மைசூர்பாகு

 மைசூர்பாகு.   

 சாப்பிட வரேளா?  வெளியூர் டூர் முடித்து வந்து, குட்டி தூக்கம் போட்டு, குளித்து, அறையில் ரிப்போட் எழுதிக் கொண்டு இருந்த  என்னை  மனைவி கூப்பிட்டாள்.

மணி என்ன ஆச்சு?  அட ஒன்னு  ஆயுடுத்தா?  இதோ வரேன். அம்மா எங்கே என்றேன். 

 அம்மாவும்  உங்களுக்காகத்தான் டைனிங் டேபிளண்ட காத்துண்டு  இருக்கா என்றாள்.

சுருக் என்றது, வயசானவா ஏன் காத்திண்டு  இருக்கணும்?  பரபரப்பாகப்   போனேன். அம்மா  அங்கே உட்கார்ந்து இருந்தார்கள்.  கணவனை  இழந்த பிராமணப் பெண், முக்காடு நார்மடிக் கோலம்,  இரட்டை நாடி  உடல்வாகு. 

 பக்கத்து சேரில் உட்கார்ந்தேன். அவர் கண்கள் என்னை வாஞ்சையுடன் பார்த்தன.

ரொம்ப அலச்சலோடா சிவராமா? எளச்சு, கருத்துட்டையே? நான் எப்போது டூர் போய் வந்தாலும் அவர் பாசக் கண்களுக்கு இப்படித்தான்  தெரிவேன். 

பொதுவாக பேசிக் கொண்டு சாப்பிட்டோம். அவர் பார்த்துப்  பார்த்துப்  பறிமாறினார். 

 பிறகு இருவரும்  ஹாலில் இருந்த  ஊஞ்சல் பலகையில் போய் உட்கார்ந்தோம். அப்போது மனைவி  ஒரு  தட்டில் சில  மைசூர் பாக் களை   எங்களுக்கு  நடுவில் வைத்தாள்.

 நான் கவனிக்காதது போல் இருந்தேன்.

 அம்மா  ஒரு விள்ளல் வாயில் போட்டுக்  கொண்டு, "ஆஹா, பேஷ், பேஷ் ரொம்ப நன்னா வந்திருக்கு, மீனாட்சி உனக்கு அமிர்த ஹஸ்தம் தான் டீ   என்று, சொல்லிய படியே என்னை ஓரக்கண்ணால் பார்த்தார். நான் விறைப்பாக இருந்தேன். மனைவி முகத்தில் ஏமாற்றம், வாட்டம். 

நேரடியாகவே அம்மா  கேட்டு விட்டார்.  நான் தான் உனக்கு இது பிடிக்கும்னு  சொன்னேன். அவளும் பாவம் நூறு தடவை பண்ணியாச்சு. நாங்கள் தான் தின்னு  தீக்கறோம்.  நீ  விரலாலக்  கூட தீண்டறது   இல்லை. அப்படி என்னடா  வைராக்கியம்?  மறக்கலையா? எல்லாம் தான்  ஆயாச்சே, இன்னும் என்ன வைராக்கியம் வேண்டிக்கிடக்கு என்றார்.

மறப்பதா? அது  எப்படி?

என் மனம்  பின் நோக்கிப் பயணம்  போனது.

என் பெற்றோருக்கு    தவமாய் தவமிருந்து, போகாத கோவில் இல்லை, பண்ணாத விரதம் இல்லை. இனியும் குழந்தை பாக்கியமும்  லபிக்காது என மனம் ஒடிந்த  நிலையில் அவர்களது நடு வயதில்  வராது  போல் வந்த மாமணி போல்  பிறந்த ஒரே  பிள்ளை நான்.

அதனால்  ஒரே சீராட்டல், பாராட்டல்,  ரொம்ப   செல்லம். அது என்னை கெடுத்து, குட்டிச்சுவர், பிடிவாதக்காரன் ஆக்கி வைத்திருந்தது.

அப்பா  டவுனில் ஒரு  ஹோட்டல் நடத்தி வந்தார். கோபால கிருஷ்ணன்  காபி சாப்பாடு ஹோட்டல்! பெயர் அளவு கூட  ஹோட்டல் பெரிசு இல்லை.  கையை கடிக்காமல்  நடந்து கொண்டு இருந்தது,

ஹோட்டலில் ஸ்பெஷல் ஐட்டம் மைசூர்பாகுதான். அது போடும் நாள் நெய் வாசம்  மூக்கை துளைக்கும். சுமாரா பிசினஸ் ஆகும். மத்த ஐட்டம்கள்  சுமார் தான். 

அந்த மைசூர்பாகு போடும் நாளில் நான் கண்டிப்பா அங்கே இருப்பேன். சின்ன முதலாளி தோரணையில். அது எனக்கு உயிர். பாதி மைசூர்பாக்கை  நானே தின்று தீர்ப்பேன். 

அப்பா கொஞ்சம் பாவம். சாது. அப்பிராணி. சமத்து  போராது டைப். 

ஒருநாள் திடீர் என ஒரு கூட்டம் வந்தது.  "பெயர் பலகை எடு" என்றது. அதற்கு தார் பூசியது.  பாத்திரம், Furniture உடைத்தது. கண்ணாடி பீரோவில் இருந்த மைசூர்பாகு, காராபூந்தி,  மிக்சர் தின்றது, இறைத்தது, கல்லா சில்லறை அள்ளியது, சென்றது.

அப்பா சப்த நாடியும் ஒடுங்கிப் போய் , நடு  நடுங்கி விட்டார்,

 அடி மேல் அடி. புது போட்டா, போட்டிகள். பக்கத்திலேயே பெரிய  ஹோட்டல், நியான் லைட்டுடன் ஜக ஜோதியாக. 

இங்கு ஈ ஓட்டல், கடன். அம்மா  நகைகள் மார்வாடி கடைக்கு. திட்டம் இட்ட தாக்குதல்கள், பிசினஸ் படுத்து விட்டது. வளர்த்துவானேன்.  ஹோட்டல் திவால்.  கேட்ட அடி மாடு  விலைக்கு  கைமாறியது,

 அப்பா  மனம் உடைந்தார். பிரமை பிடித்தவர் போல்  ஆனார்.  ஒரு நாள் எங்கேயோ சுற்றி விட்டு  இரவு வந்தவர், படுத்தவர், மறு நாள் எழவில்லை. நானும் அம்மாவும்  தனித்து  விடப்பட்டோம். 

ஆனாலும் அவர்   ஒரு நல்ல காரியம் செய்து இருந்தார். நாங்கள் குடி இருந்த ஸ்டோர் பகுதியை  லீஸ் போல பண்ணி வைத்து இருந்தார். 

 கூரைக்கு  வழியாச்சு. பூவா?  அன்ன விசாரம், அதுவே விசாரம். பெரும் பாடு.

அம்மா  எப்படியோ, மிச்ச, சொச்ச  நகை நட்டை  வித்து கடன் உடன் வாங்கி சமாளித்து வந்தாள்,  என்னை  ஸ்கூலிலும்  சேர்த்து இருந்தாள்.  9ம் கிளாஸ்.

நான் இருந்தது  யதார்த்தம்  தெரியாத  உலகம். வேளா வேளைக்கு கொட்டிக் கொள்வது. ஊர் சுற்றுவது. பணக்கார பையன்கள் உடன் கூடா  நட்பு. அவா போல நான் இல்லையே என ஏக்கம் வேறு. 

இதற்க்கு இடையில், அந்த  எங்கள் பழைய ஹோட்டலை தினமும் கடந்து  போக வேண்டும். இப்போது உடுப்பிகாரா யாரோ சொந்தக்காரர்.  ஹோட்டல் பெயர் சப்னா. சுமாரான பிசினஸ். 

இப்பவும் மெயின் அயிட்டம் மைசூர் பாகுதான். அடிக்கடி  போடுவா. நெய் வாசனை மூக்கைத் துளைக்கும், எனக்கும் பழைய வாசனை, உள்ளே போய், சாப்பிட வேண்டும் என்ற ஆத்திரம் பீறி வரும்.  வெளியே  நின்று ஏக்கத்தோடு  எச்சில் ஊறப் பார்ப்பேன்.

 உடனே   வீடு  போய்  அம்மாவிடம்  கத்து வேன். "எத்தனை மாசம் ஆச்சு அப்பா போனதில இருந்து வாய்க்கு ருசியா  சுவீட்டே இல்லை. எனக்கு மைசூர் பாக்  வேணும். வாங்கித்  தா என குதிப்பது, சாப்பிடாமல் இருப்பது, பாத்திரங்கள், புக்ஸ் எறிவது. , உருண்டு புரண்டு அழுது  அழிசாட்டியங்கள். 

 அம்மா  பொறுமையாக, "நாளைக்கு  வாங்கி தரேன், நாளைன்னிக்கு ," இப்போ காசு இல்லடா, என சமாதானம். இப்படியே சில நாள் கடத்தல் . ஆனால்  மைசூர்பாகு என்  கைக்கு, வாய்க்கு  வரவில்லை.  என் அட்டூழியம்  எல்லை மீறீயது. அது தாங்காமல் ஒருநாள் 

உனக்கு மைசூர் பாக்கு தானே வேணும், நாளைக்கு சாயும்  காலம் அது உனக்கு  இருக்கும் என்றார் அம்மா.

 மறுநாள். காலை ஸ்கூல் கிளம்பும் போதே தாயாரிடம்   கண்டிப்பான  குரலில் "சாயும்  காலம் எனக்கு மைசூர்பாக் வேணும், இல்லைன்னா, நான்" .. என ஒரு, மிரட்டு மிரட்டி விட்டுப்  போனேன்.

மாலை வீடு வந்தததும், ஆத்திரத்துடள் அம்மாவிடம்  ," "இருக்கா"? எனக் கத்தி னேன்.அவர் இரு, உட்காரு என சைகை காட்டி விட்டு  தடுப்பு உள்ளே போய், ஓரு பேப்பர் பொட்டலம் கொண்டு வந்து என் முன்  வைத்தார். அதில் தங்கக் கட்டிகள்  போல் மூன்று  முழு மைசூர் பாக்குகள்.

 பல மாதங்களுக்கு பிறகு, காணாதது  கண்டது போல்,  ஆவலாதி போல் லபக், லபக் என விழுங்கினேன். இப்படியே, தினமும்.  இல்லாத நாட்களில் . என் ருத்திர தாண்டவம். ஒருநாள் இரண்டு நாள்  இல்லை, கிட்டத்தட்ட ஒரு  மாதம்.

அன்றைக்கு ஸ்கூல்  மதியம்  தீடீர் லீவ். யாரோ தலைவர் இறந்து விட்டதால். வீடு வந்தேன். வரும் போதே மைசூர் பாகு ஞாபகம் தான். எங்கள் போர்ஷன் பூட்டி  இருந்தது.  பையுடன் வெளியே நின்று இருந்தேன்.

 பக்கத்து ஆத்து ஐயங்கார் மாமி, "சிவராமா   அம்மாவா? அவா  சப்னா ஹோட்டல் போயிருக்கா என்றார். எனக்கு  மகிழ்ச்சி. மைசூர் பாகு வாங்கத்தான் இருக்கும். 

 ஹோட்டல் நோக்கி ஓடினேன். அங்கு அம்மா இருக்கும் சுவடு கூட இல்லை. அப்போது என்னைப் பார்த்த அப்பா காலத்தில் இருந்து வேலை பார்க்கும் சர்வர் மாமா, "மாமியை  தேடிடுண்டு   வந்தையாடா அம்பி? , பின் பக்கம்  போய் பாரு" என்றார், 

அங்கு போக  ஓட்டலை ஒட்டிய ஒரு சந்து  வழி உண்டு. அது ஒரு அரை இருட்டு, ஜன்னல் இல்லா ரூம்  .டின் ஷீட் கூரை, வெளிச் சூடை விட 20 மடங்கு அதிகச் சூடு, போனேன்.

 அங்கே , ஒரு திகு திகு  என எரியும் பெரிய அடுப்பு. அதை ஒட்டி   ஒரு பிரம்மாண்ட  கல் உரல். ஆள்  உயரக் குழவி. அதன் அருகே அமர்ந்து அம்பாரமான  மாவை, ஒரு  கையால்  தள்ளிய படி, அந்த ஆள்  உயர குழவியை மற்றொரு  கையால்  சுழற்றி அரைத்தபடி தன் நார்மடி  புடவை  வியர்வையில் தெப்பமாக நனைந்து  இருக்க, மடியில்  உள்ள துண்டினால், முகத்திலும். கைகளிலும்  வியர்வை சேராமல் துடைத்தபடி. ,அடிக்கடி நகர்ந்து விழுந்து, முண்டிதத்  தலையைக் காட்டும் முக்காடை சரிசெய்தபடி.  அந்த சிவந்த முகம் இன்னும்  செக்கச் சிவக்க, வியர்க்க   விறு விறுக்க, உஸ், உஸ் என மூச்சு வாங்க  குழவி சுற்றியதால்  சிவந்து எரியும் உள்ளங் கையை வாயால் அடிக்கடி  ஊதிய படி  மாவு அரைக்க   அம்மா படும் பாட்டை, அலஸ்தையை,அந்த எதிர் பாராத காட்சியை, பார்த்த  எனக்கு, அதிர்ச்சி. எந்த ஹோட்ட ல் முதலாளி மனைவியாக அன்று இருந்தாளோ  அதே ஹோட்டலில் மாவு அரைக்கும்  வேலைக்காரியாக இன்று. 

துக்கம் பீறிட்டுக் கொண்டு, உடல் பட, படவென வந்தது. வேகமாக அவர் முன் போய் நின்றேன்.  நிமிர்ந்து பார்த்த அம்மாவிற்கும் ஷாக்.  சுதாரித்துக் கொண்டு, " நீயாடா, அம்பி. சித்த இரு இதையும் அரைசசுட்டு வரேன்" என இன்னும் ஒரு அம்பாரத்தை காண்பித்தார்.

 "இப்பவே வரணும், வாங்கோ " என ஒரு கத்து கத்தி னேன். 

ஹோட்டலே ஸ்தம்பித்தது,  கல்லாவில் இருந்து, உடுப்பிக்காரர் ஓடி  வந்தார்.  புரிந்து கொண்டார். "நீங்க கிளம்புங்கோ மாமி," என்றார், அம்மா  தயங்கினார்." ஓ புரிஞ்சுது", என, உள்ளே  போன அவர், ஒரு சிறிய பாக்கெட் உடன்  வந்து, அதை அவர்  கையில் கொடுத்த படி, " தினமும் மைசூர்பாகு அம்பிக் குத்தானா " , என்றார்,

ஏனொ, எனக்கு, உடல் மேல் திராவகம் வீசியது போல் இருந்தது  இந்தப் பாடு பட்டா  அம்மா  எனக்கு   மைசூர் பாகு கொண்டு வறா?  சீ, சீ, சீ நானும்  ஒரு  மனுஷ ஜன்மமா? அழுகை பீறிட்டு வர வீட்டை நோக்கி ஓடினேன், பின்னாலே அம்மாவும்  ஓட்டமும் நடையுமாக , உள்ளே வந்ததும் தாயாரை  கட்டிக் கொண்டு அடக்க முடியாமல் ஓ வென வாய் விட்டு அழுதேன், ஏதும் பேச த்  தெரியவில்லை..அவர் என்னை  சமாதானப்படுத்த மைசூர் பாகு ஊட்டினார் அது , வேம்பாய்  கசந்தது, தூ,தூ, தூ, என துப்பினேன்,

அவருக்கும் புரிந்தது, " கொஞ்ச நாள் தானே டா , அம்பீ, நீ நன்னா படிச்சு டாக்டர்  ஆனப்புறம்  அம்மாவை  ராணி மாதிரி பாத்துப்பை யே," என்றார்.என்னை அணைத்து, தலை முடி கோதியபடி, , இரவு முழுவதும் அழுதேன், உறுதி  எடுத்தேன்,

பிற்காலத்தில் டாக்டர் ஆகா விட்டாலும், மருத்துவம் சம்பந்தப்பட்ட தொழிலில்  சேர்ந்து, பல டாக்டர்களை விடவும்  அதிகம்  சம்பாதித்து , தாயாரை , மஹாராணி போல்  பார்த்துக் கொண்டேன்.

 ஆனால் மைசூர்பாகு மேல் வந்த வெறுப்பு  போக வே இல்லை.       இவை எல்லாம் ஒரு  நிமிடத்தில் மனதில் ஓடி மறைந்தன.

 அவருக்கும்  புரிந்து,," அது தான் ஆயாச்சே, , அதுக்கு.. இவள்,.. இந்த மீணாட்சி  என்ன பாவம்  பண்ணினாள் ? ,ஆயிரம் பேர் ஆயிரம் நன்னாயிருக்கு சொன்னாலும் , புருஷனோடு ஒரு சொல்லுக்குச் ஈடாகுமா. டா அம்பீ? என்றார்,

அதுவும் நியாயம் தானே, என்று என்ம  தோன்றியதை, என்  முக இறுக்கம் தளர்ந்ததில்    கண்ட  அம்மா,

ஒரு சிறு விள்ளல், மைசூர் பாகை  மனைவி கையில் கொடுத்து, என் வாயில்   ஊட்டச் சொன்னார், மனைவியும்  கெட்டிக்கார.. அவர் கை யை யும் அவள் கை மேல் வைத்துக் கொண்டு இருவரும் கொடுப்பது போல்  அதை  எள் வாயில்  ஊட்ட.. , ,

 இப்போது, அந்த மைசூர்பாகு  எனக்கு  தேனாய் இனித்தது. .