சித்தன்

98. சித்தன் (சிறுகதை சீசன் – 3)

#ganeshamarkalam

8 வாரமா ஆச்சு. இன்னும் ஒரு வாரம் போனேன்னா பிரார்த்தனை தடங்கல் இல்லாம நிறைவேறித்துன்னு வச்சுக்கலாம். மாடம்பாக்கம் தேனுபுரீஸ்வரர் கோவில் ராகுகால பூஜைக்கு பணம் கட்டி சங்கல்பம் பண்ணி எல்லாம் நடந்திண்டிருக்கு. ஞாயித்துக்கிழமை எழுந்துண்டா சாயங்காலம் சரபேஸ்வரர் பூஜைனு தோணிடும்.

இவனுக்கு என்ன பிர்ச்சனை, ஆத்தில் யாருக்காவது உடம்பு முடியலையோ, இல்லை கோர்ட் கேஸுன்னு படுத்தறதோ – இப்படியெல்லாம் தோணும். அப்படியெல்லாம் இல்லை.

நான் கோசல்ராமன் போனமாசம் டிக்ரீ முடிச்சேன். MTech ஆடோமொபைல். கேம்பஸில் செலெக்ட் ஆயாச்சு இன்னும் ஆஃபர் வரலை. மனசு சித்தே படபடன்னு, கனத்துண்டு எதிலும் ஈடுபடாமல், சாப்பாடும் ருசிக்காம. கவனிச்ச அம்மா, பக்கத்தாத்து மாமிகிட்டே வருத்தப்பட, அவள் தந்த உபாயம். “சிவன் கோவிலில் ராகுகால பூஜையில் 9 வாரம் விடாம சிரத்தையோட கலந்துக்கச் சொல்லுங்கோ. கடைசீ வாரம் பிரசாதமும், கையில் கட்டிக்க சரடும் தருவா, அமோகமா புது வாழ்க்கை அமையும்”.

“இந்த வயசில் இப்படி போயிட்டு வர ஒத்துப்பானா, நடுவில் விட்டுட்டா குத்தமாகிடுமே?” தயங்கிண்டே அம்மா சொல்ல, “செய்யரேன்!”னு ஆரம்பிச்சுட்டேன்.

அதோட இல்லாம ஆத்து வாசலில் இருக்கும் வில்வ மரத்துலேந்து குளிச்சப்புரம் தொரட்டி வச்சு இலை பரிச்சு மாலையா தொடுத்து சைக்கிளில் கொண்டு போயிடறது. அபிஷேகம் ஆனதும் சரபேஸ்வரர் அலங்காரத்தில் என் மாலைதான் பிரதானம்.

இன்னைக்கு 9ஆவது ஞாயித்துக்கிழமை. தொரட்டியாலே படக்குன்னு கிளையோட உடெஞ்சு விழும். கொழுந்து, முத்தினது, சரியா வளராதது, பூச்சி அரிச்சதுன்னு கிடைக்கும். உக்காந்து முள் குத்திடாம மாலைக்குன்னு காம்போட சேகரிக்கணும். 30நிமிஷ வேலை. 10 வாட்டி முள் குத்தும். அகுபங்க்சர்! நானே தொடுத்துடுவேன்.

மாலையை குழாயடியில் காமிச்சு பையில் வச்சுட்டா கிளம்பர வரைக்கும் பளிச்சுன்னு இருக்கும். வாடாது. கைங்கர்யம் மாதிரி ஆத்துலேந்தே கொண்டு போரது நல்லதுன்னு பட்டது. செய்வது ஜாலியா, ஒரு தவமாப் போயிட்டது என்னையே ஆச்சர்யப்படுத்தித்து. இதுவே மனசை லேசாக்கி ஆனந்தப் படுத்தியது

“என்னடீ உன்பிள்ளை இப்படி மாறிட்டான்?” அப்பா அம்மாவை வம்புக்கிழுத்தர்.

வில்வம் தரணும்னா சீக்கிரமா போய் அங்கே சாமான்களொட சேர்த்துடணும். அப்புரம் கூட்டம் அலை மோதும். ரெகுலரா கொண்டு வரதால் அவாளும் மாலை எங்கேன்னு பாப்பா. எனக்கு கடைசீ வாரமாச்சே, அடுத்த ஞாயித்துக்கிழமையும் செய்யலாம்னு யோசிச்சிண்டே சைக்கிளை மிதிக்கரேன். போய்ச் சேரறச்சே மணி 3:45. சின்ன குருக்கள்தான் வாங்கி வச்சர். “சீக்கிரமே வந்துட்டாய் உக்காந்துக்கோ.”, இங்கே வேண்டாம், கோவிலை சுத்தி வெளீலெ என்னன்னு பாக்க்கலாம்னு வரேன்.

சன்னிதித் தெருக்கு அந்தண்டை பெரீய கோபுரங்களும் குடில் போல அமைப்புகளும்.. மஹா மேரு. திருவண்ணாமலை ஸ்ரீ சேஷாத்ரி சுவாமிகள் விருப்பத்துக்கு ஏற்ப 18 சித்தர்களுக்கும் சக்தி பீடமா இடம். சரபேஸ்வரர் பூஜை ஆரம்பிக்க டயம் இருக்கு. 630க்குள் கலந்துண்டாலும் சரிதான். அபிஷேகம், அலங்காரம் ஆனப்புரம் தீபாராதனை நடக்கும். சக்தி பீடத்துக்குள் போயாச்சு.

பெரீசா எல்லா வேலைகளும் நிறைவடைந்து பேஷா இருக்கவே ஆச்சர்ய பட்டுண்டே ஒவ்வொரு சித்தருக்கும் கட்டின ஆலயத்துக்கு மின்னாடி நின்னு பெயரை படிச்சுட்டு பிரதக்ஷிணமா நடக்கரேன். குருவாயூர் கிருஷ்ணன், மஹா கணபதி, முனீஸ்வரர், காளி, சுப்ரமண்யர், காமதேனுன்னு ஒரு அபூர்வ காம்பினேஷன்.

சித்தர்களை பத்தி அப்பா கதை சொல்லுவர். அவாளை பத்தி பெசரச்சே சித்து வேலை செய்யரவான்னு அபிப்ராயம் கிளம்பிடும். அவாளுக்கு தெரிஞ்சதில் அது 5%தான் இருக்கும். அது தப்பான கண்ணோட்டமோ. நிறைய ரூமர்ஸ். சடை பிடிச்சு முடி கன்னாபின்னானு வளர்ந்து காட்சி அளிக்கரவா எல்லாம் சித்தர்னும் நினைக்கலாம். சித்தா வைத்தியம் தெரியும். அப்படீன்னா சித்தர்கள் எல்லாரும் டாக்டர்ஸ்னு சொல்லிடலாமா? யாரொடையோ பெசிண்டிருக்கச்சே அவாளுக்கு இரும்பை தங்கமா மாத்தர வித்தை தெரியும்னு ஒருத்தர் சொல்ல “ஆஹா”ன்னு பட்டது. இங்கே உள்ள 18 சித்தர்களின் பெயர்கள் கேள்விப்பட்டதோ? தெரியலை, குழப்பித்து.

சுத்தி வரச்சே ஒரு சித்தரை பார்த்தேன். அவரை நான் பாக்கறதை கண்ட சிப்பந்தி அவர்தான் “கட்டு கடகட சித்தர்”, போய் பேசுங்கோ, உங்க அதிர்ஷ்டம் கேக்கர கேள்விக்கு பதில் சொன்னாலும் சொல்வர்.”

அது என்ன கட்டு கடகட சித்தர்? கேக்க்கரத்துக்குள் போயிட்டான். இதை சித்தர்கிட்டேயே கேட்டா? கோவிச்சுப்பாரா? அவருக்குன்னு பேர் இருக்கணுமே? சித்தர்னு என்ன டெஃபினிஷன்? இவர் சித்தர்தான்னு எப்படி கண்டுபிடிக்கறது? எப்படி இன்ட்ரோ செஞ்சுண்டு என்னத்தை கேக்க்கலாம்?? கண்னை மூடிண்டு கையில் எதையோ வச்சிண்டு இருக்கரே! தூணில் சாஞ்சு காலை ஆட்டிண்டு.

கிட்டக்கே போய் உக்காந்துக்கரேன்.

நான் வந்ததை உணர்ந்தவர் கண் திறக்க, சிரிச்சுண்டே கும்பிட்டுக்கரேன். வலது கையால் ஆசீர்வாதம் மாதிரி செஞ்சர். அப்போதான் கையில் சின்னக் குழந்தைகள் திருவிழாவில் வாங்கி கட்டை விரலால் அமுக்கி டக் டக்குன்னு சப்தம் எழுப்புவாளே அதை வச்சிண்டு அமுக்கிண்டிருக்கர்னு புரிஞ்சது. பெயர் காரணம் விளங்கித்து.

அறிமுகப் படுத்திண்டு, எதுக்காக மாடம்பாக்கம் வந்தேன்னும், சித்தே மனசு அலைபாயறதுன்னும் சொல்ல, “சரபேஸ்வர் சரி பண்ணிடுவாரா? எதை நம்பி வந்தாய்?” “அம்மா சொன்னா!” “அப்படின்னா நிச்சயம் சரிபண்ணிடுவார்”. சட்டுன்னு அம்மா கடவுளுக்கு மேலேன்னு சுருக்கமா புரிய வச்சுட்டர்.

“நீங்க சித்தரா?” “அப்படீன்னா?” “அதான் எல்லாம் தெரியும், 8 வகையான யோகாங்கம் மூலம் சித்தி பெற்றவர்களை சித்தர்னு சொல்லுவாளே? நீங்களுமா?” லேசா சிரிச்சர். “உண்மையான சித்தர் சித்தி அடஞ்சுட்டா அதை யாருக்கும் சொல்லமாட்டா. சொல்லித் திருப்தி பட்டுக்கற விஷயம் இல்லையே அது. மொக்ஷ நிலை, அதைப் பத்தி பேச அவகாசம் இருக்காது. அதில் திளைக்கரச்சே எதிரே இருப்பவா தெரியமாட்டா, துச்சமா போயிடுவா”.

புரிஞ்சாமாதிரி இருந்தது. “சுவாமி இன்னும் சில கேள்விகள், கேக்கலாமா?” “கேளு! பதில் வரும்னு எதிர்பாக்காதே?” சரிதான்னு பட்டது.

“சித்தி அடைவதுன்னா என்ன?” “ஒண்ணுமேயில்லை”. “அப்படின்னா? ஒண்ணுமில்லாத விஷயத்துக்கா இத்தனை ஆர்ப்பாட்டம்?” “அப்படியில்லை. இந்த உலகம், வாழ்க்கை, சந்தோஷம் துக்கம் எல்லாம் மாயை, நிறந்தரம் இல்லைன்னு புரிஞ்சுட்டா சித்தி.” “உங்களாலே வசியம் செய்ய முடியுமா? “வசியம்னா என்னன்னு நினைக்கிராய்?” “எல்லாமும் உங்க கன்ட்ரோலில் வரா மாதிரி பண்றது.” “உண்மையான சித்தர் தன்னையே வசியம் பண்ணிடப்புரம் மத்தவாளை வசியம் செஞ்சு என்னத்துக்கு? “வசியக்கலை கத்துக்கறதே தன்னை வசியம் பண்ணி மனசையும் இந்திரீயங்களையும் இஷ்டத்துக்கு அலையாமா பாத்துக்கத்தான்”.

“திடீர்னு சின்னதாய், திடீர்னு பெரீசா, ரூபமே இல்லாம, லேசாப்போய் இல்லை மிகப்பெரீய பலத்தோட மலைமாதிரி, வாயு பகவானால் கூட அசைக்க முடியாம உங்களை பண்ணிப்பேளா? சாத்தியமா?” “யார் உனக்கு இதெல்லாம் சொல்லித் தந்தா?” “படிச்சிருக்கேன். அப்பாவும் சொல்வர். நான் கேட்டது தப்பா?”

“தப்பில்லை. ஆனால் சித்தர்களை பத்தி இத்தனை நம்பிக்கைகள் பரவியிருக்கான்னு தோணித்து. அணுவாவும், அண்டமாவும் மாறுவது உண்மையில் அப்படி ஆகிவிடுவது இல்லை. அணுவிலும், அண்டத்திலேயும், தன்னிலும் வெளிலேயும் உறையும் பரப்பிரம்மம் நான்தான்னு புரிஞ்சிப்பது. புரிஞ்சுட்டா நீ சொன்னாப் போலே மாறிண்டிருக்கராப்போல தோணும். அதுதான் உண்மையான சித்தி. சிதம்பர ரகஸியம் பத்தி உங்கப்பா கிட்டே கேளு. தெரியலைன்னா நீயே கண்டு பிடி. அதைவிட உனக்கென்ன வேலை, வீட்டில் சும்மாத்தானே இருக்காய்?”

“சித்தரே, நீங்க பிராம்ணரா? இத்தனை அழகா எங்க பாஷை பேசரேளே!” “ஹாஹா! என்னை சித்தன்னு நம்பி வந்து பேசிண்டிருக்காய். அப்போ எந்த ஜாதியா இருந்தால் என்ன? நீ பிராம்ணன்னு தெரிஞ்சிண்டு உன் பாஷையில் பெசரேன்”. “வெளிநாட்டவர் வந்தா அவா பாஷை பெசுவேளா?” “தெரியலை, செஞ்சு பாக்கலை”.

“அப்போ கூடு விட்டு கூடு பாயறதுங்கிறது?” “எல்லாமும் நானே, எல்லாமும் பரப்பிரம்மமேன்னா கூடுவிட்டு கூடு ஏன் பாயணும்? இப்படி வச்சுக்கலாம். எல்லாமும் என்னோட கூடுதான். எல்லாத்திலும் நாம்தான் இருக்கோம்னு பட்டதும் கூடு கூடா பாயரா மாதிரி படும். அதோ பாரு ஒரு ஆட்டுக்குட்டி”. காமிச்சர். கருப்பு ஆடு போச்சு. “அது நான்தான். உன் முன்னாடி தூணில் சாஞ்சிண்டு பேசிண்டிருப்பதுவும் நானே. உன்னிலும் நான், உங்கம்மாவிலேயும் நான். எப்படி எடுத்துக்கராயோ அப்படி”.

“சித்த வைத்தியம் தெரியுமா?” “கிடைச்ச காய் கனிகளை உண்டு, இயற்கையோட இணைந்து சாப்பிட்டு, உணவே மருந்துன்னு பாவிச்சா பிணி வராது. உடம்பை ரொம்ப நேசிச்சா வியாதி தொத்திக்கும். படைக்கப்பட்டதுக்கு தேவையானது மட்டும் சாப்பிடும்போது ஆரோக்கியம் நிச்சயம். இதை மத்தவாளுக்கு சொல்ல சித்த வைத்தியமாச்சு. வாழ சொல்லித்தர வேண்டியிருக்கு.”

இவர் கிட்டே காயகல்பம் பத்தி கேக்கணும்னு தோணித்து. கேக்கலை

“இரும்பை நீங்க தங்கமா மாத்திடுவேளா?” “எதுக்கு மாத்தணும்?” “பணக்காராளா ஆகலாமே!” “பணத்தை வச்சு என்ன பண்றது?” “எனக்கு சொல்லித் தரலாமே”. “ஒரு குறிக்கோளோடதான் வந்திருக்காயோ!.” இரும்பு தங்கமானால் சரபேஸ்வரை பத்தி கவலைப்பட வேண்டாம் இல்லையா?” சிரிச்சர். “உனக்குத்தெரியுமா தங்கத்தினால் ஒண்ணும் பிரயோஜனம் இல்லன்னு?” ஷாக்கிங்கா இருந்தது. என்ன, விவரம் தெரியாத சித்தரா இருக்கர்? மேலும் சொல்ரர். இரும்பால் பல உபயோகம். கோடாரியா விறகு வெட்ட, தண்டவாளமா ரயில் ஓட, ஊசியா துணி தைக்கன்னு எத்தனை இருக்கு? தங்கத்தால் ஒரு மண்ணும் இல்லையே? நகை பண்ணிப் போட்டுக்கலாம். பொறாமையை வளக்கும். இரும்புக்காக குடிம்பங்கள் சீரழிஞ்சதில்லை, நாடுகள் சண்டை போட்டுக்கலை. அப்படி இருக்க இரும்பை ஏன் தங்கமாக்கணும்?” புடறீலே அடிச்சாப்போல பட்டது.

“கையில் என்னாமோ வச்சிருக்கேளே?” “இதுவா, இது சும்மா. இதன் மூலம் உனக்கு தகவல் அனுப்ப முடியும். கட்டு கடகட. இதைத்தான் மோர்ஸ் கோடுன்னு ஒருகாலத்தில் பயன்படுத்தினா. நான் ஆரம்பத்தில் தந்தி ஆபீஸில் வேலை பாத்தப்போ இருந்த டெக்னாலஜீ. இப்போ கம்யூட்டர்”.

“உன் பாக்கெட்டில் அது என்ன?” சாம்சங்க் லேடெஸ்ட் போனும், பார்கர் கிளாஸிக் ஸ்டெயின்லெஸ் ஸ்டீல் பேனாவும். எடுத்து அவர் கையில் தரேன். போனை இடதுகையில் வச்சிண்டர். வலது கட்டைவிரலால் பேனாவை அமுக்க பால்பென் நுணி வெளீலே வந்தது. திருப்பித் தந்துட்டர் துளிக்கூட ஆர்வமா பாக்கலை.

“சரி நீ போய்க்கோ, தீபாரதனைக்கு டயமாகிட்டதே, கலந்துக்க வேண்டாமா? அதுக்குத்தானே வந்தாய். இன்னைக்கு 9ஆவது வாரமாச்சே!” பெசிண்டிருந்ததில் தெரியலை. எழுந்து அவரை சாஷ்டாங்கமா நமஸ்கரிச்சுட்டு “திரும்ப பாக்கணும்னா வரட்டுமா?” உன் இஷ்டம். இருந்தால் பாக்கலாம்”.

அர்ச்சனை தட்டு பிரஸாதம், சரடு வாங்கிண்டு ஆத்துக்கு போக மணி 8 ஆச்சு. ஆத்துக்குள் நுழையரேன் வாட்ஸப் மெச்சேஜ். “குழந்தாய், வாழ்க வளமுடன். கட்டுக் கடகட சித்தர்”  எப்படி? அவர் கிட்டே போனே பாக்கலையே. என் நம்பர் அவருக்கு சொல்லலையே! தலை லேசா சுத்தித்து. சட்டையைக் கழட்டரச்சே பேனாவை எடுத்து டேபிளில் வைக்கப் போரச்சே கவனிக்கரேன், அங்காங்கே மஞ்சக்கரை. பட்டும் படாமலும் தங்க முலாம் பூசினாப்போலே.

“அம்மா! இதோ வந்துடரேன்”னு சைக்கிளை சித்தர் பீடத்துக்கு வேகமா மிதிக்கரேன். சரியாக்கூட நிறுத்தாம சரிஞ்சு விழுவதையும் கண்டுக்காம அவரோட பேசிண்டிருந்த இடத்துக்கு ஓடரேன். அவரைக் காணொம்.

9 வார ராகுகால பூஜையின் பலனோ சித்தர் அனுபவம் கிட்டித்து? இந்த சித்தர் மூலம் அவாளை பத்தி தெரிஞ்சிண்டது போக எத்தனை ஆன்மீகச் சிந்தனைகளை அள்ளீத் தெளிச்சுட்டுப் போயிருக்கர்னு உணரவே நிறைய வருஷங்கள் ஆச்சு.