தலச்சன் பிள்ளை

48. தலச்சன் பிள்ளை (சிறுகதை சீசன் – 3)

Trilogy 1 of 3 #ganeshamarkalam

கரோல்பாகில் இவளை அழைச்சிண்டு போனது லலிதா டாக்டர்கிட்டே. தெலுங்கு. தில்லிக்கு வந்து செட்டில் ஆகி பல வருஷம் ஆச்சாம். ஏரியாவில் ராசியான டாக்டர்னு கேள்விப்பட்டோம். நமக்கு இதெல்லாம் எங்கே தெரியறது? 

கண்காணாத ஊரில், வேலைன்னு வந்து, ஹிந்தீலே பேசிண்டு கல்யாணமும் பண்ணிண்டு குடுத்தனம் வச்சாச்சு. டாக்டர்கிட்டே போக வேண்டியிருக்கும்னு தோணலை, எல்லாம் விளையாட்டா நடந்துபோச்சு. இளம் வயசு, ரெண்டு பெரும் அத்தனை அன்னியோன்யமா இருந்துட்டு சட்டுன்னு வாந்தீ மயக்கம்னு இவள் சொல்ல, லலிதாதான் கன்ஃபெர்ம் செஞ்சா. 

நானும் கூடப் போனதால் எங்க ரெண்டு பேரையும் வச்சுண்டே “யூ ஆர் கொயிங்க் டு பிகம் எ மதர்.” நமுட்டுச் சிரிப்போட சொல்லி சட சடன்னு அயர்ன் மாத்திரை எழுதித் தந்துட்டு மாசம் ஒருக்கா காமிச்சுட்டு போன்னா. அப்புரம் என்ன நினெச்சாளோ என்னை எழுதினதை போய் மருந்துக் கடையில் வாங்கிண்டு வாங்கோன்னு அனுப்பிச்சுட்டு இவளோட தனியா பேசியிருக்கா.

“ஏண்டி, என்னை அனுப்பிச்சுட்டு என்ன பேசிண்டேள்?” “ஆத்துக்கு வாங்கோ சொல்ரேன்.” ஒருவேளை என்ன குழந்தைன்னு சொல்லிட்டாளோ? அதெப்படி 2ஆம் மாசமே சொல்லுவா? சட்டப்படி குத்தமாச்சே! சாவகாசமா ராத்திரி சாப்டப்புரம் சொல்ரா “கொஞ்ச நாள் என்னை ஜாக்கிரதையா நடந்துக்கச் சொன்னா”. “நீ நடக்கவே வேண்டாம், நானே சமையல் செஞ்சு வச்சுட்டு ஆபீஸ் போரேன்.” “அச்சோ! அது இல்லை”. காதுகிட்டே வந்து “20 நாளைக்கு நீங்க கட்டிலுக்கு கீழே படுத்துக்கணுமாம்!” புரியலை, “கொசு கடிக்கும், என்னை ஏன் கீழே படுத்துக்க சொன்னா?” அப்புரம் முழுசா விளங்கித்து. “ஐ ஏம் கோயிங்க் டு பி எ டேட் அண்ட் நெக்ஸ்ட் 2 வீக்ஸ் ஆர் டெலிகேட் ஃபார் மாம்”.

“சரீ”ன்னுட்டேன், ஆனா தள்ளிப் படுத்துக்கறது எத்தனை வலிக்கும்னு பட்டவாளுக்குத்தான் தெரியும். 

அப்போ செல்போன் கிடையாது. ஆத்தில் போனும்  இல்லை. வீட்டு வாடகை கொடுத்துண்டு, ஊருக்குப் போகன்னு காசு சேமிச்சிண்டு, காஸ் கனெக்ஷனும் இல்லை, போனும் இல்லை. நாளைக்கு ஆபீஸ்லேந்து அம்மாக்கு போன் போட்டுச் சொல்லணும். அவள் இவாத்தில் சொல்லிடுவா. “வொய்ஃப் ப்ரெக்னென்ட்”னு தந்தியெல்லாம் தரப்பிடாது. லெட்டர் போட்டா 8 நாளாகும். அவா ரியேக்ட் செய்ய 2 வாரம்.

போனில் அம்மா “சமுத்து”ன்னு பாராட்டினா. அவளுக்கு முதல் பேரக்குழந்தை. அவள் பாட்டியா ஆக நான் சமுத்தா ஒரு காரியம் செஞ்சுட்டேனாம்.

பொனில் சொன்ன மத்தநாளே மாமனார் ஆபீஸ் நம்பரில் கூப்பிட்டு “சுஜாதாவை ஜாக்கிரதையா பாத்துக்கோங்கோ, நானும் லக்ஷ்மியும் வேணும்னா ஒத்தாசைக்கு வரலாமா?” கேக்க, என்னத்தை சொல்ல? வந்தா ஒத்தாசையா இருக்கும், இந்த ஒரு ரூம் செட்டில் எங்கே படுத்துப்பா? அடுக்களையிலா? அங்கே ரெண்டு பேர் நிக்கரா மாதிரித்தான் இடம் இருக்கு. “வேண்டாம், இங்கே நல்ல டாக்டர் இருக்கா. செக்கப்புக்கு போரோம், ஒண்ணும் பிர்ச்சனை இல்லை”ன்னுட்டேன். “இருக்கட்டும் மாப்பிள்ளை சுஜாதாவை சீக்கிரம் அழைச்சுக்கரோம் இங்கே பிள்ளைப்பேறு ஆகி 6 மாசம் இருந்துட்டு அனுப்பி வைக்கரேன், நல்ல நாள் பாத்து லெட்டர் போடரேன், கொண்டு வந்து விட்டுடுங்கோ”.

“யோவ், அங்கே வச்சுக்க எனக்கு ஏன் கல்யாணம் செஞ்சு வச்சாய்?” வாயில் வந்துடுத்து. 

புள்ளையாண்டிருக்கச்சே கூடவே வச்சுண்டு, ஆபீஸுக்கும் லீவு போட்டுட்டு பக்கத்துலேயே உக்காந்துண்டு ஆசைப்பட்டதை வாங்கித் தந்து, அவள் மூஞ்சியை பாத்துண்டு, அவள் வயித்தை தடவிண்டு, காது வச்சு ஏதாவது கேக்கரதான்னு பாக்கணும்னு தோண்ரப்போ அழைச்சிண்டு போவாராம். என்னமோ பொண்ணை என்னோட சேர்த்து வச்ச ஜோலி முடிஞ்சுட்டதாயும், இனிமேல் நீ ஒதுங்கிக்கோன்னு சொல்ராப்புலே.

இதுக்கெல்லாம் ஈஸியா மசியரவன் நான் இல்லை. அதை கண்டிச்சு லெட்டரில் எழுதி எங்கம்மாவுக்கு அனுப்பினேன். அவ பாத்துப்பா. அம்மா பதில் போட்டா: “சீமந்தம்னு ஒண்ணு உண்டு, அதெல்லாம் ஆனப்புரம்தான் அனுப்புவேன், நீ பயப்படாதே. டாக்டர் சொன்னபடி செஞ்சு மருந்து மாயமெல்லாம் கொடு. எல்லாம் நல்லபடியா இருக்கும்”

எனக்கு இப்போலேந்தே படபடன்னு ஆகித்து. எதுவுமே பட்டாத்தான் பாப்பானுக்குன்னு சொல்லுவா. ஆபீஸில் என் ரூமில் மூணுபேர். சுக்பீர் சிங்க், விரேந்திர திவான் அப்புரம் ப்ரீதி சிங். எனக்கு சமீபத்தில் கல்யாணம் ஆச்சுன்னு தெரியும். திருச்சியில் நடந்தது, இவாள்லாம் வரமுடியலைன்னு பார்டீ வச்சேன். இப்போ 3 மாசம் ஆச்சே. தினம் என் மூஞ்சியைப் பாத்துண்டிருந்ததுகள். ப்ரீதி சூடிகையான பொண், அன்னைக்கு அம்மா லெட்டரைப் பாக்கெட்டுலேந்து எடுத்து திரும்பத் திரும்ப படிப்பதை பாத்துட்டு சரீயா யூகிச்சு சீட்டுலெந்து எழுந்து வந்து “கங்க்ராட்ஸ்”னு கையை குலுக்கிட்டுப் போனா. என்னத்துக்கு பாராட்டினான்னு தெரியாமலேயே மத்த ரெண்டு பெரும். அப்புரமா சொல்லுடான்னு கேக்க சுஜாதா உண்டாகியிருப்பதை சொல்லிட்டேன்.

சுக்பீர்க்கு இதில் எக்ஸ்பீரியன்ஸ். ரெண்டு பொண்களுக்கு தகப்பன். தனியா கூப்பிட்டு எப்படி ஜாக்கிரதையா இருக்கணும்னு சொல்லித் தந்தான். “இந்த முத 3 மாசம் ஷரீர் நாசுக் ஹெ, யூ ஸ்லீப் செபரேட். ஆஃப்டெர்வார்ட்ஸ் யூ கேன் ரிஸ்டார்ட் எவெரிதிங்க்”. நான் இப்போல்லாம் கொசுவோடத்தான் தூங்கரேன்னு அவனை சமாதானப் படுத்தினேன். என் மனசு மட்டும் சமாதானமே ஆகலை. வலிச்சது.

எப்படியோ நாளோரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமுமாய் என் முகம் தெளிவாக ஆரம்பிச்சது. சுஜாதா என்னை மாதிரி உயரம். அதனால் அத்தனை சீக்கிரம் வயிறு தெரியலை. “வெயிட் கூடிண்டுவரது, கவலை இல்லை”ன்னுட்டா லலிதா. பிர்ச்சனைன்னாத்தான் ஸ்கேன் செய்வா. அதுக்கு ஆஸ்பத்ரீக்கு போணம்.

அப்பா 7ஆம் மாசம் வளைகாப்பு சீமந்தம் செஞ்சு அவாத்துக்கு அனுப்பிடலாம்னு லெட்டர்.

அனுப்பிட்டா இவளை ஒரு 9 மாசத்துக்கு காணவே முடியாது. அத்தனை தாக்குப் பிடிக்க முடியுமான்னு தெரியலை. அப்பா குறிச்சு அனுப்பிச்ச தேதியில் ட்ரைன் டிக்கெட்டை வாங்கியாச்சு. படுத்துண்டு சௌக்கர்யமா போணமே. 2 நைட், ரெண்டு பகல். புக் செஞ்சதுலேந்து நாட்கள் வேகமா நகரராப்போலே பட்டது. ஆபீஸுக்கு போரச்சே, இல்லை திரும்பி வரச்சே யோசனையில் ஆழ்ந்துடுவேன். அத்தனை நாள் பிரிஞ்சு இருக்க முடியுமா? நாமளும் வேலையை ராஜீனாமா செஞ்சுட்டு கூட்வே போயிட்டா என்ன? சிலவெல்லாம் யார் பாத்துப்பா? சம்பாத்தியம் வேணுமே! மாத்தல் வாங்கிக்கலாம்னா என் ஆபீஸ் திருச்சியில் கிளை கிடையாது. எங்கூர் மதுரையிலும் இல்லை. நினச்சா போக கிட்டக்கேயா இருக்கு?

கூட்டிண்டு போய் விட்டுட்டு இங்கே தனிமரமா கீக்கெடமான ஃப்ளாட்டுக்குள் வந்து கொஞ்ச நாளில் அவள் ஞாபகமாவே பைத்தியம் பிடிச்சுடுத்துன்னா? லலிதா பைத்தியக் கேஸெல்லாம் பாக்கமாட்டா. வேற டாக்டர்கிட்டேதான் போணம். யாருன்னு தேடறது? பிறந்த குழந்தைக்கு “இதான் உன் அப்பா”ன்னு பைத்தியக்காரனை அறிமுகம் செய்வாளா என்ன? 

நான் கலங்கறதை பாத்துட்டு சுஜாதா “இங்கேயே பிரசவம் பாத்துக்கரேன், எங்கம்மாவை கூப்டுக்கலாம்”னுட்டா. அதான் சரி, சீமந்தத்துக்கு போரச்சே மாமியை குண்டுகட்டா கட்டி தூக்கிண்டு வந்துடலாம்னு தீர்மானம் செஞ்சேன்.

ஆனா நாம நினைக்கரா மாதிரியெல்லாம் எங்கே நடக்கறது? “தலைப் பிரசவம் அவாத்தில்தான் வச்சுக்கணும், நீ கிளம்பு”ன்னு சென்னை வரைக்கும் கூடவே கூட்டமா வந்து ஜிடி எக்ஸ்ப்ரெஸில் ஏத்தி விட்டுட்டா. சுஜாதா அந்த உடம்போட வழி அனுப்ப வராதது என்னமோ பண்ணித்து.

எப்படி நாட்களை தள்ளினேன்? ஜாம்பீ படங்களில் வர ஹீரோ ஜாம்பீ மாதிரி முகம் வெளிறிப்போய், வேளைக்கு சாப்பிடாம மெலிஞ்சு போனேன். ஆத்துக்காரியை ஊருக்கு அனுப்பிட்டு உடம்பு மெலிஞ்ச முத ஆள் நான்தானாம், வீரேந்திர திவான் சொல்ரான்.

திடுதுப்புன்னு ஊர்லேந்து போன். வெள்ளிக்கிழமை. நல்லவேளை அடுத்த ரெண்டுநா ஆபீஸ் போனில் கூப்பிட முடியாது. “சுஜாதாவுக்கு வலி கண்டுடுத்து, ஆஸ்பத்ரீக்கு போயாச்சு. அடுத்த வாரம் புக் செஞ்சுண்டு வந்துடுங்கோ, குழந்தை பிறந்ததும் தகவல் சொல்ரோம்.” மாமானார். கையும் ஓடலை, காலும் ஓடலை. நான் அங்கேன்னா இருக்கணும். இப்போவே கிளம்பினாலும் 2நா ஆகுமே. ஆஸ்பத்திரி வார்டில் குறுக்கேயும் நெடுக்கேயும் கையப் பிசஞ்சிண்டு நடக்க வேண்டாமா. உள்ளேந்து “குவா”ன்னு சத்தம் காதில் கேக்க வேண்டாமா. பகவானேன்னு ரயிலில் டிக்கெட் புக் செய்ய ஓடினேன். திங்கட்கிழமைக்கே கிடெச்சுடுத்து. புதன் அன்னைக்கு போயிடலாம்.

அவளுக்கு எப்படி இருக்கும்? பிரசவ வலி தாங்கிப்பாளா? இந்த நிலைமைக்கு ஆளாக்கின என்னை திட்டித் தீத்திருப்பா. இனிமேல் கிட்டக்கேயே விடமாட்டாளோ? குழந்தை பொறந்தாச்சுன்னா என்னை கவனிக்க டயமும் இருக்காதே! அவள் ஸ்வஸ்தமாகி தில்லிக்கு வர இன்னும் 6 மாசம் ஆகும். அதுவரைக்கும் நாம பாயைப் பிராண்டிண்டு. நினெச்சுண்டே பொட்டியில் ஒரு வாரம் தங்கிக்க எடுத்து வச்சுக்கரச்சே தந்தி. அப்பா கிட்டேந்து. “பாய் சைல்ட். சுஜாதா அண்ட் கிட் டூயிங்க் வெல்” சரிதான் பேரன் பிறந்ததை பெருமிதத்தொட சொல்லியிருக்கான்னு பட்டது.

ரயிலில் போரச்சே அத்தனை சந்தோஷம். தண்டவாளத்தில்தான் போச்சு, ஆனா ஆகாசத்தில் போராப்புலே. வழக்கமா ஜன்னல் ஓரமா உக்காந்துண்டு கீழே கிடக்கும் கற்களையும் அதுக்கு நடுவே முளைச்ச பில்லையும் பாப்பேன். இந்தத் தடவை ஆகாசத்தையும் கூடவே ஓடிவர மேகத்தையும் ரசிச்சிண்டு. எதுத்தாப்புலே ஒரு பஞ்சாபி குடும்பம். அந்த லேடி அவாளுக்கு எடுத்து வைக்கரச்சே எனக்கும் 4 சப்பாத்தி கெட்டியா பண்ணின உருளை கறியும் வெட்டின வெங்காயமும் தந்தா. “காவோ பேடா.” 

நான் “எனக்கும் பேடா ஹுவா”ன்னு சொல்ல எல்லாருக்கும் சந்தோஷம்.

சென்னையில் இறங்கி பஸ் பிடிச்சு திருச்சி போயாச்சு. சத்திரம் ப்ஸ் ஸ்டாண்டில் மாமா காத்திண்டிருந்தர். மாப்பிள்ளையை தாங்கி பிடிச்சு கூட்டிண்டு போக. நேர ஆஸ்பத்திரிக்கு போலாம்னதுக்கு, ஆத்துக்கு போய் குளிச்சு சாப்டூட்டு சுஜாதாவுக்கும் காபி, டிபன் எடுத்துண்டு போலாம்னுட்டர். “நீங்களே கொண்டு போனா சந்தோஷப்படுவள்” எமகாதகர், எல்லாத்துக்கும் லாஜிக் வச்சிண்டு கன்வின்ஸ் செஞ்சுடுவர்.

அப்புரம் போனேன்னு வச்சுக்கோங்கோ. 

வாசல்லேயே அம்மா. மூஞ்சி ஏன் இப்படி வாடியிருக்கு அவளுக்கு? என்னைப் பாத்துட்டு என் கையைப் பிடிச்சுக்கரா. ஏதோ மனசில் ஒரு இனம் புரியாத வேதனை. “தப்பு நடந்துடுத்துடா”. “என்னம்மா என்ன ஆச்சு?” எனக்கும் படபடப்பு எகிறிப்போச்சு. “பிரசவம் நடந்த ரூமில் இருந்த நர்ஸ் கோயமுத்தூர் காரிடா”. “சரி அதுக்கென்ன?” “இல்லைடா அவா பாஷையில் பொம்பளப் பிள்ளையைத்தான் பிள்ளைக் குழந்தைன்னு சொல்லுவாளாம். நான் ஆண் குழந்தைன்னு நினெச்சு பாக்காமலே அப்பாவுக்கு தகவல் சொல்ல, அவர் அப்படியே உனக்கு தந்தி கொடுத்துட்டர். என்னை மன்னிச்சுடுடா கண்ணா”.

“இவ்ளோதானா, விடும்மா, ஒண்ணும் பெரீய விஷயமில்லை.” உள்ளே போரேன்.

சுஜாதா அசந்து தூங்கரா. பக்கத்துலே தொட்டிலில் அழகா என் தலச்சன் குழந்தை. துணியில் சுத்தி. 

“நான் பொறந்து 5 நாளாச்சு உனக்கு வந்து சேர இத்தனை நாளா?” தலையை அசைச்சுட்டு பதிலை எதிர்பாக்காம கழுத்தை திருப்பி அந்தண்டை பாத்துண்டு. “என்னடா செய்வது செல்லம், அத்தனை தூரத்துலேந்து வரணுமே! ரயிலை ஆமை வேகத்தில் ஓட்டினான். அப்பா மனசு பூரா உன்னைச் சுத்தி வட்டம் போட்டதே உனக்கு தெரியலையா? இறங்கினவன் ரயில் பஸ் அழுக்கோட எப்படி உங்கிட்டே வரலாம்? அதான் உன் தாத்தா என்னை குளுப்பாட்ட அழைச்சிண்டு போயிட்டர்” “இப்போ தூக்கி உன் மடியில் வச்சுக்கோ”. “பயமாயிருக்கு, இத்துனூண்டு இருக்காய், கீழே போட்டுட்டேனா?” “பயந்தாங்குள்ளீ!”

அப்போதான் கண் தொறந்த சுஜாதா “இவன் எப்போ வந்தான், பொண்ணோட கண்ணாலேயே அப்படி  என்னத்தை பேசிண்டுன்னு நினைச்சிருப்பா! 

சுஜாதாவை பிரிஞ்சிருக்க முடியாமல் ஓடிவந்தவன், குழந்தையை விட்டு கண்ணை அகற்ற முடியலை. அதுவும் என் சுஜாதாவேதான்! குழந்தையா.