புள்ளிமான் வேட்டை-6

 புள்ளிமான் வேட்டை-6

காலடி சத்தம்கேட்ட சுப்ரமணியன் கிடுகிடுவென ரூமை விட்டு வெளியே வந்து ரூமை தாழ்ப்பாள் போட்டான்.மாடியில் எறி வந்த ராஜேஸ்வரி

"ஏண்டா மணி.ஒன்ன எங்கயெல்லாம் தேடறது " என்றாள்."காத்தாட வந்தேம்மா.நீ கீழ போ. தோ வந்தூட்றேன்"என்றான்.அவள் கீழே இறங்கியவுடன் ரூமை திறந்து, பூட்டை எடுத்துக்கொண்டு, ரூமை பூட்டினான்.கீழே வந்தான். அவனைப்பார்த்த சம்யுக்தா "என்ன ஆபிசுக்கு ரெடியாலயா. இன்னைக்கு லீவ் போட்டாச்சா என்ன" என்று கேட்டாள்."லேசா தலைவலி இருக்கு. அதனால லீவ் போட்டுட்டேன்" என்றான் சுப்ரமணியன்.உடனே சிறிதளவு அம்ருதாஞ்சனை எடுத்து அவன் நெற்றியில் பாந்தமாக தேய்த்தாள். கலங்கியிருந்த அவன் மனம்  பட்டு போன்ற சம்யுக்தாவின் கை பட்டதும் ஒரு நிலைக்கு வந்தது. 

" கடைக்கு போய் ஏதாவது மாத்திரை வாங்கிண்டு வரட்டமா"என்ற சம்யுக்தாவிடம்

"அதெல்லாம் ஒண்ணும் வேண்டாம்.சாப்ட்டு கொஞ்ச நேரம் தூங்கினா சரியா போயிடும்" என்றான் அவன். பன்னிரண்டு  மணிக்கு  சாப்பிட்டு விட்டு தூங்குவதற்காக பெட் ரூமுக்கு சென்றான். கண்களை மூடினானே தவிர தூக்கம் வரவில்லை.

"கடன் பட்டார் நெஞ்சைப்போல கலங்கினான் இலங்கை வேந்தன்"என்ற கம்பன் வரிகள் நினைவுக்கு வந்தன. தன்னுடைய அப்போதைய நிலமைக்கு அதைவிட பொறுத்தமாக வேறு என்ன இருக்க முடியும்  எண்ணினான். ஒரே செல்ல மகள், புத்திசாலிப் பெண். திசை மாறிப் போய்விடுவாளோ என்று பயம் அவனை பிடித்துக் கொண்டது. அதே சமயத்தில் இது போன்ற விஷயங்களில் பயந்து ஒன்றும் ஆகப்போவதில்லை. பயந்து கொண்டே இருந்தால் அதன் மூலம் இன்னும் மோசமான நிலைக்கு தள்ளப்படுவோம். எனவே நிதானமாக சிந்தித்து செயல்பட வேண்டும் என்று நினைத்து கொண்டான்.

நாலு மணிக்கு படுக்கையை விட்டு எழுந்தவன் சம்யுக்தா கொடுத்த காபியை குடித்துவிட்டு 'இப்போ கொஞ்சம் தலைவலி பரவாயில்ல .நான் கொஞ்சம் கோவிலுக்கு போயிட்டு வந்துடறேன்"என்று கூறி சட்டையை மாட்டிக்கொண்டு கிளம்பினான். அருகில் இருக்கும் சிவன் கோவிலில் ஒரு தியான மண்டபம் உண்டு. அவன் அங்கு சென்று சில சமயம் தியானம் செய்வது உண்டு. அன்றும் அங்கே சென்று கண்களை மூடி 15 நிமிடம் தியானம் செய்தான். தியானம் செய்து முடித்து எழுந்த உடன் அவன் மனது நிர்மலமானது.சூரியனை கண்ட பனி போல் மனதிலிருந்த சஞ்ஜலம் மறைந்து, மனதில் நிம்மதி குடி கொண்டது. ஒரு தீர்மானத்திற்கு வந்தான். முள்ளை முள்ளாலே எடுக்க வேண்டும். எப்படி என் குழந்தையை இந்த கயவன் எமோஷனலாக கையாண்டு கைப்பற்ற நினைக்கிறானோ அதேபோல நானும் எமோஷனலாக காய் நகர்த்தி என் குழந்தையை திரும்பி நல்ல வழியில் நடத்த வேண்டும் என்று தீர்மானித்தான்.அங்குள்ள கைலாச நாதரிடம் தனக்கு பக்கபலமாக இருக்குமாறு வேண்டிக்கொண்டான்.  வீட்டிற்கு செல்ல நடக்க ஆரம்பித்தான்.நடந்து கொண்டே யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுது அவனுக்குள்ளே ஒரு பிளான் உருவாகியது. வீட்டிற்கு சென்று சிறிது நேரம் ஒய்வு எடுத்துக் கொண்டான்.ஆறு மணிவாக்கில் சுமந்தா காலேஜில் இருந்து வந்திருந்தாள். சுப்பிரமணியத்தை பார்த்தது "ஏம்ப்பா. இன்னைக்கு ஆபீஸ் போலயா "என்றாள்.

சுப்பிரமணியன் முதலில் பதில் பேச இஷ்டப்படவில்லை . ஆனால் அதுபோல இருந்தால் தனுக்கு உண்மை தெரிந்து விட்டது என காட்டிக்கொள்ள நேரிடும் என்று எண்ணி செயற்கையாக புன்னகையை வரவழைத்துக் கொண்டு "இல்லடா செல்லம் .இன்னிக்கு நேக்கு லேசா தலைவலி இருந்தது. அதனால்தான் போலை" என்றான்."உடம்ப பாத்துக்கோங்கப்பா" என்று கூறிக்கொண்டே சுனந்தா மாடி ஏறி தன் ரூமிற்கு சென்றாள். அன்றுதான் வெள்ளிக்கிழமை. அதற்கு மறுநாளைக்கு மறுநாள் தான் அந்தக் காதகன் சுனந்தாவை  தன் வீட்டுக்கு அழைத்து இருந்தான். முதலில் சுனந்தாவை அவன் வீட்டிற்கு செல்ல விடாமல் தடுக்க வேண்டும் என்று சுப்பிரமணியன் நினைத்தான். சட்டையை மாட்டிக் கொண்டு இரண்டு தெரு தள்ளி இருந்த டாக்டர் ராஜனை பார்க்க சென்றான். டாக்டர் ராஜன்  சுப்பிரமணியத்துக்கு குடும்ப டாக்டர் மட்டும் இல்லை.வெகுநாளய நண்பர். இருவரும் பரஸ்பரம் தங்கள் குடும்ப சமாச்சாரத்தை பரிமாறிக் கொள்வார்கள். சுப்பிரமணியன்டாக்டரை ஏன் பார்க்க சென்றான்?