அன்பு அழகு (Trilogy 3 of 3 – புவி சொல்லுவாள்!)

அன்பு அழகு (சிறுகதை சீசன் – 3)

(Trilogy 3 of 3 – புவி சொல்லுவாள்!) #ganeshamarkalam

IAS பாஸ் செஞ்சு தேராதுன்னில் பயிற்சி முடிச்சு பெங்களூரு ஏர்போர்ட்டில் வந்திறங்கச்சே வாசலில் அம்மா அப்பா வெளிலே எப்போ வருவேன்னு ஆசையா நின்னிண்டிருக்கா. அம்மாவை இறுக்கக் கட்டிண்டேன். அப்பா முகத்தில் அத்தனை பெருமிதம்.

ஹெப்பால் சர்கிள் வரத்துக்குள்ளே ட்ரைனிங்க் எப்படீன்னு விசாரிச்சு தெரிஞ்சிண்டா. போஸ்டிங் தெரிஞ்சுக்க ஆசை. “தூத்துக்குடி கேட்டிருக்கேன்.” தெரிஞ்சதும் பயப்பட்டா. கலவர பூமியாச்சே! “அங்கேதான் நிறைய கத்துக்கலாம், நினெச்சா 2 மணிநேரத்தில் சிவகங்கை, பாட்டியாம்.” சொன்னதும் சமாதானம். 

இன்டர்வ்யூவில் கேட்டா. “எந்த ஒரு விஷயத்தை உனக்குன்னு கிடெச்ச வரமா நினைப்பாய், எப்பாடு பட்டாவது பேணிக் காப்பாத்துவாய்?” “கிடெச்ச வரம்னா என் குடும்பம், அப்பா அம்மா, அவாளை பெற்றவர்கள்!” தயங்காம சொன்னேன். “நம்ம நாட்டில் வேற ஒண்ணும் இல்லையா?” 

“ஒவ்வொருத்தரோட குடும்பம்தான் நாட்டின் ஸ்மாலஸ்ட் யூனிட். அன்பு நிறைஞ்ச உலகம். அதை பாதுகாத்து புதுக்கருக்கு அழியாம பாத்துண்டுட்டா போதும் நாடு சுபிக்ஷமா இருக்கும். இது செல்ஃபிஷா தெரியும். சுயநலத்துலேந்து வரதுதான் பொதுநலம். குடும்பத்தை ஒதுக்கி வச்சுட்டு ஒருத்தனும் நட்டுக்காக சேவை செஞ்சுட முடியாது.” “செலெக்டெட்!” நடுவுலே இருந்த பெண்மணி சொல்ல சிரிச்சிண்டே எழுந்து வந்தேன். என்கிட்டேயேவா? 

இப்போ அப்பா காரோட்டிண்டு போரர், அம்மா மடீலே ஒரு டிஸ்ட்ரிக்ட்டை நிர்வகிக்கப் போர கலெக்டர் சுகமா தலையைச் சாச்சுண்டு ஜெயநகர் போரச்சே பல விஷயங்கள் என் மனசில் சினிமாப் படம்போல் ஓடித்து.

எங்காத்தில் அன்பு நிறம்பி வழியும். அம்மாவாத்தில் அவள் ஒரே பொண். அப்பாவாத்தில் அவர் ஒரே பையன். நான் இவாளுக்கு ஒரே குழந்தை. அதுனாலேயா? ஒவ்வொரு நாளும் இவா இவாளுக்குள்ளேயே நடந்துக்கற விதம் எனக்கு ஒரே ஒரு விஷயத்தைத்தான் சொல்லித்தந்தது. எல்லார்கிட்டேயும் அன்பா இருக்கணும்னு. 

யாராத்துலேயும் நடக்காதது எங்காத்தில் நடக்கும்.

தாத்தா பாட்டி சிவகெங்கையிலேந்து வந்தா வழக்கமா என்ன எதிர் பாக்கலாம்? ஒரே பேத்தீன்னு என்னை அள்ளி வச்சு கொஞ்சுவான்னுதானே! அதுபாட்டுக்கு அது. நிறைய பக்ஷணம், புதுப் பாவாடை. பொம்மைகள். ஆனா பாட்டி இந்த வயசிலேயும் அப்பாவா ஆசையா விசாரிப்பது, கொஞ்சறது, ஆபீஸ்லேந்து வந்தவரை பக்கத்தில் உக்காத்திவச்சி சாதம் போடரதுன்னு நானும் அம்மாவும் தள்ளீ சோபாவில் உக்காந்துண்டு புஸ்தகத்தால் மறைச்சிண்டு லேசா கண்ணை உசத்தி வேடிக்கை.

விவரம் தெரிஞ்சதும் “என்னம்மா பாட்டியும் தாத்தாவும் உன் முன்னாடியே இப்படி செய்யரா?” கேப்பேன். “என்ன செஞ்சுட்டா? அவா குழந்தையை ஆசையா சீராட்டி பாராட்டி சந்தோஷப்பட்டுக்கரா. பிரிஞ்சு வந்துட்டாரே!! நான் உன்னை கொஞ்சலையா? எவ்வளவு வளர்ந்துட்டாலும் அவாளுக்கு அவர் குழந்தை. நான் கல்யாணம்தான் பண்ணிண்டிருக்கேன். உங்கப்பாவை தத்தெடுத்துக்கலை”. தன்னை அறியாம எனக்கு சில பாடங்களை இப்படி சொல்லித் தந்துடுவா. 

இவள் அம்மா அப்பா நங்கநல்லூர்லேந்து வந்தா? கேக்கவே வேண்டாம்! அந்தத் தாத்தா மட்டும் அப்பாவை ஒரு நண்பனா, பிள்ளைக்கு மேலே நடத்தினதுக்கு காரணம் ரொம்ப நாளைக்கப்புரம் தெரிஞ்சிண்டேன். அதுவும் புஸ்தகத்துலே இல்லாத பாடம்.

அப்பா கிட்டே ஏதாவது ப்ராப்ளம்னு போய் அட்வைஸ் கேட்டா சொல்லிட்டு எதுக்கும் அம்மாகிட்டே கேட்டு நடந்துக்கோம்பர். அம்மாவோ, சரியான அறிவுரை தந்துட்டு நின்னுடாம, அப்பாவையும் ஒரு வார்த்தை கெட்டுடலாம்னு அழைச்சிண்டு போவா. “என்னைவிட அப்பா நல்லா கெயிட் செய்வர்” அம்மாவும், “நான் சொல்ரது கிடக்கட்டும், அம்மா என்ன சொல்ரா கேக்கலாம், வா” அப்பாவும். இத்தனை ம்யூச்சுவல் ரெஸ்பெக்ட் எத்தனை பெற்றோர்களுக் கிடையில்?

என்ன ஆச்சுன்னே தெரியலை. 9த் படிக்கரச்சே வயித்தில் ஷார்ப்பா வலி. ஸ்கூல் டீச்சர் பாத்துட்டு உதவினா. கார் வச்சுக் கொடுத்து ஆத்துக்கு அனுப்பிட்டா. ஆத்தில் இருந்த அப்பா, மிரண்டு போய் அழுதுண்டே வந்த என்ன ஆசையா உள்ளே அழைச்சிண்டு போய் ஆகவேண்டியதை செஞ்சு, குடிக்க ஹார்லிக்ஸ் போட்டுத் தந்து அப்புரமா சித்தே சகஜ நிலைமைக்கு வந்ததும் அம்மாவுக்கு சொல்லி. அன்னைக்கு ஒரு விஷயம் விளங்கித்து. அப்பாக்குள்ளே அத்தனை பெரீய அம்மா ஒளிஞ்சிண்டிருந்தது. ஆயுசுபூரா இந்த அம்மாவை மறக்கப் பிடாது.

நானும் அம்மாவும் ஃபோரம் மாலில் அப்பாக்கு பொறந்தநா வரதேன்னு சட்டை வாங்கிண்டிருந்தோம். சர்ப்ரைஸா இருக்கட்டும்னு வந்ததும் வாங்கப் போவதும் அவருக்கு தெரியாது. எஸ்கலேடரில் போரச்சே சில பசங்க நிக்காம படி கூடவே ஏறிண்டு என் மேல் இடிச்சி மோசமா ஒரு கமென்ட் அடிக்க, ரெண்டு எட்டில் அவா ஸ்பீடுக்குப் போன அம்மா ஒருத்தன் சட்டையைப் பிடிச்சு நிறுத்தி கன்னத்தில் ரெண்டு விளாச, சுத்தி நின்ன கூட்டம் கைத்தட்டித்து, உதவிக்கும் வந்தது. நம்ப அம்மாவா, இல்லை அவளுக்குள் ஒளிஞ்சிண்டிருந்த அப்பாவா? யார் வெளீலே வந்து அதை செஞ்சு காட்டினது?

காலேஜில் என்னை கருப்புன்னா. ஃபேர்னெஸ் க்ரீமெல்லாம் சஜெஸ்ட் செய்ய ஆரம்பிச்சா. ஆத்தில் மூட் அவுட் ஆகி உக்காந்திருக்கப்போ அம்மாதான் தானும் தன் தோல் கலர் நினைச்சு அழுததையும் சொல்லி “ஒருநா உங்கப்பா மாதிரி ராஜகுமாரன் வந்து கொத்திண்டு போயிட்டான்”. அவா ரெண்டு பேரும் காதலிச்சு கல்யாணம் செஞ்சுண்டதை சுந்தர காண்டம் மாதிரி அடிக்கடி கண்களில் பக்தியும் சந்தோஷமும் ததும்ப சொல்லுவள்.

ஒருக்கா நாங்க பேசிண்டிருக்கோம், அப்பாவும் சேர்ந்துண்டர். “என்ன ஊர் வம்பு? இன்னைக்கு படிப்பில்லையா? சமையல் கிடையாதா? வெளீலே அழைச்சிண்டு போகட்டுமா?” “இல்லைப்பா! நீ பப்பில் பீர் குடிச்ச அழகை சொன்னா”. “அட, இன்னுமா ஞாபகம் இருக்கு?” “ஏன் உங்களுக்கு ஞாபகம் இல்லையா?” அம்மா கேக்க, “ஏன் இல்லை, நீ குடிக்கரா மாதிரி உதட்டை உரசிட்டு என்கிட்டே தந்தாய், அதே இடத்தில் என் உதடு படணுமேன்னு ஜக்கை ஜாக்கிரதையா பிடிச்சிண்டு, யாரும் பாத்துடப்பிடாதுன்னு எத்தனை கஷ்டப்பட்டேன்?” 

இன்னொண்ணும் சொன்னர். “அன்னைக்கு பல அழகான பொண்களோட சுத்தக் கிளம்பினேன். ஆனா உங்கம்மா மேல வச்ச கண்ணை எடுக்க முடியலை” சொல்லிட்டு “புவி, உன் அழகை மெச்ச, உன் உணர்வுகளை புரிஞ்சுக்க, உன்னை பொக்கிஷமா நாங்க பாத்துக்கரா மாதிரி காலம்பூரா பாத்துக்க ஒருத்தனை தேடிப் பிடிப்பது எங்க வேலை”.

எல்லா பொண்களுக்கும் அப்பா மாதிரி பையன் வேணும்னு. ஃபாதர் ஃபிக்ஸேஷன்! அகடெமீயில் என் கூட ட்ரைனிங்க் வந்த ஜெயகுமார் என்னை இம்ப்ரெஸ் செஞ்சான். வலிய வந்து பேசுவான். கண்ணில் ஆசை கொப்பளிக்கும். “எங்கே போஸ்டிங்னாலும் டச்சுலே இருப்போம்”. அப்பப்போ கூப்பீடறது, மெஸேஜ் அனுப்பரது, அவாத்து விசேஷத்துக்கு பத்திரிகை வரும். அவன் விருப்பம் தெரிஞ்சது. என் விருப்பத்தை சொல்லலை. இவா மாதிரி நானும் காதல் கல்யாணம் செஞ்சுக்கலாம். காமிச்சு இவனைத்தான் பண்ணிப்பேன்னு சொன்னா தடுக்க மாட்டா. இத்தனை அன்பான பெற்றோரை விட என்னால் நல்ல செலக்ஷன் செஞ்சுட முடியுமா?

ஏர்போர்டுலேந்து ஜெயநகர் வரத்துக்கு ஒண்ணரை மணிநேரம் ஆச்சு. அதுலேயும் அப்பா ஓட்டர ஸ்பீடுக்கு இன்னும் ஆகும். அழைச்சிண்டு போரச்சே சொல்லுவர், “ஐ ஏம் டேகிங்க் ப்ரெஷியஸ் கார்கோ. எப்படி அஜாக்கிரதையா ஓட்டறது?” கலெக்டருக்கு சாரதியோட வெள்ளை அம்பேசடர் கார். இல்லை மாருதி ஸ்விஃப்ட், ஏதாவது ஹ்யுண்டாய் செடன். பின் போஸ்டிங்க் கன்ஃபெர்ம் ஆச்சுன்னா இவாகூட இருக்கப்போரது கம்மீன்னு தெரியும்.

வீட்டுக் கிட்டே போரப்போ “நல்ல வரன் வந்திருக்கு, நாளைக்கு பொண் பாக்க வரா. என்ன சொல்ராய்?” திடுக்குன்னுது. இந்த வேலையில் சீக்கிரம் கல்யாணம் எப்படி சாத்தியம்? அதுவும் மாப்பிள்ளை நான் இருக்கும் ஊருக்கு வருவானா? பிரிஞ்சு வாழ்ந்துண்டு வீக்கெண்ட் தாம்பத்யத்துக்கு ஓகேவா? “எதுக்குப்பா அவசரம்? யோசிக்கலாமே?”

அம்மாதான் “பையனைப் பாரு, பிடிச்சா எங்கேஜ்மென்ட் வச்சுக்கலாம், அப்புரமா தோதுப்படரச்சே கல்யாணம். இடைப்பட்ட சமயத்தில் ஒருத்தரை ஒருத்தர் புரிஞ்சுக்கலாம். காதலிக்கலாம். இந்த பிரியட் அத்தனை இனிமை. மிஸ் பண்ணிடாதே”.

ஜாதகத்தைப் பார்த்தேன். பேர் சங்கமேஸ்வரன். பாலக்காடு. என் பாட்டி சைட்.  பீஈ முடிச்சுட்டு IAS பண்ணிண்டிருப்பதா போட்டிருக்க நம்ம ஜாதீடோய்னு தோணித்து. “போடோ அனுப்பினா, எங்கே வச்சேன்னு தெரியலை, அதான் நாளைக்கு வராளே!” 

“அப்பா. எப்பவும்போல சிம்பிளா நிப்பேன், பூ மட்டும் வச்சுக்கரேன், பெரீசா அலங்காரம் மாட்டேன். இப்படி ஒரு திருவிழா நடக்கப் போரதுன்னு தெரிஞ்சு எல்லா தாத்தா பாடியையும் வரவழைச்சிருக்கா அம்மா.  நங்கநல்லூர் பாட்டி தன் கழுத்துலேந்து செயினை கழட்டி “நீ போட்டுக்கோ”ன்னா. உடனே சிவகெங்கை பாட்டி கிராண்டா ஒரு வைர அட்டிகை தந்து “இதையும் மாட்டிக்கணும் இல்லைன்னா கோவிச்சுப்பேன்!” சரிதான்

சரியா 4 மணிக்கு வந்தது ஜெயகுமார் எங்கிர சங்கமேஸ்வரன். அவனுக்கு வச்ச பேர் தெரியாது. ரெகார்ட்லேயும் இல்லை. ஜெயகுமார்னுதான் ஸ்கூல் ரெகார்டில் இருக்காம். ஜாதகத்தில் மட்டும் தாத்தா பேர்தான்னு. என்னைப் பாத்ததும் சிரிக்கரான். பாக்கபோறது நான்னு தெரியுமாம். இப்படி ஒருத்தனோட நான் டச்சில் இருப்பதை கண்டுபிடிச்ச அப்பா, இவனை தேடிப்பிடிச்சு விசாரிச்சு நல்ல வரனா இருக்குன்னு கூட்டிண்டு வந்துட்டர். 

“புவி செல்லம், நீ எங்களுக்காக காதலிச்சு கல்யாணம் செஞ்சுக்க மாட்டாய்னு தெரியும். பார்த்தேன். உனக்கு பிடிச்சவனையே உனக்கு ஏன் பாக்கப்பிடாதுன்னு அம்மாதான் ஐடியா தந்தா. பரிபூரணமா விசாரிச்சதும் சென்னைக்கு போய் மாப்பிள்ளையை பார்த்தேன். உன்னைத்தான் பண்ணிப்பேன்னு அவாத்தில் சொல்லிட்டு அடுத்து என்ன செய்யலாம்னு கலங்கிண்டிருந்தவரை ஈஸியா லவுட்டிண்டு வாந்தாச்சு”.

சின்ன வயசுலேந்து அன்பா எல்லாத்தையும் பாத்து பாத்து செய்யர அப்பா இதை செய்யமாட்டார்னு நினெச்சது எத்தனை தப்பு?. அப்பா நெஞ்சில் சாஞ்சிண்டேன். கேட்டது என்னவோ அம்மாவோட ஹார்ட்பீட்.

லேடீஸெல்லாம் உள்ளேந்து சாப்பிட பண்ணி வச்சிருந்த ஐடங்களை எடுத்துண்டு வரச்சே, நங்கநல்லூர் தாத்தா சங்கமேஸ்வரன் தோளில் கை போட்டுண்டு என்னத்தையோ சீரியஸா பெசிண்டிருக்கர். “மாப்பிள்ளையோட மாப்பிள்ளை கிட்டே அப்படி என்ன பேச்சு?” அம்மா கேட்டுட்டாள். “என் பொண்ணை எங்காத்து மாப்பிள்ளை பாத்துக்கரா மாதிரி அவன் பொண்ணை நீங்க பாத்துப்பேளான்னு கேட்டேன்” “அதுக்கு அவர் என்ன சொல்ராராம்”. கேட்டிண்டிருந்த எல்லொரும் மாப்பிள்ளை பதிலுக்காக காத்துண்டிருக்கா. 

ஜெயகுமாருக்கு எங்காத்தில் வச்ச ஃபர்ஸ்ட் பரிக்ஷை. கடவுளே! பாஸாகணும்!

“தேராதுன்னில் புவியோட பழகரச்சே ரொம்பவே பிடிச்சது அவள் எல்லார் கிட்டேயும் அன்பா நடந்துண்ட விதம். என்னைப் பாத்துக்க இப்படி ஒரு மனவி வேணும்னு தீர்மானிச்சேன். இப்படி ஒரு மனைவி அமைஞ்சா அவளை எப்படி பாத்துக்கணும்னு அன்னீலேந்து யோசிச்சு வச்சிருக்கேன். நீங்க யாரும் கவலைப்படாதீங்கோ!"

பல ரூபத்தில் வெளிப்படும் அன்பு அத்தனை அழகு?

உண்மையான அன்பை இதயத்தில் வச்சுக்கணும். ஆனா பூட்டி வைக்க முடியாத வஸ்துனா! வெளிப்பட்டுடும். உள்ளே இருகச்சேயே அழகு. அதுவே இப்படி பல வண்ணங்களில் வெளிப்பட்டு பிரத்தியாரை நாம நேசிக்கரவாளை ஆச்சர்யப் படுத்தரப்போ இன்னும் பலமடங்கு அழகா தெரியும்.