சும்மா

19. சும்மா (சிசீ6) #ganeshamarkalam

கிமி கேட்கர்னு ஞாபகம். “ஜும்மா சும்மா தேதே”ன்னு உசரமான ஒருத்தன் கேட்டுண்டே பாடரச்சே ‘வெறும் சும்மா மட்டும் போதுமா, வேறெதுவும் வேண்டாமா’ன்னு ஆட்டம் போட்ட நடிகை மனசை விட்டு அகலாம. இந்த “சும்மா” மேட்டர அச்சாணியா வச்சுத்தான் பிரபஞ்சமே சுத்தரதோ? சொன்னா என்னை காலிப் பயல்னு பட்டம் கட்டுவேள்.

ரெம்ப நாளைக்கு மின்னாடி நடந்தது. அப்ப திருச்சீலேந்து தஞ்சாவூருக்கு ரெயில்பஸ் உண்டு. ரெண்டு கோச். கார்த்தாலே 6க்கு கிளம்பி 715க்கு தஞ்சாவூர் போயிடும். லீவு விட்டதும் அப்பா என்னையும் அண்ணா ராஜுவையும், அம்மாவையும் அதில் அழைச்சிண்டு தஞ்சாவூர் போரார். எங்களை திருவையாத்தில் கங்காவாத்தில் விட்டூட்டு ரெண்டு நா இருந்துட்டு வந்துடுவர். நாங்க ரெண்டு வாரம் கழிச்சு. சர்ருன்னு பஸ் மாதிரி போச்சு. ஸ்டேஷன்லேந்து திருவையாத்துக்கு பஸ். அங்கே பாவாஸ்வாமி அக்ரஹாரத்துக்கு குதிரை வண்டி.

எதுக்காப்போல் ஒரு ஏங்லோ-இந்திய பொண். பக்கத்தில் பையன். நல்ல களை. 7ஆவது படிக்கரேன். ட்ரெயின் கிளம்பரது. பையன் பொண்ணை கட்டிப் பிடிச்சு உதட்டில் நன்னா ஒரு முத்தம் தந்துட்டு இறங்கிண்டான். இவள் ஜன்னலால் கண்ணுலேந்து மறையர வரைக்கும் அவனையே பாத்தா. அம்மாக்கும் அப்பாக்கும் என்னவோ போல் ஆச்சு. 1965இல் இது டூ மச்தான். “பசங்களா! படிக்க என்ன புஸ்தகம் வச்சிருக்கேள்?” பேச்சை மாத்தினர். அந்த பொண் எதுத்தாப்போல் தஞ்சாவூர் வரைக்கும். எங்களுக்கு சங்கடம்தான். அவளோ எதுவுமே நடக்கலை போல்.

எனக்கு அது முதல் முத்தம். தரலை, வாங்கிக்கலை, லைவ்வா பாத்த சப்பக். பாக்கரதும் நாமளே கொடுக்கரதும் டிப்பரென்ட்னு அப்புரமா தெரிஞ்சிண்டேன். இதெல்லாம் எங்களண்டை ஏன் சொல்ராய்னு கேக்கலாம். உங்களண்டையா சொல்லிண்டிருக்கேன்? லேது. ஃப்ரெண்ட் ராம்குமார் கேட்டான், “உன் அனுபவத்தை சொல்லு.” ராம்குமாரும் நானும் ரூம் மேட்ஸ். வேலைக்குப் போரம். நான் திருச்சி, அவன் மதுரை. சென்னை திருவல்லிக்கேணி ஜாகை. ‘இப்ப நீ சொல்லு’ன்னதும் அவன்.

“காலேஜ் படிக்கரச்சே இதைப் பத்தி ஹாஸ்ட்டலில் பேசிப்போம். பேசிப்பதோட சரி. செஞ்சு பாக்க சான்ஸே கிட்டலை. எத்தனைக்கெத்தனை ஆசைப்படுவது கிடைக்காமப் போகுமோ அத்தனைக்கத்தனை இன்னும் விரும்பப்படுவதா ஆகிடும். சுதாகர், இன்னும் லைவ்வா பாக்க கிடைக்கலைடா. டென் கமாண்ட்மென்ட்ஸ் போயிருந்தேன் அதில் யூல் ப்ரின்னெர் அனா பாக்ஸ்டரை இறுக்க அமுக்கி முத்தம் தரான். ரெம்பநாழி! என்னதான் செய்வான்?”

“நீ மும்பை போனதில்லையா? ஸ்கூல் எக்ஸ்கர்ஷணுக்கு போனப்போ கேட்வே ஆஃப் இந்தியா, இல்லை கொலாபா, வொர்ளீ சீஃபேஸ் இப்படிப் போனியான்னா ஜோடி ஜோடியா உக்காந்து இதைத்தான் செஞ்சிண்டிருப்பா.” போனதில்லையாம். வருத்தப்பட்ராப்புலே மூஞ்சிய வச்சிண்டான். சமாதனப் படுத்தினேன். “சான்ஸ் கிடைக்கும்டா.”

இப்படித்தான் அந்த காலத்தில் நண்பர்கள், அதுலேயும் அந்த ரெண்டும் கெட்டான் வயசில் பேசிப்பம். என்னமோ அதுவே உலகம்னும் அதை அனுபவிச்சுட்டா சொச்சது முக்கியமில்லை எங்கிராப்போல். எப்படித்தான் படிச்சுத் தேறி வந்தமோ!

இதே ராம்குமார் சொல்ரான். “முத்தத்தால் நிறைய நன்மைகள் ஏற்படுமாண்டா சுதாகர்”. “யார்டா உனக்கு சொன்னா?” “கன்னிமரா லைப்ரெரீல படிச்சேன்”. “அப்படியா, எனக்குச் சொல்லு?”

“முத்தம் தரப்ப சந்தோஷமான ஹார்மோன்கள் உற்பத்தி ஆகுமாம். மன அழுத்தம் விலகி, கான்ஃபிடென்ஸ் அதிகரிக்குமாம். அலர்ஜீ இருந்தா குறையும் இம்யூன் சிஸ்டம் வலுப்படும்”. சொல்லிண்டே போனான். காதில் மட்டுமில்லாம இடுப்புலேயும் பூ சுத்தரான்னு பட்டது. எந்த புஸ்தகத்தை படிச்சானோ! லைப்ரெரி பேரே சரியில்லை. கன்னிமராவாம். அங்கே வச்ச புஸ்தகத்தில் அப்படித்தான் போட்டிருப்பன். இவன் சொன்னதை சட்டை செய்யலை. ஆனா இந்த முத்தம் பத்தின ஆர்வம் மட்டும் குறையலை. ஒருநா படவா கேக்கரான், “இந்த அனுபவத்துக்காக கல்யாணம் ஆரவரைக்கும் வெயிட் செய்யணுமா?” “ஆமாம்!” ஆச்சர்யமா பாத்தான். “ஏண்டா?” “நா தப்புத் தண்டாக்கெல்லாம் வரலை. மோரோவர் உனக்கும் எனக்கும் முத்தம் தரலாம்னு யாரவாது ரெடியா இருக்காளா என்ன?” “அதுவும் சரீ”ன்னுட்டு குளிக்கப் போனான்.

ஒருநா சஃபையர் சினிமாவுலே “கான் வித் தி விண்ட்” போனம். ரெட் பட்லெர் குனிஞ்சு பூந்து விளையாட அதுக்குத் தோதா விவியன் லீ கழுத்த வளைச்சு வாகா காட்ட படம் பூரா. “ஆங்கிலப் படத்தில் இதல்லாம் காமிக்கரான், நம்மூர் படங்களில் இல்லை. இந்தியாவில் முத்தம் கொடுத்துக்க மாட்டாளா?” எல்லாத்துக்கும் நானே பதில் சொல்லணுமா? இவன் மனசில் ஏற்படும் சஞ்சலங்களை தீத்து வைக்கவே என்னை இவன் ரூம் மேட்டா ஆண்டவன் படைச்சிருக்கானோ? சிலதை மனசில் ஏத்திண்டு கவலைப்படர ஆள் நான் கிடையாது. மறக்கணும்கிர மேட்டரை இவன் வேளைகெட்ட வேளையில் ஞாபகப் படுத்திண்டு. 

மத்தாநா ஆபிஸ்லேந்து வரச்சே மயிலாப்பூர் லஸ்கார்னரில் பழைய புஸ்தகக் கடை, போயாச்சு. எது வேணும்னாலும் தருவன் “காமசூத்ரா இருக்கா?” யாரும் பாக்காதப்போ கிட்டக்கே போய் தெகிரியமா. மத்தவா போனதும் மூணு புஸ்தகம் காமிச்சான். படம் போட்டு விளக்கங்கள் இருப்பதா பாத்து 35ரூபாய்க்கு வாங்கிண்டேன். அங்கேயே ஓரமா லேம்ப் போஸ்ட் அடீலே நின்னு “கிஸ்”னு போட்டிருந்த சேப்டருக்கு போயாச்சு. 4 மெயின் டைப்ஸ் ஆஃப் முத்தமாம். சரி மேன்ஷனுக்கு போய் படிச்சுக்கலாம்னு. அந்தக் காலத்துலேயே இதுக்கெல்லாம் ஆராய்ச்சி நடந்திருக்கு டோய்!

படிக்கரச்சே ராம்குமாரும் கிட்டக்க. சித்தே நாழிலே வாயப் பொளந்துட்டன். “இத்தனை இருக்காடா?” அவனும் சரி, நானும் சரி அன்னைக்கு தூங்கவேயில்லை. 3 மணியிருக்கும். எழுந்து உக்காந்து சொல்ரான், “பண்ணிப் பாத்துடணும்”. நல்லவேளை என்னை ஒண்ணும் செய்யலை. தூங்கிட்டான். ரெண்டு நா கழிச்சு ஆபீஸ்லேந்து வந்தவனைப் பாத்தா மந்திரிச்சு விட்ட கோழி மாதிரி இருக்க்கவே “என்னடா ஜுரமா?” “மேட்டர் முடிஞ்சுடுத்துடா”. மொதல்ல புரியலை. புரிஞ்சு பதட்டமாகி, “என்னடா முடிஞ்சது, எப்படீடா”ன்னு உலுக்கி கேட்டதும் சொல்ரான்.

லன்ச் முடிஞ்சு இவனும் ரிசெப்ஷனிஸ்ட் லாவன்யாவும் போரச்சே லிஃப்ட் நின்னுடுத்தாம். அதான் சாக்குன்னு இவன் அவள் கையப் பிடிக்க அவளும் இணங்க முத்தம் கொடுத்துட்டானாம். 3 வாட்டி. தானே லிஃப்ட் நகரவே ஃப்ளொர் வந்ததும் அவாவா இடத்துக்கு போயிருக்கா. அவ்ளோதான். எனக்கு பொறாமையா போனது வாஸ்த்தவம். “எப்படீடா இருந்தது?” “சொல்லத் தெரியலை” அசமஞ்சம். அப்புரமும் எப்போ பேச்ச எடுத்தாலும் டாபிக்கை மாத்தினான். ஒருநா “என் பெர்சொனல் விஷயம் கொடையாதே!” தெரிஞ்சுக்காத வரைக்கும் நான் வேணும், இப்ப தெரிஞ்சுடுத்தே, சுதாகர் எதுக்கு? இன் திஸ் மேட்டர் நான் ஜூனியர்.

அவனுக்கு அனுபவம் கிடெச்சுடுத்து நீயூம் லிஃப்ட்டில் போரச்சே வரச்சே யாரையாவது சீண்டி அடி வாங்கினேயான்னா அப்படி நடக்கலை. அது நடக்கரப்போ நடக்கட்டும்னு. வேடிக்கை என்னன்னா இவன் அப்புரமா லாவன்யா கிட்டக்கே போய் வழிஞ்சிருக்கான். அவள் லிஃப்ட் தரலை. ஆனா எங்காத்தில் வரன் பாக்க ஆரம்பிச்சுட்டான்னு தெரிஞ்சிண்டேன். ராம்குமாருக்கு இல்லீகலா கிடெச்சது எனக்கு சீக்கிரமே லீகலா பிராப்த்தமாப் போரதுன்னு கிளுகிளுப்பு வந்தது.

போடோ அனுப்புவா. பொண்ணப் பத்தின விபரம் படிக்காம ப்ளேக் அண்ட் வொயிட் படத்தில் உதட்டையே பாக்கத் தோணும். ஆயிசு பூரா கூட வாழப் போர துணையத் இப்படிப் பாத்தா தேர்ந்தடுப்பா? தலைலே குட்டிப்பேன். ஏதாவது ஸ்டூடியோவுலே பின்னாடி பேக்ரவுண்டோட வச்சு தூரக்க நகந்து போய் காமராவைப் பிடிச்சிண்டு முழு உருவப் படத்தை எடுத்து ஜாதகத்தோட அனுப்பின காலம். அதில் உதடு என்ன மூஞ்சியே சின்னதா இருக்கும். இப்படி போயிண்டிருக்கச்சே “எல்லாம் திகைஞ்சு வரது, பொண்ணு ஸ்ரீரங்கம்தான், வந்து பாத்து ஓகேன்னுட்டாயான்னா வர தை மாசம் முடிச்சுடலாம்.” அம்மா லெட்டர். 

ராம்குமாரை தனியா விட்டூட்டு கிளம்பினேன். மாப்பிள்ளத் தொழனா வரேன்னவனை வேண்டாம்னுட்டு. கல்யாணத்துக்கே கூப்பிடணுமான்னு பட்டது. சில சமயம் அத்தனை நெறுங்கிப் பழகினா நமக்கு ஒரு பெர்சொனல் மேட்டர்னு வரப்போ கழட்டிவிட ரெடியாவம். 

சுதாகர்-அம்சவல்லி கல்யாணம் ஜாம்ஜாம்னு நடந்தது. அம்சவல்லி SRC. சூட்டிகையான பொண்ணு. அதான் SRCன்னு சொல்லியாச்சே சூட்டிகைன்னு தனியா வேற சொல்லணுமான்னு சில வாசகா கேக்கலாம். ஏதோ காரணத்துக்காக சாந்திமுஹூர்த்தம் தள்ளிப்போச்சு. ஹனிமூனும் போப்பிடாதாம். சென்னையில் வீடு பாத்து குடுத்தனமும் வைக்க விடலை. கல்யாணத்துக்கு வந்தவன் புது மாப்பிள்ளை திரும்பவும் மேன்ஷணுக்கு வந்ததும் விஷயத்தை கேள்விப்பட்டு துக்கம் விசாரிச்சான். “உன் அதிர்ஷ்டம், இப்பக்கூட மேட்டர் முடியலை!” 

“உனக்கு எப்படி போயிண்டிருக்கு?” “எங்கேயும் போலை. இன்னொருக்கா லாவன்யாவும் நானும் லிஃப்ட்டில் தனியாப் போனம். ப்ரேக்டவுன் ஆலை.” “முட்டாள்! எல்லா வாட்டியும் லிஃப்ட்லேதானா? உனக்கு இணங்கினவளை வெளீலே எங்கேயாவது அழைச்சிண்டு போப்பிடாதா?” “வருவாளா?” “நீ கூப்பிடுவாய்னு அவள் எதிர்பாப்பாடா! ட்ரை செஞ்சு பார், வொர்கவுட் ஆகும்.” ரெண்டு மாசமா சும்மா இருந்திருக்கான். எனக்கு சாந்தி முஹூர்த்தம் ஃபிக்ஸ் ஆரத்துக்குள் அவனுக்கு வொர்கவுட் ஆயிடுத்து. எங்காத்தில் முஹூர்த்தம் வச்சு கூப்பிடரச்சே இவன் “லாவண்யாவோட ஞாயித்துக் கிழமை ராயப்பேட்டை பைலட் தியேட்டருக்கு சினிமா பாக்கப் போரேன்.” கையக் குலுக்கிண்டு ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் கங்க்ராட்ஸ் சொன்னம்.

நானும் அம்சாவும் கோடைக்கானல் போரம். மதுரை வந்துட்டு அங்கேந்து பஸ். வளைஞ்சு வளைஞ்சு மலைப்பாதை. அவளுக்கு பயமா இருக்கவே என் கையப் பிடிச்சுண்டா. சித்தே பழகினதும் எப்படிப் பட்ட வாயாடீன்னு புரிஞ்சது. காலேஜ் லைஃப், சைல்ட்ஹுட் க்ரஷஸ் எல்லாத்தையும் கொட்டீத் தீத்தா. என் பங்குக்கு நானும் ராம்குமாரும் பேசிப்பதை சொன்னேன். “வெரி போரிங்க்”. “ஏன் அப்படி சொல்ராய்?” “SRCஇல் நாங்க பெசிப்பதை கேட்டா மயக்கம் போட்டுடுவேள்”. சிலதைச் சொன்னா. தலை சுத்தித்து. அன்னைக்கு ராத்திரி “சும்மா” பத்தி கிளாஸ் எடுப்பளோன்னா எடுக்கலை.

அத்தனை வெக்கம். பஸ்ஸில் பேசிண்டே வந்தது? நல்லவேளை தியரி. அதுவும் ரெண்டும் கெட்டான். நாங்களாவது புஸ்த்தகங்கள் படிச்சு சிலதை. இவா ஒருத்தி கேள்விப்பட்டதா சொல்லி அதுக்கு காது மூக்கு வச்சி விஸ்த்தரிச்சு இன்னொருத்தி வியாக்யானம் பண்ணி என்னென்னவோ. ஆனா வாழையடி வாழையா அம்மா சொன்னது காலேஜில் அதுக்கு இவாளா மெருகூட்டிண்டதுமா. ஆனா கண்களில் அத்தனை ஆசையும் காதலுமாய் எனக்கு அவள் முடிஞ்சளவு பாடம் எடுக்க, அந்த சும்மா மேட்டரில் ரெண்டுபேருக்குமே ஒண்ணுமே தெரியாம முழிச்சாலும் அன்னைக்கு சில மணிநேரத்திலேயே ரெண்டு பேரும் PhD வாங்கிட்டம்னு சொல்லலாம். இதுதான் தாம்பத்யமோ! இப்படின்னா இன்னும் பல ஜன்மங்கள் எடுத்து இவளோடவே வாழத் தயார்னு அண்ணாந்து பாத்து கத்தணும்போல் இருந்தது. 

இன்னைக்கு நங்கநல்லூரில் தனி வீடு. கல்யாணம் ஆகி 38 வருஷம் சிக்கனமா இருந்து இப்படி நிறைவா வாழ வழி பண்ணித் தந்தவள் அம்சவல்லிதான். வசதியா தோட்டத்தோட. புள்ளையும் மாட்டுப் போண்ணும் வேலைக்குப் போரா. பேத்தி வைஷ்ணவ் காலேஜ். குரோம்பேட்டைக்கு ட்ரெயினில் போவள். மத்தியான காலேஜாம். லேட்டாத்தான் தூங்கி எழுவள்.

பேத்தி போன்லேந்து என்னவோ சத்தம் வரவே இவள் போய் பாத்திருக்கா. வாட்ஸப் மெச்ஸேஜ். மினுக்கரது. அங்கேயே வச்சுட்டு வந்திருக்கணும். “என்னன்னு பாருங்கோ!” என்னண்டை தரா. நானும் விவஸ்தையில்லாம பாக்கரேன். பேத்தி ஃப்ரெண்ட் ரம்யாகிட்டேந்து. இங்கேதான் ஆஞ்சநேயர் கோவிலுக்கு போர வழீலே இருக்கா.

“டீ. நீ இன்ட்ரொட்யூஸ் செஞ்ச குமார் வேஸ்ட்டுடீ. சரியா முத்தம்கூட கொடுக்கத் தெரியலை. நேரில் பெசலாம்.” 

நாங்க ஆத்தனை போற்றின அந்த முத்தம் இத்தனை மலிவா வாட்ஸப்பில் வலம் வந்ததே!