந்தது… நல்ல வெய்யில்.. அக்கம்பக்கம் நடமாட்டமே இல்லை. கையிலிருந்த பாட்டிலில் அபிஷேகம் செய்த தீர்த்தம் தான் இருந்தது. கொண்டு வந்த தண்ணீரைக் கொட்டிவிட்டு அந்த பாட்டிலில் அபிஷேக பிரசாதத்தை நிரப்பிக் கொண்டது தப்போ? சேச்சே … என்னதிது வந்ததே அந்த அம்மன் பிரசாதத்துக்குத்தான்… எளிதில் யாருக்கும் கிடைக்காது. அம்பாள் அருள் இருந்ததால இன்னிக்கு உங்களுக்கு கிடைச்சிருக்குன்னு குருக்கள் கூட சொன்னாரே…..

கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரை மர நிழலே இல்லை. வெறும் வெற்று தார்ச்சாலை தான். எங்காவது உட்காரக் கூட வழியில்லை. தாகம் வரட்டியது. பேசாம அந்த பஸ்ஸ்டாப்லயே நின்றிருந்திருக்கலாம். அந்த பெட்டிக்கடைக்காரர் பேச்சைக் கேட்டிருக்கக்கூடாதோ…

“கோவில் மூடியாச்சுன்னா, இந்த பக்கம் ஆட்டோ கூட வராதுங்க. அப்படியே ஒரு ரெண்டு கிலோமீட்டர் மெயின்ரோடாண்ட போனா ஷேர் ஆட்டோ வரும். அதில போயிருங்க. இந்த மினிபஸ் நினைச்சா வருவாங்க. ஆள் இல்லன்னா வரமாட்டாங்க. இனிமே ஆளுங்க சாயந்திரமா தான் வருவாங்க. அதுவரைக்கும் இங்க ஆளரவமே இருக்காதும்மா.. இப்படி தனியா வருவீகளா?

காலையில் கிளம்பும்போது கவிதா திட்டியது ஞாபகம் வந்தது. “குழந்தை எப்ப பொறக்கணும்னு இருக்கோ அப்ப பொறக்கட்டும். எவனாச்சும் பரிகாரம்னா உடனே பையைத் தூக்கிட்டு கிளம்பிர வேண்டியது. இந்த கோவில் கூகுள் மேப்ல கூட காமிக்கல , ஏதோ அத்துவனாந்திரமாட்டம் இருக்கு. அப்படியென்ன இன்னிக்கே போகலாட்டம். சனி ஞாயிறுன்னா நம்ம காருக்கு டிரைவர் போட்டு அனுப்புவேன்…”

மனசுக்குள் இன்னிக்கே போகணும்னு தோணியதால் எப்படியோ கேட்டுக் கேட்டு பஸ் மாறி வந்தாச்சு . வரும்போது மெயின் பஸ்ஸ்டாண்டில் இருந்து மினி பஸ் ரெடியாக இருந்தது. ”அரை மணி வெயிட் பண்ணுவோம். திரும்பறதா இருந்தா இதிலயே திரும்பிரலாம். இல்லாட்டி ரெண்டவர் ஆகும்”னு சொல்லியிருந்தார்கள்.. முன்னாடியே குருக்களுக்கு போன் பண்ணி சொல்லியிருந்ததால் அவர் அபிஷேகத்துக்கு ரெடி பண்ணி வைத்திருந்தார். திருப்தியாக எல்லா அபிஷேகமும் செய்து அபிஷேக பால், தீர்த்தம், பிரசாதம் வாங்கித் திரும்ப லேட்டாகிவிட்டது. வந்திருந்த நாலைந்து பேரும் அவரவர் வாகனங்களில் கிளம்பியாகிவிட்டது.

தலைசுற்றியது. கிட்டத்தட்ட மயக்கம் வரும்போல ஆகிவிட்டது. ”அம்மா! உன்னைத் தரிசிக்கத்தானே வந்தேன்.. என்னைக் கைவிட்ராதம்மா!” மனசில் படபடப்பு அதிகமாக மெல்லத் தள்ளாடியபடி நடக்க ஆரம்பித்தாள்….

”என்ன பெருசு! இங்கிட்டு தனியா நின்னுட்டு என்ன பண்ற?:

தூக்கி வாரிப்போட திரும்பினாள். அவன் நின்றிருந்தான். அழுக்கு கைலி, தோளில் பிசுக்கேறிய துண்டு. ஷேவ் செய்யாத முகம். வாயில் துண்டு பீடி, வேர்வை வழியும் உடல்…

பேச முடியாமல் நாக்கு ஒட்டிக்கொண்டது. ”நா நா….” கால்கள் தடுமாற, அவன் டக்கென அவளைத் தாங்கிப்பிடித்தான்…. ”இந்தா, இப்படிக்கா வா…. இந்தா இந்த வண்டில உக்காரு.. ”.கைலாகு கொடுத்து அவளை உக்கார வைத்தான்…

தண்ணீர் பாட்டிலை நீட்டினான். மறுப்பு சொல்ல இயலாமல் குடித்தாள். கொஞ்சம் தெளிவு வந்தது… “இந்தா பாருப்பா.. என்னைய எப்படியாச்சும் ஏதாவது பஸ் வர்ற பாதைல விட்டுடறியா?”

”எங்க போவணும்?”

”செங்கல்பட்டு போய் அங்கேர்ந்து மெட்ராஸுக்கு! இங்க பக்கத்துல பஸ்ஸ்டாண்டு இருக்குன்னு”

”அய்யே! இது ஐவேஸு. லோக்கல் பஸ்லாம் பைபாஸோட அப்டிக்கா லோக்கல் ரோடுல போயிரும். இந்த பஸ்ஸெல்லாம் நிக்காது. ”

ஆமா… இங்கிட்டு எதுக்கு வந்தே?

மலைக்கோவிலுக்கு…வேண்டுதல்

ஆக்காங். தனியா வந்தியாக்கும். மினி பஸ் வர்லியா? பேமானிப்பசங்க. கலிக்சன் இல்லாட்டி வரமாட்டாங்க. அதனால தான் ரெண்டு தபாக்கும் சேத்து ஆட்டோ, டாக்சி பேசினு வருவாங்க. நீ புதுசு போல…

சரி.. எரநூறு ரூவா தருவியா? நானே ஒன்ன வலிச்சுட்டு போய், பஸ்ஸ்டாண்டாட்ட விட்டுர்றேன்…

என்ன ரோசனை. வெயிலப் பாத்தல்ல. இந்த வெயில்ல உன்னை வச்சு வலிச்சுனு போவணும். அங்கேர்ந்து திரும்பி வரணம். இஷ்டம்னா சொல்லு. இல்லாட்டி எறங்கிக்க. நாலஞ்சு கிலோமீட்டர் நடந்து போய்க்க….

இந்த வண்டியில் அமர்ந்து கொண்டு போக அறுவெறுப்பாக இருந்தாலும் வேறு வழியில்லை.. ஏதோ கூடையில் கிழங்கு போலிருந்தது. அதை நகர்த்தி வைத்துவிட்டு அமர்ந்து கொண்டாள் . அவன் வளவளவென்று ஏதோ பேசிக்கொண்டே வந்தான். அவளுக்கு அயர்ச்சியாய் இருந்தது. கண்கள் அசதியில் சொருகின. திடீரென்று அந்த பயம் வந்தது. தண்ணீரில் ஏதாவது கலந்திருப்பானோ… காதில் வைரத்தோடு, கழுத்தில் இரட்டை வட தாலிச்செயின், கையில் நாலு வளையல் , இது தவிர பர்ஸில் ஐயாயிரம் பணம். எல்லாவற்றையும் எடுத்துக்கொண்டு தன்னை ரோட்டில் தள்ளிவிட்டுப் போனால்…. பயம் உந்தித் தள்ள, போனைத் தொட்டுப் பார்த்துக்கொண்டாள். கிட்டத்தட்ட பேட்டரி போய் உயிரை விடும் நிலையில் இருந்தது. சே! சார்ஜ் போட மறந்துபோச்சே…..

என்ன பெரிம்மா! இப்படி வேர்த்துக் கொட்டுது. வெயிலா… இந்தா இந்த துண்டை வேணா தலைக்கு போட்டுக்கிறியா?

” இல்ல வேணாம். “ புடவையை எடுத்து முக்காடாக போட்டுக்கொண்டாள். ”ஏம்ப்பா இன்னும் எவ்ளோ தூரம்?”

”தூரம் கம்மிதான். ஆனா எதிர்க்காத்து. டயர்ல காத்து கம்மியாருக்கு. ஒரு என்சின் வாங்கி மாட்டலாம்னு பாத்தா, கைல காசே நிக்கமாட்டேங்குது. பெட்ரோல் டீசல் வெலயும் ஜிவ்னு ஆகாசத்துக்கு போவுது. வர்ற வருமானம் வயத்துப்பாட்டுக்கே சரியாப்போவுது…”

ஒருவழியாய் நடமாட்டம் தெரிய ஆரம்பித்தது. இந்த வண்டியில் உட்கார்ந்து போவதை அவமானமாய் உணர்ந்தாள். ”இங்கயே எறங்கிக்கறேன். இனிமே நடந்து போயிருவேன்”

”இரு பெரிம்மா. அவசரப்படாத… பஸ் ஸ்டாண்டாண்ட எறக்கி விடறேன். எப்படி இருந்தாலும் இம்புட்டு தூரம் வண்ட்டேன். வெத்து வண்டியா வலிச்சினு போவாணாம். ஏதாச்சும் சரக்கு ஏத்த சான்ஸ் கெடைக்கும். ” மறுக்க முடியாமல் உட்கார்ந்தாள். ஒருவழியாய் பஸ்ஸ்டாண்டில் இறக்கிவிட்டான். தெரிந்தவர் யார் கண்ணிலும் படுவதற்கு முன்னால், பட்டென்று வண்டியில் இருந்து இறங்கி விடத்தவித்தாள் . கவிதாவுக்கு தெரிந்தால் கொன்றே விடுவாள். அவசரம் அவசரமாய் குதிக்காத குறையாய் இறங்கி, பையைத் துழவினாள்…

சொரேலென்றது. அய்யய்யோ.,,,, பர்ஸ் எங்க? வண்டிக்குள் தேடினாள். ம்ஹூம்.. அய்யய்யோ கண் சொருகின நேரத்தில் பர்ஸை உருவியிருப்பானோ… இல்ல இறக்கி விடறச்ச, இல்லன்னா ஏத்தி விடறச்ச….

என்ன பெரிம்மா! சட்டுன்னு துட்டைக் கொடுத்தா கெளம்பிருவேன்ல….

அழுகை முட்டிக்கொண்டு வந்தது… ”பர்ஸ் எங்க? நீ எடுத்தியானா கொடுத்திரு ப்ளீஸ்”

”என்னம்மா ரோதனையா போச்சு. உம்பர்ஸை நா எதுக்கு எடுக்கப்போறேன். போட்டன்னா தெர்மா? போனாப் போவுதுன்னு இம்மாந்தூரம் கொண்டு வந்து எறக்கி வுட்டதுக்கு கேக்குது பாரு? நல்லா ரோசிச்சுப்ப்பாரு.. ரோட்டுல கீட்டுல போட்டியா?”

கோவில் வாசலில் ஒரு வயதான கிழவி கையேந்த, அவளுக்கு அம்பது ரூபாய் கொடுக்க பர்ஸை எடுத்தது நினைவுக்கு வந்தது. அதற்குள் அபிஷேக தீர்த்த பாட்டில் கையிலிருந்து நழுவ, பர்ஸை பட்டென்று பக்கத்து சுவரில் வைத்துவிட்டு பாட்டிலை பைக்குள் வைக்கும்போது பர்ஸை எடுக்க மறந்தாச்சு…அச்சோ, மொத்த பணம் சில்லறை ஏடிஎம் கார்ட் எல்லாமே அந்த பர்ஸுக்குள் தான்….

”என்னா பெர்சு… ! சாவுகிராக்கி! நல்லா வந்து மாட்டிச்சு பாரு எனக்குன்னு? 

அவள் கையைக் கூப்பினாள். ”தம்பி! பர்ஸைக் கோவில்லயே விட்டுட்டு வந்துட்டம் போல. பெத்த தாயாட்டம் நினைச்சுக்க… என்னை மறுபடி கோவில்ல கொண்டு விடறியா? ஐநூறா கொடுத்துர்றேன். “

”என்னாது,, மறுபடி கோவில்லயா? இந்நேரம் உம் பர்ஸ் அங்கருக்கும்னு என்ன கியாரண்டி? அந்த கெளவியே எடுத்துட்டு போயிருக்கும்/ அத எங்கன்னு தேடுவ? கெளவி கெடச்சாலும் பணத்த எடுக்கலன்னு அழுவும். ஒண்ணித்தியும் புடுங்க முடியாது. ஊர்க்காரங்க ஒன்னியத்தான் கேவலமா பேசுவாங்க. வேலையத்த வேல… பேசாம பஸ்ல ஏறி ஊரப் பாக்கப் போ…..”

”தம்பி.. எல்லாக் காசும் பர்ஸுல தான் தம்பி இருக்கு…” திணறிவாறு அழுகையினூடே பேசினாள்.

அவன் ஒரு கணம் அவளை உறுத்துப் பார்த்தான். படக்கென்று கிளம்பினான்… பாகிக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை… கவிதாவுக்கு போன் செய்து விஷயத்தை சொல்லலாமென்றால் போன் உயிரை விட்டிருந்தது. எப்படி ஊருக்குப் போவது.. ஏதாவது போலிஸ் பூத்துக்கு போய் விஷயம் சொல்லி… மெட்ராஸ் வரை அனுப்பிவைக்க முடியுமான்னு கேக்கலாமா? எழுந்து நிற்கவே முடியாமல் கால் தடுமாறியது. தள்ளாடியது. எப்போது வேண்டுமானாலும் மயங்கி விழுந்துவிடுவாள் எனத் தோன்றியது. ஒருவேளை அப்படி விழுந்தால், யாருக்கென்று தகவல் சொல்வார்கள்? இப்படி அசலூரில் அனாதை பிணமாகத்தான் கிடக்க வேண்டுமா? அழுகை குமுறிக்கொண்டு வந்தது….

பொது இடம் என்றும் பார்க்காமல் விசித்து அழ ஆரம்பித்தாள்.. ”தே பெரிம்மா! இப்ப இன்னான்னு ஒப்பாரி வச்சுனு இருக்க? ”

மெல்ல கண்ணீரினூடே நிமிர்ந்து பார்க்க, “ இந்தா! மெட்ராசுக்கு டிக்கிட்டு! அந்தா நிக்குது பாரு அந்த பஸ்ஸுதான்… ஏறிக்குந்து.” அவளைக் கைத்தாங்கலாக அழைத்துச் சென்று ஏற்றிவிட்டான். இந்தா! ஒரு கவரை நீட்டினான். ஒரு வாட்டர் பாட்டில், ரெண்டு பிஸ்கட் பாக்கெட், ஆறு வாழைப்பழம்.

”மூஞ்சிய பாத்தாலே பசிமயக்கம்னு தெர்து.. அதான் வாங்கியாந்தேன். மொதல்ல சாப்பிடு. இந்தா இதுல எரநூறு ரூவா இருக்கு. அவள் கையில் அழுத்தினான். அங்க போய் வூட்டுக்கு ஆட்டோவுல போயிரு. இது போதுமில்ல. இல்லாட்டி வூட்டுக்கு போயிட்டின்னா பணம் கொடுத்துக்கலாம். ”

தம்பி…. அவள் கைக்குவித்தாள். உங்க ஜி பே நம்பரு, இல்லாட்டி பேங்க் அக்கவுண்ட், அட்ரஸ் கொடுத்தீங்கன்னா ஊருக்கு போய் பணம் அனுப்பிர்றேன்…

”நல்லாக் கேட்ட போ…. ப்ளாட்பாரம் தான் நம்ம அட்ரஸே… அன்னிக்குன்னு என்ன வருதோ அதான் வருமானம். பேங்காவது அக்கவுண்டாவது….நீ பத்திரமா போய்ச் சேரு…இனியாச்சும் இந்த மாரி தனியா வராதே.. எல்லாரும் என்னிய மாரி இருக்கமாட்டாங்க.. சரி பஸ் கெளம்பிருச்சு. வர்ட்டா…..”

தம்பி அப்ப உங்களுக்கு எப்படி பணத்த திரும்ப தர்றது?

அதான் பெத்த தாயா நெனச்சுக்கன்னு சொன்னல்ல… எங்காயாவுக்கு செஞ்சதா இருக்கட்டும்….

தம்பி… தம்பி…. உம் பேரு….

அதற்குள் பஸ் எஞ்சின் சப்தத்தில் காதில் விழவில்லை. அவன் விடுவிடுவென்று கூட்டத்தில் காணாமல் போனான்…

”காலைல கிளம்பிப் போனது. கோவிலுக்கு போய்ட்டேன்னு ஒரு போன் பன்ணினதோட சரி….அதுக்கப்புறம் ஒரு போனில்ல, நான் பன்ணினா ஸ்விட்ச் ஆஃப்னு வருது…. நல்லபடியா வந்து சேர்ந்தீங்க! என்ன பிடிவாதமோ? ”

”வந்ததும் வராததுமா ஏன் கவிதா கத்தறே? நமக்கு நல்லபடியா குழந்தை பிறக்கணும்னு தானே வேண்டிக்கிட்டு போயிருந்தாங்க… அம்மா! நல்ல தரிசனம் கிடைச்சதா? “

அவள் மெல்ல சொன்னாள்.. ”நேர்லயே தரிசிச்சிட்டேண்டா!”