பாத்திரமறிந்து

 பாத்திரமறிந்து..

 காலச்சக்கரம் நரசிம்மா

தேசிகன் தனது தலையை பேருந்தின் ஜன்னல் வழியாக வெளியே நீட்டி, அந்த மலைச்சாலையில் பார்வையை படரவிட்டார். கண்கள் எட்டிய தூரம் வரையில் வண்டிகள் தாறுமாறாக நின்றிருந்தன. இப்போதைக்கு வழி கிடைக்கும் என்று தோன்றவில்லை.

"என்னாச்சுன்னா?" என்று தனது கையை அவரது தலைக்கும், ஜன்னல் விளிம்புக்கும் இடையே அரணாக வைத்து, அவர் இடித்துக்கொண்டு விடப்போகிறாரே என்கிற பதைபதைப்புடன் கேட்டாள் வேதவல்லி.

"டிராபிக் ஜாம் போல இருக்குடி.! இவ்வளவு தூரம் பிரச்னையில்லாம பத்ரிக்கு வந்துட்டோம். குறைக்கும் பகவான், யாத்திரையை நல்லவிதமாக நடத்தி கொடுக்கணும்." என்று இவ்வளவு பிரயாசை செய்து பத்ரிகாஸ்ரமம் வந்திருக்க, பத்ரி தரிசனம் கிடைக்காமல் போய்விடப்போகிறதே என்கிற கவலை அவரது குரலில் தொனித்தது.

"கவலைப்படாதீங்கோ! பிரமாதமா பெருமாளை சேவிக்க போறோம்!" என்று வேதா தைரியம் கூறினாள்.

தேசிகனின் கவலைக்கு காரணம் இருந்தது. இதே போன்று. நான்கு வருடங்களுக்கு முன்பாக, அவரும் வேதாவும், பத்ரிக்கு வந்திருந்தனர். இவர்கள் சென்ற வண்டி மலை ஏற தொடங்கியவுடனேயே, வண்டிகள் திருப்பி அனுப்பப்பட்டன. 'பத்ரி செல்லும் வழியில் பாறைகள் சரிந்து, பாதையை அடைத்துவிட்டன. அவற்றை அப்புறப்படுத்தி, மீண்டும் போக்குவரத்தை சரி செய்ய, குறைந்தது பத்து நாட்கள் ஆகும்' என்று சொல்லப்பட்டது. வேறு வழியின்றி, தேசிகனும், வேதாவும் திரும்ப வேண்டி இருந்தது. இந்த முறையாவது எப்படியும் பத்ரி நாராயணனை தரிசித்து விட வேண்டும் என்கிற வைராக்கியத்துடன் வந்திருந்தனர். சோதனை போன்று, இப்போதும் வண்டிகள் நின்றுவிட்டன.

தேசிகன் சிறு குழந்தையாக இருந்தபோது, அவருக்கு கதைகள் கூறிய பக்கத்து வீட்டு பண்டரீகம் பாட்டி, நூற்றி ஆறு திவ்ய தேசங்களை தரிசித்தால்தான், கடைசி இரண்டு திவ்யதேசங்களான திருப்பாற்கடல் மற்றும், பரமபதத்தை அடைய முடியும் என்று சொன்னது. அவரது மனதில் பசுமரத்தாணி போன்று பதிந்து போனது. நேரம் கிடைக்கும் போதெல்லாம், திவ்ய தேசங்களுக்குப் போகும் வழக்கத்தை கடைப்பிடித்தார். பணியிலிருந்து ஓய்வு பெற்றதும், ஒரு வித தீவிரத்தோடு, திவ்ய தேச யாத்திரைகளை மேற்கொண்டார் வடநாட்டின் எல்லா கோவில்களையும் தரிசித்துவிட்டார். இந்த பத்ரிகாஸ்ரமம் கோவிலை தரிசித்துவிட்டால், இன்னும் இரண்டே இரண்டு திவ்ய தேசங்கள்தான் பாக்கி, திருப்புல்லாணி மற்றும் திருக்கடன்மல்லை என்கிற மகாபலிபுரம்தான் தரிசிக்க வேண்டும்.

இங்கு இருக்கும் மகாபலிபுரம்தானே. கடைசியில் தரிசித்துகொள்ளலாம் என்று ஒரு வித அலட்சியத்தால், இன்னும் அங்கே போகாமல் இருக்கிறார்.

பத்ரியை எப்படியும் தரிசித்துவிட வேண்டும் என்கிற ஆதங்கத்தில்தான் ரங்கா டிராவல்ஸ் நாதமுனியிடம் இரண்டு டிக்கெட் புக் செய்திருந்தார்.

"கவலையே படாதீங்கோ! நீங்க பத்ரி பெருமாளை சேவிக்க நான் ஆச்சு!" என்று கூறி அழைத்து வந்திருந்தார், நாதமுனி.

"கட்டையில் போறவன்..! எங்கே தொலைஞ்சான் இந்த நாதமுனி? என்ன நடக்கறதுனு கூட வந்து சொல்ல மாட்டேங்கிறானே!" என்று தேசிகன் கடுகடுத்தார்..

சரியாக, கட்கத்தில் லெதர் பேக்கை இடுக்கியபடி, வெற்றிலையைக் குதப்பியவாறு, அங்கே பிரசன்னமானார், நாதமுனி.

"என்னாங்கணும்! வண்டி நகரவே காணும். பத்ரி பெருமாளை காட்ட போறீரா இல்லையா?" என்று சற்று காட்டமாகவே கேட்டார், தேசிகன்.

"நான் என்ன பண்ணட்டும். சுவாமி! பாறைகள் சரிந்து போச்சுன்னு சொல்லறா, அப்புறப்படுத்த குறைஞ்சது நாலு நாள் ஆகுமாம். நம்ம பிராப்தம் அவ்வளவுதான்."

நாதமுனி சொல்ல, கோபம் ஜிவ்வென்று தலைக்கு ஏறியது தேசிகனுக்கு.

"அந்த கதையை என்கிட்டே விடாதீர். பிராப்தம் இல்லாமதானா நான் இதுவரைக்கும் 103 திவ்ய தேசங்களை சேவிச்சு இருக்கேன்? பத்ரி பெருமாளை பார்க்காம, நான் இங்கே இருந்து நகரப்போறதில்லை." என்று வீறாப்பாகச் சொன்னார் தேசிகன்.

"என்ன ஓய்! ஏதோ நான்தான் இந்த பாறைகளை உருட்டி தள்ளிவிட்டா மாதிரி பேசறீரே? உங்களுக்கு எல்லாம் சேவை பண்ணி வைக்கணும்னு தான் இவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு இந்த டிராவல்வை நடத்திண்டு இருக்கேன்."

"யார் கண்டா? பணத்தை மிச்சப்படுத்த நீரேகூட பாறைகளை உருட்டிவிட்டிருப்பீர். அதெல்லாம் எனக்கு தெரியாது. பத்ரி பெருமாளை நான் தரிசனம் பண்ணிதான் ஆகணும். நீர் என்ன பண்ணுவீரோ, ஏது பண்ணுவீரோ தெரியாது! ஹெலிகாப்டர் வச்சாவது, எங்களை அழைச்சிண்டு போங்கோ!" என்று உறுதியுடன் தேசிகன் சொல்ல, நாதமுனி குழப்பத்துடன் இறங்கி நடந்தார்.

"பரவாயில்லை விடுங்கோ! பெருமாள் எப்போ சேவை கொடுக்கிறாரோ கொடுக்கட்டும்..!" என்று வேதா சமாதானப்படுத்தினாள்.

"என்னடி பேசறே! இப்பவே எழுபதை நெருங்கிண்டு இருக்கேன். பிள்ளைகள் வெளிநாட்டுல இருக்கா, அவாளா நம்மை அழைச்சுண்டு போகப்போறா? உடம்புல தெம்பு இருக்கச்சேயே 106 திவ்ய தேசங்களை சேவிச்சுடணும்டி.! நம்மாழ்வார் என்ன சொல்லியிருக்கார். எதையும் அப்போதைக்கு அப்போதே செய்துடணும்னு பாடியிருக்காரா இல்லையா? இப்பவே பத்ரி சேவிக்க ஆசைப்படறேன். இவ்வளவு தொலைவு வந்துட்டோம். செவிக்காம எப்படி திரும்பி போறது? அடுத்த தடவை என்னால வர முடியுமோ முடியாதோ! பகவான் எப்ப டிக்கெட் கொடுக்கிறானோ?" பொரிந்து தள்ளினார், தேசிகன்.

"ஏன் இப்படி கிடந்து அலையறீங்கோ! நம்மாழ்வார் என்ன திவ்யதேச யாத்திரையா போனார்? அவருக்கு பெருமாள் காட்சி தராமயா போயிட்டார்!" வேதா கேட்டாள்.

"உனக்கு என்னடி! கோவிலா குளமா? விட்டா, ஜெர்மனியில் இருக்கிற உன் பிள்ளைகிட்டே போய் கவுன் ஒண்ணை மாட்டிண்டு, "ஹெயில் ஹிட்லர்"னு சொல்லிண்டு இருந்துடுவே. நான் அந்த ரகம் இல்லை."

"வேண்டாம்! இவ்வளவு தீவிரமா இருக்காதீங்கோ!" பெருமாள் சிரிச்சுடபோறார்!" என்று வேதா எச்சரித்தாள்.

"எப்படி சிரிப்பான். அதையும் பார்த்திடறேன். அவனுக்காச்சு, எனக்காச்சு! பெருமாளை சேவிச்சே பழக்கப்பட்ட இந்த கண்கள் ஒரு சினிமாவை பார்த்திருக்குமா? எந்த காண்றாவி புஸ்தகமாவது இந்த கண்ணுங்க படிச்சிருக்குமா? நம்மாத்துல டிவி இருக்காடி? அதெப்படி பத்ரி பெருமாள் எனக்கு சேவை கொடுக்காம போவான்! அதையும்தான நான் பாக்கறேன்!" என்று தேசிகன் கோபத்தில் பொங்கி எழ, வேதா அதிர்ந்தாள்.

"பகவானே! இவ்வளவு பிடிவாதமா இருக்காரே! அவரை ரொம்ப சோதிக்காம, அவருக்கு சேவை தந்துடு!" என்று மனதினுள் வேண்டிக்கொண்டே இருந்தாள்.

தேசிகனின் சவால்தான் பத்ரி நாராயணனின் செவிகளில் விழுந்துவிட்டதோ, அல்லது வேதாவின் இறைஞ்சல்கள் தான் அவனை எட்டியதோ! தேசிகனுக்கு தரிசனம் தருவதற்கு அவன் இசைந்துவிட்டான்.

நாதமுனி அவசரமாக வந்தவர், தேசிகனை நோக்கி சைகை செய்தார். அவருடன் குட்டையாக ஒரு மனிதன் நின்றிருந்தான்.

"தேசிகன் சார்! இந்தாளு பெயர் சோட்டு! இந்தப் பக்கம் எல்லாம் இவனுக்கு அத்துப்படி. உங்களை மட்டும் குறுக்கு வழியில் பத்ரி கோவிலுக்கு அழைச்சுண்டு போறேன்னு சொல்றான். பாதை கரடு முரடா இருக்கும். அதனால மாமியால போக முடியாது. பஸ்ல இருக்கிற மத்தவாளுக்கு தெரியாம, நீங்க மட்டும், காதோட காது வச்சா மாதிரி இவனோட போயிட்டு வந்துடுங்கோ. நாங்கல்லாம் ஓட்டலுக்கு திரும்பி போயிடறோம். உங்களை இவன் நேரா ஓட்டலுக்கு கொண்டுவந்து விட்டுடுவான். நீங்க எங்களோட அங்கே ஜாயின் பண்ணிக்கலாம்!" என்று நாதமுனி கூறினார்.

பத்ரி போக வேண்டும் என்கிற தீவிரம் உந்தித்தள்ள, வேதாவிடம் சொல்லிவிட்டு, சிறிது பணமும் மற்றும் மாற்று உடைகளைத் தோள் பையில் எடுத்துக்கொண்டு, சோட்டுவுடன் கிளம்பிவிட்டார் தேசிகன்.

"பாருங்கோ! எவ்வளவு கோவப்பட்டங்கோ! உங்களை மட்டும் பகவான் தனியா கூப்பிட்டு காட்சி தர்றான்! நல்லா சேவிச்சுட்டு வாங்கோ!" என்று வேதா கூறினாள்.

"நான் போட்ட அதட்டல்ல, பத்ரி நாராயணனே அரண்டுட்டான்!" என்று மனதினுள் நினைத்தார் தேசிகன்.

பத்ரி பெருமாள் தேசிகனை மிகவும் சோதித்துத்தான் விட்டார். தேசிகனால் அந்த கரடு முரடான மலைப்பகுதியில் ஏறி இறங்கவே முடியவில்லை. நல்ல காலம், வேதா வரவில்லை. அவளால் இப்படி பாறைக்குப் பாறை தாவிப் பயணிக்க முடியாது.

சோட்டு பாறைக்குப் பாறை பாய்வதும், சறுக்கி இறங்குவதுமாக எளிதாகச் சென்றான். ஆனால், பாவம், தேசிகன், தனது கனத்த சரீரத்தை அப்பாதையில் செலுத்தும் முயற்சியில் திண்டாடிப்போனார். வழியில் ஒரு பயிற்றுப்பாலம் இற்றுப்போய் காணப்பட்டது. சோட்டுவின் மெலிந்த தேகத்தை தாங்கிக்கொண்டு அது, தேசிகனை ஏற்கமாட்டேன் என்பது போல, காற்றில் இப்படியும் அப்படியுமாக அசைந்து தனது மறுப்பைத் தெரிவித்துக்கொண்டிருந்தது.

சோட்டு திரும்பிப் பார்த்து, தேசிகன் தயங்கி நிற்பதைக் கண்டவன், அவரை தைரியமாகத் தொடர்ந்து வரும்படி சைகை செய்தான். அச்சத்துடன்தான், அந்தப் பாலத்தில் இறங்கி நடந்தார், தேசிகன்.

சிறிது தூரமே சென்றிருப்பார். திடீரென்று, பாலத்தின் ஒரு பக்க கயிறு அறுந்து போக, கயிற்று பாலம் தள்ளாடியது. அந்த அதிர்ச்சியில், தேசிகன் நிலை குலைந்துபோக, அவரது கையில் இருந்து ஜோல்னா பை நழுவி, அதள பாதாளத்தில் நடிகொண்டிருந்த பெயர் தெரியாத ஆறு ஒன்றில் விழுந்து மறைந்தது. சோட்டு ஒன்றுமே நடவாதது போன்று, அறுந்த தனது பக்க கயிற்றை கெட்டியாக பிடித்துக்கொள்ள, தேசிகன் உயிரை கையில் பிடித்துக்கொண்டு, அந்தப் பக்கம் சென்று அடைந்தார். தேசிகனை நன்கு சோதித்துவிட்டோம் என்கிற பரிதாபத்தில், பத்ரி பெருமாள் அவருக்கு நன்றாக தரிசனம் கொடுத்தான். சோட்டு கேட்டதற்கு மேலாக, ஐநூறு ரூபாய் அதிகம் கொடுத்தார் தேசிகன். என்ன இருந்தாலும், அவரது உயிரை அல்லவா காப்பாற்றி இருக்கிறான் சோட்டு.

தான் வசிக்கும் சேலம் வந்ததும், தனது பத்ரி அனுபவங்களை, உறவினர்கள், நண்பர்கள், வாக்கிங் நண்பர்கள் மற்றும் அக்கம்பக்கத்தினருக்கு, கதை கதையாக விவரித்தார்.

இன்னும் இரண்டு திவ்ய தேசம்தான். திருக்கடன் மல்லை, சென்னையில்தான் இருக்கு. எப்போது வேண்டுமானாலும் போகலாம். அடுத்தது திருப்புல்லாணி, ரெண்டு திவ்ய தேசங்களையும் சேவிச்சுட்டா, நான் மேலே புறப்படுவதற்கு தயார்!" என்று வேதாவிடம் நிம்மதியுடன் கூறினார்.

☆☆☆☆☆

அமெரிக்காவில் வேலை பார்த்த அவரது மூத்த மகன் இராமானுஜன் குடும்பத்துடன் சேலம் வந்திருந்தான். சென்னை ஈசிஆர் ரோட்டில் இருக்கும் தீம் பார்க் ஒன்றிற்கு குழந்தைகளுடன் செல்லப் போவதாக அவன் கூறியதும், அவர்களுடனேயே சென்று திருக்கடன் மல்லை திவ்ய தேசத்தை சேவித்துவிடலாம் என்று மனைவியையும் அழைத்துக்கொண்டு புறப்பட்டுவிட்டார்.

தீம் பார்க் சென்றுவிட்டு, இரவு திருக்கடன் மல்லை தரிசனத்தையும் முடித்துக் கொண்டு, ஈசிஆர் ரோடு வழியாகவே, சென்னை திரும்பிக்கொண்டிருந்தனர்.

விடுவாரா தேசிகன் தான் 105 திவ்ய தேசங்களை தரிசித்துவிட்ட பெருமையை பெயரன், பெயர்த்திக்கு அவிழ்த்துவிட்டார்.

"இன்னும் திருப்புல்லாணி ஒண்ணுதான் பாக்கி. அதையும் முடிச்சுட்டேனா, நூற்றி ஆறு திவ்ய தேசங்களும் ஓவர் ஆயிடும்!" என்று தேசிகன் பீற்றிக்கொண்டார்.

தேசிகனின் பெயரன் அதை கேட்டு, "தாத்தா 105 நாட் அவுட்!" என்று கிரிக்கெட் ஸ்கோர் போன்று சொல்ல, அனைவரும் சிரித்தனர். ஆனால் வேதாவுக்கு மட்டும், அவன் அம்மாதிரி கூறியது நெஞ்சில் சுருக்கென்று தைத்தது.

சிறிது தொலைவே சென்றிருப்பார்கள். கல்லூரி மாணவர்கள் சிலர் சோமபானம் அருந்திவிட்டு, தங்கள் காரைக் கண்மண் தெரியாமல் ஓட்டி வந்து, இவர்கள் பயணித்துக்கொண்டிருந்த காரின் மீது மோதினர். முன்னால் உட்கார்ந்திருந்த தேசிகனுக்கு பலத்த அடி. மற்றவர்கள் சிறு சிராய்ப்புகளுடன் தப்பித்துவிட்டனர்.

தேசிகன் உயிருக்கு போராடி கொண்டிருந்தார். ஒரு நாள், டாக்டர்கள் கையை விரிக்க, தான் பிழைக்க மாட்டோம் என்பது அவருக்குத் தெரிந்துவிட்டது. மனைவி வேதாவை அருகே அழைத்தார்.

"நீ சொன்னா மாதிரி பெருமாள் சிரிச்சுட்டார். நான் திருப்புல்லாணி சேவிக்காமயே போறேன்.. இப்ப எப்படி திருப்புல்லாணி போவேன்னு என்னை அவன் கேட்கிறான்? நான் விடமாட்டேன், அவனுக்காச்சு, எனக்காச்சு! நான் போயிட்ட அப்புறமா, எனது ரெண்டு கண்களையும் யாருக்காவது தானம் செஞ்சிடுங்கோ. பணத்துக்கு பதிலா, அவா கிட்டே, திருப்புல்லாணி போய் பெருமாளை சேவிக்க சொல்லு. நூற்றியாறு திவ்ய தேசங்களை சேவிச்ச பாக்கியத்தை இந்த கண்ணுங்க பெறட்டும்." என்று சொல்லிக்கொண்டேதான் தேசிகன் தனது கண்களை மூடினார்.

தேசிகன் கேட்டுக்கொண்டபடி, அவரது இரு கண்களையும், இவர்களின் கார் மீது மோதிய கல்லூரி மாணவன் தீபக் ஷாவுக்கே பொருத்தப்பட்டன. விபத்தில் கண்ணாடி துண்டுகள் அவனது இரு கண்களையும் பதம் பார்த்திருந்தன. தங்கள் காரின் மீது மோதிய தனது மகனுக்கு, தேசிகனின் கண்களை கொடுத்திருந்ததால், நெகிழ்ந்து போன மாணவனின் தந்தை கேதன்ஷா, ஐந்து லட்சத்திற்கான காசோலையை இராமானுஜனிடம் கைகுலுக்கிவிட்டு நீட்டினார். இராமானுஜன் அதனை பெற்றுக்கொள்ள மறுத்துவிட்டான்.

"சார்! நானே ஒரு என்.ஆர்.ஐ. எனக்கு எதுக்கு பணம்? பணத்துக்கு பதிலா ஒரு கோரிக்கை! உங்க பையன் கண்ணை திறந்ததும், ஒரு காரியம் செய்யணும்னு என் அப்பா விருப்பப்பட்டார். இந்த உலகத்தை தன்னோட கண்களாலே உங்க பையன் பாக்கறப்ப, அவன் முதலுல திருப்புல்லாணி கோவில் பெருமாளை தரிசிக்கணும். இதுதான் அவரோட கோரிக்கை. உங்கள் பையனை ஒரு தடவை திருப்புல்லாணி கோவிலுக்கு போய் தரிசனம் செய்ய சொல்லுங்கோ.!" இராமானுஜன் வேண்டினான்.

"நோ பிராப்ளம்!" என்று கேதன்ஷா தலையசைத்தார்.

தீபக் ஷாவால் இப்போது நன்றாகப் பார்க்க முடிந்தது. தேசிகனின் கண்கள் வழியாக உலகத்தைக் காணத் தொடங்கினான்.

ஒரு நாள், கேதன்ஷா யாருடனோ, செல்போனில் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, தீபக்ஷா அவசரமாக எங்கோ புறப்பட்டான்.

"டாடி! நான் திருப்புல்லாணி போயிட்டு வரேன்!" என்று போர்டிக்கோவில் இருந்து குரல் கொடுக்க, செல்போனில் சுவாரஸ்யமாக பேசியபடி, கையசைத்தார், கேதன்ஷா.

தீபக்கின் கார் ஈஸி.ஆர் ரோட்டில் வேகமாகப் பறந்துகொண்டிருந்தது. வண்டி நிறைய நண்பர்கள் அமர்ந்திருந்தனர்.

மகாபலிபுரம் விருந்தினர் மாளிகை. திரையில் ஒரு நீலப்படம் ஓடிக் கொண்டிருக்க, தீபக்கும், அவனது நண்பர்களும் கண்கள் விரிய, ஆர்வத்துடன் அதனை ரசித்துக்கொண்டிருந்தனர்.

"அன்னைக்கே பார்த்திருக்கணும்! அந்த கார் விபத்தால, மிஸ் ஆயிடுச்சு. கண் போயிடுச்சே! எங்கே இனிமே, இதெல்லாம் பார்க்க முடியாதோன்னு வருத்தப்பட்டேன். நல்லவேளையாக, அந்த கிழவன், தன்னோட கண்களை கொடுத்துட்டு போயிட்டான்." என்று நண்பர்களிடம் கூறிக்கொண்டிருந்தான் தீபக்ஷா.

"டேய் தீபக்! உன்னோட ரெண்டு கண்ணுலயும் தண்ணீர் வருதே!" என்று நண்பன் ஒருவன் தீபக்கின் கண்களைப் பார்த்துவிட்டு, அவனை எச்சரித்தான்.

"இப்பத்தான் ஆபரேஷன் ஆச்சு! செட்டில் ஆக கொஞ்சம் டைம் ஆகும்." என்று தீபக் சொன்னான்.

தீபக் கண்களில், தவறு தீபக்கிற்குப் பொருத்தப்பட்ட தேசிகனின் கண்களில் தொடர்ந்து கண்ணீர் வந்துகொண்டே இருந்தது. பெருமாள்களை தவிர, சினிமா கூட பார்த்திராத, கண்ராவி புத்தகங்களை கூட படித்திராத அந்தக் கண்கள் இத்தகைய காட்சியைக் காண்பது பெருத்த அதிர்ச்சிதான். தேசிகனின் கண்களுக்கு இது பெருத்த தண்டனைதான்.

தீவிரம் இருக்க வேண்டியதுதான். ஆனால் அந்த தீவிரத்தை கண்டு பரம்பொருளே சிரித்துவிடக்கூடாது. அதைத்தானே வேதா துவக்கத்தில் இருந்தே தேசிகனிடம் சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள்.

🙏🙏🙏🙏🙏