ஈஸி சேர் - 13

 #Easychair_13

அத்யாயம் : 13 ...  ஈஸி சேர்

ஆட்டோவில் ஏறிய சிறிது நிமிடத்துக்குள்ளேயே விசு வாத்யார் பேச ஆரம்பபித்தார்.

ஒன் பேச்சை கேட்டு வந்தேன் பாரு, என்ன சொல்லணும்.  எப்படி இக்கட்டா கொண்டு விட்டிருக்கு பார்.

ஆட்டோல என்ன பேச்சு?  ஆத்துக்குப் போய் நிதானமாபேசலாம், என்றாள் நாராயணி.

நீ பேசாதே, எல்லாம் நீ ஆரம்பிச்சது தான்.  மாட்டுப்பொண் அது இதுன்னு ஆரம்பிச்சது இப்ப எப்படி கொண்டு விட்டுருக்கு பார்.

இப்ப என்ன நடந்துடுத்து.  ஆத்துக்குப் போய் சாவகாசமா பேசி முடிவெடுத்தா போச்சு.  நாராயணி கொஞ்சம் சமாதானப் படுத்தினாள்.

வாணுவம்பேட்டை வந்தபோது, ட்ரைவர் மடிப்பாக்கம் கொஞ்சம் போப்பா, என்றான் வைத்தா.

ஏண்டா, நாம மைலாப்பூர்னா போணும்.  எதுக்கு மடிப்பாக்கம்?  என்று கேட்டால் நாராயணி.

மடிப்பாக்கத்தில வேதராமன்னு ஒருத்தர் இருக்கார்.  நீங்க ரெண்டு பேரும் சென்னை வந்தா உங்கள அழைச்சிண்டு வரதா சொல்லியிருக்கேன்.  பக்கம்தான்,  பார்த்துட்டு போகலாம், என்றான் வைத்தா.

விசு வாத்யார் முகத்தில் கோபம் தெரிந்தது.  வாய் பேசாமல் வந்தார், ஏதேதோ சிந்தித்துக் கொண்டே.

வேதராமன் விட்டுக்கு வரும்போது மாலை மணி ஐந்து.  எப்போதும் அலுவலகத்திலிருந்து ஆறு மணிக்கு வீடு திரும்பும் வேதராமன் அன்று அதிசயமாக வீட்டில் இருந்தார்.

விசு வாத்யார் வேதராமன் வீட்டை சற்று பிரமிப்புடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

வரவேற்பு உபசரிப்புகள் ப்ரமாதம்.  சௌக்ய க்ஷேமங்கள் விசாரிப்பு... எல்லாம் நடந்து முடிந்தது.

நாராயணியும் மீனாட்சியும் தனியாக பேச கிளம்பிவிட்டார்கள்.

விசு வாத்யாரிடம் எதேச்சயாக வைத்தாக்கு எப்ப கல்யாணம் பண்றதா உத்தேசம் என வேதராமன் ஆரம்பிக்க, நடந்தவற்றை விவரமாக கூறினார் விசு வாத்யார்.

பொறுமையாக அனைத்தையும் கேட்டு விட்டு மெல்ல ஆரம்பித்தார் வேதராமன்.

நாராயணியும் மீனாட்சியும் அங்கு வந்தார்கள்.  இடைப்பட்ட நேரத்தில் நாராயணி மீனாட்சியிடம் இதைப் பற்றி பேசியிருந்தாள்.

பெரியவா நான் கருத்து சொல்றதை க்ஷமிக்கணும்.  எனக்கு நடராஜ மாமாவை நல்லா தெரியும்.  அவர் பொண்ணும் இங்க நம்மாத்துக்கு வந்து போயிருக்கா.  ரொம்ப நல்ல பொண்ணு.

நீங்க சொல்றதைப் பார்த்தா இதெல்லாம் தெய்வ சங்கல்பத்தோட நடக்கிற மாதிரி தெரியறது.  வைத்தா எங்காத்துக்கு வைதீகத்துக்கு வந்த போதே எனக்கு புடிச்சு போச்சு.  எனக்கும் வைத்தாக்கும் அப்படி ஒண்ணும் பெரிய வயது வித்யாசம் இல்லை.  நாங்க எங்காத்துல ஒருத்தராத்தான் வைத்தாவ பார்க்கிறோம்.  நான் இதைப் பத்தி நடராஜ மாமாகிட்ட பேசி மேற்கொண்டு முயற்சிக்கிறேன்.  மனப் பொருத்தம் இருக்கு.  ஜாதகம் அது இதுன்னு இப்ப இறங்கினேள்னா இன்னும் சிக்கலாத்தான் போகும்.  அந்த பொண்ணு மனசில தெரிஞ்சோ தெரியாமலோ மாட்டுப் பொண்ணுன்னு சொல்லி ஆசையை வேற வெதச்சுட்டேள்.  இப்ப வேண்டாம் அது இதுன்னு சொன்னா நன்னாவா இருக்கும்.

அது இல்லை சார்.  என் பையன் ஆசைப் பட்டான்னு தான் வந்தேன்.  வைத்தா கல்யயாணத்துக்கப்பறம் ஊரை காலி பண்ணிட்டு அந்திம காலத்துல பையனோட இங்க வரலாம்னு யோசிச்சிண்டு இருந்தேன்.  சம்மந்தியோட நாங்க ஒண்ணா இருக்க முடியுமா?  நன்னாவா இருக்கும் இதெல்லாம், என்று தன் ஆத்தாமையை வெளிப் படுத்தினார் விசு வாத்தியார்.

அவர் சொல்வதும் ஞாயமாத்தானே இருக்கு என்று வேதராமன் யோசித்தார்.  பர்வதம் கொஞ்சம் அவசரப் பட்டு விட்டாளோ என்று கூட தோன்றியது.  இருந்தாலும் பின்னால் ஏற்படும் சங்கடங்களுக்கு முன்னரே பேசித் தீர்த்துவிட்டால் அதுவும்நல்லதுதானே, அவள் பக்கமும் ஞாயம் இருப்பது போல தோன்றியது.

வயது வித்யாசம் பொதுவாக ஜாஸ்தி இருக்கும், குறிப்பாக வைதீக குடும்பங்களில்.  ஆனால் வைத்தாக்கும் பர்வததிற்கும் நான்கு வருடங்களே இருந்தது. நல்ல வேளை ஒரே கோத்திரம் இல்லை.  இரு குடும்பங்களும் வைதீகம் தான், அதிலும் பிரச்சனை இல்லை.  வடமா ப்ரஹசரணம் பிரச்சனைகளும் முன்னிருத்தப் படவில்லை.  எனவே எப்படியாவது தீர்த்து விடலாம் இதை என்ற நம்பிக்கை வேதராமனிடம் இருந்தது.

தொடர்ந்தார்.

இப்ப இத்தோடு இதை விட்டுடுங்கோ மாமா.  நான் பேசறேன் அந்த பொண்ணுகிட்ட.  உங்களுக்குள்ள பேசி மனஸ்தாபத்தை உண்டாக்கிக்காதீங்கோ.  எல்லாம் பகவத் க்ருபைல நன்னா நடக்கும்.

அப்போது மணி 6.30 ஆகிவிட்டது.  சந்தியாவந்தனத்துக்கு வேற நேரம் ஆகிவிட்டது, நாங்க கிளம்புகிறோம் என்றார் விசு வாத்யார்.

இங்கேயே நீங்கள் இருவரும் சந்தி பண்ணிட்டு சாப்பிட்டு விட்டு கிளம்பலாம் மாமா என்றார்.

அவ்வாறே செய்தனர்.

சில சமயங்களில் நம் குடும்பத்தில் ஒரு பிரச்சனையை விவாதித்து சங்கடங்கள் அதிகமாக போவதை விட நம்பிக்கையான ஒருவர் முன்னிருத்தி அந்த பிரச்சனையை அணுகுவது நமக்கு சற்று ஆறுதல் அளிக்கும். அப்படித்தான் அந்த நேரம் விசு வாத்யாருக்கு இருந்தது.  வைத்தாவுக்கோ வேதராமன் இறங்கி விட்டார், இனி நம் மனம் போல எல்லாம் நடக்கும் என்ற நம்பிக்கையோடு இருந்தான்.

நாராயணி தாய்ப் பாசத்தோடு வேதராமனிடம், நீங்கள்ளாம் ரொம்ப நல்லவாளா இருக்கேள்.  எனக்கென்னவோ அந்த பொண்ண ரொம்ப பிடிச்சுப்போச்சு.  எப்படியாவது இதை முடிச்சுக்குடுங்கோ என்றாள், விசு வாத்யாருக்கு தெரியாமல் தனியே வேதராமனை அழைத்து.  கவைப் படாம போங்கோ, எல்லாம் நல்லபடியா நடக்கும் என்றார் வேதராமன்.

கிளம்பும் போது தாம்பூலத்தோடு மீனாட்சி நாராயணிக்கு ஒரு வெண்கல விக்ரஹம் கொடுத்தாள்.

அது ராதையோடு இருக்கும் கிருஷ்ணன் விக்ரஹம்.  நல்ல சகுனமாக பட்டது நாராயணிக்கு.  கண்ணில் ஆனந்தம் கலந்த கவலைக் கண்ணீர்.

விடை பெறும் போது விசு வாத்யாரிடம் மீண்டும் வேதராமன், "இதைப் பற்றி உங்களுக்குள் பேசிப் பேசி சங்கடத்தை ஏற்படுத்திக்காதீங்கோ.  எல்லாத்தையும் பகவான் நல்லபடியா தீர்த்து வைப்பார்.  நாளைக்கே அந்த பொண்ணுகிட்ட பேசி நீங்க ஊருக்கு கிளம்பறதுக்குள்ள பேசறேன்" என்றார்.

ஆட்டோ இப்போது மைலாப்பூரை நோக்கி....

தொடரும்...