பார்த்த ஞாபகம்

பார்த்த ஞாபகம் (சிறுகதைகள் சீ2 – 55) 

#ganeshamarkalam

ரோம் தெரியுமா? பூர்பவஸ்வரோம்னு மந்திரத்தில் வரது இல்லை. அந்தக் காலத்து ரோமாபுரி. இப்போதைய இத்தாலிக்கு தலைநகரம். இன்னும் தொன்மை மாறாமல். அத்தனை அழகா. 

இப்போ என்ன அதுக்குன்னு கேக்கலாம். நான் அங்கேயும் இங்கேயும் சுத்தி களைச்சுப்போய் இப்போ ஸ்பேனிஷ் ஸ்டெப்ஸில் உக்காந்திண்டு கோக் குடிக்கரேன். அதான் நான் வந்திருக்கிர ஊரைப்பத்தி சொல்லவேண்டி வந்தது. 

நான் வேலை பார்ப்பது மிலானொவுக்கு வடக்கே வெரெஸே என்கிற சின்ன ஊரில். சனி ஞாயிறுன்னா சுத்தக் கிளம்பிடறது. என் ப்ராஜெக்ட் முடிஞ்சு சென்னைக்கு திரும்ப இன்னும் ஒரு மாசம்தான். அதுக்குள்ள எல்லாத்தையும் பாத்துடணும்னு. இந்த வீக்கெண்ட் ரோமில். அடுத்தது வெனீஸ். அப்புரம் டூரினோ.

நம்மூரில் சுத்தக் கிளம்பினா கொவிலா வரும். இங்கே சர்ச். ஒவ்வொண்ணும் 1000 ஆண்டுகளாவது பழசு. அதுவும் ரோம் ஏசு கிருஸ்து காலம். இன்னைக்கு முற்பகல் ஸென் பீடர்ஸ் பேசிலிக்காவில் இருந்தேன். நேத்தே ஒருக்கா பாத்தாச்சு. திரும்பவும் ஒருவாட்டி பாத்துடணும்னு. அவ்வளவு கலைநயம். யாருக்கும் கிடைக்காத ஒரு பாக்கியம் கிடெச்சது. சிஸ்டைன் சேபலில் மைக்கலேஞ்சலோ சித்திரங்கள் பார்த்துட்டு திரும்பரச்சே பேசிலிகாவுக்கு மேல்தளத்துக்கு 200லீரா கட்டினா போலாம்னு ரெண்டுபேர் பேசிண்டிருந்தா. உடனே போய் அதுக்குன்னு க்யூவில் நின்னு ஏறிப்போனா பீட்டர்ஸ் தேவாலயத்துக்கு மேலே உள்ள பிரம்மாண்டமான டோமுக்கு உள்பக்கமா வளைஞ்சு சுத்தி மேலே படிக்கட்டில் அழைச்சிண்டு போனா. மேலே அந்த வட்டமான பால்கனியிலேந்து ரோம் பூரா தெரிஞ்சது. 

ஒருகாலத்தில் ஏதன்ஸில் இருந்த அக்ரோபோலீஸ் இங்கேந்தே தெரிஞ்சுதாம். இந்தப்பக்கம் நான்தான் நிரந்தரமான சாஸ்வதமான ஊர்னு ரோம் பரந்து விரிஞ்சு சொல்லிட்டு சிரிச்சது.

அங்கேந்து டைபர் நதிக்கரையோரமா நடந்து வந்து பியஜ்ஜா டி ஸ்பாக்னாவில் ஸ்பேனிஷ் படிக்கட்டுன்னு பிரசித்திமிக்க படிக்கட்டில் ஜனங்களோட ஜனங்களா நானும் கலந்தாச்சு. விடிய விடிய இங்கே ஜனசந்தடி. ஸ்ட்ரீட் பாடகர்களும் ஓவியக்காராளுமா ஜகஜ்ஜோதியா. உக்காந்தவன் களைப்பு மிகுதியில் கோக் கேனை உடெச்சு அதில் லயித்தேன். நடந்தே ஊரைப்பாத்த களைப்பு. 

உக்காந்திண்டிருக்கரவா எல்லொரும் டூரிஸ்ட்தான். சில இந்தியர்களும். இந்தியர்கள் தூர தேசத்தில் பார்த்துண்டா ஒண்ணு ஆசையா பேசுவா, இல்லை கண்டுக்காத மாதிரி போயிடுவா. ரெண்டுக்கும் நடுவுலே கிடையாது.

எனக்கு யாரொடையாவது பெசணும். வந்து 4 மாசம் ஆச்சு, நம்ம மனுஷான்னு யாரும் ஆம்படலை. இப்படி பெரீய இடங்களில்தான் பார்க்கலாம். இத்தாலி நம்மூர் மாதிரி. கடவுள் பக்தி அதிகம், குடும்பத்தோட வாழர சம்பிரதாயங்கள். அம்மா சொல்பேச்சை கேக்கும் ஆண்கள் – மாஃபியாவா இருந்தாலும். சாப்பாட்டுக்கும், உல்லாசத்துக்கும் தடங்கல் சொல்லாத வாழ்க்கைமுறை. தாய்மொழியில்தான் பெசணும்னு வைராக்கியம். எல்லா கட்டிடங்களும் பொக்கிஷமா பராமரிக்கிர குணம். 

பொண்கள் சொல்லி வச்சாமாதிரி கல்யாணம் வரைக்கும் ஒல்லியா, அழகா, பளிச்சுன்னு, கல்யாணம் ஆகி குழந்தை பெத்துண்டதும் பெருத்துப்போய் – நம்மூர்மாதிரி. எனக்கு பிடிச்சிருந்தது, சொல்லிட்டேன்.

இன்னும் 1 மாசத்தில் திரும்பணும் இவாமேல கரிசனமோ ஈடுபாடோ வச்சுண்டா போரச்சே அழுகை வரும்னு அடக்கிப்பேன். கோக் தீந்துபோச்சு. தூக்கிப்போட டஸ்ட்பின் எங்கேன்னு தேடரச்செ எல்லாம் நிரம்பி வழிய தூரத்தில் ஒண்ணில் இடம் இருக்காப்புலே பட்டதில் சில படிகள் இறங்கிப்போரேன். அப்போதான் அவளைப் பார்த்தேன். 

எங்கேயோ பார்த்த முகம். கண்கள்தான் காட்டிக்கொடுத்துத்து. உடை, நடை மாறியிருக்கு. தலைமுடி லெசா நரைச்சு, கலைஞ்சு, ஆனால் அதே கண்கள், என்னால் மறக்க முடியாத ஒரு ஜோடிக் கண்கள். இங்கே ரோமாபுரியில்.

அவள்தானா? இருக்கலாம், இல்லாமலும் போலாம், என்ன செய்யரது? அவள் இன்னும் என்னைப் பாக்கலை. கிட்டக்க போய் நீங்கதானான்னு கேக்கலாமா? என்னை ஞாபகம் இருக்குமா? இருந்தால் நான்தான்னு காட்டிப்பாளா? பாத்துட்டு அதிர்ச்சியானா? வந்த இடத்தில் நாமளும் பிர்ச்சனையில் மாட்டிக்கப்பிடாது. மத்தவாளுக்கும் பிர்ச்சனை தரப்பிடாது. அவள்தான்னு தீர்மானம் செஞ்சுண்டு அணுகுவதில் தப்பில்லை. இல்லைன்னா சாரி சொல்லிட்டு வந்துடலாம்.

பார்த்து எத்தனை வருஷம் ஆச்சு? 25 இருக்கும். இல்லை 30. இப்போ திடீர்னு கண் முன்னாடி. அவளோட படிக்கட்டில் கூட யாராவது? இருக்காப்புலே தெரியலை. குழந்தைகள் இருந்தா காலேஜில் படிக்கணும். யாராவது அந்த வயசில் பக்கத்தில்? காணோம். ஜீன்ஸும் டாப்பும், குளிருக்கு ஒரு லெதர் ஜேக்கட்டும் கழுத்துக்கு ஸ்டோல் மாதிரி பூப்போட்டது. 

விதவிதமா பார்க்கரவாளை மயக்கிப் போடரமாதிரி டிரெஸ் செஞ்சுக்க அவளுக்கு பிடிக்கும். மாசம் ரெண்டு செட்டாவது வாங்கிண்டுடணும். ஒருதடவை போட்டுண்டதை அதே இடத்துக்கு இன்னொருதடவை போட்டுண்டு போக மாட்டாள். மேட்சிங்க் அக்ஸசரீஸ் வேணும். இவள் அலங்காரங்களை பார்க்க அப்போவே ஆச்சர்யமாவும் அதிர்ச்சியாவும் இருக்கும்.

அம்மா கன்னா பினான்னு திட்டியிருக்கா. “இப்படி மாட்டிண்டு இந்தூரில் போனா உனக்கு ஒரே ஒரு பேர்தாண்டி”. கண்டுக்க மாட்டா. அலட்சியமா, நீ சொல்லி நான் என்ன கேக்கிரதுங்கிர தோரணை அவள் நுணி மூக்குலேந்து தெறிச்சு நம் காலடியில் விழும். 

“நீயாவது சித்தே சொல்லப் பிடாதா சுதர்ஷன்?” அம்மா என்னை கேப்பா. அவள் சொல்லி கேக்காதவள் தம்பி நான் சொல்லியா கேக்கப்போரா? ஆமாம் இவள் அவதான்னா என் சொந்த அக்கா. சிலருக்கு நான் பார்த்தது விவரிச்சது என்னுடைய முன்னாள் காதலி, இல்லை நீ பொண்பாத்து உன்னை பிடிக்கலைன்னு சொன்னவள் அவளை இப்போ ரோமில் சந்திச்சதாய் கதையைக் கொண்டுபோகப் போரான்னு தோணியிருக்கலாம்! அக்கான்னுட்டா போய் உடனே பெசுன்னு சொல்லலாம். பெசிடலாம்தான். 

அக்காதானா இல்லையான்னு தெரியணும். அக்காதான்னு தெரிஞ்சா அடுத்தது என்னன்னு தெரிஞ்சுக்காம கிட்டக்கே போகப்பிடாது.

அதுக்கு ஒரு ஃப்ளேஷ்பேக் இருக்கு. தெரிஞ்சா இவளை  இப்போ பாத்துப்பேசி என்ன ஆகப்போரதுன்னு சொல்லுவேள்

அக்காவுக்கு 21 வயசு. வேலைக்குப் போரேன்னு போனா. பி.ஆர்க் முடிச்சா. அமெரிக்க நிறுவனம், நிறைய சம்பளம். இவா ப்ராஜெக்டை மேல்பார்வை செய்யன்னு வந்தவன் மேல் இவளுக்கு காதல் வந்தது. நிஜமாவே காதலா இல்லை அப்படி ஒருத்தனை பிடிச்சுண்டு அவனோடயே அமெரிக்கா போயிடலாம்னு நினெச்சாளான்னு அம்மாவுக்கு அப்புரமா காலம் கடந்து சந்தேகங்கள் வந்தன. நான் 4 வயசு சின்னவன். புரியலை. அப்பா இல்லாம வளர்ந்தோம். இவள் ஒருநாளைக்கு “எனக்கு எக்மோர் சர்ச்சில் கல்யாணம் ஆகிடுத்து, அடுத்தவாரம் நியூயார்க் போரேன், அவனொட கெஸ்ட் ஹவுசில் இருப்பேன், இப்போ என் சாமானை எடுத்துண்டு போக வந்தேன்” எடுத்துண்டு போயிட்டா.

அம்மா பிழியப்பிழிய அழுதா. அப்பா இருந்தா இப்படியெல்லாம் விட்டிருப்பாரான்னு. அவரும் ஒண்ணும் செஞ்சிருக்க முடியாது. அப்பா இருந்திருந்தால் அமேரிக்கா போயிட்டு போன் போட்டு சொல்லியிருப்பா. அவ்வளவுதான் வித்யாசம். போகட்டும் கழுதைன்னு அம்மா தலைக்கு குளிச்சா. 

அப்புரம் நான்தான் கிடைச்சேன்னு ஃபைனல் இயர் படிக்கரச்சேயே எனக்கு பொண்பாக்க ஆரம்பிச்சு, வேலைலே அமர்ந்ததும் பண்ணி வச்சுட்டா. அக்காகிட்டேந்து தகவலே இல்லை. அக்கா பெச்சை எடுத்தாலே அம்மா அலறுவள். நான் இல்லாதபோது அவளை நினெச்சு அழுவள்னு தெரியும். அக்கா வேலைபார்த்த ஆபீசுக்கு போய் விசாரிச்சிருக்கேன். யாருக்கும் தெரியலை. கல்யாணம் செஞ்சுண்டவன் வேலையை விட்டுட்டான் எங்கே போனான்னு தெரியாதுன்னுட்டா.

அம்மா உடம்பு முடியாம இருந்தப்போ அப்புரம் சிவப்பிராப்த்தி அடைஞ்சப்போவும் அக்காவுக்கு எப்படி சொல்ரதுன்னு தெரியலை. சொன்னா வந்து பாத்திருப்பாளா? அக்கா வந்தா வெள்ளைக்கார அத்திம்பேரோட ஒரு குழந்தையும் கூட வந்து என்னை மாமான்னு கூப்பிடும், குழந்தைக்கு இவள் மூஞ்சியும் அவன் தலைமுடியும் எப்படி இருக்கும்னு நினெச்சுக்கரது.  

என் ஆத்துக்காரிக்கு அவளுக்கு ஒரு நாத்தனார் இருக்கான்னு தெரியும். “ஓடிப்போனவள்னு தெரிஞ்சா உனக்கு கல்யாணம் ஆகாதுடா!” “ஃபாரின்லே இருக்கா கல்யாணத்துக்கு வரமுடியலை”ன்னு சொன்னா. அம்மா போனதும் நான்தான் மெல்ல விஷயத்தை சொன்னேன். “ஓ! ஓடிப்போன நாத்தனார்”னு இவள் சித்தே கேலிசெஞ்சாலும் என் ஆழ்மனசில் இருந்த துக்கத்தை என் கண்ணில் பார்த்துட்டு நிருத்திண்டா.

குடும்பத்தில் ஒரு நெருங்கிய உறவு பிரிஞ்சு போயிட்டா, பொன இடம் தெரியலைன்னா, அப்புரம் டச் விட்டே போயிடுத்துன்னா ஒரு ஊமைக்காயம் இருக்குமே! தொட்டுப்பாத்தா தழும்பு கையில் படும். கண்ணில் தண்ணி வரும். மனசு கனக்கும். சாப்பிடப் பிடிக்காது. எனக்கு ஒரு பையன் ஒரு பொண்ணு. “ஏம்பா உன்கூட யாருமே பொறக்கலையா, பாட்டி உன்னை மட்டும்தான் பெத்தாளா”ன்னு கேட்டதுகள். இவதான் “ஆமாம், இவராத்தில் ஒரே பிள்ளை”ன்னு சமாளிச்சா.

அந்த அக்காவா என் முன்னாடி 20 அடி தூரத்தில்? ஸ்பேனிஷ் படிக்கட்டுகளில்? இந்த குளிரில்? 30 வருஷம் கழிச்சு? அவளுக்கு 52 இருக்கணும். உடம்பு ஸ்லிம் அண்ட் ட்ரிம்மா. தனியாவா வந்தா? ஆசையாக் கூட்டிண்டு போன அந்த மஹானுபாவன் எங்கே? அவாளுக்கு பிறந்த நண்டு சிண்டுகளை எங்கே ஒளிச்சு வச்சுட்டு இங்கே வந்தா? என்னை பார்த்தாளா?. இருக்காது, நான் மேல் படீலேன்னா உக்காந்திருக்கேன். பின்னாடி திரும்பி கழுத்தை உசத்தி பார்த்தாத்தான் உண்டு. சூரிய ஒளி மங்கர நேரம்.

இப்போ விட்டுட்டா அப்புரம் பிடிக்கவே முடியாது. கூட்டத்தில் டக்குன்னு எழுந்து கிளம்பிட்டா? எழுந்து அவள் இடத்துக்கு போரேன். எதேச்சயா அவள் கிட்டே இருந்த ஒரு குடும்பம் கிளம்ப நல்லதாப் போச்சு. நான் மெதுவா கிட்டே போய் உக்காந்துக்கரேன். கிட்டக்கேந்து பாக்கரச்சே நம்ம அக்காத்தான்னு நிச்சயமாச்சு. “எக்ஸ்க்யூஸ்மி ஆர் யூ பை எனி சான்ஸ் கங்கா, ஃப்ரம் திருச்சி? இந்தியா?” திடீர்னு இவ்வளவு பக்கத்துலே ஒருத்தன் உக்காந்துண்டு ஏதோ கேட்டான்னு அதிர்ச்சியொட என் பக்கம் திரும்பினவள் என்னை தீர்க்கமா பார்க்கரா. “சாரி, ஐ டின்ட் கெட் யூ?” திரும்பவும் கேக்கரேன். “ஆர் யூ, ஃப்ரம் இண்டியா?” அவள் கேட்டது, நான் யார்னு தெரிஞ்சிண்டு தன்னை சொல்லிக்கலாம்னு பெண்களுக்கே உள்ள ஒரு சிக்ஸ்த் சென்ஸ். 

சொல்லிட்டு “உங்களை பார்த்தால் எங்க அக்காவைப் போல இருக்கு”. “ஓ சாரி. நான் இந்தியாதான், ஆனால் நீங்க நினைக்கரா மாதிரி இல்லை”ன்னுட்டு அந்தப்பக்கமா திரும்பிக்கரா. 

நிச்சயமா பொய் சொல்ரா. என்ன செய்யமுடியும்? “இல்லை நீ என் அக்காதான்”னு அடம் பிடிக்கணுமா? இல்லை அடிக்கடி காணாமப்போன அக்காவையே நினெச்சிண்டு அவள் நினைப்பிலேயே வாழ்ந்துண்டு, அவளை நினைக்கரச்சே எல்லாம் கண்ணில் நீர் கோத்துண்டு சாகரத்துக்குள் ஒரு தடவையாவது நேரில் பாத்துட மாட்டோமான்னு அலைஞ்சா கிட்டத்தட்ட அப்படி இருக்கரவாளை எங்கே பாத்தாலும் அக்கான்னு கூப்பிடத் தோணும்.

ஒண்ணும் சொல்லாம நகந்து உக்காந்துக்கரேன்

சட்டுன்னு என்னை பொருட்படுத்தாம எழுந்துண்டவள் படிகளில் இறங்கி வியா சிஸ்டினா பக்கமா நடக்கரா. கடைசீ படீலெ நின்னு என்னை திரும்பி பாக்கரா. தூரக்க வந்த காரின் ஹெட்லைட்டில் இவள் கன்னத்தில் ஈரம் மின்னரதை கண்கூடா பாத்துட்டு ஒண்ணும் செய்யமுடியாதவானாய் இருக்கேன். கர்சீஃப் எடுத்து தொடச்சுக்கரா.

இந்த அழகான ஊரும் நேத்துலேந்து சுத்திபாத்து மகிழ்ந்த கலைநயம் மிக்க பண்டையகால கலாச்சரமும் எங்கே பாத்தாலும் அழகா பட்டாம்பூச்சி மாதிரி போர இத்தாலிநாட்டு இளம் பெண்களும் திடீர்னு பொலிவிழந்து ஏண்டா இங்கே வந்தோம்னு பட்டது. 

கண்ணில் தளும்பி முட்டிண்டு வந்த நீர் எதிரில் இருந்த எல்லா விளக்குகளையும் மங்கிப்பரவ செஞ்சுடுத்து.