அடிபணிந்து நின்ற ஆற்று வெள்ளம்

 *"அடிபணிந்து நின்ற ஆற்று வெள்ளம்!"*

மதுராந்தகத்தில்  ஒரு ராமர் கோயில் இருக்கிறது. ஏரிகாத்த ராமர் கோயில் என்பது அதன் பெயர்.

அந்தக் கோயிலுடைய வரலாறு, அந்தப் பகுதியில் பெரும் வெள்ளம் வந்தபோது, ஏரி உடைந்து ஊருக்கு ஆபத்து வந்து விடாமல் ராமபிரான் காப்பாற்றியதாகச் சொல்கிறது. அதுபோலவே ஓர் அற்புதச் சம்பவம், மகாபெரியவர் அனுபவத்திலும் உண்டு.

காஞ்சி மகாபெரியவர், திருத்தல யாத்திரை செய்து கொண்டிருந்த காலகட்டம் அது. கர்நாடகாவின் புண்ணியத் தலங்களை தரிசித்தபடி ஆங்காங்கே ஒன்றிரண்டு நாட்கள் தங்கி தொடர்ந்து யாத்திரை செய்து கொண்டிருந்தார், மகான்.

அந்த சமயத்தில் ஒரு நாள், அன்றைய யாத்திரைப் பாதையில் இருந்து மாற்றம் செய்யச் சொன்னார், மகாபெரியவர். புண்ணிய நதி ஒன்றின் பெயரைச் சொல்லி, மறுநாள் அங்கே ஸ்நானம் (நீராட) செய்யத் தீர்மானித்திருப்பதாகச் சொன்ன பெரியவர், அங்கே செல்லும் பாதையில் யாத்திரையைத் தொடங்கலாம் என்று சொல்லிவிட்டார்.

மகான் தன்னுடைய யாத்திரையில் இப்படி மாற்றங்கள் செய்வது அடிக்கடி நிகழும் வழக்கம்தான் என்பதால், எல்லோரும் உடனடியாகப் புறப்பட்டுவிட்டார். திடீரென்று புதிய வழியில் செல்லத் தொடங்கியதால், வழியில் இருந்த கிராம மக்கள் அவசர அவசரமாக மகானுக்கு தங்கள் ஊர்களில் வரவேற்பளித்தார்கள். அன்போடு அனைத்தையும் ஏற்றுக் கொண்ட மகான், நள்ளிரவு நெருங்கும் வேளையில், அந்த நதி இருந்த ஊரை அடைந்தார். அங்கே பெரும் மழை பெய்து முடித்து, ஊரே வெள்ளக்காடாக இருந்தது.

அந்த நிலையிலும் மகானுக்குத் தங்குவதற்குத் தேவையான முகாம் உள்ளிட்ட வசதிகளைச் செய்து கொடுத்தார்கள், ஊர்வாசிகள்.  மறுநாள் அதிகாலையிலேயே எழுந்த மகான், தான் திட்டமிட்டிருந்தபடி நீராடுவதற்காக நதிக்கரைக்குப் புறப்பட்டார்.

நதியை அடைந்ததும், அதனுள் தனது திருவடியைப் பதித்து இறங்கினார், மகான்.  சரியாக அதே நேரம் அதுவரை அமைதியாக இருந்த வானம் திடீரென்று இருண்டது. விரிசல் விட்ட குடிநீர்க் குழாய்போல சட்டென்று பொத்துக் கொண்டு மழை கொட்ட ஆரம்பித்தது.

அவ்வளவுதான், பதறிப் போனார்கள் எல்லோரும். அதற்கு இரண்டு காரணங்கள். ஒன்று, மகான் நின்று கொண்டிருந்த ஆற்றில் பெருவெள்ளம் புரள ஆரம்பித்தது. இரண்டாவது, நேற்றுவரை பெய்த மழையிலேயே ஏற்கனவே கரைபுரண்டு ஓடிக் கொண்டிருந்த ஆறு, இன்னும் கொஞ்சம் பெருக்கெடுத்தால் கரையை உடைத்துக் கொண்டுவிடலாம் என்ற நிலையில் இதோ இப்போது மழை மீண்டும் பொத்துக் கொண்டு பெய்ய ஆரம்பித்தது.

எல்லோரும் தவிக்க, மகானோ கொஞ்சமும் பதற்றம் இல்லாமல் தமது தண்டத்தை (துறவிகள் கையில் இருக்கும் தண்டக்கோல்) நதியில் முக்கி எடுத்தார்.  அதனைத் தான் இருந்த பக்கமாக ஊன்றினார். கொஞ்ச நேரம் அதைப் பிடித்தபடியே நின்றார்.

அப்போதுதான் நடந்தது அந்தப் பேரதிசயம். அதுவரை சுழன்று, சுழித்து, பெரும் வெள்ளப் பெருக்கோடு கரையை உடைத்துவிடும் கர்வத்தோடு ஓடிக் கொண்டிருந்த நதி, அப்படியே பெட்டிக்குள் சுருண்ட பாம்பாய் சட்டென்று அடங்கியது. கல் எறிந்தால் எழும் அலைபோல மெதுவாக வட்ட அலையெழுப்பி, மகானின் திருப்பாதம் தொட்டு, வலம் வந்து, அடங்கியது. அதே சமயம், வான் மழையும் குறைந்து, சற்று நேரத்தில் நின்றது.

தண்டத்தைத் தாங்கியபடி நின்றிருந்த மகான், மெதுவாக நதியில் மூழ்கி எழுந்து நீராடினார், கரை ஏறினார். வந்த வேலை முடிந்தது என்பதுபோல, முகாமிட்டிருந்த இடத்தை நோக்கி நடந்தார்.

பெருமழையால் இங்கே பேரபாயம் வரப்போகிறது, புண்ணிய  நதியில் வெள்ளம் புரண்டு, ஊருக்கு பாதிப்பு வர இருக்கிறது, அதைத் தடுத்தாகவேண்டும் என்று முன்கூட்டியே அறிந்து அதற்காகவே, தன் யாத்திரைப் பாதையை மாற்றிக் கொண்டு வந்து, ஆற்றின் ஆவேசத்தை அடக்கி, அந்த ஊர்மக்களுக்கு ஆபத்து வராமல் காத்திருக்கிறார் ஆசார்யார் என்பது யாரும் சொல்லாமலே எல்லோருக்கும் புரிந்தது.