ஏடிஎம்

ஏடிஎம் (சிறுகதைகள் சீ2 – 63) 

#ganeshamarkalam

நேர ஃபேக்டரிலேந்து இங்கே கொண்டுவந்து வச்சுத்தான் என்னை சரியா வேலை செய்யரேனான்னு பாத்தா. “பெர்ஃபெக்ட்”னு பிரான்ச் மானேஜர் செர்டிஃபிகேட் கொடுத்தர். “சரி, இன்ஸ்டால் செஞ்சுடுங்கோ, நாளைக்கு ஜோனல் மானேஜர் வந்து இனாகுரேஷன் இருக்கு, சீக்கிரம் ஆகட்டும் வேலை”ன்னு சொல்லிட்டு பைக்கில் கிளம்பிப்போனர்.

சொன்னபடியே எல்லாம் நடந்தது. எனக்கு பூ வச்சு, ஊதுபத்தியெல்லாம் காமிச்சா. திறப்புவிழாவுக்கு வந்தவன் எல்லார் முன்னிலையிலும் ரிப்பனை வெட்டினப்புரம்தான் கதைவைத் தொறந்துண்டு உள்ளெ வந்து, தன்னோட கொண்டு வந்திருந்த கார்டில் தன் அக்கவுண்ட் பேலன்ஸை செக் செஞ்சுட்டு சாஸ்திரத்துக்கு 500ரூ எடுத்தான். அவன் கைக்கு பணம் வந்ததும் எல்லாரும் கை தட்டினா. அப்புரம் முதல் முதல் வந்து நின்ன கஸ்டமருக்கு ஸ்வீட் தந்தா. சித்தே நாழியில் விழா முடிஞ்சது. கூட்டம் கலைஞ்சதும்தான் வாசல்ல அவனைப் பார்த்தேன்.

டார்க் ப்ளூ பேன்ட். லைட் நீலத்தில் சட்டை, வயதான தேகம், 2 வாரமா ஷேவ் செய்யாத கன்னம். வித்யாசமா ஒருத்தன் நாற்காலியை போட்டுண்டு உக்காந்திருக்கான். என்ன பணம் எடுக்கலையா, உள்ளே வராம உக்காந்திருக்கானேன்னு பார்த்தா அவன்தான் எனக்கு செக்யூரிடியாம். பேர் கந்தசாமி. சரியாப்போச்சு, காத்தடிச்சா விழுந்துடராப்போல இருக்கான், இவன் எப்படி எனக்குக் காவல்னு யோசிச்சேன். வேணும்னா அவனுக்கு நாம பாதுகாப்பா இருப்போமா? இவன்மேல் எப்போவும் ஒரு கண் வச்சுக்கணும்னு தீர்மானிச்சேன். தாகம் எடுத்தா எழுந்து போய் தண்ணி எடுத்து குடிக்கணுமே? இவன் சேரில் சரிஞ்சு கிடக்கரதைப் பார்த்தா இவனால் தன் தாகத்தை தானே தீத்துக்க முடியும்னு தோணலை.

அப்புரமா இவன் பக்கத்து டீக்கடைக்காரனோட பெசரச்சே தெரிஞ்சது, வந்தவாசியிலேந்து சென்னைக்கு பஞ்சம் பிழக்க வந்துட்டு, அங்கேயும் இங்கேயும் வேலை செஞ்சு, கடைசீலே ஒரு செக்யூரிடி ஏஜன்ஸி மூலமா மாசம் 9000க்கு இங்கே டெம்போரரியா போட்டிருக்காளாம். ஒருகாலத்தில் கிராமத்தில் வயலும் தோட்டமுமா வாழ்ந்தவன். 10 வருஷத்துக்கு முன்னாடியே ஒண்ணும் தேராமல் எல்லாத்தையும் பிளாட் போடரவனுக்கு கொடுத்துடலாம்னு இவன் பெத்ததுகள் சொல்ல, செஞ்சதும் ஆளுக்குக் கொஞ்சமா எடுத்துண்டு இவனை அம்போன்னு விட்டுட்டு போயிட்டாளாம்.

நான் யாரு? இங்கே புதுசா முளைச்ச ATM. திருநின்றவூர் லக்ஷ்மி திரையரங்குக்கு பின்னாடி இருக்கிர செல்வ கணபதி நகரில் இருக்கேன். தனியார் வங்கி சொந்தம். இங்கேந்து 3 கிமீ தள்ளி வங்கியே இருக்கு. இவாளோட 500ஆவது ATMஆம். அதான் தடபுடலா ஆரம்பிச்சு வச்சா. அக்கம்பக்கத்தில் 200வீடு இருக்கு. அப்புரம் வெறும் வயக்காடு. சின்னதா 8க்கு5 ரூம். கன்ணாடிக்கதவு தவிர ஷட்டர். உள்ளே குளுகுளூன்னு ஏஸி, அப்புரம் கரெக்டா என் மூஞ்சிக்கு நேர CCTV. சைடில் வச்சுண்டு எழுத மேஜை மாதிரி ஒண்ணு. 

நேத்து திறப்புவிழாவுக்கு சித்தே முன்னாடிதான் வயிறு நிறைய கரென்ஸி அடுக்கிட்டுப் போனா. தொறந்ததும் சில கஸ்டமெர் வந்தாளே தவிர அப்புரம் சாயங்காலம் 7 மணிக்கு ரெண்டு பெர்.

கந்தசாமி சரியா 11 மணிக்கு ஷட்டரை பாதி மூடிட்டு உள்ளேயே வந்து உக்காந்துண்டான். அப்படியே தூங்கிட்டான். கதைவைத் தொறக்க ஷட்டரை உசத்தணும். சத்தம் கேக்கும். எழுந்துடுவான். மார்க்கமாத்தான் யோசிக்கரான். எனி டைம் மணின்னா 24மணிநேரம் தொறந்திருக்கணும். கந்தசாமி 3 ஷிஃப்ட் பாப்பானா?. தெரியலை. 3ஷிஃப்ட்க்கு என்ன கொடுப்பா?

இந்த ரூமுக்குள் பொழுது எப்படி போகும்? CCTV காமராவும் முழுநேரமும் என் மூஞ்சியையேவா பாக்கும்? என்னையே பாத்துண்டு இருப்பதால் அதுக்கு “கண்ணண்”னு பேர் வச்சுட்டேன். ஏகாந்தமா இருப்பது ஒரு சுகம்னா, யாராவது வரமாட்டாளான்னு மனசு தவிக்கரதே. இப்போல்லாம் ATM கொள்ளை, அல்லது சட்டவிரோதமா ஏதாவதுன்னு நடக்கரதாமே. அப்படி நடந்தாலும் பரவாயில்லை. 

லேடஸ்ட் டெக்னாலோஜியாக்கும்! பணத்தை ஊள்ளே வச்சுட்டா அதுக்கு பாஸ்வோர்ட், வங்கியோட க்ராஸ் செக்கிங்க் ரெண்டுபேரா சேர்ந்து பின்னாடி பட்டனை அமுக்கினாத்தான் நான் தொறப்பேன். ரூமை உடெச்சு நுழஞ்சு, கேமராவை நிறுத்தி என்னையே குண்டுக்கட்டா லாரிலே அள்ளிப்போட்டுண்டு போனாத்தான் ஆச்சு. அப்போ கூட பணத்தில் கை வைக்கரது கஷ்டம்.

என் பெருமையை ஓட்டிண்டிருக்கச்சே ஒரு பையன், 26 வயசிருக்கும், பைக்கை பார்க் செஞ்சுட்டு உள்ளே நுழையரான். ஐடியில் உத்யோகமா? காசு புரளும். ஹெல்மெட்டை எடுத்துட்டு ஸ்டைலா தலையை சீவிக்கரான். பேலன்ஸ் செக் பண்ணரான். 43ஆயிரம் சொச்சம் பிள்ளையாண்டன் அக்கவுண்டில். 38 எடுக்கரான். ரெண்டுவாட்டி போட்டு. போன் போட்டு பெசரான். “ஷைலஜா குட்டி, நேர மாலுக்கு வந்துடு, போன் வாங்கிடலாம்”. அந்தப்பக்கம் அவள் இவனுக்கு முத்தம் தராளா என்ன?. இவனும் பாவமா போனுக்குள் “இச்” வைக்க காட்சி நடந்தது.

கஷ்டப்பட்டு சம்பாதிச்சதை ஆத்துக்கு அனுப்பாம யாரோ ஒரு கேர்ள் ஃப்ரெண்டுக்கு சிலவு பண்ரான்னு ஸ்பஷ்டமா புரியரது. இந்தக்காலத்து பசங்க! 

இப்போ அக்கவுன்டில் 5ஆயிரம்தான். இனிமேல் நூறும் 200உமா பிச்சைக்காரன் மாதிரி எடுப்பான், ரெண்டுக்கு மூணுதடவை எண்ணிப்பாத்து எடுத்துண்டு போவன். அடுத்த மாசம் சம்பளம் வரவரைக்கும். போனுக்கு பர்த்தியா அவள் இவனுக்கு என்ன செய்வள்? தியேட்டரில் பக்கத்தில் உக்காந்துண்டு இருட்டில் கைபோட விடுவளா? பீச் மணலில் புதருக்குப் பின்னாடி கடலை போட? எதுவானாலும் ரொம்ப காஸ்ட்லி சுகமாச்சே. நமக்கென்ன!

ரெண்டுமணி கழிச்சு ஒரு வயசான பாட்டி வரா. கந்தசாமிகிட்டே ஏதோ பேச, உதவி கேக்கரான்னு புரிஞ்சது. அவளோட அவனும் உள்ளே வரான். பாட்டியைப் பார்த்தா வறுமைக் கோட்டுக்கு கீழே மாதிரி. இவள் கீழே போகலை, கோடு உசந்துண்டே போக இவள் கீழே தங்கிட்டா. பழம் விக்கரவளோ!, ஏன்னா காலிக் கூடையை கந்தசாமி சேரில் வச்சுட்டு வந்தா. இவன் அவள் கார்டை எனக்குள்ளே போட்டு அவள் சொன்ன பின்னையும் போட்டு கணக்கில் 350ரூதான் இருக்குங்கிரான். “அப்படீன்னா இன்னும் பணம் வரலையா?” “அப்படித்தான் நினைக்கரேன்.” கவலை தோய்ந்த முகத்தொட வெளீயே போயிட்டு கந்தசாமிக்கு ஒரு பெரீய கும்பிடு. 

பாக்க மனசு கனத்தது. என்ன கஷ்டமோ, யார் கிட்டேந்து காசு வரும்னு எதிர்பார்க்கராளோ. என்ன பணமுடையோ?

ஒருத்தன் அசால்டா ஆயிரங்களில் யோசிக்காம சிலவு செய்ய, ஒரு ஏழை பாழை 350 மட்டுமே வச்சிண்டு மலைச்சுப்போய் வரண்ட கண்களை இடுக்கிண்டு போரதும் ரெண்டு துருவங்களா பட்டது. நான் பாத்ததை கண்ணனும் பாத்திருப்பான். அது என்ன நினைக்கும்? ராத்திரி கந்தசாமி தூங்கினப்புரம் கண்ணடிச்சா, அது வம்பளக்கும், பொழுதாவது போகும்.

ரெண்டு மாசம் ஓடித்து. இப்போ சித்தே கூட்டம் வரது. மாச முதல் வாரம், அப்புரம் திங்கட்கிழமைன்னு மனுஷா நடமாட்டம் ஜாஸ்தியாச்சு. ஏரியாவில் புதுசா ATM வந்திருக்குன்னு செய்தி போய், வேர பாங்க்காராக்கூட வரா. யார் வேணும்னாலும் எங்கேந்து வேணும்னாலும் பணம் எடுத்துக்கலாம்னு சொல்லியாச்சே. பேங்குக்கே போரதில்லை. நானும் சீக்கிரம் தீர ஆரம்பிச்சேன். அன்னைக்குக்கூட “நோ கேஷ்”னு அட்டையை மாட்டிட்டு கந்தசாமி உக்காந்திண்டான். அப்புரம் சர்ருன்னு வேன் வந்து ரெண்டு பேர் இறங்கி பணத்தை ரொப்பிட்டுப் போனா. அவா போனதும் லேசா வரமாதிரியிருந்த ஏப்பத்தை நிறுத்தி நிதானமா விட்டேன்.

ஒருநா ராத்திரி 11 இருக்கும். கந்தசாமி நல்ல நித்திரையில். பாவம், சாயங்காலம் சாப்பிட்டானா இல்லையான்னு தெரியலை. 7 ரூபாய் டீ குடிப்பன் தெரியும். அதுலேயும் கடன். இப்போ டீக்கடைக்காரன் இவனுக்கு சிநேகிதன். இவன் வந்தவாசி, அவன் சேத்துப்பட்டாம். 30கிமீ இடைவெளி. அங்கே மீட் செஞ்சுக்கலை, இங்கே வந்து இழையரானுவ. கந்தசாமிக்கு அப்பப்போ டீயும் பன்னும் பிராப்தமாரதே, நாம ஏன் குத்தம் சொல்லணும். 

11 மணிக்கு இந்த செல்வ கணபதி நகரில் ஒரு ஈ, காக்காய் வெளீலே வராது. வந்தாலும் இதுகள் ரெண்டும் இருட்டில் எப்படி கண்ணுக்கு தெரியும்? அது தெரிஞ்சுக்காம இப்படி ஒரு சொல்வழக்கு தமிழில்!

நான் மட்டும் ஸ்க்ரீனில் மினுக்கிண்டு, எததெய்யோ மாத்தி மாத்தி ஓடராமாதிரி செஞ்சுவச்சிருக்கா. 

ரோட்டில் தெருவிளக்கில் தூரக்க ஒரு பொண் வராப்புலே தெரியரது. திருவள்ளூரில் ட்ரைனில் வந்து இறங்கி ஆட்டோ கிடைக்காம ஆத்துக்கு போராப் போலேருக்கு. அப்போன்னு பாத்து பைக்கில் சத்தம்போடாம வந்த ரெண்டு காலிப்பசங்க இவள் கழுத்து செயினை – இழுத்து அறுத்துண்டு, இவளை தள்ளிவிட்டுட்டு என் கண்முன்னாடியே போரா. இந்தண்ட அந்தண்ட நகரமுடியலை. அவா இழுத்த வேகத்தில் கீழே விழுந்தவள் கழுத்துலே ரத்தம். இன்னும் இழுத்தா கழுத்து உடெஞ்சே போயிருக்குமே! முடியாம எழுந்து அழுதுண்டே போரா.

மத்தநாள் போலீஸ் ஜீப். விசாரனை. என்னை கைகாட்டிப் பேசரா. கந்தசாமியை ஒரு இன்ஸ் கூப்பிட்டு விசாரிக்கரான். “நீ என்ன பண்ணிண்டிருந்தாய்?” தூங்கினேன்னு சொல்லமுடியாது. வேலை போயிடும். “சித்தே தள்ளி கக்கூஸ் போனேன்” பேங்கிலேந்து ஒருத்தன் வந்து CCTV ஃபுட்டேஜ் தரேன்ன்னு போனான். போலீஸ் பின்னாடியே போச்சு. அப்புரம் கேள்விப்பட்டேன், வந்தவாளையும் செயின் அறுத்ததையும் சினிமா மாதிரி எடுத்து வச்சிருக்கான் என் தோழன் கண்ணன். 1 வாரத்தில் தேடிக் கண்டுபிடிச்சுட்டா.

இன்னைக்கு மாசம் முதல் தேதி. IT பிள்ளையாண்டன் பைக்கில் வரான். சம்பளம் க்ரெடிட் ஆகியிருக்கும். அவன் கார்டை சொருகரத்துக்குள் போன் வரது. காதலிதான். “ஏதோ வாங்கித்தரேன்னியே எப்போ”ன்னு கேட்டாமாதிரி இருக்க, இவன் “சித்தே பொருத்துக்கோ அடுத்த மாசம் வாங்கிடலாம், இப்போ அம்மாவுக்கு உடம்பு முடியலை அனுப்பணும்” அந்தப்பக்கம் அவள் சிணுங்கி ஆர்ப்பாட்டம் செய்யரது நன்னாவே புரியரது. இவன் கெஞ்சிக் கூத்தாடி பார்க்கரான், முடியலை. “சரி, சாயங்காலம் கடைக்குப் போலாம்”னுட்டு பேலன்ஸ் பாக்கரான். எனக்குத் தெரியும் இவன் பாலன்ஸ் மின்னாடி இருந்த 5ஐயும் சேர்த்து 65ன்னு. இவன் தப்பான வழியில் அதை சிலவு செய்யப்போறானேன்னு ஒரு செகண்ட் யொசிக்கரேன். சட்டுன்னு புதுசா வந்த சம்பளப்பணத்தை மறைச்சு 5 மட்டும் காமிக்கரேன். அதிர்ச்சியில் ஸ்க்ரீனையே பாத்தவன், என் சைடில் ஓங்கி ஒன்ணு விட்டுட்டு கிளம்பிப்போரான்

சித்தே நாழி கழிச்சு அந்த மூதாட்டி, அதான் பழக்காரி வரா. கந்தசாமியை தேட, அவன் டீ குடிச்சிண்டிருந்தவன் “என்ன பாட்டி என்ன விசேஷம், பிள்ளை கிட்டேந்து பணம் வதுடுச்சா”ன்னு கேட்டுண்டே. “கொஞ்சம் பாத்துச்சொல்லு தம்பி”. “இன்னைக்கும் வரலைன்னா ரொம்பவே கஷ்டப்படுவேன்”. ரெண்டுபேரும் உள்ளே வர அவள் “காமாக்ஷி நீதான் கருணை காட்டணும்”னு வேண்டிக்கரதை நானும் கண்ணணும் பாத்துடரோம். கண்ணன் என்னைப்பாத்து கண் அடிக்க, “சரிதா”ன்னு கார்ட் போட்டு பேலன்ஸ் செக் செய்யரச்சே அவள் அக்கவுன்டில் 50ஆயிரம் காமிக்கரேன். 

கந்தசாமிக்கும் ஆச்சர்யம், அவன் சொன்னதும் இவள் முகத்தில் அப்படியொரு சந்தோஷம் பூத்ததே. துபாய்லேந்து பையன் ஒரு வருஷம் கழிச்சு பணம் அனுப்பிச்சதையும் அதைவிட வயசான அம்மாவை அவன் மறந்துடலைங்கிர மகிழ்ச்சியையும் ஒன்ணு சேர பாக்கமுடிஞ்சது.

ஜடப்பொருளா ஒரு ரூமில் நம்பளை அடெச்சு வச்சாலும் நம்மாலும் நல்ல காரியங்களை செய்ய முடியரதுன்னு கண்ணனைப் பாத்து ஜம்பமா லுக் விட்டேன். அன்னைக்கு செயின் அறுத்தவனை பிடிச்சுக்கொடுத்த கண்ணனையும் இன்னைக்கு ரெண்டு பேருக்கு அவாளுக்கே தெரியாம உதவி செஞ்ச என்னையும் யார் பாராட்டப்போரா?

சாயங்காலம் பேங்குலேந்து சிலர் வந்து என்னை உடம்பு சரியில்லாமப் போனாப்புலே பார்த்தா. நான் செஞ்ச லீலைகள் தெரிஞ்சு போச்சோ? வந்தவனில் ஒருத்தன் எதையோ என் பின்னாடி மாட்டி, அவன் கொண்டுவந்த கம்ப்யூடரில் என்னத்தையோ தட்ட என் மூளையில் இருந்த ஞாபகங்கள் மெல்ல அழிய ஆரம்பிச்சது. சரிதான் இவன் என் மூளையை சலவை செஞ்சு மாத்தப்போரான்னு பட்டது.

போடா கொய்யாலே, நீங்க செய்யரதை செஞ்சுட்டு போங்கோ, நீங்க போனதும் நான் மத்ததை பார்த்துக்கரேன்னுட்டு கண்ணை மூடினேன். ஈஸ்வரோ ரக்ஷது!