பெரிய ஆர்டர்

 1993-94 ம் வருடம். காலை 11 மணிக்கு என் வேலையில் மும்முரமாக ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்த வேளை அவர் என் முன் ஆஜர் ஆனார். ஆறு அடி உயரம். அதற்கேற்ற உடல் வாகு. என்னைப் போல், மாநிறம். வெள்ளை வேஷ்டி, வெள்ளை சட்டை'

"ஸார், நான் ஈரோட்டிலேந்து வர்ரேன்" என்றார்.

"வாங்க, முத்துசாமி, மேனேஜர் நீங்க வருவீங்கன்னு நேத்து போன்ல சொன்னார். உக்காருங்க. என்ன ஒங்களுக்கு நான் செய்யனும் " என்றேன். அன்று, நான் எங்கள் வங்கியின் "International Banking Division " என்ற அயல் நாட்டு வணிகப் பிரிவில் வேலை செய்த தருணம்.

என் எதிரில் அமர்ந்திருக்கும் திரு. முத்துசாமி, ஈரோடில் துணிமணிகள் தயாரிக்கும் தொழிற்சாலை உரிமையாளர்.

"ஒரு ஏஜண்டை பிடிச்சிருக்கேன், ஸார். அமெரிக்காவில ஒரு பெரிய ஆசுபத்ரிக்கு வெள்ளை கலர் டர்கி டவல் தேவைப்படுது. நீங்க, சாம்பிளோடு வந்து பேசினா, ஒரு பெரிய ஆர்டர் கிடைக்கும், " அப்படின்னு கூப்பிடுறான். சரி, போய் தான் பாப்பமேன்னு வந்திருக்கேன். நான் அமெரிக்கா போய்டு வரதுக்கு நீங்கதான் வழி சொல்லனும்" என்றார். "உங்களுக்கு ஆங்கிலம் தெரியுமா " என்ற கேள்விக்கு பலமாக இல்லை என்று தலையாட்டினார். "அந்த ஏஜன்ட்க்கு தமிழ் தெரியுமா?" என்று கேட்டேன். "அவன் ஒரு அமெரிக்கன் " என்றார்.

இந்தப் பயணத்திற்கு  தேவையான டாக்குமெண்டுகள், கரன்சி 500 டாலர் ( அந்தக் காலத்தில் இது தான் maximum, பாஸ்போர்டில் என்ரி போட வேண்டும், procedures விளக்க ஆரம்பித்தால், பதிவு நீண்டு விடும்) கொடுத்து அவரை வாழ்த்தி அனுப்பி விட்டு, என் வேலையைத் தொடர்ந்தேன்.  அவரை மறந்து விட்டேன்.

பதினைந்து நாள் கழித்து, காலை 10 மணிக்கு என் அலுவலகத்தில் நுழையும் போது, இந்த முத்துசாமி எனக்காகக் காத்திருந்தார்.

"வாங்க ஸார். அமெரிக்கா போய்டு வந்திங்களா? ஆர்டர் கிடைச்சுதா? முதல் முதலா விமானபயணம். எப்படி இருந்தது?" என்று வினவினேன்.

அவர் விவரிக்க ஆரம்பித்தார்.

"ஏன் அமெரிக்க ஏஜண்ட் அவனே டிக்கெட் வாங்கி அனுப்பிட்டான். ஏர் போட்டுக்கு கிளம்பிட்டேன் சாம்பிளுல்லாம் எடுத்துகிட்டு "

நான் குறுக்கிட்டேன்." பேண்ட், சர்ட், கோட்டு தானே போட்டுகிட்டுப் போனீங்க?"

"அடப் போங்க, ஸார், நமக்கு அதெல்லாம் பழக்கமில்லிங்கோ. வெள்ளை வேஷ்டி, வெள்ளை சட்டைதான்கோ. மேல கேளுங்க" என்று மீண்டும் தொடர்ந்தார்.

ஏர்போடுல ஒரு வழியா உள்ளே போனே. என் டிக்கெட்டை ஒருத்தன் வாங்கிப் பாத்துட்டு, ஏன் பெட்டியை வாங்கிட்டு, கூட்டிகிட்டுப் போய், ஒரு கவுண்டர்ல நிறுத்தி, ஒரு சிவப்பு பொம்பளைட்ட குடுத்தான். அவ, டிக்கட்டைப் பார்த்துட்டு, என்னை மேல், கீழ பார்த்தாள். பிஸினஸ் கிளாஸ் ? அப்படின்னு கேட்டா. ஆமாம், பிஸினசுக்குத் தான் போறேன் அப்படின்னு பதில் சொன்னேன். அவ வேற ஒரு டிக்கெட்டை கொடுத்து, இமிகிறான் போ அப்படின்னா. பெட்டி தூக்கின்டு வந்த பையன், இதுதான் இமிக்ரான், உள்ள போங்கன்னா. இதெல்லாம் தாண்டி, எப்படியோ, பிளைட்ல ஏறிட்டேன்." என்று ஒரு பெருமூச்சு விட்டார்.

"அப்புறம் " என்று ஆவலோடு கேட்டேன்.

" உள்ளார ராச மரியாதை ஸார். படுத்துக்ற மாதிரி சீட். போய் உக்காந்தவுடனே, ஒரு சூடான 200 GSM வெள்ளை டவலை ஒரு பொண்ணு குடுத்துச்சு. கையில வெச்சிக்கிட்டு, மத்தவங்க என்ன பண்றாங்கன்னு பார்த்தேன். மூஞ்சி துடைக்கிற துணி. நானும் மூஞ்சியை துடைச்சிக்கிட்டேன். மூஞ்சி துடைச்சப்புறம், ஒரு ஒல்லி கிளாசில எதையோ கொடுத்தது அந்தப் பொண்ணு. வாட் அப்படின்னே. சாம்பெயின்னு சொல்லிச்சு. குடிச்சா, ஒரே இனிப்பு . சக்கரை தண்ணி. இது தான் சாம்பெயினா? சப்புனு போயிடுச்சு எனக்கு.

 அப்புறம், இங்கிலீஸ்ல ஏதோ சொல்லிச்சு. அதுல, டிரிங் ற வார்த்தை மட்டும் புரிஞ்சுது. எஸ் அப்படின்னே. உடனே, wine,whisky, brandy,rum,gin ன்னு அடிக்கிகிட்டே போச்சு. விஸ்கி ன்னே. Plain ,on the rock? அப்பிடின்னு கேட்டது. இது நமக்கு தெரிந்த பாஷை. on the rock அப்படின்னே. கொண்டு வந்து கொடுத்தது. ஒரே மடக்கு. க்ளாஸ் காலி. அந்தப் பொண்ணு. திரும்பி வந்து, என்னை அதிசயமா பாத்து,  one more? அப்படின்னுது. இதுவும் நமக்கு தெரிந்த பாஷை. யெஸ் அப்படின்னே. இப்படி அது கேட்க, நான் யெஸ் சொல்ல, ஒரு ஏழு, எட்டு உள்ளப் போச்சு.

 அப்பத்தான், எனக்கு பயம் வந்திடுச்சு. ஆகாசத்தில குடிச்சிகிட்டு இருக்கமே. எவ்வளவு ……

பில் வரப்போகுன்னு திகிலாயிடுச்சு. மறுபடியும் அந்தப் பொண்ணு கேட்டது. நோ அப்பிடின்னு சொல்லிட்டேன். பிலைட் சிங்கப்பூர்ல இறங்கிச்சு. எங்கடா, அந்தப் பொண்ணு பில் கொடுத்துடுமோன்னு பயந்து, முதல் ஆளா வெளிய ஓடி வந்துட்டேன். 

அப்புறம் தான், சிங்கப்பூர்ல, அடுத்த நியூயார்க் வண்டிக்கு வெயிட் பண்ணும் போது, நம்மூரு ஆசாமி, அதெல்லாம் ஃபிரி அப்படின்னார். அட்ரா சக்கை அப்பிடின்னு, அடுத்த பிலைட்ல, one more, yes, one more, yes தான் போய் இறங்கிற வரைக்கும். நியூயார்க்ல இறங்கி தட்டுத்தடுமாறி வெளியே வந்தேன். ஏஜன்ட் ஏன் வெள்ளை வேட்டி, வெள்ளை சட்டையை வெச்சி, ஈஸியா கண்டுபிடிச்சுட்டான் " என்று பெருமையாகச் சொன்னார்.

"பிஸினஸ் டீல்லாம் எப்படிப் பேசி முடிச்சிங்க? ஆர்டர் கிடைச்சுதா? என்று ஆவலுடன் வினவினேன்.  அவர் தொடர்ந்தார். 

மறுநாள் ஆசுபத்ரிக்கு ஏஜன்ட் கூட்டிகிட்டு போனான். ஆசுபத்ரியா அது?, இல்ல, பைவ் ஸ்டாரு ஹோட்டல் மாதிரி இருந்தது. 20வது மாடில ஒரு பெரிய ஹாலு. அங்கேந்து பார்த்தா, பாதி ஊரு தெரியுது.

 கோட்டு போட்டுகிட்டு நாலு அமெரிக்கனுக இருந்தாங்க. இவங்கதான் டைரக்டருங்கன்னு, நம்ம வாயில நுழையாத பேர் லாம் சொல்லி இன்ராடூஷ் பன்னான் அந்த ஏஜன்ட் ." என்று சொல்லும் போது, குறுக்கிட்டேன்.

"உங்க வேட்டியைப் பார்த்து ஒன்னும் சொல்லலையா ?அவங்களுக்கு இங்கிலீஷ் தான் தெரியும். உங்களுக்கு தமிழ் தான் தெரியும். எப்படி            வியாபாரம் பேசினீங்க?" என்று கேள்விகளை அடுக்கினேன்.

வேட்டியைப் பாத்து அசந்துட்டாங்க.  திரட்டு எவ்வளவு கவுண்ட்(count) ன்னு கேட்டாங்க. ஒ! விசயம் தெரிந்ச ஆசாமிகதான். ஜாக்குரதைய டீல் பன்னனுன்னு முடிவு பன்னிட்டேன்." என்று சொல்லிவிட்டு, என் அடுத்த கேள்விக்கு பதிலளிக்க ஆரம்பித்தார்.

"வியாபரம்னு வந்துட்டா, மொழி வேணும்னு அவசியம் இல்ல ஸார். நான் எடுத்துகிட்டுப் போன என் சாம்பிள் சரக்கு பேசும். அவ்வளவுதான்.

அங்க இருந்த மேசை மேல, என் சாம்பிள பரப்புனேன். இது 600 கவுண்ட், இது 700 கவுண்ட், இது 800 கவுண்ட், இது 900 கவுண்ட். மேலேயே விலை டாலர்ல எழுதியிருக்கேன். நீயே பார்த்துக்கே அப்பின்னுட்டேன். அவ்வளவுதான்." என்று முடித்தார்.

"என்னாச்சி, ஆர்டர் கிடைச்சுதா ?" என்று பரபரப்புடன் கேட்டேன். தான் கொண்டு வந்தப் பெட்டியைத் திறந்து, அந்தக் காகிதங்களை எடுத்து, என்னிடம் நீட்டினார். படித்துப் பார்த்தேன்.

"10 லட்சம் டாலர் ஆர்டர் ஸார், எப்பிடி?" என்று சந்தோஷத்துடன் கேட்டார் அவர்.

தமிழன்டா!!!

N.Vijayanarasimhan 

P.S. நமது நாட்டைத் தவிர, மற்ற நாடுகளில் லட்சம் என்ற வார்த்தை கிடையாது. 5 லட்சம் என்பதை, அவர்கள் 500 ஆயிரம் என்று தான் சொல்வார்கள். 10 லட்சம் என்பது ஒரு மில்லியன். இதையேன் சொல்கிறேன் என்றால், ஒரு நாள் , இந்த விஷயம் தெரியாமல் பெரிய வம்பில் மாட்டிக் கொண்டு முழி பிதுங்கினேன் என்பதால்.