குரங்கு மனம்

 95. குரங்கு மனம்(சிசீ7) #ganeshamarkalam

தமிழ்நாடு வெதர்மன் சொல்லியிருந்தான். மழை கொட்டும்னு. 2 நாளா பிச்சு வாங்கித்து. இன்னைக்கு விட்டு விட்டூ பெய்யரது. கோயமுத்தூர் ரோடெல்லாம் வெள்ளக்காடா போச்சு. தண்ணீர் நிக்காது ஓடிடும்னு மனசை தேத்திப்பம். ஆனா அத்தனை சீக்கிரம் ஓடாது. ரயில்வே ஸ்டேஷன் கிட்டே ட்ரெயின் பிடிக்க நீந்தித்தான் போணம்.

மழை நின்னப்பரம் தெருவெல்லாம் ப்ளாஸ்டிக் குப்பை பாக்கலாம். மேலே மிதந்து வந்தது, தண்ணீர் போகும் வழிய அடைச்சிண்டதுன்னு எல்லா இடங்களிலும் தெரிய ஆரம்பிக்கும். இத்தனை நடந்ததுக்கு நாமதான் காரணம், மழையில்லைன்னு புரியும். ப்ளாஸ்டிக்கை ஒழிக்கணும், குப்பைய பொறுப்பில்லாம கொட்டரவாளை பிடிச்சு ஜெயிலில் போடணும்னு சொல்லிண்டே கடந்து போவம். மனுஷாளுக்கு மழையும் தேவை பிளாஸ்டிக் பையும் தேவைன்னு ஆய்ப்போச்சு.

காந்திபுரம் பஸ் ஸ்டாண்ட் பக்கத்தில் ராம் நகர் நேரு தெருவில் குடியிருக்கேன். 2ரூம் செட். பேச்சலர் வாழ்க்கை. ப்ரீக்கால் கம்பேனியில் மானேஜ்மென்ட் ட்ரைனீயா சேர்ந்து 2 வருஷமாச்சு. இந்த வருஷம் கன்ஃபெர்ம் செய்வா. பஸ் ஸ்டாண்ட்லெந்து நஞ்சப்பா ரோடில் வந்தால் மூணாவது ரைட் நேரு ஸ்ட்ரீட், நுழைஞ்சதும் டாஸ்மாக் எலைட் ஷாப் ஜகஜ்ஜோதியா விளக்குப் போட்டு. சாதாரண டாஸ்மாக்கில் முட்டி மோதிண்டு வராப்போல் இங்கே வராட்டாலும் ஜனம் வந்துண்டே இருப்பா. கோயமுத்தூரில் வாங்கி கேரளாவுக்கு எடுத்துண்டு போய் குடிக்கரவாளும் வருவா. நான் இருக்கும் ஒத்த மாடி வீடு ட்ரெபோ ட்ரெண்ட் க்ராண்ட் ஹோட்டலுக்கு நேரெதுக்கால. முழு வீட்டையும் புழங்கிக்கோன்னு வீட்டுக்காரர் தந்துட்டார். மதுரை பையன், வேலைக்கு நம்மூருக்கு வந்து தங்கியிருக்கான்னும் பிராம்ணனா இருக்கவே கரெக்ட்டா 5தேதிக்குள் வாடகை வந்துடும்னு நம்பிக்கை. “மாடிப் போர்ஷன் காலிதான். யாராவது நல்ல டெனன்ட் கிடெச்சா வைக்கலாம். உனக்கு கிழே 2 ரூம் கிட்சன். எது வேணுமோ வச்சுக்கோ. மாடீலே அதே வாடகை, ஒரு ரூம் கிட்சன்”. “மாடி போதும்”. தனியாளாச்சே.

காம்பவுண்ட் சுவத்தில் சின்ன கேட். மேலே ஏறி வர படி. “கீழ் வாசப்படி கிட்டே சயாங்காலமாச்சுன்னா லைட்டை போட்டு வைங்க, 9 மணிக்கு அணைச்சிடுங்க.” இன்னைக்கு மழையில் கம்பேனி பஸ்ஸில் காந்திபுரம் பஸ் ஸ்டேண்டில் இறங்கி நனைஞ்சிண்டே ஓடி வந்து வீட்டுக்குள் பூந்திண்டாச்சு. நாளைக்கு ஞாயித்துக்கிழமை. மொள்ள எழுந்துக்கலாம். வர வழீலேயே இட்லியும் மசால் தோசையும் வாங்கிண்டு வந்தாச்சு. அடுப்பு மூட்டி சாதம் வடிக்க சோம்பேரித்தனமா இருக்கவே இன்னிப் போது இப்படிப் போட்டமே! நனைஞ்சு போன துணிய அலசி, பிழிஞ்சு ரூமுக்குள்ளேயே உணத்தினா காயுமேன்னு. செஞ்சுட்டு வேஷ்டிய கட்டிண்டு கட்டிலில் உக்காந்தேன். லைட் வேர ஃப்ளிக்கர் ஆகிண்டு. கரென்டை பிடிங்கிட்டான்னா இருட்டில் என்னத்தை சாப்பிட? மணி 930 ஆச்சு. சாப்டுடலாம்னு எழுந்துக்க காலிங்க் பெல்லை யாரோ அடிக்கரா.

மழை பெஞ்சிண்டே இருக்கப்போ யாரா இருக்கும்? மேல் படீலேந்தே கழுத்தை நெட்டி பாக்கரேன். மழையில் நனைஞ்சிண்டு ஒரு பெண். மணி அடிச்சாச்சு, ஈரக் கையோட அமுக்கிட்டம், நல்லவேளை ஷாக் அடிக்கலை, ஆனா அடிச்சதுக்கு யார் வரப்போரா, கதவு புட்டியிருக்கு, மாடீப் போர்ஷணில் மணிச் சத்தம் கேட்டு எழுந்து வரவாப் போரா, இன்னொருக்கா அடிப்பம் இல்லைன்னா கிளம்பி போயிடலாம்னு நினைச்சிண்டு கைய ஸ்விட்ச் கிட்டே கொண்டு போரதை பாத்துட்டு “யார் நீங்க? என்ன வேணும்?”

நீட்டின கை வாழைத்தண்டில் சந்தனம் பூசினாப்ல நல்ல கலர். கைநிறைய வளையல். கைக்குச் சொந்தக்காரியும் பாக்க நன்னாத்தான் இருக்கணும். சிவப்புச் சேலை. சாதாரண புடவைதான், நன்னா நனைஞ்சு உடம்போட ஒட்டிண்டு, அத்தனை மேட்சிங்கா இல்லாத ரவிக்கையோட பல இடங்களில் இணைஞ்சு பொய், நாங்க இருக்கம் ஆனா எங்களால் பாதுகாக்க வேண்டிய விஷயங்கள பிரத்தியார் கண் பார்வையிலேந்து பாதுகாக்க முடியாமப் போயிடும் அதுக்குள்ள ஏதாவது செஞ்சேயானம்னும், அப்படி எதாவது செய்யரத்துக்கு மின்னாடி கண்குளிர பாத்துண்டுடுன்னு சொல்ராப்போல் பட்டது.

குரல் வந்த திசை எதுன்னு சுத்திப் பாக்கரா. அவள் கண்களில் ஆகா நாம கூப்பிட்டதுக்கும் பதில் சொல்ல யாரோ இருக்கா அதுபோதும் வந்த காரியத்தை சாதிச்சுண்டுடலாம்னு இங்கேயுமங்கேயும் பாத்துட்டு அப்பரமா குரல் மாடிப் போர்ஷண்லேந்து வந்ததுன்னு புரிஞ்சிண்டு மேலே பாக்க, திருப்பத்தில் என் தலை மட்டும் தெரிய, “மேலே வரலாமா?” என்னன்னு சொல்ல! மழையில் தொப்பலா நனைஞ்ச பெண் ஒருத்தி, இங்கேந்து பாத்தா என்னொத்த வயசுதான் மேலே வரலாமான்னு கேக்கரா. ஏதாவது உதவி நாடி வந்திருப்பா, மழை விழும் இடத்துலேயே நிக்க வச்சு என்ன வேணும்னு எப்படிக் கேக்க? “வாங்க” தலையை ஆட்டிட்டு என் ரூமுக்குள் வந்துட்டேன். ஏறி வர திருப்பத்தில் சித்தே தயங்கி அப்பரம் கதவு திறந்திருப்பத பாத்துட்டு எதுக்கால வந்து நிக்க அப்பத்தான் அவளை முழுசா பாக்கரேன்.

என்னொத்த வயசுதான். 24. நல்ல அழகு. எப்படியிருந்தாலும் இந்த கண்டிஷணில் தான் ஒரு வயசுப் பெண் அப்படீன்னு பறைசாத்தும் ஆரோக்யமான தேகம், மொதல்ல ஆண்களை படைச்சுட்டு அவாளை நிலைகுலையச் செய்யன்னே பிற்பாடு அவகாசம் எடுத்து எங்களைப் படைத்தான் அந்த ஆண்டவன், இப்போ நான் உன் முன்னாடி நிக்கரேன் என்ன செய்யப் போராய்னு அந்த முழுத் தேகம் கேக்க, இவள் உதடுகளோ, “மழையில் மாட்டிகிட்டேன், உதவ முடியுமா?” “என்ன உதவி வேணும்?” எங்கிட்டே குடை இல்லை, கொஞ்சம் மின்னாடி நானே நனைஞ்சிண்டேத்தான் வந்தேன்! “மணி ரெம்ப லேட் ஆகிடிச்சு. வீட்டுக்கு போக முடியாது. ஒரு ராத்திரி இங்கே தங்கிக்கலாமா?” ஆச்சர்யமா போச்சு. இப்படியெல்லாம் இந்தக் காலத்தில் கேட்டுண்டு ஒருத்தி. ஆண்களும் உதவ பயப்படும் காலமாப் போச்சு. “எங்கே போகணும்?” “வேலந்தாவலம்”. “அது எங்கே?” “மதுக்கரை தாண்டி, இங்கேந்து 35கிமீ. மழையில் பஸ் கிடைக்காது. காலேல 6 மணிக்கு போயிடுவேன்”. “நான் தனியா இருக்கேன்”. “எனக்கு பரவாயில்லை. தொந்திரவுன்னு பாக்காம உதவணும். எல்லாம் நனைஞ்சு போச்சு. இப்படியே போகமுடியாது”. “சரி உள்ளே வாங்க”.

நடூ ரூமில் நின்னிண்டு “என்ன செய்யலாம்?” என்னை பாக்கரா. நின்ன இடத்தில் நீர் சொட்டி சின்னதா குட்டை மாதிரி ஆயிடுத்து. கொடீலேந்து துண்டை எடுத்துக் கொடுத்து பாத்ரூமைக் காமிக்கரேன். கொஞ்சம் நேறம் கழிச்சு தலையை மட்டும் துவட்டிண்டு வரா. “ஒரு லுங்கியும் ஜிப்பாவும் தரேன், உங்க துணிய பிழிஞ்சு போட்டுக்கலாம்”. “கொடுங்க”. சொன்னதும் அடிக்கடி இப்படி செய்யரவ போல வாத்ஸல்யமா வாங்கிக்கரா.

வாங்கிண்டு வந்த பொட்டலத்தை பிரிக்க என்னோட பழைய லுங்கியும் ஜிப்பாவும் அத்தனை அழகா மாறிப்போய் எதுத்தாப் போல் வந்து நின்னது. எனக்கு லூசாப்போன ஜிப்பா அவளுக்குன்னே அளவு பாத்து தெய்ச்சாப் போல் ‘பாரு நான் எத்தனை அதிர்ஷ்டம் செஞ்சேன்’னு என்னைப் பாத்து நமுட்டுச் சிரிப்பு சிரிச்சுண்டு. லுங்கியோ ‘இப்ப இருக்கும் இடத்தைவிட்டு இனிமேல் இறங்குவேனா பாரு’ன்னு சவால். “அட! என்ன வச்சிருக்கீங்க சாப்பிட?” சொல்ரேன். “ஷேர் செஞ்சுக்கலாம்”. ஆனா அவள் சாப்பிட ஆரம்பிச்ச வேகத்தைப் பார்த்து ஒரு இட்லி மட்டும் எனக்கு வச்சிண்டு சொச்சத்தை அவள் ஃபினிஷ் செஞ்ச அழகை கண்கொட்டாம பாத்துண்டு. “எங்கே வாங்கினது?” சொன்னேன். “நல்லாயிருக்கு”.

“எப்படி மழைல மாட்டிகிட்டீங்க? வேலந்தாவலத்துலேந்து இத்தனை தூரம் இந்த டயத்தில்? 2ன்ட் ஷிஃப்டா?”. “இல்லை. மழைவரும்னு தெரியும். வரவேண்டிய கட்டாயம். வந்த இடத்தில் இப்படி. தெருவில் தனியா போனா போலீஸ் தொந்திரவு. காலிப் பசங்களும். வீட்டுக்குப் போயிடலாம்னு கிளம்பினா பஸ்ஸே வரல. ஆட்டோ டாக்ஸியில் போக காசில்ல. என்ன செய்யன்னு நடந்து வந்திட்டே இருந்தேன். உங்க கேட் சாத்தாம இருக்கவே”.

மணி 1030. வழக்கமா டிவி பாத்துட்டு தூங்க நேரமாகும். இன்னைக்கு அசதி. “நீங்க கட்டிலில் படுத்துக்கங்க, நான் வெளீல கொஞ்சம் நின்னுட்டு தரைல படுத்துப்பேன். வாசக் கதவு தொறந்து இருக்கும். பயப்பட வேண்டாம்”. பால்கனீல நின்னுண்டு ரோட்டில் மழைத் தண்ணீர் ஓடுவதையும் எதுத்த ஹோட்டலில் நின்னிட்டிருந்த லாஸ்ட் டேக்ஸியும் கிளம்பிப் போக, டப்புன்னு ஸ்ட்ரீட் லைட் அணைஞ்சது. நமக்கும் கரன்ட் கட் ஆனா இந்தப் பொண்ண கூட வச்சிண்டு வெளிச்சம் வேணுமே! அகல் விளக்கு இருந்ததை எடுத்து ஏத்தி டேபிள்மேல் வச்சேன். அதை வச்ச முஹூர்த்தம் வீட்டுக்குள்ளும் கரென்ட் போச்சு. என் படுக்கையில் என் ட்ரெஸ்ஸை போட்டுண்டு அந்தப் பெண். இன்னொரு ஜீவன். விளக்குப் போனதும் சட்டுன்னு எழுந்து உக்காந்துக்க, காயட்டும்னு பிரிச்சு விட்டுண்ட நீண்ட கூந்தல் முன்னும் பின்னுமா தவழ “லுங்கி கட்டிண்ட ஜிப்பா தேவதை” போல் காட்சி தந்தாள். இத்தனை கிட்டக்க. வசீகரமா.

“உங்க பேர் தெரிஞ்சுக்கலாமா?” “சந்தானம். மதுரை. இந்தூரில் வேலை”. “உங்களைப் பத்தி சொல்லலையே”. “கஸ்தூரி. அம்மா மட்டும். வீட்டு வேலை செய்யராங்க. 8ஆப்பு வரைக்கும் படிச்சேன். வசதியில்லை. உதவி செஞ்சிருக்கீங்க. உங்ககிட்டே மறைக்கணுமா? பஸ் ஸ்டேண்ட் பக்கமா சாயங்காலம் 7 மணிக்கு வந்து நின்னுக்கிடுவேன். யாராச்சியும் கிடெச்சா அன்னைக்கு 2000 கிடைக்கும். ரூம் சார்ஜ், போலீஸுக்கு கொடுத்தது போக கையில் 800 மிஞ்சும். இன்னொரு ஆள் கிடெச்சா நல்லது. இல்லை அதை எடுத்துகிட்டு 9மணி பஸ்ஸில் வீட்டுக்கு போயிடுவேன். சீக்கிரம் வந்தா நிறைய சம்பாதிக்கலாம். என்னொத்தவங்க பகல்பூரா சுத்தீட்டு. ஆனா ஏஜென்ட் சிலவு ஆகும். மூணுநாளா மழை வெறும் கையோட திரும்பிப் போரேன்.”

“அப்ப நீங்க தொழில் செய்யரீங்களா? சொல்லவேயில்லை?” “வந்ததும் சொல்லி அறிமுகப்படுத்திக்க இதென்ன கலெக்டர் உத்யோகமா இல்லை ஏர்ஹோஸ்டஸ் மாதிரி யூனிஃபாரத்தை வச்சு புரிஞ்சிக்க முடியுமா. நான் இதுதான் செய்யரேன்னு சொல்லீட்டு வந்து உதவி கேட்டா செய்வீங்களா? இப்பவே வெளீய போகச் சொல்லுவீங்களோன்னு பயமா இருக்கு. வந்திட்டேன், காலேல நிச்சயம் போய்டுவேன். உங்களை தொந்திரவு செய்ய மாட்டேன். நம்புங்க. போட்டுகிட்ட துணிய துவச்சுக் கொடுத்திட்டுப் போவேன்.” “அப்படி இல்லை. ஆனா இப்படீன்னு எதிர்பாக்கலை.”

வெளிய வந்து திரும்ப நின்னுக்கரேன். எங்கே பாத்தாலும் கும்மிருட்டு. அவள் இருக்கும் ரூமில் அகல் விளக்கு. அவள் தொழில் அவளுக்கு இருளைத் தந்துட்டாலும் அவளை நாடும் பலருக்கு அவள் மூலம் வெளிச்சம் கிடைப்பதை சொல்கிரதா பட்டது. டிமாண்ட் எண்ட் சப்ளை. ஒண்ணில்லேன்னா இன்னொண்ணு இல்லை. இவள் வழங்குவது உலகத்தின் ஓல்டெஸ்ட் தேவைய பூர்த்தி செஞ்சு தரும் சேவையாச்சே. என்ன செய்தாலும் இதை அழிக்க முடியாது. பூதுப்புது ரூபம் எடுக்கும். பாவம், என்ன கஷ்டப்படராளோ? இன்னைக்கு நன்னா தூங்கட்டும். நாம இவள் போனப்பரமும் தூங்கிக்கலாம். எதுக்கு இப்படி ஒரு தொழிலச் செய்யணும்? என்ன கட்டாயமோ? அதெல்லாம் கேட்டு தெரிஞ்சிண்டு என்ன செய்ய? பாவம். இப்பெல்லாம் போன் வச்சிண்டு நெட்டில் கஸ்டமர்ஸை தேடிப்பிடிச்சு என்னெல்லாமோ நடக்கரது. டெக்னாலஜி தாராளமா புழங்கும் தொழிலாப் போச்சு, இன்னுமா முட்டுச் சந்தில், பஸ் ஸ்டேண்டில் நின்னுண்டு ரிஸ்க் எடுத்துண்டு?

அதுக்காக நீ இப்படியெல்லாம் செய்யலாம்னு தொழிலை வ்ருத்தி செஞ்சுக்க நாமளா சொல்லித் தரணும்? முடிஞ்சா இவளை இதை விட்டூட்டு வேற யோக்யமான எதையாவது செஞ்சு நல்ல வாழ்க்கைக்கு திருப்பி விட்டாலாவது நல்லது, போய் பேசுவம்னு திரும்பரேன், பின்னாடியே நிக்கரா. இவள் எப்போ எழுந்து வந்தா? கரென்ட் போனதும் இருட்டில் தனியா ஒருக்க பயந்துண்டு வந்துட்டாளோ? இத்தனை கிட்டக்க! இருட்டைக் கண்டு இவளுக்கென்ன பயம்?

நான் சட்டுன்னு திரும்பினதை அவளும் எதிர்பாக்கலை. “நீங்க ஏன் நின்னிட்டிருக்கீங்க வந்து படுத்துக்கலாமே. என்னால் உங்க தூக்கம் கெடணுமா?” “தரையில் படுக்க ஜமுக்காளம் வேணும். அது கட்டிலில் விரிச்சிருக்கு”. “எங்கூடவே கட்டிலில் படுத்துக்கலாமே. உங்ககிட்டே காசு கேக்க மாட்டேன்”. என் கண்ணோட கருப்பில் அவள் மட்டுமே தெரியும்படியா கிட்டக்க நின்னுண்டு அவள் கண்ணால் என் விழியில் தெரிஞ்ச அவள் பிம்பத்தை பாத்துண்டே கேக்கரா. என்ன தோணித்தோ, “வேண்டாம். நீ போய் படுத்துத் தூங்கு”. இயல்பா ஒருமை வந்தது! “சரீ”ன்னு போயிட்டா.

மறுநா கார்த்தால அரைத் தூக்கமா கண்ணத் திறப்பமா வேண்டாமான்னு யோசிக்கரப்போ போட்டுண்டதை கழட்டி துவச்சு கொடியில் உணத்தி தன்னுதை உடுத்திண்டு கிளம்பிண்டிருக்கா. வராண்டாவுலேயே படுத்துண்டுட்ட என்னை லேசா தட்டி எழுப்பி “ரெம்ப தேங்க்ஸ் நான் கிளம்பரேன், இந்த உதவிய என்னைக்கும் மறக்கமாட்டேன்”. “பை, ஆல் தி பெஸ்ட்.” முணுமுணுக்கரேன். காதில் நிச்சயம் விழுந்திருக்காது.

இது நடந்து 15 வருஷமாச்சு. எனக்கும் கல்யாணமாகி மதுரைக்கே வேற வேலை மாத்திண்டு வந்தாச்சு. 7 வயசில் ஒரு பையன். என் மனைவி ஹவுஸ் வொயிஃப். நிறைவான வாழ்க்கை.

கஸ்தூரிய மனசை விட்டு விலக்கிக்கத்தான் தெரியலை. அப்பப்போ விரும்பி வரவழைக்கும் கனவா மாறிப் போனாள் அவள். கனவில் வருபவள் அன்னைக்கு அவள் தன்னைத் தர முன்வந்தும் நான் மறுத்து வேண்டாம் என சொன்னதை நினைத்து மனசு நொந்து போகும். பலதடவை ஞாபகப்படுத்தி வாட்டி எடுக்கும். பகல் இரவுன்னு பேதம் பாக்காம மனதளவில் அவள் என்னிடம் திரும்ப ஒருக்கா கூப்பிடுவதுபோலவும், அதுக்கு வேண்டாம்னு சொல்லாம ஆசை தீர நடத்திக் காட்டி அனுபவித்து! தூக்கத்தில், திரண்டுவரும் பகல் கனவுகளில் கஸ்தூரியோட குடுத்தனம் செஞ்சுண்டு.

அவள் தப்பே செய்யலை. தப்பு செய்வது என் குரங்கு மனம்.