ஆத்மா நந்தா-17

 ஆத்மா நந்தா-17

By N Krishnamurthy 

"உங்களுக்கு ஊர் செல்ல எந்த வண்டி " என்று தெக்ஷிணாமூர்த்தி வினவ "குருவாயூர்- சென்னை எக்ஸ்பிரஸ், இரவு பதிணொன்றே காலுக்கு"என்றார் சுந்தரம்.

இரவு சாப்பாட்டிற்கு அரிசி உப்புமா தயார் செய்யப்பட்டது. ஜனனி கத்தரிக்காய் கொத்சை தயாரித்தாள். கூட இருந்து வசந்தி கத்தரிக்காய் கொத்சை செய்யும் முறையை தெரிந்து கொண்டாள்.

ஜனனியிடம் வசந்தி "நாளை எத்தனை மணிக்கு போய் சேர்வீர்கள்" என்று கேட்டாள். அதற்கு ஜனனி " ட்ரெயின் லேட்டாகாமல் இருந்தால், திருச்சி போவதற்கு ரெண்டே கால் போல ஆகிவிடும். அங்கிருந்து நாங்கள் கும்பகோணத்திற்கு எங்கள் வீட்டுக்கு செல்லும்போது கிட்டத்தட்ட ஐந்து  மணி ஆகிவிடலாம்" என்றாள் "அப்போது சாப்பாட்டிற்கு என்ன செய்வீர்கள்" என்று கேட்டாள்  வசந்தி "நானும், இவரும் வழியில்  ஏதாவது கிடைப்பதை சாப்பிட்டுக் கொள்வோம். ஆனால் அம்மாவும், சித்தியும் தான் வெளியில் சாப்பிட மாட்டார்கள். ஏதாவது பழம் கிடைத்தால் சாப்பிடுவார்கள்" என்று கூறினாள். உடனே வசந்தி"  எல்லோருக்கும் நான்  சப்பாத்தியும், தக்காளி சப்ஜியும் செய்து விடுகிறேன். கொஞ்சம் ஆவக்காய் ஊறுகாயும் பார்சல் செய்து தருகிறேன்.அவற்றை  வைத்துக்கொண்டு எல்லோரும் சாப்பிட்டுவிடலாமே" என்றாள். " இல்லை. இல்லை.உங்களுக்கு வீண் சிரமம்  வேண்டாம்" என்று கூறிய ஜனனி " நீங்கள் அம்மாவுக்கும், சித்திக்கும் மட்டும் ஆளுக்கு மூன்று சப்பாத்தி செய்து கொடுங்கள். அது போதும்" என்றாள்.

மொத்தமாக பன்னிரெண்டு  சப்பாத்தி செய்து, அத்துடன் தக்காளி சப்ஜீ, ஆவக்காய் ஊறுகாயையும் பார்சல் செய்து  அதை ஜனனியிடம் கொடுத்தாள் வசந்தி.       " முன் பின் தெரியாதவர்களுக்கு இவ்வளவு தூரம் உதவி செய்திருக்கிறீர்களே" என்றாள்  ஜனனி. இதைக் கேட்ட வசந்தி சிரித்துக்கொண்டே " நேற்று நாம்  முதலில் சந்தித்த போது தான் முன்பின் தெரியாதவர்களாக இருந்தோம். இப்பொழுது அறிமுகம் அறிமுகம் ஆகிவிட்டது மட்டுமல்லாமல் ரொம்பவும் நெருங்கி பழகி விட்டோம். நாங்கள் கும்பகோணத்திற்கு வந்தால் நீங்கள் இது மாதிரி செய்ய மாட்டீர்களா என்ன?" என்று கேட்டாள் வசந்தி "ஓ , நிச்சயம் செய்வோம். நீங்கள் அவசியம் கும்பகோணத்திற்கு வர வேண்டும்" என்றாள் ஜனனி

பத்தே கால் மணிக்கு சுந்தரம் குடும்பம் கிளம்ப தயாரானது. தெக்ஷிணாமூர்த்தியும்  வசந்தியும் மங்களத்திற்கும், லாவண்யாவிற்கும் நமஸ்காரம் செய்ய முயல, அதற்குள் மங்களம் ஜனனியிடம் " அவள ஒரு தட்டு கொடுக்க சொல்லு" என்றாள். தட்டு வந்ததும் அதில் அன்று மாலை ஜனனி வாங்கிக் கொண்டு வந்திருந்த புடவையயும் ரவிக்கை பிட்டையும், மஞ்சள், வெற்றிலை பாக்கு, குங்குமம் ஆகியவற்றை வைத்து ஜனனியை  விட்டு வசந்தியிடம் கொடுக்கச் செய்தாள் மங்களம். இதைப் பார்த்த வசந்தி "இதெல்லாம் எதற்கு" என்று வாங்க தயங்கினாள்.மங்களம் அவளிடம் தமிழில் "வாங்கிக்கோ.வேணான்னாத.நீ என் பொண் மாதிரி" என்றாள். இதைக் கேட்டு வசந்தி நெகிழ்ந்து போனாள். பின்பு நந்தகிஷோரின் கையில் ஒரு நூறு ரூபாய் நோட்டை திணித்தாள் மங்களம். 

எல்லோரும் அவ்விடத்தை விட்டு கிளம்பினர். மங்களம் திரும்பி திரும்பி நந்தகிஷோரை பார்த்துக் கொண்டே செல்ல ஆரம்பித்தாள்.அவள் சென்றதற்கு அடுத்த நாள் நந்தகிஷோர்   மிகவும் டல்லாக இருந்தான். இவர்களது பழக்கம் ஒரே நாளில்  குழந்தைக்கு இவ்வளவு தாக்கம் ஏற்படுத்த முடியுமா? என்று வசந்தியும் தக்ஷிணாமூர்த்தியம் ஆச்சரியப்பட்டார்கள்

மறுநாள் இரவு எட்டு மணிக்கு ஜனனி வசந்திக்கு போன் செய்தாள். "நாங்க ஐந்தே கால் மணிக்கு கும்பகோணம் வந்து சேர்ந்தோம். பிரயாணம் சௌகர்யமாக இருந்தது. தக்காளி சப்ஜீ ரொம்ப நண்ணா இருந்தது.  எங்கள் எல்லோருக்கும் உங்கள் ஞாபகமாகவும், குழந்தை நந்த கிஷோர் ஞாபகமாகவும்  இருக்கிறது" என்று கூறிய பின்பு "சார் இருக்காரா, என் ஆத்துக்காரர் பேசணும்னு சொல்றார்" என்று கூறினாள். "இதோ கொடுக்கிறேன்" என்று சொன்ன வசந்தி தெக்ஷிணாமூர்த்தியை கூப்பிட்டு போனை கொடுத்தாள். லைனில் வந்த சுந்தரம் தெக்ஷிணாமூர்த்தியிடம் "சார் நீங்க பண்ணின எல்லா ஹெல்ப்புக்கும் ரொம்ப தேங்க்ஸ். நீங்க அவசியம் கும்பகோணம் வரணம். உங்கள் வரவை நாங்கள் எதிர்பார்க்கிறோம்" என்று கூறினார். "நிச்சயம் டிசம்பர் லீவில வந்து விடுவோம் "என்று கூறினார்  தெக்ஷிணாமூர்த்தி.