அம்மா மூடிய கதவு

 அம்மா மூடிய கதவு

 காலச்சக்கரம் நரசிம்மா

சமையல்கார மாமி தந்த காபியை கையில் வாங்காமல், சுற்றும் முற்றும் பார்த்தான், நாணு என்கிற நாராயணன், அவனது அண்ணன் சாரதியும், தம்பி ராமனும், மாமி காபி" என்ற பெயரில் தந்த கழுநீர் பானத்தை அவசரமாக குடித்துவிட்டு, கிரிக்கெட் ஆட சென்றுவிட்டிருந்தனர். ஏற்கனவே, அவனது அம்மா விமலாவை பற்றி எரிச்சலுடன் முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்த மாமிக்கு, நாணுவின் கேள்வி கோபத்தைக் கிளறியது போலும்.

"எனக்கு என்ன தெரியும்? ஏதாவது லேடிஸ் க்ளப் விஷயமா தரை சுத்திண்டு இருப்பா. என்கிட்டே சொல்லிட்டா போறா? வீட்டுல குப்பை கொட்ட முடியாதவ, பொது சேவை செஞ்சு என்னதான் கிழிக்க போறாளோ?" மாமியின் வாயில் வார்த்தைகள் அதிகப்படியாக வர, நாணுவுக்கு ரோஷம் பொத்துக்கொண்டு வந்தது.

"லேடீஸ் கிளப் வேலைகள் இருக்கவேதான் உங்களை சமையல் வேலைக்கு வச்சிண்டு இருக்கா. தூரத்து உறவுன்னு நீங்கதானே வேலை கேட்டு வந்தீங்க! இப்ப சள்ளு புள்ளுனு விழுந்தா என்ன அர்த்தம்!"

நாணு பகிரங்கமாக எதிர்ப்பைக் காட்ட, மாமி அசந்து போனாள்.

"நான் தப்பா சொல்லலை, நாணு! உன்னோட அம்மா என்கிட்டே சொல்லிட்டு போகலைன்னுதான் சொல்ல வந்தேன். அம்மாகிட்டே சொல்லிடாதே!" என்று மாமி வெள்ளைக்கொடியை உயர்த்தினாள்.

தனது மகள் திருமணத்திற்குத் திருமாங்கல்யம் வாங்கி தரும்படி விமலாவிடம் முந்தைய தினம்தான் கோரிக்கை வைத்திருந்தாள். நாணுவால் அதற்குத் தடங்கல் ஏற்பட்டுவிடக்கூடாது என்கிற பயம்தான், இந்த சமாதான உடன்படிக்கைக்கு காரணம்.

'அப்படியே அம்மாவிடம் நாணு மாமியை போட்டு கொடுத்தால்கூட, அம்மா இந்த மாமிக்கு அள்ளித்தான் தருவாள், அதுவும் அவனுக்குத் தெரியும். அவனது அம்மா விமலாவுக்கு இளகிய மனது. பரோபகாரியும் கூட! அம்மாவைத் திட்டிக்கொண்டே அவளிடம் உதவி பெறுபவர்கள் அனேகம். அவளது நல்ல இதயத்தைப் புண்படுத்தியவர்கள் ஏராளம். ஆனால் அம்மாவுக்கு நேசம் அதிகம். தன்னை பற்றி பின்னால் சாடி பேசுகிறவர்களை கூட, சமமாக உட்கார வைத்து. உதவிகளைச் செய்து அனுப்புவாள். அப்பா அடிக்கடி வேலை விஷயமாக வெளியூர் சென்றுவிடுவார். வரும்போது அம்மாவிடம் நிறையப் பணம் கொடுத்துவிட்டு போவார், உடனேயே எல்லாருக்கும் மூக்கில் வியர்த்துவிடும்.

"ஆபரேஷன் செய்து கொள்ளும்படி டாக்டர் சொல்லிட்டார். எனக்கு உன்னை விட்டா யாரு இருக்கா?" என்று பெயர் தெரியாத உறவுக்காரர்கள் எல்லோரும் வந்து இறங்குவார்கள். ஒரு பாட்டில் மாவடுவை அன்பளிப்பாகக் கொடுத்துவிட்டு, அம்மாவிடம் ஆயிரக்கணக்கில் வசூல் செய்துகொண்டு செல்பவர்களும் உண்டு. அம்மாவும் முகம் கோணாமல், வந்தவர்களை விழுந்து விழுந்து உபசரிப்பாள்.

"நீ இருக்கும் திருவல்லிக்கேணி ஏரியாவுல எப்பவுமே மிளகு அப்பளம் நல்லா இருக்கும். ரெண்டு பாக்கெட் வாங்கி உன் பிள்ளைக்கிட்ட கொடுத்து அனுப்பு. உன்னை நேர்ல பார்க்கறச்சே, பணம் கொடுத்துடறேன்" என்று தொலைபேசி மூலம் கோரிக்கை விடும் மனிதர்களும் உண்டு.

என் பையன்கிட்டே பணத்தை கொடுத்து அனுப்புங்கோ" என்று அம்மாவும் அவர்களிடம் சொல்லமாட்டாள். அவர்களும் இதுவரை அம்மாவை நேரில் இன்னும் பார்க்கவே இல்லை.

அவனது அம்மா விமலாவுக்கு 'இளித்த வாய்' பட்டம் கட்டி உறவினர்கள் பேசிக்கொண்டதை நாணுவே கேட்டிருக்கிறான்.. அதை அம்மாவிடம் சொன்னபோது, அவள் சொன்ன பதில் இது.

"யார் என்ன வேண்டுமானாலும் சொல்லட்டும், நாணு! எல்லோரையும் விட பகவான் என்னை நல்லா வச்சிருக்கார். என் கை எப்பவும் தாழாம், கொடுத்துண்டே இருக்கணும்னுதான் நான் அவன்கிட்டே வேண்டிக்கிட்டு இருக்கேன். என் கதவு எப்பவும் திறந்தேதான் இருக்கும். உதவி கேட்டு வர்றவா முகத்துல அறைஞ்சு என்னால கதவை மூட முடியாது. நான் யாருக்கும் கதவை மூடமாட்டேன்" என்றாள்.

தாணுவுக்கு அம்மாவை நினைத்து பெருமையாக இருந்தது. ஆனால், அதே அம்மாவுடன் இவன் ஒரு முறை தனது பெரியம்மாவின் வீட்டிற்குச் சென்றபோது, கிடைத்த வரவேற்பை நினைத்து பார்த்தான். கடல் போன்ற இவர்களது பட்டில் ராஜ உபச்சாரத்தைப் பெற்றுக்கொள்ளும் அதே பெரியம்மா, கீரைத்தண்டு கூட்டு தனது கணவருக்கு பிடிக்கும் என்று அம்மாவை அலையவிட்டு, கீரைத்தண்டு வாங்கி கூட்டு செய்யும் வரை விடாத அந்த பெரியம்மா, நாணு சிறிது உருளைக்கிழங்கு அதிகம் கேட்டான், என்கிற ஒரே காரணத்திற்காக என்னவெல்லாம் உபதேசம் செய்தாள்.

"என் பசங்க எல்லாம் போட்டதை சாப்பிடுவா! இது வேணும், அது வேணும்னு கேட்க மாட்டா. விமலா! நீ பசங்களுக்கு கஷ்டத்தை சொல்லி வளர்க்க மாட்டேங்கறே." என்றெல்லாம் அறிவுரை வழங்குவாள். அம்மா சிரித்துக்கொண்டே பொறுமையாக எல்லாவற்றையும் கேட்டுக்கொண்டிருப்பாள்.

இதோ..

நாணு இங்கிருந்து அகன்று செல்வதற்காக காத்திருக்கிறாள், சமையல்கார மாமி. இவன் அப்படி போனவுடன், பின்கட்டு குடித்தனகாரியுடன் சேர்ந்து, அம்மாவின் தலையை உருட்டுவாள். நாணுவுக்கு கோபம் கோபமாக வரும். அம்மா ஏன் இவர்களைத் தட்டிக்கேட்க மாட்டேன் என்கிறாள்?

அம்மாவை எல்லோரும் உபயோகப்படுத்திக் கொள்கின்றனர், என்பது நாணுவுக்கு பட்டவர்த்தனமாக தெரிந்தது. ஆனால் அம்மா அதைக்கண்டும் காணாமல் இருந்ததுதான். ஏன் என்பது அவனுக்குப் புரியவில்லை.

அம்மாவிடமும் சொல்லிப் பார்த்துவிட்டான்,

"ஏன்? நீ எனக்கு உபயோகப்படறியே! நான் எள்ளுனு சொல்லறத்துக்குள்ளே எண்ணெய்யா இருக்கியே. அது போதும் எனக்கு!" என்று அம்மா சிரிப்பாள்.

நாணு வீட்டிலிருந்து வெளியேறி, விமலாவின் பொறுப்பில் இருந்த அந்த மாதர் சங்கம் அலுவலகத்தை நோக்கி நடந்தான். வழக்கம்போல் இவனைப் பார்த்ததும் அம்மா அலுத்துக்கொண்டாள்.

"என்னடா நாணு! எப்ப பார்த்தாலும் அம்மா புடவை தலைப்பை பிடிச்சிண்டு இருக்கே! போயி சாரதி, ராமோட கிரிக்கெட் விளையாடக்கூடாதா? இங்கே என்ன வச்சிருக்கு?" என்று சொன்னாலும், கண்கள் மட்டும், நாணுவை ஆசையுடன் பார்த்து வரவேற்றன.

"நாணு! லீலா மாமி இருநூறு ரூபாய் கைமாத்தா கேட்டாள். பாவம், குழந்தைகளுக்கு பீஸ் கட்டணுமாம். நீ கொடுத்திட்டு வா!" என்று, இருநூறு ரூபாயை நீட்டினாள். அவனும் மறுபேச்சு பேசாமல் கிளம்பிபோனான். நாணுவுக்கு ஏற்கனவே அம்மாவின் மீது கொள்ளை ஆசை. அவன் தனக்கு உபயோகப்படுகிறான், என்று வேறு அம்மாவே, தனது வாயால் கூறிய பிறகு, இன்னும் அதிகமாகவே அம்மாவுக்கு தானை பிரயோஜனப் படுத்திக்கொண்டான்.

ஒரு முறை, இவன் வகுப்பில் படிக்கும் மாணவர்கள் எல்லோரும் அருகில் இருந்த தியேட்டர் ஒன்றில் "லாரல் அண்ட் ஹார்டி" படம் பார்க்க அழைத்தனர். நாணு மறுத்துவிட்டான்.

"இல்லேடா! வீட்டுல அம்மா தனியா இருப்பா! அவளுக்கு உதவி செய்ய யாரும் இல்லே. நான்தான் இருக்கேன்!" என்று அவர்களுடன் திரைப்படம் செல்ல மறுத்துவிட்டான். நாளடைவில் அவனது வகுப்பு தோழர்கள் அவனை வெளியே போக அழைக்கவே மாட்டார்கள். 'அவன் வேண்டாம்! அவன் அம்மாவுக்கு உதவி செய்ய போகணும்!' என்று கேலியாகக் கூறுவார்கள். அதனால் நாணு" வருத்தப்படமாட்டான். தனது அம்மாவுக்கு தான் பிரயோஜனப்படுகிறோம் என்கிற மனநிறைவே அவனுக்கு போதுமானதாக இருந்தது.

ஒரு நாள், நாணு பள்ளியிலிருந்து வரும்போது, விமலா படுக்கையில் சுருண்டு கிடந்தாள். சமையல்கார மாமி வரவில்லையாம். சாரதியும், ராமுவும், டிபன் கேட்க, அம்மா அவர்களுக்கு கைப்பையில் இருந்து பணத்தை எடுத்துகொடுத்து, ஹோட்டலில் சாப்பிட சொன்னாள். அம்மாவின் உடம்பு நெருப்பாக கொதித்தது. காலையில் இருந்தே ஜுரம் என்றாள்.

தாணு அவசரமாக அருகில் இருந்த டாக்டர் க்ளினிக் சென்று அவரை அழைத்து வந்தான். நீண்ட பரிசோதனைக்கு பிறகு, டாக்டர் சில மருந்துகளை எழுதிக்கொடுத்தார். நாணுதான் மருந்து வாங்கி வந்தான். சமையல்கார மாமிகளுக்கு பிரசவம் என்று நீண்ட விடுமுறையில் சென்றுவிட்டாள். சரியாக விமலாவுக்கு டைபாய்ட் காய்ச்சல் என்பது அறிவிக்கப்பட்டது.

நாணு அரண்டு போனான், அம்மாவுக்கு உதவ யாருமேயில்லை. மருந்துகளை யார் வேளாவேளைக்குத் தருவார்கள்? எட்டாவது படித்துக்கொண்டிருந்த நாணுவுக்கு, படிப்பு இரண்டாம்பட்சமாக போனது. தனது அம்மா நல்லபடியாக எழுந்து நடமாட வேண்டுமே என்பது மட்டுமே அவனது எண்ணமாக இருந்து. அம்மாவை கவனிப்பதற்காக பள்ளிக்கூடம் செல்லாமல் நீண்ட லீவு போட்டான். தலைமை ஆசிரியர் இவனது அண்ணன் வாயிலாக அம்மாவுக்குச் சொல்லி அனுப்பினார்.

"உங்க பையன் ஸ்கூல் வர்றதே இல்லை. அட்டெண்டன்ஸ் இல்லேனா, நான் அவனை ப்ரொமோட் செய்ய முடியாது" என்று சொல்லி அனுப்பினார்.

அம்மா ஈனஸ்வரத்தில் முனகினாள். "நீ ஸ்கூலுக்கு போடா! நான் பார்த்துக்கறேன்!"

நாணுவுக்கு மனது கேட்கவில்லை. "பரவாயில்லைமா! அடுத்த வருஷம் பார்த்துக்கலாம். உன் உடம்பு நல்ல இருந்தா போதும்! எங்களுக்கு யாரும் இல்லை! அது உனக்கே தெரியும்," என்றான் நாணு.

அம்மா மௌனம் சாதித்தாள், அவளுக்கு டைபாய்ட் காய்ச்சல் என்றதும், உறவினர்கள், "நான் நீ" என்று போட்டி போட்டுகொண்டு உதவி செய்ய வருவார்கள் என்று நினைத்திருந்தாள் போலும். ஒரு ஈ காக்கை கூட வரவில்லை என்பது அவளது உள்ளத்தில் பெரும் அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியிருக்க வேண்டும்.

நாணு இரவு பகல் பாராமல் அம்மாவுக்கு மருந்து மாத்திரைகளை பார்த்து பார்த்து கொடுத்தான். சாத்துக்குடி பழங்களை வாங்கி, ஜூஸ் பிழிந்து தருவான். அம்மா அமைதியாக அவனைப் பார்த்துக்கொண்டு இருப்பாள்.

ஒரு நாள் நாணுவிடம் திடீரென்று சொன்னாள். "நாணு! நான் பொழைச்சு எழுந்துக்கணும். திருப்பி எல்லாருக்கும் பிரயோஜனபடணும்."

நாணுவுக்கு எரிச்சலாக வந்தது.

என்னம்மா! இவ்வளவு அனுபவிச்சும், உனக்கு ஏன் இன்னும் புரியமாட்டேங்குது.? எல்லோரும் உன்னை உபயோகிச்சுண்டு உனக்கு ஒரு ஆபத்து வரச்சே, கையை கழுவிட்டா. அவங்களுக்கு நீ ஏன் இன்னும் உபகாரம் செய்ய நினைக்கிறே?"

"எனக்கு எல்லாம் கிடைச்சிருக்குடா! ஒண்ணே ஒண்ணுதான் என்கிட்டே இல்லேனு நினைச்சுண்டு இவ்வளவு நாள் வருத்தப்பட்டுக்கொண்டு இருந்தேன். இப்ப அதுவும் எனக்கு இருக்குனு தெரிஞ்சுகிட்டேன். நான் ராணி மாதிரி இதுவரைக்கும் வாழ்ந்துட்டேன். அதனால, இனிமே கடைசி வரைக்கும் அப்படியே இருந்துடறேன்." என்று நெகிழ்ச்சியுடன் சொன்னாள்.

அம்மா நல்லபடியாக எழுந்துவிட்டாள். தான் சொன்னது போலவே, இன்னும் அதிகப்படியாக ஊராருக்கு உழைத்தாள். தனது கையில் இருந்த பணத்தில், இரண்டு மூன்று ஏழை பெண்களுக்கு திருமணம் நடைபெற உதவினாள். நிறைய பேருக்கு, தொடர்ந்து பண உதவி செய்தான். தனது நெருங்கிய உறவு பெண் ஒருத்தியை மகளாக பாவித்து, ஜாதகம் பார்ப்பதில் இருந்து, கட்டு சாதம் கட்டி புக்ககம் அனுப்பும் வரையில், தானே முன்னின்று நடத்தி குதூகலித்தாள். அம்மாவின் தாசன் என்பதால் நாணுவின் தலையிலும் கல்யாண வேலைகள் விழுந்தன. அம்மாவுக்கு உதவுகிறோம் என்றுதான் அவற்றை தலைமேற்கொண்டு செய்தான். கல்யாணம் முடிந்து புக்ககம் சென்ற அந்த பெண்ணுக்கு சீமந்தம் நடந்ததாக கேள்விப்பட்டு, அம்மா உள்ளே நொறுங்கிப் போனாள். அழைப்பு வரவில்லை என்பதைவிட, அந்த பெண்ணின் தாய் போன் செய்துகூட, அம்மாவுக்குச் செய்தியைச் சொல்லவில்லை.

"பார்த்துக்கோ! நீ வெறும் டிஷ்யு பேப்பர்தான். உன்னை அவங்க நல்லா பயன்படுத்திகிட்டாங்க!" என்றான் நாணு.

"இருந்துட்டு போகட்டும்! அந்த பொண்ணு பெயர்ல ஒரு ஐநூறு ரூபாயை மணியார்டர் பண்ணிடு!" என்று சொல்ல, நாணு அதிசயத்துடன் அம்மாவைப் பார்த்தான். இதுதான் அம்மா!

☆☆☆☆☆

காலம் உருண்டோடியது. அம்மாவுக்கு வயது ஆகிவிட்டது. பிள்ளைகள் அனைவருக்கும் கல்யாணம் ஆகி, பெயரன் பெயர்த்தியையும் பார்த்துவிட்டாள். நாணுவுக்கு திருமணம் நடந்ததும், அம்மா அடியோடு மாறிப்போனாள். அவனுடன் பேசுவது குறைந்து போனது. ஓய்வு பெற்று வீட்டோடு இருந்த அப்பாவுடன் சண்டை போடுவாள்.

"நீங்க வெளிநாடு போகும் போது என்னையும் கூட்டிண்டு போயிருந்தா, இப்படி எல்லோரும் என்னை டிஷ்யூ பேப்பர் மாதிரி உபயோகப்படுத்தி தூக்கி போட்டிருப்பாளா?" என்று சோகத்துடன் கேட்டாள்,

"மருமகள்களோடு நான் இருக்கமாட்டேன்" என்று தானும், தன் கணவரும் இருக்கும்படியாக ஒரு போர்ஷன் ஒன்றை வாடகைக்கு எடுத்துக்கொண்டாள். பிள்ளைகள் வந்து பார்க்கும்போது, விட்டேற்றியாகத்தான் பேசுவாள். சாரதியும், ராமுவும் வந்தால், தனது கையால் காபி போட்டு எடுத்து வருவாள். ஆனால் நாணு வந்தால் இந்த உபசரிப்புகள் கிடையாது. ஒரு முறை, நாணு வரும்போது தூங்குவது போன்று, சுவர் பக்கமாகத் திருப்பிப் படுத்துகொண்டாள்.

சாரதி வீட்டிற்கும், ராமு வீட்டிற்கும் சென்றவள், நாணு எவ்வளவு முறை அழைத்தும், அவன் வீட்டுக்குச் செல்ல மறுத்தாள். ஒரு முறை, நாணு ஸ்வீட் பாக்சுடன் பெற்றோரை நமஸ்கரிப்பதற்காக வந்தான்.

"அம்மா! ஆபிஸ்ல பிரமோஷன் கொடுத்திருக்கா! பெரிய குவார்ட்டர்ஸ், கார் எல்லாம் உண்டு. நீயும் அப்பாவும், என்னோட வந்து இருங்க! எதுக்கு வாடகைக்கு வீட்டுல இருக்கணும்?"

"நான் எதுக்கு உன்னோட ஆபிஸ் குவார்ட்டர்ஸ்ல வந்து இருக்கணும். இஞ்சி தின்ன குரங்கு மாதிரி நீ பெரிய மனுஷன் ஆயிட்டேன்னு காட்டணுமா?" என்று அம்மா சொல்ல, நாணுவுக்கு கோபம் வந்தது.

"உன் கதவை யாருக்கும் மூட மாட்டேன்னு சொன்னியே! எனக்கு மூடிட்டே போல இருக்கு! அம்மா.. அம்மானு உன்னையே சுத்தி வந்த என்கிட்டேயே இப்படி பேசறியே. அதனாலதான், எல்லோருமே உன்னை நெருங்க பயப்படறா! உன்னை உபயோகப்படுத்திகிட்டு தூக்கி போட்டுடறா!" என்று நாணு சொன்னதும், விமலா கோபத்துடன் அவனைப் பார்த்தாள்.

"ஆமா! நான் கதவை மூடிட்டேன். உனக்கு மட்டும்தான் கதவை மூடிட்டேன்!" என்றவள், தனது அறைக்கு சென்று, கதவை அறைந்து சாற்றிக்கொண்டாள்.

கோபத்துடன் வெளியேறிய நாணு, ஒரு வாரகாலம் அம்மாவைச் சென்று பார்க்கவில்லை.

திடீரென்று ஒரு நாள் சேதி வந்தது. மூளையில் இரத்தக்குழாய் வெடித்து அம்மா ஆபத்தான நிலையில் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டிருப்பதாக சாரதியின் மனைவி போன் செய்தாள். நாணு அலறியடித்துக்கொண்டு ஓடினான். அம்மா கோமாவினுள் நழுவிவிட்டாள். ஒரு மாத காலம் கண் திறக்கவில்லை. இதுநாள் வரை வராத உறவினர்கள் எல்லோரும் வந்து பார்த்தார்கள். ஆனால் அம்மா கண்திறந்து யாரையும் பார்க்கவில்லை.

ஒரு மாதம் கழிந்தது, திடீர் என்று கண்திறந்தாள், அம்மா. நல்லவேளையாக நாணுதான் அப்போது அருகே இருந்தான்.

"நாணு!" என்று வாய் குளறலுடன், அம்மா அவனை அழைத்தாள்.

"என்னம்மா வேணும்!" நாணு பரிவுடன் கேட்க, பேச முடியாமல் திணறினாள், அம்மா, பிறகு அறையின் கதவை சுட்டிக்காட்டினாள். முதலில் அறைக்கதவைதான் மூட சொல்கிறாளோ என்று நினைத்தான் நாணு. அவன் கையை பிடித்து கதவை சுட்டிக்காட்டியதும், நாணுவுக்கு புரிந்துபோனது. கடைசியாக தங்களுக்குள் நிகழ்ந்த வாக்குவாதத்தை பற்றி அவள் குறிப்பிடுகிறாள் என்பதை புரிந்து கொண்டான்.

"அதைப்பற்றி ஏன் நினைக்கிறேம்மா! நான் மனசுல ஒண்ணுமே வச்சுக்கலை!" என்று நாணு சொன்னான்.

ஆசை ததும்ப நாணுவையே சிறிது நேரம் உறுத்துப்பார்த்தாள் அம்மா. முகமெல்லாம் மலர, பெரிய புன்னகை ஒன்றை அவன் பக்கமாக வீசினாள். அதன் பின் கண்மூடியவள், பிறகு விழிக்கவே இல்லை.

நாணு நொறுங்கித்தான் போனான். சிறு வயதில் இருந்தே, அம்மாவுக்கு உபயோகப்பட்டவன், இப்போது தன்னால் யாருக்குமே பிரயோஜனம் இல்லை என்பது போன்று ஒதுங்கி இருந்தான். ஒரு நாள், அம்மா வாழ்ந்த வாடகை வீட்டை காலி செய்யும்போது, அவளது டயரிகள் கிடைத்தன. ஒரு நாளும் தவறாமல், டயரி குறிப்புகளை எழுதியிருந்தாள்.

எல்லாவற்றிலுமே, நாணுவை பற்றிய குறிப்புகள்தான் அதிகம். டைபாய்டு காய்ச்சல் வந்து தான் அவதிப் பட்டபோது, நாணு செய்திருந்த பணிவிடைகளை சிலாகித்து எழுதியிருந்தாள்.

"இத்தனை நாள் எனக்கு அம்மா இல்லை என்று நினைத்திருந்தேன். தகப்பன் சாமியென பரமசிவனுக்கு முருகன் கிடைத்தது போன்று, எனக்கு தாய்சாமியாக நாணு கிடைத்திருக்கிறான். எனக்கு அவன் மகன் இல்லை. அவன் எனக்கு அம்மா!" என்று குறிப்பிட்டு இருந்தாள்.

"அவன் எனது மனம் முழுவதும் வியாபித் திருக்கிறான். கல்யாணம் ஆனதும், என் மனதை விட்டு அவன் வெளியேறிவிட போகிறானே என்று பயமாக இருக்கிறது. நான் என் மனக்கதவை மூடிவிட போகிறேன். கதவை மூடி அவனை உள்ளேயே சிறை வைத்துவிட்டால், அவனால் எப்படி வெளியேற முடியும், என்று பார்க்கிறேன்." என்று ஒரு முறை எழுதி இருந்தாள்.

"ஆமாம்! உனக்கு நான் கதவை மூடி விட்டேன்!" என்று கடைசியாக அம்மா சொன்ன வார்த்தைகள் இவனது செவியில் எதிரொலித்தன. ஆக, இவனை உள்ளே வைத்துதான் கதவை அறைந்து சாற்றியிருக்கிறாள், இவன் வெளியேறாத வண்ணம். நாணுவின் கண்கள் கசிந்தன.

இன்னொரு முறை இப்படிக் குறிப்பிட்டு இருந்தாள்.

"தாய் இறந்த துக்கத்தில் உயிரை மாய்த்துக்கொண்ட வாலிபனை பற்றி பேப்பரில் இன்று படித்தேன். இப்படி ஒருத்தன் இருப்பானா! ஏன்! நாணு கூட என் மீது உயிரையே வைத்திருக்கிறானே! இந்த மாதிரி ஏதாவது பைத்தியக்காரத்தனமாக செய்துகொண்டு விட்டால்..? கூடாது! சின்ன வயதில் இருந்தே, எனது புடவை தலைப்பை பிடித்துக்கொண்டு திரிபவன். நான் போய்விட்டால், துக்கம் தாளாமல், ஏதாவது செய்துகொண்டாலும் கொள்வான். அதற்கு இடம் கொடுக்கக்கூடாது! அவனுக்கு என் மேல் வெறுப்பு வருவது போன்று நடந்து கொண்டால்தான், என்னை நெருங்காமல் இருப்பான்" என்று குறிப்பிட்டு இருந்தாள்.

நாணு இப்போது இன்னும் அதிகப்படியாக அம்மாவை நினைக்கிறான். அம்மாவை போலவே எல்லோருக்கும் உதவி செய்கிறான்.

எல்லா ஜீவன்களும், வைகுண்டக் கதவுகள் எப்போது திறக்கும் என்று காத்திருப்பார்கள். நாணு மட்டும் விதிவிலக்கு! சொர்க்கவாசல் என்பது அவனது அம்மாவின் இதயக்கதவுதான். நிச்சயம் அவன் ஒருவனுக்குத்தான் அதில் இடமுண்டு. மீண்டும் அந்த கதவு திறக்க, அம்பு படுக்கையில் பீஷ்மர் கிடந்ததை போன்றுதான் அவன் இனி காத்திருக்க போகிறான்.

🙏🙏🙏🙏🙏