கண்ணான கண்ணே!

49. கண்ணான கண்ணே! (சிறுகதை சீசன் – 3)

Trilogy 2 of 3 #ganeshamarkalam

ஆண் குழந்தைன்னு தந்தி. 2500கிமீ ட்ரேவல் ஆஸ்பத்திரி வாசலில் நுழையரச்சே, அம்மா மாத்திச் சொல்ரா. தப்பு நடந்துடுத்தாம். சொல்ரச்சே அம்மா மூஞ்சி இருந்த கண்டிஷணைப் பாத்தேள்னா ஆத்தில் ஏதோ துக்கம் நடந்துட்டாப்போலே.

எனக்கு குழந்தை ஆணா, பொண்ணான்னு சித்தேகூட யோசனை இல்லை. என் குழந்தை பொறந்தாச்சு. அந்த அற்புதத்தை காண ஓடி வந்தேன். என் சுஜாதா, 4 மாசம் மின்னாடியே பிரசவத்துக்காக வந்துட்டவள் இப்போ எப்படி இருக்காளோ? கையப் பிடிச்சிண்டு கண்ணைப் பாத்து அவளை எத்தனை மிஸ் செஞ்சேன்னு சொல்லணும். அவளும் காத்திண்டிருப்பா. அவளும் பொண் தானே? அப்படி ஒரு உறவு வாழ்க்கையில் வந்ததும்தானே சந்தோஷம் ரொம்பி வழிஞ்சது? பொறந்த குழந்தையும் பொண்ணாப் போனதில் ரெட்டிப்பு சந்தோஷம்னா படணும்? அப்படித்தான் இருந்தது. 

அம்மாவுக்கு அப்படித் தோணலை. பேரன் பிறப்பான்னு ஆசையா இருந்தாளாம்.

தொட்டில் போட்டு பவித்ரான்னு பேர் வச்சோம். அவள் சிரிச்சா எங்காத்து ஹாலில் பூ பூத்தது! 

அம்மா பேத்தியை கொஞ்சுவா. குளுப்பாட்டிட்டு துண்டால் துடச்சு விட்டுண்டே “நீ புள்ளையா பொறந்திருக்கப் பிடாதோடீ!”. அலுத்துப்பா. புரியாம பெரீசா சிரிக்கும். 

பவித்ரா 3 வயசா இருக்கச்சே மதுரைக்கே வேலை மாத்திண்டு வந்துட்டேன். எதேச்சயா பேப்பரை புரட்டரச்சே விளம்பரம். அப்ளை செய்ய டக்குன்னு நல்ல வேலை அதிக சம்பளத்தோட கிடைக்க மதுரை போஸ்டிங்க் வாங்கிண்டு மூட்டை முடிச்சோட குழந்தையையும் தூக்கிண்டு அப்பாவாத்துக்கு வந்தாச்சு. எல்லாருக்கும் மகிழ்ச்சி. நல்ல வேளை நம்மாத்து குழந்தை காரே பூரேன்னு ஹிந்தி பேசிண்டு வளரலைன்னு. திருச்சியிலேந்து சுஜாதாவத்தில் அடிக்கடி வந்து பாத்துட்டுப் போவா.

குழந்தை ரெண்டு ஜோடி தாத்தா பாட்டிகளோட வளர்வதுதான் நல்லது, நமக்கு கிடைக்காத அனுபவமா ஆத்தில் பெரியவாளோட குழந்தை வளர்வது அவளை நல்ல பொண்ணாக ஆக்கிக் காட்டும்னு அசையாத நம்பிக்கை.

பவித்ரா ப்ரெப் ஸ்கூல் போரா. ஒரு ஞாயித்துக் கிழமை வாசல்ல அழகர் கோவில் மாவடு வந்தது. தல்லாகுளத்தில் வாசல்லே எல்லாம் வரும். கார்த்தாலே காய்கறி, முன் மத்தியானம் மாவடு, கடாரங்கா, பழங்கள், மத்தியானத்துக்கு மேல் பொரி, பட்டாணிக்கடலை, சாயங்காலம் பூ, சோன்பப்படி, ஐஸ்க்ரீம்னு தெரு களை கட்டும். கூடையில் மாவடு தூக்கிண்டு வித்தவள் வருஷா வருஷம் வரவதான். என்னை பாத்துட்டு “என்ன சாமி இங்கேயே வந்துட்டீங்களா?” “ஆமாம்”னு சொல்லி சுஜாதாவை அறிமுகம் செஞ்சேன். அம்மா பவித்ராவோட வந்து மாவடு வாங்க “இது யாரும்மா பேத்தியா? இந்தா கண்ணு வாங்கிக்கோ!” ரெண்டு வடு அவள் கையில் தர. 

ஆனா பாருங்கோ 6 படி மாவடு வாங்கிண்டு, 8 படி தன் மனசில் இருந்த ஆதங்கத்தை - பேரன் பிறக்கலைங்கிறதை – வந்தவகிட்டே கொட்டித் தீத்துட்டா.

கேட்டுண்டிருந்த சுஜாதாவுக்கு கண்கள் குளமாச்சு. “சும்மா இருடீ இதுக்கெல்லாம் வருத்தப் படாதே!” ஜாடையா சமாதானப் படுத்தினேன். என்னமோ தெரியலை அன்னைக்கு பூரா வீடு க்ளூமியா, வெளீலே வெய்யில் தகிக்க.

துணி துவைக்கரச்சே சுஜாதாவை “சீக்கிரம் பேரனா பெத்துத் தந்துடு. அப்போதான் நாங்க நிம்மதியா கண்ணை மூடுவம்”னு அறிச்செடுத்தாளாம். ராத்திரி பக்கத்துலே இவ விம்மறதை கண்ட நான் “என்ன ஆச்சு”ன்னு கேட்டதுக்கு சொல்ரா. மத்தாநா அப்பாவை வச்சுண்டு அம்மாவை விடு விடுன்னு விட்டேன். அப்புரம் எனக்கே கஷ்டமா போச்சு. அவள் செஞ்சது பிடிக்கலை. 

“பவித்ரா என் குழந்தை. இன்னொரு குழந்தை வேணுமா, அது ஆண் குழந்தையாத்தான் வேணும்கிறது நான் எடுக்க வேண்டிய முடிவு. நீ இனிமேல் இதைப் பத்தி பேசாம இருப்பது நல்லது. உனக்கு பவித்ரா நம்மாத்தில் வளைய வரது பிடிக்கலைன்னா சொல்லிடு, நான் வேர இடம் போயிக்கரேன்!” “ஏண்டா இப்படி பெசராய்?” அப்பாதான் கலங்கிப் போனர். “நீ யாரோ சொல்லிக் கொடுத்து இப்படி பேசராய்” சொல்லிட்டு அம்மா கொல்லப்பக்கம் போயிட்டா.

சுஜாதாவே கோவிச்சுண்டா. “தனிக்குடுத்தனம்னு சொல்லியிருக்க வேண்டாம். தப்பு செஞ்சுட்டேள்”. “எங்கம்மாவுக்கு ஷாக் ட்ரீட்மென்ட்தான் சரிப்படும்.” நான் சொல்ல சிரிச்சா. எல்லாத்தையும் பவித்ரா பாத்துண்டு. அந்த பிஞ்சுக்கு தன்னைப் பத்தித்தான் விவகாரம் நடக்கறதுன்னு புரியாமலா இருக்கும்?

பவித்ரா எது கேட்டாலும் வாங்கித் தருவேன். அவளை பாக்கரச்சே மனசில் பெரீய கனவா வந்து பூந்துக்கும். அவளை ராணீ மாதிரி வளர்க்கணும், பெரீய படிப்பெல்லாம் விருப்பப்படி படிக்க வைக்கணும், உலகத்தில் எந்த மூலையில் வேணும்னாலும் செட்டில் ஆகட்டும். யாரைப் பிடிக்கறதோ கல்யாணம் செஞ்சுண்டுன்னு. சுஜாதாகிட்டே சொல்லுவேன். “அதெப்படி உங்களுக்கு இப்படியெல்லாம் தோண்றது? பொண் குழந்தையை இப்படித்தான் அவுத்து விடுவாளா?” திட்டுவள்.

OCPM ஸ்கூலில் படிச்சா. அவள் பெரியவளானதும் எல்லாரையும்விட பூரிச்சது என் மனம்தான். அப்புரம் லேடி டோக் BA சைகாலஜி & சோஷியாலஜி. கல்சரல்ஸ், ஸ்போர்ட்ஸ்னு எதைத் தொட்டாலும் பரிமளிப்பா. இவள் வாங்கின மெடல்களை வைக்க ஆத்தில் இடம் பத்தலை. யூஎஸ்ஸில் ஸ்மித்சோனியன் நிலையத்தில் ஸ்காலர்ஷிப் தந்து அங்கேயே மேல் படிப்பு படிக்கலாம் வேலை போட்டுத்தரோம் வரீயான்னு கேக்க சுஜாதாவுக்கு அத்தனை இஷ்டமில்லாதபோதும் அனுப்பிவச்சேன்.

 “இருக்கும் ஒரு பேரக் குழந்தையை கண்காணாத தெசத்துக்கு அனுப்பி வைக்கரையா?” அம்மா புலம்பல். இங்கேயே இருந்தா புள்ளையாப் பொறந்திருக்கப் பிடாதான்னு கண்ணாலெயே துக்கம் விசாரிப்பள். தூரக்க போறது பவித்ராவுக்கும் நல்லதுன்னு பட்டது. 

மதுரையிலேயே பிளேன் ஏறி சென்னையில் துபாய் வழியா ந்யூயார்க், 22 வயசில் தைரியமா கிளம்பிப் போனள். பிளேன் கிளம்பினதும் காரில் நான் அழுவதை சுஜாதா பாத்துட, “இதுக்குத்தான் அத்தனை தூரம் வேண்டாம்னு சொன்னேன்”. இப்போ சொல்ரா. நான் இப்படி நிலை குலைஞ்சு போவேன்னு எனக்கே தெரியாது. அன்னைக்கு 23 வருஷத்துக்கு மின்னாடி திருச்சியில் சுஜாதாவை சீமந்தத்துக்கு அழைச்சிண்டு வந்துட்டு அப்புரம் தனியா தில்லிக்கு ரயிலேரரச்சே என்ன ஃபீலிங்க் இருந்ததோ அது மாதிரி 10 மடங்கு. இல்லை 50 இருக்குமோ! 

என் உடம்பில் நெஞ்சாங் கூட்டில் இருந்தது எல்லாத்தையும் பிச்சு எடுத்து பிளேனில் வச்சு எடுத்துண்டு போராப்புலே பட்டது. தல்லாகுளம் வரச்சே காரில் ரோட்டையே வெறிச்சு பாத்துண்டு, எண்ண ஓட்டங்களை கண்ணுலே தெரியாம மறைக்க ட்ரை பண்ணி தோல்வி அடைஞ்சுட்டதை சுஜாதாவொட முகம் எனக்கு காட்டிக் கொடுத்தது.

பவித்ரா அங்கே இருக்கச்சே அம்மா அப்பா ரெண்டுபேரும் ஒவ்வொருத்தரா போய் சேர்ந்தா. நான்தான் அவளை ஓடி வரவேண்டாம், போன காரியத்தில் கவனம் செலுத்துன்னு சொன்னேன். 

சுஜாதா அன்னைக்கு பெருமாள் கோவில்லேந்து வரச்சே கையோட ரெண்டு ஜாதகத்தை எடுத்துண்டு வந்தா. ரெண்டு பசங்களும் அமேரிக்காவில் நல்ல வேலையில். அங்கேயே இருக்கும் தமிழ் பிராம்ணப் பொண்ணாப் பாக்கரோம்னு போட்டிருந்தது. ரெண்டு பெரும் ராஜா மாதிரி, சூடிகையா, நல்ல படிப்பு, வேலை. ஒருத்தன் டெட்ராயிட்டில் ஃபோர்டில் இன்னொருத்தன் ந்யூயார்க்கில் வால் ஸ்ட்ரீட் ரோஸன்பிளாட் செக்யூரிடீஸில் லாயர். பவித்ராவுக்கு அனுப்பி “நீயே டிசைட் பண்ணு, ரெண்டுபேர் குடும்பமும் நல்ல குடும்பம்தான்”. 

என் பொண்னாச்சே, “அப்பா எனக்கு கல்யாணம் மதுரையில்தான் நடக்கணும், நீ எந்த பையனை சொல்ராயோ அவன் எனக்கு ஓகே, பையனை அங்கே வரச் சொல்லுங்கோ, நான் இங்கேயே இருந்தாலும் முதல் சந்திப்பு நம்மாத்தில் உங்க முன்னாடிதான்”.

சுஜாதாவுக்கு சந்தோஷம் பிடிபடலை. “பாருங்கோ உங்க பொண்ணை எப்படி பதவிசா வளர்த்திருக்கேன்?” ஜம்பமா சொல்ல, நானும் “என் குழந்தைடீ, என் மரபணு வேலை செய்யறது. நீ அங்கேயே போய் பிள்ளையாண்டனைப் பாத்துப் பழகுன்னு தொறத்தி அடிச்சாலும் செய்யமாட்டா.”

லாயர் பையன் அஷோக்தான் எங்காத்து மாப்பிள்ளைன்னு முடிவு செஞ்சோம். பவித்ரா போட்ட எல்லா கண்டிஷனுக்கும் ஒத்துண்டு நாங்க மதுரைக்கே வரோம். அஷோக்குக்கு 2 மாசம் இருக்க முடியும், பிடிச்சுப் போச்சுன்னா உடனே கல்யாணத்தை வச்சுக்கலாம்னு சம்பந்தி. பவித்ராவும் படிப்பை முடிச்சுட்டா, வேலையில் சேரணும். அந்த காப்பில் வந்தா. சம்பந்தி இப்போ மும்பையில். திருநெல்வேலிதான் பூர்வீகம்.

அவாளுக்கு மதுரையில் ஒரு வீடு ஏற்பாடு செஞ்சு தந்தேன். தங்கிண்டு நிச்சயதார்த்தம் முடிஞ்சு அவா ஊர் ஊரா கோவில்களைப் பாக்க கிளம்ப நாங்க கிடு கிடுன்னு கல்யாண ஏற்பாடு ஆரம்பிச்சோம்.

ராமேஸ்வரம் தனுஷ்கோடி போரச்சே மட்டும் பவித்ராவையும் எங்களோட அனுப்பரேளான்னு அஷோக் கேட்டான். பக்கத்துலேயே பவித்ரா நான் என்ன சொல்லப் போரேன்னுட்டு என் முகத்தையே பாத்துண்டிருந்தா. அவள் கண்களில் நான் பாத்தது என்னை சட்டுன்னு முடிவெடுக்க உதவித்து. “பேஷா அழைச்சிண்டு போங்கோ மாப்பிள்ளை!” இதைக்கூட புரிஞ்சுக்க முடியாத தகப்பனா நான்?

கல்யாணம் ஆன கையோட நாலே நாலு நாள் கோடைக்கானல் ஹனிமூன். திரும்பி வந்த சூட்டோட, தம்பதியா செய்யரேன்னு வேண்டிண்ட வேண்டுதல்கள், எங்காத்து சைட், அப்புரம் அவாத்து சைட். எல்லாம் நல்லபடியா ஆக, இன்னும் மூணுநாளில் அவா மும்பைக்கு கிளம்பிடுவா. அங்கேந்து யூஎஸ். அப்புரம் எப்போன்னு தெரியலை. அப்போதான் உறைச்சது என் மரமண்டைக்கு, இன்னொரு தடவை குழந்தையை விட்டுப் பிரியப் போரோம்னு. என் மூட் சட்டுன்னு டல் ஆனதை சுஜாதா கவனிக்காமல் இல்லை. “சம்பந்திப் பேரெல்லாம் இன்னும் வந்து போயிண்டிருக்கா, அவா மின்னாடி சீன் போட வேண்டாம்”. கண்ணை அப்படி ஒரு உருட்டு உருட்டி அட்வைஸ் செஞ்சா.

என்ன முட்டாத்தனமான வழக்கம்? பொண்னைக் கல்யாணம் செஞ்சு புக்காத்துக்கு அனுப்பறது? ஏன் எங்காத்துலேயே புகுந்துண்டா தலையில் வெய்யல் மழையெல்லாம் படுமோ! பொண் பொறந்ததுமே இன்னொருத்தருக்கு சொந்தமாகப் போரவள், போர இடத்தில் சந்ததி பெருக வழி செஞ்சுக் கொடுப்பளாம். அங்கே போய் செய்யறதை இங்கேந்தே செய்யப்பிடாதோ? எங்காத்தில் அவா வம்ஸம் பெருகப் பிடாதோ? கூடவே எங்காத்து வம்ஸமும் சித்தே பெருகிட்டாத்தான் என்ன போச்சு? எனக்கு ஒரே குழந்தை. எங்கம்மா அலுத்துக்கராப் போலே பொண்ணாப் பொறந்துட்டா. அதுக்காக பெத்த தகப்பன் கிட்டேந்து பிரிச்சு கொண்டு போயிடறதா? தெரியாத்தனமா இவளை யூஎஸ்ஸுக்கு அனுப்பிச்சேன். 

இங்கேயே லால்குடி, நாமக்கல், சிவகாசின்னு அனுப்பிச்சிருக்கணும். அடிக்கடி பாத்துண்டாவது இருக்கலாம்னு இப்போ தோணித்து.

மனசுக்குள் புலம்பறதை சுஜாதா கண்டுட்டு “ஏன்னா? நான் உண்டாயிருந்தபோது எங்கப்பா அழைச்சிண்டு போய் வச்சுக்கரேன்னு சொன்னப்போ அத்தனை சிடு சிடுன்னு குதிச்சேள்? இப்போ பொண் அவாத்துக்கு கல்யாணம் ஆகி அவள் வாழ்க்கையை துவங்கப் போரச்சே இப்படி இருந்தா எப்படி?” “அதுவேற இது வேற!” முறைச்சேன்.

யார் இந்த அஷோக்? பேரே சகிக்கலை. எங்கேந்து வந்தான், எந்த மாமி ஜாதகத்தை தந்தது? லாயராம். பொருளாதாரத்தில் சட்டம் படிச்சிருக்கான். அவனுக்காவது தெரிய வேண்டாம், பொண்ணை அவப்பாகிட்டேந்து பிரிச்செடுத்து கொண்டுபோய் கண்காணாத தெசத்தில் வச்சுக்கறது தப்புன்னு?

கிளம்பரத்துக்கு ஒருநா மின்னாடி மொட்டை மாடியில் பாத்துட்டு அஷோக் மொள்ள படி ஏறி வரான். “மாமா என்ன பலமான யோசனை?” “ஒண்ணுமில்லை மாப்பிள்ளை. நீங்க எங்கேயும் ஜாலியா வெளீலே போலையா?” இல்லை மாமா, இன்னும் 20அவர்ஸில் நாங்க கிளம்பிடுவோம். உங்களொட எத்தனை முடியுமோ அத்தனை நேரம் பவித்ரா ஸ்பெண்ட் செய்யட்டும்னு தோணித்து. நாங்க போய் செட்டில் ஆனதும், டிக்கெட் வாங்கி அனுப்பரேன், நீங்களும் மாமியும் வந்து எங்களோட ஆசை தீர தங்கிக்கோங்கோ”.

மாபிள்ளைன்னு கூட பாக்காம கிட்டக்க இழுத்து இறுக்கக் கட்டிண்டேன். என் கண்ணான கண் பவித்ராவை விட அந்த க்ஷணம் அஷோக் உசத்தியாப் பட்டது