மஞ்சள் பூ!!

 Shared from my friend's walll!

💐😎😎

மஞ்சள் பூ!!

==========

பீர்பலின் இந்தக் கதை அழகானது: 

அரசர் ஒரு போட்டி வைக்கிறார். மார்கழி மாதக் குளிர். அதிகாலை நேரம். 4 மணி. யார் ஒருவர் கழுத்து வரை  குளத்து நீரில்  விடியும் வரை நிற்கிறார்களோ அவர்களுக்குப் பெரியதொரு பரிசு உண்டு என்று. யாரும் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. பீர்பல் நான் செய்கிறேன் என்கிறார். சொன்னபடியே நீரில் நின்று பரிசும் வாங்கிக் கொள்கிறார். அரசர் 'எப்படி உன்னால் இதை செய்ய முடிந்தது?" என்று கேட்கிறார். 'அதுவா , வெகு தூரத்தில் எனக்கு அரண்மனை மாடத்தில் எரியும் விளக்கு ஒன்று மங்கலாகத் தெரிந்தது, அது எனக்குப் பக்கத்தில் நின்று கதததப்பு தரும் நெருப்பு என்று கற்பனை செய்து கொண்டேன் ' என்கிறார் பீர்பல் . 

இது எப்படி சாத்தியம் என்று நாம் நினைப்போம். இது சாத்தியம். உயிர் பிழைக்கவே வழியில்லாத extreme situation களில் மாட்டிக் கொண்டவர்கள் இப்படி ஏதோ ஒரு சிறிய கொழுகொம்பைப் பற்றிக் கொண்டு மனதிடத்துடன் உயிர் பிழைத்திருந்திருக்கிறார்கள். நம் உடல், தெம்பை இழந்து கைவிட்டுவிட்டாலும் நம் மனம் சோர்ந்து விடுவதில்லை. அதற்கு மிகச்சிறிய motivation ஒன்று போதுமானதாய்  இருக்கிறது. எங்கே காணினும் இருட்டு, எல்லாப் பக்கமும் கடுங்குளிர் என்ற நிலையில் தூரத்தே கண் சிமிட்டும்  விளக்கு கூட நமக்கு பெரும் தெம்பைத் தரும்.

இங்கிலாந்தில் ஒருவர், நண்பர்களுடன் ஹைக்கிங் செல்லும்போது வழிதவறி நடுக்காட்டில் மாட்டிக்கொள்கிறார். திகில் தரும் அத்துவானக் காடு. சாப்பாடு கிடைக்காது, மிருகங்கள் அதிகம். ஒருவாரம் எப்படியோ உயிர் பிழைத்து தப்பித்து வருகிறார். எப்படி உயிர் பிழைத்தீர்கள் என்று உறவினர்கள் கேட்க  அவர் சொன்னார்: "நான் ஒரு ஒதுக்குப்புறமான இடத்தில் தங்கிக்கொண்டேன் . பசி உயிர் போனது, மிருகங்கள் பயத்தால் வெளியேயும்  வர முடியவில்லை. இரவில் கடுங்குளிர் வாட்டியது. ஆனால் எனக்கு ஒரு நிம்மதி. தினமும் அதிகாலையில் நான் இருக்கும் இடத்தின் அருகே ஒரு மரத்தில் ஒரே ஒரு மஞ்சள் பூ தவறாமல் பூக்கும். அதுதான் எனக்கு வாழ்வின் மீதான நம்பிக்கையை உயிர்ப்புடன் வைத்திருந்தது. அந்தப் பூவைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் எனக்கு நம்பிக்கை , நேர்மறை எண்ணங்கள் பிறந்தன. அதுவும் சூரிய உதயத்துடன் இணைந்து அந்த மலர் என்னிடம்,'பயப்படாதே , வாழ்வின் மீது உறுதி வை' என்று அனுதினமும் சொல்லியது. எப்படியும் இங்கிருந்து வெளியே போய்விடுவோம் என்று காத்திருந்தேன்"

 சாரா என்ற அமெரிக்கப் பெண் தன் சகாக்களுடன் ஈரான் நாட்டில் ஹைக்கிங் செய்து கொண்டிருக்கிறார். தவறுதலாக restricted area விற்குள் நுழைந்து விடுகிறார். இவள் ஓர் உளவாளி என்று சந்தேகித்த ராணுவம் அவரை சிறையில் அடைக்கிறது ஒரு வருடம் தனிமைச் சிறையில் கழிக்கிறார். விடுதலை ஆன பின் தன் தனிமைச் சிறை அனுபவத்தை  இப்படிச் சொல்கிறார். "தனிமையில் எனக்கு சில நாட்களில் பைத்தியம் பிடித்துவிடும் போலத் தோன்றியது. ஆனால் எனக்கு சில நாட்களில் நண்பர்கள் கிடைத்து விட்டார்கள். ஆமாம். தினமும் காலை மற்றும் மாலை வேளைகளில் சிறை ஜன்னல்கள் வழியே சூரிய வெளிச்சம் சிறையின் குறுக்கே ஒளிக்கோடு போடும். அதில் சின்னச்சின்ன  தூசு தும்புகள் அலைபாயும். அவை தான் என் நண்பர்கள், சொந்தங்கள். அவை ஒன்றை ஒன்று முட்டிமோதுவது அவை தங்களுக்குள் உறவாடுவது போல இருக்கும், அவை எனக்கு ஏதோ ஒரு செய்தியை சொல்லிக் கொண்டிருந்தன, அவைகளுடன் சேர்ந்து நானும் விளையாடினேன். வெளிச்சம் மறைந்ததும் அவை விடைபெற்றுப் போய் விடும். மீண்டும் அடுத்தநாள் அவைகளின் வருகைக்காகக் காத்திருப்பேன்."

வாழ்க்கை அத்தனை கொடுமையானது அல்ல நட்புகளே. இட்ஸ் ஆல் இன் பெர்ஸ்பெக்டிவ் . நம்மை அத்துவானக் காட்டில் தள்ளினாலும் நமக்காக ஒரு மஞ்சள் பூவை அதிகாலை அனுப்பி வைக்கிறது வாழ்க்கை. அதே போல மிகச் சிறிய motivation தானே , இதை நாம் செய்யாவிட்டால் என்ன என்று சும்மா இருந்து விடாதீர்கள். சில சமயம் ஓர் எளிய பரிசு, சிறிய வெகுமதி அல்லது மனம் நிறைந்த நன்றி அல்லது பாராட்டு ,சிறிய அங்கீகரிப்பு தாங்கிய புன்னகை சம்பந்தப்பட்டவர்களை கொழுகொம்பு போல் தாங்கிப் பிடித்து மேலேற்றும் வல்லமை கொண்டது. நம் அம்மா தானே, நம் அண்ணன் தானே, நம் மனைவி தானே , appreciate செய்யாவிட்டால் என்ன என்று இருக்காதீர்கள். 

எனக்குப் பிடித்த quote இது : "If you liked reading a book, for heavens sake, write up an email to the writer and express your appreciation. Because just before the arrival of your email, the writer would have decided to give up on writing" . செய்வீர்களா?