ஆத்மாநந்தா-14

 ஆத்மாநந்தா-14

By N Krishnamurthy 

நந்தகிஷோர் நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமுமாக வளர்ந்து கொண்டு இருந்தான். அவனது விஷமம் தான் தாங்க முடியாமல் இருந்தது. மிகவும் ஜாக்கிரதையாக அவனைப் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டியிருந்தது. அப்பாவும், அம்மாவும் நாராயணீயம் சொல்லும்போது மிக கவனத்துடன் அதை அவன் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிற மாதிரி தோன்றும். அவனை அழைத்துக் கொண்டு கோவிலுக்கு செல்லும் போது அவனை தூக்கிக் கொண்டு செல்ல வேண்டி இருந்தது. இறக்கி விட்டால்,கிடு கிடுவென்று எங்கேயாவது ஓடி விடுவான்

வெகு காலம் கழித்து பிறந்த குழந்தை ஆதலால் வசந்தியும், தெக்ஷிணாமூர்த்தியும் அவனுக்கு அதிக செல்லம் கொடுத்து வளர்த்தார்கள். 

உரிய பருவத்தில் அவனுக்கு மழலை பேச்சு வந்தது. மழையில் அவன் அச்சா,அம்மே  என்று கூறும் பொழுது தெக்ஷிணாமூர்த்தி தம்பதிகளுக்கு இந்த உலகமே மறந்து போனது. 

"குழல்இனிது யாழ்இனிது என்பர்

தம் மக்கள் மழலைச்சொல் கேளாதவர்" என்ற திருக்குறள் அவர்களுக்கு தெரியாமல் இருந்திருக்கலாம். ஆனால் அந்த பரமானந்த சந்தோஷத்தை  அவர்கள் முழுவதுமாக அனுபவித்தார்கள்.

குழந்தைக்கு மூன்று வயது நடந்து கொண்டிருந்தபோது ஒரு ஏகாதசி என்று கோவிலுக்கு சென்றிருந்தார்கள். அன்று  கோயிலில் எக்கச்சக்க கூட்டம். சுவாமி தரிசனம் செய்து விட்டு இருவரும் குழந்தையுடன் ஓரிடத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டு இருந்தார்கள். அப்பொழுது அங்கு வந்திருந்த ஒரு தம்பதிகளின் கேள்விக்கு பதில் சொல்லிக் கொண்டிருந்த வசந்தியும், தெக்ஷிணாமூர்த்தியும் ஒரு  நிமிடம் நந்தகிஷோரை  பார்க்காமல் விட்டு விட்டார்கள். பின்னர் அவர்கள் எழுந்திருந்து  பார்த்தபோது குழந்தையை காணவில்லை.கிடுகிடுவென ஓடிச்சென்று நாலாபுறமும் அவனைத் தேடினார்கள். அங்குள்ளவர்களிடம் விஜாரித்தார்கள். யாரும் உருப்படியாக ஏதும் சொல்லவில்லை. 

வசந்தி பயத்தில் உறைந்து போனாள். தெக்ஷிணாமூர்த்திக்கும் அதே நிலைமை தான். ஆனால் அதை அவர் வெளியில் காட்டிக் கொள்ளவில்லை. தன் பயத்தை வெளியில் காட்டிக் கொண்டால் வசந்தியின் பயம் இன்னும் அதிகமாக விடும் என்று அவருக்குத் தெரியும். இருவரும் கோவிலை விட்டு வெளியே வந்தார்கள். தேவஸ்தான போலிசிடம் கம்ப்ளையிண்ட்கொடுத்துவிட நினைத்தார்கள்.

கோவிலை விட்டு வெளியே வந்து,இடப்புறம் திரும்பி குளத்தை ஒட்டிய பாதையில் அடி எடுத்து வைத்து, அங்கிருந்த  ஒரு மூதாட்டியிடம் நந்தகிஷோரின்  அடையாளங்களை கூறி "அவனை பார்த்தீர்களா" என்று கேட்டபோது "ஆமாம், அதுபோல ஒரு குழந்தை ஒரு குடும்பத்துடன் இப்பொழுதுதான் குளத்து படிக்கட்டின் மேல் மீது அமர்ந்து கொண்டு இருந்தான். நான் பார்த்தேன்" என்றாள் அவள்.  இதைக் கேட்ட வசந்தியும், தெக்ஷிணாமூர்த்தியும் குளத்து படிக்கரை பக்கம் கிடு கிடுவென்று ஓடினார்கள். இரண்டாவது படியில் நான்கு பேர் சேர்ந்த ஒரு குடும்பத்தினருடன் உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தான் நந்து. அவர்கள் ஏதோ கேள்வி கேட்க , அதற்கு அவன்  பதில் சொல்லிக்கொண்டிருந்தான். கிடுகிடுவென ஓடிச் சென்ற வசந்தி குழந்தையை தூக்கிக் கொண்டாள். முத்தமாரி பொழிந்தாள். அப்பொழுது அந்த குடும்பத்தில் இருந்த ஒரு வயதான அம்மாள் வசந்தியை பார்த்து தமிழில் "இது உங்கள் குழந்தையா" என்று கேட்டாள். தமிழ் அந்த அளவுக்கு தெரியாமல் இருந்தாலும் வசந்திக்கு அவள் என்ன கேட்கிறாள் என்று புரிய, ஆமாம் என்பதற்கான மலையாளத்தில் "அதே" என்றாள். இதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த தமிழ் பெண்மணிக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. அப்போது அந்த பெண்மணி வசந்தியிடம்" என்ன வேடிக்கை இது. குழந்தை எங்களை பார்த்ததும் எங்கள் கூடவே வந்து விட்டான். நாங்களும் அவன்  பெற்றோர்கள் எங்கு இருக்கிறார்கள் என்று தேடி தேடி பார்த்தோம். கிடைக்கவில்லை. இவனிடம்  தமிழில் பேச்சுக்கொடுத்தோம். மழலையாக இருந்தாலும்  இவன் தமிழ் சரளமாக பேசுகிறான். நாங்கள் கேள்வி கேட்டதற்கெல்லாம் டக் டக்கென்று பதில் சொல்கிறான்.உங்களுக்கு தமிழ் தெரியுமா?" என்று கேட்டாள். அவள் சொல்வதை முழுதும் புரிந்து கொள்ள முடியாத வசந்திக்கு  அருகில் நின்று கொண்டு இருந்த தமிழ்,மலையாளம் இரண்டையும் நன்றாக அறிந்த ஒரு   மலையாளி அவள் சொன்னதை முழுமையாக மலையாளத்தில் மொழி பெயர்த்து வசந்தியிடம் கூறினாள். இதைக் கேட்ட வசந்தி பிரமை பிடித்தவள் போலானாள். மலையாளத்திலே ஒன்று இரண்டு வார்த்தைகள் தான், அதுவும் மழலையில், பேசத் தெரிந்த நந்த கிஷோர் திடீரென்று தமிழில் எப்படி பேச முடியும் என்று அவளுக்கு புரியவில்லை. இந்த குடும்பம் ஒருவேளை பொய் சொல்கிறார்களோ என்று கூட அவள் நினைத்தாள்.  அந்த சமயத்தில் அந்த பெண்மணி நந்த கிஷோரிடம் வசந்தியை காண்பித்து "குழந்த, இது யாருப்பா " என்று கேட்டாள் .இதை கேட்ட நந்த கிஷோர் அந்த பெண்மணியிடம் " இதுதான் என் அம்மா " என்றவன், அருகிலிருந்த தெக்ஷிணாமூர்த்தியை சுட்டிக்காட்டி, " அதுதான் என்னுடைய அப்பா"  என்று தமிழில் கூறினான்.

வசந்தியும்,தெக்ஷிணாமூர்த்தியும் வியப்பின் எல்லைக்கே போய்விட்டார்கள்.