ஶ்ரீ மஹா பெரியவாளின் திவ்யமங்கள சரித்ரம் – 39

ஶ்ரீ மஹா பெரியவாளின் திவ்யமங்கள சரித்ரம் – 39

[ஶங்கரிப்பாட்டி, ஶங்கராப்பாட்டி, எஸையனூர் பாட்டி]

பெரியவாளை தினமும் வந்து தர்ஶனம் பண்ணுவதை உயிர் மூச்சாகவும், வாழ்வாதாரமாகவும் கொண்ட பலருள், ஶங்கரிப்பாட்டியும் ஒருத்தி.

ஶுத்த ஸத்வஜீவனம்! விடிகாலை எழுந்து ஸ்நானம், ஜபம் முடிந்ததும், மடத்துக்கு வந்து, பெரியவா விஸ்தாரமாகச் செய்யும் சந்த்ரமௌலீஶ்வரர் பூஜையைப் பார்த்து விட்டு, அவர் திருக்கரத்தால் தீர்த்தம் வாங்கிக் கொண்டு போவாள்.

ஒண்டிக்கட்டை! இருப்பதை ஏதோ… பொங்கி ஸாப்பிட்டுவிட்டு, மறுபடி ஸாயங்காலம் ஶ்ரீமடத்துக்கு வந்தால், இரவு பெரியவா ஸயனத்துக்குப் போகும் வரை இருந்து விட்டு போவாள்.

மத்யான நேரத்தில், ‘உண்ட மயக்கம் தொண்டருக்கும் உண்டு’ என்று சொல்லிக் கொண்டு, தொண்டரல்லாதவர்களும் கொஞ்சம் கட்டையை சாய்க்கும் பழக்கம், ஸத்யமான பக்தையான ஶங்கரிப் பாட்டிக்கு கிடையவே கிடையாது.!

பாட்டிக்கு ஸம்ஸ்க்ருதம் ஒரு அக்ஷரம் தெரியாது. ஆனால் தமிழில் வேதாந்த நூல்கள் அத்தனையும் அத்துப்படி! வேதாந்தரஸம் சொட்டும் அழகான க்ரந்தங்களான, கைவல்ய நவநீதம், ரமண பகவானின் அக்ஷரமணமாலை, உள்ளது நாற்பது எல்லாம் பாட்டிக்கு கட-மனப்பாடம்!

பெரியவா பாட்டியிடம் அதிகம் பேசமாட்டார். ஆனால் என்றைக்காவது அத்திப் பூத்த மாதிரி ஓரிரண்டு வார்த்தைகள் விஜாரிப்பார்….

“இன்னிக்கி க்ருத்திகை ஸோமவாரம்… நீ உபவாஸந்தானே?..”

பாட்டியும், பெரியவா மற்ற பேரிடம் பேசுவது போல் தன்னிடமும் பேச வேண்டும் என்றெல்லாம் எண்ணியதே இல்லை. தன்னில் தானே நிறைவாக இருந்தாள். வேதாந்தம் படிப்பதோடு நிற்காமல், அதை அனுபவத்திலும் பயில்பவளாயிற்றே!

ஒருநாள் மத்யானம் ஶ்ரீமடத்துக்கு வந்தாள் பாட்டி. பெரியவாளைச் சுற்றி ஏழெட்டுப் பேர்தான் இருந்தார்கள். பாட்டி நமஸ்காரம் பண்ணிவிட்டு எழுந்ததும், பேரதிஸயமாக பெரியவா அவளைக் கைகாட்டி அமரச் சொன்னார். பாட்டிக்கோ ஒரே திகைப்பு! அடக்க ஒடுக்கமாக உட்கார்ந்து கொண்டாள். அவளை மேலும் ஆனந்த ஆச்சர்யத்தில் முக்கி எடுத்தார் பெரியவா….

“ஶங்கரீ! தமிழ்ல வேதாந்தம் படிச்சிருக்கியோன்னோ.? நீ படிச்சதை சொல்லு…! இவாள்ளாம் கேக்கட்டும்..”

பாட்டிக்கு பரம ஸந்தோஷம்!

“ஹா! பெரியவா இருக்கறச்சே… நா…. என்னத்தை சொல்றது?” என்றெல்லாம் போலியாக குழையத் தெரியாது.

உடனே, தான்… படித்த, கேட்டுத் தெரிந்து கொண்ட வேதாந்தப் பாடல்களை, அருவி போல் தங்குதடை இல்லாமல், அழகாக விளக்கினாள். அவளுடைய வேதாந்த விசாரம் எல்லாரையும் ப்ரமிக்க வைத்தது.

பெரியவாளும் நடுநடுவே தாயுமானவர் பாடல்கள் சிலவற்றைக் கூறி, பாட்டி கூறிய தத்துவங்களோடு அதை ஒப்பிட்டுக் கூறி விளக்கினார்.

கிட்டத்தட்ட நான்கு மணிநேரம் போனதே தெரியவில்லை!

பெரியவா ஸாயங்கால ஸ்நானத்துக்குப் போக எழுந்து கொண்டார். போகும் போக்கில் பாட்டியின் மனஸு ஆனந்தத்தில் மிதக்கும்படியாக…. ஒரு ஷொட்டு குடுத்தார்…..

“ஏதோ… இன்னிக்கி போது…. நல்ல போதாப் போச்சு! வேதாந்தம்.. ஸுலபமாப் புரிஞ்சிக்கறா மாதிரிதான் இருக்கு..”

மஹோ மஹோபாத்யாய, மஹா பண்டிதர்கள் என்று பலருடன் தத்வ விசாரம் பண்ணி, அவர்களுக்கும் பல ஆழ்ந்த ஸந்தேஹங்களை தீர்த்து வைக்கும் நடமாடும் ஞானபர்வதம், இன்று ஶங்கரிப் பாட்டிக்குக் குடுத்த பெரிய certificate இது!

“எல்லாமே எனக்கு கனவாட்டம் இருக்கு…! பெரியவா இத்தனை நேரம் என்னோட, வேதாந்த விஷயம் பேசினாளா-னு நம்பவே முடியல! பல வர்ஷமா வேதாந்தம் படிச்சு பண்ணின தபஸ், இன்னிக்கி சபலமாயிடுத்து!! இதுவே போறும்.! எனக்கு இதுவே போறும் !..”

பக்கத்திலிருந்தவர்களிடம் ஆரவாரமில்லாமல் சொன்னாள்.

ஆனால், சில நாட்களிலேயே ஶங்கரிப்பாட்டியின் வேதாந்தஞான தபஸ்ஸுக்கான பலனை, ஶங்கரனே அனுக்ரஹித்து விட்டான்!

‘ப்ரஹ்மம் ஸத்யம்; ஜகத் மித்யை’ என்ற அனுபவத்தை ஸத்யமாகவே ஜீவிதத்திலேயே பெற்றுவிட்ட ஶங்கரிப்பாட்டிக்கு, இனி ஶரீரம் எதற்கு என்று பூர்ணமாக அவளுக்கு ஆத்மஸாயுஜ்யத்தை அளித்துவிட்டான்!

மதுரையில், மஹாகவி ஶ்ரீ ஸுப்ரஹ்மண்ய பாரதியார் வேலை செய்த ஸேதுபதி ஹைஸ்கூலில் பெரியவா முகாம்.

ஒருநாள், ஏதோ முக்யமான விஷயத்தைப் பற்றி ஶ்ரீமடத்தின் மானேஜர், பாரிஷதர்கள், இன்னும் சில முக்ய ப்ரமுகர்கள் ஆகியோருடன் ஆலோசனை செய்து கொண்டிருந்தார்.

நல்ல உச்சி வெயில் நேரம்.வெளியே பெரியவாளை தர்ஶனம் பண்ண வந்தவர்களின் ‘க்யு’ கொஞ்ச நேரம் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்தது.

அதில், மிக மிக வயஸான ஒரு பாட்டியும் நின்று கொண்டிருந்தாள்.

பாவம்.. வயஸு கிட்டத்தட்ட நூறு இருக்கும். டகாரமாக கூனி குறுகி, நரம்புகள் ஓடுவது வெளியே தெரியும் ஶரீரத்தால் நிற்கக்கூட முடியாமல், ஒரு கழியை பிடிக்க மாட்டாமல் பிடித்து கொண்டு நிற்கிறாள். தலை வேறு லேஸாக ஆடிக் கொண்டிருந்தது.

“ஶங்கரா, என் ஶங்கரா! ஒன்னையும் பாப்பேனா…. இல்லாட்டா, பாக்காமயே போய்டுவேனா-ன்னு தவிச்சிண்டிருந்தேனே! என்னப்பா! எனக்காக ஊரை தேடி வந்தே! வந்தியே-ன்னு ஸந்தோஷமா தர்ஶனம் பண்ண வந்தேன்…. நிறுத்தி வெச்சுட்டியேடா ! ஶங்கரா !… என்னப்பா… ஶங்கரா!”

ஆவி சோர கூவி கொண்டிருந்தாள். பாவம் வெயில் தாங்க முடியவில்லை, ஶரீரத்தால் நிற்க முடியவில்லை.

அப்போது ஏதோ வேலையாக [பெரியவா திருவுளம்!!] வெளியே வந்த ஸ்ரீ ஸாம்பமூர்த்தி ஶாஸ்த்ரிகள் [பெரியவாளின் பூர்வாஶ்ரம தம்பி] பாட்டியைப் பார்த்தார்….! அவருடைய கண்கள் கசிந்தன.

“பெரியவா…. வெளில ஒரு பாட்டி, நூறோ, நூத்திருபதோ இருக்கும்..! பெரியவா தர்ஶனத்துக்காக தவிச்சுண்டு நிக்கறா..! பாவம், அவளால நிக்கக்கூட முடியல! ”

அவர் சொல்லி முடிக்கக் கூட இல்லை, பெரியவா புறப்பட்டு விட்டார், புயலாக!

“நிறுத்தி வெச்சுட்டியேடா ஶங்கரா ! என்னப்பா!”

நிறுத்தாமல் புலம்பிக் கொண்டிருந்த பாட்டியிடம் சென்று அணுக்கத்திலும் அணுக்கமாக நின்ற பெரியவாளை, அடையாளம் காணக் கூட பாட்டிக்கு பார்வை இல்லை..!

பார்வை குறைந்த பாட்டியிடம், அன்பையெல்லாம் திரட்டி பாகாய் கனிந்தார்..

“பாட்டி! இதோ…. ! ஒன்னோட ஶங்கரன் வந்துட்டேன் பாரு! நீ வந்திருக்கேன்னு தெரியாம உள்ள ஏதோ கார்யமா இருந்துட்டேன். தெரிஞ்சவொடனேயே ஓடி வந்திருக்கேன் பாரு!”

காலடியில் அன்னை ஆர்யாம்பாளின் அந்திம காலத்தில் “அம்மா…அம்மா!” என்று ஓடிய ஆச்சார்யாள், இப்போது இந்தப் பாட்டியிடம் அன்பின் ஸார ஸாரமாக அமுதமாக மொழிந்தார்.

“வந்துட்டியா! என்னப்பா! ஶங்கரா !”

அருகில் ஏதோ நிழலாக தெரிந்த மாமறைகள் போற்றும் பெரியவாளின் கைகளை இறுகப் பிடித்து கொண்டு விட்டாள்!

என்ன பக்தி! உரிமை கலந்த யதார்த்தமான பக்தி!

பெரியவாளின் பதிமூணாவது வயஸுக்கு முன் [ஸன்யாஸத்துக்கு முன்] அவரது தாயார் மஹாலக்ஷ்மி பிடித்த கைகளை, ஸுமார் 55 வருஷங்களுக்கு பின் அன்றுதான் இன்னொரு பெண்மணி பிடித்தது! கைங்கர்யம் செய்யும் பாரிஷதர்கள் கூட, பெரியவாளைத் தொட்டதில்லை!

கூன் விழுந்த ஶரீரத்தை முடியாமல் நிமிர்த்தி, முகத்தை தூக்கிப் பெரியவாளின் திருமுகத்தை கண்ட வ்ருத்தாம்பிகை, கண்களால் கங்கையைப் பெருக்கினாள்.

“ஶங்கரா! எனக்கோ..ஸரம் நீ.. ஓடோடி வந்து எதுக்க நின்னும் கூட, இந்த கண்ணு மங்கல்-ல ஸெரியாத் தெரியலையே! என்னப்பா, நீ தான் நல்ல கண்ணை குடுத்து காக்ஷி தரணும்”

அழுதாள்….

நல்ல வெயிலடித்த ஸமயம்.! மேலே கூரை போட்டிருந்தது.

பக்த பராதீனன் சட்டென்று அக்கூரைக்கு வெளியே துள்ளி, சுடுவெயிலில் நின்றார், பாதுகை அணியாத பாதத்துடன்!

“இப்ப தெரியறதோன்னோ பாட்டி?”

“நன்னா தெரியறது.! என்னப்பா, நன்னா தெரியறது”

பாட்டி… கன்னத்தில் படபடவென்று போட்டு கொள்கிறாள். சுற்றி நின்றவர்களின் கண்கள் குளமாயின.

பெரியவா மீண்டும் அவளருகில் வந்து நின்றார்.

“நன்னா பாத்துட்டியா, பாட்டி? நா…. போகலாமா?”

“பாத்துண்டேம்பா! பாத்துண்டேன். இந்த அனாமதேயத்துக்கும் கருணாமூர்த்தி, ஒங்காக்ஷிய குடுத்துட்டியே! ஒன்னப் பாக்கணும், பாக்கணுன்னுதான் உஸுர வெச்சிண்டிருந்தேன். இப்போப் பாத்துட்டேன். எனக்கு இனிமே ஒண்ணும் வேணாம்! என்னை எடுத்துக்கோ, அப்பா! என்னை எடுத்துக்கோ!”

மன்றாடி வேண்டினாள் பரம பக்தை.

“பாட்டி ! அதுக்கான ஸமயம் வரச்சே எடுத்துக்கலாம். இப்ப ஸத்திக்கி, ஒன்ன…. நீ… இருக்கற எடத்துல கொண்டு விட சொல்றேன். போய் ஸ்வாமி ஸ்மரணையாவே இருந்துண்டிரு…. என்ன? மறுபடி என்னை பாக்கணும்-னு ஓடி வராதே ! நா… ஒன்னை விட்டு எங்…கியும் போகாம, எப்பவும் ஒங்கூடவே…தான் இருந்திண்டிருப்பேன் !”

அந்திமகால-ஸஹவாஸ வாக்குறுதி தந்தார் க்ருபா வர்ஷர்.

எப்பேர்ப்பட்ட பாக்யஶாலி பாட்டி! எப்பேர்ப்பட்ட கொஞ்சும் க்ருபை !

“பணக்காரப் பாட்டி” என்று பெரியவாளால் விளையாட்டாக வம்பிழுக்கப்பட்ட பாக்யஶாலிதான், கோகிலாபாட்டி என்ற எஸையனூர் பாட்டி. ஜகன்மாதாவான பெரியவாளுக்கே, யஶோதையாகி, மாத்ரு பாவத்தில் பக்தியை பொழிந்தவள்.

நல்ல பணவஸதி படைத்திருந்தாலும், சிறு வயஸிலேயே கணவனையும், குழந்தைகளையும் பறிகொடுத்துவிட்டு, ‘பெண்களுக்கு வைதவ்யம் என்பது ஶாபமில்லை; பகவான் குடுத்த ஸந்யாஸம்‘ என்ற பெரியவாளின் வாக்கை வேதவாக்காக கொண்டு, ‘அத்தனை ஸொத்தும் பெரியவா கைங்கர்யத்துக்கே! ” என்று வைராக்யமாக வாழ்ந்தவள்.

எஸையனூரை சேர்ந்த, ப்ரஹ்மஸ்ரீ வேதபுரி மாமா, சிறுவனாக இருந்தபோது, பெரியவாளுக்கு எப்படி கைங்கர்யம் பண்ணவேண்டும் என்பதை அரிச்சுவடி பாடமாக ஆரம்பித்து வைத்தவள் இந்த எஸையனூர் பாட்டி.

பல வர்ஷங்களுக்கு முன்பு, ஒரு சாதுர்மாஸ்யத்துக்கு எஸையனூரில் பெரியவா முகாமிட்டிருந்தார்.

அப்போது 8 வயஸு சிறுவன் வேதபுரிக்கு, பெரியவாளின் பரம பக்தையான, கோகிலாப்பாட்டி என்ற எஸையனூர் பாட்டி சொல்வதே வேதவாக்கு!

“வேதபுரி….. தெனோமும் வயல்லேர்ந்து பூ எல்லாத்தையும் பறிச்சிண்டு வந்து, பெரியவாளுக்கு முன்னால வெச்சுட்டு நமஸ்காரம் பண்ணு! பல்லு தேச்சுட்டு, விபூதி இட்டுண்டு பூவை பறிக்கணும்… என்ன?”

கர்ம ஶ்ரத்தையோடு பாட்டி சொன்னதை சிறுவன் வேதபுரி கடைப்பிடித்தான். ஒருநாள், ஶ்ரீமடத்தில், ஶ்ரீசந்த்ரமௌலீஶ்வரர் பூஜை முடிந்ததும், பெரியவா எல்லாருக்கும் தீர்த்தம் குடுத்தார். வேதபுரி தீர்த்தம் வாங்க கையை நீட்டியதும், பெரியவாளின் திருக்கரத்திலிருந்து தீர்த்தம் வேதபுரியின் குட்டிக் கைகளில் விழுந்தது…. கூடவே, திருவாயிலிருந்து ஒரு கட்டளையும் விழுந்தது!

“இங்கியே…. ஓரமா நில்லு….”

என்னமோ, ஏதோ, என்று பயந்து கொண்டு திரு திருவென்று முழித்துக் கொண்டு ஓரமாக நிற்கும் வேதபுரியைப் பார்த்ததும், பெரியவா சிரித்துக் கொண்டே, அதிக வாஞ்சையுடன்,

“பயப்படாதடா! ஒங்கிட்ட பேசணும்!…”

ஜகதாச்சார்யனுக்கு, இந்த சிறுவனிடம் அப்படி என்ன பேச வேண்டுமோ?

தன் பாதங்களில் விழ வேண்டிய புஷ்பங்களை பகவானே தேர்வு செய்வான்! இல்லையா?

எல்லாருக்கும் தீர்த்தம் குடுத்தானதும், வேதபுரியைக் கூப்பிட்டார்.

“ஆமா…. தெனோமும் பூ கொண்டு வரியே?…… நீயா கொண்டு வரியா? இல்லேன்னா… யாராவுது சொன்னதுனால கொண்டு வரியா?…”

குழந்தை மனஸில் உள்ள ஸத்யம், பளிச்சென்று வாயிலும் வந்தது!

“கோகிலாப்பாட்டிதான் எங்கிட்ட, ‘தெனோமும் பெரியவாளுக்கு இப்டிப் பண்ணு’-ன்னு சொன்னா! அதான் செய்யறேன்”

“ஓஹோ! பாட்டி சொல்லித்தான் செய்வியோ? ஏன்? ஒனக்கே தெரியாதா?..…..”

“ஆத்துல யாராவுது பெரியவா சொல்லிக் குடுத்தாத்தானே எனக்கு தெரியும்? நா…. சின்னக் கொழந்தை, ஒண்ணுமே தெரியாது…. சொல்லிக் குடுத்தா செய்வேன்”

“வாடா! என் அன்பு மகனே!…..”

தெய்வம் தன் மகிழ்ச்சியை, சிரிப்பாக கொட்டியது.

“எனக்கு ஒன்ன ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு….. நீ…. எங்கூட வரியா?….. என்ன ஸம்பளம் வேணும்? சொல்லு…...”

“உம்மாச்சி… என்ன குடுக்கறேளோ, அத… வாங்கிக்கறேன்”

பெரியவாளின் முகத்தில் புன்னகை அரும்பியது.

தன்னையே அல்லவோ முழுஸாகத் தந்துவிட்டார்! கோடிகோடியான பணமெல்லாம் இனி…. எந்த மூலைக்கு?

“உம்மாச்சி….. என்னோட அம்மா….. நா… சின்னவனா இருக்கச்சயே செத்துப் போய்ட்டா! அப்பாதான் என்னை வளக்கறார். அப்பா, ‘ஸெரி’ன்னு சொன்னா…. ஒங்களோட வரேன்”

“நீங்க எத்தனை கொழந்தேள்….. ஒங்க அப்பாக்கு?….”

“நா…..ஒரு அக்கா, ரெண்டு தம்பி. ஒரு தம்பி செத்துப் போய்ட்டான். அக்காவுக்கு கல்யாணமாயி புக்காத்துல இருக்கா…..”

“அப்போ ஸெரி….ஒன்னோட தம்பி வந்து… ஒங்கப்பாவை பாத்துக்கட்டும்..! நீ… என்னோட வா!…..”

என்ன ஒரு பாக்யம் !

“ஏண்டா வேதபுரி…! பெரியவா என்னடா பேசினா? சொல்லு….”

கோகிலாப்பாட்டி குருநாதரின் திருவாக்கில் வந்ததை கேட்க ஆசைப்பட்டாள்.

“என்னை பாத்து, ‘எங்கூட வரயா?’ன்னு கேட்டா…. என்ன ஸம்பளம் வேணுன்னு கேட்டா…..”

“நீ என்னடா சொன்ன?…”

“நா…..பெரியவா… என்ன குடுக்கறேளோ, வாங்கிக்கறேன்னு சொன்னேன்…..”

பாட்டியின் முகத்தில் லேஸாக கோபம் தெரிந்தது!

“அஸடே! பெரியவாகிட்ட ஸம்பளம்-லாம் வாங்கப்டாதுடா ! அவரோட க்ருபா கடாக்ஷமே போறும்..!ஒங்க குடும்பத்தை காப்பாத்தும்..!”

“ஸெரி பாட்டி……”

கொஞ்சநாட்கள் கழித்து, நம்முடைய தாயுமான’குழந்தை’ஸ்வாமி, வேதபுரியின் வாயைக் கிண்டியது……

“என்னடா? …ஒனக்கு… எவ்ளோ ஸம்பளம் வேணும்?>>7 சொல்லவேயில்லியே…”

“எனக்கு… பெரியவாளோட அனுக்ரஹம் மட்டும் போறும்…”

“ஓஹோ! என்ன? அந்த பணக்காரப்பாட்டி சொன்னாளாக்கும்?…”

“ஆமா…….”

பெரியவாளுக்கு சிரிப்பு வந்துவிட்டது. சாதுர்மாஸ்யம் முடிந்ததும், பெரியவா எஸையனூரை விட்டுக் கிளம்பினார்.

சிறுவன் வேதபுரியின் வீட்டுவாஸலில், அந்த வேத முதல்வனின் பல்லக்கு நின்றது! வீட்டில் உள்ளவர்கள் எல்லாரும் நமஸ்காரம் செய்தனர். குறுகுறுவென்று பார்த்துக் கொண்டு நின்ற சிறுவன் வேதபுரியிடம்,

“அன்னிக்கி என்னோட வரேன்னியே?…… வரியா?….”

“ஓ ! வரேனே!…”

பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருந்த கோகிலாப்பாட்டியிடம், முறையாக permission கேட்கிறாராம்!

“என்ன? இந்தக் கொழந்தைய அழைச்சுக்கட்டுமா?……..”

பாட்டியோ, வேதபுரியின் பரம பாக்யத்தை எண்ணியெண்ணி கண்கள் ஆறாகப் பெருக,

“ஈஶ்வரா! பெரியவா இஷ்டம்! பாவம்…! தாயில்லாக் கொழந்தை! பெரியவாதான்… பாத்துக்கணும்”

“.நீ…..நெறைய்ய செஞ்சுட்ட..! இனிமே…..இந்தக் கொழந்தைய… நா….. பாத்துக்கறேன்! [ஆஹா! எப்பேர்ப்பட்ட அனுக்ரஹ அரவணைப்பு!] ஒங்கிட்ட கேக்கறதுக்கு முந்தியே, இவன்ட்ட, எங்கூட வரியான்னு கேட்டேன்….”

பாட்டி மேல் பெரியவா வைத்திருந்த அன்பு….. அளவிலாதது!

image

ஒருமுறை ப்ரஹ்லாதன் எனும் ஶ்ரீமடத்து யானைக்கு மதம் பிடித்து, ஒரு குதிரையை கொன்றுவிட்டது. எனவே பெரியவாளின் மஹா பக்தையான, எஸையனூர் பாட்டியிடம் ப்ரஹ்லாதனை அனுப்பியதும், குண்டுத்தோப்பு எனும் தோப்பில் வைத்து அவனுக்கு வைத்யம் பார்த்தாள் பாட்டி.

ப்ரஹ்லாதனுக்கு வைத்யம் பண்ண, பாலக்காட்டிலிருந்து வைத்யர்கள் வரவழைக்கப்பட்டார்கள். அதற்கான அத்தனை செலவையும் எஸையனூர் பாட்டிதான் பார்த்துக் கொண்டாள்! ப்ரஹ்லாதன் பூரணமாக குணம் அடைந்ததும், ஸ்ரீமடத்துக்கு அனுப்பி வைக்கப்பட்டான்.

தன்னுடைய ஸஹோதரனின் பிள்ளையையே ஸ்வீகாரம் பண்ணிக் கொண்டிருந்தாள். அவனுடைய கல்யாணத்துக்கு பெரியவா…. பிறந்தவீட்டு சீர் போல, ஸ்ரீமடத்திலிருந்தே பண்ணச்சொன்னார்.

“கல்யாணத்துக்கு….. பொண்ணாத்துலேந்து நெறைய்ய பக்ஷணம் பண்ணியிருந்தாலும், நம்ம மடத்துலேந்து…. ஜாங்கிரி பண்ணிப் போடச் சொல்லுங்கோ!….”

ஸம்ஸாரத்தோணியான ஸந்யாஸி, ஸம்ஸாரத்தில்தானே இருக்கவேண்டும்!

ஒருநாள் பாட்டியிடம் சொன்னார்….

“எனக்காக, ஒன்னோட பாதி ஸொத்தை செலவு பண்ணிட்டே! மீதியை ஒன்னோட ஸ்வீகார புத்ரனுக்கு குடு!…”

பெரியவா என்ற பெருநிதிக்கு முன் பணமும், காஸும் ஓட்டாஞ்சல்லிதானே!

ப்ரஹ்மஸ்ரீ ஸ்வாமிநாத ஆத்ரேயன் ஸ்வாமிகள் எஸையனூர் பாட்டியிடம் நன்கு பழகியவர்.

யஶோதை ப்ரபஞ்ச நாயகனுக்கு செல்லம் கொடுக்க வேண்டிய நேரத்தில் செல்லம் கொடுத்து, மிரட்ட வேண்டிய நேரத்தில் குச்சியை வைத்துக் கொண்டு உருட்டி மிரட்டியது போல், எஸையனூர் பாட்டி, பாரிஷதர்களை மட்டுமில்லை; ஸமயத்தில் தன் செல்லமான பெரியவாளையும் அன்பால் உரிமையோடு நேரடியாக இல்லாமல், மற்றவர் மூலம் அதட்டுவாள்.

அவளுடைய அன்பும், மிரட்டலும், கவலையும் ஸத்யமானதாக, யதார்த்தமாக இருக்கும். ‘தனக்குத்தான் இந்த ஸலுகை’ என்ற கர்வம் துளிகூட இல்லாமல் இருக்கும்.

“ஏண்டா…. பெரியவா இன்னிக்கி பிக்ஷை பண்ணினாளோ?….. ”

“இல்ல பாட்டி!…”

“ஏன்தான் இந்த ஏகாதஸி, த்வாதஸி, ப்ரதோஷம்… மூணும் சேந்தாப்ல வருதோ! தஶமி ராத்ரிலேந்து நாலு நாளக்கி இப்டி கொலை பட்னியா…. காயறாளே! ஒடம்பு என்னத்துக்காறது?…….”

பெரியவாளுக்கு பிக்ஷை பக்வம் பண்ணிக்கொண்டிருந்த மேலூர் மாமாவைக் கண்டால் எல்லாருக்கும் ஸிம்ஹ ஸொப்பனம்! அந்த மேலூர் மாமாவையே கொஞ்சம் அசைத்து விடுவாள், பாட்டி!

“மாமா! பெரியவாளுக்கு நெஞ்சு முழுக்க பயங்கரமா கபம் கட்டிண்டிருக்கு! இருமினா, வெளில கூட வராம பாறையாட்டம் இருக்கு! மூணு வேளை ஸ்நானமும், வெந்நீர்ல பண்ணினா என்னவாம்? யார் சொல்றது? கொஞ்சம் நீங்க சொல்லுங்கோ! நீங்க சொன்னா பெரியவா கேப்பா…”

மானேஜர் விஶ்வநாதய்யர், பெரியவாளுக்கு ‘சிறு குறிப்பு-பெரும் தொண்டர்‘. பெரியவாளை ப்ரத்யக்ஷ பகவானாகவே கண்டாலும், அவ்வப்போது செல்லமாக இருவரும் கன்னடத்தில் சண்டையும் போட்டுக் கொள்ளுவார்கள். இரவு நேரம் கடந்தும், அவர் பெரியவாளிடம் ஏதாவது பேசிக் கொண்டிருப்பதை, பாட்டி பார்த்தாளோ! போச்சு…..! அவருக்கு மண்டகப்படிதான்!

“ஏண்டா விஶ்வநாதா! பெரியவாளுக்கு தூக்கம் வராதா? விடிய விடிய மூணு மணிக்கு முன்னாடியே…. ஏந்துக்கறார்! இப்டி பேச்சுக் குடுத்துண்டே இருந்தா, அவர் எப்போ தூங்கறதாம்?…”

“இல்ல பாட்டி, பெரியவாதான் பேசறா….. நாங்க வெறுமனே கேட்டுண்டுதான் இருக்கோம்”

“ஏண்டா! நைவேத்யக்கட்டுல….. இத்தனை பேர் இருக்கேளே? யாராவுது போய் பெரியவாளை ஸ்நானத்துக்கு கூப்டுங்கோளேன்! காலாகாலத்ல பூஜை பண்ணி, பிக்ஷை பண்ண வேண்டாமா?…”

“இதோ…. போறோம் பாட்டி”

பாரிஷதர்கள் மட்டும்தான் என்றில்லை, ஸ்ரீமடத்தில் வேலை செய்யும் பாட்டாளிகள், பாராக்காரர்கள், பல்லாக்கு தூக்கும் போகிகள் எல்லாரிடமும் தன் ப்ரியத்தையும் அப்படியே பாலாட்டம் சடக்கென்று கொட்டிவிட்டு போவாள்.

பெரிய பெரிய டின்கள் நிறைய, தானே உட்கார்ந்து மாங்கு மாங்கென்று பக்ஷணங்களை பண்ணிக்கொண்டு வருவாள். அத்தனையையும் அந்த ஏழை ஜனங்களுக்கு குடுத்துவிடுவாள்.

“நீங்கள்ளாம் புண்யாத்மாக்கள்! நன்னா இருங்கோ! இந்தா….. “கொஞ்சூண்டு“[அவளுக்கு அது கொஞ்சூண்டுதான்] பக்ஷணம் பண்ணிண்டு வந்திருக்கேன். நன்னா ஸாப்டுங்கோப்பா ! ஒங்களுக்கெல்லாம் பெரியவாளோட ஸவாரில போறச்சே, காலம்-நேரம் கெடையாதே! பெரியவா எப்போ கெளம்பறாளோ…. ஒடனே நீங்களும் கெளம்பணுமே? …. தயாரா இருங்கோ! வழில, அவரை ஜாக்ரதையா பாத்துக்கோங்கோடா…! இருட்டுல, காட்டுல, பாழடைஞ்ச மண்டபத்துல, மரத்தடீல-ன்னு கண்ட கண்ட எடத்துல வஸ்த்ரத்தை விரிச்சுண்டு படுத்துக்கறேன்னு ஆரம்பிச்சுடுவா! நீங்கள்ளாந்தான்… தீவட்டியை வெச்சிண்டு…. நாலாபக்கமும் பாத்துக்கணும்! பாம்பு-பல்லி இருக்கப்போறது….! ஜாக்ரதையா இருங்கோடாப்பா….!..”

ஸ்ரீ ஜயேந்த்ர ஸரஸ்வதி ஸ்வாமிகள் பட்டத்துக்கு வந்ததும்தான், பாட்டிக்கு ஒரு பெரிய நிம்மதி! தன் ‘உலகமறியாத குழந்தையை’ பார்த்துக் கொள்ள, பொறுப்பான ஒருவர் வந்துவிட்டார் என்று!

பெரியவாளைப் பற்றிய “கவலைகளை” புதுப்பெரியவாளிடம் கொட்டித் தீர்ப்பாள்! புதுப்பெரியவாளும் அவளுடைய தாயன்பில் கரைந்து, கண்ணீர் மல்க அவள் சொல்வதை சிரித்த முகத்துடன் கேட்டுக் கொள்வார்.

ஒருமுறை எஸையனூர் பாட்டி பெரியவாளுடன் காஸியாத்ரை சென்றாள்.

காஸியில் பனாரஸ் ஹிந்து யூனிவர்ஸிட்டியின் ஸ்தாபகரான பண்டிட் ஸ்ரீ மதன்மோஹன் மாளவ்யா, பெரியவாளை வரவேற்று, யூனிவர்ஸிட்டி வளாகத்தில் பெரியவாளுக்கு ஏராளமாக புஷ்பங்களை பொழிந்து அபிஷேகம் பண்ணினார்.

அந்த நேரத்தில் அங்கே தனக்கு மானஸீகமாக தெரிந்த ஒரு அழகான தெய்வீக காட்சியை ஸ்ரீ ஆத்ரேயன் மாமாவிடம் எஸையனூர் பாட்டி விவரித்தாள்…….

“பாரு….. நா…. சொல்றத நன்னா கேட்டுக்கோ!

“பெரியவா…. அப்டியே…. தோளோட தண்டத்தை அணைச்சிண்டு… கண்ணை மூடிக்கறா! திடீர்னு சந்த்ரகலை தெரியறது; கங்கை தெரியறா; ஜடை தெரியறது; பளபளன்னு நெத்தி! ஶாந்தமா….. சிரிச்ச முகம்! அப்டியே….. தேவேந்த்ரன் வந்து….. தங்கத்தாமரைகளா கொணுந்து அவரோட ஶிரஸுல வர்ஷிக்கறான்!….. ஆமா! நா…. கண்ணால பாத்தேன்! எல்லாரும் சொல்றா….. மாளவ்யா பெரியவாளுக்கு புஷ்பாபிஷேகம் பண்ணினார்-னு!...”

மானேஜர் விஶ்வநாதய்யர், எஸையனூர் பாட்டியைப் பற்றி சொல்லும்போது……

“பெரியவா பூஜை பண்ற அம்பாளே….. எஸையனூர் பாட்டியா… வந்து எல்லாத்தையும் கவனிச்சு பாத்துக்கறா! நிர்வாகத்துல எதாவுது குத்தம்-கொறை இருந்தா சொல்லுங்கோ பாட்டி-ன்னு கேப்பேன்! அவ்ளோவ் ஏன்?….. ‘எஸையனூர் பாட்டி….. எதாவுது சொல்லப் போறாடா! ஜாக்ரதையா இருங்கோ!..”ன்னு பெரியவாளே எங்க எல்லாரையும் பாத்து சிரிச்சிண்டே ஜாக்ரதைப்படுத்துவார்!...”

பிறந்த குழந்தைகளுக்கும், சூட்டிகையான குழந்தைகளுக்கும், வீட்டுப் பெரியவர்கள் வாரத்தில் ஒருநாள் த்ருஷ்டி சுத்திப் போடுவது இன்றும் வழக்கத்தில் உள்ளது.

ஸ்ரீமதி மஹாலக்ஷ்மிம்மாவுக்கு அப்புறம், அவளுடைய ‘குழந்தைக்கு’ மற்றொரு தாயாக எஸையனூர் பாட்டி இருந்தவரை, ஒவ்வொரு ஞாயிற்றுக்கிழமையும் தவறாமல் த்ருஷ்டி சுத்திப் போடுவாள்.

“குழந்தையை” உட்கார வைத்து, மூன்று கண் கொண்ட தேங்காய் மூடியில், பருத்திக்கொட்டை, உப்பு, சீயக்காய் பொடி, சிவப்பு மிளகாய் இவற்றை போட்டு, வலம்-இடமாக மூன்று முறை சுத்தி, அதைக் கொண்டுபோய் கோட்டையடுப்பில் போடுவாள்.

“மொளகா காரத்தோட நெடியால, தும்மல், இருமல் வந்தா….. த்ருஷ்டி இல்ல-ன்னுஅர்த்தம். தும்மலும் இருமலும் இல்லாம, காரத்தோட நெடி ஒறைக்காம இருந்தா, எக்கச்சக்க த்ருஷ்டி! பாரு! பெரியவாளுக்கு கொஞ்சமாவுது கமறறதா பாரு! அவ்ளோ…… த்ருஷ்டி!”

அவளுக்கு எப்போதும் இத்தகைய ஸந்தோஷத்தை தரவேண்டும் என்பதற்காகவே, காரநெடியை ஸஹித்துக் கொண்டு இருமாமல் ‘ஜிங்’கென்று உட்கார்ந்திருந்தாரோ என்னமோ?

குழந்தை கண்ணன் பிறந்ததுமே, அவனைக் கொல்ல வந்த பூதனா, சகடாஸுரன் போன்றவர்களை பரலோகம் அனுப்பிய குழந்தையின் ப்ரபாவம் கண் முன்னே தெரிந்தாலும், பதைத்துப் போகும் யஶோதை, குட்டிப்பயலைத் தூக்கிக் கொண்டு பஶுவின் கொட்டிலுக்குச் சென்று  கோ-தூளியை எடுத்து, அவனுக்கு நெற்றியிலிட்டு, த்ருஷ்டியும் சுற்றிப் போடுவாளாம்!

“எனக்கு எதுக்கு த்ருஷ்டி சுத்திப் போடறே?…..”

பெரியவா, அலுத்து கொள்வது போல் கேட்டாலும், பாட்டி தேங்காய், பருத்திக்கொட்டை, சீயக்காய், உப்பு, மிளகாய் ஸஹிதம் வந்ததும், ஒழுங்காக வந்து மணைப்பலகையில் உட்கார்ந்து விடுவார்.

“எங்களுக்குத்தான் தெரியும்…. ஒங்களுக்கு எவ்ளோ த்ருஷ்டி இருக்குன்னு!….”

‘குழந்தை’யை ஒரே போடாக போட்டு அடக்கிவிடுவாள். குழந்தையும் ‘அம்மா சொன்னா ஸெரி!..’ என்பது போல், பேசாமல் போய்விடும்!

எஸையனூரில் பாட்டியின் க்ருஹத்தின் பெயர்….. ‘காமகோடி‘.

எஸையனூரிலிருந்து யாராவது தர்ஶனம் பண்ண வந்தால், பெரியவா தவறாமல் கேட்கும் கேள்வி……

“கோகிலா பாட்டி எப்டியிருக்கா?…..”

சிறுவன் வேதபுரியிடம் கூறுவார்.

“பாட்டியாலதான்…. நீ எங்கிட்ட வந்தே!…….”

இப்பேர்ப்பட்ட மஹா அம்மாவாக இருந்த பாட்டியை, ஏதோ மாடு முட்டியதால், காலகதியை அடைந்துவிட்டாள் என்ற செய்தி, மெட்ராஸ் ஸம்ஸ்க்ருத கல்லூரியில் முகாமிட்டிருந்த பெரியவாளுக்கு கூறப்பட்ட க்ஷணத்திலிருந்து அடுத்த மூன்று நாட்கள் பெரியவா காஷ்ட மௌனத்தில் ஆழ்ந்துவிட்டார்!

பெரியவாளுக்கென்றே வாழ்ந்த இந்த உயர்ந்த எளிய புண்யாத்மாக்களை ஸ்மரிப்பதே, பெரியவா நமக்கு பண்ணும் பெரிய அனுக்ரஹம்!

இந்த பாட்டிகள் மஹாத்மியத்தில் மற்றொரு ஸீதாப்பாட்டியும் உண்டு. மாயவரத்தில் வேதபாடஶாலை நடத்திய உத்தமமான பக்தை. அவளுடைய மஹாத்மியத்தை பின்னால் வேறொரு ஸமயத்தில் எழுதுகிறேன்.