சம்பாஷணை

17.  சம்பாஷணை (சிறுகதை சீசன் – 3)

#ganeshamarkalam

“எத்தனை மணிக்கு வெளீலே போணம்னு சொன்னாய்?” பேப்பர் படிக்கரச்சே கேக்கணும்னு தோணித்து, கேட்டுட்டேன். 

ஏன்னா தி நகரில் சேல் போட்டுருக்கானாம், ஆத்துக்காரியும், அவள் சிநேகிதிகளும் போய் ஒரு நடை பாத்துட்டு வரலாம்னு பிளான். நேத்து ராத்திரி படுத்துக்கரச்சே என் காதில் சித்தே பாதுகாப்பில்லாத மொமென்டில் காதில் மொள்ள கசியவிட்டது ஞாபகம். சொல்லிட்டு “போட்டமா?”ன்னு கேட்டா. அந்த டயத்தில் என்னத்தை சொல்ல? “போயிட்டு வாயேன்!” இப்போ அது ஞாபகம் வர, எப்போன்னு தெரிஞ்சுக்கலாமேன்னு ஒரு ஆவலில் கேட்டுட்டேன்.

“சமைச்சு வச்சுட்டுப் போரேன். ஒரு சாம்பார் பண்ணி, சாதம் வடிச்சு வச்சுட்டு.” எங்காத்தில் எப்பவும் கேட்ட கேள்விக்கு பதிலே வராது. நான் என்ன கேட்டேன்? எப்போ போணம்? இதுக்கு மணியைச் சொல்லி, அந்த மணி வாக்கில் போலாம்னு இருக்கேன்னு சொல்லலாம். இல்லை இன்னும் முடிவு பண்ணலைன்னு சொல்லலாம். இல்லை வாசுகி (கூட வரவள்) போன் செய்யரேன்னு சொன்னா, இன்னும் பண்ணலைன்னு சொல்லலாம். நான் கேட்ட கேள்விக்கும் சமைக்கரதுக்கும் என்ன தொடர்பு?

இதை அனலைஜ் செஞ்சு பாத்தோம்னா இவன் கேட்ட கேள்வியின் நோக்கம் என்னவா இருக்கும்னு யூகிச்சுண்டு அதுக்கே டயரக்டா பதில் சொல்ராளாம். “ஏய் பிராம்ணனே, உனக்கு நான் போயிட்டா சப்பாட்டுக் கவலைதானே பிரதானம்? கவலைப்படாதே, உனக்கு பொங்கி வச்சுட்டுத்தான் போகப்போரேன், நீ பசிக்கரச்சே கொட்டிக்கலாம், கவலைப்படாதே”.

இதை டொமெஸ்டிக் கம்யூனிகேஷன் டிபிகல்டீஸ்னு சொல்லலாம். தகவல் தொடர்பு சரியில்லை. சம்பாஷணை தடம் மாறிடுத்து. கேட்டதை தவிர மத்ததெல்லாம் வந்து மடீலே விழும். இவா வெளீலே போயாச்சுன்னா நமக்கு போக்கிடம் இல்லையா? பசிச்சா நாமே எத்தையாவது கிண்டி சாப்பிட்டுக்க மாட்டோமா? பக்கத்தில் ஹோட்டல் இல்லையா? சாப்பிடாம சும்மா இருந்துட்டு போரோம். என்னமோ இவாளை நம்பித்தான் நம்ப உசுரு குரோம்பேட்டையில் உலாத்திண்டு இருக்குன்னு நினைப்பு!

நம்ம மேலே இருக்கும் கரிசனத்தை அப்படியெல்லாம் விஸ்தாரமா வெளிப்படுத்தராளா?

ஏன் நாம கேட்ட கேள்விக்கு பதில் தர முடியலை? இன்னதுதான் விஷயம்னு சொல்ல ஏன் இத்தனை கஷ்டம்? தினம் தினம் இப்படி 50 நடக்கும். படிக்கரவா யாராவது இந்த மாதிரி பிர்ச்சனையை நாங்க ஃபேஸ் செஞ்சதே இல்லைன்னு சொல்லுங்கோ பாக்கலாம்! உடனே வீட்டுக்கு வீடு வாசல் படீன்னு சொல்லிட்டு போகப் பிடாது. இதை எப்படி சமாளிப்பது, பொம்மனாட்டிகளின் இந்த இடக்கர் அடக்கலான போக்கை எப்படி மாத்தறதுன்னு கூடிப் பேசி ஒரு முடிவுக்கு வரணும். அதான் ஆண் மக்களுக்கு அழகு.

முடிவு செஞ்சாச்சு. இவள் போனதும், நாமளும் கிளம்பி GN செட்டி ரோட்டில் இருக்கும் என் சிநேகிதன் தியாகராஜனை போய் பாத்துட்டு வரலாம்னு. பாத்து நாளாச்சு, இந்த மேட்டருக்கும் அவன் கிட்டே ஏதாவது தீர்வு இருக்கான்னு கேட்டுத் தெரிஞ்சிண்டு வரலாம். ஆத்துக்காரி கிட்டே சொல்லலை. நான் போர இடமும் திநகரில்தான். இவள் போத்தீஸ் அல்லது சென்னை சில்க்ஸ் போவா. எப்படிப் போகப் போரா, ட்ரைன்லேயா, பஸ்ஸிலான்னு சாதூர்யமா கேட்டுத் தெரிஞ்சுண்டு நாம பஸ்ஸிலேயோ ட்ரைனிலேயொ மாத்திப் போனா ஆச்சு. போன் போட்டு “தியாகராஜா, ஐ ஏம் கம்மிங்க்.” சொல்லிட்டேன்.

கூடவே “உங்காத்து மாமி கிட்டே நான் வரேன்னும் நாம ரெண்டு பேரும் சித்தே நாழி வம்பளப்போம்னு சொல்ல வேண்டாம்.” அது ஏன்னு கேளுங்கோ! போனவாட்டி நான் சீனுவாசனை அழைச்சிண்டு தியாகுவாத்துக்கு போரச்சே வரவாளுக்கெல்லாம் காபி போட்டு கொடுத்து மாளலைன்னு அலுத்துண்டதை நான் கேட்டுட்டேன். பாவம், ஹெர்னியா ஆபரேஷன் பண்ணிண்ட உடம்பு. கஷ்டம்தான். வயசான காலத்தில் ஒத்தராத்துக்கு போரச்சே மத்தவா நிலைமையும் கருத்தில் வச்சுண்டு போணம். 

அன்னைக்கு நாங்க வெளீலே காபி குடிச்சுட்டு மாமிக்கும் போன்டா பார்செல் வாங்கிண்டு போனதால் மூஞ்சிக்கு நேர திட்டலை.

இவா சரியா 1030க்கு ஓலா புக் செஞ்சுண்டு கிளம்பினா. சின்ன ஓலா காரை சீப்பா வரவழைச்சு அதில் 5 பேர் அமுக்கிண்டு ஏறிண்டதை தெருவே பாத்து மகிழ்ந்தது. நான் கொஞ்சமா சாதம் போட்டுண்டு சாம்பார் விட்டுண்டு சாப்டூட்டு பின்னாடியே ஆட்டோ பிடிச்சு ஸ்டேஷனுக்குப் போய் ரயிலைப் பிடிச்சு மாம்பலம் வந்தாச்சு. தியாகராஜன் ஆத்துக்கு நடந்தே போலாம், ஆனா இவா கண்ணில் பட்டுடப் பிடாதுன்னு சந்துலெல்லாம் பூந்து பனகல் பார்க்கை சுத்தி போயிட்டேன். தியாகராஜன் சொன்னபடி ஜீவா பார்க் கிட்டே நின்னான்.

வெளீலேயே மீட் செய்யலாம்னு அவன் சொன்னது அவாத்திலேயும் வெதர் சரியில்லைன்னு புரிஞ்சது. அதையெல்லாம் கேட்டா இன்னும் மனசு வெம்பிப்போவான், அவாத்து விஷயத்தை கொட்டித் தீத்துட்டு என்னையும் உங்காத்தில் சிமிலர் ஸ்டோரீஸ் இருந்தா சொல்லுன்னு ஆர்வமா கேப்பன். இன்னைக்கு அப்படிப்பட்ட மேட்டரைப் பெசத்தானே வந்தே இருக்கேன்! முதல்ல அதையும் இதையும் பேசிண்டிருந்துட்டு ஸ்ட்றைட்டா சப்ஜெக்டுக்கு வந்தேன்.

“டேய் ரொம்ப நாளாவே ஆத்தில் எதுக்கும் சரியா கேட்ட கேள்விக்கு பதிலே கிடைக்க மாட்டேங்கிறது? உங்காத்துலேயும் அப்படித்தானோ? இதுக்கு ஒரு விடிவே கிடையாதா? நீ என்ன செய்யராய்?” உதாரணங்களொட சொன்னதும் “ஓ, அப்படியா, எங்காத்துலே மட்டும்தான் இப்படி ஆகரதுன்னு நினெச்சு பயந்திண்டிருந்தேன். நல்லதா போச்சுடா, நான் இனிமே தனியா கிடந்து புழுங்க வேண்டாம்.” 

“டேய், பார்க்கில் உக்காந்து புழுங்கறத்துக்கு நான் வரலை, ஏதாவது செய்யணும். ஏதாவது உபாயம் தா.” “அமாம். இப்படியே விட்டா டோட்டல்லா நிம்மதி போயிடும். என்ன செய்யலாம்?” அவனும் மோவாயை கிள்ளிப் பாத்துண்டான்.

கேட்ட கேள்விக்கு பதில் வரலை. சுத்தி வளைச்சு பதில் தரா. சொல்ர பதிலை வச்சு நாம அடுத்தது என்ன  கேப்போம்னு தெரிஞ்சுண்டு அதுக்கே பதிலைச் சொல்லிடரா. இவ்வளவு சாதூர்யமா இருக்கான்னு பயம் கவ்விக்கரது. இல்லைன்னா எரிச்சல் வரது. பல சமயம் கேள்விக்கு பதில் இன்னொரு கேள்வி. தியாகராஜன் இது எல்லாத்துக்கும் அவாத்தில் நடந்த உதாரணங்க்களை அடுக்க ஆரம்பிச்சான்.

அன்னைக்கு அவன் ஆம்படையா வெளீலே போயிட்டு லேட்டா வந்திருக்கா. களைச்சுப் போய் வந்திருக்காளேன்னு “ஏதாவது சாப்பிட்டையா”ன்னு கேட்டிருக்கான். அதுக்கு அவள் “துணி துவச்சு பக்கெட்டில் வச்சுட்டு மறந்து போய் கிளம்பிட்டேன், பாத்து சித்தே உணத்தப்பிடாதோ?” இன்னொருநா குளிச்சுட்டு வந்தவன் யாரோடயோ பெசரா மாதிரி இருந்ததே சிங்கப்பூரிலேந்து பொண் பேசினாளான்னு கேட்டானாம். அதுக்கு அவள் “ஈரத்துண்டை அப்படியே சோஃபா மேலே பொட வேண்டாம், நன்னா பிழிஞ்சு மாடீலே போடுங்கோ”னுருக்கா. “மனசு வெம்பிப் போச்சுடா கணேசா!” சொல்லிட்டு மௌனமா இருந்தான். 

இப்போ என் பங்குக்கு சுவாரஸ்யமா சொல்லணும்னு எதிர்பாக்கரான்னு அர்த்தம். எங்கிட்டே உதாரணமா இல்லை?

“அன்னைக்கு தலை வலிக்கரா மாதிரி இருக்கு காபி போட்டுத் தரீயான்னு கேட்டேன்.” “காபி கிடச்சுதா?” “இல்லை, உங்களுக்குப் பிடிக்குமேன்னு தோசை அத்தனை வாத்து வச்சிருக்கு, இப்போ காப்பியைக் குடிச்சா வயித்தை அடைச்சுடாதா? தோசையை யார் திங்கறது?” “சரீ தோசையை எடுத்து வை!” “முடியாது அப்புரம் காபீ கேட்டேன் தரலைன்னு உம்முன்னு உக்காந்திண்டிருப்பேள் எனெக்கென்ன போச்சு. குடிங்கோ!” தந்தா. “வாத்த தொசையை வச்சிண்டு ராத்திரி தள்ளிடலாமா?” நான் கேட்டதுக்கு “ரொட்டிக்கு வேர பிசைஞ்சது ஃப்ரிட்ஜில் கிடக்கு.” “அப்போ தோசையை ஏன் முதல்ல வாக்கணும்?” கேட்டேன். “ரொட்டி மாவு புளிக்காது, தோசை மாவு புளிச்சுடும்.” அவள் பதில். “முடியலைடா தியாகு. நான் எப்போ தோசை வேணும்னேன்? அவளா வாத்துட்டு அவளே சால்ஜாப்பும் சொல்லிண்டு!”

பொம்மனாட்டிகளை சமாளிப்பது கஷ்டம்னு தெரியும், தினப்படி சம்பாஷணையே இப்படி கஷ்டமாப் போச்சுன்னு ரெண்டு பேரும் ஒத்துப் போனோம். சீனுவாசன் வரலை. வந்திருந்தா அவனும் அவன் சைடிலேந்து உதாரணம் சொல்லியிருப்பான். கதை இன்னுமொரு பேரா நீண்டிருக்கும். எல்லா பொம்மனாட்டிகளும் இத்தனை குதர்க்கமா பெச எங்கே கத்துண்டா? இதெல்லாம் இயல்பா வரதா இல்லை இதுகெல்லாம் எங்கேயோ கிளாஸ் எடுக்கராளா, நமக்குத் தெரியாம போய் கத்துண்டு வரளோ! 

“பரீக்ஷைன்னு வச்சா என் ஆத்துக்காரிதான் ஃபர்ஸ்ட் மார்க் வாங்குவா.” நான். அதுக்கு தியாகு, “சான்ஸே இல்லை, எங்காத்து மாமி இதுலே ஏற்கனவே PhDயாக்கும்!” இதில் என்ன கவுரதை வேண்டியிருக்குன்னு பட்டது.

“சரி விஷயத்துக்கு வருவம், இனிமேல் ரொம்ப அவசியமானாத்தான் அவா கிட்டே பேச்சு கொடுக்கணும்.” “ஆமாம் சரிதான். நான் ஆன்மீகம் பழகரேன்னுட்டு ரூமுக்குள் கொயட்டா போய் உக்காந்துப்பேன், அவளும் கிட்டக்கே வரமாட்டா, ஏதாவது பிரபஞ்ச மேட்டரா பட்டதுன்னாத்தான் கதவைத் தொறந்து என்னை வம்பிக்கிழுப்பா”. “எனக்கு ஆன்மீகமெல்லாம் தெரியாது, வேணும்னா சாப்பாட்டு டயத்துக்கு மட்டும் ஆத்துக்கு போயிட்டு மத்த நேரத்தில் ஜீவா பார்க்கில் உக்காந்துக்கரேன்”.

“அப்படி கொஞ்சநா வேணாப் பண்ணலாம், அப்புரம் சந்தேகம் வரும். இன்னொண்ணும் ஞாபகம் வச்சுக்கோ! நம்பளையெல்லாம் காணலைன்னா தேடவே மாட்டா. ரொம்பப் போனா உங்காத்து மாமி எங்காத்துக்கு போன் போட்டு விசாரிப்பா. ரெண்டு பேரும் காணலைன்னா சேர்ந்து போயிருப்போம்னு வரப்போ வரட்டும்னு விட்டுடுவாடா. ஆகவே அவா வாய்க்குள் விழுந்து கடி படாம தப்பிக்க தினம் தினம் புதுசா யோசிக்கணும்.”

“ஒருநா பேசாம மௌன விரதம்னு இருந்துடறது, ஒரு நா அவசியமான பேச்சு வார்த்தை மட்டும், ஒருநா நான் வரேன் உங்காத்துக்கு, கிளம்பிப்போவம், நீ எங்காத்துக்கு வா, அப்புரம் நீ ஜீவா பார்க்கில் ஒளிஞ்சுக்கோ, நான் சிங்கப்பெருமாள் கோவிலுக்குப் போயிடரேன். இப்படி ரெண்டு வாரம் செஞ்சு பாக்கலாம் அப்புரம் மேட்டரை ரிவ்யூ செய்யலாம். இந்த முயற்சிகளினால் ஆத்தில் சுமுகமா வாய் வார்த்தை தடிச்சுப்போய் மனசை கடிக்காம கேட்டதுக்கு மட்டும் பதில் சொல்ரா மாதிரி இவாளை ட்ரைன் செய்யணும். நம்மில் யார் இதில் முதல்ல சாபல்யம் அடையரோமோ அவா மத்தவாளுக்கு ட்ரைனிங்க் கொடுக்கலாம்.” முடிவு எடுத்ததும் கிளம்பிட்டேன்.

எங்காத்தில் அவள் திரும்பி வரத்துக்குள் போய் சேரணுமே! 

ஏதோ ஞாபகத்தில் ட்ரைனில் ரிடெர்ன் டிக்கெட் வாங்கியிருப்பதை மறந்துபோய் பஸ்ஸீல் ஏறி குரோம்பேட்டை வந்தாச்சு. 5ரூபாய் வேஸ்ட்.

வர வழீலே நாங்க யோசிச்சு வச்ச சாதூர்யமான வழிகள் பிர்ச்சனையை தீக்கும்னு படலை. இன்னும் மூட்டிவிடும்னு பட்டது. யோசிச்சிண்டே ஏன் நாமளும் அவாளைப் போலவே நடந்துண்டா என்ன? பெசரச்சே பிடிகொடுக்காம நாமளும் பெசினா என்ன? ஏதாவது கேட்டா நாமும் சம்பந்தா சம்பந்தமில்லாம எத்தையாவது சொல்ல ஆரம்பிச்சா தானா கொஞ்ச நாளில் வழிக்கு வராமலா போயிடுவா? அதுதான் சரீன்னு பட்டது. வாட்ஸப்பில் தியாகுவுக்கு ஐடியாவை அனுப்பிச்சேன்.

ஆத்துக்கு வந்து டக்குன்னு குளிச்சுட்டு வெளீலே போன சுவடே இல்லாம கையில் பேப்பரை எடுத்துண்டு டிவீயைப் போட்டேன். அதில் இன்னும் வெளிச்சம் வரலை அதுக்குள்ளே வாசகேட்டைத் தொறந்துண்டு அவளும் வந்தாச்சு. 

“என்ன சேல்லாம் எப்படி இருந்தது, ஏதாவது வாங்கிண்டாயா?” அதுக்கு வாங்கிக்கலை இல்லை வாங்கிண்டேன், ஒண்ணும் மனசுக்கு பிடிக்கலைன்னு ஏதாவது சொல்லணுமா வேண்டாமா? “தி நகரில் உங்களுக்கென்ன வேலை?” 

அட, நம்மை அங்கே பாத்துட்டா! நான் அங்கே போனதையும், தியாகுவோட கூட்டு சேர்ந்து திட்டம் தீட்டினதை சொல்லவா முடியும்? எனக்கு கோர்வையா பொய் பெச வராது. மாட்டிண்டுடுவேன் இப்போத்தானே தீர்மானம் செஞ்சோம் அப்படியே செஞ்சா என்ன?

நீ தி நகரில் எங்கே போனாய்? அந்தண்டை ந்யூ வுட்லான்ட்ஸில் வடகத்திக்காரன் பெரீய சாரீ சேல்ஸ்னா போட்டிருக்கான்! மிஸ் பண்ணிட்டாயோ?” பதில். “அப்படியா, எங்கே காமிங்கோ!” தான் கேட்டதை மறந்தே போனா.

வொர்க் அவுட் ஆரது டோய்! இப்படியே சொச்ச வாழ்க்கையை சமாளிச்சுடணும்!