தாம்பத்யம் அழகு (Trilogy 2 of 3 – வர்ஷா சொல்லுவா!)

தாம்பத்யம் அழகு (சிறுகதை சீசன் – 3)

(Trilogy 2 of 3 – வர்ஷா சொல்லுவா!) #ganeshamarkalam

படிப்பை முடிக்கரச்சே கேம்பஸ் இன்டெர்வ்யூவில் ஆஃபர்ஸ் வந்தது. ரொம்ப யோசிக்காம பெங்களூருலேயே டெலிகாம் வேலை ஒத்துண்டேன். 

இன்னும் தனியா இருக்கப்போரேன்னு அப்பா கவலை. “தெரிஞ்ச ஊர்தான் வர்ஷா அதுனாலே சரி! போய்க்கோ, மாசம் ஒருக்கா இங்கே வந்துடணும். நங்கநல்லூரில் நம்மாம் இத்தனை பெரீசா, மாத்திண்டு வரப் பாரு. ஆசைக்கு ரெண்டு வருஷம் வேலை செஞ்சா போதும், நல்ல வரனா வந்ததும் பிடிச்சிருக்கான்னு பாத்து கழுத்தை நீட்டு”.

“சரவணனை ஏற்கனவே தீர்மானிச்சுட்டேன், அப்பா அம்மாவோட வருவர், பேசுவர், ஒரு நல்ல முடிவு எடுங்கோ!” வார்த்தைகள் நாக்கு நுணி வரை வந்து நின்னது. ஏன்? லேசா அப்பாகிட்டே பயமோ!

சரவணன் அவன் பங்குக்கு சென்னையில் பெரீய ஆடோமொபைல் கம்பேனியில் சேர்ந்தான். ட்ரைனிங் முடிஞ்சதும் சென்னைக்கு போஸ்டிங்க் கேட்டேன், முடியாதுன்னுட்டா. லீவில் சென்னை வரப்போல்லாம் நங்கநல்லூர் ஆஞ்சநேயர் கோவில் வாசலில் நிப்பன். இல்லை “பெங்களூர் வந்தேன். இப்போதான் சிடி ஸ்டேஷனில் இறங்கரேன், எப்போ மீட்?” போன் செய்வான். 2 வருஷம் அனுபவிச்சு காதலிச்சோம். படிக்கணும், நிறைய மார்க் வாங்கணும்கிர பயம் போயிட்டதாலும், கையில் காசு புரள ஆரம்பிச்சதும் காதல் இன்னும் இனிச்சது. ரெக்கை முளைச்சுட்டதா ஃபீல் ஆச்சு.

“நாங்க உங்காத்தில் உக்காந்திண்டிருக்கோம்” மெஸேஜ். கூப்பிட்டேன். “என்னடா திடீர்னு?” “அப்பாவும் அம்மாவும் 10 ஜாதகத்தையும் போடோவையும் தூக்கிண்டு சிவகெங்கையிலேந்து வந்துட்டா, வா எனக்கு பிடிச்ச பொண்ணை முதலில் பாக்கலாம்னேன். ஆர்ப்பாட்டம் செய்வான்னு பாத்தா, உன் போடோவைக் பாத்துட்டு இப்படித்தான் சிம்பிளா மாட்டுப்பொண் வேணும்னுட்டா.”

“அப்பாகிட்டே பேசினாயா, என்ன சொன்னா?” “உள்ளே கலந்து பெசிண்டிருக்கா. காபி கூட தரலை. நீ கூப்பீட்டுப் பேசு. பொண் தரலைன்னாலும் வந்தவாளுக்கு காபியாவது தரணுமா வேண்டாமா?”

ஆத்துக்கு போரேன்னு சொல்லிட்டு போமாட்டானோ! இவாளை தயார் செஞ்சுருக்கலாம். ஒண்ணா படிச்சோம், காதலிக்கரோம்னு இவன் இன்னும் சொல்லலை. நான் ஏன் சொல்லணும்? கூப்பிடலை. 

அப்புரம் வெளீலே வந்து “பொண்கிட்டே ஒரு வார்த்தை கேட்டுட்டு சொல்ரேன், அவளுக்கு இஷ்டம்னா லீவுக்கு வரச்சே வந்து நேரில் பாருங்கோ!” அதுக்கு இவா “நாங்க ஒரு வாரம் இருப்பம், வர்ஷாவை வர வெள்ளிக்கிழமை லீவு போட்டுட்டு வரமுடியுமான்னு கேளுங்கோ.” சொல்லிட்டு கிளம்பினாளாம். சரவணன் மெசேஜ் அனுப்பினான்.

அப்பா கூப்பிடரத்துக்கு மின்னாடியே லீவு போட்டுட்டு ட்ரைன் டிக்கெட்டும் வாங்கிட்டேன். கைகூடின்னா வரது!

வெள்ளிக்கிழமையே தட்டை மாத்திண்டா. 3 மாசத்தில் முஹூர்த்தம் வச்சு எல்லாம் நல்லபடியா நடந்தது. என்னால் முடியலைன்னு மாத்தலில் பெங்களூருவுக்கு இவன் வரேன்னான். “நீ வேலையை விடாதே!”

முத ராத்திரி “எனக்கு தூக்கம் வரது”ன்னு திரும்பிப் படுத்தான். படவா. 5 வருஷமா காக்க வச்சது என் தப்பு, ஆனா தப்பு அவன் பக்கமும்தானே! இன்னைக்குன்னு இப்படி பண்ணினா? அடுத்த வாரம் கொடைக்கானல் ஹனிமூன் போக ஏற்பாடு பண்ணியியாச்சு. அது அடுத்த வாரம். இன்னைக்கு இவன் தூங்கப் பிடாதுன்னு தீர்மானம் செஞ்சேன்.

தாம்பத்யம் எப்படி இருக்குமோ? பெண் மனசில் பயம், தயக்கம். ஆனா தாம்பத்தியம் என்ற அழகான ஓவியத்தை வரைய ஆரம்பிக்க முதராத்திரி அபூர்வ சந்தர்ப்பமாச்சே. மின்னாடி கோத்துப்போமே, அதே விரல்கள்தான். இன்னைக்கு கோத்துண்டதும் வேறு பாஷையில் பேசின. “நான் தூங்கலை, சும்மா பாவலா.” சொல்ரான். தூக்கமும் இல்லை, முழிப்பும் இல்லைங்கிற ஒரு நிலையில் கிடந்தோம்னு வச்சுக்கோங்கோ. ஒருத்தரைவிட்டு இன்னொருத்தர் மீளமுடியலை.

அன்னைக்கு ஆரம்பிச்ச எங்கள் தாம்பத்தியம் எப்படிப் போச்சு? அதுக்கு மின்னாடி தாம்பதியம்னா என்னன்னு புரிஞ்சுக்க பல சந்தர்ப்பங்களை கிடெச்சது. 

குழந்தை வேணும்னு கேக்கலை. கடவுளா இந்தா வச்சுக்கோன்னு புவியை என் மடியில் போட்டுட்டர். புவனேஸ்வரி இவன் பாட்டி பேராம். புவின்னா உலகம். எங்கள் இருவருக்கும் அவள் உலகமாகிப் போனாள். குழந்தையை பாத்துக்கரேன்னு மாமியார் வந்தா. சாயங்காலம் வந்ததும் குழந்தையோட சரியா இருக்கும். சனி ஞாயிறும். சரவணன் சொல்லுவான், “குழந்தைக்காக நம்ம தாம்பத்யத்தை டைல்யூட் செஞ்சுக்கப்பிடாது. பலபேர் செய்யரா மாதிரி ப்ரொஃபெஷணல் முன்னேற்றத்துக்காக நானும் நம் தாம்பத்யத்தை தொலைச்சுட மாட்டேன்”. சமுத்தா பேசினான், இவனா காலேஜில் அப்படி வழிஞ்சான்!

அதாவது தேவைப்படும் நெறுக்கத்தை ஏற்படுத்திக்க அவகாசம் ஒதுக்கிக்கணும். வேர யாரையும் குறிக்கிட விடப்பிடாது. அதைச் சரியாச் செஞ்சான்.

 “குழந்தையை நான் எத்தனை நாள் பாத்துக்க முடியும்? அங்கே அப்பா தனியா இருக்கர். இவள் வேலைக்குப் போய் என்ன ஆகப்போறது. விட்டுட்டு ஆத்தில் இருக்கலாமே!” மாமி என் காதுபடவே கேட்டா. அதுக்கு இவன், “வரேன், பேத்திகூட இருக்கணும்னு நீயா வந்தாய். உனக்குப் போணம்னா போயிக்கோ. பெத்தவா நாங்க பாத்துக்கரோம். இவள் வேலைக்குப் போணமா வேண்டாமாங்கிறதை நாங்க முடிவு செஞ்சுக்கரோம்”. வாஞ்சையா பேசரவன் அம்மாகிட்டே அழகா சிரிச்சுண்டே கட் எண்ட் ரைட்டா பேசினது என்னையே பாதிச்சது. பிர்ச்சனையை முளையிலேயே கிள்ளினது ஹிதமா இருந்தது.

அன்னைக்கு ப்ரிகேட் ரோட்டில் பீர் மக்கை எப்படி பிடிக்கறதுன்னு தெரியாம உக்காந்திண்டிருந்தவன் மெச்யூர்டா ஆனது எப்போ? அசத்தரானே! என்னை விட்டுக் கொடுக்க மாட்டான்னு நம்பிக்கை வந்தது.

குழந்தைக்கு 3 வயசு இருக்கும், நல்ல ஜுரம். 6நாளா குறையலை. மல்லேஸ்வரம் மணிபால் ஹாஸ்பிடலில்.. அவள் நிலைமையை விட இவன் கண் கலங்கி சிதைந்து போனது என்னை அதிகம் வாட்டித்து. அவனோ பக்கத்துலேயே இருந்துண்டு அவளைவிட என்னை கவனிச்சுண்டான். புவி ஆத்துக்கு வந்ததும் பக்கத்தில் உக்காரவச்சு ஒண்ணு சொன்னான். “வர்ஷா, நீயே குழந்தையாய் படுக்கையில் கிடப்பதாத்தான் எனக்குத் தெரிஞ்சுது. அதான் என்னால் தாங்கிக்க முடியலை”. தன் குழந்தையிலும் என்னையே பார்ப்பவன் என கருவில் அவன் விதைச்ச குழந்தையில் அவன்தான் முழுசா வியாபிச்சிருக்கான்னு நான் தெரிந்துகொள்ள, புவியை இறுக்கிக் கட்டிண்டேண். “அம்மா மூச்சு முட்டறது, விடூ.”

இருவருக்கும் இடையில் இன்னொரு பாலம் புவி மூலமா அமைஞ்சுட்டது கண்கூடு. புவி உன் ஜாடையா, இல்லை என்னைக் கொண்டு பொறந்திருக்கான்னு விளையாட்டாக்கூட பேஸிண்டது இல்லை. புவி என்னோட நகல்னும் அவனும் அப்படியே அவள் அப்பான்னு நானும் முழுசா நம்பினதுதான் காரணம்.

எதுன்னாலும் கலந்து பெசி முடிவெடுப்பது வழக்கமா ஆச்சு. நான் வேலைபாக்கும் இடத்தில் நடப்பது அவனுக்கு அத்துப்பட்டி. எல்லாம் தெரியணும்னு சொல்லிடுவேன். கேட்டுட்டு, “இப்போ எங்காபீஸ் ஸ்டோரி கேளூ!”. என்னை லைன் போடும் மானேஜர் கமலக்கண்ணனும் இவன் மேல் ஈஷிண்டு போமாட்டேன்னு வளையவரும் புரொக்ராமர் சாரதாவும் எங்காத்து மனுஷாளா ஆகிட்டா. மறைக்கலை.

என்னமா சமைக்கரான்! ஒருநாள் கண்டுபிடிச்சேன். மாமிதான் சொல்லித் தந்தாளாம். ஞாயித்துக்கிழமை சாதம் மட்டும் நான் வடிப்பேன். மத்ததை அவன் பாத்துப்பன்.  வரத்துக்கு லேட்னு சொன்னா வார நாட்களில் அவனும் புவியும் சமைச்சு வச்சு எனக்காக காத்திண்டிருப்பா.

வெளியூர் போயிட்டு வரச்சே கண் சிவந்து வருவன். இன்னொரு பொண்ணா இருந்தா ஹோட்டலில் தண்ணி அடிச்சிருப்பான்னு முடிவுக்கு வந்திருப்பா. எனக்கு மட்டும் தெரியும் இவன் நான் பக்கத்தில் இல்லைன்னு தூங்கியே இருக்க மாட்டான். 

புவி நன்னா படிச்சா. எல்லாத்துலேயும் ஃபர்ஸ்ட். இவன் கோச்சிங்தான். கணக்குப் பாடம்னா மட்டும் எங்கிட்டே வருவள். அப்பா கணக்கில் வீக்காம். 9ஆவது படிக்கரச்சே ஸ்கூல்லேந்து அழுதுண்டே வந்திருக்கா. இவன் அன்னைக்கு லீவு. என்ன நடந்ததுன்னு புரிஞ்சிண்டு அவளை சமாதானப்படுத்தி, அப்புரமா எனக்கு போன் போட்டான். 

திடீர்னு தூக்கிக் கொஞ்சி விளையாடின குழந்தை இளமங்கையா மலர, இன்னொருவன் கைப்பிடிச்சு கிளம்பிப்போர நாள் ரொம்ப தூரத்தில் இல்லைன்னு அன்னைக்கு ராத்திரி பூரா கண் கலங்கி சீன் போட்டான். சமாதானப் படுத்தினேன்.

சண்டையே போட மாட்டேளான்னா இல்லைன்னுதான் சொல்லுவேன். சண்டை வரும். போடுவம். முடிஞ்சுடும். மறந்துடுவம். “வர்ஷா! ஏன் இப்போல்லாம் சண்டையே பிடிக்கறதில்லை?” “குறையா பட்டுதுன்னா நீ ஆரம்பீ!” எதை வச்சு ஆரம்பிக்கலாம்னு யோசிப்பான். ஆரம்பிச்சதை அவளே ஜெயிச்சுக்கட்டும்னு விட்டுக்கொடுப்பான். அத்தனை ஆசை என்மேல்.

ஒருநாள் கேஷ் தந்து “என் அக்கவுன்டில் போட்டுடறையா?” கேட்டான். பேங்க் என் ஆபீஸ் கிட்டே. போட்டுட்டு ஸ்டேட்மென்ட் பாத்தா மாசம் தவறாம 12000ரூபாய் ஒரு சென்னை அக்கவுன்டுக்கு ட்ரான்ஸ்ஃபெர் ஆவது தெரிஞ்சது. நம்பரைப் பாத்ததுமே என் அப்பா அக்கவுன்டோன்னு சந்தேகம். கேட்டதுக்கு, “நீ அனுப்பச் சொன்னதா மாப்பிள்ளை விடாம அனுப்பிச்சிண்டிருக்கர்” அப்பா சொன்னர். கல்யாணம் ஆகி 18 வருஷம் ஆச்சு, மாப்பிள்ளை இல்லை எங்கப்பா பிள்ளையா எப்பவோ ஆகிட்டன்னு புரிஞ்சது.

இப்படி ஆச்சர்யங்களை அள்ளி முடிஞ்சு வச்சிருப்பான் சரவணன். கண்டுபிடிச்சு நான் சந்தோஷப் படட்டும்னு. 

அவனுக்காக என்ன செஞ்சேன்னு சில சமயம் வருத்தமா இருக்கும். தாம்பத்தியம் படுக்கையை மீறின ஒரு விஷயம்னு தெரியும். அதில் கேட்டதை கொடுப்பதும், வேணும்கிறதை கேட்டு வாங்கிப்பதும் சரிதான். குறைவில்லாத வாழ்க்கையை இவனுக்கு அமைச்சுக் கொடுக்கணும்னு மனைவியா யோசிக்க ஆரம்பிச்சேன். இன்னும் என்ன பண்ணினா இத்தனை நல்லவன் இன்னும் மகிழ்ச்சியா இருப்பான்?. ஒரு மாலைப் பொழுது அவன்கிட்டேயே கேட்டேன். புவி IAS ப்ரிலிமினெரி படிச்சா.

“என்ன கேட்டாய்?” “ஏன் நான் கேட்டது புரியலையோ? நீங்க சந்தோஷமா இருக்கேளா? நான் நினெச்சா மாதிரி உங்களுக்கு நல்ல மனைவியா அமைஞ்சேனா?” அவனுக்கு இப்போ நரை விழ ஆரம்பிச்சிருக்கு. தோளில் சாஞ்ச தலையை கோதிண்டே. கேட்ட கேள்விக்கு சட்டுன்னு பதில் சொல்லாம தன் கால் கட்டைவிரலை பாத்துண்டு. “அசட்டுக் கேள்வி! பதில் சொல்லியே ஆகணுமா?” “ஆமாம். உங்க மனசில் இருப்பது தெரிஞ்சுக்கணும்.”

“நீ முதல் முதலில் பக்கத்தில் மெஸ்ஸில் சாப்பிட உக்காந்தப்போ கருப்புன்னு பிடிக்காம எழுந்து போனேன். அப்புரம் வாக் போரச்சே என் வேகத்துக்கு ஈடு கொடுத்து வலிய வந்து பெசினாய். திரும்பவும் கருப்பு, அழகில்லைன்னு போயிருந்தேன்னா இன்னைக்கு இத்தனை சந்தோஷமா இருக்க மாட்டேன். நீ எனக்கு கிடெச்ச பொக்கிஷம்னு தெரிஞ்சதுலேந்து என் கால் தரையில் பதியலை. காத்தில் மிதந்திண்டிருக்கேன். இப்போ நீ சொல்லு. நீ சந்தோஷமா இருக்கியா?” முகத்தை உசத்தி என் கண் கிட்டே கண்ணை வச்சிண்டுன்னா கேக்கரான்?

பதில் சொல்லாம, “நாளைக்கு ஆபீஸ் உண்டா?” கேட்டேன். “இப்போ அதுக்கென்ன?” “உங்களை இன்னைக்கு தூங்க விடலாமா வேண்டாமான்னு யோசிக்கரேன்” அதில் எல்லா பதிலும் இருக்கே!

காதல் அழகுதான். தாம்பத்யம் அதைவிட அழகு. காதல் நிரந்தரமாப் போச்சுன்னா. குழந்தைகள் அழகு. எப்போன்னா அவர்களை தாம்பத்தியத்துக்கு அணைபோல பாவிச்சா. அவளில் இவனைப் பாத்துட்டேன். என் தாம்பத்யம் எப்படி இனிக்காமப் போகும்? வாழ்க்கை ஆச்சர்யங்கள் நிறைந்தது. அந்த ஆச்சர்யங்களை நாமளே அடிக்கடி ஏற்படுத்திண்டு வாழ்ந்தா.

தாம்பத்தியம் அழகுதான். எத்தனை அழகா அதை தக்க வச்சுக்கலாம்னு சரவணங்கிட்டே கத்துக்கணும்.