கடைசீ முகம்

50. கடைசீ முகம் (சிறுகதை சீசன் – 3)

Trilogy 3 of 3 #ganeshamarkalam

சொன்னாமாதிரி செஞ்சு காட்டிடுவர் மாப்பிள்ளைன்னு தெரிஞ்சது. யூஎஸ்ஸுக்கு போன 1 மாசத்தில் “உங்களுக்கு எப்போ சௌக்கர்யப்படும் சொல்லுங்கோ மதுரைலேந்து ந்யூயார்க்குக்கு வரப்போக டிக்கெட் அனுப்பரேன்.” “ஆத்துலே கலந்து பெசி போன் செய்யரேன்.”

அதெப்படி மாப்பிள்ளைக்கு சிலவு வச்சு நம்பொண்ணைப் போய் பாத்துட்டு வரது? சரியாப் படலை. அதுவும் அவரோட அப்பா அம்மா போரத்துக்கு மின்னாடி மாமனாரை அழைச்சிண்டுட்டார்ன்னு பட்டுதுத்துன்னா? சம்பந்தி பிரியமா இருக்கா. அந்த பிரியம் சிதைஞ்சுடாதோ? என் குழந்தை பவித்ராவுக்குன்னா கெட்ட பேர் வந்து ஒட்டிக்கும்! அஷோக்கை கைக்குள் போட்டுண்டு பொறந்தாத்து மனுஷாளுக்கு படி அளக்க வச்சுட்டான்னு.

சுஜாதாவும், “இப்போ உடனே போணமா? கிளம்பிப்போய் 2 மாசம்கூட ஆகலை, பொண்ணை இன்னும் பிரிஞ்சு இருந்துட்டு பாத்தே ஆகணும்னு தோண்ரச்சே போனாப் பரவாயில்லை, அதுவும் நம்ம கைக் காசைப் போட்டுண்டு போணம்”. இன்னொண்ணும் லாஜிக் சொன்னா. “நாளைக்கு நம்மாத்து குழந்தை பிள்ளயாண்டா அப்போ போனாலாவது ஞாயமாப் படும், பெத்தவள் ஒத்தாசைக்குன்னுட்டு வந்தா. நல்ல சேதி வரட்டும் போயிக்கலாம்.” முடிவெடுத்து மாப்பிள்ளைகிட்டே சொல்ல, அவரும் “சரிதான்”னு இந்தப் பேச்சை விட்டுட்டர்.

நான் தில்லி கரோல்பாகில் குடுத்தனம் வச்சப்போ செல்போன் வசதி இல்லை. லெட்டர் போட்டா ஒருவாரம் ஆகும் போய்ச்சேர. இப்போ எல்லாம் தலைகீழே மாறிடுத்து. நினெச்சா போனில் பெசலாம். வாட்ஸப்பில் வீடியோ போட்டு முகத்தைப் பாத்துண்டே. ஒரு பைசா சிலவில்லாமல். சுஜாதா சொல்லுவள், “பொண்ணை தூர தெசத்துக்கு அனுப்பிட்டோம்னு சுணுங்கிண்டே இருக்காம ஆசைதீர பேசுங்கோ!”

தோண்ரப்போ போன் அடிக்க மனசு ஒத்துக்கலை. புதுசா கல்யாணம் ஆனவா! இப்படி அப்படி இருப்பா. இங்கைக்கும் அங்கைக்கும் டயம் வித்யாசம் விளங்க மாட்டேங்கிறது. பவித்ராவே கூப்பிடட்டும்னு உக்காந்திருப்பேன். கூப்பிட்டால் சாயங்காலம் 6 மணிக்கு மேல் இல்லைன்னா கார்த்தாலே 8க்குள். வாரம் ஒருக்கா போன் வந்துடும். போன் அடிச்சா அதை எடுத்து என்ன செய்யணும்னு புரிஞ்சுக்கவே 2 மாசம் ஆச்சு. 

“நீங்க டெக் சேவி இல்லை!” சுஜாதா திட்டித்தீத்துட்டா. “இதோ பாருங்கோ இதை இப்படி நுணி விரல இழுத்து தடவணும். அப்புரம் கனெக்ட் ஆகும். மூஞ்சிக்கு நேர வச்சுண்டு பேசினா உங்கள் முகம் குழந்தைக்குத் தெரியும். ஓவரா கத்தப்பிடாது. என் காது ஜவ்வு கிழிஞ்சுபோரது”

வீடியோ பேசிக்க கத்துண்டுட்டேன்னு வச்சுக்கோங்கோ. குழந்தை ஸ்மித்சோனியனில் வேலை பாத்துண்டே ஆத்தையும் கவனிச்சுண்டு சமுத்தா இருக்கான்னு தெரிய வந்தது. கிட்டக்க கூட இருந்து பாத்து சந்தோஷப்படத்தான் முடியலை. அவாளொட அப்பார்ட்மென்ட் நல்ல பணக்காரா புழங்கர இடமாம். மன்ஹாட்டன். வெஸ்ட் 43 ஸ்ட்ரீட்டில். 2 பெட்ரூம். ட்யூபில் அஷோக் அவர் ஆபீஸுக்கு போவாராம். இவளுக்கு நடந்தே போரா மாதிரி 1.5கிமீதானாம். இருக்கும் இடத்தை பாக்கட்டும்னு போனை தூக்கிக் காமிச்சுண்டே ரூம் ரூமாப் போனா. சுஜாதாவுக்கு கெத்தா இருந்தது. அதுக்குள்ளே எத்தனை சாமான் சட்டெல்லாம் வாங்கிக் தந்திருக்கர் மாப்பிள்ளை!” பெருமிதம் தாங்கலை.

அப்புரம்தான் தெரிஞ்சது இதெல்லாம் வீட்டோடவே அங்கே வச்சுத் தருவான்னு. எனக்கு இவள் வீட்டை சுத்திக் காமிச்சது அவ்வளவா சிலாகிக்க முடியலை. எனக்கு என் பவித்ரா முகத்தைத்தான் பாக்கணும்னு ஆசை. 

இங்கேந்து போனதில் சித்தே முகம் பூசினாப்போல. உடம்பும்தான். சந்தோஷமோனோ! இவளை கல்யாணத்துக்கு மின்னாடி பாத்துட்டு இப்போ மறுபடியும் காப் விட்டு பாக்கரவாளுக்கு சட்டுன்னு புரியும் அஷோக் இவளை சந்தோஷமா வச்சுக்கரார்னு. சுஜாதா ஒருவாட்டி நான் கோவிலுக்குப் போயிருக்கச்சே எல்ல்லாத்தையும் விலாவாரியா விசாரிச்சு தெரிஞ்சிண்டிருக்கா. நான் வந்ததும் என்கிட்டே சொல்ரா – “மாப்பிள்ளை நம்ம குழந்தைகிட்டே ஆசையா இருக்காராம்”. “எனக்குத் தெரியும்”னு சொல்லிட்டு உள்ளே போனவனை ஆச்சர்யமா பாத்தா இவள். 

“இவனுக்கெப்படி? பொண் குழந்தைகிட்டே இதையெல்லாம் கேட்டிருப்பானோ? விவஸ்தையே இல்லை. அப்படியே அம்மா மாதிரி!” நினெச்சிருப்பள். சிலசமயம் அவள் மைண்ட் வாயிஸ் காதில் விழும்.

நாட்கள் வாரங்கள் அப்புரம் சில மாதங்கள் நகர நாங்க எதிர்பாத்த நல்ல சேதியும் வந்தது. என் பவித்ரா என்னை தாத்தாவா ஆக்கப் போராளாம். சுஜாதாவுக்கு என்னைவிட சந்தோஷம். அதெப்படி? நான் தாத்தாவாவதால் இவள் பாட்டியாகராளே தவிர நாட் வைஸ்வெர்ஸா! பவித்ரா நான் பெத்த பொண். 

அடுத்த வீடியோ காலில் அவளைப் பாக்க அத்தனை சந்தோஷமா இருந்தது. அப்பப்போ முகத்தில் வெக்கம் பூக்க, தலையைத் தாழ்த்திண்டு பேசினா. “அடியே அசடு, இந்த லொகத்தில் ஆணாப் பொறந்ததுக்கு கிடைக்கும் மிகஅரிய பரிசுகளில் ஒண்ணு தன் பொண் தாயாகப் போகும் செய்தியைக் காதில் கேப்பதுதான்” சொன்னேன். சட்டுன்னு முகத்தை நிமிர்த்திப் பாத்தவளுக்கு கண்ணில் ஜலம். அதைப் பாத்த நான் கண் கலங்க எல்லாம் நடந்ததே.

இவளுக்கு மட்டும் டிக்கெட் வாங்கி பேறுகாலத்தில் கூட இருந்துட்டு நல்லபடியா திரும்பி வந்துடுன்னு சொல்லி அனுப்பிச்சேன். ரெண்டு பேரும் போயிருக்கலாமே? லாம்தான். போனா திரும்பி வர 3 மாசமாவது ஆகும். மாப்பிள்ளையாத்தில் அத்தனை தங்கிடறதா? குழந்தையைப் பாக்கன்னு போகாமலா இருக்கப் போரோம்? இல்லை அவள்தான் அழைச்சிண்டு வந்து அப்பா மடிலே போடமாட்டாளான்னு தோணித்து.

ரிடயர் ஆக 2 வருஷம் பாக்கி. அப்புரம்னா லீவே எடுத்துக்காம போயிட்டு வரலாம். சுஜாதா குஷியா ஜிவ்வுன்னு கிளம்பிட்டா. தனியா இருக்கச்சே மின்னாடி நடந்ததை நினெச்சுப் பாத்துண்டேன். எப்படி திருச்சி ஆஸ்பத்திரியில் 5நாளே ஆன பவித்ரா ஒரு குட்டி சுஜாதாவா. இப்போ குட்டி பவித்ராவா இல்லை குட்டி அஷோக்கான்னு தெரிஞ்சுண்டுடணும்னு ஆசை.

என்னதான் என் பேரக்குழந்தைன்னு சொல்லிண்டாலும், இது அவாத்துக் குழந்தை, சொந்தம் கொண்டாட உரிமை முதல்லே அஷோக்குக்கு மட்டுமேன்னு தோணித்து. மடத்தனமான சம்பிரதாயம்! அந்தக் குழந்தை உடம்பிலும் என் பவித்ரா ரத்தம்தானே. ஆனா பவித்ராவை தாரைவாத்து தந்துட்டேனே, அப்புரம்? சுஜாதா கூட இருந்தா இந்த மாதிரி மோட்டுவளையைப் பாத்துண்டு மனசுக்குள் புலம்பறதை கண்டுபிடிச்சு அப்பப்போ குட்டு வைப்பள்.

பொறந்தது பையன்தான் ஒண்ணும் கன்ஃப்யூஷன் இல்லை. எல்லாரும் சௌக்கியம்னு போனில் சொல்லிட்டு அப்புரமா சாவகாசமா பெசலாம்னு வச்சுட்டா. மூணு மாசத்தில் சுஜாதாவும் திரும்பி வந்தாச்சு. ஏர்போர்ட்டில் இறங்கினதும் “குழந்தை எப்படி இருக்கா?” கேட்டேன். “அவன் அப்பா மாதிரியே இருக்கன், தலை நிறைய முடி, சிரிச்சா கன்னத்தில் குழி விழறது”. 

“உன் பேரனைப் பத்திக் கேக்கலை, அதை அப்புரமா சொல்லு. அதுவும் தெரிஞ்சுக்கணும்தான். என் குழந்தை எப்படி இருக்கான்னு கேட்டேன்”. ஒரு முறை முறைச்சா பாருங்கோ! தூரக்க திருப்பரங்குன்றம். இவளைப் பாத்திருந்தா மயிலெல்லாம் பயத்தில் பறந்து போயிருக்கும்.

இதோ வரோம், இல்லை அடுத்த வருஷம் வரோம்னு வரத்துக்கு 4 வருஷம் ஆகித்து. நேர மும்பைக்கு போயிட்டா. 15 நாள் கழிச்சு மதுரையில் 3 நாள் மட்டுமே. 3 வார லீவாம். பேரனுக்கு பிரணவ்னு பேர். மதுரையில் எங்கப்பா இருந்த அதே வீடு. சுத்தி சித்தி வந்தான். இந்தூர் வெய்யல் ஒத்துக்கலை. ஏஸி போட்டு ரூமுக்குள்ளேயே வச்சிண்டா. பவித்ராதான் அவனைத் தூக்கிண்டு வந்து “அப்பா இவனை சித்தே வச்சுக்கோ, விளையாட்டு காமி, சாதம் ஊட்டிவிடு.” கையில் திணிச்சுட்டுப் போவள். அதுக்கென்னடி பேஷா செய்யரேன்னு பேரனை ஆசையா கூப்பிட்டு கிட்டே வச்சுப்பேன்.

சாப்டூட்டு இல்லை, மடீலே படுத்திண்டிருந்தவன் முழிப்பு வந்து எழுந்துண்டு ஓடிப்போனா என் உடம்பில் நெஞ்சாங் கூட்டில் இருந்தது ஏதோ ஒண்ணு காணாமப் போயிட்டா மாதிரி படும். ரெண்டே நாளில் அத்தனை வாஞ்சையா ஒட்டிண்டுட்டான். சொன்னாப்போல் கிளம்பி போயிட்டா பவித்ராவும் பிரணவ்வும். “இனிமேல் எப்போ பாக்க முடியும்?” தொண்டை வரை வந்த கேள்வி கேக்காமலேயே நின்னுபோனது.

ஆனா 1 வருஷத்துக்குள் பவித்ரா மட்டும் வரும்படியா சூழ்நிலை. 1 வாரம் சாதாரண காய்ச்சல்னு நினெச்சு சித்தே அஜாக்கிரதையா விட்டுட்டேன், ஜாண்டீஸாம், சுஜாதாவுக்கு திடீர்னு வேளை வந்து கிளம்பிட்டா. “அம்மாவைப் ஏன் கவனமா பாத்து நல்ல டாக்டர்கிட்டே அழைச்சிண்டு போலை”ன்னு கண்களாலேயே என்னை திட்டிட்டு காரியங்கள் முடிஞ்சதும் திரும்பப் போனா. “என்ன ஆச்சுன்னு தெரியலைடீ, என்னை மன்னிச்சுடு”ன்னு சொல்லணும்னு. ஆனா சொல்லலை.

தனிமரம் ஆனப்புரம் அதையும் ஏத்துக்கணும். மனசை திடப்படுத்திக்கணும். பெரீய வீடு. எல்லா ரூமையும் அடெச்சு வச்சுட்டு ஹாலில் மட்டும் புழங்கிண்டு. புஸ்தகமும் கோவிலும்னு என் வாழ்க்கை ஒரு நிலைக்கு வந்தது. பவித்ராவோட பெசறது குறைஞ்சுடுத்து. குழந்தை விஷமம் தாங்கலை படிப்பும் முக்கியம். மாசம் ஒருக்கா பேசுவா. “எங்களோட வந்து தங்கிக்கோங்கோ!” மாப்பிள்ளை கூப்பிட்டர். போனா மரியாதை காத்தில் கரைஞ்சுடும்னு தெரியும். மீனாக்ஷி அம்மன் மடீலேதான் உயிர் போணம்னு ஒரு வரட்டு வைராக்கியம் வந்து பூந்துண்டது.

பகல்பூரா முழிச்சிண்டிருந்துட்டு ராத்திரி படுக்கையில் விழுவேன். கார்த்தாலே 6 மணிக்கு முழிப்பு வரும். பகலில் தூங்கினா முனீஸ்வரன் நெஞ்சுல் அழுத்தரா மாதிரி யார்மேலேல்லாம் பிரியம் வச்சேனோ அவாள்லாம் சொப்பனத்தில் வருவா. எழுந்துண்டுடுவேன். யார் மேலேயும் அதிகம் பிரியம் வைக்கப்பிடாதுன்னு நினெச்சுப்பேன். ஏற்கனவே வச்சதை குறைச்சுக்கவா முடியும்? பெத்த பொண் மேலே அதீத பாசம் வச்சா பிடிச்சு கட்டிப்போட்டு வைக்கணும். சாத்தியமா என்ன? சுஜாதா இருந்தா சீன் போடாதேன்னு சொல்லுவா.

அன்னைக்கு திடீர்னு முழிச்சுக்கரேன், ஒரே வெளிச்சம். நல்ல பெரீய பெட்டில் இருக்கேன். மருந்து வாடை. பக்கத்துலே பவித்ரா. மத்தியான தூக்கமோ? கனவோ? இல்லை நிஜம். ஸ்ட்ரோக் வந்து கிடக்க, சாயங்காலமா பூ விக்கரவன் கதவை தட்டி பாத்துட்டு பக்கத்தில் சொல்ல என்னை ஆஸ்பத்ரீயில் சேர்த்து யூஎஸ்ஸுக்கு தகவல் சொல்லி ரெண்டு நாளில் வந்துட்டாளாம். தொண்டைக்குள் எதையோ சொறுகி மாஸ்க் போட்டு.

“ஏம்மா பிரணவ் அஷோக் அங்கே தனியா எப்படி?” “அதெல்லாம் அவா பாத்துப்பா. நீ கண்ணைத் தொறந்தது நிம்மதியா இருக்கு. உன்னை ஸ்வஸ்தப்படுத்தி என்னோட கூட்டிண்டுபோக வந்தேன். எத்தனை நாளானாலும் சரீ.” “அசடு, எனக்கு ஒண்ணுமில்லை, இதுக்காகவா பறந்து வந்தாய்?” “அப்பா, உன்னை விட்டுட்டு இனிமேல் இருக்கப் போவதில்லை. மாட்டேன்னு சொல்லாம உடம்பை தேத்திண்டு என்னோட வந்துடு.” பிபீ செக் செய்ய வந்த நர்ஸ் இவா ரெண்டு பேரும் கண்ணாலேயே என்னத்தை பேசிப்பான்னு வியந்திருப்பா. 

அவள் 5நாளா இருந்தப்போவே பேசினோமே! ஆனா அவா பேசிண்டது கேட்டது.

“ட்ரிப்ஸில் மருந்து கலந்திருக்கு. நல்லா தூங்குவாங்க. நீங்க நாளைக்குக் காலேல வந்து பாருங்க”. “பரவாயில்லை!, எங்கப்பா கூடவே இருக்கேன்”. எனக்குத் தெரியும் அவள் அப்படித்தான் சொல்லுவான்னு. 

அவளுக்கும் தெரியும் அப்பா தூங்கி எழுந்தா முதல்ல பாக்கர முகமும், இல்லை கிளம்பிப்போணம்னா கடைசீயா பாக்க விரும்பும் முகமும் தன் பொண் பவித்ராவோடதாத்தான் இருக்கணும்னு பிரியப்படுவர்னு.