பித்ரு காண்டம்

62.  பித்ரு காண்டம் (சிறுகதை சீசன் – 3)

#ganeshamarkalam

“நீ காலங்காலத்துக்கும் கஷ்டப்பட வேண்டாம். நம்பாம் 2 கோடி பெறும். அப்புரம் ஃபிக்ஸட்டில் ஒரு 2 கோடி. வட்டீலேயே வாழ்ந்துடலாம். ஸ்ரீரங்கத்தில் ரெண்டு கிரவுண்ட் நிலம். க்ஷேமமா இரு. கல்யாணியோட சண்டை சச்சரவு வேண்டாம். உங்கம்மா நகையெல்லாம் லாக்கரில் இருக்கு. எடுத்து போட்டுக்க சொல்லு. ஸ்வேதாவை நன்னா படிக்க வை.”

சொல்லிண்டே போரச்சே அவருக்கு மூச்சு வாங்கறது. தலகாணியை அட்ஜெஸ்ட் செஞ்சு, “அப்பா! எனக்குத் தெரியும் ரொம்ப பேச வேண்டாம் கேட்டேளா? இப்போ எதுக்கு இதெல்லாத்தையும் சொல்லிண்டு” “இல்லைடா, என் கடமைகளை நான் நன்னா செஞ்சுட்டேனான்னு. நீ எப்படி ஃபீல் செய்யராயோ!. உங்கம்மா இருந்த வரைக்கும் ஏதாவது நொட்டு சொல்லிண்டிருப்பா. நீ எனக்காக ஒண்ணு செய்யணும், செய்வியா?” “எதுவாயிருந்தாலும் செய்யரேன்.” கையைப் பிடிச்சுக்கரேன். மெல்லிசா இருக்கு.

ஹிந்து மிஷணில் சேர்த்து 12 நாளாச்சு. ரெண்டு மேஸிவ் அட்டாக். நேத்து வரைக்கும் உடம்பெல்லாம் ட்யூப். ஐஸீயூவில் இருந்தர். இன்னொண்ணு வந்தா காப்பாத்தறது கஷ்டம்னு Dr. பஞ்சாபகேசன் சொல்லிட்டர். வயசு 78. “மனுஷா மூஞ்சியை பாத்துண்டிருக்கட்டும், அதான் பெரீய மருந்து.” வெளீலே வந்து தனி ரூமில் வச்ச்சிருக்கோம். ஜன்னலால பாத்தா தெருவில் ட்ராஃபிக் பாக்கலாம். அவருக்கு தெரிஞ்சுடுத்து ரொம்பநா இருக்க மாட்டோம்னு. என்னத்தை எல்லாமோ பினாத்திண்டு.

நான் ஒரே பிள்ளை. எனக்குப் பிடிச்ச பொண்ணை காதலிச்சு கல்யாணம் செஞ்சுண்டுட்டேன்னு அம்மாவுக்கு கோபம். கடைசீ வரைக்கும் பெசவேயில்லை. ஸ்வேதா போடோ மட்டும் வேணும்னு இவர் மூலமா வாங்கி வச்சிண்டு பாத்திண்டிருப்பளாம். கல்யாணின்னு பேச்செடுத்தாலே ஆகாது. அவளும் “பேத்தி பொறந்தப்புரமும் உங்கம்மா இப்படி நடந்துண்டு நம்பளை தள்ளி வச்சது தப்பு”ன்னு சண்டை போடுவா. அதான் அப்பா அப்படிச் சொன்னர். கல்யாணி நம்படவா இல்லை. ஆனா நன்னா படிச்ச குடும்பப் பாங்கான பொண்ணு. இவா ரெண்டு பேரையும் நன்னா பாத்துண்டிருப்பா. சுமுகமாப் போயிருந்தா.

நினெச்சுப்பேன். என்னிச்சையா எடுத்த முடிவு எத்தனை சஞ்சலங்களை குடும்பத்தில் உருவாக்கித்துன்னு காலங்கடந்து தோணித்து. சில விஷயங்களை திருத்திக்க முடியாதுன்னா அனுசரணையாப் போணும். அதுதான் நான் எங்கப்பா கிட்டே கத்துண்டது. எங்கள் கல்யாணத்தை அப்படித்தான் எடுத்துண்டர். 

அம்மாவுக்குத் தெரியாம எங்களை வந்து பாத்துட்டுப் போவர். நாங்க ரெண்டுபேரும் வேலைக்குப் போன சமயத்தில் எங்களுக்கு வேண்டிய சில விஷயங்களை நான்தான் வாங்கித் தரணும், அதுதான் முறைன்னு வாங்கிண்டு வந்துடுவர். ஸ்வேதா உண்டானதும் இவள் வேலையை விட்டுட்டள். பிரசவத்துக்கு அட்மிட் ஆயிருக்கான்னு அப்பாவுக்குத்தான் மெஸேஜ் தந்தேன். அம்மாகிட்டே என்ன புளுகிட்டு வந்தாரோ, சட்டுன்னு வந்துட்டர்.

இப்போ ஸ்வேதா 4ஆவது படிக்கரா. தாத்தாவை கூடவே வச்சுக்கணும்னு ஆசை. முடியறதா என்ன? அம்மா போனப்புரமும் இவர் வரலை. “இந்த வீட்டுலேயே இருந்துடரேண்டா, பழகின இடம், தனி வீடு தோட்டத்தோட, உன் ஃப்ளேட் எனக்குத் தோதுப்படாது. குழந்தைக்கு லீவுன்னா வந்து என்னோட ரெண்டுநா தங்கிக்கோ. எல்லாரும் சேர்ந்து கோவில் குளம்களுக்குப் போயிட்டு வரலாம்.” நான் வரலைன்னாலும் கல்யாணி குழந்தையை அழைச்சிண்டு போய் பார்த்துட்டு தன் கையால் சமைச்சுத் தந்துட்டு வருவள். அப்படிப் போயிருக்கச்சேதான் “ஒரு மாதிரி இருக்குன்னு இவர் சொன்னதை வச்சு பிராப்ளம்ன்னு பட்டு எனக்கு தகவல் சொல்லிட்டு உடனே பக்கத்தில் ஹிந்து மிஷணில்.

அம்மாவால் இத்தனை பதவிசா எங்க குடும்பத்தை நடத்திண்டு சில சொத்துக்களை சேர்க்க முடிஞ்சது இவருக்கு நல்ல வேலை இருந்ததால். ஒரு ஃப்ரென்ச் கம்பேனியில் பல்லாவரத்தில் நல்ல பதவியில் இருந்தர். நல்ல செல்வாக்கு. அப்பப்போ டூர் போயிடுவர். வெளிநாடும் போவர். என் கல்யாணத்துக்கு அப்புரம் “நீ மட்டும் தனியா இங்கே உக்காந்துண்ட்டு என்ன செய்யப் போராய் என்னோட வா”ன்னு அம்மாவையும் ஃபாரீன் அழைச்சிண்டு போவர்.

ஆஸ்பத்திரியில் இருக்கச்சே ஆத்துக்கு வந்து வீட்டை ஒழுங்கு செய்யலாம்னு பாக்கரச்சே அம்மாவோட பீரோவில் வச்சிருந்த சில பொம்மைகள், குறிப்பா சில அழகான ட்ரெஸ்ஸொட பார்பீ டால்ஸ் பாத்தேன்னு கல்யாணி சொன்னா. எங்கம்மாதான் ஸ்வேதாவுக்காக வாங்கினாளா?

என்னத்தன்னு சொல்ல? மனுஷாதான் சில சமயம் அத்தனை பிடிவாதமா ஆகிடரா? கல்லுக்குள்ளும் ஈரம் இருக்கும்பா. இங்கே ஈரமான இதயத்துக்கு மேலே பிடிவாதமா கல்லும் சிமென்ட்டும் வச்சு சுவர் ஒண்ணை எழுப்பிண்டு. வறட்டு கவுரவம் பெரீசா இல்லை பாசத்துக்கு அடிமையாறது நல்லதான்னு கிட்டத்தட்ட 10 வருஷம் கிடந்து அல்லாடியிருக்கா என் அம்மா. தெரிஞ்சதும் மனசை என்னவோ செஞ்சது. 

என்ன ஆனாலும் பரவாயில்லை நாங்களும் உன்னோடத்தான் இருப்போம்னு பொட்டி படுக்கையோட நானும் கல்யாணியும் இங்கே வந்திருக்கணுமோ? ஆனா வர விடலை. அவள் காரியத்துக்குன்னு வந்த எங்களை அவளால் விரட்டி அடிக்க முடியாம கிடெந்தா. “பாருடா உங்கம்மாவை”ன்னு அப்பா கதறிட்டர் அன்னைக்கு. ஆனா தன் பிள்ளையை, பேத்தியை பாக்க அம்மா கண்களில் ஒளியில்லை.

ஆத்தில் ஒருத்தர் படுக்கையில் கிடக்கச்சே இப்படித்தான் பழைய சோகமான எண்ணங்கள் எல்லாம் ஒட்டுக்க எழுமோ?

அப்பாவுக்கு உடம்பு சரியில்லைன்னதும் கல்யாணி பம்பரமா, ஸ்வேதாவை அவள் அம்மாவாத்தில் விட்டுட்டு, “இங்கேந்தே ஸ்கூலுக்கு போய்க்கோ, சனிக்கிழமை வந்து அழைச்சிண்டு போரேன்.” இங்கே வந்து செட்டில். முழு பாத்யதை உண்டே! வயசான ஆண் இத்தனை பெரீய வீட்டை எப்படிப் பாத்துக்க முடியும்? சரி செய்ய வேண்டிய விஷயங்கள் நிரம்ப. அப்பா ஆத்துக்கு வரச்சே இதை ஒரு புது இல்லமா மாத்திடணும்னு கல்யாணி வேண்டாத விஷயங்களை தூக்கிப் போட்டு, ஒட்டடை அடிச்சு, பெருக்கி துடச்சு, கரை பட்ட இடங்களில் பெயின்ட் அடிச்சு, பாத்திர பண்டங்களை பங்கிடு பண்ணி, வாசத் தெளிச்சு கோலம்போட்டு – தண்ணீ டேங்க் பாசிபோக கழுவி, வாடிப்போன செடிகளுக்கு தண்ணி ஊத்தீன்னு சொல்லிண்டே போலாம் 

நான் ஆபீஸ் 2வாரம் லீவு. ஆஸ்பத்ரீலேந்து வந்தா சூடா சாப்பாடு. “டாக்டர் என்ன சொன்னார், அப்பாவை எப்போ நார்மல் வார்ட்டுக்கு மாத்துவாளாம்? இன்னைக்கு ராத்திரி நான் போய் அவர் கிட்டே உக்காந்துக்கரேன் நீங்க தூங்கிக்கோங்கோ”. நினெச்சுப்பேன். இப்படிப்பட்ட மாட்டுப்பொண்ணை அம்மா புரிஞ்சுக்காம போயிட்டாளேன்னு.

ஒரு ஞாயித்துக்கிழமை ஸ்வேதாவையும் கூட்டிண்டு கல்யாணி ஆஸ்பத்திரிக்கு வந்தா. நான் அங்கேயே ராத்திரி கண்முழிச்சு இருந்துட்டு சைட் பென்ச்சில் அசந்துட்டேன். குழந்தையைப் பாத்ததும் அவர் கண்களில் நீர் கசிய ஆரம்பிச்சிருக்கு. ஆக்ஸிஜன் மாஸ்க்கை இடது கையால் விலக்கிண்டு வாவான்னு வலது கையை அசைச்சு கூப்பிடரர். தாத்தா இருந்த நிலமையைப் பாத்துட்டு இவளும் அழ ஆரம்பிக்க நான் முழிச்சிண்டேன். கல்யாணிதான் அவளை சமாதானப்படுத்தி “தாத்தாவுக்கு ஒண்ணுமில்லை. பக்கத்துலே உக்காந்து நீ வாங்கின மார்க்ஸ் காதுகிட்டே சொல்லு”.

எல்லாம் கேட்டுண்ட அவருக்கு அத்தனை பெருமை. எல்லா சப்ஜெக்ட்லேயும் இவள் A+. செஸ்ஸிலும், ஓட்டப் பந்தயத்திலும் வாங்கின கப்பை பையிலேந்து எடுத்து காமிக்க சந்தோஷம் தாங்கலை. “ஆத்துக்கு வந்ததும் இனிமே நீதான் கணக்குப் பாடம் சொல்லித் தரணும்.” ப்ராமிஸ் வாங்கிண்டாள்.

அப்பாவை ஜெனெரல் வார்டுக்கு மாத்திடலாம்னு சொன்னதும் எப்போ ஆத்துக்கு அனுப்புவேள்னு கேக்கத் தோணித்து. “இன்னும் ரெண்டு நாள் பாத்துட்டு சொல்ரேனே!” பஞ்சாபகெசன் சொல்லிட்டர். அதுக்கப்புரம் அப்பா பேச ஆரம்பிச்சு எங்கிட்டே சொன்னதை மின்னாடி படிச்சேள்.

அப்படி என்ன உதவீன்னு கேக்கப்போரர்? “எனக்காக ஒண்ணு செய்வீயா?” பீடிகை பலமான்னா இருந்தது! செய்யரேன்னு சொன்னப்புரமும் முகத்தில் அத்தனை தயக்கம். என்னவா இருக்கும்? கேட்டவர் சும்மா கண்ணை மூடிண்டே இருக்கவே எப்படி ஆரம்பிப்பதுன்னு தயங்கராரோன்னு நினைக்கரச்சே சட்டுன்னு கண்ணைத் தொறந்து கிட்டக்க வான்னர். கல்யாணி இன்னைக்கு வரலை. இருந்தாலும் ரூமில் யாரும் இல்லையேன்னு ஒருதடவை தலையை அசைக்காம கண்ணால் நோட்டம் விட்டதை நான் பாக்காம இல்லை. இன்னும் ஆசையா அவர் கையப் பிடிச்சிண்டு, “சொல்லுங்கோ அப்பா, எதுவானாலும் செய்யரேன். சங்கோஜப்பட வேண்டாம்”.

“நான் சொல்ரதை கவனாமா உள்வாங்கிக்கோ. ஆச்சர்யமா இருக்கும். என்மேல் கோவம் வரலாம். வெறுப்பும் கூட. உனக்கு ஒரு தங்கை தில்லியில் இருக்கா. பேர் லலிதா. இப்போ வயசு 24 இருக்கும்” 

“என்னப்பா சொல்ரேள்? எனக்கு தங்கையா? உங்களுக்கு பொறந்த பொண்ணா? அம்மாவுக்கு நான் ஒரு குழந்தை தானே? இது எப்படி?” “ஆமாம். கேள்வியா கேக்காதே, சொல்ல வந்ததை சொல்லிடரேன். அதுதான் முக்கியம். நீ அவளைப் போய் பாரு. உன்னை அறிமுகப்ப்படுத்திக்கோ. என் பேரைச் சொல்லி அவர் பையன் உன் அண்ணான்னு. என்ன உதவி தேவைப்பட்டதோ செய். ஆத்தில் என் டயரியில் அவள் அட்ரெஸ்ஸும் நம்பரும் இருக்கு”

“என்னப்பா இது? இப்போ போய் இப்படி குண்டைத் தூக்கிப் போட்டுட்டாய். அஃபேரா? அம்மாவுக்குத் தெரியுமா? என்னை மாட்டி விட்டுட்டாயே? லலிதா உனக்கும் யாருக்கும் பொறந்த குழந்தை? இத்தனை நாள் எப்படி ஒளிச்சு வச்சிண்டு காலத்தை தள்ளினாய்?” கேக்கரத்துக்கு அவர் சைடிலேந்து ஒண்ணும் பதிலே வரலை. சும்மா என்னைப் பாத்து அசட்டுச் சிரிப்பு ஒண்ணை விட்டுண்டிருக்கர். இப்படி ஒரு காரியத்தை செஞ்சுட்டு படுத்த படுக்கையா இருக்கச்சே என்னத்தைன்னு செய்யறது? 

சித்தே அதிர்ச்சியா இருந்ததே தவிற சில நிமிஷங்களில் தங்கை இருப்பது பழகிட்டா மாதிரியே பட்டதுதான் ஆச்சர்யம். இத்தனை நாள் சொல்லாம இப்போ சொன்னதுக்குத்தான் கோவம் வந்தா மாதிரியும் செஞ்சிருக்கற காரியத்துக்கு கோபமோ வெறுப்போ வரலை!

இதுக்கு அம்மா எப்படி ரியேக்ட் செஞ்சிருப்பா? ஒரு வேளை அம்மாவுக்கு தெரியுமோ? அழுது ஆர்ப்ப்பாட்டம் செஞ்சிருப்பாளோ? ஆத்தைவிட்டு போய்க்கோங்கோன்னு திட்டியிருப்பாளோ? நான் இவர் பிள்ளை. எப்படி ரியேக்ட் செய்யணும்?

இவரும் நானும் அந்த ஆஸ்பத்திரி ரூமில் டென்ஸாக உக்காந்தூண்டு பெசாம உம்முன்னு இருக்கச்சே நர்ஸ் வந்து “பேஷண்டுக்கு துணி மாத்தணும், கொஞ்சம் வெளீயே இருங்க”ன்னு சொல்ல எழுந்து வெளீலே வரேன். சுவத்தில் சாஞ்சிண்டு அப்பா சொன்னதை அசை போடரேன். உள்ளே ஸ்க்ரீனை இழுத்த நர்ஸ் வெளீலே ஓடிவந்து சித்தே கழிச்சு டாக்டரை கூட்டிண்டு வேகமா உள்ளே போக எல்லாம் முடிஞ்சுடுத்துன்னு தெரிஞ்சுடுத்து. 

அந்த அசட்டுச் சிரிப்பு மட்டும் அப்பா மூஞ்சிலேந்து விலகலை. நான் உக்காந்திருந்தா என் முகம் எங்கே இருக்கணுமோ அங்கே பாத்துண்டு. 

ஃபார்மாலிடீஸ் முடிஞ்சு அப்பாவை ஆத்துக்கு கொண்டு வரத்துக்குள்ளெ லோகல் சொந்தக்கார ஒவ்வொருத்தரா வர ஆரம்பிச்சுட்டா. “வீட்டை பங்கிடு செய்யரேன்னு சொன்னியே, அப்பா டயரீ பாத்தியா?” கல்யாணியை கேக்கரேன்.

எப்பவோ படிச்சது, கேரள மணிகண்ட சாஸ்த்ரத்தில் பல காண்டங்கள் உண்டு. ஜோதிடத்தில் நம் ஜாதகத்திலேயே நம் உறவுகள் பற்றியும் நிறைய தெரிஞ்சுக்கலாம்னு சொல்லுவா. தந்தையைப் பத்தின விஷயங்களை விவரிப்பது பித்ரு காண்டம் ஆகும். எங்கப்பாவைப் பத்தி புரிஞ்சுக்க இன்னும் நிறைய அதில் இருக்குமோன்னு பயம் வந்தது.

தில்லிக்கு போயிட்டு வந்து அப்புரமா கல்யாணிகிட்டேயும் சொல்லணும். 

உனக்கு ஒரு நாத்தனார் வந்துட்டான்னு.