புகையிலை

புகையிலை (சிறுகதைகள் சீ2 – 57) 

#ganeshamarkalam

எத்தனை சினிமா பார்த்திருப்போம்? கார்த்தி, ரஜனிகாந்த், ஆர்யா, விஜய் சேதுபதி, ஐஸ்வர்யா ராஜேஷ், நயன் இப்படீன்னு பேரா ஞாபகத்தில் வரும். ஆனால் முகேஷ்? கிட்டத்தட்ட எல்லா படத்துலேயும் வருவான். அவனை நினெச்சுக்க மாட்டோம். ஞாபகம் வரலையா? ட்யூப்லைட் மண்டைகளுக்காக சொல்ரேன்.

லொக்கு லொக்குன்னு இருமிண்டு. இவன்தான் புகையிலை சாப்டுட்டு சிகரேட் பிடிச்சிண்டு வாயிலெ கான்சர் வந்து படுக்கையில் கிடப்பான். உங்க நுரையீரல் புகைப்பிடிச்சா எப்படி ஆகும்னு ஒரு ஸ்பாஞ்சை எடுத்து பிதுக்கி கீழே ஒரு கிளாஸ் நிறைய கருப்பா ஒண்ணை பிழிஞ்சு காமிப்பா. எப்படி மறக்கலாம்? எல்லா சினிமாவுலேயும் இவன் வருவான். 

இவன் நிஜமா பொய்யான்னு தெரியாது, முகேஷ் புனைப்பெயரா இருக்கலாம். உண்மையாக்கூட! என் கதையை சொல்லுங்கோ மனுஷா திருந்தட்டுமேன்னு. மஹானுபாவன், இவன் கதையைக் கேட்டா நிச்சயம் புகைக்கரவா, புகையிலை பான் பேராக் மெல்லரவா திருந்துவா.

அதுக்கும் இப்போ சொல்லப்போர கதைக்கும் என்ன சம்பந்தம்? காரணம் இல்லாம சோழியன் குடுமி தள்ளாடுமா? என் பேரும் முகேஷ். நான் சிக்ரெட் பிடிக்கரவனான்னா இல்லை. நான் எங்க குடும்ப வியாபாரத்தை கவனிச்சுக்கரேன். 3ஆம் தலைமுறையா. புகையிலை வியாபாரம், 

பணம் கொழிக்கர தொழில். மதுரை நேதாஜி ரோடில் பல வருஷமா பெரீய முகப்போட கடை. பின்னாடி தொழிற்சாலை. பொடிக்கரது, கலக்கரது.

கடைக்கு வந்தா, கட்டை புகையிலை, உடனே போட்டுக்கராமாதிரி பொடிச்சது, பட்டணம் பொடி – மூக்குலே சர்ரூன்னு ஏத்திப்பாளே அதுன்னு பலவிதமான பதார்த்தங்கள் கிடைக்கும். அதுகளை அழகான குப்பியில் பேக் செஞ்சு விப்போம்.

சாமான்களையும் பல்கா வாங்கி தயாரிப்பது. கடையைத் தாண்டி போரச்சே கிடைக்கும் புகையிலை நெடிக்காகவே பலபேர் இந்த வழீலே போவா. பிரபலமான ஃபாரீன் ப்ரேண்ட் சிகரெட்டும் கிடைக்கும். அந்த காலத்துலேயே மால்ப்ரோ, டன் ஹில் வித்தவர் எங்க தாத்தா. சொக்கிகுளத்துலேந்து பணக்காரா காரோட ட்ரைவரை அனுப்பிச்சு வாங்கிப்பா. பட்டணம் பொடிக்குன்னு எல்லாத் தரப்பட்ட மனுஷாளும் வரதுதான் ஆச்சர்யம்.

கார்த்தாலே 9 மணிக்கு தொரந்தா கூட்டம் ஆரம்பிச்சுடும். அதுலே சிலர் ஓசிலே பொடி வாங்கி போட்டுண்டு போரவாளும் இருப்பா. அப்படி கையை நீட்டி கேக்கரவாளுக்குன்னு தனியா பண்ணி வச்சிருப்போம். கையை நீட்டினதும் சின்னதா அதுக்குன்னே ஏற்பட்ட ஸ்பூனில் எடுத்து ஒரு சிமிட்டா தருவோம். அதை வலது கையிலேந்து இடது உள்ளங்கைக்கு மாத்திண்டு, வலது ஆட்காட்டி – கட்டைவிரலாலே எடுத்து மூக்கில் விட்டுக்கர அழகை என் கண்முன்னாடியே செஞ்சுட்டு எல்லோருக்கும் கேக்கராமாதிரி கனைச்சுக்காட்டிட்டு கிளம்பிப்போவா. நான் கல்லாவில் உக்காந்தா இந்த கண்கொள்ளாக் காட்சி சுவாரஸ்யமா இருக்கும்.

அப்பாகிட்டே கேட்டேன், “சும்மாவே வாங்கிப் போட்டுண்டு போராளே எப்படி கட்டுப்படி ஆரது”ன்னு. சிரிச்சிண்டே “அதான் வியாபார தந்திரம்”னர், “இதில் ரொம்ப ஏழைப்பட்ட ஜனங்களைத் தவிர மத்தவா காசுகொடுத்து வாங்க ஆரம்பிச்சுடுவா. வேர கடைக்கு பொகவே மாட்டா!”

“நம்மளோ பிராம்ண குடும்பம், இந்த தொழிலுக்கு எப்படி வந்தோம்?” இவர் அப்பா ஒரு புகையிலை வியாபாரிகிட்டே முதல்ல கணக்கு எழுத உக்காந்து இந்த வாசனை பிடிச்சுப்போய், அப்புரம் அவாகிட்டேந்தே தொழில் கத்துண்டு மெல்ல தனியா வந்துட்டர், விடமுடியலையாம்.

புகையிலை கெட்டது, கான்சர் வரும்னு சொல்ராளே?. அமாம், ஆனால் அளவொட இருந்தா தப்பில்லை, உடம்புக்கு நல்லது. தவறா பயன்படுத்தினா அழிச்சுடும். பல நாடுகளில் தடை செய்யபட்ட வஸ்து, இந்தியாவுலே இல்லை. “எனக்கப்புரம் நீ பாத்துக்கோ, வேணாம்னா விட்டுடு”ன்னு சுதந்திரம் கொடுத்தர். 

வர காசை பார்த்தால் படிச்சு பட்டம் வாங்கி என்னத்தை சாதிச்சுடப் போரோம்னு தோணி கொஞ்சநாள் பண்ணிப் பாக்கலாமேன்னு உக்காந்துட்டேன்

சென். மேரீஸில் +2, அமேரிக்கன் காலேஜில் MSc கெமிஸ்ட்ரி முடிச்சாச்சு. நன்னாவே படிச்சேன். இருந்தாலும் இங்கே கல்லாவுலே நாள் ஒண்ணுக்கு முப்பதாயிரத்துக்கு மேலே லாபம் கிடைக்கரச்சே விடத்தோணலை. முப்பதை நூரா எப்படி பண்ரதுன்னுதான் யோசிக்க வச்சது. மனசு ஓரத்தில் செய்யர தொழில் அத்தனை நல்லதில்லைன்னு உறுத்திண்டே இருந்தது. இப்படி போரச்சேதான் எனக்கு பொண்பார்க்க ஆரம்பிச்சா. 

புகையிலை போட்டுக்கர பிராம்ணனுக்கு கூட கல்யாணம் ஆகிடும், புகையிலை வியாபாரம் செய்யரவனுக்கு பொண்ணு தர யோசிக்கரான்னு புரிஞ்சது. பையன் என்ன செய்யரான்னு முதல் கேள்வி, அப்புரம்தான் குலம் கோத்திரம். ஜாதகம் கொடுங்கோன்னு வாங்கிண்டு பதில் தரதில்லை. என் ஜாதகத்தை கொண்டு போன தரகன் அடிக்கடி வந்து இன்னும் காப்பி கொடுங்கோன்னு வாங்கிண்டு போனதுதான் ஆச்சு. “என்னடா, போனதடவை கொடுத்த 20 காபியும் தீந்துடுத்தா”ன்னா, “ஆமாம்”கரான். “இதுக்கு பர்த்தியா 12 பொண் ஜாதகமாவது உங்கிட்டே வந்திருக்கணுமே”ன்னா கதை சொன்னான். புகையிலைன்னா தயங்கராளாம்.

ஜாதகத்தில் ஒண்ணுத்தையும் மறைக்க வேண்டாம்னுட்டு அப்பா டீடையிலா விவரங்களை தந்துட்டார். வலது மேல் மூலையில் என் பாஸ்போர்ட் சைஸ் போடோவேர. வேலைக்கு அப்ளிகேஷன் மாதிரி.

அன்னைக்கு கார்த்தாலே 11 இருக்கும், கடையில் உக்காந்திருக்கேன். எப்பவும்போல கூட்டம். புது ஸ்டாக் வந்து  பின்னாடி மூட்டையை பிரிச்சிண்டிருக்கா. எதுக்கு எத்தனைன்னு நான்தான் போய் எடுத்து வைக்கணும். மத்ததை பங்கிடுபண்ணி அடுத்தவாரம் பொடிக்கரத்துக்கு வச்சுக்கணும். பட்டணம் பொடி தீந்துபோரா மாதிரி இருக்கு. அதை முதல்லே பண்ணச் சொல்லணும். சென்னை துறைமுகத்துலேந்து வண்டி கிளம்பிடுத்தாம். 7 மணிநேரத்தில் வந்துடும். சிகரேட். சிப்பந்திகளை எப்பவும்போல அதட்டினேன்.

அடுத்தது என்னனு யோசிக்கரச்சே தெருவுக்கு எதுத்த சாரியில் போளி ஸ்டால் வாசலில் ஒரு மடிசார் மாமி, குடுமி வச்சிண்டு பஞ்சகச்சம் மாமா அவாளோட ஒரு பொண் நின்னுண்டு என் கடையையே பாத்துண்டு. மூக்குப் பொடி பொடரவர் ட்ராஃபிக் சித்தே குறையட்டும்னும் கிராஸ் செஞ்சுக்கலாம்னு நிக்கராப்போல பட்டது. அப்புரம் தலையை நிமித்திப் பாக்கரச்சே காணலை. அன்னைக்கு நல்ல வியாபாரம். சில பல்க் ஆர்டர்ஸ் கிடெச்சது.

மத்தாநாள் தரகன் வந்தான். பொடி வாங்க. என்னைப் பாத்ததும் “எப்படி இருக்கேள்”னு விசாரிச்சான். “ஆத்துக்கு போயிருந்தேன், அப்பாவை பார்த்துட்டுதான் வரேன்”. “சரி, என் ஜாதக விஷயம் என்னாச்சு?” நானே கேட்டுட்டேன். வயசு 33 ஆச்சு. சித்தே பரபரக்கராமாதிரி தொனியில் வார்த்தை வந்துடுத்தோ! “சீக்கிரம் நடந்துடும், பொண் பாக்க போயிடலாம்”னு சொல்லிட்டு பொடி வாங்கி, அதுலேந்து ஒரு இழுப்பு இழுத்துண்டான். காசு வேண்டாம்னுட்டேன். அவனுக்கு ரொம்பவே சந்தோஷம். இவனுக்கு 35ரூபாய் விட்டுக்கொடுத்தது பெரீசா தோணலை. இவன் நல்ல பொண்ணாய் காட்டி கல்யாணத்தில் முடிஞ்சா லைஃப்லாங்க் மூக்குப்பொடி சப்ளை ஃப்ரீயா செஞ்சுடலாம்னு தோணித்து. 

அவன் கிளம்பினதும் போளி ஸ்டால் பக்கத்தில் அன்னைக்கு நின்ன அதே மாமாவும் மாமியும் (பொண்ணு வரலை). என் கடையையே பாத்துண்டு. அடுத்தநாளும் ஆனால் அவர் மட்டும் (மாமி, பொண் போத் மிஸ்ஸிங்க்) அதே இடத்தில் நிக்க இந்த தடவை ஏதோ மாதிரி இருந்தது. கடையில் இருந்த பையனை, “டேய்! அங்கே நிக்கரார் பார் பெரியவர், நெத்திக்கு இட்டுண்டு, மூணு நாளாய் பாக்கரேன் தினம் அங்கே நின்னுண்டு நம்மையே பாத்துட்டு போரர், கடைக்கு வந்து வாங்கிக்க தயக்கமான்னு தெரியலை – நீ போய் என்னன்னு விசாரிச்சுட்டு, என்ன வேணுமோ கொண்டுபோய் கொடு”ங்கரேன்

போனவான் அவரோட சம்பாஷனை முடிச்சிட்டு திரும்பி வரான். அவர் கிளம்பிப்போயிட்டார்.

வந்தவன் நேரே எங்கிட்டே வந்து “சித்தே பின்னாடி வாங்கோ”ன்னு கடைக்கு பின்னாடி கூட்டிண்டு போயிட்டு “சார் தன்னோட ஐடி காமிச்சர், பேர் ராகவமூர்தியாம், இன்கம்டேக்ஸில் வேலை. ஏதாவது வேணுமா சார்னு கேட்டதும்  ஐடியை காமிச்சுட்டு கிளம்பிட்டர். எனெக்கென்னமோ நம்ம கடையை ரெயிட் செய்யப்போரா”னுட்டான். பக்குன்னுது.

ஆத்துக்கு போன் போட்டு அப்பா கிட்டெ சொன்னேன். பாத்துக்கலாம்னுட்டு, “வரச்சே கணக்குப் புஸ்தகத்தை ஆத்துக்கு எடுத்துண்டு வராமல் ஃப்ரெண்ட் ஆத்தில் வச்சுட்டு வா. இன்னைக்கு மட்டும் கெஷ் வைக்க வேண்டாம் கொண்டுவந்துடு, மத்ததை நான் பார்த்துக்கரேன்”னுடார்.

ரெண்டுநாள் கழிச்சு தரகன் “ஒரு பார்டி பிரியப்பட்டு பெசலாம்கரா பொண் பார்க்கப் போலாம்”னு அழைச்சிண்டு போனான். குஷியா கிளம்பி வண்டியூர்கிட்டே பொண்ணாத்துக்கு போரோம்.

பேசரச்சே “புகையிலை வியாபாரம்னதும் சித்தே யோசிச்சோம், பையனுக்கு ஏதாவது கெட்ட பழக்கம் இருக்குமேன்னு. தான் பண்ணி விக்கரதை தானும் பயன்படுத்துவாரோன்னு. மத்தபடி ஜாதகம் பொருந்தியிருக்கு”ன்னா. அப்பாவும் அம்மாவும் “அப்படியெல்லாம் ஒருகெட்ட பழக்கமும் கிடையாது அவனுக்குன்னு அடிச்சு சொல்லி, எங்காத்து முகேஷ் தங்கம்”னுட்டா. வாஸ்தவமாவே நான் வியாபாரம் செய்யர எதையும் பயன்படுத்துவதில்லை என்பதுதான் உண்மை.

நானும் விட்டுடாம “இந்த வியாபாரத்தை நான் தொடர்ந்து செய்வேனான்னு தெரியலை, இதுகளைபத்திய விழுப்புணர்வு நிறைய வந்தாச்சு, விக்கரவா இருக்கர வரைக்கும் வாங்கரவா இருப்பான்னு சொல்லுவா, எங்கப்பா இதை பாத்துக்கோ ஆனா எப்போ விட்டுடணும்னு தோண்ரதோ அப்போ விட்டுடலாம்னு சொல்லித்தான் கொடுத்தார். கையில் படிப்பிருக்கு. சேர்த்த பணத்தில் வேர ஏதாவது செய்யலாம். கவலையில்லை, உங்கள் பொண்ணை கண்ணும் கருத்துமா பார்த்துப்பேன்” சின்னதா ஸ்பீச் கொடுத்தேன். அப்புரம்தான் அவாத்தில் பொன்ணை “இந்தா பார்த்துக்கோ”ன்னு காமிச்சா.

பார்கவி மாநிறம். ஆனால் அழகு. சென் ஜோசெஃப்ஸ் படிச்சுட்டு லேடி டோக்கில் MA முடிச்சிருக்கா. எனக்கு அவளை பிடிச்சுப்போக, அவளுக்கு என்னை பிடிக்க கல்யாணம் நல்லபடியா நிறைவேறித்து.

ஸாந்தி முஹூர்த்தத்துக்கு அப்பாதான் மண்டபத்தில் ரூம் நன்னா இல்லை, மேல மாசிவீதியில் நம்மகம் அத்தனை சௌரியப்படாதுன்னுட்டு GRT ரீஜென்ஸியில் ஸ்யுவீட் புக்செஞ்சு அமர்க்களப்படுத்திட்டர். 

பொண்களுக்கே அன்னைக்கு மட்டும் அப்படி ஒரு மயக்கர அழகு வந்துடும். பார்கவியும் அப்படித்தான். சொக்க அடிச்சான்னா பார்த்துக்கோங்கோ. புகையிலை போட்டுண்டாக்கூட அத்தனை கிருக்கமா இருக்குமான்னு தோணித்து. அதான் லைட்டை அணைக்காம “கிடக்கவா”ன்னு கூப்பிட்டேன். அவளுக்கும் அவசரம்போல தோணித்து. கொஞ்சம் இருங்கோன்னுட்டு பாத்ரூமில் போய் என்னத்தையோ துப்பிட்டு வந்தா. வந்ததும் மார்க்கமா என்னை ஒரு லுக் விட்டா. 

“எனக்கு சந்தோஷமா இருகச்சே லைட்டா புகையிலை மெல்லரது பிடிக்கும். அதான் துப்பிட்டு வந்தேன்”.

நாம பொண் பாக்கரச்சே பொண்களுக்கும் ஏதாவது கெட்ட பழக்கம் இருக்கான்னு கேக்கணும். இப்போ இவளுக்காக என் வியாபாரம் தொடரணும் போலயிருக்கே!