காதல் அழகு (Trilogy 1 of 3 – சரவணன் சொல்லுவான்!)

70.  காதல் அழகு (சிறுகதை சீசன் – 3)

(Trilogy 1 of 3 – சரவணன் சொல்லுவான்!)  #ganeshamarkalam

காலேஜில் படிக்கரச்சேதான் அழகான பெண்களின் சிநேகிதம் கிடைத்தது. கூடப் படிக்கர பெண்களுக்கும் ஸ்மார்ட்டா ஆண் துணை தேவைப்பட்டு ஜோடியா இல்லை செட் சேர்ந்துண்டு சுத்துவது வழக்கமா போச்சு. 

தனியா ஒரு ஆணோ, இல்லை பொண்ணோ கேம்பஸில் போனா ஒண்ணுக்கும் உதவாமப் போனவாம்பா. சுருக்கமா “வேஸ்ட்.” எங்கெல்லாம் ஒருத்தி கூட இருக்கணும்னு எழுதப்படாத கேம்பஸ் ரூல்ஸ். லைப்ரெரி, கிளாஸ், ப்ரேக்டிகல்ஸ், ஹாஸ்டல் மெஸ்ஸில் சாப்பிடப் போரச்சே, சாப்டரப்போ பக்கத்தில். சனி ஞாயிறு வந்தாச்சுன்னா சாயங்காலம் வெளீலே தெருவிலோ மார்கெட்லே. தனியா பாத்துட்டா “சொங்கி மாக்யான், ஒண்டிக்கட்டை”ம்பா.

ஈஷிண்டு சுத்தறது நம்ப கிளாசில் படிக்கர பொண்ணா இருந்துட்டா நல்லது. ஏன்னா கிளாஸ்லேயும் பக்கத்தில் உக்காரலாம். சில ஃபைனல் இயர் பசங்க, பின்னாடி கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்னு தோணித்துனா தோதுப்படும்னு ஃபர்ஸ்ட் அல்லது செகண்ட் இயர் பொண்களை டாவடிப்பா. கிளாஸ் விட்டதும், அடுத்த பிரீயட் ஃப்ரீன்னாலோ அடிச்சு பிடிச்சுண்டு ஓடுவானுவ. அவன் ஆள் ஃப்ரீ இல்லைன்னாலும் கட் அடிச்சுட்டு வந்துடும், கேன்டீனில் கடலை பொட.

இதெல்லாம் பெங்களூருவில் டாடா இன்ஸ்டிட்யூட்டில் பிஈ படிக்க சேர்ந்தவுடனே கண்டுபிடிச்சது. 

“சரவணா! நன்னா படிக்கரதுனாலே ஆல் இந்தியா லெவெலில் காம்பெடிடிவ் எக்ஸாம் பாஸ் செஞ்சு ஸ்காலர்ஷிப் கிடெச்சு ஹாஸ்ட்டலில் தங்கிண்டு படிக்கப்போராய். ஒவ்வொண்ணுக்கும் அப்பாவோ அம்மாவோ பக்கத்தில் இருந்து சொல்லித் தரப்போவதில்லை. நீயேதான் உன் ஜட்டியைத் துவெச்சுப் போட்டுக்கணும். சிலவு மேனேஜ் செய்யணும். படிப்பில் கவனம் சிதறாம டிஸ்டிங்க்ஷனோட வெளீலே வரணும்.” அப்பா கேட்டுண்டர். 3 வருஷம் கழிச்சு GPA 3.8/4ஓட தான் வெளீலே வந்தேன். ஆனா இடைப்பட்ட 3 வருஷத்தில் நேர்ந்த அனுபவம் அத்தனை அழகு.

ஒருவேளை அதுதான் உண்மையான படிப்போ? குறிப்பா பெண்களைப் பத்தின புத்திசாலித்தனம் கிடெச்சது அந்த 3 வருஷத்தில்தான். உடனே இந்தக் கதை குஜாலாவா போகுமான்னு கேக்கப் பிடாது. 

சேர்ந்த 3 மாசத்தில் கேம்பஸ் ரூல்ஸ் புரிஞ்சதும் நாமளோ முதல் வருஷம், நமக்கு எந்த ஃபிகர் மடியும்னு தோணித்து. சண்டே மத்தியானம் எப்பவுமே மெஸ்ஸில் ஸ்பெஷல் லன்ச் உண்டு. ஐஸ்க்ரீமோட. அப்படி ஒரு சுபதினத்தில் சாப்பிட உக்காந்ததும் பக்கத்தில் வந்து உக்காந்துண்டா ஒருத்தி. அட்டுக்கரி. முன் வலது கையில் லேசா தேமல் மாதிரி. என் அதிர்ஷ்டம்னு நினெச்சுண்டேன். கிடுகிடுன்னு சாப்டூட்டு எழுந்து வந்துட்டேன். வழக்கமா சாப்பிடரச்சே நாம எழுந்துண்டா “எக்ஸ்க்யூஸ் மீ” சொல்லணும். நான் சொல்லலை.

அடுத்த டேபிளில் இருந்த என் கிளாஸ் பசங்க அவள் ECE முதலாமாண்டு. பேர் வர்ஷான்னு கண்டுபிடிச்சுட்டானுவ. லேடீஸ் ஹாஸ்டலில் பிளாக் C ரூம் 23ஆம். மண்டே ப்ராபபிலிடீ தியோரி கிளாஸில் “என்ன மச்சீ, உன் ஆள் செம ஜோரா பிடிச்சிட்டாய்? ட்ரீட் எப்போ?” கலாய்க்க ஆரம்பிச்சாச்சு. என்னமோ மாதிரி ஆச்சு. நல்ல நாளிலேயே ப்ரொஃப். சீனிவாசன் சொல்லித்தறது புரியாது. அன்னைக்கு சுத்தமா விளங்கலை. 

அதுக்கப்புரம் மெஸ்ஸில் யார் வரா போரா, இப்போ போனா யார் பக்கத்தில் உக்காருவான்னு எல்லாம் துப்பறிஞ்சுட்டுத்தான் போரது. அதே சமயத்தில் இப்போவே அலையவேண்டாம், தானாவே ரெண்டாம் வருஷம் போயாச்சுன்னா நம்மளுக்கும் கூடவே சுத்த ஒரு அழகான பொண் கிடைக்காமலா போயிடுவான்னு ஹோப் இருந்தது. அடுத்த வருஷம் புது அட்மிஷன்ஸ் நடக்குமே!

வேடிக்கை என்னன்னா நான் EEEஇல் கிளாஸ் டாப். வர்ஷா அவள் கிளாஸில் ஃபர்ஸ்ட். “அட”ன்னு தோணித்து. ரெண்டு பேருக்கும் இழுத்துண்டு சுத்த யாரும் இல்லை, அதான் படிப்பில் கவனம்னு வச்சுக்கலாம்.

பெரீய லீவு முடிஞ்சு எல்லோரும் திரும்ப ஹாஸ்டலுக்கு வந்ததுமே புது அட்மிஷணில் யாரெல்லாம் வந்திருக்கான்னு மனசு அலைஞ்சது. மெஸ்ஸில் சீஃப் அட்டெண்டென்ட் காதை கடிச்க அவன் “3 பேர் பாத்தேன்”னுட்டான். எத்தனை மணிக்கு ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் வராங்கன்னு கேட்டுத் தெரிஞ்சிண்டு, நான், செல்வராஜ், சந்தானம் அப்புரம் சந்தானத்தோட ஆள் அற்புதா முன்னாடியே பேசி வச்சு ஞாயித்துக்கிழமை அதே டயத்துக்கு மெஸ்ஸில் ஆஜர். பிடிச்சிருந்தா இன்னைக்கே நூல்விடுவதுன்னு. 

அதுக்கு அற்புதா எதுக்கு? அவள்தான் முக்கியம். அவள் கூட இருந்தா நாங்க சீப்பா தெரியமாட்டோம். அவளை விட்டு அப்ரோச் செய்யலாம். கிட்டக்க வந்ததும் ஆளுக்கொண்ணா பிரிச்சு எடுத்துண்டுடலாம்னு. ஆனா வந்தது 4 பேர். புதுசா சேர்ந்த சிட்டுக்களோட வர்ஷாவும். “டேய் உன் ஆளுடா! மச்சீ! நீ காலி” சந்தானம் சொல்ல எல்லாரும் கொல்லுன்னு.

என்ன நடந்திருக்குன்னா, இவா மூணுபேரும் ஹாஸ்டல் அட்மிஷனுக்கு லைனில் நிக்கரச்சே புது வருஷ ஃபீஸ்கட்ட அங்கே போன வர்ஷாவை இவா அட்வைஸ் கேக்க ஃப்ரெண்ட்ஸ் ஆகிட்டா. சேர்ந்தே சுத்தராளாம். சரிதான்! முதல் வேலை வர்ஷாவை அவாகிட்டேந்து பிரிக்கணும். அவா போய் உக்காந்ததும் நாங்களும் அடிச்சு பிடிச்சுண்டு எதுத்த சாரியில் உக்காந்தாச்சு. பூரி சன்னா சாப்பிடரச்சே அற்புதா சொல்லிக் கொடுத்தா மாதிரி “ஹாய்! ஃப்ரெஷெர்ஸ், ஐ ஏம் அற்புதா!” அறிமுகப்படுத்திக்க அவாளும் சான்யா, தீபிகா, லக்ஷ்மீன்னு சொல்ல, கூடவே வர்ஷாவும் தன் பெயரைச் சொல்ல எங்க பேரை ஒப்பிச்சோம்.

“மத்தியானம் லன்ச் முடிஞ்சதும் ப்ரிகேட் ரோட் போலாமா? நான் கேக்க தலையை ஆட்டித்துகள். வர்ஷாவும்தான்.

எல்லாரும் சந்தானம் ரூமுக்குப் போய் ஒரு ஸ்ட்ரேடஜி மீட்டிங்க் போட்டோம். எத்தனை சிலவாகும், எப்படி ஷேர் செஞ்சுக்கலாம்னு. அப்புரம் எங்கேல்லாம் சுத்தலாம்னு. சந்தானத்துக்கு ஏற்கனவே ஆள் இருக்கு. வர்ஷா உப்புக்கு சப்பாணி, மிஞ்சின மூணுபேருக்கு நாங்க ரெண்டுபேர் அவைலபிள். இன்னைக்கு போயிட்டு வந்துட்டு பிரிச்சு எடுத்துக்கலாம்னு பேச்சு. 

வர்ஷாவை கழட்டி விட்டா சிலவு குறையும்னு செல்வராஜ் ஃபீல் பண்ண, அற்புதா ஒத்துக்கலை. “நாட் ஃபேர்”. சந்தானம் அப்புரம் தனியா இருக்கச்சே சொல்ரான் “வர்ஷா மாதிரி ஒருத்தி கூட வந்தால் அற்புதா இன்னும் அழகா தெரியலாம்னு ஃபீல் பண்ராடா! வர்ஷாவுக்குன்னு ஆர சிலவை நான் தனியா தந்துடரேன்.” ப்ராமிஸ் செஞ்சான்.

பஸ்ஸை பிடிச்சு சிவாஜி நகர் வந்து அங்கேந்து ஸ்லோ மோஷனில் MG ரோட் ஜங்க்ஷணுக்கு நடந்தோம். பொண்களோட போரச்செ பெடெஸ்ட்ரியன் கிராஸிங்க், சிக்னெல் எல்லாத்தையும் மதிச்சு. ஏன்னா எது இவாளை இம்ப்ரெஸ் செய்யும்னு தெரியலை. 

நான் மொள்ள நடப்பேன், சுபாவம். செல்வராஜ் லக்ஷ்மீயோட பேசிண்டே எல்லாருக்கும் முன்னாடி. ரெண்டு பேரும் மதுரை. பெச நிறைய கிடெச்சிருக்கும். எனக்கு தீபிகா மேலே கண் ஈஷிண்டது. ஆனா அவள் அற்புதாவோடத்தான் நடப்பேன்னு சான்யா பஞ்சாபிக் காரி. ஆங்கிலத்தில் பொளந்து கட்டிண்டு. அதுனாலே நான் அவகிட்டேந்து தூர விலகி. எனக்கு ஹிந்தி வராது. ஆங்கிலம் அவள் அளவுக்கு வராது. தெரிஞ்சா அவமானம். அதுனால் சந்தானம் கிருஷ்ண பரமாத்மா மாதிரி தெரிஞ்சான்.

நான் பின் தங்கிட்டதை உணர்ந்து தானும் சித்தே மொள்ள நடக்கராப் போலே பக்கத்தில் வந்து சேர்ந்துண்டா வர்ஷா. “சரவணன், எத்தனை நல்ல பேர்!” முதல் காம்ப்ளிமென்ட். சாதாரண பேர்தான்! இருந்தாலும் இவள் வாயால் அப்படிக் கேட்டது நன்னா இருக்கவே, நானும் அவளொட பெச ஆரம்பிச்சேன். “வர்ஷான்னா எமோஷணலான பொண்ணா? டக்குன்னு கண்ணில் நீர் வருமோ?” “அப்படியில்லை! எல்லாத்துக்கும் உயிர் தருபவள், எல்லார் நெஞ்சங்களையும் குளிர்விப்பவள், இன்றியமையாத குணங்களைக் கொண்டவள்.” சொன்னா, நம்பினேன். 

MG ரோட் ஜங்க்ஷணில் லெஃப்ட் ஒடிச்சா ப்ரிகேட் ரோட் திருப்பம் வரைக்கும் ப்ரோமினேட் நன்னா இருக்கும். அன்னைக்கு ஏன்னு தெரியலை வழீலே இருக்கும் சினிமா கொட்டாயோ, கடைகளோ, எதுத்த பக்கம் இருக்கும் பரேட் க்ரவுண்டோ எதுவும் கண்ணுக்கு தெரியலை. அத்தனை சுவாரஸ்யமா வர்ஷா பேசிண்டே வந்தா. என்னெல்லாம் தெரிஞ்சு வச்சிருக்கா? எனக்குப் பிடிச்ச மில்டன் பாட்டுக்கள், மனப்பாடமா சொன்ன ஷேக்ஸ்பியர் நாடக வசனங்கள், பாரதிதாசன் கவிதைகள் எல்லாம் என்னை கட்டிப் போட்டது. 

முன்னாடி போனவா அப்பப்போ எங்களை வரோமான்னு திரும்பிப் பாக்கரதையும், பாத்துட்டு கிசுகிசுன்னு அவாளுக்குள்ளே பேசிப்பதையும் நாங்க சட்டை செய்யலை.

வர்ஷா என்னைவிட 1 வயசு சின்னவளாம். LKG சேக்கரச்சே வயசை கூட்டிச் சொல்லிருக்கா. “குழந்தையா இருந்தப்போ எப்படி இருப்பாய்?” அசட்டுக் கேள்வி. “அப்புரமா போடோ காமிக்கரேன்!” சொன்னவள் என் கையை பிடிச்சிண்டா. பெங்களூருவில் கையைப் பிடிச்சுக்காம ஆணும் பொண்ணும் MG ரோடில் போவாளான்னு எனக்கும் பட்டது. பிடிச்சுக்கரச்சே அந்த தேமல் அத்தனை பெரீசா தெரியலை. அவள் கருப்புன்னா நான் மாநிரம்தானே. “வர்ஷா பக்கத்துலே நீ ஃபேரா தெரிஞ்சாய்!” பசங்க கேலி செஞ்சா. “போடா, ஸ்கின் கலர் ஒரு பொருட்டா?” கேட்டேன்னா பாத்துக்கோங்கோ.

அன்னைக்கு என்னெல்லாம் செஞ்சோம்? நிறைய நடந்தோம். இந்தியா காபீ ஹவுஸில் தோசை சாப்டோம். 6 மணிவாக்கில் பப்பில் ட்ராட் பீர் குடிச்சோம். பெரீய மக்கில் வரவே வேணும்கிறதை குடிச்சுட்டு அடுத்தவன் கிட்டே பாஸ் செய்யணும். நானும் வர்ஷாவும் சிப் செய்யரா மாதிரி நடிச்சோம்னு வச்சுக்கலாம். லக்ஷ்மியும் சான்யாவும் மொடாக் குடிகாரிகள். சிலவை ஷேர் செய்யணும்னுட்டு செல்வராஜ் தொடவேயில்லை. சந்தானமும் அற்புதாவும் நிலக்கடலையை காலி பண்ணிண ஸ்பீடை பாத்துட்டு வெயிட்டரே அசந்துட்டான்.

நான் ஏன் குடிக்கலை? ஏற்கனவே போதையில் இருப்பவன் ஏன் குடிக்கணும்? வர்ஷாவை கேட்டேன், “நீ ட்ரிங்க்ஸ் எடுத்துக்கலையா?” “இப்போ வேண்டாம், இன்னொரு நாளைக்கு நாம தனியா போரச்சே”. ஷி வாஸ் சீரியஸ்! “அது எப்போ!” “வர புதன் மத்தியானம் ஒரு கிளாஸ்தான். ஏற்கனவே படிச்சுட்டேன், சாப்டூட்டு கிளம்பலாமா?” புதன்கிழமை எனக்கு என்ன கிளாஸ் அப்படீன்னெல்லாம் அனாவசியத்துக்கு ஆராய்ச்சி செய்யாம “சரீ”ன்னேன்.

வர்ஷாவைப் பத்தி சித்தே வர்ணிக்கணும். கருப்புத் தோலையும் தேமலையும் தூக்கிப் போட்டுட்டா லக்ஷணமான பொண். அப்பா தெலுங்கு, அம்மா பாலக்காடு. அப்படீன்னா சில பல அழகு சமாச்சாரங்கள் கலப்படம் ஆகியிருக்கணுமா இல்லாயா? ரொம்பவே! தேமலை சரிசெஞ்சுடலாம். தோல் கலரை பெருசு படுத்தலைன்னா இவள் எவருக்கும் நிகரான அழகுதானே. இவள் என்னைவிட நன்னா படிக்கரா. நிறைய தெரிஞ்சிருக்கு. அத்துப்படி. நல்ல குடும்பமா பட்டது. முக்கியமா என்னை அப்படியே ஏத்துண்டிருக்கா, அது முக்கியம். என்னை விரும்பராளோ?. அதை கன்ஃபெர்ம் செஞ்சுக்கணும். நாளடைவில். 

ரெண்டாம் வருஷம் இதைத் தெரிஞ்சுக்க நிறைய அவகாஸம் வந்தது. அந்த புதன் பட்டும் இல்லை, அப்புரமும் நிறைய சுத்தினோம். பெங்களூர் தியேட்டர் ஒண்ணு விடலை. பரீக்ஷை டயத்தில் சேர்ந்து படிக்க லைப்ரெரியே கதீன்னும் கிடந்தாச்சு. முதல் மாடீயில் கேபின்ஸ் இருக்கும். அங்கே சில்மிஷங்களை செஞ்சுண்டு. ஹாஸ்டலில் ரூமுக்கு வருவா, கதவை தொறந்தே வைம்பா. ஆதில் ஸ்ட்ரிக்ட்.

கடைசீ வருஷம் இவள் கருப்பு என்பதே மறந்து போச்சு. பாக்கரச்சே கண்கள்தான் சந்திச்சுக்கும். தனியா இருக்கச்சே கைகள் கோத்துக்கும். வாத்சல்யமா தோளில் சாஞ்சுப்பா. பேஸ்கெட்பால் விளையாடரச்சே சியர் செய்ய வந்துடுவா. ஜலதோஷமோ ஜுரமோ இழுத்துண்டு டிஸ்பென்சரி போய் மருந்து வாங்கித் தருவா. மார்க் குறைஞ்சுடுத்துன்னா அவளே கோச்சிங்க். கடைசீ செமெஸ்டர் முன்னாடி 30நா லீவு. “ஊருக்குப் போகாம எங்கேயாவது ரெண்டு பேரும் போய் இருந்துட்டு வரலாமா?” ஐடியா கொடுத்தா.

படிப்பு முடிச்சு பேக் செஞ்சுண்டு கிளம்பரச்சே “எங்காத்துக்கு வந்து உங்கப்பாவை பெசச்சொல்லு. இல்லைன்னா நானே கிளம்பி வருவேன்.” சொல்லிட்டு கண் கலங்கிட்டா. அப்போதான் வர்ஷா எங்கிற பேருக்கும் உண்மையான காதல்னா என்ன என்பதுக்கும் அர்த்தம் கிடெச்சது. அதெல்லாம்விட உண்மையான ஆழகுன்னா என்னன்னு புரிஞ்சிண்டேன்.

வர்ஷாவைப் பத்தி நினைக்கரபோதெல்லாம் மனசிலெழும் குதூகலம் அழகு. அவள் கையில் இருந்த தேமல் அழகு. அவள் கண்களில் தெரிஞ்ச இதயமும் அவள் மனசில் எழும் எண்ணங்களை அப்படியே பிரதிபலிச்சுக் காட்டின அவள் பார்வை அழகு.

சில வருஷம் கழிச்சு எங்கள் கல்யாணம் முடிஞ்சு பொறந்த பொண் குழந்தை கொள்ளை அழகு.