ஶ்ரீ மஹா பெரியவாளின் திவ்யமங்கள சரித்ரம் – 38

ஶ்ரீ மஹா பெரியவாளின் திவ்யமங்கள சரித்ரம் – 38

[பாட்டிகள் மஹாத்மியம் – அப்பளப்பாட்டி, ஸுமங்கலிப் பாட்டி, ஸீதம்மா பாட்டி, ரிஷிவந்தியம் பாட்டி]

பெரியவாளிடம் அந்த ஏழைப் பாட்டிக்கு அப்படியொரு பக்தி. பரம ஏழையான பாட்டி பெரியவாளிடம் அப்படியொரு பக்தி கொண்டவள்.

“இப்போ… எங்க ஜாகை?….”

“பட்டணத்துக்கு [மெட்ராஸ்] வந்துட்டேன். அப்பளாம், வடாம் பண்ணி ஏதோ… வித்து பொழைப்பு நடந்துண்டிருக்கு பெரியவா…”

“பாட்டிக்கு ரெண்டு பொடவை, கம்பிளி போர்வை, மெட்ராஸ் போறதுக்கான பஸ் சார்ஜ் எல்லாம் குடுத்துடு”

பாரிஷதரிடம் உத்தரவிட்டார். எல்லாம் வந்ததும், பாட்டி பக்கம் நகர்த்தினார். பாட்டிக்கு பரம ஸந்தோஷம்!

“பெரியவா….. ஒரு மடிஸஞ்சி கெடைச்சா தேவலாமா இருக்கும்..”

பெரியவாளின் கண்ஜாடையில், மடிஸஞ்சி எங்கிருந்தோ தேடி எடுக்கப்பட்டு, பாட்டிக்கு தரப்பட்டது.

“பெரியவா கையால…. ஒரு ருத்ராக்ஷ மாலை…”

பாரிஷதர் கொண்டுவந்த ருத்ராக்ஷ மாலையை, தன் திருக்கரத்தால் தொட்டு ஆஶிர்வதித்து, அழகான புன்னகையுடன் பாட்டியிடம் தந்தார்.

“அப்பனே! ஜபமாலை தந்த என் ஸத்குருநாதா!..”

பாட்டி அமோஹமான ஆனந்தத்துடன், எல்லாவற்றையும் எடுத்துக் கொண்டாள்.

ஆனாலும், இன்னும் ஏதோ…… ஒன்று பாக்கியிருக்கிறதே!

கொஞ்ச தூரம் சென்றவள், மறுபடியும் பெரியவாளிடம் வந்து நின்றாள்.

இம்முறை கேட்பதற்கில்லை! பெரியவாளுக்கு கொடுப்பதற்காக வந்தாள்…

அவரிடமிருந்து எத்தனைதான் பெற்றுக் கொண்டாலும், ஆஹார நியமத்தின் ஆதர்ஶ புருஷனுக்காக, அன்பின் மிகுதியால், தான்… பண்ணிக்கொண்டு வந்ததை தருவதில் உள்ள ஆனந்தம், பாட்டிக்கு கொஞ்சம் ஜாஸ்தியாகத்தான் இருந்தது.

அப்போதெல்லாம் பெரியவா ஓரளவு அன்னபிக்ஷை ஏற்றுக் கொண்டிருந்த காலம்.

பாட்டிக்கோ, பெரியவாளுக்கு எவ்வளவு பண்ணினாலும் தகும், ஆனால் தனக்கு பணத்தால் எதுவும் பண்ண முடியாவிட்டாலும், அப்பளம், வடாம் பெரியவாளுக்காக மடியாக பண்ணமுடியும் என்பதால், பக்தி ஶ்ரத்தையோடு நிறைய அப்பளாமும், வடாம் சில தினுஸும், குழம்புக் கருவடாமும் பண்ணி எடுத்து வந்தாள்.

அவள் கையில் பெரிய ஸம்படத்தை பார்த்துமே சிரித்துக் கொண்டே கேட்டார்…

“என்ன கொணுந்திருக்க..?”….

“பெரியவா…. என்னமோ ஒரு ஆசை! பெரியவாளுக்குன்னு மடி மடியா… அப்பளாமும், வடாமும், கொஞ்சம் கொழம்பு கருடாமும் எடுத்துண்டு வந்திருக்கேன்… ஏத்துண்டு அனுக்ரஹம் பண்ணணும்…”

கனிவுமயமாக அவளைப் பார்த்தார்….

“நா… ஒன்னோட அப்பளாம் கருடாத்தை அப்டியே ஸ்வீகரிச்சுண்டுட்டேன்! ஸந்தோஷந்தானே?”

“எனக்கு வேற என்ன வேணும்?..பகவானே!.”

பாட்டியின் கண்கள் ஆறாக பெருக்கியது.

“இப்போ…நீ, எனக்காக இன்னோரு கார்யம் பண்ணு….”

பாட்டி குஷியாகிவிட்டாள்!

“லோகம் நன்னா இருக்கணும்-னா… வேதம் இருந்துண்டே இருக்கணும். அப்டி இருக்க பண்றதுக்காகதான் என்னால ஆனதெல்…லாத்தையும் பண்ணிண்டிருக்கேன். கஷ்டப்பட்டு ஆளை சேத்து… அங்கங்க வேத பாடஶாலையெல்லாம் நஸிச்சு போகாம காப்பாத்தி குடுக்கறதுக்கு முயற்சி பண்ணிண்டிருக்கேன்…….. ”

கொஞ்ச நேர மௌனத்துக்குப் பின்….

“……..வேற என்னல்லாமோ படிப்பு இருக்கு.! எந்த படிப்பு படிச்சு எந்த தொழிலுக்கு போனாலும், கை நெறைய்ய ஸம்பளம்-னு இருக்கற இந்த நாள்லயும்… என் வார்த்தையை கேட்டுண்டு செல தாயார் தகப்பனார்கள்…. பசங்களை பாடஶாலைக்கு அனுப்பிண்டிருக்கா! என்னையே நம்பிண்டு… கொழந்தேள, அப்டியே…….ஒப்பு குடுத்திருக்கா!……

…..வரப்போற காலத்லயும், வேதம் போய்டாம, கொஞ்சமாவது ரக்ஷிச்சு கொடுக்க போற அந்த கொழந்தேள்தான் எனக்கு உஸுர் !………

….ஆகைனால, நீ என்ன பண்றேன்னா…..சின்ன காஞ்சீபுரத்ல, மடத்து பாடஶாலை இருக்கு. அங்க, ஸுந்தரம்-ன்னு ஸமையலைப் பாத்துக்கறவன் இருக்கான். எனக்காக நீ பண்ணிண்டு வந்த, இந்த அப்பளம், கருடாத்தை அவன்ட்ட குடுத்து, கொழந்தேளுக்கு வறுத்து போட சொல்லு……. “

“அப்டியே செஞ்சுடறேன் பெரியவா….இப்போவே போறேன்….”

“…..நா… சொன்னேன்னு சொல்லு. பாவம்! அதுகள்… அப்பளாம், கருடாத்தையெல்லாம்…. பாத்தே எத்தனையோ காலமாயிருக்கும்! அதனால ஸந்தோஷமா ஸாப்டு-ங்கள்! அதுவே எனக்கு பரம ஸந்தோஷம்….! நம்மள நம்பிண்டு பெத்தவா….அதுகளை அனுப்பினதுக்கு, பதிலா…. நாமும் ஒண்ணு பண்ணினோம்-ங்கற ஸந்தோஷம்”

பெரியவாளின் திவ்யஶரீரதிற்காக கொண்டு வந்த அப்பளாம், வடாம் எல்லாம், அவரது உயிராக உள்ள வேதம் பயிலும் சிறுவர்களின் உதரத்துக்குள் செல்வதில், பாட்டிக்கும் ரொம்ப ஸந்தோஷம்.

ஸாதாரண லோகாயத அம்மாக்களே, அவர்களது குழந்தைக்கு யாராவது ஏதாவது உஸத்தியாக, பிடித்ததாகச் செய்தால், குழந்தைகளை விட, அம்மாக்கள்தான் அதிக ஸந்தோஷமடைவார்கள்.

இவளோ…..வேதஜனனி இல்லையா? வேதம் படிக்கும் குழந்தைகளை நன்றாக ரக்ஷிப்பதை விட, நம் வேதஜனனியை ஸந்தோஷப்படுத்த, வேறு ஸாதனை ஏதும் தேவையா என்ன?

ஒருநாள் தன்னுடைய ப்ரியமான ஶிஷ்யர்களோடு விஶ்ராந்தியாக பெரியவா பேசிக்கொண்டிருந்தார். பேச்சில் ஏதோ ஆதி ஆச்சார்யாளை பற்றி வந்தது. ஆச்சார்யாளின் முக்யமான நான்கு ஶிஷ்யர்களில், பத்மபாதரைப் பற்றி பெரியவா சொல்ல ஆரம்பித்தார்.

“ஆச்சார்ய பக்தின்னா இப்டித்தான் இருக்கணும். குரு… வந்து, “இங்க வா!”ன்னதும், நடுவுல போற ஜலப்ரவாஹத்தை கூட சிந்தனை பண்ணாம, கிடுகிடுன்னு ஆச்சார்யாள்கிட்ட ஓடிட்டாரே!…..

[ஒரு சின்ன மௌனம்….அதற்குள் ஶிஷ்யர்களோடு ஒரு விளையாட்டு விளையாட தீவ்ரமான குஸும்போடு கூடிய divine plan…..]

“ஆச்சார்யாளுக்கு கெடச்ச மாதிரி ஶிஷ்யா யாருக்குடா கெடைப்பா !….. அப்டிப்பட்ட ஶிஷ்யா கெடைக்கறதுக்கு, குருவும் புண்யம் பண்ணியிருக்கணுமோல்லியோ?….”

சிரிக்கும் கடைக்கண்ணால், ஶிஷ்யர்களை பார்த்தார்.

வேதபுரி மாமா குழந்தையிலும் குழந்தை மனஸ் கொண்டவர். ஜகத்குருவின் அனுக்ரஹ குஸும்பை அறியாமல் வாக்கு குடுத்தார்…..

“ஏன் இப்டி சொல்றேள்? நா…. இருக்கேன்! பெரியவாளோட ஶிஷ்யாளும், ஆச்சார்யாளோட ஶிஷ்யா மாதிரிதான்-னு என்னோடது-ன்னு எதுவுமில்லாம பெரியவாளே ஸர்வமும்-னு இருப்பேன்…”

[ஆஹா! வலைக்குள் விழுந்துவிட்டார்!..]

“ஸெரி ….போங்கோ! ...”

ஒண்ணும் தெரியாத மாதிரி எழுந்து போய்விட்டார்.

ரெண்டு நாள் கழித்து, ஶ்ரீமடத்தில் பெரியவாளை தர்ஶனம் பண்ண நல்ல கூட்டம்! பெரியவா வேதபுரி மாமாவைக் கூப்பிட்டார்.

“….அதோ.. அங்க நார்மடி [தலையை முண்டனம் பண்ணிகொண்டவர்கள்] கட்டிண்டு இருக்கா பாரு ஒரு பாட்டி!…. சுத்தி அவளோட அஞ்சு பசங்களும் நிக்கறாளோன்னோ!”

“தெரியறது…”

“அந்த பாட்டிகிட்ட போய், அவா ஸுமங்கலியான்னு கேட்டுண்டு வா!…”

[ஸூதுவாதையெல்லாம் க்ருஷ்ணாவதாரத்திலேயே முடிச்சுண்டு மூட்டை கட்டி வெச்சாலும், விட்டகுறை தொட்டகுறை பகவானுக்கும் உண்டு]

எசகுபிசகாக வாயை விட்டு, மாட்டிக்கொண்ட வேதபுரி மாமா, மெல்ல பெரியவாளிடம் குழைந்தார்….

“வந்து…அவா…..நார்மடின்னா! அவாகிட்ட போய் ஸுமங்கலியான்னு ….”

அவர் முடிக்கவில்லை, உடனே முகத்தை கொஞ்சம் தூக்கி வைத்துக் கொண்டார்.

[ரொம்ப மனஸு நொந்து, வருத்தமா இருக்காராம்!]

“அதான்! அதான் சொன்னேன்! ஆச்சார்யாளுக்கு கெடச்ச ஶிஷ்யா மாதிரி எனக்கு இல்லேன்னு…..”

வேதபுரி மாமா….. பாவம்! ஆச்சார்யாளோட ஶிஷ்யா மாதிரி இல்லாமல் போய்விடுவோமோ என்று பயந்தார்…..

” இல்ல…இல்ல! நா… கேட்டுண்டு வரேன்..! கேட்டுண்டே வரேன்! சுத்தி தடி தடியா நாலஞ்சு பேர், அந்த பாட்டியோட பசங்க….இருக்காளேன்னு…..”

“பத்மபாதர் இப்டியா யோஜிச்சிண்டு நின்னார்? எனக்கு அவ்ளோதான் குடுப்பினை…!”

வேதபுரி மாமா உள்ளூர நடுங்கிக் கொண்டே மெல்ல அந்தப் பாட்டி அருகில் சென்றார்…..

“மாமி…..நீங்க ஸு…ஸுமங்கலியா?ன்னு பெரியவா கேட்டுண்டு வரச் சொன்னா…”

பளிச்சென்று பாட்டியிடமிருந்து பதில் வந்தது……

“ஆமா! நா…. ஸுமங்கலிதான்!…..பெரியவா கேட்டாளா?…”

வேதபுரி மாமாவுக்கு ஸத்யமாக ஒரு க்ஷணம் ஒன்றுமே புரியவில்லை. அந்தப் பாட்டியின் பிள்ளை சொன்னார்…..

“நாங்க…… ஸுமங்கலி க்ராமம்….”

பாவம் வேதபுரி மாமா…..அங்கிருந்து பெரியவாளிடம் சென்றதும், முகத்தில் அப்படியொரு விஷமக்களையோடு சிரித்துக்கொண்டே,

“என்ன ஸுமங்கலிதானாமா?….”

எத்தனை குஸும்பு ஸ்வாமிகளுக்கு!

வேதபுரி மாமா கண்களில் ஆனந்த வாரிதியோடு நின்றார். என்ன ஒரு அழகான விளையாட்டு!

வேதபுரி மாமாவுக்கும் ஸாஷ்டாங்க நமஸ்காரம்.

பெரியவாளுடைய அத்தனை லீலைகளையும், ஹாஸ்யமோ, மனஸை கிடுகிடுக்க வைப்பதோ, எதுவாக இருந்தாலும், நாமும் அதைப் படிக்கும்போதும், கேட்கும்போதும் மானஸீகமாக அந்த பழைய காலத்துக்கே போய், அந்தந்த பாத்ரங்களாகவும் மாறி, ஒவ்வொரு க்ஷணமும் பெரியவாளை ஆனந்தமாக ஸ்மரித்துக் கொண்டிருக்கிறோம்.

பெரியவாளுடைய பரம பக்தை ஸீதம்மா பாட்டி! இவள் ஆந்த்ராவின் தெனாலியைச் சேர்ந்தவள்.

ஸீதம்மாவும் அவளுடைய கணவரும் ஆரம்ப காலங்களில் ஸ்ரீ ரமண பகவானிடம் மிகுந்த பக்தி பூண்டிருந்தார்கள். அடிக்கடி திருவண்ணாமலை சென்று பகவானை தர்ஶனம் செய்வதையே வாழ்வாதாரமாக கொண்டிருந்தார்கள்.

பகவான் தன்னுடைய ஶரீரத்தை மறைத்துக் கொண்டதும், நம் பெரியவாளையே கொழுகொம்பாக கொண்டு, பின்னிக் கொண்டார்கள். அவர்களுடைய பேச்சு, மூச்சு ஸர்வமும் பெரியவாதான்!

நல்ல பணவஸதி கொண்டவர்கள். அதே போல், அதற்கு வஸதியாக, பரந்த மனமும் கொண்டவர்கள். தன்னுடைய அத்தனை நகைகளையும் உருக்கி, தங்கக்காஸுகளாக பண்ணி, பெரியவாளுக்கு கனகாபிஷேகமே பண்ணிவிட்டாள் ஸீதம்மா !

அவளுடைய கணவர் மோக்ஷ ஸாம்ராஜ்யத்தை அடைந்ததும், தன்னுடைய மீதி ஸொத்துக்களையும், வீட்டையும், ஸ்ரீமடத்துக்கே தந்துவிட்டாள்.

இப்பேர்ப்பட்ட ஸ்வயநலமில்லா நல்ல ஹ்ருதயத்துக்கு, பெரியவாளுடைய அனுக்ரஹமும் அபரிமிதமாகவே இருந்தது.

புஷ்பங்களில், முட்களோடு உள்ளது, காய்ந்தது, அழுகினது இவற்றை ஶ்ரத்தையாக நீக்கி, நிறைய கூடை கூடையாக துளஸீ தளங்களையும், வாஸனை புஷ்பங்களையும் கொண்டு வந்து பெரியவாளுடைய ஶிரஸில் அப்படியே கொட்டுவாள் ஸீதம்மா பாட்டி!

அது மட்டுமா?

கூடை கூடையாக குங்குமம், விபூதி, மஞ்சள் பொடி, வாஸனைப்பொடி எல்லாவற்றையும் கொண்டு பெரியவாளுக்கு அபிஷேகமே செய்வாள்!

பெரியவா ஒருநாள் கூட ‘இப்படியெல்லாம் செய்யாதே!’ என்று ஸீதம்மா பாட்டியை தடுத்ததில்லை! வேறு யாருக்குமே அந்த பாக்யத்தை பெரியவா அனுக்ரஹித்ததும் இல்லை!

கிடைத்ததை ப்ரஸாதமாக உண்டு; அத்தனையும் பெரியவாதான்! என்று பவித்ரமான, நிர்மலமான மனஸோடு பெரியவாளுக்கெனவே வாழ்ந்த ஒரு உத்தமமான ஜீவன்….. ஸீதம்மா பாட்டி!

பெரியவாளுடைய இந்த அழகான லீலை, க்ருஷ்ணன் வெண்ணை திருடின லீலைகளைக் காட்டிலும், ஆனந்தத்தை தரும். நினைத்து நினைத்து சிரிக்கலாம்!

One of my favourite!

ரிஷிவந்தியம் என்று தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் ஒரு சின்ன க்ராமம்.

இரவின் நிஶப்தம், லாந்தர் விளக்கு கூட இல்லாத அந்தக்கால கும்மிருட்டு…! இவைகளோடு, ஊரின் எல்லை என்றால் கேட்கவே வேண்டாம்! தனிமையோ தனிமைதான்! க்ராமத்தை விட்டு வெளியே தன்னந்தனியாக நின்ற ஒரு பெரிய மரத்தை ஒட்டினார்ப்போல் ஒரு சின்னக் குடிஸை…..

1930-ல் ப்ரஹ்ம முஹூர்த்தத்துக்கும் முன்னால் நடக்கும் ஒரு விவரிக்க முடியாத நிகழ்ச்சி.

“எங்க அவன்? எங்க அவன்? எங்க போய்த் தொலஞ்சான்?”……….

வாய் விட்டு கோபமாக சொல்லிக்கொண்டு, குடிஸை வாஸல் கதவைத் திறந்து கொண்டு வெளியே வந்த ஒரு ப்ராஹ்மண விதவை பாட்டி, தனக்கு கண் தெரிந்த வரை இருட்டில் கண்களை கூராக்கிக் கொண்டு, பார்வையை செலுத்துகிறாள்.

வயது எண்பதுக்கும் மேலே என்பதை அவளுடைய கூன் விழுந்து வளைந்த முதுகும், நார்மடிக்குள், எலும்புகள் மேல் நரம்புகள் ஓடுவது தெரியும்படியாக, சதையே இல்லாத ஶரீரமும், நரைத்துப்போன இமைகளும் பறை சாற்றியது.

குடிஸைக்குள்ளே சென்று, மறுபடி வெளியே வந்து வாஸலில் சாணி தெளிக்கும்போது, அந்த ஓசையை மீறி கொண்டு, பாட்டி தனக்குதானே பொரிந்து கொள்ளும் ஶப்தம் கேட்கிறது.

“கட்டேல போறவன்! இப்டியா ஒரு பால்காரன் எனக்குன்னு வா[ய்]ப்பான்? கெழவி, வாஸக்கதவை தெறந்து வெச்சவ, ஏதோ சித்த கண்ணசந்துட்டேன்னா…….. நாலு தரம் கைய தட்டி கூப்டு எழுப்ப மாட்டானோ! செத்தா போய்ட்டேன்? என்ன திமிரு? அவனே ஸர்வ ஸொதந்த்ரமா ஆத்துக்குள்ள வந்தருக்கான்னா! என்ன தைர்யம்!……”

“களக்…..களக்…..”

சாணி கரைத்த ஜலத்தில், வஸவுகளையும் கரைத்து தெளித்தாள்……

“…..மொதல்ல ஆத்துக்குள்ள நொழஞ்சதே தப்பு…! அதோட, அடுக்களை வாஸப்படிட்ட வெச்சிருந்த பாத்ரத்ல, பாலையுன்னா விட்டுட்டு போய்ருக்கான் ! கட்டே………..ல போக! எங்கியோ போய்ட்டானே அதுக்குள்ள! வரட்டும் சொல்றேன்….”

பாட்டி, வஸவோடு கோலத்தையும் போட்டுவிட்டு நிமிர்ந்த போது, அவள் முன் யாரோ நிற்பது அந்த இருட்டிலும் தெரிந்தது..

“அவன்…. எங்கியும் போகல பாட்டி..! இங்கதான் இருக்கான்…!”

இப்படிச் சொல்லிக் கொண்டு அப்போது பாட்டியின் முன்னால் போய் நின்றது, வேறு யாருமில்லை……!

ஸாக்ஷாத் ஜகத்குரு நம்ம மஹா பெரியவாளேதான்!

பாட்டி அப்படியே ஆடி போய் விட்டாள், ஆடி! அவளுக்கு கையும் வரவில்லை! காலும் வரவில்லை! வாயும் வரவில்லை!

“ஹா…….! பெரியவாளா! ஆச்சார்யாளா! நெஜமாவே பெரியவாதானா! விடிய விடிய என்னோட பொத்தல் குடிஸை வாஸல்லயா! அதோட என்ன விபரீதம்! …..

“கட்டேல போனவ“னா, நா… திட்டினவனையும், தான்தான்னு சொல்லிக்கறாரே! மூளை கெட்ட மஹாபாவி ! மஹா அபசாரமா என்னத்தயோ பண்ணிட்டேனே!”

பாட்டியின் பதைபதைத்த உள்ளத்தையும், முகத்தையும் பார்த்ததும், பெரியவாளின் திவ்ய நேத்ரங்களில், குறும்பு குறுகுறுப்பு!

ஹிதமாக சொல்கிறார்…

” பயப்படாத, பாட்டி! அந்த பால்காரன் நெறையத்தரம் ஒன்ன கூப்டு கூப்டு பாத்தான்……! நீ.. பாவம் நன்னா தூங்கிட்ட! எழுந்தே வரல! ஒனக்காக, ஒம்மாதிரி, நாந்தான் பாலை வாங்கி உள்ள வெச்சேன்! அவம்மேல எந்தத் தப்பும் இல்ல……! நீயும் எந்த தப்பும் பண்ணல….! வாஸ்தவத்ல நாந்தான் திருட்டுத்தனம் பண்ணிருக்கேன்”

தான் அடிச்ச கூத்தை தானே நினைத்து சிரித்துக் கொண்டார். பாட்டியோ நடுங்கியவாறு அழுது கொண்டிருந்தாள்!

அப்படியொரு ஸ்வாரஸ்யமான லீலையை நடத்தியிருந்தார்…..!

நடந்தது இதுதான்…….

க்ராமம் க்ராமமாக ஸஞ்சாரம் செய்து வந்த நம் பெரியவா, முதல் நாள் பின்னிரவில் ரிஷிவந்தியம் க்ராமத்து எல்லைக்கு வந்திருக்கிறார். பல்லக்கு தூக்கும் போகிகளுக்கு ரெஸ்ட் குடுக்கவும், க்ராமத்துக்குள் அகால வேளையில் சென்று அங்குள்ளவர்களைத் தொந்தரவு செய்ய வேண்டாம் என்பதாலும், அங்கே ஊர் எல்லையில் இருந்த மரத்தின் கீழே தங்க சொன்னார். தாமும் மேனாவுக்குள் முடங்கினார்.

பாட்டியின் வீடு, அந்த மரத்தின் வலப்புறம்தான் இருந்தது.

விடியலுக்கு முன்னமேயே, பாட்டியின் குடிஸைப் படல் “க்ரீச்” என்று ஶப்தம் போட்டதும், பெரியவா பாட்டியின் வீட்டை கவனித்தார். பாட்டி வெளியே வந்து வழக்கம் போல் அஷ்டோத்ர ஶத அர்ச்சனை பாடி விட்டு உள்ளே போனாள்……!

யாருக்கு?…பால்காரனுக்குத்தான்! நேரத்துக்கு வராததற்காக!

கொஞ்ச நேரத்தில், வாஸல் கதவின் “க்ரீச்” திரும்பக் கேட்காததால், பாட்டி வாஸல் கதவை ஸாத்தவில்லை என்று தெரிந்தது. வீட்டின் பின் பக்கக் கதவும் ஸாத்தப்படவில்லை என்பதை நம் ‘மேனா மேலவர்’ தெரிந்து கொண்டார்.

ஏனென்றால் பின்பக்கமும் பாட்டியின் குரல், பால்காரன் தலையை ‘கொடகொட’வென்று உருட்டிக் கொண்டிருந்தது.

அப்புறம் மறுபடி ஒரே….நிஶப்தம்!

கொஞ்ச நேரம் கழித்து, பால்காரன் நிஜமாகவே வந்தான்!

“அம்மா ! பெரியம்மா! பால்!!“….

பலமுறை குரல் கொடுத்தான். பாட்டி, பாவம்… தூங்கி போய் விட்டாள் என்று பெரியவாளுக்கு தெரிந்தது.

நெஞ்சில் அருளும், குறும்பும் நிரம்பியது. அருமையான அனுக்ரஹ சூழ்ச்சி ஒன்றை அரங்கேற்ற திட்டமிட்டார்!

அவருடைய சூழ்ச்சி திட்டத்துக்கு ஹேதுவாக, மேனாவில் வெள்ளை ஸால்வை ஒன்று இருந்தது. அதை எடுத்து தலையோடு கால் நன்றாக முக்காடு மாதிரி போத்தி கொண்டு, மேனாவிலிருந்து வெளியே வந்தார்.

எல்லாரும் அஸந்து தூங்கிக்கொண்டிருந்தது அவருக்கு வஸதியாக இருந்தது.

மெல்ல அடி மேல் அடி வைத்து, பாட்டி வீட்டு பின்பக்கம் வந்து, குட்டிச்சுவர் மேல் ஏறி, பாட்டியாத்து புழக்கடைப்பக்கம் தோட்டத்தில் எகிறிக் குதித்து!….

ஆம்! திருட்டு ஸம்ஸ்காரத்தில் மிச்சம் மீதி வைக்காமல்தான்! ஸுப்ரபாத கதவை தாண்டி அவளுடைய எளிய வீட்டில் பாதம் பதித்தார்!

பின்புற ரேழி வழியாக முற்றத்துக்கு வந்து, அடுக்களை வாஸலில் வைத்திருந்த காலி பாத்ரத்தை எடுத்து கொண்டு, கூடத்தின் ரெண்டாம் கட்டில், ரெண்டாவது தூக்கம் போட்டுகொண்டிருந்த பாட்டியை விஶ்வரூப நயனங்களால் கடாக்ஷித்து, ஶப்தமில்லாமல் பூனை போல் “கப்சிப்” பென்று கடந்து, தன் வெள்ளை ஸால்வையை தலைக்கு முட்டாக்கு போட்டுக்கொண்டு…….

[அப்டியே…. exact-டாக அந்த நார்மடி பாட்டி மாதிரி ஒரு getup-ல் வருகிறாராம்! நினைத்து நினைத்து சிரிக்கும்படியான கூத்தடித்திருக்கிறார்! ஸாதாரணமாகவே முதலில் சொன்னது போல், நார்மடி கட்டியிருக்கும் பாட்டிகளை எப்போது பார்த்தாலும், பெரியவாளையே பார்ப்பது போன்ற ஸந்தோஷம் எனக்கு உண்டாகும்]

….பாலை வாங்கிக் கொண்டு, மறுபடி அடுக்களை வாஸலில் வைத்து விட்டு ஶப்தம் போடாமல், பின்பக்க குட்டிச்சுவர் வழியாக எகிறி குதித்து மேனாவுக்குள் படு ஸமத்தாக வந்து அமர்ந்து கொண்டு அடுத்து நடக்கும் காக்ஷிகளை ஏகமாக ரஸித்து கொண்டிருந்தார்.

குட்டிச்சுவர் ஏறிக் குதிப்பதில் கூட, ஶாஸ்த்ரோக்தமாக, எப்படி உள்ளே வந்தாரோ, அப்படித்தான் மறுபடி வெளியே போவாராம்! தர்மத்துக்கு புறம்பாக, எகிறிக்கூட குதிக்க மாட்டாராம்!

பாவம், அந்த பாட்டாளி பால்காரனுக்கு, விடியும் முன் தன்னிடம் பால் வாங்குபவர் ஸாக்ஷாத் மஹா பெரியவா என்றோ, ஒரு ஏழை பாட்டியம்மாவுக்காக, ஜகத்குரு ஶங்கராசார்யார் அவளைப்போலவே முட்டாக்குப் போட்டுக் கொண்டு வேஷம் போடுவார் என்றோ தெரியுமா என்ன? அவன் வேலை அவனுக்கு! கொண்டு வந்த பாலை “டொக்”-குனு ஒரே கவிழாக கவிழ்த்துவிட்டு நடையை கட்டினான்.

பாட்டி, பால்காரன்…. ரெண்டு பேருமே என்ன பாக்யம் பண்ணினார்களோ!

க்ருஷ்ணன் பாலை திருடித் திருடியே அத்தனை பேர்கிட்டயும் திட்டு வாங்கினான்! பெரியவாளோ, பாலை வாங்கி வைத்ததுக்காக திட்டு வாங்கினார்! அந்த ப்ருந்தாவனத் திருடன் கூட வாங்காத “கட்டேல போற” திட்டையும் வாங்கி கட்டிக்கொண்டு, தானே திட்டுக்கு உரிமையாளன் என்று திட்டியவளிடமே, நெஞ்சிலடித்துக் கொண்டு பெருமைப் பீத்தலாக வேறு சொல்லிக் கொண்டார்!

கிடைக்குமா? கிடைக்குமா? என்று அத்தனை பேரும் ஏங்கித் தவிக்கும் விஶ்வரூப தர்ஶனத்தையும் காலங்கார்த்தால, அந்த ஏழைப் பாட்டிக்கு தானே அவள் முன்னால் போய் நின்று குடுத்ததோடு மட்டுமில்லாமல், அவளோடு ஸாங்கோபாங்கமாக தான் அடித்த லூட்டியை explain வேறு பண்ணிக் கொண்டிருக்கிறார் என்றால், என்ன ஒரு எளிமை! குழந்தையுள்ளம்!

விஷயமறிந்த பாட்டி, வெலவெலத்து போய்விட்டாள்!

“பெரியவா….! என்னப்பனே! ஜகத்குரோ! ஆச்சார்யாள்! மன்னிச்சிடுங்கோ! எப்பேர்ப்பட்ட ராஜோபசாரம், தேவோபசாரத்தோட பெரியவாள பூர்ணகும்பம் வெச்சு அழைக்கணும்! இப்டி எளிமையா,ஸௌலப்யமா இந்த கெழவியோட குடிஸை முழுக்க பாதம் பதிச்சு….. ஐயோ! இந்த அவல பிண்டத்துக்காக பாலை வேற.. வாங்கி வெச்சுட்டு போய்ருக்கேளே! என்னோட தெய்வத்தை என்ன வார்த்தை சொல்லிட்டேன்!…”

கதறிவிட்டாள் பாட்டி!

மன்னிப்பு கூட கேட்க வராமல் உளறி கொட்டி, கண்ணீரை கொட்டி கொண்டு நிற்கும் பாட்டியிடம் ப்ரஸன்னமாக சொன்னார்..

“நீ… சொன்னது திட்டே இல்ல பாட்டி! நெஜத்ததான சொன்னே! நா… போறது கட்டேலதானே? கட்டப் பல்லாக்குலதான் ஊரை சுத்தறேன், நடந்து போறச்சேயும், கட்டைப்பாதக்குறடு…. கட்டைலதான போறேன்?”

கண்ணீரோடு நின்ற பாட்டியை தன் புன்னகையால் கொஞ்சங்கொஞ்சமாகக் யதார்த்த நிலைக்குக் கொண்டு வந்தார். பாட்டி பண்ணிய பாக்யமே பாக்யம்! அங்கேயே விழுந்து நமஸ்காரம் பண்ணியவளை, special-லாக ஆஶீர்வாதம் செய்தார்.

கோபத்தை ஜெயித்த ஸந்த் ஏக்நாத்துக்கு பனிரெண்டு வர்ஷங்கள், அவருடைய பாடல்களை கேட்கும் ஆசையில், கூடவே இருந்து கைங்கர்யம் பண்ணினான் அந்த பக்தபராதீனன் பாண்டுரங்கன்!

கோபத்தால் பொரிந்து தள்ளிக் கொண்டிருந்த பாட்டிக்கு, வஸவுகளைத் தவிர வேறு எதையுமே எதிர்பாராமல், பால் வாங்கி வைத்ததோடு, அவளுடைய வஸவுக்கும் தலையை ஆட்டிக் கொண்டு, அழகாக பாஷ்யம் செய்த நம் பெரியவா, பாண்டுரங்கனை விட ஹிமயமாக உயர்ந்துவிட்டார்!

வைதவ்யம் வாய்த்தாலும், அத்தனை வயஸிலும், ப்ரஹ்ம முஹூர்த்தத்தில் எழுந்து, வாஸல் தெளித்து, தன் அனுஷ்டானத்தை விடாமல் செய்த பாட்டிக்கு, கைங்கர்யம் பண்ணத்தான், ஒருவேளை, பரம அனுஷ்டானமே உருவெடுத்து வந்ததோ?

அதோடு நாம் முக்யமாக கற்றுக் கொள்ள வேண்டிய பாடம்……

யாரையுமே, கண்டபடி வாயில் வருவதை சொல்லி திட்டக் கூடாது! அப்படி செய்வதால், அனைத்திலும் நீக்கமற நிறைந்த பெரியவாளைத்தான், மறைமுகமாக திட்டிக் கொண்டிருக்கிறோம்.

இந்த ஆனந்த லீலையை, மனஸின் உள்ளே மருந்தாக வைத்துக் கொள்வோம். சோர்வோ, துக்கமோ, பயமோ, வேறு துர் எண்ணங்களோ எட்டிக்கூடப் பார்க்காதே!