ஈஸி சேர் - 10

#Easychair_10

அத்யாயம் : 10

ஈஸி சேரில் படுத்த வைத்யநாத ஐயர் கண் விழித்தபோது மதியம் மணி மூன்று.  அப்போது தான் தெரிந்தது தான் மதிய சாப்பாட்டிற்கு எதுவும் சமைக்கவில்லை என்று.  இது அடிக்கடி நடக்கும் நிகழ்வுதான்.  என்ன, அதைப்போல சமயங்களில் இரு வேளை உணவில் நாளை ஓட்ட வேண்டியதுதான்.

ஐந்து வருடமாக விரும்பினால் சாப்பாடு, வந்தால் தூக்கம், அடிக்கடி அசதி, கண்ணீரோடு கூடிய சிந்தனை.  இந்த துன்பங்களிலிருந்து தான் அவர் பகவானிடம் விடுதலை கேட்கிறார்.  கொடுத்தால் தானே!

ஒருவர் மீது அளவு கடந்த அன்பையும் பாசத்தையும் வைத்துவிட்டால் இப்படித்தான். வேதம், கீதை எல்லாம் படித்திருந்தும் என்ன பயன்?  கர்மாவை காரணம் காட்டி அவன் செய்யும் சித்திரவதை இருக்கிறதே, அப்பப்பா.  எத்தனை பேரை அவனை விட்டு விரட்டியடித்திருக்கிறது?  எத்தனை பேரை பைத்தியமாக்கியிருக்கிறது?

மற்றுமொறு காப்பி.  சட்டினிக்காக வைத்திருந்த பொட்டுக்கடலை.  முடிந்தது மதிய உணவு.  

ஐந்து மணிக்கு வாசல் கதவை தட்டி "மாமா" என்ற குரல்.

நம்ம சுப்பிணி மாதிரி இருக்கே என நினைத்து திறக்க, உறுதியானது வந்தது சுப்பிணியே தான்.

சுப்பிணி வந்துவிட்டால் வைத்யானாத ஐயர் முகத்தில் ஒரு சந்தோஷம்.  எப்பேர்ப்பட்ட ஆத்மா? சுப்பிணி மாத்திரம் இல்லைனா, அவர் பாருவின் முகத்தை பிணமாகவாவது பார்த்திருக்க முடியுமா?

உபகாரம்னா சுப்பிணி செய்த உபகாரம் தான் லோகத்திலேயே பெரிசு.  இனிமே எத்தனை ஜன்மா எடு்த்தாலும் இவன் ஆத்மாவோடு சேர்ந்திருக்கும் பாக்யத்தை கொடுக்க வேண்டும் என்று அடிக்கடி வேண்டுவார்.

மாமா, எப்படி இருக்கேள்.  ரொம்ப எளச்சுட்டேளே மாமா.  சாப்டரேளா இல்லையா?

ஏதோ ஜீவன் ஒட்டிண்டு அலபாஞ்சுண்டு இருக்கு.  என் மூச்ச நிறுத்தர ஒரு கருணைய மாத்ரம் பகவான் காமிச்சா போதும்டா.

அது கிடக்கட்டும்.  நீ எப்படி இருக்க, ஆத்தில எல்லாரும் சௌக்யமா?  என்ன விஷயம், திடீர்னு வந்திருக்க.  காரில தான வந்த?

வாசல்ல நிறுத்திருக்கேன் மாமா.  ஒண்ணுமில்ல, எப்படி இருக்கேள்னு பார்த்துட்டு போலாம்னு வந்தேன்.  இந்த வருஷமும் உங்களோட ஹெல்த் இன்ஷூரன்ஸ் ரென்யூ பண்ணிட்டேன்.  ஒரிஜினல் கார்ட பத்திரமா வெச்சுருக்கேளில்லையோ?

நான் போறதுக்கு வழி தேடிண்டு இருக்கேன்.  நீ என்னடான்னா பொழைக்க வைக்கறதுக்கு ஏதேதோ செஞ்சிண்டு இருக்க.

அது சரி, காப்பி சாப்பிடறையா?

வேண்டாம் மாமா.  ஆத்துல இப்பத்தான் சாப்பிட்டு வந்தேன்.

சட்டுனு புழிய புழிய அழ ஆரம்பிச்சுட்டார்.  சுப்புணி அவரை தன் மார்புல சாச்சுண்டான். பின்பக்கம் தடவிக் கொடுத்தான்.  இதமாய் இருந்தது அவன் தடவிக் கொடுத்தது.

பாரு சாகும்போது நீ பண்ணின ஒத்தாசையை நான் ஈரேழு ஜன்மாக்கு மறக்க மாட்டேண்டா சுப்பிணி.

அதெல்லாம் உடுங்கோ மாமா.  மனுஷாளா பொறந்தா அந்தமாதிரி சமயங்கள்ல யாராயிருந்தாலும் ஒத்தாசை செய்யாம இருக்க மாட்டா, மாமா.

ஒரு மணி நேரம் அவர் பக்கத்திலேயே அமர்ந்து அவரை தேற்றிக் கொண்டிருந்தான்.  பிறகு, உத்தரவு வாங்கிக்கேன் மாமா, என்றான்.

சரிடா.  ஜாக்ரதையா காரை ஓட்டிண்டு போ.  வரும்போது பேரனை அழைச்சுண்டு வந்திருக்கக் கூடாதா?

வருவேன் மாமா.  ஆனா நீங்கதான் அழ ஆரம்பிச்சுடறேளே.  அவன் பயந்து, வாப்பா போகலாம்னு தொணதொணப்பான், அதான் அழைச்சுண்டு வரதில்லை.

அதற்கு என்ன பதில் சொல்ல முடியும் அவரால்?

சுப்பிணி கார் தெருக்கோடி திரும்பும் வரை பார்த்து விட்டு உள்ளே வந்தார், வைத்யானாத ஐயர்.

யார் இந்த சுப்பிணி?  என்ன ஒத்தாசை பண்ணினான் இவருக்கு?

நாளை தொடரும்....