ஆத்மாநந்தா -5

 ஆத்மாநந்தா -5

By N Krishnamurthy 

மறுநாள் ஆத்மநாதனின் அஸ்தி காவேரியில் கரைக்கப்பட்டது.

வீட்டிலேயே கல் ஊன்றி தினப்படி காரியங்களை சுந்தரம் செய்தார். பன்னிரெண்டு நாட்களும் பறந்தன. பதிமூன்றாம் நாள் சுபம் நடந்தது.

மறுநாள் காலை ஸ்ரீராம் குடும்பத்துடன் டில்லிக்கு கிளம்பினான்.அம்மாவையையும், சித்தியையும் தன்னுடனே டெல்லிக்கு வருமாறு கூப்பிட்டான். அம்மா வர மாட்டாள் என அவனுக்குதெரியும்.

தனது சமூகத்திலேயே கல்யாணம் செய்து கொண்டிருந்தால் அவனுடனும், மாட்டு பெண்ணுடனும் இருப்பது அம்மாவிற்கு பாந்தமாக இருந்திருக்கும். இப்போது பாஷை தெரியாத, நமது பழக்க வழக்கங்களை முற்றிலும் அறியாத தன் மனைவியுடன் அவள் இருக்கமுடியாது என அவனுக்கு தெரியும். முதல் முறையாக தன் திருமணத்தை குறித்து அவன் வருந்தினான்.

அவன் எதிர்பார்த்தபடி மங்களம் அவர்களுடன் வரவில்லை என்று கூறிவிட்டாள் . ஸ்ரீராம், சுனிதா மற்றும் குழந்தைகள் மங்களத்துக்கு நமஸ்காரம் செய்தார்கள்.

" தீர்காய்ஸா இருக்கணும் "என்று கூறி வாழ்த்தினாள் மங்களம்.

இதை அடுத்து காயத்ரியும், கணேஷ் ராமும் பூனா  செல்ல பிளைட் பிடிக்க திருச்சிக்கு  கிளம்பினார்கள். அவர்ளுக்கும் விடை கொடுத்தாள் மங்களம்.போகும்போது கண் கலங்கிய காயத்ரி"அம்மா,வீணா மனச போட்டு அலட்டிக்காதே. எப்போ வரணும் தோண்றதோ அப்போ போன் பண்ணு. நானோ, இவரோ வந்து உங்க ரெண்டு பேரையும் பூனாக்கு அழசிண்டு போறோம்" என்றாள்.

அன்றும் அவளுடன் தங்கிய பிறகு மறுநாள் சுந்தரம் அம்மாவின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு "இனிமே நீ இங்கே ஏம்மா தனியா இருக்கணும். திருச்சிக்கு வந்துடு. சித்தியும் நம்ம கூட வரட்டும்" என்றான். இதைக் கேட்ட மங்களம் " அப்பா என்னோட  இருந்த வீட்டை விட்டூட்டு என்னால டக்குனு கிளம்ப முடியலடா சுந்தா. நானும் சித்தியம் இங்கே இருந்துடறோம் கொஞ்ச நாள் போகட்டும் பார்க்கலாம்" என்றாள்

" என்னம்மா இப்படி சொல்ற. வயதான காலத்தில் உன்னை விட்டூட்டு  எப்படிம்மா நாங்க மட்டும் அங்க நிம்மதியா இருக்க முடியும்" என்றான் சுந்தரம். ஜனனியும் மாமியாரை பார்த்து" இவ்ளோ பெரிய வீட்ல நீங்களும், சித்தியும் தனியாக இருக்கணமாம்மா. ஏந்தா எளச்சா  உங்களுக்கு உதவிக்கு யாரும் இல்லையே. பேசாம அடம் பிடிக்காம எங்க கூட வந்துடுங்கோ அம்மா"என்று கெஞ்சினாள். இருவரும் எவ்வளவு எடுத்துச் சொல்லியும் மங்களம் பிடி கொடுக்கவில்லை.

எதிர்வீட்டில்  இருந்த டாக்டர் பாலசுப்பிரமணியத்தை சந்தித்த சுந்தரம் " டாக்டர் நீங்கள் இதுவரை  எங்க குடும்பத்துக்கு செய்த உதவிக்கு நான் ரொம்ப கடமைப்பட்டிருக்கேன். தயவுசெய்து என் அம்மாவை சித்தியையும் நீங்கதான் பாத்துகணம். ஏதாவது எமர்ஜன்சீன்னா நேக்கு உடனடியாக போன் செய்யுங்க" என்று கூறினான். அதைக் கேட்ட பாலசுப்ரமணியம் "மனுஷாளுக்கு  மனஷா இப்படி கூட ஒத்தாசை செய்யலேன்னா  அப்புறம் என்ன பிரயோஜனம். சுந்தரம்,

நீங்க தைர்யமா போயிட்டு வாங்கோ.நான்  பாத்துகறேன்"என்று உறுதி அளித்தார்.

பின்பு அவர்களும் மங்களத்திடமும் லாவண்யாவிடமும் விடைபெற்று கொண்டு திருச்சிக்கு சென்றார்கள்.

கணவன் இல்லாத வீடு வெறுமையாக இருந்தது மங்களத்திற்கு. நொடிக்கு ஒருமுறை தன்னை மங்களம், மங்களம் என்று வாஞ்சையாக யார் கூப்பிடுவார்கள் என்று நினைத்து நினைத்து அழுதாள்  அவள்.

"எத்தனை வருட பந்தம் அது.  அந்த பகவான் என்ன சுமங்கலியா கூப்டுண்டிருக்க கூடாதா " என்றெல்லாம் நினைத்து, நினைத்து மருகினாள்.

லாவண்யா அவளை  எவ்வளவோ தேற்றிப்பார்த்தாள். இருந்தாலும் மங்களத்தில் துக்கம் ஆறவில்லை.

" சரி காலம் தான் இதை சரி செய்ய வேண்டும்" என்று லாவண்யா  நினைத்துக் கொண்டாள்.

இதன் பிறகு மாதம் ஒரு முறை நிச்சயம் சுந்தரமும், ஜனனியும் வந்தார்கள். ஒருமுறை திருச்சிக்கு திரும்பி சென்ற சுந்தரம் ஜனனியிடம்" நான் வாலண்டரி  ரரிடயர்மெண்ட் எடுத்துண்டு கும்பகோணத்துக்கே போய் விடலாமா என்று பாக்கிறேன். நீ என்ன சொல்ற" என்று கேட்டார். அதற்கு ஜனனி " உங்கள் மனசுக்கு சரீன்னு படறத  செய்யுங்கோ. நேக்குன்னு தனியா அபிப்பிராயம் இல்லை" என்று சொல்லிவிட்டாள். சுந்தரம் கல்லூரி கரஸ்பாண்டிடம் இது பற்றி  கூறினார். கரஸ்பாண்டட் அவரிடம் "சுந்தரம். உங்க நிலைமை எனக்கு புரிகிறது. இருந்த போதிலும் எனக்கு இன்னும் ஒரு வருஷம் டைம் கொடுங்க. உங்களுக்கு கீழே இருப்பவர்களில் இரண்டு மூன்று பேர் பெயரை நான் கொடுக்கிறேன். இந்த ஒரு வருஷத்தில் அவர்கள் கூட நிறைய பழகி அவர்களின் யாரை உங்களுக்கு அடுத்தபடி பிரின்ஸ்பலா நியமிக்கலாம் என்று எனக்கு நீங்கள் சொல்ல வேண்டும். இந்த ஒத்தாசை நீங்கள் செய்ததும்  உங்களை நான் விடுவித்து விடுகிறேன்" என்று கூறினார்.. இந்த யோஜனையும் சரி என்று பட்டதால் சுந்தரம் அவரிடம் ஒத்துக் கொண்டார்.