ஒரு நாள் மட்டும் - சுஜாதா

ஒரு நாள் மட்டும் - சுஜாதா சிறுகதை

2018-ம் ஆண்டு வெளிவந்த '96" திரைப்படம் மிகுந்த புகழ்பெற்று ஹிட் அடித்தது. விஜய் சேதுபதி மற்றும் த்ரிஷா நடிப்பு பற்றி சிலாகித்துப் பேசாதவர்கள் மிகச் சொற்பமே. படத்தை இயக்கியவர் சி பிரேம் குமார். அவர் அதை வெளிப்படையாக ஒப்புக் கொள்ளாவிட்டாலும் 96 படத்தின் கதை நம் சுஜாதா எழுதிய "ஒரு நாள் மட்டும்" சிறுகதையைப் பெரும்பாலும் ஒத்து இருந்ததை. அந்தப் படம் பார்த்தவர்கள் வாசகர்கள் ஒப்புக் கொள்வார்கள்.

இந்தப் படம் வெளிவந்தவுடன் இதை ஒரு வாசகர் குறிப்பிட்டு நம் குழுவில் பதிவிட்டிருந்தார். அப்போது அதைப் பற்றி அதிகம் விவாதிக்க முடியவில்லை, காரணம், சுஜாதா எழுதிய "ஒரு நாள் மட்டும்" சிறுகதை நம்மிடம் மின் கதையாக இல்லை. நேற்று மாலை இந்தக் கதையை இணையத்தில் பார்த்துவிட்டு அதை எனக்கு அனுப்பினார் நம் (சக) அட்மின் Ram Kesh  அவர்கள்.

"96" திரைப்படத்தை ஏற்கனவே பார்த்திருப்பவர்கள் இந்தச் சிறுகதையைப்  படித்துவிட்டுத்  தீர்மானியுங்கள்.

ஒரு நாள் மட்டும் - சுஜாதா சிறுகதை

இத்தனை  வருஷங்களுக்குப் பின் பவானியை அடையாளம் கண்டு கொள்வதில் விஜயசாரதிக்குச்  சிரமமிருக்கவில்லை. அவளுடை ஆதார அடையாளங்கள் ஏதும் கரையவில்லை. அதே உதடுகள்  கொஞ்சம் அழுத்தமாக தூக்கலாக. ஆணவமாக, கண்களில் அதே தூரம், உடம்புதான் சற்றே  சதை போட்டுப் பூசலாக இருந்தாள்.  தலையில் ஓரிரு நரைமயிர் தோன்றத் துவங்கினாலும்  இன்னமும்  அழகாகவே இருந்தாள்.

"பவானி,  வாட் எ சர்ப்ரைஸ்! உங்களை.. உன்னை இங்கே போய்ச் சந்திப்பேன்னு கனவில கூட  எதிர்பார்க்கவில்லை."

"எனக்கும்தான் சாரதின்னு கூப்பிடலாமில்லையா?'"

இடம்:  டில்லியின் ஷெராட்டன் ஓட்டலில் ஒரு கருத்தரங்க அறையில், இரண்டாயிரம்  கி.பி.க்குப் பிறகு நம் நகரங்களின்  போக்குவரத்து எப்படி இருக்கப் போகிறது,  எப்படிப் பரிபாலிப்பது  என்பது பற்றிக் கருத்தரங்கு. கலந்துகொண்டவர்களில்  பாதிப் பேர் இரண்டாயிரத்தில் உயிருடன் இருப்பார்களா என்பதே சந்தேகம்.

"பவானி, உனக்கும் இந்த செமினார்க்கும் என்ன சம்பந்தம்?"

"என் கணவர்தான் டாக்டர் ராஜேஸ்வர்."

"டாக்டர் ராஜேஸ்வர் ! தி யூ என் எக்ஸ்பர்ட்?"

"ஆம். ராஜுவுடன் தொத்திக்கொண்டு வந்துவிட்டேன். பம்பாய்  போர் அடித்தது."

"ரொம்ப சந்தோஷம். உன்னைப் பார்த்தது இந்த டில்லி நகரத்தையே பளிச்சென்று ஆக்கிவிட்டது. இந்த ஓட்டலில்தான் தங்கியிருக்கீங்களா ?"

"ஆமாம். வாருங்கள்,  என் கணவரை அறிமுகப்படுத்தி வைக்கிறேன்".

"அதெல்லாம் அப்புறம். முதலில்  சிதம்பரத்தில் நாம் பிரிந்ததில் இருந்து 'மூன்கதை சுருக்கம்' வேண்டும்."

"அதிகம் சுவாராஸ்யமில்லை."

இருவரும்  'லாபி'யின் மெத்துமெத்தென்ற இருக்கைகளில் உட்கார்ந்தார்கள். வெள்ளைக்காரர்கள்  கேமரா மாலையுடன்,   கண்களில்  தாஜ்மகால் ஆர்வத்துடன் அரை டிராயரில் உலவிக்கொண்டிருக்க  அவர்களின் பெண்டாட்டிகள் டில்லி வெயில் தந்த பொன் வறுவல்  சருமத்துடன்  பின்தொடர்ந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

சாரதி அவளை கண் இமைக்காமல் பார்த்தார். "நீ அதிகம் மாறலை பவானி சொல்லு, வாழக்கையில என்ன வெல்லாம் புதுசு?"

"புதுசு ஏதும் இல்லை, சாரதி."

“கடைசியா உன்னை எப்பப் பார்த்தேன். உங்கப்பா என்னை கழுத்தைப் பிடிச்சுத் தள்ளாத குறையா வெளிய அனுப்பிச்சாரே..."

அவள் கண்களில் லேசாக வருத்தம் தோன்ற, நேர் பார்வையைத் தவிர்த்தாள்.

"அந்தக்  கலாட்டாவெல்லாம் ஆகி நீங்க புறப்பட்டுப் போளபோது எனக்கு ரொம்ப வேதனையா  இருந்தது பூனாவுக்கு அத்தை வீட்டுக்குப் போய் ரெஸ்ட் எடுத்துக்கிட்டேன்.  அந்த வருஷமே எனக்குக் கல்யாணம் தீர்மானம் ஆனது பக்கத்து வீட்டில் ராஜு  வந்திருந்தார். ஏநோ லெக்சருக்காக என்னைப் பார்த்த உடனே தீர்மானிச்சுட்டார்.  நானும் அப்ப ரொம்பக் குழப்பத்தில் இருந்தேனா, சம்மதிச்சுட்டேன்.  அவ்வளவுதான் அறுபத்தைந்தில் கல்யாணம் பண்ணி அறுபத்தாறு அறுபத்தெட்டில்  குழந்தைகள் ...'

*பேரு?"

"நரேன்,  விஜி அதுக்கப்புறம் எம். பில். பண்ணினேன். அவரோடு அமெரிக்காவில் சபாட்டிக்கல் போயிருந்தோம். அப்புறம் அப்பா அம்மா  ரெண்டு பேரும் அடுத்தடுத்துத் தவறிப் போயிட்டாங்க சிஸ்டர் ஒருத்தி  கான்ஸர்லே போயிட்டா. நான் ஹிஸ்ட்ரக்டமி பண்ணிக்கிட்டேன். என் பொண்ணு  ஜனாதிபதி கிட்ட ஸ்கவுட்  பரிசு வாங்கினா. இவருக்கு பட்னாகர் அவார்டு  கிடைத்தது எல்லாம் மந்தமான விவரங்கள். சாரதி, நீங்க சொல்லுங்க.  எப்படியிருக்கீங்க? கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டிங்களா?"

"எனக்கு எழுபதில கல்யாணம் ஆச்சு."

"உறவா?"

ஆமாம், எப்படித் தெரியும்?"

"இல்லை. அப்பவே சொல்லிட்டு இருப்பீங்க, உறவில் நிறைய பொண்ணுங்க இருக்கிறதா!"

'ஞாபகம் வெச்சிருக்கியா?"

"மறக்கலை" என்றாள். பார்வை சரிந்து ஒரு கணம் கண்களில் வருத்தம் தெரிந்தது.

விஜயசாரதிக்கு அந்தக் காட்சி நினைவில் வெளிச்சமிட்டது. "ஏம்பா, எம் பொண்ணைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிறதுக்கு உனக்கு  என்ன தகுதி? படிப்பு முடிக்கலை இன்னும் ஒரு பார்ட் பாக்கியிருக்குங்கறே.  வேலை இல்லை. எங்க ஜாதியும் இல்லை. எப்படி உனக்கு நான் என் பெண்ணைக் கொடுக்க  முடியும்? சொல்லு...."

"படிப்பு முடிச்சுருவேன் ஸார். வேலைக்கு நிச்சயம் போவேன் சார்.."

"அதுவரைக்கும் நாங்க பொண்ணுக்குக் கல்யாணம் செய்யாம காத்திருக்கணுங்கறியா?"

"ஒரு ஆறு மாசம் ஸார். நீங்க பவானியையே கேளுங்க ஸார். எப்பவாவது அவகிட்ட தவறான முறையில் நடந்துக்கிட்டிருக்கனான்னு கேளுங்க ஸார்."

"அவள்  இப்பக் குழப்பத்தில இருக்கா"

"அவங்கூட என்னங்க பேச்சு? பாருப்பா, உனக்கு  எங்க பொண்ணைக் கொடுக்க முடியாது, கொடுக்க முடியாது. எதுக்காக எங்க  பின்னாடி சுத்தறே!"

‘நீ என்ன பண்றே பரீட்சை பாஸ் பண்ணி, வேலைக்குப் போய்க் கடிதம் எழுது."

“அதுவரை காத்திருப்பீங்களா ஸார்"

"பார்க்கலாம்."

ஒரு நிமிஷம் பவானிகூடப் பேசலாமா?"

"நோ"

"என்ன பார்க்கறீங்க?"

"உங்கப்பா  அன்னைக்கு உங்கூட ஒரு வார்த்தை பேசவிடலை.'

“இறந்து போறதுக்கு முன்னால  வருத்தப்பட்டார். 'சாரதிக்காகச் காத்திருந்திருக்கலாம் பவானி, அவசரப்பட்டுட்டேன்.  மன்னிப்பியா'ன்னு சொன்னார்."

“அதுக்கு நீ என்ன சொன்னே?"

"மன்னிக்கறதும்  மன்னிக்காம இருக்கறதும் இப்ப அர்த்தம் இழந்து போச்சு, ரொம்ப  லேட்டுன்னேன்." இயல்பாகச் சிரித்தாள்.

"என் கணவர் வரார் பாருங்க, சிஷ்ய  கோடிகள் புடை சூழ அவர்கிட்ட முன்னமேயே என்னைத் தெரியும்னு சொல்லாதீங்க".

"ஏன்?”

"அவர் ஒரு மாதிரி. ஜெலஸ்."

பவானியின்  கணவர் ஏறக்குறைய பவானியின் அப்பா போல  இருந்தார். தலை முழுக்க மயிர்  இருந்தாலும் அத்தனையும் பொல பொலவென்று நரைத்து வெள்ளி குல்லா போல  இருந்தது. இருந்தது. " ஹாய், யங் லேடி."

““ராஜு இவர் பேர் விஜயசாரதி எங்க ஊர்க்காரார்.."

"அப்படியா? தைஸ் மீட்டிங் யூ. பவானி, சாயங்காலம் டேராடூன்  போறோம்*

"எதுக்கு?"

"ஓ. என். ஜி யில  கூப்பிட்டு இருக்காங்க"

"நானும் வரணுமா?"

'ஆமாம்'

*கமிங் ஃபர் லஞ்ச்!" என்று அவளை இழுத்து அளாவசியத்துக்கு அணைத்துக்கொண்டு 'எக்ஸ்க்யூஸ் மி'  என்று ஏறக்குறைய அவளைத் தாங்கிக்கொண்டு சென்றார்.

பவானி லாபியில் படிகளில் ஏறும்போது ஒருமுறை திரும்பிப் பார்த்தாள்.

விஜயசாரதிக்கு வயிற்றில் ஒரு பொறாமை ஊசி தொட்டது. இனி அவனைத் தன் வாழ்க்கையில் மறுபடி பார்க்கப் போகிறோமோ என்று மலைப்பாக இருந்தது. மெல்ல நடந்து அறைக்குச் சென்றார். சென்றதுமே 'ரூம் சர்வீஸை அழைத்து ஸ்காட்ச் ஆணையிட்டார். டெலிவிஷனில் அர்த்தமற்ற படம் ஓடிக்கொண்டிருக்க, சன்னல் திரையை விலக்கி மௌனமாக இயங்கும் தலைநகரத்தைப் பார்த்தார்.

பவானி  உன்னை அடைய வேண்டுமென எத்தனை கடுமையாக உழைத்தேன்! நீதான் என் ஆதர்சமாக,  குறிக்கோளாக இருந்தாய்.     பி ஏ முடித்து எம்.பி.ஏ. செய்து, வேலை கிடைத்த உடனே தந்தி அடித்த அடுத்த ரயிலிலேயே புறப்பட்டு.....

"என்னது! கல்யாணம் ஆயிடுச்சா?"

“ஆமாப்பா, இன்விடேஷன் அனுப்பச் சொன்னேனே. வரலை?

"என்ன ஸார், கொடுத்த வாக்குத் தவறிட்டிங்களே?"

“என்னப்பா வாக்குக் கொடுத்தேன்? நீ வேலை கிடைச்சு வர்ற  வரைக்கும் காத்திருக்கோம்னு யாராலையும் சத்தியம் பண்ணி கொடுக்க முடியுமா சொல்லு"

*பவானி ஒப்புத்துக்கிட்டாளா ஸார்?

"சந்தோஷமா யங்  மேன், நான் சொல்றதைக் கேளு வாழ்க்கையில் இதை ஒரு உந்து சக்தியா வெச்சுக்கிட்டு  வேற பெண்ணைப் பார்த்துக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டுச் சந்தோஷமா இரு. அழாதே.  எதுக்கு அழறே?"

ஸ்காட்ச்  வந்ததும் சொற்பமே சோடா சேர்த்துக்கொண்டு ஐஸ் கட்ட்டிகள் குலுங்க முதல் சப்பலில்  அந்தத் தங்கத் திரவம் உள்ளுக்குள்  சரடுபோல் இறங்க... விரக்தியில் பிரேமாவை மணம்  செய்யச் சம்மதித்து.....

"எங்கூட ஏன் பேசமாட்டீங்கறீங்க?"

'ஓ'

"ஏதாவது கோபமா"

"இல்லை."

"பின்னே ஏன் பேசமாட்டீங்கறீங்க?"

"என்ன பேசறது ?"

“புதுசாக் கல்யாணம் பண்ணவங்க நெறையப் பேசுவாங்கன்னு படிச்சிருக்கேன்.”

"எல்லாம் தப்பு,"

என்ன  ஒரு கோழை நான்! எனக்கும் பவானிக்கும் விருப்பம் இருந்தும், அன்பு இருந்தும்  தைரியமின்றி, விதியை மாற்றத் தெரியாமல் விதியை ஒப்புக்கொண்டு. பவானியை இனி  நான் எப்படி. எப்போது சந்திக்க முடியும்?

இரு வேறு உலகங்களில் வாழ்கிறோம். 

டெலிபோன் மணி அடித்தது. எடுத்து, "எஸ்" என்றார்.

"சாரதி?"

"யாரு?"

"நான்தான் பவானி. என்ன பண்றீங்க?"

டெலிபோனில் பவானியின் குரல் கேட்டதும்  விஜயசாரதிக்கு ஒரே ஆச்சரியம்.

'பவானி! டேராடூன் போகலை?”

'போகலை. போர்! ஒரு நாளைக்குப் போய்ட்டுத் திரும்பறதுல  அர்த்தமில்லே. அவர் மட்டும் போயிருக்கார். கார்ல இடம் நல்லவேளை இல்லை."

"அப்ப நீ இப்ப ஃப்ரீயா?"

"ஆமாம்."

விஜயசாரதிக்கு உடல் முழுவதும் ஒரு சிலிர்ப்பலை உருவாகியது.

"பவானி, இங்க வர்றியா?"

"எங்க?"

"என் ரூமுக்கு."

"வேண்டாம். லாபிக்கு வாங்க, பேசிக்கிட்டு இருக்கலாம்."

"பத்து நிமிஷத்தில் வர்றேன்."

அவசரமாகத்  தன் கிளாஸைக் காலி பண்ணிவிட்டு, பாத்ரூம்  சென்று கண்ணாடியில்  பார்த்துக்கொண்டார். காதருகில் நரைத்திருந்ததை வாக்ஸ் போட்டு கறுப்பாக்கிக் கொண்டு  முகம் கழுவிச் சட்டை மாற்றிக்கொண்டார். லேசான அயல்நாட்டு பர்ஃபியூமை காதருகில் தொட்டுக்கொண்டு கிளம்பினார்

நடை துள்ளி, சீட்டி பொருத்திக் கொண்டது லிப்ட்டிலிருந்து வெளிப்பட்டதும் பவாளி உடை மாற்றியிருப்பதைக் கவனித்தார். மெலிதான நீல திறத்தில் நேர்த்தியான உடை உடுத்து, அந்தப்  பொருத்தமே வயதைக் குறைத்திருந்தது.

"போகலையா?"

“என்ன போர், எப்பப் பார்த்தாலும் எனர்ஜி, எக்காலஜிதான் ராஜுவுக்கு நான் டில்லியிலேயே இருக்கேன்னேன். ஆர் யூ  ஃப்ரீ சாரதி?"

"நிச்சயம்'

"செமினார் பாக்கி இருக்கு இல்லை*

"கோலி மாரோ பவானி, உன்னைச் சந்திக்கிறதை விட முக்கியமான காரியம் இல்லை எனக்கு இப்ப..."

"அப்படியா?” என்று சிரித்தாள், "நீங்க கூட அதிகம் மாறலை, சாரதி"

"தொப்பை?"

"அப்படிப் பெரிசா தெரியலை"

*மூக்கைப் பிடிச்சுக்கிட்டு இருக்கேன்"

"ட்ரிங்க்ஸ் சாப்பிடுவிங்க போல... "

"எப்படிச் சொல்றே?"

லேசான ஸ்காட்ச் வாசனை*

"நெர்வஸ் கொஞ்சம்.•

“எதுக்காக?"

“உன்னைத் தனியா பார்க்கறதில;"

" இப்படியே பேசிக்கிட்டு இருக்கிறதா உத்தேசமா?"

"லெட்ஸ் கோ அவுட்!"

"எங்கே"

"எங்காவது..."

வாபி  மனேஜரிடம் காருக்குச் செல்லும்போது அவர் ,"முழு தினம் ஏஸி கார் -தேர்ந்தெடுத்த  ஸ்தலங்களுக்கு விஜயம் - அருமையான சாப்பாடு - என்று ஒரு டீலக்ஸ் யாத்திரைப் பொட்டணம்   தருகிறோம். வேண்டுமா?" என்றார்.

"எத்தனை செலவு ஆகும்!” என்றாள் பலானி

"அதைப்பற்றி உனக்கு என்ன....ஓகே..." சம்மதம் சொல்லிவிட்டார் சாரதி.

கண்டெஸ்ஸா காரில் ஏறிக்கொண்டபோது அதன் கதவுகள் கறுப்புக் கண்ணாடி அணித்திருந்ததே சாரதிக்குக் கிளர்ச்சியாக இருந்ததது.

"நீங்க நிறைய சம்பாதிப்பீங்க போல, சாரதி "

"ஆமாம், பரவாயில்லாம சம்பாதிக்கிறேன்."

"மன்ன்னிக்கவும் உங்களைப் பற்றி விவரமே கேட்கலை எத்தனை குழந்தைகள் உங்களுக்கு?"

" ரெண்டு பெண்கள்*

"என்ன பண்றாங்க ரெண்டு பேரும்?"

"ஒருத்தி ப்ளஸ் டூ, மற்றொருத்தி டென்த்"

"நைஸ், உங்க மனைவி எது வரைக்கும் படிச்சிருக்காங்க?"

"நம்மைப் பத்திப் பேசலாமே!" என்று அவள் கையைப் பற்றினார்  முதலில் தடுத்தாள். சாரதி பிடிவாதமாகப் பற்றிக்கொண்டு இருக்க, "இந்தத் தைரியம் அப்ப  இருந்திருக்கணும உங்களுக்கு,"

"கடைசியா பவானி, உன்னை எப்பத் தொட்டேன், ஞாபகம் இருக்கா ?"

"சிதம்பரம் கோயில்ல திருவிழாவின்போது."

"தீப்பந்த  வெளிச்சத்தில உன் முகத்தைப் பக்கவாட்டில் பார்த்ததை என் நெஞ்சிலே செதுக்கி  வெச்சிருக்கேன் பவானி" ஏஸி மென்மையும் மெலிதான பாப் இசையுமாக, கார் கனவு போல சென்றது.

சீடின் ஓரத்தில் உட்கார்ந்திருந்தாள்.

"கிட்ட வா பவானி." 

"டிரைவர்" என்று கிசுகிசுத்தாள்.

"டிரைவர், வாட்ஸ் யுவர் நேம் ?"

"ஜீ, மேரா நாம் ராம்பிரகாஷ் ஜனாப்."

"இந்திக்காரன்" என்று அவள் கையை அழுத்தினார். பவானி, ஆர்  யு ஹாப்பி?!"

'நீங்க?"

"இப்ப இந்தக் கணத்தில் ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கேன். நாம கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டிருக்கணும் பவானி"

“இன்னும் பத்து வருஷம் போகட்டும்” என்று சிரித்தாள்.

"சே!  தைரியம் இல்லாத கோழையா இருந்துட்டேன் படிப்பும் முடியலை. வேலையும் இல்லை.  எப்படித் தைரியம் வரும் சொல்லு? பவானி, நீயாவது எதிர்த்திருக்கலாம். ரெண்டு  பேரும் ஓடிப் போயிருக்கலாம்".

"எனக்கும் தைரியம் வரலை சாரதி"

"ஏமாற்றங்கள்"

"என் பொண்ணு ரொம்ப தைரியம்"

"என் பெண்கள் ரெண்டு பேரும் என் கண்கள் மாதிரி....ஐ அடோர் தெம்..."

"போட்டோ இருக்கா/"

"இல்லை. அனுப்பறேன்"

"வேண்டாம்" என்றாள்  பயந்துபோய்.

"ஏன் பவானி?"

"சாரதி, சரியா கேட்டுக்கங்க. நாம ரெண்டு பெரும் இனிமேல் சந்திக்கப் போறதில்லை. சந்திக்க முயற்சி பண்ணவும் போறதில்லை"

"யார் சொன்னா? உன்னை நான் விடமாட்டேன்"

"டோன்ட் பி ஸில்லி ! காரை நிறுத்தச் சொல்லுங்க. நான் இறங்கிக்கறேன்" என்ற அவள் குரலில் நடுக்கம் இருந்தது.

"என்ன பவானி இப்படிப் பயப்படறே?"

"சாரதி, நாம ரெண்டு பேரும் தற்செயலாகச் சந்திச்சோம். இப்ப டேராடுள் கூட அவர் மட்டும் தனியாப் போகும்படியா ஏற்பட்டது. அதனால....."

"அதனால ?"

"இதை இந்தச் தற்செயல் அளவிலேயே வெச்சுக்கலாம். மேலும் சிக்கலாகக்கூடாது."

"ஏன்?"

உங்களுக்கு வயசுக்கு வந்த பெண்கள், மனைவி இருக்கா. எனக்கும் கல்யாணம் ஆகி மகன், மகள், கணவன்னு ஒழுங்கா வாழ்க்கை இருக்கு.  சமூகத்தில் ரெண்டு பேருக்குமே வேற பொறுப்புகள் , வேற வேலை இருக்கு ஒரு காலத்தில நாம ரெண்டு பேரும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் விரும்பி நம்ம ஆசை நிறைவேற முடியாம போயிடுத்து. அதோட சரி  ஃபுல்ஸ்டாப்"

"அப்படின்னா  இந்த தினம்?"

"இந்த தினம் ஒரு ஒரு........... சின்னக் கனவு தினம் போல. ஒரே நாளைக்கு விதி ஒரு  செமினார் வடிவத்தில் நம்மைச் சேரத்து வச்சது. அவ்வளவுதான்."

கார் பழைய கோட்டையில் நிற்க ஓர் இளம்  பெண் ஓடி வந்து மாலை போட்டாள்.  தெளிவான பானம் பருகிவிட்டுக் கோட்டையை அடுத்த புல்வெளியில் நடந்தார்கள். வண்ணக்குடையின் கீழ் ராஜஸ்தான் சிறுவன் பெரிய முண்டாக கட்டி முணுமுணுக்கும் இசைக்கு ஏற்பத் துடிப்புடன் ஆடினான் அந்தப் பெண் அவளருகே வந்து சாரதிக்கு முண்டாசு கட்டிவிட்டாள்.

"காசு கொடுத்தால் என்னவெல்லாம் பணிவிடை பார்" என்றார்.

எதிரே உட்கார்ந்திருந்த பவானியின் கன்னத்தை அடைந்து தடவிக் கொடுத்தார். அவளருகில் நாற்காலியை நெருக்கமாக்கிக் கொண்டு தோளோடு அணைத்தார்.

"போகலாம். யாராவது பார்க்கப்போறாங்க"

"பார், ஒரு  ஃபர்லாங்குக்கு ஈ காக்காய் இல்லை. டிவைன், டிவைன்" என்றார்.

"நோ செக்ஸ் ப்ளீஸ். நம் சிநேகிதம் அதற்கு அப்பாற்பட்டதாக இருக்க வேண்டும்"

அவள் தள்ளி நாற்காலியைப் போட்டுக்கொண்டு உட்கார்ந்தாள்.

"ஏன் பவானி?"

"மகள் ஞாயகம் வருகிறது"

"கமான்  இன்னிக்கு மட்டும் நமக்கு வேறே யாரும் உறவில்லை. மனைவியில்லை மகனில்லை மகளில்லை.  நான், நீ  இந்தப் பழைய கோட்டைப் புல்வெளி அத்தனைதான்.  இது நம் வாழ்க்கையில் ஒரு தனித்  தீவு போல..."

"போகலாம்"

'அதற்குள்ளா/'

"எனக்கென்னவோ குற்ற உணர்வாக இருக்கிறது."

சாரதி  சற்று ஏமாற்றத்துடன் "அப்படியானால் சரி" என்றார்.

காரில் மோத்தி மஹால் செல்லும்போது  இருவரும் பேசவே இல்ல சாரதி கண்ணாடிக்கு வெளியே' பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்.  அவர் புஜத்தைப் பற்றி, 'கோபமா?" என்றாள்.

"வருத்தம்"

"ஏன்?"

"கிடைத்திருப்பது ஒரு நாள். அதை வீணாக்குகிறோமே என்று"

"என்ன செய்ய வேண்டும்!"

"உன்னை முத்தமிட வேண்டும்"

'ஆளைப்பாரு" என்றாள்.

"கன்னத்தில்"

லேசாக முத்தமிட்டதும், 'போதும் எனக்கு" என்றார்.

மோத்தி மஹாலில் வெண்ணெய் போல சிக்கன் சாப்பிட்டார்கள். அங்கிருந்து ஜும்மா மஸ்ஜித் சென்றார்கள். புறாக்களை மற்ற டூரிஸ்டுகளிடம் விரட்டிவிட்டு அரியானா எல்லையில் இருந்த ஹிஸ்ஸார் கிராமத்தில் நடந்த ஒரு வண்ணத்திருவிழாவில் கலந்து கொண்டார்கள். வெள்ளைக்காரன் ஒருவன் அவர்களைப் போலராய்டில் போட்டோ எடுத்து உடனே பிரதி கொடுத்தான். பவானி அரியானாப் பெண் போல அங்கி அணிந்து கட்டாயமாக ஆடினாள்.

திரும்பும்போது பவானி காரில் சாரதியின் கையை இறுக்கப்பற்றிக் கொண்டு, "இன்னும் ஒரு மணி நேரம் அதற்குப் பின் பிரிந்து போகிறோம்" என்றாள்

"மறந்து போகிறோம். ஒருவரை ஒருவர் மறந்து போகிறோம்"

"சாரதி, என்னை போனிலோ மற்ற விதத்திலோ தொடர்பு கொள்ளமாட்டேன் என்று சத்தியமாகச் சொல்"

கையில் சத்தியமடித்துச் சொன்னார் "ப்ராமிஸ். ஆனா ஒரு கண்டிஷன்...."

"வேண்டாம் ரொம்பக் குழப்பமாகிவிடும், என் கணவரைப் பற்றி உனக்குத் தெரியாது"

"தெரிந்துகொள்ள விரும்பவில்லை."

"சமூகத்தில்  நமக்கு இருக்கும் அந்தஸ்தையும், கடமையையும் உத்தேசித்து..... நாம்,  நம் குடும்பத்தினர்  அவமானப்படும் விதத்தில் எதுவும் செய்ய வேண்டாம்."

"பவானி, கவலைப்படாதே, நான் பொறுப்பின்றி  நடத்து கொள்ளமாட்டேன்*

"இந்தத் தினம் ஒரு கனவு போல, ஒரு புகையை போல, மேகம் போல..."

ஓட்டலை  அணுகிக்கொண்டிருக்க, சாரதியின் உள்ளத்தில் வேதனைச் சுமை அதிகமாயிற்று. பிரிய  வேண்டிய கணம் வந்துவிட்டது. அவள்  கையைப் பற்றி அவள் எதிர்ப்புக்களை மௌனமாகச் சமாளித்து அவள் உடலைத் தன்னோடு ஒட்ட வைத்து......

"ப்னீஸ் வேண்டாம். ரொம்பப் பயமா இருக்கு. மை காட் !! என்ன பைத்தியக்காரத்தனமான காரியம் செய்துக்கிட்டிருக்கோம் !!  ரெண்டு பேரும்  முழுசா கல்யாணமானவங்க!"

"ஒரு நாள் மட்டும் ஒரு நாள் மட்டும் நமக்கு கல்யாணம ஆகலை"

"போதும், முடிஞ்சுருச்சு!"

ஓட்டலின்  முன் விதானத்தில் நிற்க, 'ஒரே ஒரு நிமிஷம் ரூமுக்கு  வந்துட்டுப் போ, பவானி ப்ராமிஸ் ஒண்ணும் செய்யமாட்டேன்*

"வேண்டாம் சாரதி, இதை இந்தக் கணத்திலேயே வெட்டிர்றதுதான் இயற்கை"

"பத்து நிமிஷம்.*

"இல்லை. ராஜு டேராடூன் போய்ச் சேர்ந்த உடனே போன் பண்றேன்னிருக்கார். ரூம்ல இல்லேனா ரொம்பக் குழப்பமாயிடும்."

"பவானி, இப்ப சொல்லு ரெண்டு பெரும் ஓடிப்போயிரலாம்"

"சாரதி, மன்னிச்சிருங்க. அப்பாவும் நான் கோழைதான். இப்பவும் கோழைதான். என்னால எதையும் விட்டுட்டு வர முடியாது. அப்ப அப்பா, அம்மா....இப்போ குழந்தைகள், கணவன் "

கையை விடுவித்துக்கொண்டு லாபியின் கண்ணாடிக் கதவை ஒரு ஆஜானுபாகன் திறந்துவிட பவானி மறைந்து போனாள்.

அறைக்குத் திரும்ப வந்தபோது டெலக்ஸ்  செய்திகளைப் பார்த்தார். H.R. அவார்டுக்காக வாழ்த்துச் செய்திகள்  வந்திருந்ததை அலட்சியமாககப் புரட்டினார்.

அந்தப்  போலராய்டு போட்டோவைப் பார்த்தார். இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் அணைத்துக்கொண்டு,  சிரித்துக்கொண்டு அச்சாகப் பதிந்திருந்தது. கணவன் மனைவி போல. ஒரே ஒரு  நாளைக்கு மட்டும்.

டெலிபோன் ஒலித்தது. "நான்தான் பிரேமா பேசறேன். எங்க போயிருந்தீங்க?". என்ற  குரலில் அதட்டல் இருந்தது.

"தெரியாதா, செமினார்லதான் இருந்தேன்."

"அப்படியா பேஜிங் பண்ணிப் பார்த்தேன். இல்லைன்னாங்களே!"

“இப்ப என்ன விஷயம்?"

"குழந்தைங்களுக்கு  டிரெஸ் மெட்டீரியல் சொன்னாங்களே, கரோல் பாக்கில ஜே. பி. ஸ்டோர்ஸ்ல  கெடைக்கும். மறக்காம வாங்கிட்டு வாங்க. அப்புறம் எனக்கு..."

"அதுக்கெல்லாம் டயம் இருந்தாத்தான்."

"ஊர் சுத்தறிங்க. அதுக்கு டயம் இருக்கா?"

"பாரு, எஸ்.டி.டி. கால்ல கூடச் சண்டை போடணுமா? காலை ப்ளேன் ஏறி வர்றேன். அப்பத் தொடரலாம்."

"சரி, வெச்சுரவா?"

அந்தப் போட்டோவைப் பார்த்தார். பவானிக்குப் போன் பண்ணிப் பார்த்தால் என்ன?

வேண்டாம், வேண்டாம். அவள் சொன்னதுபோல் சிக்கல் வேண்டாம். போதும், என் அதிர்ஷ்டத்தை இதுவரை இழுத்தது போதும்.  இப்போது ஒழுங்கான தகப்பன்  போல மாலினிக்கும் மதுவுக்கு ஏதாவது வாங்கிக்கொண்டு, மனைவிக்குப் புடவை,  குடை என் லிஸ்ட்படி தப்பாது வாங்கிச் செல்ல வேண்டும் அப்புறம் இந்த தினம்?  இந்தத் தினம் இன்னமும் முற்றுப்பெறவில்லை.

டெலிபோனை எடுத்து, “கனெக்ட் மி டு ரிஸப்ஷன்" ரிஸப்ஷனில் டாக்டர் ராஜேஸ்வர் தங்கியிருக்கும் அறை எண் கேட்டு  டயல் செய்தார்.

"பவானி."

*யாரு?"

"தான்தான் சாரதி பேசறேன்."

"சாரதி,  நான் உங்களுக்கு டெலிபோன் பண்ணத்தான் நெனைச்சிரூந்தேன்.  என் கணவர்  டேராடூன்லேருந்து போன் பண்ணியிருந்தார். இருக்கேனான்னு விசாரிக்க"

"என் மனைவி  மெட்ராஸ்லேருந்து போன் பண்ணியிருந்தா இருக்கேனான்னு விசாரிக்க.”

மௌளனத்துக்குப் பிறகு, "கடமையெல்லாம் முடிஞ்சுருச்சில்லே?"

"முடிஞ்சிருச்சு, அவர் காலையிலதான் வர்றார்."

"நான் காலையில் ப்ளேன் பிடிச்சுப் போயிர்றேன்"

"இன்னமும் இந்தத் தினம் பாக்கியிருக்கு."

"நான் உன் ரூமுக்கு வரட்டுமா?"

"இல்லை. நான் வரேன். நம்பர் சொல்லுங்க."

ஒரு  வாரத்தில் இந்தச் சம்பவம் அவர் மனதோரத்தில் ஒரு இனிப்பாக, ஒரு தப்பித்த  குற்றமாக இருந்தது. டில்லியிலிருந்து திரும்பியதும் பெண்கள் இருவரும் அவர்  கொண்டுவந்திருந்த உடைகளைப் பார்த்து, 'கார்ஜஸ்' என்று மகிழ்ந்து 'பப்பா'  என்று மகிழ்ந்து, "பாப்பா, யூர் கிரேட்" ஓடி வந்து கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்டார்கள். மூத்த பெண்  கொஞ்சம் கெட்டிக்காரி.

"அப்பா, நீங்க லேசாக மாறிட்டீங்க. டில்லியில் என்னவோ நடந்திருக்கு."

"என்னம்மா சொல்றே?"

"உங்க கண்ணில ஒரு பிரகாசம்!"

"அப்பா  கம்பெனிக்கு இபிஸி அவார்டு கெடைச்சிருக்கிறதா அறிவிப்பு வந்திருக்கில்லை,  அந்தச் சந்தோஷம் தானேப்பா?"

"ஆ. ஆமாம்மா, 'வீக்லி'யில் இண்டர்வ்யூகூட  எடுத்திருக்காங்க"

மூத்த பெண்ணை முறைத்துப் பார்த்துவிட்டுச் சென்றார்.

அந்த போட்டோவை ஆபீசில் பத்திரப்படுத்தி வைத்திருந்தார். அவ்வப்போது  மேசை டிராயரை இழுத்து ஒருமுறை பார்த்து லேசாக புன்முறுவலித்து கொள்வார்.  ஒவ்வொரு முறையும் 'தப்பித்தோம் -' என்று குற்ற ஜரிகை படர்ந்த சந்தோஷம் மனதில்  ததும்பும்

மூன்று முறை பம்பாய்க்கு டெலிபோன் பண்ணத் துவங்கி பாதியில்  புறக்கணித்தார். வேண்டாம். அவள் சொன்னது போல இரண்டு பேர் வாழ்க்கையும் பாதிக்கப்பட்டுவிடும்.

லேலபர் யூனியனுடன் ஒரு சிக்கலான பேச்சுவார்த்தையின் போது அவருக்குத் தலை  வலித்தது. ஒருமுறை பவானியுடன் அந்த போட்டோவைப் பார்த்துக்கொள்ளலாமே என மேசை இழுப்பறையைத்  திறந்துபோது...........

அதைக் காணோம்!

கூட்டம்  முடிந்து அறையை விட்டு வந்தவர்கள் சென்ற கையோடு  புதிய செக்ரட்டரியைக்  கூப்பிட்டார். "ஹரிணி, இந்த டிராயர்க்குள்ளே ஒரு போட்டோ வெச்சிருந்தே  பார்த்தியா?"

அவள் புன்னகையோடு "பார்த்தேன் ஸார், இட்ஸ் வித் மீ "

"அப்பாடா! கொண்டா அதை, அதை ஏன் எடுத்தே?"

"கொண்டு வரேன் சார்."

"மை காட்? எதுக்கு அதைப் போய்க் குடைஞ்ச? எங்கே அது?'

"அது வந்து உங்களை இண்டர்வியூ எடுத்தாங்களே. 'வீக்லி' அவங்க கணவன் மனைவியுமா ஒரு போட்டோ கேட்டாங்க அவசரமா......"

"என்னது?

"உங்க  டிராயர்ல இந்தப் போட்டோவைப் பார்த்திருக்திருக்கேன். அதனால் இதை எடுத்துக்  கொடுத்தேன். நல்லா வந்திருக்கில்லை"  என்று அந்த வார ‘வீக்லி'யின் இதழை மேசை  மேல் பரப்பிப் பக்கத்தைத் திருப்பி வைத்தாள்.

இந்தியா  முழுவதும் பரவிய லட்சோப லட்சம் பிரதி ஒரு பிரதி அவர் மேசைமேல்  விரிதந்திருக்க, அதில் சாரதியும், பவானியும் ஒருவரை ஒருவர் தோளோடு அணைத்துக் கொண்டு  சிரித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

"நாங்கள் ஆதர்ச தம்பதிகள்" என்று பேட்டியிலிருந்து மேற்கோள் வாக்கியம் அதனடியில் அச்சடித்திருந்தது.