Sunday, August 23, 2020

சவாரி

94. சவாரி (சிசீ6) #ganeshamarkalam

இந்த மாதிரி சைக்கிள் ரிக்சா இப்பெல்லாம் அபூர்வமாப் போச்சி. விடாப் பிடியா இன்னும் சில ஊரில். என் பெரியய்யா, அப்பால ஐயா இப்ப நான் இதைத்தான் தொளிலா. என் குடும்பம் வாள இந்த மூணு சக்கர வண்டி எப்படியோ வளி செஞ்சுத் தருதே! விட மனசில்ல.

அன்னைக்குக் கூட பக்கத்து குடிசை ராம்சாமி “பேங்கில் கடன் தராங்களாம், பஜாஜ் ஆட்டோ ஒண்ணு வாங்கிக்கிடு சல்லுன்னு பொலாம். சங்கத்தில் டோக்கன் வாங்கிக் கிடலாம். அப்பப்ப சவாரி லாங்க் கேப்பாங்க, காசு கிடைக்கிம். என்ன சொல்லுதே?” “யோசிச்சி சொல்லுதன்.” என்னத்த யோசிக்க? எல்லாம் செஞ்சாச்சு. இப்பத்தைக்கு வேணாம். இதுவே போதும். எனக்கப்பரம் எம்பிள்ள இதைச் செய்யக் கூடாதுன்னு ஆசை. எனக்குத் தெரிஞ்சி ஆட்டொ வச்சிருக்கரவங்க எம்புட்டு கஸ்டப் படராய்ங்கன்னு தெரியிம். வர காசில் வீட்டுக்கின்னு மிஞ்சினா ஆச்சர்யந்தேன். ஆட்டோக்காரவுகளுக்கி நல்ல பேரே கிடையாது. சைக்கிள் ரிக்சா ஓட்டினா இன்னும் மதிக்கராங்க. எங்களை மட்டுமே தேடி வரவைங்க இருக்காங்க.

கடலூரில் GH வாசலில் என்னைப் பாக்கலாம். நல்ல கண்டிசன்ல இருக்கிம் என் வண்டி. முகப்பில் தமிளக அரசு சிம்பல் வச்சிக்கிடுதேன். அரசாங்க ரிக்சாவான்னா இல்லை. சும்மா நாட்டுப் பற்றுதான். என் தலைக்கு பின்னாடி ஊரில் ஓடும் ஒரு சினிமா விளம்பரம் வச்சுக்கிட அனுமதி தந்திட்டன். படத்தின் பேரும் தியேட்டர் மட்டும் எளுதின பேப்பர ஒட்டிக்கலாம். அதுக்கு 1 வாரத்துக்கு 200ரூ கட்டணம் வாங்கிக் கிடிவன். சிலசமயம் அடுத்த படத்துக்கு கிராக்கி கிடைக்காம பளசே இருக்கிம். ஏறி மிதிச்சா இதுவிம் சல்லுன்னு போவும், அப்படி மெயின்டெயின் செஞ்சு வச்சுக்கிடது. அப்பப்ப ஆயில் போட்டு, பால்ரஸ் மாத்தி, டயர புதுப்பிச்சா ஆச்சு. ஆட்டோக்கு கைவச்சா 3000 இளித்திடிம்.

ஆஸ்பத்ரீ வாசல்ல எங்களப்போல் வண்டி ஓட்டிரவங்களுக்கு சவாரி நிச்சயம். வரப்ப வேகமா அட்மிட் ஆகன்னு ஆட்டோலே டாக்ஸீலே வந்திடுவாங்க. போரப்ப உடம்பு இன்னும் சரியாவாவாம, இல்ல சரியாகிட்டாலும் வீக்கா இருக்கப்ப கயில் காசும் கம்மியா என் சைக்கிள் ரிக்சாதே வூட்டுக்குப் போக தோதுப்படும். காலேல ஸ்கூல் கிராக்கி. 5 பிள்ளங்களை வீட்டிலே போய் கூட்டிட்டி ஸ்கூலில் விடோணும். அப்பரம் இங்கே வந்து நின்னுக்கிடுவன். மதியம் 3 ,மணிக்கு திரும்ப ஸ்கூல். அப்புரவு திரும்ப இங்கே. 5கிமீ வரைக்கும் ஒத்துக்கிடுவே. இப்பெல்லாம் எல்லா ரோட்லேயும் வண்டி விட முடியாமப் போச்சு. சில இடங்கள்ல ரோட்டுப் பாலம் ஏறி இறங்கோணும். ஒரு சவாரீன்னா போயிடலாம். ரெண்டு பேர் ஏறிட்டா மிதிக்க கஸ்டம். ஆரம்பத்லேலே சொல்லிடிவம். ஏத்ததுலே இரங்கிக்கணும்னு.

குத்து மதிப்பா கூலி கேப்பேன். பேரம் பேசாம ஏறிக்கிடுவாக. ஆட்டோக்காரன் கேக்குதவிட 40% கம்மியாத்தான் இருக்கும். சிலர் குறைச்சுக் கேப்பாக. பதிலே சொல்ல மாட்டேன். அப்பரம் ஒத்துக்கிடுவாக. அது என்னமோ எங்கிட்டேந்து பிடிங்கி இவங்க மாடிவீடாக் கட்டிட்டே இருப்பாகளோ? இறங்கப்ப கூடப் போட்டுத் தரவங்களும் பாத்திரிக்கேன். ரெம்ப வயசானவங்க, பாத்தாலே இவிங்க கிட்ட காசில்லன்னு தெரிஞ்சா ஃப்ரீயா கொண்டு விட்ரது வளக்கம். அப்பப்ப மனசாச்சி சொல்ரதை கேக்கணுமா கூடாதா, நீங்களே சொல்லிங்க!

இப்பெ ரெம்ப ட்ரேஃபிக். சர்ருபுர்ருன்னு வண்டீங்க. பிளசர் காருங்க. லேசா உரசிட்டா வீல்னு கத்துவாய்ங்க. அவிங்க சகவாசமே வேணாம்னி தள்ளி ஓட்டுவன். நான் போர ரோட்டெல்லாம் நல்ல அகலமாத்தா இருக்கிம். தாத்தா சொல்லுவாரு, அவர் காலத்தில் இன்னும் அகலமா இருக்குமாம். 8ஆப்பு வரைக்கிம் படிக்க வச்சாங்க. அப்ப தாத்தா ரிக்சா இளுத்திச்சு. அப்பா சைக்கிள் ரிக்சா. இளுத்திச்சுன்னா அவ வச்சிருந்தது இளுக்கர ரிக்சாதான். அதைப் பத்தி கதை கதையாச் சொல்லிம்.

ரெண்டே சக்கரம்தே. இடையில் உக்கார சீட்டு இருக்கிம். மேலே குடை கிடையாது. மடிச்சிருக்கிம். வேணிம்னா போட்டுக்கிடலாம். மளைக்கு மட்டும்தான் போடுவாங்க. வெய்யலுக்கு சவாரிங்களே அவிங்க கொண்டுவந்த குடைய பிடிச்சிக்கிடுவாக. முன்னாடி சமான் ஏத்திட்டுப் போகும் கைவண்டி கணக்கா நீண்டு “ப”வன்னா மாதிரி கைப்பிடி இருக்கிம். அதை காலால தாண்டிட்டு தான் சவாரி ஏறிக்கிம். அப்பரம் பெரியய்யா போலாமான்னு கேட்டிட்டு கைப் பிடிக்கு நடூலே வந்து நின்னிகிட்டு துக்கிக்கிம். அப்ப உக்காந்தவங்க பின்னாடி சாய்வாங்க. பளக்கம் இல்லாதவங்க பயத்திலெ வீல்னு கத்துவாங்க. அதெல்லாம் இவரு கண்டுக்கிட மாட்டாரு. மொள்ள இளுத்திட்டே நடக்க ஆரம்பிச்சு அப்பரவு வேகமெடுத்து ஓடுவாரு. வண்டி நல்ல கண்டிசனில் இருக்கப்ப ஒண்ணுமே தெரியாது சல்லுன்னு போவும். அப்பெல்லாம் ரோட்டில் குதிரை வண்டீங்க இல்லை சைக்கிள் அப்பப்ப அரசாங்கம் விட்ட பஸ், மாட்டுவண்டீங்கதான். அகலமான ரோட்டும் விளக்குக் கம்பமும் வெறிச்சோடிக் கிடக்கிம்.

வேடிக்கை இப்பத்தான் ஆரம்பிக்கிம். நடந்திட்டே இளுத்த பெரியய்யா ஒட ஆரம்பிச்சுடிவாருன்னு சொன்னேனா? அதுக்கப்புரம் செம ஸ்பீட் பிடிச்சு டக்குன்னு கால் ரெண்டையும் ரோட்டுலேந்து எம்பி தூக்கிக் கிடுவாரு, கையால் ரெண்டு பக்கமும் பிடிச்சிட்டே தன் உடம்பையும் அலேக்கா பேலன்ஸ் பண்ணி ரெண்டெ சக்கரத்தில் இவரும் அந்த ரெண்டு சவாரியும் போயிட்டே இருக்கிம். எப்பெல்லாம் வேகம் குறையிதோ அப்பேல்லாம் ஒரு காலால் கீளே மிதிச்சு வேகம் கூட்டிட்டு சிரமமேயில்லாம போக வேண்டிய இடத்துக்கு கொண்டு சேர்த்திடிவாரு.

திருப்பாப்புலியூர் ரயில் ஸ்டேசன்லேந்து கவெர்ன்மென்ட் ஆஸ்பத்ரீ வரைக்கும் இப்ப டாக்ஸீலே கொண்டுவிடர நேரத்தில் பெரியய்யா அவுக கைரிக்சாவுலே வந்து காட்டுவாராம். 3 கிமீ 3 நிமிஷத்தில். அப்படி வேகமாப் போனா சிதம்பரம் ஒன்னவரில் போவாரோ?

அதெல்லாம் ஒரு காலம். இப்ப பத்திரமா இடிச்சிடாம, நாமளும் சேதமாகாம போணம். அதுதே முக்கியம். ஒருதடவை ஏறிக்கிட்ட சவாரி திரும்பவும் நம்பளத் தேடி வந்து ஏறணும். அதான் வேணும். எல்லாத்துக்கும் போட்டி பொறாமை ஆய்ப்போச்சு. பெரியய்யா காலத்துலேயும் ரெண்டு ரிக்சா இளுக்கரவங்க ரோட்டில் ரெஸ் விடுவாங்களாம். விளையாட்டாத்தான். இப்ப உன் வண்டி எனக்குப் பின்னாடி, நீ ஏன் சவாரி ஏத்திக்கிட்ட, நாந்தான் மொதல்ல போவேன், அப்பரம் குறச்சலா ஏன் ரேட் பேசிட்டேனு எடுத்ததுக்கெல்லாம் சண்டை போடன்னு சங்கம் வளத்து வச்சிருக்காய்ங்க. அதுக்கித்தான் நான் ஆட்டோ வாங்கிக்கிடலை.

இப்படி போய்ட்டிருந்த வாள்கையிலே அன்னைக்கு ஒரு சம்பவம் நடந்திரிச்சு. வெள்ளிக்கிளமை. பிள்ளைங்களை ஸ்கூலில் விட்டுபுட்டு ஆஸ்பத்ரீக்கு எதுக்கால பக்கமா வந்து வட்ட மடிச்சு மெயின் கேட்டாண்ட ரிக்சாவை நிருத்தல ஒரு அம்மா ஒடிவருது. “ரெண்டு பெர் நாங்க செம்மண்டலம் போவோணும் வரியா”. 3 கிமீதான். “போலாம் வாங்க”. உள்ளே போய் அந்த அம்மாவும் ஆஸ்பத்ரீ சிப்பந்தி ஒருத்தரும் இன்னொரு மனுசரை ரெண்டு கையிலேயும் தூளி மாதிரி பிடிச்சிட்டு தூக்கி வராக. அவரை மொதல்ல உக்காத்திட்டு சுத்தி வந்து அந்தம்மாவும் ஏறிக்கிட போலாமான்னு கேட்டிட்டு ஏறி பெடலை மிதிக்கரேன். அய்யா தலைலே மஃப்ளர் கட்டியிருக்கு. அம்மா கையில் சின்னப் பையும் மருந்து பாட்டிலும். கன்சல்டிங்கு வந்திருப்பாகளோ? என்ன உடம்போ? கேக்கத் தோணல. ரெம்பக் கஸ்டப்படுதாகப்பிலே தெரிஞ்சிச்சு.

“செம்மண்டலத்துலே எங்கேம்மா போவணும்?” பெரீய இடம். பொஸ்டாபீஸ் ரோட்டு மேலேயே வந்திடும். இவிக வீடு எங்கேயோ? வலது பக்கம் திரும்பணும்னா பள்ளம், சல்லுனு மிதிக்காம போய்டலாம். இடது பக்கம்னா கொஞ்சம் மேடு. உடம்பு சரியில்லாதவங்களை இறங்கிக்கங்கன்னு எப்படி சொல்ல? “அரிஸ்டோ பப்ளிக் ஸ்கூல் பின்னாடி திருவள்ளுவர் தெரு”. அப்ப இடது பக்கம். “மேடேறணுமே தாயி”. “ஆமாம் கஸ்டமா?” “இல்லை இறங்கி இளுத்துக்கிடிவேன். நீங்க கவலைப் படாதீங்க”. சரீன்ன பொம்பளை போனை எடுத்து யாருக்கோ போன் செஞ்சி மெயின்ரோட்டுக்கு வந்திடுங்கன்னு சொல்லிச்சி. சொந்தக் காரவகளா இருக்குமோ? எதுக்கு வரச்சொல்லுது? நான்தான் வூட்டுகிட்டேயே போரேன்னு சொல்லிட்டேனே. ஆனால் கம்மிங்க் பீட்டர் ரோட்டில் திரும்பப்பவே எதுக்கால ரெண்டு வாட்ட சாட்டமா பசங்க அளுதிட்டே ஓடிவராய்ங்க. வந்தவங்க என் ரிக்சாவப் பாத்திட்டு இன்னும் “ஓ”ன்னு அள நானும் கலங்கிடுதேன்.

“அப்பா”ன்னு கத்திட்டே ஓடி வந்த சின்னவன் என் பின்னாடிக்கா போய் வண்டிய மேட்டில் நிக்காம பொக உதவராப்புலே தள்ளிட்டே வரான். பெரியவனும் அதையே செய்ய இந்தப் பொம்பளதான் அவிங்களை உதவிக்கு கூப்பிடிருக்குன்னு தெரிஞ்சி கிட்டேன். நல்லதாப் போச்சுது. திருவள்ளுவர் தெரு வந்ததிம் ஜனம் கூடிச்சு. அப்பத்தான் எனக்கு ஒண்ணு விளங்கிச்சு, ரெண்டு பேரா தாங்கலா அளச்சிட்டு வந்த அந்த பெரியவர் இறந்திட்டாரு இம்புட்டு தூரம் நான் செத்த பிணத்தை ரிக்சாவில் வச்சு ஓட்டி வந்திருக்கேன்னு.

என்னமோ போல் ஆகிடிச்சு. என்ன இப்படி செஞ்சுபிட்டாங்க! வெள்ளிக்கிளமையும் அதுவுமா என் ரிக்சாவ பிண வண்டியா மாத்தி புட்டாகளே! இதை யார்கிட்டே போய் முறையிட? வண்டிய என்னன்னு செய்ய, அப்பரவு இது தெரிஞ்சா யாராவது ஏறுவாங்களா? நம்ப தொழிலே டப்புன்னு புட்டுகிச்சேன்னு கண் கலங்க ஆரம்பிச்சி.

வூடு கிட்ட வந்ததும் சுத்தி எல்லாரும் சூள்ந்துக்கிட என்னால் இறங்கி ஓடிப் போகவும் முடியலை. எப்படியோ பாடிய இறக்கிட்டு அந்த அம்மாவும் உள்ளே போக 10நிமிசம் அப்படியே நின்னிட்டிருக்கென். பெசின கூலி 30ரூவா யாராச்சியும் தருவாங்களா? நிக்கேன். அதுவுமில்லாம எப்படி திரும்பிப் போவ? உள் மனசில் இன்னொண்ணும் தோணிச்சு. இப்படி சவாரிக்கு காசு கேக்க மாட்டாங்க இந்தூரில். பிரசவத்துக்கும் சாவுக்கும் இலவசம். ஆனா நாம செய்யரது இந்தத் தொளிலில்லையே. இப்படி வந்துட்டம்னு யாருக்கும் குறிப்பா ஸ்டேண்டில் கூட நிக்கும் இன்ன பிற ஆட்டோ ரிக்சா வச்சிருக்கரவங்களுக்கு தெரிஞ்சிச்சின்னா? நல்ல வேளையா உள்ளேந்து ஒரு மவராசன் 100ரூ நீட்டராரு. “சில்லரை இல்லை.” “வச்சுக்க உன்னண்டை சொல்லாம ஏத்தி பிட்டம், வேற வளி தெரியலை. நல்லா இருப்ப, பெரீய உதவி செஞ்சிருக்க.”

சட்டுன்னு காசை சட்டப் பையில் வச்சிட்டு இப்ப பள்ளமாச்சே சல்லுன்னு வந்திட்டன். திரும்ப வரப்ப கந்தசாமி நாய்டு காலேஜ் வாசல்ல அடிபம்ப் பாத்திட்ட ஞாபகம். அதுக்கு மின்னாடி வண்டிய ராங் சைடில் வந்து நிறுத்தி நல்லா தண்ணீ அடிச்சு களுவிட்டேன். நானும் எம் தலைலேயும் விட்டு குளிச்சிக்கிடுதேன். வீட்லே தெரியக் கூடாது, சீட்டுக்கடீலே மாத்துத் துணி எப்பவும் இருக்கிம். ஒருஜோடி. எடுத்து போட்டிட்டு, ஈரத்துணியை நல்லா பிளிஞ்சி சீட்டிக்கடீலே வச்சிட்டு திரும்ப போய் வரிசைலே நின்னுக்கிடலாம்னு. மனசி கேக்கலை.

அந்த ஆஸ்பத்ரீ சிப்பந்திய தேடிப்பிடிச்சு நாலு வார்த்தை வலிக்கராப்போல் கேக்கோணும். எப்படீடா செத்த பொணத்தை சொல்லாம தூக்கி ரிக்சாவுலே வச்சேன்னு. கேட்டு என்ன செய்ய? வச்சிட்டான். அவனோட மல்லுக் கட்டினா எல்லாருக்கிம் தெரிஞ்சிடும். அதுக்காக விட்ரலாம், பிற்பாடு தனியா சிக்காமலாப் போவன்? அப்ப பிடிச்சு நாக்கை இளுத்து பிடிச்சு கேட்டிடணும். செத்தவங்களை ஆசுபத்திரி ஆம்புலன்சில் அனுப்பிக்கணுமா வேண்டாமா. இம்புட்டு பெரீய நாட்டில் அதுக்குக் கூட வளியில்லையான்னு பட்டிச்சு. என்ன தோணிச்சோ என் வண்டி முகப்பில் இருந்த தமிழ்நாட்டு முத்திரை பதிச்ச படத்தை எடுத்து தூரப் போட்டிட்டன். நாட்டுப் பற்று வச்சதிக்கு நல்லா வச்சு செஞ்சிட்டாங்க. அன்னைக்கு மதியம் கொண்டாந்த மீன்குளம்புச் சாதத்தையும் சாப்பிடப் பிடிக்கலை.

ஆனா நின்னிட்டிருக்கேன் அடுத்த சவாரி வரும்னி. யாரும் சைக்கிள் ரிக்சா தெடி வரலை. எல்லாம் ஆட்டோலேதான் ஏறிட்டாங்க. சாயாங்காலத்துக்குள் ரெண்டு சாவாரியாவது கிடைக்கட்டும்னு சாமிகிட்டே வேண்டிக்கிடுதேன். பாப்பம். அப்பத்தான் ஒரு வயசான அம்மா, கூட சின்ன வயசுக்காரி ஒருத்தியோட. சின்னவ கையில் சின்னதா துணியில் சுத்தி கைக்குளந்த. என்கிட்ட வராங்க. “ரெண்டுபேர். புதுக்குப்பம் SMநகர் போவணும் எவ்வளவு கேப்ப?” நான் சுதாரிச்சுக்கிட்டு “மொதல்ல நான் கேக்கரத்துக்கு பதில் சொல்லுங்க!”

“இது உங்க மகளா?” “இல்லைப்பா மருமக”. “ரெண்டு பேருங்கரீங்க கையில் என்ன வச்சிருக்கீங்க”. “சின்ன பாப்பா! அதுக்குமா காசு கேப்ப?” “அதுக்கில்ல, எப்ப பொறந்திச்சி?” “3நா மின்னாடி, வீட்டுக்கு கூட்டியாரம்”. உசுரோட இருக்குதா, செத்திடிச்சான்னு கேக்க வாய்வர வார்த்தை வந்திடிச்சு. எம்புட்டு பெரீய தப்பு செய்ய இருந்தம்? இப்பத்தே இந்த உலகத்தில் வந்து கண்கூட நல்லா விரிஞ்சிருக்காது அதைப் போய் இருக்கா போயிடுச்சான்னு கேப்பாகளா? “எங்க நான் பாக்கலாமா பாப்பாவ?” அதைப் பெத்தவ கொஞ்சம் யொசிச்சிட்டு தன் கையில் வச்சிருந்த பாப்பா முகத்தை என்னண்டை காமிச்சது. அளகா அந்த துணி மூட்டைலேந்து அகலமான கருவண்டு சைஜுக்கு ரெண்டு கண் என்னப் பாத்துட்டு மூடிக்கிச்சு. “ஏறிக்கங்கம்மா!” ஏத்திக்கரேன். “மொள்ள மொள்ள” நல்லா உக்காந்துகிட்டதும் “போலாமா”னு கேட்டிட்டு வண்டிய திருப்பரேன். இவிங்க சொன்ன இடம் எதுத்த பக்கம், பாண்டிச்சேரி போகிர வளி. ஒன்வே. நான் போயிடலாம்.

பிரசன்ன விநாயகர் கோவிலுக்கு எதுத்த வீடுன்னு சொல்ல அந்தத் தெரு நுளஞ்சதுமே அம்புட்டு சனம் 12 பேர் இருக்கும் ஓடி வராக. பாப்பா வருதாம்! 4 வீட்டுக்கு மின்னாடியே வளிய மறிச்சு என்னை மேலே போகவிடாம, இவிங்களும் இறங்கிக்கிட நான் கேட்ட கூலிய எடுத்து நீட்டராக.

“வேணாம் தாயீ. சின்னப் பாப்பாவுக்கு ஃப்ரீ சவாரி”. எப்படி சொல்லத் தோணிச்சு? புரியலை. ஒரு பெரீய கஸ்டம் வந்து விலகிட்டாப்புலே போனதும் அப்பரவு எது நடந்தாலும் ஆனந்தமாத்தான் தெரியுது!


No comments:

Post a Comment