துபாய் சீப்பு

54. துபாய் சீப்பு (சிறுகதை சீசன் – 3)

#ganeshamarkalam

ஒரு டூத் ப்ரஷாக்கூட பொறக்கலாம், சீப்பா பொறக்கப்பிடாது. அப்படியே பொறந்துட்டா வைதேகி மாமி கையில் மாட்டிண்டுடப் பிடாது.

ராமானுஜம் மாமாவை உங்களுக்குத் தெரிஞ்சிருக்க ஞாயமில்லை. அவர்தான் வைதேகிகிட்டே எனக்கு முன்னாடியே மாட்டிண்டவர். ஒரு 28 வருஷத்துக்கு மின்னாடி. ஒருநா ட்ரைன் ஏறி பீச் ஸ்டேஷனுக்கு போனவர் போன வேலையை முடிச்சிண்டு ஆத்துக்கு போயிருக்கணுமா வேண்டாமா? பர்மா பஜாரில் ஒரு நடை போயிட்டு வரலாம்னு உலாத்திண்டு போனவர் என்னை ஒரு கடையில் பாத்துட்டு இம்போர்டெட்னு அவன் சொன்னான்னுட்டு ஆத்துக்காரியை குஷிப்படுத்த என்னை 150ரூ தந்து வாங்கிண்டு வந்துட்டர்.

“துபாய்லேந்து நண்பன் கொண்டு வந்தான். இந்தா நீ வச்சுக்கோ!” தந்தர். வைதேகிக்கு ஆனந்தம் தாங்கலை. என்னை வாங்கி பத்திரமா ட்ரெஸ்ஸிங்க் டேபிளில் வச்சுண்டள். புதுசா டப்பாவில் வச்சு தந்ததை அவளுக்கு எடுத்து யூஸ் செய்ய மனசே வரலை. அப்புரம் ஒருநாள் ராமானுஜம் “சீப்பு நன்னா இருக்கா”ன்னு கேக்க, “மறந்தே போயிட்டேன்”னு எடுத்து வாரிண்டா.

அப்போதான் நான் நொந்து போய் முதல் பாராவில் சொன்னாப்புலே ஃபீல் பண்ணினேன். 

என் நிலமையில் நீங்க இருந்தேள்னா தற்கொலைக்கு ட்ரை செஞ்சிருப்பேள். அப்படி என்ன பிர்ச்சனை? சீப்புன்னா எடுத்து தலை வாரிக்காம என்ன செய்வாளாம்னு கேக்கலாம். சொல்ரேன்.

போன் வந்ததுன்னு வாரிண்டவ அப்படியே வச்சுட்டு போயிருக்கா, என்னை பாத்தேள்னா என் நிலைமை உங்களுக்கே பரிதாபமா படும். நரைச்ச முடியும், ரெண்டு பேனும் அதைத்தவிர ரெண்டுநா மின்னாடி தடவிண்ட ஆயுர்வேத தைலமும் ஈஷிண்டு இளிச்சிண்டு கிடக்கேன். “அப்பாடா! இன்னைக்குத்தான் தப்பிச்சோம்”ன்னு ரெண்டு பேன் பேசிக்கறது. என் மேல் சிக்கிண்டிருந்த ரெண்டும் சாகசமா நெளிஞ்சு வளைஞ்சு என் பல் இடுக்குலேந்து நகர்ந்து டேபிளில் இறங்கி மொள்ள கண்ணாடிக்கு அடீலே இருந்த இடுக்கில் போய் ஒளிஞ்சுண்டுடுத்துகள். இவாளை யார் தேடப்போரா?

சித்தே கழிச்சு வந்த வைதேகி என்னை எடுத்து இன்னும் கொஞ்சம் வாரிண்டு அப்புரம் என்மேல் சிக்கிண்ட கஷ்டங்களை நீக்கிட்டு, நன்னா விரலாலேயே துடெச்சு என்னோட டப்பாவில் வச்சுட்டா. பினாயில் போட்டு என்னை கழுவியிருந்தா நல்லதுன்னு பட்டது.

அன்னைக்கு மத்தியானம் அவள் ஃப்ரெண்ட் கோமதி மாமி “புடவைக்கு ஃபால்ஸ் தெச்சுக்கலாம்னு வந்தேண்டி உன்னையும் பாத்துட்டு போலாம்னு.” வந்து பெட்ரூமில் ட்ரெஸ்ஸிங்க் கிட்டே உக்காந்துண்டா. ராமானுஜம் காணலை. அவர் இல்லைன்னு இவளுக்கு மின்னாடியே தெரியுமோ! தினம் மடிசார் கட்டிண்டே சுத்தரவளுக்கு புடவைக்கு ஃபால்ஸ் எதுக்கு? புரியலை. இந்த பொம்மனாட்டிகள் ட்ரெஸ் பத்தி புரிஞ்சுக்கணும்னா பிஎச்டி தீஸீஸ் பண்ணணுமோ? 

“பாத்தியாடி! எங்காத்துக்காரர் துபாய் சீப்பு வாங்கித் தந்தர். எத்தனை அழகா இருக்கு?” டப்பாவை எடுத்து அவள் கையில் தரா. “இது என்ன பல்லையே காணோம், எப்படி வாரிக்கறது?” “மக்கு! டப்பாக்குள்ளே தொறந்து பார்.” இவள் சொல்ல, “அப்படியா”ன்னு தொறந்து எடுத்து கையில் வச்சிண்டு என்னை அழகு பாத்தா.

நான் சித்தே நீளமா, நன்னா பிடிச்சுக்க வாகா கைப்பிடியோட முன்னாடி அகலமா நெறுக்கமா பல் வச்சுண்டு சித்தே வேலைப்பாட்டோட இருக்கேனோனோ! இப்படித்தான் 40+ மாமிகள் மையலில் விழுந்துடுவா. என்னத்தைன்னு பண்ண? எங்கேயாவது வாரிப் பாக்கலாம்னு செஞ்சுடப் போராளேன்னு வைதேகி வெடுக்குன்னு திருப்பி வாங்கி வச்சுட்டா. “என்னடீ விலை?” “ஞாபகம் இல்லை 600ரூ சொன்னர்”. 200ன்னு கடைக்காரன் சொன்னதை 150க்கு பேரம் பேசி வாங்கினவர் ஆத்தில் துபாய் பணத்தில் நம்மூர் 400ன்னு சொல்ல இவள் இன்னும் 200 சேர்த்து கோமதியை வீழ்த்திட்டள். கோமதிக்கு இது பெரீய சவாலாப் போயிடுத்து.

அவகிட்டே இப்படி சீப்பு இல்லை. வைதேகி வரவா போரவாளுக்கெல்லாம் காட்டுவள். இதுக்கு இப்பவே ஒரு முடிவு கட்டிட்டாத்தான் ஆச்சு. “அத்தனை காசுக்கு இதில் என்னடீ இருக்கு?” “ரொம்பநாள் வரும், தந்தத்தில் செஞ்சது”. இவள் புருடா விடரான்னு எனக்கு சிரிப்பு தாங்கலை. அதான் அத்தனை பல்லு வரிசையா இருக்கே. சிரிச்சிண்டேன். கோமதிக்கு இவள் சொன்னதை ஏத்துக்க முடியலை. 

தந்தமே யானையோட பல்தான். அதில் பல்லு பல்லா சீவியா விப்பா? துபாய்லே வாங்கினதுன்னு வேற பொய் சொல்ரா. ஆனா பாக்க அழகாத்தான் இருக்கு. நம்மாத்து பிராம்ணனையும் வாங்கிண்டு வந்து தரச் சொல்லணும். “எங்கே வாங்கினாராம்?” “தெரியலை கேட்டுச் சொல்ரேன்”னுட்டா வைதேகி.

லேசுப் பட்டவளில்லை. “உனக்கும் வேணும்னா சொல்லுடி, காசு தந்தியான்னா இவரை தெரிஞ்சவா போரவா கிட்டே சொல்லி வச்சு வாங்கித் தரேன்”. அதாவது துபாய்லேந்து நேரா உனக்கும் இம்போர்ட் செஞ்சுத் தரேன்னு ஆசை காட்டரா.

இவா என்னவோ பண்ணிக்கட்டும். எனக்கு என் கஷ்டம்தான் பெரீசா பட்டது. அதுவும் மாமி எடுத்து யூஸ் செய்ய ஆரம்பிச்சுட்டாளோன்னோ, தினம் தினம் நான் படும் கஷ்டம் சொல்லி மாளலை.

வைதேகி மாமைக்கு தலையில் பேன் தொல்லை இருப்பது நன்னாவே தெரியும். அதுக்கு ஏதாவது பண்ணிக்கணுமா வேண்டாமா? அதை விட்டுட்டு என்னை வச்சு வரட்டு வரட்டுன்னு சுரண்டி வாரிண்டா எல்லா பேனும் ஓடிப்போயிரும்னு நினைக்கரா. 

மாமியை தரையில் உக்காந்துக்க சொல்லி யாராவது குனிஞ்சு பாத்தாலே வெள்ளை முடிக்கு ஊடே ஓடர பேனெல்லாம் அப்பட்டமா கண்ணுக்கு தெரியும். ஒவ்வொண்ணா பிடிச்சுடலாம். 

4 ரூபாய்க்கு ஆத்து பக்கத்தில் அந்தோணி கடையில் மரத்தில் செஞ்ச பேன் சீப்பு விக்கரான். வாங்கி வாரிண்டா கையோட எல்லா பேனும் வந்துடும். அதெல்லாம் செய்யாம துபாய் சீப்பால் வாரிண்டா? அவள் செய்ய நினைக்கர காரியத்துக்கு நான் சரிப்பட்டு வரமாட்டேன்னு புரியவைக்க ஒவ்வொரு தடவையும் பேனை விட்டுட்டு மாமியோட வெள்ளை முடியை கொத்து கொத்தா கூடவே எடுத்துண்டு வந்துடுவேன். ஆனா பாத்தா தானே?

ராமானுஜம் பாவம். அன்னைக்கு ஏதோ பழங்காலத்து ஞாபகம் மிகுந்ததில் தூங்கரத்துக்கு மின்னாடி மாமிகிட்டே ஆசையா கிட்டக்க போய் கொஞ்சியிருக்கர். மத்தாநா தானும் தலையை அப்பப்போ சொரிஞ்சுக்கறதை பாத்துட்டேன். இங்கேந்து அவர் தலையில் ஒரு பேன் ஃபேமிலி குடி போயிடுத்தோ! அப்படித்தான் இருக்கணும்.

மாமாவுக்கு தலையில் அத்தனை முடியில்லை. குளிச்சுட்டு வந்தவர் “வைதேகி, உன் பேன் பிர்சனைக்கு ஒரு ஐடியா தரட்டுமா?” கேக்க, ரசம் கொதிச்சிண்டு இருக்கரச்சே இவர் சொன்னதை கேட்டுட்டு ஸ்டவ்வை அணைச்சுட்டு ஓடி வந்துட்டள். “சீக்கிரம் சொல்லுங்கோ.”

“நீ ஏன் டை அடிச்சுக்கக் கூடாது?” “ஆமாண்ணா, நானும் நினெச்சிண்டிருந்தேன். கோவிச்சுக்க போரேளேன்னு பேச்செடுக்கலை”. கலர் அடிச்சுண்டா அதில் இருக்கும் கெமிகல்ஸ் பேனைக் கொன்னுடும்னு நினைக்கராரோ? மாமி அன்னைக்கே கிட்டக்கே இருந்த யுனிசெக்ஸ் பார்லருக்கு போயிட்டா. அங்கே என்னெல்லாம் நடந்திருக்கும்னு எனக்கு இங்கேந்தே விவரிக்க முடியும். ஆனா “நீ ஆத்திலேன்னா இருந்தாய்! அங்கே போய் பாத்தியா”ன்னு சில வாசகா சாமர்த்தியமா கேள்வி கேக்கரா மாதிரி கமென்ட் போடுவான்னு அதெல்லாம் இங்கே விவரிக்க போரதில்லை.

ஆனா ஒண்ணு ஆத்துக்கு வந்த வைதேகியை என்னாலேயே அடையாளம் சொல்லமுடியலை. ராமானுஜம் அப்படியே மயக்கம் போட்டு விழாத குறை. “கல்யாணம் ஆன புதுசில் இருக்கா மாதிரி ஆயிட்டாய்!” புகழ ஆரம்பிச்சுட்டர். மாமிக்கு வெக்கம் தாங்கலை. குளிச்சுட்டு வந்தவள் என்னை எடுத்து நன்னா வாரிண்டு “இப்போ எப்படி இருக்கேன்? சொல்லுங்கோ!” கூந்தலை ஃப்ரீயா நயந்தாரா மாதிரி ஃபேன் காத்தில் அல்லாட விட்டுண்டு ஒய்யாரமா உடம்பை வளைச்சிண்டு ஆத்துக்காரர் பார்த்து இன்னும் ரெண்டு வார்த்தை பாராட்டட்டும்னு காமிச்சா.

மாமி சித்தே குண்டு. இந்த சரீரத்தை எப்படி வளைச்சாலும் நேர நிக்கரா மாதிரித்தான் தெரியும். ஆனா மாமாவுக்கு இவள் மேல் அத்தனை காதல். மாமி உடம்பு வளையாதுன்னுட்டு தன் கழுத்தை வளைச்சுப் பாத்துட்டு “என் கண்ணே பட்டுடும்டீ”ன்னு சொல்ல மாமிக்கு கால் தரையில் நிக்கலை. அப்புரம் சமைக்க போயிட்டா. பாயசம் வைப்பாளோ! 

பெட்ரூமுக்கு வந்த ராமானுஜம் நான் கேப்பாரத்து கிடப்பதை பாத்துட்டு கையில் எடுக்கரர் பேன் தென்படலையே தவிர கருப்பா சாயமும் பிஞ்சு வந்த முடிகற்றை எப்பவும் போல பல்லிடுக்கில் ஈஷிண்டிருப்பதை பாத்து என்னை குழாயடிக்கு எடுத்துண்டு போய் குளிப்பாட்டி துண்டால் துடச்சு அப்புரம் டப்பாவில் வச்சுட்டர். மாமா மட்டும் இல்லைன்னா என் கதி அதோகதிதான். சித்தே நாழி அப்படியே கிடெந்தேன்னா நாறுவேன்.

வாரத்துக்கு ஒருநா வெள்ளிக்கிழமை மாமி எண்ணைக் குளியல். அது பரவாயில்லை, மங்களகரமா இருக்கும். ஆனா டை அடிச்சுண்டு ரெண்டு வெள்ளிக்கிழமை எண்னைக் குளியலை தவித்துட்டான்னா பாத்துக்கோங்கோ. 2500ரூ+GST செலவு செஞ்சுன்னா அடிச்சிண்டது! செவ்வாய்க்கு மருதாணி அரைச்சு தேச்சுப்பா. அதுவும் இப்போ இல்லை. டை அடிச்சுக்கரத்துக்கு மின்னாடி எங்கிட்டேந்து ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு மாதிரி வாசம் வரும். சீயக்காய்ப் பொடி, வெல்வெட் ஷாம்பூ இல்லைன்னா மருதாணி. இப்போ? சகிக்காத வாடை. இந்த வாடையை தலையில் சுமந்துண்டு எப்படித்தான் வெளிக்கு வாசலுக்கெல்லாம் போயிட்டு வராளோ! 

இப்படீப் போயிண்ட்டிருக்கச்சேதான் அது நடந்தது.

ஒருநாள் “சாதம் வடிச்சு பருப்புசிலியும் செஞ்சு வச்சிருக்கேன். நீங்க சாப்புடுங்கோ, நான் கோமதியாத்தில் பாதுகா சகஸ்ரம் பாராயணம் செய்யரா, போய் கலந்துண்டு வெத்திலை பாக்கு வாங்கிண்டு வந்துடரேன்”னு போனா. அனேகமா சக்கரைப் பொங்கலும் சுண்டலும் கிடைக்கும்னு பட்டது. மாமாவுக்கும் எடுத்துண்டு வர சம்படத்தை எடுத்து வச்சுண்டதை பாத்துட்டேன். இவரும் அதுக்கும் வயித்தில் இடம் வேணும்னுட்டு கொஞ்சமா இவள் வடிச்சிருந்ததை சாப்டூட்டு எப்போ வருவள்னு ஈஸிசேரில் காத்துண்டு.

வரச்சேயே மூஞ்சி கடுகடு. நுழையலை, “அந்த துபாய் சீப்பை எங்கே வாங்கினேள்? எனக்கு இப்பவே தெரிஞ்சாகணும். கோமதிகிட்டே அதே மாதிரி ஒண்ணு பார்த்தேன். அவாத்து மாமா பர்மா பஜாரில் பாத்தாராம், 160க்கு வாங்கிண்டு வந்திருக்கர். எனக்கு மானமே போச்சு”. மாமா சுண்டல் இல்லைன்னாலும் பரவாயில்லைன்னு தூங்கரா மாதிரி சமாளிச்சுட்டர். எழுந்துண்டா மாட்டிக்கத்தான் போரர்.

அது ஏன் தான் இன்னும் இளமையா இருக்கோம்னு எல்லார்கிட்டேயும் காமிச்சுக்க இப்படி கலர் அடிச்சு நாடகமாடிண்டு ஒரு வாழ்க்கை? எல்லாருக்கும் வயசானா நரை விழறது சகஜம்தானே. சுத்த பத்தமா ஆரோக்கியமா இருந்தா போறாதோ! இந்த பொய் பத்தாதுன்னுட்டு கேவலம் ஒரு சீப்பைக்கூட 600ரூபாய்க்கு துபாய்லேந்து வரவழைச்சதுன்னு அக்கம் பக்கத்தில் புருடா விட்டுண்டு ஜம்பம் அடிச்சுக்கற குணம் தேவைதானா? மாமிக்க்கேத்த மாமா! 

இந்த மாதிரி மானுஷாவாத்தில் எனக்கு இருக்கணும்னு என் தலைவிதி. என்ன செய்ய? புலம்பரேன். ஆனா யார் காதிலேயும் விழாது. எங்கேயாவது ஓடிப்போயிடணும்னு நினைச்சுப்பேன். பல்லா வச்ச ஆண்டவன் ரெண்டு கால் வச்சிருந்தான்னா!

ஒருநா சோஃபா குஷனுக்கு அடீலே விழுந்துட்டேன். அப்பாடான்னு இருந்தது. ரெண்டுநாளா என்னைக் காணோம்னு தேடிட்டு “நீங்க வாங்கிண்டு வந்ததை நீங்களே தேடித்தாங்கோ!” இவள் ராமானுஜத்தை அதட்ட, அவர் பாவம், “கடைசீயா எப்போ யூஸ் செஞ்சாய், எங்கே உக்காந்திண்டிருந்தாய்”னு துப்பறிஞ்சு என்னை தேடி எடுத்துட்டர்.

சரியான லூசுப் பிராமணன்்