ஞானப் பழம் (2 of 2)

 ஞானப் பழம் (2 of 2) 

I wanted my friends here not to miss this hilarious story.🙏💐

குருக்கள் மாமா பெரீசா குண்டாப் போட்டுட்டர். ஆரம்பிச்ச வேலை பிசுபிசுத்துப் போச்சு. அம்மாக்கு பதில் சொல்லியாணம். இந்த பொண் மேலே அநாவசியத்துக்கு ஆசைய வளத்துண்ட மனசுக்கும். பேன் மட்டுமில்லாம எல்லாமே சுத்தித்து.

நெட்டில் ஒளவையார்னு தேடினா சுட்ட பழம் சுடாத பழம் கதை வந்தது. “ஞானப் பழம்” ஒளவையார் எழுதலை. அப்போ? “திருவிளையாடல்” சினிமா பத்தித் தேட. கண்ணதாசனும் சங்கரதாஸ் சுவாமிகளும் எழுதி கேவி மஹாதேவன் ம்யூசிக்கில் சுந்தராம்பாள் பாடினதாம். ஒரிஜினல் பாட்டும் காட்சியும் யூ ட்யூபில் மனசை கொள்ளை கொண்டது. கோச்சுண்டு மலைமேல் போய் நின்னுட்ட முருகப் பெருமானை ஒளவையார் பாட்டி தாஜா பண்ணி கையிலாயத்துக்கு அழைச்சிண்டு வர பாடினதா கற்பனை. மலைலேந்து இறங்கலை.

அது எப்படி வேணாப் போட்டம். ஜெயந்தி மேட்டர்? ஏன் கல்யாணமே வேண்டாம்கிரா? MBA படிச்சுட்டு கல்யாணம் செஞ்சுக்காமலா? MBAக்கும் கல்யாணத்துக்கும் என்ன சம்பந்தம்? இப்பவே பட்டை பட்டையா இட்டுண்டு! சாமியாரா போப் போராளா? 40 வருஷம் போனா அசப்புலே சுந்தராம்பாள் மாதிரியே இருப்பள். கல்யாணம் செஞ்சுண்டு பக்கத்துலே நின்னா நன்னா இருக்குமா? கற்பனை செஞ்சேன். நன்னா இல்லை. ஆனா நாமளும் 40 வருஷம் கழிச்சு எப்படி இருப்பம்? அதுவும்னா கற்பனையில் வரணும்! ரிப்பீட் பாத்தப்போ ஓகே மாதிரி பட்டது.

பழநி முருகன் வேணும்னா பிடிவாதமா இருக்கலாம். இந்த ஜெயந்தி மனசைக் கரைச்சுக் காமிக்கணும். கல்யாண ஆசை வரப் பண்ணனும். எங்க பிராதரியிலேயே 30 வயசுக்குள் கல்யாணம் பண்ணிண்டவன்னு பேர் எடுக்கணும். அத்தை பையன்போல் அகண்ட பிரம்மச்சாரி ஆகிடப் பிடாது.

சீக்கிரம் எழுந்து குளிச்சுட்டு பைக்கில் மயிலம் கோவிலுக்கு வந்தாச்சு. வண்டிய கீழே விட்டூட்டு அர்ச்சனை தட்டோட படியேறி பவ்யமா. மேலே மாமா பிரஸாதம் தரச்சே பாக்கரர். “இன்னும் ஊருக்கு கிளம்பலை?” “மாமா என் பேருக்கு ஒரு அர்ச்சனை, என் மனசில் இருப்பது நிறைவேறணும்.” செஞ்சுதரார். பிரதக்ஷணமா வந்துட்டு திரும்ப அவரண்டை. “பேசணுமே!” வரார். பிரஹாரத்தில் உக்காந்துண்டு “சொல்லு”. ஆரம்பத்லேந்து சொல்லி, “இதுக்குத்தான் வந்தேன், நீங்கதான் உதவணும்.” “அதெப்படி? அதெல்லாம் கைகூடாது, கிளம்பிக்கோ”. முறைச்சுப் பாக்கரேன்.

“இப்பத்தான் மனசில் இருக்கும் விஷயம் நிறைவேறும்னு சுப்ரமண்ய சுவாமிகிட்டே அர்ச்சனை பண்ணி தட்டை நீட்டினேள். இப்ப கைகூடாதுன்னா என்ன அர்த்தம்? தொழில் தர்மம்னு இருக்கோன்னோ?” “டேய்! நான் கோவில் குருக்கள், நீ சொல்லரதை செய்ய முடியாது”. “தப்பா செய்யச் சொல்லலை. அவாத்து அட்ரெஸ் தாங்கோ, காலேஜுக்கு எப்பப் போவான்னு தெரியணும். லேடி சாமியாரை போகத் மசியவைக்க என்ன செய்யணும்? சொல்லித் தரணும்”

“அவள் விரும்பராப்போல் நீ மாறணும். உனக்கும் முருகப்ப்ரீதி ரெம்பன்னு காமிக்கணும். கல்யாணம் செஞ்சுண்டா அவள் பக்திக்கு இடையூறு வந்திடாதுன்னு நம்ப வைக்கணும்”. “இதெல்லாம் செஞ்சா கைகூடுமா?” “யார் கண்டா? இப்பத்தைக்கு இதான் தோணித்து. ஆரம்பி, போகப் போக ஐடியா வரும் எடுத்துக் கொடுக்கரேன். இப்ப போய்க்கோ, ஜோலி இருக்கு!”.

ரூமுக்கு வந்துட்டேன். வழீலே வீபூதி பொட்டலம், சந்தனம், குங்குமம். வந்தா மாமா மெஸ்சேஜ். க்ரிப்டிக்கா. மனுஷர் டேலன்ட் அசத்தித்து. “என்ட்ரி 0830 எக்ஸிட் 1530. திருவக்கரை போஸ்ட் ஆபீஸ், செவ்வாய் மலை.” மொதல்ல அவள் காலேஜ் டயம். திருவக்கரையில் அவாம் எங்கேன்னு சொல்லிட்டர்,. சமத்து மாமா. செவ்வாய்மலைன்னா? சட்டுன்னு புரிஞ்சது. செவ்வாய் கிழமை முருகனுக்கு உகந்த நாள். மலைக்கு வருவளோ? கார்த்தாலேயா, சாயங்காலமா? காலேஜுக்கும் போவா. இன்னைக்கு சண்டே. மணி 12. சின்னதா ஒரு தூக்கம் போட்டுட்டு திருவக்கரை போய்ட்டா?

3 மணிக்கு அலாரம் வச்சு எழுந்து குளியல் போட்டு விபூதி குழைச்சு பட்டையா இட்டுண்டாச்சு. பூணலால 3 ஸ்ட்ரெயிட் வரிகளா பண்ணிண்டாச்சு. சந்தணம் நன்னா இல்லை. இட்டுண்டதும் மஞ்சளா இளிக்க. நடூலே ரெட் டாட். வேஷ்டீ கொண்டுவரலை. பேன்டை மாட்டிண்டு திண்டிவனம் கடைத்தெருவில் ஒரு வேஷ்டி வாங்கி பேன்ட் மேலையே சுத்திண்டேன். கடைக்காரன் அசிங்கமா பாத்தான். அவனுக்கென்ன தெரியும் என் நிலமை?

திருவக்கரை வக்கர காளியம்மன் பிரஸித்தம். “முருகனுக்கு அம்மாதானே? எப்படியாவது சேர்த்துவை.” வேண்டிண்டே போரேன். “போஸ்ட் ஆபீஸ் எங்கே?” கோவில் முகப்புலே எதுத்தாப்போல் வந்தவரை கேட்டா “என்ன சார் படிச்சவங்க மாதிரி இருகீங்க சன்டே தபாலாபீஸ் எப்படி? கார்ட் கவர்னா பெட்டிக்கடையில் கேளுங்க.” காமிச்சுத் தந்தர். அவருக்குத் தெரியேண்டாம்னு பெட்டிக் கடையில் “லைம் சோடா.” சுத்தி முத்தும் பாத்துட்டு “முருகன் பாட்டெல்லாம் பாடுவாங்களே ஜெயந்தி மெடம், அவுங்க வீடு எங்கே தெரியுமா?” “தபாலாபீஸ் பின்னாடி. இப்பத்தான் கோவிலுக்குப் போனாங்க”. “எந்த கோவில்?” “அதோ இருக்கே!” வண்டியப் பாத்துக்கன்னு வேகமா நடக்கரேன். வேஷ்டிக்குள் ஜீன்ஸ் தடுத்தது. என்னத்தை செய்ய?

கோவிலுக்குள் டஜன் பேர். வரிசையா போக கம்பைக் கட்டி. தூரக்கே ஜெயந்தி. வெளீலேயே நின்னுக்கரேன். இப்படித்தான் போயாணம். 20 நிமிஷத்தில் வரா. என் முகம் பாக்க, சிரிச்சுண்டே “ஹலோ!” நான் சொல்ல, அவளும் சிரிக்க. போட்ட வேஷம் கலைஞ்சுடப் பிடாதுன்னு குனிஞ்சு ஜீன்ஸ் தெரியாம வேஷ்டிய இழுக்க, இடுப்புலேந்து நழுவி மண்ணில். சரி செய்யரத்துக்குள் அவள் போயாச்சு. வயசுப் பொண்ணை தொறத்திண்டு போவாளா?

மத்தாநா சூர்யா காலேஜ் முகப்பு ஆர்ச்சுக்கு 8 மணிக்கே. செக்யூரிடி ரெண்டு வாட்டி “என்ன வேணும்?” “தெரிஞ்சவங்களைப் பாக்கணும்”. “அப்படித் தள்ளீப் போய் நில்லுங்க”. காட்டின இடத்தில் பாம்பு இருக்கும். போலை. ஸ்கூட்டரில் வருவளா நடந்தா? காலேஜ் பஸ்ஸா? யொசிக்கரகச்சே உள்ளே நுழைஞ்ச பஸ்ஸில் விண்டோ சீட்டில் ஜெயந்தி. பாத்துட்டா. நேத்து பாத்த லூசுனு நினைச்சிருப்பள். அதே கெட்டப்பாச்சே! ஜியோமெட்ரிகலி ஸ்ட்ரெயிட்டா யாருமே வீபூதி இட்டுக்க முடியாது. சந்தனப் பொட்டு விண்டு எப்ப வேணும்னாலும் விழும். கைய ஆட்டி வச்சேன்.

செவ்வாய்க் கிழமை கார்த்தாலே 6 மணிக்கு கோவில். வேஷ்டி மட்டும். ஏறி வந்து சட்டைய கழட்டியாச்சு. உடம்பிலும் சாண்டோ சின்னப்பா தேவர் மாதிரி மஞ்சளா கடைச் சந்தனம். என்னைப் பாத்தும் யாருன்னு புரிஞ்சுக்காம விநாயகமூர்த்தி அசட்டையா போயிட்டர். “மாமா நான்தான்!” திரும்பிப் பாத்துட்டு, “ஆஹா! இப்ப வருவள். போய் பேசிடு. விட்டுட்டா அடுத்த வாரம்தான்” சொன்னாப்போல் வந்தாளே மகராசி! சுவாமி கும்ப்டூட்டு அன்னைக்கு விடீயோ எடுத்த ஸ்பாட்டுக்கு கிட்டக்க வந்து நின்னுண்டு “தனதந்த தானன தானா தானா கொலைகொண்ட போர்விழி கோலோ வாளோ”னு கணிர்னு பாடரா. கேட்டுண்டிருந்தேன். மாமா பிரஸாதம் தரப்போ என்னண்டை வராப்போல் வந்து “பாட்டு முடியப் போரது, வா அறிமுகப் படுத்தரேன்.” கூடப் போரேன்.

ஆனா பாருங்கோ கிட்டே போரப்போ அவளுக்குத் தெரியாம என் காலை இடறி விட்டவர், நான் நிலைகுலைஞ்சு விழப்போரப்போ “அச்சச்சோ பாத்து!” பெரீசா கத்த ஜெயந்தி முன்னாடி நகர்ந்து என்னை தாங்கிப் பிடிக்க தப்பிக்கரேன். கல்தரை. பல்லு பேந்திருக்கும். விநாயகமூர்த்திய என்னன்னு திட்ட? அதுவும் கோவிலில்? “ஜெயந்தி, இவர் குமார், தீவிர முருக பக்தர். திருப்புகழ் வித்தகர். நீ சந்திக்க விரும்புவாய்னு நினைச்சேன்.” “அப்படியா!” நமஸ்தே வைக்கரா. இதுக்குமேல் அவர் என்ன செஞ்சுதர முடியும்? சுதாரிச்சுக்கரேன்.

“நன்னா பாடினீங்க. மின்னே ஒரு விடியோ. ‘பழம் நீ அப்பா’ உங்களோடது, செம வைரல். அடிக்கடி அதை ப்ளே பண்ணி கேப்பேன். இந்த வயசில் இத்தனை சாகித்யம்? ஆச்சர்யம். மாமா நீங்க MBA பண்ணுவதாய்.” “ஆமாம். முருகப் பெருமான் எனக்குயிர். திருப்புகழ் பாடுவேளா?” யுதிர்ஷ்டரே! இதுக்கென்ன சொல்ல? அவளே “உங்களைப்போல் குரு கிடெச்சா நல்லது. இந்தூர்தானா? பாத்ததில்லையே!” “நான் சென்னை. வந்த காரியமே வேற. இன்னைக்கு கிளாஸ் போலையா?” “மூட் இல்லை. முருக பக்தரைப் பாத்துட்டேனா, பேசிண்டே பொழுதைப் போக்கிடுவேன். எத்தனை நாள் மயிலத்தில்?”

என்னன்னு சொல்ல? திருப்புகழ் கிளாஸ் எடுன்னுட்டா? “வந்த வேலை முடிஞ்சுதான் திரும்பணும். தெரியலை. தினம் கோவிலுக்கு வரலாம்னு”. “கோவில்லதான் வேலையா?” “அது ஒருத்தரைப் பொருத்து, ஒண்ணும் சொல்ரதுக்கு இல்லை.” “உங்களைப் போல் ஒருத்தரை திருவக்கரையில் பாத்த ஞாபகம். பாத்து சிரிச்சுட்டு குனிஞ்சி யோகா செஞ்சர்” “தெரியலையே! நான் ரெம்ப பிஸி”. “காலேஜுக்கு போலைன்னா சித்தே பெசிண்டிருக்கலாமா?” “பேஷா!” உக்காந்திண்டம். விநாயகமூர்த்தி சக்கரைப் பொங்கல் தந்தர். சாப்டுண்டே “உங்களைப் பத்தி சொல்லுங்கோ. முருக பக்தி எப்படி உண்டாச்சு? அற்புதம் ஏதாவது?” நேத்துலேந்துதான் பக்தி. அற்புதம் இனிமேல்தான்னு சொல்லத் தோணித்து. அதுக்கு பதிலா என்னைப் பத்தி எல்லாம் சொன்னேன். விலாவாரியா. கடைசீலே “நல்ல முருகபக்தையா பொண் கிடெச்சாத்தான் உனக்கு கல்யாணம். அம்மா சொல்லீட்டா!” கண்ணை பெரீசா விரிச்சு என்னை லபக்குன்னு முழுங்கினா. “உங்களைப் பத்தி?”

சொன்னா. ஒரே பொண், அம்மா இல்லையாம். அப்பா வளர்த்தா. முருகனே துணைன்னு வளர்க்கப் பட்டவள். தாத்தா நிலமெல்லாம் வச்சிண்டி ஓஹோன்னு வாழ்ந்த குடும்பம். அம்மா பொனப்பரம், மாமாக்கள் சேர்ந்து எல்லாத்தையும் எடுத்துக்க, அப்பா கஷ்டப்பட்டு காலேஜில் சேர்த்து! நன்னா படிக்கரா. “ஒரு நல்ல வேலையில் அமர்ந்துண்டு அப்பாவை ஆயிசுபூரா உக்காத்தி வச்சு சாப்பாடு போடணும்” ஆசையாம். “என் கந்தன் என்னை கைவிட மாட்டான்”. படிக்கர பொண்ணண்டை கல்யாணம் ஏன் பண்ணிக்கலைன்னு எப்படி? ஆண் துணை வேண்டாம்னு இருப்பது உனக்கு எப்படித் தெரியும்னு கேட்டா? குருக்கள் மாமா சொன்னார்னு போட்டுக் கொடுத்தா நன்னா இருக்காது. ஒண்ணூம் பெசலை. என் கல்யாணத்துக்கு பாக்கரான்னு நான் ஹின்ட் தந்தாச்சு. அவள் தரலை. விட்டுத்தான் பிடிச்சாணம். “நாளைக்கு என்ன வேலை உங்களுக்கு.” கேட்டா. “இங்கே சாயங்காலமா வருவேன்”. சரி 5 மணிக்கு மீட் செய்யலாம்.”

அவள் போனதும் குருக்கள் “என்னாச்சு” “திருப்புகழ் க்ரேஷ் கோர்ஸ் யார் கொடுப்பா?” “கார்த்தாலே வா. வியாக்யானத்தொட புஸ்தகம் தரேன்” கார்த்தாலே வந்து வாங்கிண்டு நெட்ரூ செஞ்சாரது. சாயங்காலத்துக்குள் 2 கத்துக்கணும். ரெம்பவே கஷ்டமா இருந்தது. ஆனா ஜெயந்தி வந்ததும் நடந்ததே வேற.

படியேறி வந்தவள் பாதி தூரத்தில் பாத்துட்டு “வாங்கோ சேர்ந்து போய் தரிசனம் செய்யலாம். ஒரு முடிவெடுத்திருக்கேன். சீட்டுப் போட்டுப் பாக்கணும்.” என்ன சீட்டு வந்ததோ “உங்களோட பெசணும். என்னை கல்யாணம் பண்ணின்டு என் அப்பாவையும் செர்ந்து கவனிச்சுக்க விருப்பப் படும் ஒருத்தரைத்தான் நான் கல்யாணம் செஞ்சுக்கரதா இருக்கேன். அதை உங்களண்டை சொல்லலாமா கூடாதான்னு சீட்டுப் போட்டேன். சொல்லூன்னு வந்தது.” எனக்கோ ஞானப் பழம் நழுவி பாலில் விழுந்து அதுவும் நழுவி என் வாயில் விழுந்தாப்போல் ஃபீல்.

6 மாசத்தில் அவள் படிப்பு முடிச்சதும் அதே மயிலத்தில் வச்சு தாலி கட்டியாச்சு. அம்மாவுக்கு புளகாங்கிதம். விநாயகமூர்த்திக்கும். அவர் முன்னிலையில் நடந்ததே. ஜெயந்தி அப்பா “ரெண்டு வருஷம் போட்டம் அப்பரமா சென்னைக்கு வந்துடரேன்.” அனுப்பிவச்சர். அம்மாவை பஸ் ஏத்தி விட்டூட்டு நாங்க பைக்கில் டபுள்ஸ். 30ஆவது பெர்த்டேக்கு 1 மாசம் மின்னாடி எல்லாம் நல்லபடியா முடிஞ்சது.

மொதராத்திரியப்போ திருப்புகழில் எனக்குத் தெரிஞ்ச ரெண்டை விட்டூட்டு வேற ஏதாவது சொல்லித் தான்னா? நல்லவேளை கேக்கலை. ஆனா வேற ஒண்ணு கேட்டாளே முருக பக்தை! “இப்போ வேஷ்டிக்குள்ள ஜீன்ஸ் இல்லையே!”