வேணுவனம்

இன்று நெல்லை ஸ்பெஷல் கணேஷ் கதை...😁

99. வேணுவனம் (சிசீ6) #ganeshamarkalam

இந்தூருக்கு இப்படி ஒரு பேர் இருப்பது தெரியுமா? மூங்கில்காடுகள் நிறைந்த க்ஷேத்திரம். காரணப் பேர். வேணுன்னா மூங்கில்.

மழை பெஞ்சப்போ பக்தர் ஒருவரின் நெல்விதைகள் ஈரமாகாம காப்பாத்தின திருவிளையாடல் இங்கேதான். வேணுவனநாதர் இப்ப நெல்லையப்பர். அம்பாளுக்கு – காந்திமதி - தனிக் கோவில். பக்கத்துலேதான். இருந்தாலும் தனி.

ஆனா “சாமி” படம் ரிலீஸ் ஆகி விக்ரம் ஓபனிங்க் சாங் செஞ்சப்பரம்தான் ஊர் ஃபேமஸ் ஆனாப்போல நினைப்பேள். ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் இட்லீக்கு சாம்பாருக்கு பதிலா பீர் ஊத்தி சாப்பிடுவான். 1300 வருஷத்துக்கு மின்னமேயே பிரசித்தி பெற்றுத் திகழ்ந்தது எங்கூர்னா அச்சர்யப்பட்டுப் போவேள். ஊருக்கு பிரதானம் நெல்லையப்பர் கோவில். பாண்டியர்களால் கட்டப்பட்டு அப்பரமா சோழர்கள், பல்லவர்கள், நாயக்கர்கள்னு புதுப்பித்து பாதுகாக்கப்பட்டு. 7ஆம் நூற்றாண்டில் நின்றசீர் நெடுமார பாண்டியன் கட்டினான்னு. 11ஆம் நூற்றாண்டில் குலசேகர பாண்டியன் விஸ்தரித்தானாம்.

இதெல்லாம் தாத்தா சொன்னார். சின்ன வயசில் தினம் சாயங்காலம் கோவிலுக்கு வரப்ப புதுப்புது கதைகள்                      சொல்லுவர். சிலது எட்டுக் கட்டரரோன்னு படும். அத்தன கதை. சொன்னதெல்லாம் நிஜமா? தனித்தனி கோவிலா ஈஸ்வரனுக்கும் அம்பாளுக்கும் இருந்ததாம், இடைவெளியோட. அப்பரம் 16ஆம் நூற்றாண்டில் ஒரு சிவ பக்தர் ரெண்டையும் இணைத்துக் கட்டினராம். இதை சங்கிலி மண்டபம்பா. இங்கே நடராஜருக்கு தாமிர அம்பலம். சிதம்பரத்தில் பொன்னம்பலம்.

எனக்கும் தாத்தாக்கும் தினப்படி ரொட்டீன் என்னன்னா ஸ்கூல்விட்டு வந்ததும் டிபன் காபி சாப்டூட்டு, ஹோம் வொர்க் இருந்தா முடிச்சிட்டதும் பையத் தூக்கிண்டு ஒருகையில் என்னை பிடிச்சிண்டு 6 மணி வாக்கில் நெல்லையப்பரைப் பாக்க போயிடணும். எங்கம்மா, இவர் மாட்டுப்பொண் “தினம் குழந்தையையும் அழைச்சிண்டி போணமா?” கேப்பள். “நான் போயே தீருவேன், தாத்தா நிறையக் கதை சொல்ரார்”. “அதை ஆத்தில் வச்சு சொல்லப் பிடாதோ, நானும் கேப்பேனோனோ?” “கதை கேக்கணும்னா நீயும் கூட வாம்மா குழந்தை”. “வந்தா ராத்திரி சமையல் யார் செய்வா? உங்க பிள்ளை வக்கீல் குமாஸ்த்தா திடுதுப்புன்னு சைக்கிள்ள வந்து நிப்பர் பசியோட”. கூட அழைச்சிண்டு போர காரணத்தை என்னண்ட மட்டும் தாத்தா சொன்னர்.

“சுந்தரேஸா, எனக்கு இந்த ஆகஸ்ட்டோட 79 முடியரது. கோவிலுக்குப் போகாம இருக்க முடியலை. போலைன்னா தூக்கம் வராது. அங்கே இங்கேன்னு போரச்சே ஏதாவது ஆயித்துன்னா? உன்னைத் துணைக்கு வச்சிக்கரேன். உங்கம்மா கிட்டே சொல்லிடாதே. தெரிஞ்சா என்னையும் பிடாதுன்னு ரூமில் போட்டு பூட்டிடுவா.” “நீ நன்னாத்தானே இருக்காய், என்னை விட வேகமா நடக்கராய், உனக்கொண்ணும் ஆகாது”. “ஆகாதுதான், இருந்தாலும். நீ என் கையப் பிடிச்சிண்டு வரப்போ தெகிரியமா இருக்குடா செல்லம்”. அதுக்கப்பரம் இதைப் பத்தி கேக்கல்லை.

சிவபுராணம் பூரா எனக்கு சொல்லித் தந்தது தாத்தாதான். மதுரையில் பிட்டுக்கு மண் சுமந்தது, நரிய பரியாக்கினதுன்னு சிவாஜி நடிச்ச திருவிளையாடல் அழைச்சிண்டு போனர். இருட்டுக் கடை அல்வா வாங்கித் தருவர். வரப்போ ஆத்துக்கு வேண்டியதை காய்கறி, மளிகை. அம்மாவுக்கு ரெம்ப ஒத்தாசையா இருப்பர். “ஏதாவது வேலை குடு குழந்தை, சும்மா இருந்தா உடம்பு துருப்பிடிச்சுடும்.” ஓண்ணுமில்லேன்னா துணி எடுத்துண்டு தூசி தட்டுவர். கொம்பெடுத்து ஒட்டடை. ஒருநா அம்மா சமைச்சிண்டிருகச்சே எல்லா துணியையும் துவச்சு மாடீலே காயப் போட்டுட்டு வந்து அசதீலே திண்ணையில் படுத்துண்டுட்டர்.

கிணத்தங்கரைக்கு போன அம்மா சோப்பில் நனைச்ச துணி ஒண்ணைக் கூடக் காணம்னு அலறிண்டே வந்து அப்பாவண்டை முறையிட அப்பா பதறிப்போய் அக்கம்பக்கத்தில் கூட்டமே சேர்ந்துடுத்து. “இத்தனை நடந்திருக்கு இவர் ஹாய்யா தூங்கரர்?” தாத்தாவ கடிஞ்சிண்டா. யாராவது வாசலாலதான் நுழைஞ்சு போய் வாளியோட எடுத்துண்டு போயிட்டான்னும் இவர் கவனிக்கலைனு. முழிச்சிண்டவர் “என்னாச்சு?” “துணி காணம்!” அச்சச்சோன்னு மாடிக்கு ஓடினர். திரும்பி வந்து “இருக்கேடா, அப்படியேத்தான் இருக்கு. திருட்டுப் போலை.”

கூட்டம் கலைஞ்சதும் அப்பா அம்மாவ “இவரை ஏன் துணி துவைக்க சொன்னாய்?” திட்ட, அவள் தாத்தா காலைப் பிடிச்சிண்டு “அபசாரம் ஆகிடுத்து, மன்னிச்சிடுங்கோ, இப்படியெல்லாம் செய்யாதீங்கோ, எனக்குத்தான் பாவம்” ஓரே அழுகை. வாளீல 2 உள் பாவாடை ரவிக்கை இத்யாதிகளும் கிடந்திருக்கு. தாத்தா கண்டுக்கலை. என்னண்டை “டேய் சுந்து? நன்னாத்தானே துவச்சிருக்கேன், ஏன் இப்படி கத்தரா?”

தாத்தா அபூர்வ பிறவீம்பேன். நிறைய விஷயங்கள் அத்துப்படி. பாட புஸ்தகத்தில் என்ன சந்தேகம்னாலும் தீத்து வைப்பர். “நீ எதுவரைக்கும் படிச்சாய்?” “மறந்து போச்சு”. அப்பா கிட்டே கேட்டேன். “அவர் படிக்கலை, விவசாயம் பாத்துண்டர், என்னைப் படிக்க வச்சு வக்கீல் குமாஸ்தாவா ஆக்கினர்”. “வக்கீல்னா லா படிக்கணும். வக்கீல் குமாஸ்தாவாக என்னப்பா படிக்கணும்?” “10ஆவது படிச்சா போதும்.” “என்னை எதுவரைக்கும் படிக்க வைப்பாய்?” “சாயங்காலம் கோவிலுக்குப் போரச்சே உன் தாத்தாவையே கேளு!”

10 முழுப் பரீக்ஷை முடிச்சதும் கேட்டேன். “நீ என்னவா ஆணம்னு பிரியப் படராய்?” சொல்லத் தெரியலை. “உன்னிடம் என்ன திறமைகள் இருக்குன்னு கண்டுபிடி. என்ன செய்யன்னு ஆசை? உன் மனசைக் கேட்டுப்பார். ரெண்டுக்கும் ஒத்துப் போராப்போல் போனா வெற்றி கிடைக்கும். ஆசைப்பட்டது உசத்தீன்னா அதுக்குண்டான திறமைகளை வளர்த்துக்க தோதா படி. ஆசைப்பட்டதை மட்டும் செய். எல்லாரும் செய்யரான்னு அதையே நீயும் செய்யாதே. காசு கிடெச்சாலும் நிம்மதி கிட்டாது. யோசிச்சி வச்சுக்கோ. SSLC முடி. சொச்சத்தை பாத்துக்கலாம்”

சொல்லிண்டே கோவில்கிட்ட வந்துட்டார். உள்ளே நுழையரத்துக்கு மின்னாடி செருப்பை ஒரு பெட்டிக்கடை முன்னாடி விடுவம். அங்கே நின்னுண்டு சொல்ரர், “எது செஞ்சாலும் மத்தவா அண்ணாந்து பாக்கராப் போல் செய்.”

கோவில் மெயின் வாசல் வழியா எப்பவும் போரதுதான். இன்னைக்கு அண்ணாந்து பாத்திண்டே போரேன். அதனால் இதுவரை பாக்காததை காண முடிஞ்சது. கூரை பூரா அத்தனை நீளத்துக்கு ஆர்ச் மாதிரி நேர்த்தியா மரத்தில் வேலைப்பாடு செஞ்சுருக்கு. இத்தனை வருஷமா பாக்காமலே போயிருக்கேன். என்ன இது குட்டி குட்டி சிற்பங்களா? பளபளன்னு வார்னீஷ் தடவி. கூர்ந்து பாத்தா எல்லாம் கஜுராஹோ மாதிரி விஷயங்கள். ஆண் பெண் நர்த்தனம் ஆடிண்டிருக்கான்னு நினைச்சா, வேற ஏதோ மும்முரமா! சொல்லமுடியாத தப்பு தப்பா செஞ்சிண்டுன்னா நிக்கரா! யாரும் பாக்கப் பிடாதுன்னு அத்தனை உசரத்தில் வச்சுட்டாளா? பிடாதுன்னா ஏன் செஞ்சு வைக்கணும்? அதுவும் கோவிலுக்குள் போர வழீலே ஏன்?

கூட வந்தவனைக் காணமே? தாத்தா நின்னு திரும்பிப் பாக்கரர். நான் அண்ணாந்து பாத்திண்டிருப்பதை கண்டுட்டு மொள்ள என்னண்டை வரார். “என்னடா சுந்து? உன் கண்ணில் பட்டுத்தா?” “அத்தனை கதை சொன்னாய்! இதைக் காட்ட மறந்துட்டாய்?” “நீ SSLC முடிக்கட்டுமேன்னு பாத்தேன், இனிமேல் தினம் நின்னு பாத்துட்டே போலாம். இன்னைக்கு போதும் வா போலாம். அம்மா வெண்ணை கேட்டா, கடை மூடிடுவான்.” எல்லா தரிசனங்களும் முடிஞ்சு ஆத்துக்கு வந்து சாப்டூட்டு திண்ணையில் உக்காந்துக்கவே சொல்ரர். “கோவில் முகப்பு கூரையில் என்னெல்லாம் பாத்தாய்?” ஆமாம், விளக்கமா சொல்லணுமாக்கும். என் ஃப்ரெண்ட் ஜகதீசன் ஒரு புஸ்தகம் வச்சிருக்கான். கோவிலில் இன்னும் என்னெல்லாமோ.”

“அந்தக் காலத்தில் புஸ்தகங்களும் புகைப்படங்களும் ஏது? அதான் ஓவியமோ கற்சிற்பங்களோ எல்லாரும் தெரிஞ்சிக்கட்டும்னு.” “ஏன் தாத்தா, இதெல்லாம் தெரியாதா?” “ஒண்ணு தெரியுமோ நோக்கு? பசு பக்ஷிகளுக்கு இனவிருத்தி செய்ய எப்படீன்னு யாரும் சொல்லித்தர வேண்டியதில்லை. ஆனா மனுஷாளுக்கு தெரியாது. ஏன்னா வெக்கத்தில் உடம்பை துணி போட்டு மூடிட்டமோன்னோ! அதுனால் இனம் புரியாத ஆச்சர்யம் மிகுமே தவிர இன்னது செய்யணும்னு தெரியாது. நாங்கெல்லாம் விவசாயம் சார்ந்து வளர்ந்துட்டம். ஆடு மாடு, கோழின்னு பாத்து புரிஞ்சிண்டதுதான்.” “அது ஏன் தாத்தா மனுஷாளுக்கு இது தானா தெரிவதில்லை?” “குட் க்வெஸ்சின்டா செல்லம். ஏன்னா கடவுள் மனுஷாளப் படைச்சதே ஏதோ ஒரு உன்னதமான நோக்கத்துக்காக. ஆனா இனவிருத்தியும் அவசியமாச்சே. அதுனால் இவனே மூளைய உபயோகிச்சு புரிஞ்சிக்கட்டும், இல்லை தட்டுத் தடுமாறி கத்துக்கட்டும்னு. அடி முட்டாள்களுக்காக இப்படி கோவிலில் சிற்பங்கள்.”

“கோவிலில் ஏன்?” “இங்கே எல்லாரும் வருவான்னுதான். வர இடத்துலேயே திருவிழா, கலா பிரதர்ஷண், படிப்பு, உலக ஞானம் எல்லாம் கிடைக்கும்”. “வரவாளொட மனசு இதெல்லாம் பாத்தா பேதலிச்சுப் போகாது?” “அந்தக் காலத்தில் பேதலிக்காதுன்னு நம்பினா. பாத்துண்டே இருந்தா – நீயே பாத்தாய் – அத்தனை அப்பட்டமா காட்டிட்டா – மனசு இதுலேந்து அசூயப் படு விலகிடும். அப்படி விலகினப்பரம் உள்ளே இருக்கும் ஈஸ்வர ஸ்வரூபம் கண்ணுக்கும் மனசுக்கும் பிரத்தக்ஷ்யமா புலப்படும்னு. மனுஷானா பொறந்த ஒவ்வொருத்தரும் இந்த இன்பத்தை தேடிப்போய் அனுவவிச்சு திகட்டிப் போனப்பரமா பரம்பொருளை நாடணும், மனசில் குறையை வச்சிண்டே வந்தா, இல்லை இதை ஓரமா ஈஷி வச்சிண்டே வந்தா அடுத்த லெவலுக்கு – அதாவது எதுக்காக மனுஷா படைக்கப் பட்டிருக்காளோ – அதுக்கு ஏறிப் போக முடியாது”.

“நம்மூர் கோவிலில் இத்தனை விஷயமா? யாரும் இது பத்திப் பெசலை”. “மின்னே இதெல்லாத்தையும் இயல்பா எடுத்துண்டு போவா. இப்ப இது இங்கே இருப்பதே தெரியாததுனால் பெசரதில்லை. இங்கே இருக்குன்னு தெரியாம புஸ்தகம், சினிமான்னு அலைஞ்சி அரைகுறையா கத்துண்டு, வெக்கப்பட்டு மறைச்சு, இருட்டில் யாரும் கேட்டுடாம பேசிண்டு. ஆண்கள் பெண்களை மதிக்கத்தெரியாம, பெண்களும் தேவையில்லாம ஆண்களை விட்டு தூர நின்னுண்டு கலிகாலத்தின் கோலம்”. “நம்முர் கோவில் ரெம்பவே அட்வான்ஸ்ட் தாத்தா!”

“அதான் இல்லை. வடக்கே கஜுராஹோ, கொனாரக் டெம்பிள்ஸ் இதுக்குன்னே பண்ணி வச்சிருக்கா. கர்நாடகாவில் பேலூர் ஹளேபீடு, விருபாக்ஷா அப்படீன்னு பல. தமிழ்நாட்லேயே திருமயம், திருவண்ணாமலை சின்னயன் குளம், மதுரை அழகர்கோவில் கோபுரம் இப்படீ நிறைய இருக்கு. எல்லா கோவிலிலும் ராஜகோபுரத்தில் நிச்சயம இந்த மாதிரி சிற்பங்கள் பாக்கலாம். இங்கே விசேஷமா உள்ளே நுழைஞ்சதும் தலைக்கு மேலே. கடை கண்ணிக்கெல்லாம் வாடகைக்குத் தந்துட்டாளோன்னோ, நிமுந்து பாக்க யாருக்கும் தோணாது”.

“நீ எப்போ தாத்தா இது இருப்பதைப் பார்த்தாய்?” “உன்னைவிட சின்ன வயசில் எங்கப்பா காமிச்சுக் கொடுத்தர். எனக்கு உன்வயசில் கல்யாணம் செஞ்சுட்டாளே. நானும் பாட்டியும் சேர்ந்து வந்தே பாத்தம்”. சொல்லிட்டு கேக்கரர் “என்னடா சிரிக்கராய்? நிஜமாத்தான் சொல்ரேன். அவளே எனக்கு அதைப் பாருங்கோ, அதை விட்டூட்டேளேன்னு காமிப்பள். இதுக்காகவே வருவம். இப்போ உள்ளே இருக்கும் வேணுவனநாதருக்காக வந்தாரது. சீக்கிரம் அழைச்சுக்கோன்னு வேண்டிப்பேன்”. “இப்படி கடைசீலே சுவாமிய நாடணும்னுதானே பூணல் மாட்டிவிட்டாய்?”

“ஆமாம். சின்ன வயசுலே பூணல் மாட்டி, நீ ஒரு பிராம்ணண், பிரம்மத்தை அறிந்துகொள், கடைசீலெ அதுலேதான் ஐக்கியமாணம். நிறைய மந்திரங்களும் ஸ்லோகங்களும் கத்துப்பாய், ஆனா எல்லாத்துக்கும் சிரேஷ்டமான காயத்ரி மந்திரத்தை இப்பவே பிடிச்சுக்கோ, அது வழிகாட்டும்னு சொல்லி பண்ணி வைப்பது பூணக் கல்யானம். ஆனா உங்கப்பாவே உனக்கு உலக இன்பம் அனுபவிக்க பொருத்தமான ஒரு அழகான பொண்ணாப் பாத்து கட்டிவைப்பர். எல்லாத்தையும் ஆண்டு அனுபவி. அப்பரமா ஈஸ்வர தியானம் செஞ்சுக்கலாம். கிரஹஸ்த்தாஸ்ரமத்தை பைபாஸ் பண்ணி ஒண்ணுத்தையும் அடைய முடியாது. அது எல்லாத்துக்கும் ஃபவுண்டேஷன். குடும்ப சஹிதமா தார்மீக வாழ்க்கை பத்தித்தான் எல்லா உபநிஷத்துலேயும் சொல்லப் பட்டிருக்கு. சாமியாராப் போவேண்டாம் கேட்டியா? வனப்ரஸ்தம், சன்யாசம் தேவையே இல்லை”.

இப்படி பேசினவர் 1 வருஷத்தில் போய்ச் சேர்ந்துட்டர். நான் ஃபைட்டர் பைலட். கார்கில் சண்டையில் 40 சார்டி அடிச்சு பாகிஸ்தான்காரனை துவம்ஸம் செஞ்சாச்சு. போன மாசம் ஏர்ஃபோர்ஸ்லேந்து டிகமிஷன் ஆகி நெல்லைக்கே வந்துட்டேன். தினம் நெல்லையப்பரை பாக்கப் போயிடுவது வழக்கம். என்ன வேலையானாலும் அப்படியே போட்டுட்டு கீதாவும் கூடவே. நம்படவாதான், பாம்பே காரி.

எங்கெல்லாமோ மாத்தலாகி சுத்திண்டிருந்துட்டு நெல்லைக்கு வந்ததும் கோவிலுக்கு அழைச்சிண்டு வந்து “மேலே பாருடீ”ன்னு காமிச்சுட்டேனா, இன்னும் என்னை கிரஹஸ்தாஸ்ரமத்துலேந்து விடுவிக்க மாட்டேன்னு பிடிவாதமா பின்னி எடுக்கரா!

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

கோவிலுக்கு போனா பலதை கவனிப்பதில்லை. முக்கியமா கோபுரத்தில் விவரங்கள். ஏதாவது பாத்தா உடனே போட்டோ எடுப்பம். 

வேணுவனநாதர் கோவில் மிதுன சிற்பங்கள் சிலது கஜுராஹோவுலகூட பாக்க முடியாது. மேலே இருப்பதால் அண்ணாந்து பாக்கத் தவறிடுவம். இப்படிப் பொக்கிஷத்தை நிர்வாகிகளே அறிந்திருப்பார்களா?. அதெல்லாம் ஒரு பக்கம். 

கதையில் என்ன? கிரஹஸ்தாஸ்ரமத்தின் முக்கியத்துவம் பொறந்து வாழ்க்கைன்னு ஒண்ணு வாழரத்துக்கான அர்த்தம் சொல்லப் பட்டிருக்கு. காட்டுக்கு போரதுனாலே, சன்யாசம் வாங்கிக்கரதுனாலே யாருக்கும் (போரவாளத் தவிர) பலனில்லை. வேற விதமா நேத்துக் கதையிலும் இதைச் சொன்னம். 

தாத்தா-பேரன் பாண்டிங் பத்தி சொன்னேள். பேரன் கோணத்தில் இந்தக் கதை. அது விசேஷம். நல்லபடியா வளர்க்கப்பட்ட குழந்தைகள் எப்படிப்பட்ட குடிமக்களா ஆரான்னும் கதையில் வரது.

நெல்லைக்கு போன பல வாசகா நான் காட்டினதை பாக்கலையாம். ரெம்ப அப்செட் ஆகிட்டா. கூகிளில் “EROTIC SCULPTURES IN NELLAIYAPPAR TEMPLE.” தேடினா நிறைய புகைப்படங்கள், பாக்காம வந்துட்டதை காமிக்கும். சொல்லாமலேயே ஏற்கனவே நெட்டில் பாத்துட்டேள்னு சந்தேகம் வரது. பாத்திருந்தா தப்பில்லை. என் வாசகா அப்படித்தான் இருக்கணும்னு நானும் பிரியப்படரேன். 

கோவில் கோபுரத்துக்கு பதிலா அந்த படத்தைத்தான் மொதல்ல போடலாம்னு வச்சிருந்தென். சிலர் என்னை கிழிச்சுக் கோக்க அது சுலபமாப் போகுமேன்னுதான் செய்யலை.

கதையில் சொல்ல வந்ததை மீறி ஒரு நல்ல தாத்தா காரக்டர் பாரிமளிச்சதில் எனக்கும் சந்தோஷமே. நானும் நல்ல தாத்தாவாக்கும்!

நாளைக்கு?

“தூணும், துரும்பும், துகளும்”

இந்த சீசனின் 100ஆவது கதை, கடைசீக் கதை. அதோட என் 600 கதைகள் நிறைவு. அடுத்த சீசன் எப்போன்னு அப்பரம் பாக்கலாம். விடுமுறை எடுக்கணும். இத்தனை பேர் இருக்கேள் விட்டூட்டு எத்தனை துரம் போப் போரேன்?