ஆத்மாநந்தா-10

 ஆத்மாநந்தா-10

By N Krishnamurthy 

பின்னர் இருவரும் வீட்டிற்கு வந்தார்கள். கிடு கிடுவென த்வாதசி சமையலை செய்ய முனைந்தாள் வசந்தி 

அகத்திக் கீரையை தேங்காயுடன் சேர்த்து கறியும்,நெல்லிக்காய் தயிர் பச்சடியும் சுண்டைக்காய் மோர் குழம்பும்,சாதமும் தயாராகின.

இருவரும் எல்லாவற்றையும் நடுவில் வைத்துக்கொண்டு சுற்றி அமர்ந்து உண்டனர்.

முதல் நாள் பட்டினி இருந்ததாலும், வசந்தியின் ககை பக்குவத்தாலும், அன்று ஞாயிற்றுகிழமை கல்லூரி இல்லை,சாப்பிட்டவுடன் சிறிது கண்ணயரலாம் என்னும் சுதந்திரம் இருந்ததாலும், தெக்ஷிணா மூர்த்தி வழக்கத்தை விட சிறிது அதிகமாகவே சாப்பிட்டார்.

சாயரக்ஷை  மறுபடியும் கோவிலுக்கு சென்று குருவாயூரப்பனை வழிபட்டனர்.

குருவாயூரப்பன் அவளைப் பார்த்து புன்னகைப்பதுபோல  அவளுக்கு தோன்றியது.

இரண்டு மூன்று நாட்கள் கழித்து, தனக்கு  இந்த முறை நாள் தள்ளிப் போவதை உணர்ந்தாள் வசந்தி.

பத்து நாள் ஆனதும் இந்த விஷயத்தை தெக்ஷிணாமூர்த்தியிடம் வேறு விதமாக கூறினாள். "இன்னும் கொஞ்ச மாசங்களுக்கு, மாசத்துக்கு மூணு நாள் நீங்க சமைக்க வேண்டிய அவசியம் இருக்காது" என்று பூடகமாக  கூறினாள்.

தெக்ஷிணாமூர்த்தி என்னைப்போல ஒரு அப்பாவி. "ஏன் சமைப்பதற்கு ஏதேனும் மாமியை ஏற்பாடு பண்ணி விட்டாயா"என்றார். இதைக்கேட்டு தலையில் அடித்துக்கொண்ட வசந்தி விஷயத்தை போட்டு உடைத்தாள். இந்த சந்தோஷ சமாஜாரத்தை கேட்டு தெக்ஷிணாமூர்த்தி வசந்தியை தூக்கிப்பிடித்துக்கொண்டு சுற்றினார் என்று எழுதவேண்டும் என தோன்றுகிறது. ஆனால் அவ்விதம் நடக்காததால் எழுத முடியவில்லை.

தெக்ஷிணாமூர்த்தி குருவாயூரப்பன் கோவில் இருக்கும் திசைக்கு திரும்பி கும்பிட்டார். அவரது கண்களில் ஆனந்த பாஷ்யம் பெருகியது. பின்னர் வசந்தியை பார்த்து "கன்பார்ம்டு ந்யூஸா"எனக்கேட்டார்.

வசந்தி நாணத்தை முகத்தில் காட்டி "அப்படித்தான்னு நினைக்கிறேன். எதுக்கும் நாலைந்து நாட்கள்பாத்தூட்டு டாக்டர் கிட்ட போகலாம் "என்றாள்.

அடுத்த ஒரு வாரம் இருவருக்கும் நரக வேதனையாக இருந்தது. பரிட்சை எழுதியிருந்த மாணவன் ரிசல்ட்டை எதிர்பார்த்து காத்திருக்கும் மன நிலையில் இருவரும் இருந்தனர்.

அவர்கள் ஒரு வாரம் கழித்து, அங்கிருக்கும் பெண் மகப்பேறு மருத்துவரிடம் ஆலோசனை செய்தார்கள். அவர்கள் பல வருடங்களாக காத்திருந்த நல்ல செய்தியை மகப்பேறு மருத்துவர்  டாக்டர் ருக்மணி கூறினாள். செய்தியை கேட்ட வசந்தி பரவசமானாள். என்ன செய்வது என்றே

அவளுக்கு தெரியவில்லை. அவள்  டாக்டரின்  இரு கைகளையும் பிடித்துக் கொண்டு "எப்படி உங்களுக்கு நன்றி சொல்வது என்றே தெரியவில்லை" என்று கூறினாள்.

சுவற்றில் மாட்டியிருந்த ஸ்ரீகிருஷ்ணனின் படத்தை காட்டி ருக்மணி அவளிடம் "அவனுக்கு நன்றி சொல்லு"என்றாள்.

பின்பு வெளியில் இருந்த தெக்ஷிணாமூர்த்தியை கூப்பிட்ட ருக்மணி.  " கன்கிராட்ஸ்" என்று கூறி  திருமணம் ஆகி வெகு வருடங்கள் கழித்து கருவுற்று இருப்பதால் பின்பற்ற வேண்டிய அறிவுரைகளை கூறினாள். திரும்பி வரும் போது இருவருக்கும்  சந்தோஷம் தாங்க முடியவில்லை. 

மாலை 7 மணி ஆகி இருந்தது. இருவரும் கோவிலுக்கு சென்றார்கள் .                           B ஸ்ரீ கிருஷ்ணனை தரிசித்தார்கள்.

வசந்தி "கிருஷ்ணா, ஜெகத் ப்ரபு. உன்னுடைய கருணையை என்னவென்பேன். காலம் தாழ்த்தினாலும் சந்தான பாக்கியத்தை எனக்கு அளித்த தெய்வமே" என்று நன்றி கூறி,கண்ணில் ஆனந்த க்கண்ணீர் பெருக, கை கூப்பி வேண்டிக்கொண்டாள்.

இருவரும் வீட்டிற்கு திரும்பிய           தும் திருவெம்பாடியிலுள்ள அம்புஜம் வீட்டிற்கு போன் செய்தாள் வசந்தி."  என்ன வசந்தி சௌக்கியமா" என்று கேட்ட அம்புஜம் மாமியிடம் "சௌக்கியம்தான் மாமி. கொஞ்சம் அம்மாவ கூப்பிடறேளா" என்றாள். "லைன்ல இரு" என்று சொன்ன அம்புஜம் தன்னுடைய பையனை கூப்பிட்டு  "எதுத்தாத்து கார்த்ததியாயினி மாமிகிட்ட போன் வந்திருக்கூன்னு சொல்லி கூப்டுண்டு வா"  என்றாள்.  கார்த்தியாயினி வந்து போனை எடுத்து காதில் பொருத்திக்கொண்டாள். 'அம்மே .நான் தான் வசந்தி பேசுகிறேன்" என்று கூறி முழு விவரத்தையும் கூறினாள்.

இதைக் கேட்ட  கார்த்தியாயினி" அந்த குருவாயூரப்பன் கண்ணை தொறந்தூட்டான். இனிமே உனக்கு எந்த கஷ்டமும் இல்லை "என்று கூறி சந்தோஷப்பட்டாள்.