வேல்மாறல் மகா மந்திரம்

வேல்மாறல் மகா மந்திரம்:- வேல்மாறல் மகா மந்திரம் பாடல் வரிகள் | Vel Maaral Lyrics in Tamil

இந்த மகா மந்திரத்தால் முடியாதது என்று எதுவுமே இல்லை. இந்த பதிவை பத்திரபடித்தி வைத்து கொள்ளவும். தினமும் இருமுறை காலை மாலை பக்தியுடன் பாராயணம் செய்யவும். அதிவேக சூப்பர் பாஸ்ட் ரயில் என்பது போல் அதிவிரைவில் இந்த மந்திரம் பலன் அளிக்கும்.

வேலும் மயிலும் சேவலும் துணை

1. பருத்த முலை சிறுத்த இடை வெளுத்தநகை கறுத்தகுழல்

சிவத்த இதழ் மறச்சிறுமி விழிக்குநிகர் ஆகும்.

2. திருத்தணியில் உதித்(து)தருளும் ஒருத்தன்மலை விருத்தம் என(து)

உளத்தில்உறை கருத்தன் மயில் நடத்துகுகன்வேலே.

3. சொலற்(கு)அரிய திருப்புகழை உரைத்தவரை அடுத்தபகை

அறுத்(து)எறிய உறுக்கிஎழு(ம்)மறத்தை நிலை காணும். – திருத்தணியில்…

4. தருக்கிநமன் முருக்கவரின் எருக்குமதி தரித்தமுடி

படைத்தவிறல் படைத்த இறை கழற்குநிகர் ஆகும். – திருத்தணியில்…

5. பனைக்கைமுக படக்கரட மதத்தவன கசக்கடவுள்

பதத்(து) இடு(ம்) நி களத்துமுளை தெறிக்கவரம் ஆகும். – திருத்தணியில்…

6. சினத்(து) அவுணர் எதிர்த்தரண களத்தில் வெகு குறைத்தலைகள்

சிரித்(து)எயிறு கடித்துவிழி விழித்(து) அலற மோதும். – திருத்தணியில்…

7. துதிக்கும் அடியவர்க்(கு) ஒருவர் கெடுக்க இடர் நினைக்கின் அவர்

குலத்தைமுதல் அறக்களையும் எனக்(கு) ஓர்துணை ஆகும். – திருத்தணியில்…

8. தலத்தில்உள கணத்தொகுதி களிப்பின் உணவழைப்ப(து) என

மலர்க்கமல கரத்தின்முனை விதிர்க்க வளை(வு) ஆகும். – திருத்தணியில்…

9. பழுத்தமுது தமிழ்ப்பலகை இருக்கும் ஒரு கவிப்புலவன்

இசைக்(கு)உருகி வரக்குகையை இடித்துவழி காணும். – திருத்தணியில்…

10. திசைக்கிரியை முதற்குலிசன் அறுத்துசிறை முளைத்த(து)என

முகட்டினிடை பறக்கஅற விசைத்(து) அதிர ஓடும். – திருத்தணியில்…

11. சுடர்ப்பரிதி ஒளிப்பநில(வு) ஒழுக்கு(ம்)மதி ஒளிப்பஅலை

அடக்குதழல் ஒளிப்பஒளிர் ஒளிப்பிரபை வீசும். – திருத்தணியில்…

12. தனித்துவழி நடக்கும் என(து) இடத்தும் ஒரு வலத்தும் இரு

புறத்தும் அரு(கு)அடுத்(து)இரவு பகற்றுணைய(து)ஆகும். – திருத்தணியில்

13. பசித்(து)அலகை முசித்(து)அழுது முறைப்படுதல் ஒழித்(து)அவுணர்

உரத்(து) உதிர நிணத்தசைகள் புசிக்க அருள்நேரும். – திருத்தணியில்…

14. திரைக்கடலை உடைத்துநிறை புனற்கடிது குடித்(து) உடையும்

உடைப்(பு)அடைய அடைத்(து) உதிரம் நிறைத்து விளையாடும். – திருத்தணியில்…

15. சூரர்க்கு(ம்)முநி வரர்க்கு(ம்) மக பதிக்கும் விதி தனக்கும் அரி

தனக்கும்நரர் தமக்கும் உறும் இடுக்கண்வினை சாடும். – திருத்தணியில்…

16. சலத்துவரும் அரக்கர் உடல் கொழுத்துவளர் பெருத்தகுடர்

சிவத்த தொடை எனச்சிகையில் விருப்பமொடு சூடும். – திருத்தணியில்…

17. சூரர்க்கு(ம்)முநி வரர்க்கு(ம்) மக பதிக்கும் விதி தனக்கும் அரி

தனக்கும்நரர் தமக்கும் உறும் இடுக்கண்வினை சாடும். – திருத்தணியில்…

18. சலத்துவரும் அரக்கர் உடல் கொழுத்துவளர் பெருத்தகுடர்

சிவத்த தொடை எனச்சிகையில் விருப்பமொடு சூடும். – திருத்தணியில்…

19. பசித்(து)அலகை முசித்(து)அழுது முறைப்படுதல் ஒழித்(து)அவுணர்

உரத்(து) உதிர நிணத்தசைகள் புசிக்க அருள்நேரும் – திருத்தணியில்…

20. திரைக்கடலை உடைத்துநிறை புனற்கடிது குடித்(து) உடையும்

உடைப்(பு)அடைய அடைத்(து) உதிரம் நிறைத்து விளையாடும். – திருத்தணியில்…

21. சுடர்ப்பரிதி ஒளிப்பநில(வு) ஒழுக்கு(ம்)மதி ஒளிப்பஅலை

அடக்குதழல் ஒளிப்பஒளிர் ஒளிப்பிரபை வீசும். – திருத்தணியில்…

22. தனித்துவழி நடக்கும் என(து) இடத்தும் ஒரு வலத்தும் இரு

புறத்தும் அரு(கு)அடுத்(து)இரவு பகற்றுணைய(து)ஆகும். – திருத்தணியில்

23. பழுத்தமுது தமிழ்ப்பலகை இருக்கும் ஒரு கவிப்புலவன்

இசைக்(கு)உருகி வரக்குகையை இடித்துவழி காணும் – திருத்தணியில்…

24. திசைக்கிரியை முதற்குலிசன் அறுத்துசிறை முளைத்த(து)என

முகட்டினிடை பறக்கஅற விசைத்(து) அதிர ஓடும் – திருத்தணியில்…

25. துதிக்கும் அடியவர்க்(கு) ஒருவர் கெடுக்க இடர் நினைக்கின் அவர்

குலத்தைமுதல் அறக்களையும் எனக்(கு) ஓர்துணை ஆகும் – திருத்தணியில்…

26. தலத்தில்உள கணத்தொகுதி களிப்பின் உணவழைப்ப(து) என

மலர்க்கமலத கரத்தின்முனை விதிர்க்க வளை(வு) ஆகும் – திருத்தணியில்…

27. பனைக்கைமுக படக்கரட மதத்தவள கசக்கடவுள்

பதத்(து) இடு(ம்) நி களத்துமுளை தெறிக்கவரம் ஆகும். திருத்தணியில்…

28. சினத்(து) அவுணர் எதிர்த்தரண களத்தில் வெகு குறைத்தலைகள்

சிரித்(து)எயிறு கடித்துவிழி விழித்(து) அலற மோதும். – திருத்தணியில்…

29. சொலற்(கு)அரிய திருப்புகழை உரைத்தவரை அடுத்தபகை

அறுத்(து)எறிய உறுக்கிஎழு(ம்)மறத்தை நிலை காணும். – திருத்தணியில்…

30. தருக்கிநமன் முருக்கவரின் எருக்குமதி தரித்தமுடி

படைத்தவிறல் படைத்த இறை கழற்குநிகர் ஆகும். – திருத்தணியில்…

31. பருத்த முலை சிறுத்த இடை வெளுத்தநகை கறுத்தகுழல்

சிவத்த இதழ் மறச்சிறுமி விழிக்குநிகர் ஆகும். – திருத்தணியில்…

32. திருத்தணியில் உதித்(து)தருளும் ஒருத்தன்மலை விருத்தன் என(து)

உளத்தில்உறை கருத்தன் மயில் நடத்துகுகன்வேலே. – திருத்தணியில்…

33. தருக்கிநமன் முருக்கவரின் எருக்குமதி தரித்தமுடி

படைத்தவிறல் படைத்த இறை கழற்குநிகர் ஆகும். – திருத்தணியில்…

34. சொலற்(கு)அரிய திருப்புகழை உரைத்தவரை அடுத்தபகை

அறுத்(து)எறிய உறுக்கிஎழு(ம்)மறத்தை நிலை காண்டும். – திருத்தணியில்…

35. திருத்தணியில் உதித்(து)தருளும் ஒருத்தன்மலை விருத்தன் என(து)

உளத்தில்உறை கருத்தன் மயில் நடத்துகுகன்வேலே. – திருத்தணியில்…

36. பருத்த முலை சிறுத்த இடை வெளுத்தநகை கறுத்தகுழல்

சிவத்த இதழ் மறச்சிறுமி விழிக்குநிகர் ஆகும். – திருத்தணியில்…

37. தலத்தில்உள கணத்தொகுதி களிப்பின் உணவழைப்ப(து) என

மலர்க்கமல கரத்தின்முனை விதிர்க்க வளை(வு) ஆகும். – திருத்தணியில்…

38. துதிக்கும் அடியவர்க்(கு) ஒருவர் கெடுக்க இடர் நினைக்கின் அவர்

குலத்தைமுதல் அறக்களையும் எனக்(கு) ஓர்துணை ஆகும். – திருத்தணியில்…

39. சினத்(து) அவுணர் எதிர்த்தரண களத்தில் வெகு குறைத்தலைகள்

சிரித்(து)எயிறு கடித்துவிழி விழித்(து) அலற மோதும். – திருத்தணியில்…

40. சினைக்கைமுக படக்கரட மதத்தவள கசக்கடவுள்

பதத்(து)இடு(ம்)நி களத்துமுளை தெறிக்கவரம் ஆகும். – திருத்தணியில்..

41. தனித்துவழி நடக்கும் என(து) இடத்தும் ஒரு வலத்தும் இரு

புறத்தும் அரு(கு)அடுத்(து)இரவு பகற்றுணைய(து)ஆகும். – திருத்தணியில்

42. சுடர்ப்பரிதி ஒளிப்பநில(வு) ஒழுக்கு(ம்)மதி ஒளிப்பஅலை

அடக்குதழல் ஒளிப்பஒளிர் ஒளிப்பிரபை வீசும். – திருத்தணியில்..

43. திசைக்கிரியை முதற்குலிசன் அறுத்தசிறை முளைத்த(து)என

முகட்டினிடை பறக்கஅற விசைத்(து) அதிர ஓடும். – திருத்தணியில்..

44. பழுத்தமுது தமிழ்ப்பலகை இருக்கும் ஒரு கவிப்புலவன்

இசைக்(கு)உருகி வரைக்குஹையை இடித்துவழி காணும். – திருத்தணியில்..

45. சலத்துவரும் அரக்கர் உடல் கொழுத்துவளர் பெருத்தகுடர்

சிவத்த தொடை எனச்சிகையில் விருப்பமொடு சூடும். – திருத்தணியில்…

46. சூரர்க்கு(ம்)முநி வரர்க்கு(ம்) மக பதிக்கும் விதி தனக்கும் அரி

தனக்கும்நரர் தமக்கும் உறும் இடுக்கண்வினை சாடும். – திருத்தணியில்..

47. திரைக்கடலை உடைத்துநிறை புனற்கடிது குடித்(து) உடையும்

உடைப்(பு)அடைய அடைத்(து) உதிரம் நிறைத்து விளையாடும். – திருத்தணியில்..

48. பசித்(து)அலகை முசித்(து)அழுது முறைப்படுதல் ஒழித்(து)அவுணர்

உரத்(து) உதிர நிணத்தசைகள் புசிக்க அருள்நேரும். – திருத்தணியில்..

49. திரைக்கடலை உடைத்துநிறை புனற்கடிது குடித்(து) உடையும்

உடைப்(பு)அடைய அடைத்(து) உதிரம் நிறைத்து விளையாடும். – திருத்தணியில்..

50. பசித்(து)அலகை முசித்(து)அழுது முறைப்படுதல் ஒழித்(து)அவுணர்

உரத்(து) உதிர நிணத்தசைகள் புசிக்க அருள்நேரும். – திருத்தணியில்..

51. சலத்துவரும் அரக்கர் உடல் கொழுத்துவளர் பெருத்தகுடர்

சிவத்த தொடை எனச்சிகையில் விருப்பமொடு சூடும். – திருத்தணியில்…

52. சூரர்க்கு(ம்)முநி வரர்க்கு(ம்) மக பதிக்கும் விதி தனக்கும் அரி

தனக்கும்நரர் தமக்கும் உறும் இடுக்கண்வினை சாடும். – திருத்தணியில்..

53. திசைக்கிரியை முதற்குலிசன் அறுத்தசிறை முளைத்த(து)என

முகட்டினிடை பறக்கஅற விசைத்(து) அதிர ஓடும். – திருத்தணியில்..

54. பழுத்தமுது தமிழ்ப்பலகை இருக்கும் ஒரு கவிப்புலவன்

இசைக்(கு)உருகி வரைக்குஹையை இடித்துவழி காணும். – திருத்தணியில்..

55. தனித்துவழி நடக்கும் என(து) இடத்தும் ஒரு வலத்தும் இரு

புறத்தும் அரு(கு)அடுத்(து)இரவு பகற்றுணைய(து)ஆகும். – திருத்தணியில்

56. சுடர்ப்பரிதி ஒளிப்பநில(வு) ஒழுக்கு(ம்)மதி ஒளிப்பஅலை

அடக்குதழல் ஒளிப்பஒளிர் ஒளிப்பிரபை வீசும். – திருத்தணியில்…

57. சினத்(து) அவுணர் எதிர்த்தரண களத்தில் வெகு குறைத்தலைகள்

சிரித்(து)எயிறு கடித்துவிழி விழித்(து) அலற மோதும். – திருத்தணியில்..

58. பனைக்கைமுக படக்கரட மதத்தவள கசக்கடவுள்

பதத்(து) இடு(ம்) நி களத்துமுளை தெறிக்கவரம் ஆகும். – திருத்தணியில்…

59. தலத்தில்உள கணத்தொகுதி களிப்பின் உணவழைப்ப(து) என

மலர்க்கமல கரத்தின்முனை விதிர்க்க வளை(வு) ஆகும். – திருத்தணியில்..

60. துதிக்கும் அடியவர்க்(கு) ஒருவர் கெடுக்க இடர் நினைக்கின் அவர்

குலத்தைமுதல் அறக்களையும் எனக்(கு) ஓர்துணை ஆகும். – திருத்தணியில்..

61. திருத்தணியில் உதித்(து)தருளும் ஒருத்தன்மலை விருத்தன் என(து)

உளத்தில்உறை கருத்தன் மயில் நடத்துகுகன்வேலே. – திருத்தணியில்…

62. பருத்த முலை சிறுத்த இடை வெளுத்தநகை கறுத்தகுழல்

சிவத்த இதழ் மறச்சிறுமி விழிக்குநிகர் ஆகும். – திருத்தணியில்…

63. தருக்கிநமன் முருக்கவரின் எருக்குமதி தரித்தமுடி

படைத்தவிறல் படைத்த இறை கழற்குநிகர் ஆகும். – திருத்தணியில்..

64. சொலற்(கு)அரிய திருப்புகழை உரைத்தவரை அடுத்தபகை

அறுத்(து)எறிய உறுக்கிஎழு(ம்) மறத்தைநிலை காணும். – திருத்தணியில்….

இதை அப்படியே அவாள எடுத்துக்க சொல்லு

பெரியவா சரணம் !!

""இதை அப்படியே அவாள எடுத்துக்க சொல்லு. உத்தரவிட்டார்.

கொண்டுவந்தவர், பெற்றுக்கொண்டவர், இதை கண்டவர் என, எல்லாரும் கண்கள் குளமாக நின்றனர்""

அன்று.. தேனம்பாக்கத்தில் வெகு சிலபேர் மட்டுமே இருந்தனர். பெரியவா... கிணற்றின் பக்கத்திலிருந்து தரிசனம் கொடுத்துக்கொண்டிருந்தார்.சின்ன குயில்களின் கானமும், காக்கைகளின் எசப்பாட்டும் தவிர வேறு சத்தமில்லா நிசப்தம். "காமாட்சி... காமகோடி பீடவாஹினி.."- ஒரு பெண்மணி, மிக மதுரமாக பாடிக்கொண்டிருந்தார். அவர் அருகில், வேறொரு பெண், இடுப்பில் 3 வயது குழந்தையை வைத்தபடி பெரியவாளையே தரிசனம் செய்துகொண்டிருந்தார்.

"கமலேச சோதரி கமலாக்ஷி நாராயணி...." என்று பாடியவர், அடுத்த வரி மறந்து சற்று தடுமாறினார்...உடனே, "நாத பிந்து கலா ஸ்வரூபிணி..காத்யாயனி.."என்று, மழலையின் குரல் எடுத்துக்கொடுத்தது.. கண்ணில் நீர் பொங்க, அந்தப்பெண்மணி, கைகளாலேயே அந்த குழந்தையின் கன்னத்தை வருடி, முத்தமிட்டு, பாடலை பாடி முடித்தார்.

"யாரோட குழந்தை அது..."- பெரியவா உள்ளிருந்தபடியே கேட்டார்.

"என்னோட பையன் தான்.. பெரிவா..." - கையில் குழந்தையை வைத்திருந்தவர், சற்று தூக்கி காண்பித்தார்..

"உனக்கு, எப்படி இந்த பாட்டு தெரியும்?..- குழந்தையை கேட்டார்.

"எங்க அம்மா தினமும் பாடுவாளே...."

"சந்தோஷம்.. " - ஒரு ஆப்பிளை எடுத்து, குழந்தைக்கு ப்ரசாதமாக கொடுத்தார்.

குழந்தையை வைத்திருந்தவருக்கு, உலகமே தனக்கு கிடைத்த ஒரு சந்தோஷம்..

அப்பொழுது, ஒரு வயதான தம்பதி, கையில் ஒரு பழ தட்டுடனும், கண்களில் மிகுந்த ஏக்கத்துடனும், பெரியவாளை நெடுஞ்சாண்கிடையாக நமஸ்கரித்தார்கள்..

"என்ன வேண்டும்.."- கண்களாலேயே கேட்டது, பரப்ரம்மம்.

"பொண்ணுக்கு நிச்சயம் பண்ணியிருக்கோம். சொந்த மாமாவையே, கல்யாணம் செய்து வைக்கிறோம்."

"உறவு விட்டு போய்ட கூடாதுன்னா?..."

"அது மட்டும் இல்ல.. பெரிவா., வேற இடத்துல செஞ்சு வெக்க வசதியும் இல்ல..."

"சரி... என்ன வேணுமாம்?.. - கேளுடா.

"கல்யாணம்னு செஞ்சு வெக்க அடிப்படை தேவைகளுக்கு கூட பணம் இல்ல.. பெரியவா தான் ஏதாவது வழி காட்டணும்." - கண்ணீர் மல்க நின்றனர் அந்த தம்பதியர்.

சற்று நேரம் அங்கு மிகப்பெரும் மௌனம்..."அவாள, அந்த மரத்தடில போய் கொஞ்ச நேரம் உக்கார சொல்லு." 

தம்பதியர், பெரிவாளுக்கு நமஸ்காரம் செய்து விட்டு, அழுது கொண்டே, மரத்தடிக்கு சென்று அமர்ந்து கொண்டனர்.

அதுவரை, இதை பார்த்துக் கொண்டிருந்தவர்களுக்கு, என்ன நடக்கும் என்று தெரிந்து கொள்ள ஆவல். குறிப்பாக, கையில் குழந்தையை வைத்திருந்த அந்த பெண்ணுக்கும், பாடியவருக்கும்.

ப்ரசாதம் வாங்கிக்கொண்டு, வீடு திரும்ப நினைத்தவர்கள், அங்கேயே நின்றுவிட்டனர்..

சரியாக, பதினைந்து நிமிடம் சென்றிருக்கும்.. ஒரு கார் வந்து நிற்கும் சத்தம். அதிலிருந்து, ஒரு மார்வாடி குடும்பம் இறங்கியது..

கையில், மிக பெரிய தட்டு, அதில் ஒரு துணியில் மூடி எதையோ கொண்டு வந்தனர்.

பெரியவா முன் அதை வைத்துவிட்டு, கை கூப்பி நின்றனர்.

"என்னது?..." சைகையாலேயே கேட்டார் அனைத்தும் அறிந்த அந்த ஆதி மூலம்.

"இவருக்கு போன மாசம், ஹார்ட் ஆபரேஷன் நடந்தது.. 

ஆபரேஷ நல்லபடியா முடிஞ்சு இவர் குணமானா, ஒரு ஏழை பெண்ணுக்கு கல்யாணத்துக்கு உதவறதா வேண்டிண்டோம். பெரியவர், யார சொல்றீங்களோ, அவங்களுக்கு இதை அப்படியே கொடுக்கறோம்.

"அந்த மரத்தடில இருக்கறவாள, வரச்சொல்லுடா"

உத்தரவு கிடைத்தவுடன், ஓடிவந்தார்கள் அந்த தம்பதியர்.

"இதை அப்படியே அவாள எடுத்துக்க சொல்லு..." - உத்தரவிட்டார்

கொண்டுவந்தவர், பெற்றுக்கொண்டவர், இதை கண்டவர் என, எல்லாரும் கண்கள் குளமாக நின்றனர்.

அனைத்தையும் நடத்திய அந்த பரப்ரம்மம், ஆசிர்வதித்தது... "எல்லாம் அம்பாளோட க்ருபை, க்ஷேமமா இருங்கோ..

----------------------------------------------------------

பெரியவாள் வாழும் காலத்திலே நாமும் வழ்கிறோம் என்பதுதான் எத்தனை பெரிய பாக்யம் !

அவரைப் பார்ப்பதற்கும் அவரது அருள் வாக்கைக் கேட்பதற்கும் என்ன தவம் செய்தோமோ?

காமகோடி தரிசனம்

காணக்காணப் புண்ணியம்

நாடி சொல்லும் கதைகள்-இறைவன் இருக்கின்றான்

🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 

மீண்டும் ஸ்ரீ அகத்திய முனிவரின் நாடி சொல்லும் கதைகள் ஆரம்பம்  பாகம் 2

🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

பகுதி – 1 இறைவன் இருக்கின்றான்

  இந்த நாடி சொல்லும் கதைகள் என்பது ஸ்ரீ அகத்திய முனிவர் ஜீவநாடியில் தோன்றி சிலரது வாழ்வில் நடந்த கதைகளை சொல்ல சொல்ல தெய்வத்திரு அனுமந்தன் தாசன் ஐயா எழுதினார். இதேபோல் இப்போது மற்றொருவர் அந்த பாக்கியத்தை பெற்றுள்ளார். இந்தக் கதையும் இனிவரும் கதைகளையும் இன்னும் நிறைய செய்திகளையும் ஐயனின் அனுமதியோடு சொல்ல உள்ளார். அவர் சொல்வது போலவே மேலே படியுங்கள்.

நான் கடந்த 2 மாதத்தில் மூன்றாவது முறையாக திருப்பதி சென்று இருந்தேன். அப்போது சில அரசியல்வாதிகள் திருப்பதியில், “இங்கு அமர்ந்து ஜீவ நாடியை படிக்க வேண்டும்.” என்று சொன்னார்கள் அது போலவே நானும் படித்தேன். அனைவருக்கும் படித்தேன். கடைசியில் நண்பருக்கும் படித்தேன். அப்பொழுது யாரோ முன்பின் தெரியாத இரண்டு வயதான முதிய தம்பதிகள் வந்து, “எங்களுக்குத் தமிழ் தெரியாது. இதை நாங்களும் படித்துக் கேட்க ஆர்வமாக உள்ளோம். எங்களிடத்தில் ஏதுமில்லை. எங்களுக்குப் படியுங்கள்” என்று கேட்டனர். அதற்கு நானும்  நண்பரும், “பரவாயில்லை. படித்து விடுவோம். அமருங்கள் என்றோம்.” அப்போது நிறைய விஷயங்கள் அகத்தியர் அவர்களுக்குச் சொன்னார். “அனைத்து விதமான தகுதிகளும் உங்கள் இடத்தில் இருக்கிறது” என்று ஒரு வார்த்தை அகத்தியர் சொன்னார். நிறைய விஷயங்களைச் சொன்னார். நான் ஆச்சரியப்பட்டேன். நான் படித்துக் கொண்டிருக்க நானும் நண்பரும் “ஒன்றுமில்லாதவர்கள் என்று சொன்னார்கள், இவ்வளவு விஷயங்கள் அடங்கி இருக்கிறது” என்றோம். படித்த முடித்தவுடன் அவர்கள் தெலுங்கில் நன்றி சொன்னார்கள். அப்பொழுது அவர் தெலுங்கிலே “எப்பொழுதும் செலவு செய்யாதே” என்று சொல்லி அவர்களிருவரும் 50 ரூபாய் என்னிடத்திலே கொடுத்தனர். நானும், ”நீங்கள் ஒன்றுமில்லாதவர்கள் என்று சொன்னீர்கள். எனக்கு காசு வேண்டாம்.” என்று சொல்லிவிட்டேன். இருப்பினும். “இதை அப்படியே வைத்துக்கொள். இதன் சக்தி என்னவென்று நீயே உணர்வாய்.” என்று சொல்லி விட்டு போய்விட்டார்கள். நானும் 50 ரூபாயை எடுத்து என் ஓலைச்சுவடி அடியில் வைத்துவிட்டேன். திரும்பவும் அவர்கள் வந்து தெலுங்கில், “நீ போகும் பாதையில் ஒரு வீட்டை கட்டி விட்டுச் செல்.” என்றனர். அப்பொழுது எனக்கு புரியவில்லை. இருப்பினும் நானும் நண்பரும் தரிசனம் பார்த்துவிட்டு காரில் கீழே இறங்கினோம். அப்பொழுது காரை நிறுத்தி அவர்கள் சொன்ன மாதிரி  வீடு கட்டினோம். ( குழந்தைகள் கற்களை அடுக்கி வீடு கட்டுவார்களே அது மாதிரி).

பின்பு நாட்கள் கழிந்தன. ஒருநாள் நான் பெங்களூருக்கு வேலை விசயமாக செல்லும்பொழுது எனது நண்பர், “ஓலைச்சுவடி எடுத்து கோயிலில் படித்துவிட்டு போ.” என்று சொன்னார். நானும் எடுத்துச்சென்று அங்கே அமர்ந்து படித்தேன். அப்பொழுது ஒரு வியப்பு... அகத்தியர் ஜீவ நாடியில் உரைக்கிறார், “அப்பனே நீங்கள் ஏழுமலையான் இடம் சுவடியை பார்த்தீர்கள். அப்பொழுது இரண்டு முதியவர்கள் வந்தார்களே அவர்கள் யார் தெரியுமா? அவர்கள்தான் அப்பா பெருமாளும் லட்சுமியும்.”  அப்படியே ஓலைச்சுவடி படிப்பது நிறுத்திவிட்டேன். என் கண் கலங்க, நண்பரும் கண் கலங்க அங்கு இருப்பவர்கள் அனைவரும் கண் கலங்க ஒரு நிமிடம் யாருமே பேசவில்லை..... 

--ஜீவ நாடி படிக்கும் ஸ்ரீ அகத்திய சீடர் 

தொடரும்

ஆலத்தியூர்அனுமன்-கோவில் கேரளா

இன்றைய கோபுர தரிசனம் கோடி புண்ணியம் பாவ விமோசனம் இயற்கை எழில் கொஞ்சும் சூழலில் மிகவும் பழமையான தலம் ஆலத்தியூர்அனுமன்-கோவில் கேரளா

தாங்கள் #வேண்டியது #நிறைவேற அனுமனுக்கு #அவல் படைத்து வழிபடும் சிறப்பு மிக்கக் கோவிலாகத் திகழ்கிறது, கேரள மாநிலம், மலப்புரம் மாவட்டம், திரூர் வட்டம், ஆலத்தியூர் எனுமிடத்தில் அமைந்திருக்கும் அனுமன் கோவில்.

தல #வரலாறு:

‘ராவணனால் கடத்திச் செல்லப்பட்ட சீதை இருக்குமிடத்தைக் கண்டறிந்து வரத் தகுதியுடையவர் அனுமனே’ என்று முடிவு செய்தார் ராமர். அவர் அனு மனிடம், சீதையைக் கண்டறிவதற்காக, அவரது உருவ அடையாளங்களைத் தெரிவித்து, ராமன் அனுப்பி வைத்த #தூதுவனே என்பதைச் சீதைக்குத் தெரிவிக்கும் அடையாளமாகத் தன் #கணையாழியைக் கழற்றி அனுமனிடம் கொடுத்தார்.

சீதைக்கு அனுமன் மேல் நம்பிக்கை வரவேண்டும் என்பதற்காகத் தனக்கும் சீதைக்கும் மட்டுமே தெரிந்த, சில #தனிப்பட்ட நிகழ்வுகளையும் அவரிடம் சொல்லத் தொடங்கினார். அனுமனும் ராமன் சொல்வதை மிகுந்த கவனத்துடன் கேட்டுக் கொண்டார். ராமன், சீதை ஆகியோருக்கு இடையிலான தனிப்பட்ட நிகழ்வுகளைத் தான் #தெரிந்து கொள்வது #தவறு எனும் எண்ணத்துடன் லட்சுமணன் அங்கிருந்து #நகர்ந்து சென்றான்.

ராமாயணத்தில் வரும் இந்த நிகழ்வு நடைபெற்ற இடமாகக் கருதப்படும் இடத்தில், 

#வசிஷ்ட முனிவர், அனுமனின் சிறப்பை அனைவருக்கும் தெரிவிக்க விரும்பி இக்கோவிலை நிறுவியதாக ஆலய தல வரலாறு சொல்லப்படுகிறது.

#கோவில் அமைப்பு :

இக்கோவிலில் இருக்கும் கருவறையில் ராமபிரான் சீதை இல்லாமல் தனித்து வீற்றிருக்கிறார். அதனை அடுத்துள்ள சன்னிதியில், ராமன், தனக்கும் சீதைக்கும் இடையிலான நிகழ்வுகளைச் சொல்வதை இடதுபுறம் காதைச் சாய்த்துக் கேட்பது போன்ற தோற்றத்தில் அனுமன் அருள்பாலிக்கிறார். இவர்கள் இருவருக்கும் இடையிலான பேச்சைக் கேட்காமலிருக்க வேண்டுமென்பதற்காக, இங்கிருந்து சிறிது தள்ளியிருக்கும் சன்னிதியில் லட்சுமணன் #தனியாக இருக்கிறார்.

இக்கோவில் வளாகத்தில், கணபதி, ஐயப்பன், துர்க்கா பகவதி, விஷ்ணு, பத்ரகாளி ஆகியோருக்கும் தனித்தனிச் சன்னிதிகள் அமைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. ராமர், லட்சுமணன், அனுமன் என்று மூன்று பேருக்குமான கோவிலாக இந்த ஆலயம் இருந்த போதிலும், இது ‘#அனுமன்_கோவில்’ என்றே அனைவராலும் அழைக்கப்படுகிறது.

#இங்குள்ள அனுமனுக்கு #நெய்பாயசம்அவல், #ஒட்டப்பம், #கதலிப்பழம், #வெல்ல அவல், #பனப்பாயசம், #சாத்துசாதம் போன்றவைகளைப் படைத்தும், அனுமனுக்குரியதாகக் கருதப்படும் #பல்வேறு மலர்களைச் சமர்ப்பித்தும் பக்தர்கள் #வழிபாடு செய்கின்றனர்.

இங்குள்ள #ராமசாமி கோவிலில் #தினமும் #பஞ்சாட்சர_பாயசம் படைத்து வழிபாடு நடத்தப் பெறுகிறது. இதே போன்று பாகவதசேவை வழிபாடும் செய்யப்படுகிறது. லட்சுமணசுவாமி சன்னிதியில் கும்பம் (மாசி) மாதத்தில் வரும் கோவில் நிறுவப்பட்ட நாளில் தந்திரி தட்சினா, கேளி, சிறுமேளம் எனும் பெயர்களிலான சிறப்பு வழி பாடுகள் செய்யப்படுகின்றன.

மலையாள நாட்காட்டியின்படி, துலாம் (ஐப்பசி) மாதம் வரும் திருவோணம் நட்சத்திர நாளில் அனுமனுக்கான பெரும்விழா மிகச்சிறப்பாக நடத்தப்பெறுகிறது. இதே போன்று, மீனம் (பங்குனி) மாதம் அஸ்தம் நட்சத்திர நாள், கர்க்கடகம் (ஆடி) மாதம் வரும் அமாவாசை நாள் ஆகியவற்றிலும் அனுமனுக்குச் சிறப்பு வழிபாடுகள் செய்யப்படுகின்றன.

#அவல் வழிபாடு :

சீதையைத் தேடிச் செல்லும் அனுமன் பயணத்தின் இடைவெளியில் உண்பதற்காக, ராமன் அவருக்கு அவல் கொடுத்து அனுப்பினார். அதனை நினைவூட்டும் வகையில், இக்கோவிலில் அனுமனுக்கு ஈரமான அவல் படைத்து வழிபடுவது சிறப்பாகக் கருதப்படுகிறது. ஒரு நாழி, கால் பொதி (25 நாழி), அரைப்பொதி (50 நாழி), ஒரு பொதி (100 நாழி) எனும் அளவுகளில் பக்தர்கள் அனுமனுக்கு அவல் #படைத்து_வழிபாடு செய்கின்றனர். இப்படி வழிபாடு செய்பவர்களுக்கு அவர்கள் வேண்டியது அனைத்தும் நிறைவேறும் என்பது இங்கு வந்து வழிபடும் பக்தர்களின் நம்பிக்கையாக இருக்கிறது.

சீதையைக் கண்டறியச் சென்ற அனுமன் கடலைக் கடந்து இலங்கைக்குத் தாண்டிக் குதித்ததை நினைவூட்டும் வகையில் கோவில் வளாகத்தில் கல்லில் கட்டிய திடல் ஒன்று உள்ளது. இங்கு வரும் பக்தர்கள் இந்தக் கல் திடலைத் #தாண்டிக்_குதித்தால், அவர்களுடைய #உடல்நலம் பாதுகாக்கப்படுவதுடன் அவர்களது வாழ்நாள் அதிகரிக்கும் என்பது நம்பிக்கையாக இருக்கிறது.

இக்கோவிலில் இருக்கும் அனுமனுக்கு, ராமன் சீதையைக் கண்டறிந்து வருவதற்காகச் சீதையின் உருவ அடையாளங்களையும், தனிப்பட்ட நிகழ்வுகளையும் சொல்லிய போது, தேவலோகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் அனைவரும் அனுமனின் பலத்தையும் சக்தியையும் அதிகரிக்கத் தங்களது சக்தியினை அவருக்கு வழங்கினர். எனவே, இங்கிருக்கும் அனுமனை வழிபடுபவர்களுக்கு, அவர்கள் எண்ணிய செயல்கள் அனைத்தும் எளிதில் நிறைவேறும் என்கின்றனர்.

இந்த ஆலயத்தில் தினமும் காலை 5 மணி முதல் பகல் 11 மணி வரையிலும், மாலை 5 மணி முதல் இரவு 8 மணி வரையிலும் வழிபாடுகள் செய்யப்படுகின்றன.

அமைவிடம் :

கேரள மாநிலம், மலப்புரம் மாவட்டத்தில் இருக்கும் திரூர் நகரிலிருந்து 8 கிலோமீட்டர், மலப்புரம் நகரில்இருந்து 32 கிலோமீட்டர், கோழிக்கோடு நகரிலிருந்து 59 கிலோமீட்டர் தொலைவிலும் அமைந்திருக்கும் இக்கோவிலுக்குச் செல்ல, கோழிக்கோடு, மலப்புரம் மற்றும் திரூர் நகரங்களிலிருந்து பேருந்து வசதிகள் இருக்கின்றன.

அன்பு அழகு (Trilogy 3 of 3 – புவி சொல்லுவாள்!)

அன்பு அழகு (சிறுகதை சீசன் – 3)

(Trilogy 3 of 3 – புவி சொல்லுவாள்!) #ganeshamarkalam

IAS பாஸ் செஞ்சு தேராதுன்னில் பயிற்சி முடிச்சு பெங்களூரு ஏர்போர்ட்டில் வந்திறங்கச்சே வாசலில் அம்மா அப்பா வெளிலே எப்போ வருவேன்னு ஆசையா நின்னிண்டிருக்கா. அம்மாவை இறுக்கக் கட்டிண்டேன். அப்பா முகத்தில் அத்தனை பெருமிதம்.

ஹெப்பால் சர்கிள் வரத்துக்குள்ளே ட்ரைனிங்க் எப்படீன்னு விசாரிச்சு தெரிஞ்சிண்டா. போஸ்டிங் தெரிஞ்சுக்க ஆசை. “தூத்துக்குடி கேட்டிருக்கேன்.” தெரிஞ்சதும் பயப்பட்டா. கலவர பூமியாச்சே! “அங்கேதான் நிறைய கத்துக்கலாம், நினெச்சா 2 மணிநேரத்தில் சிவகங்கை, பாட்டியாம்.” சொன்னதும் சமாதானம். 

இன்டர்வ்யூவில் கேட்டா. “எந்த ஒரு விஷயத்தை உனக்குன்னு கிடெச்ச வரமா நினைப்பாய், எப்பாடு பட்டாவது பேணிக் காப்பாத்துவாய்?” “கிடெச்ச வரம்னா என் குடும்பம், அப்பா அம்மா, அவாளை பெற்றவர்கள்!” தயங்காம சொன்னேன். “நம்ம நாட்டில் வேற ஒண்ணும் இல்லையா?” 

“ஒவ்வொருத்தரோட குடும்பம்தான் நாட்டின் ஸ்மாலஸ்ட் யூனிட். அன்பு நிறைஞ்ச உலகம். அதை பாதுகாத்து புதுக்கருக்கு அழியாம பாத்துண்டுட்டா போதும் நாடு சுபிக்ஷமா இருக்கும். இது செல்ஃபிஷா தெரியும். சுயநலத்துலேந்து வரதுதான் பொதுநலம். குடும்பத்தை ஒதுக்கி வச்சுட்டு ஒருத்தனும் நட்டுக்காக சேவை செஞ்சுட முடியாது.” “செலெக்டெட்!” நடுவுலே இருந்த பெண்மணி சொல்ல சிரிச்சிண்டே எழுந்து வந்தேன். என்கிட்டேயேவா? 

இப்போ அப்பா காரோட்டிண்டு போரர், அம்மா மடீலே ஒரு டிஸ்ட்ரிக்ட்டை நிர்வகிக்கப் போர கலெக்டர் சுகமா தலையைச் சாச்சுண்டு ஜெயநகர் போரச்சே பல விஷயங்கள் என் மனசில் சினிமாப் படம்போல் ஓடித்து.

எங்காத்தில் அன்பு நிறம்பி வழியும். அம்மாவாத்தில் அவள் ஒரே பொண். அப்பாவாத்தில் அவர் ஒரே பையன். நான் இவாளுக்கு ஒரே குழந்தை. அதுனாலேயா? ஒவ்வொரு நாளும் இவா இவாளுக்குள்ளேயே நடந்துக்கற விதம் எனக்கு ஒரே ஒரு விஷயத்தைத்தான் சொல்லித்தந்தது. எல்லார்கிட்டேயும் அன்பா இருக்கணும்னு. 

யாராத்துலேயும் நடக்காதது எங்காத்தில் நடக்கும்.

தாத்தா பாட்டி சிவகெங்கையிலேந்து வந்தா வழக்கமா என்ன எதிர் பாக்கலாம்? ஒரே பேத்தீன்னு என்னை அள்ளி வச்சு கொஞ்சுவான்னுதானே! அதுபாட்டுக்கு அது. நிறைய பக்ஷணம், புதுப் பாவாடை. பொம்மைகள். ஆனா பாட்டி இந்த வயசிலேயும் அப்பாவா ஆசையா விசாரிப்பது, கொஞ்சறது, ஆபீஸ்லேந்து வந்தவரை பக்கத்தில் உக்காத்திவச்சி சாதம் போடரதுன்னு நானும் அம்மாவும் தள்ளீ சோபாவில் உக்காந்துண்டு புஸ்தகத்தால் மறைச்சிண்டு லேசா கண்ணை உசத்தி வேடிக்கை.

விவரம் தெரிஞ்சதும் “என்னம்மா பாட்டியும் தாத்தாவும் உன் முன்னாடியே இப்படி செய்யரா?” கேப்பேன். “என்ன செஞ்சுட்டா? அவா குழந்தையை ஆசையா சீராட்டி பாராட்டி சந்தோஷப்பட்டுக்கரா. பிரிஞ்சு வந்துட்டாரே!! நான் உன்னை கொஞ்சலையா? எவ்வளவு வளர்ந்துட்டாலும் அவாளுக்கு அவர் குழந்தை. நான் கல்யாணம்தான் பண்ணிண்டிருக்கேன். உங்கப்பாவை தத்தெடுத்துக்கலை”. தன்னை அறியாம எனக்கு சில பாடங்களை இப்படி சொல்லித் தந்துடுவா. 

இவள் அம்மா அப்பா நங்கநல்லூர்லேந்து வந்தா? கேக்கவே வேண்டாம்! அந்தத் தாத்தா மட்டும் அப்பாவை ஒரு நண்பனா, பிள்ளைக்கு மேலே நடத்தினதுக்கு காரணம் ரொம்ப நாளைக்கப்புரம் தெரிஞ்சிண்டேன். அதுவும் புஸ்தகத்துலே இல்லாத பாடம்.

அப்பா கிட்டே ஏதாவது ப்ராப்ளம்னு போய் அட்வைஸ் கேட்டா சொல்லிட்டு எதுக்கும் அம்மாகிட்டே கேட்டு நடந்துக்கோம்பர். அம்மாவோ, சரியான அறிவுரை தந்துட்டு நின்னுடாம, அப்பாவையும் ஒரு வார்த்தை கெட்டுடலாம்னு அழைச்சிண்டு போவா. “என்னைவிட அப்பா நல்லா கெயிட் செய்வர்” அம்மாவும், “நான் சொல்ரது கிடக்கட்டும், அம்மா என்ன சொல்ரா கேக்கலாம், வா” அப்பாவும். இத்தனை ம்யூச்சுவல் ரெஸ்பெக்ட் எத்தனை பெற்றோர்களுக் கிடையில்?

என்ன ஆச்சுன்னே தெரியலை. 9த் படிக்கரச்சே வயித்தில் ஷார்ப்பா வலி. ஸ்கூல் டீச்சர் பாத்துட்டு உதவினா. கார் வச்சுக் கொடுத்து ஆத்துக்கு அனுப்பிட்டா. ஆத்தில் இருந்த அப்பா, மிரண்டு போய் அழுதுண்டே வந்த என்ன ஆசையா உள்ளே அழைச்சிண்டு போய் ஆகவேண்டியதை செஞ்சு, குடிக்க ஹார்லிக்ஸ் போட்டுத் தந்து அப்புரமா சித்தே சகஜ நிலைமைக்கு வந்ததும் அம்மாவுக்கு சொல்லி. அன்னைக்கு ஒரு விஷயம் விளங்கித்து. அப்பாக்குள்ளே அத்தனை பெரீய அம்மா ஒளிஞ்சிண்டிருந்தது. ஆயுசுபூரா இந்த அம்மாவை மறக்கப் பிடாது.

நானும் அம்மாவும் ஃபோரம் மாலில் அப்பாக்கு பொறந்தநா வரதேன்னு சட்டை வாங்கிண்டிருந்தோம். சர்ப்ரைஸா இருக்கட்டும்னு வந்ததும் வாங்கப் போவதும் அவருக்கு தெரியாது. எஸ்கலேடரில் போரச்சே சில பசங்க நிக்காம படி கூடவே ஏறிண்டு என் மேல் இடிச்சி மோசமா ஒரு கமென்ட் அடிக்க, ரெண்டு எட்டில் அவா ஸ்பீடுக்குப் போன அம்மா ஒருத்தன் சட்டையைப் பிடிச்சு நிறுத்தி கன்னத்தில் ரெண்டு விளாச, சுத்தி நின்ன கூட்டம் கைத்தட்டித்து, உதவிக்கும் வந்தது. நம்ப அம்மாவா, இல்லை அவளுக்குள் ஒளிஞ்சிண்டிருந்த அப்பாவா? யார் வெளீலே வந்து அதை செஞ்சு காட்டினது?

காலேஜில் என்னை கருப்புன்னா. ஃபேர்னெஸ் க்ரீமெல்லாம் சஜெஸ்ட் செய்ய ஆரம்பிச்சா. ஆத்தில் மூட் அவுட் ஆகி உக்காந்திருக்கப்போ அம்மாதான் தானும் தன் தோல் கலர் நினைச்சு அழுததையும் சொல்லி “ஒருநா உங்கப்பா மாதிரி ராஜகுமாரன் வந்து கொத்திண்டு போயிட்டான்”. அவா ரெண்டு பேரும் காதலிச்சு கல்யாணம் செஞ்சுண்டதை சுந்தர காண்டம் மாதிரி அடிக்கடி கண்களில் பக்தியும் சந்தோஷமும் ததும்ப சொல்லுவள்.

ஒருக்கா நாங்க பேசிண்டிருக்கோம், அப்பாவும் சேர்ந்துண்டர். “என்ன ஊர் வம்பு? இன்னைக்கு படிப்பில்லையா? சமையல் கிடையாதா? வெளீலே அழைச்சிண்டு போகட்டுமா?” “இல்லைப்பா! நீ பப்பில் பீர் குடிச்ச அழகை சொன்னா”. “அட, இன்னுமா ஞாபகம் இருக்கு?” “ஏன் உங்களுக்கு ஞாபகம் இல்லையா?” அம்மா கேக்க, “ஏன் இல்லை, நீ குடிக்கரா மாதிரி உதட்டை உரசிட்டு என்கிட்டே தந்தாய், அதே இடத்தில் என் உதடு படணுமேன்னு ஜக்கை ஜாக்கிரதையா பிடிச்சிண்டு, யாரும் பாத்துடப்பிடாதுன்னு எத்தனை கஷ்டப்பட்டேன்?” 

இன்னொண்ணும் சொன்னர். “அன்னைக்கு பல அழகான பொண்களோட சுத்தக் கிளம்பினேன். ஆனா உங்கம்மா மேல வச்ச கண்ணை எடுக்க முடியலை” சொல்லிட்டு “புவி, உன் அழகை மெச்ச, உன் உணர்வுகளை புரிஞ்சுக்க, உன்னை பொக்கிஷமா நாங்க பாத்துக்கரா மாதிரி காலம்பூரா பாத்துக்க ஒருத்தனை தேடிப் பிடிப்பது எங்க வேலை”.

எல்லா பொண்களுக்கும் அப்பா மாதிரி பையன் வேணும்னு. ஃபாதர் ஃபிக்ஸேஷன்! அகடெமீயில் என் கூட ட்ரைனிங்க் வந்த ஜெயகுமார் என்னை இம்ப்ரெஸ் செஞ்சான். வலிய வந்து பேசுவான். கண்ணில் ஆசை கொப்பளிக்கும். “எங்கே போஸ்டிங்னாலும் டச்சுலே இருப்போம்”. அப்பப்போ கூப்பீடறது, மெஸேஜ் அனுப்பரது, அவாத்து விசேஷத்துக்கு பத்திரிகை வரும். அவன் விருப்பம் தெரிஞ்சது. என் விருப்பத்தை சொல்லலை. இவா மாதிரி நானும் காதல் கல்யாணம் செஞ்சுக்கலாம். காமிச்சு இவனைத்தான் பண்ணிப்பேன்னு சொன்னா தடுக்க மாட்டா. இத்தனை அன்பான பெற்றோரை விட என்னால் நல்ல செலக்ஷன் செஞ்சுட முடியுமா?

ஏர்போர்டுலேந்து ஜெயநகர் வரத்துக்கு ஒண்ணரை மணிநேரம் ஆச்சு. அதுலேயும் அப்பா ஓட்டர ஸ்பீடுக்கு இன்னும் ஆகும். அழைச்சிண்டு போரச்சே சொல்லுவர், “ஐ ஏம் டேகிங்க் ப்ரெஷியஸ் கார்கோ. எப்படி அஜாக்கிரதையா ஓட்டறது?” கலெக்டருக்கு சாரதியோட வெள்ளை அம்பேசடர் கார். இல்லை மாருதி ஸ்விஃப்ட், ஏதாவது ஹ்யுண்டாய் செடன். பின் போஸ்டிங்க் கன்ஃபெர்ம் ஆச்சுன்னா இவாகூட இருக்கப்போரது கம்மீன்னு தெரியும்.

வீட்டுக் கிட்டே போரப்போ “நல்ல வரன் வந்திருக்கு, நாளைக்கு பொண் பாக்க வரா. என்ன சொல்ராய்?” திடுக்குன்னுது. இந்த வேலையில் சீக்கிரம் கல்யாணம் எப்படி சாத்தியம்? அதுவும் மாப்பிள்ளை நான் இருக்கும் ஊருக்கு வருவானா? பிரிஞ்சு வாழ்ந்துண்டு வீக்கெண்ட் தாம்பத்யத்துக்கு ஓகேவா? “எதுக்குப்பா அவசரம்? யோசிக்கலாமே?”

அம்மாதான் “பையனைப் பாரு, பிடிச்சா எங்கேஜ்மென்ட் வச்சுக்கலாம், அப்புரமா தோதுப்படரச்சே கல்யாணம். இடைப்பட்ட சமயத்தில் ஒருத்தரை ஒருத்தர் புரிஞ்சுக்கலாம். காதலிக்கலாம். இந்த பிரியட் அத்தனை இனிமை. மிஸ் பண்ணிடாதே”.

ஜாதகத்தைப் பார்த்தேன். பேர் சங்கமேஸ்வரன். பாலக்காடு. என் பாட்டி சைட்.  பீஈ முடிச்சுட்டு IAS பண்ணிண்டிருப்பதா போட்டிருக்க நம்ம ஜாதீடோய்னு தோணித்து. “போடோ அனுப்பினா, எங்கே வச்சேன்னு தெரியலை, அதான் நாளைக்கு வராளே!” 

“அப்பா. எப்பவும்போல சிம்பிளா நிப்பேன், பூ மட்டும் வச்சுக்கரேன், பெரீசா அலங்காரம் மாட்டேன். இப்படி ஒரு திருவிழா நடக்கப் போரதுன்னு தெரிஞ்சு எல்லா தாத்தா பாடியையும் வரவழைச்சிருக்கா அம்மா.  நங்கநல்லூர் பாட்டி தன் கழுத்துலேந்து செயினை கழட்டி “நீ போட்டுக்கோ”ன்னா. உடனே சிவகெங்கை பாட்டி கிராண்டா ஒரு வைர அட்டிகை தந்து “இதையும் மாட்டிக்கணும் இல்லைன்னா கோவிச்சுப்பேன்!” சரிதான்

சரியா 4 மணிக்கு வந்தது ஜெயகுமார் எங்கிர சங்கமேஸ்வரன். அவனுக்கு வச்ச பேர் தெரியாது. ரெகார்ட்லேயும் இல்லை. ஜெயகுமார்னுதான் ஸ்கூல் ரெகார்டில் இருக்காம். ஜாதகத்தில் மட்டும் தாத்தா பேர்தான்னு. என்னைப் பாத்ததும் சிரிக்கரான். பாக்கபோறது நான்னு தெரியுமாம். இப்படி ஒருத்தனோட நான் டச்சில் இருப்பதை கண்டுபிடிச்ச அப்பா, இவனை தேடிப்பிடிச்சு விசாரிச்சு நல்ல வரனா இருக்குன்னு கூட்டிண்டு வந்துட்டர். 

“புவி செல்லம், நீ எங்களுக்காக காதலிச்சு கல்யாணம் செஞ்சுக்க மாட்டாய்னு தெரியும். பார்த்தேன். உனக்கு பிடிச்சவனையே உனக்கு ஏன் பாக்கப்பிடாதுன்னு அம்மாதான் ஐடியா தந்தா. பரிபூரணமா விசாரிச்சதும் சென்னைக்கு போய் மாப்பிள்ளையை பார்த்தேன். உன்னைத்தான் பண்ணிப்பேன்னு அவாத்தில் சொல்லிட்டு அடுத்து என்ன செய்யலாம்னு கலங்கிண்டிருந்தவரை ஈஸியா லவுட்டிண்டு வாந்தாச்சு”.

சின்ன வயசுலேந்து அன்பா எல்லாத்தையும் பாத்து பாத்து செய்யர அப்பா இதை செய்யமாட்டார்னு நினெச்சது எத்தனை தப்பு?. அப்பா நெஞ்சில் சாஞ்சிண்டேன். கேட்டது என்னவோ அம்மாவோட ஹார்ட்பீட்.

லேடீஸெல்லாம் உள்ளேந்து சாப்பிட பண்ணி வச்சிருந்த ஐடங்களை எடுத்துண்டு வரச்சே, நங்கநல்லூர் தாத்தா சங்கமேஸ்வரன் தோளில் கை போட்டுண்டு என்னத்தையோ சீரியஸா பெசிண்டிருக்கர். “மாப்பிள்ளையோட மாப்பிள்ளை கிட்டே அப்படி என்ன பேச்சு?” அம்மா கேட்டுட்டாள். “என் பொண்ணை எங்காத்து மாப்பிள்ளை பாத்துக்கரா மாதிரி அவன் பொண்ணை நீங்க பாத்துப்பேளான்னு கேட்டேன்” “அதுக்கு அவர் என்ன சொல்ராராம்”. கேட்டிண்டிருந்த எல்லொரும் மாப்பிள்ளை பதிலுக்காக காத்துண்டிருக்கா. 

ஜெயகுமாருக்கு எங்காத்தில் வச்ச ஃபர்ஸ்ட் பரிக்ஷை. கடவுளே! பாஸாகணும்!

“தேராதுன்னில் புவியோட பழகரச்சே ரொம்பவே பிடிச்சது அவள் எல்லார் கிட்டேயும் அன்பா நடந்துண்ட விதம். என்னைப் பாத்துக்க இப்படி ஒரு மனவி வேணும்னு தீர்மானிச்சேன். இப்படி ஒரு மனைவி அமைஞ்சா அவளை எப்படி பாத்துக்கணும்னு அன்னீலேந்து யோசிச்சு வச்சிருக்கேன். நீங்க யாரும் கவலைப்படாதீங்கோ!"

பல ரூபத்தில் வெளிப்படும் அன்பு அத்தனை அழகு?

உண்மையான அன்பை இதயத்தில் வச்சுக்கணும். ஆனா பூட்டி வைக்க முடியாத வஸ்துனா! வெளிப்பட்டுடும். உள்ளே இருகச்சேயே அழகு. அதுவே இப்படி பல வண்ணங்களில் வெளிப்பட்டு பிரத்தியாரை நாம நேசிக்கரவாளை ஆச்சர்யப் படுத்தரப்போ இன்னும் பலமடங்கு அழகா தெரியும்.

தாம்பத்யம் அழகு (Trilogy 2 of 3 – வர்ஷா சொல்லுவா!)

தாம்பத்யம் அழகு (சிறுகதை சீசன் – 3)

(Trilogy 2 of 3 – வர்ஷா சொல்லுவா!) #ganeshamarkalam

படிப்பை முடிக்கரச்சே கேம்பஸ் இன்டெர்வ்யூவில் ஆஃபர்ஸ் வந்தது. ரொம்ப யோசிக்காம பெங்களூருலேயே டெலிகாம் வேலை ஒத்துண்டேன். 

இன்னும் தனியா இருக்கப்போரேன்னு அப்பா கவலை. “தெரிஞ்ச ஊர்தான் வர்ஷா அதுனாலே சரி! போய்க்கோ, மாசம் ஒருக்கா இங்கே வந்துடணும். நங்கநல்லூரில் நம்மாம் இத்தனை பெரீசா, மாத்திண்டு வரப் பாரு. ஆசைக்கு ரெண்டு வருஷம் வேலை செஞ்சா போதும், நல்ல வரனா வந்ததும் பிடிச்சிருக்கான்னு பாத்து கழுத்தை நீட்டு”.

“சரவணனை ஏற்கனவே தீர்மானிச்சுட்டேன், அப்பா அம்மாவோட வருவர், பேசுவர், ஒரு நல்ல முடிவு எடுங்கோ!” வார்த்தைகள் நாக்கு நுணி வரை வந்து நின்னது. ஏன்? லேசா அப்பாகிட்டே பயமோ!

சரவணன் அவன் பங்குக்கு சென்னையில் பெரீய ஆடோமொபைல் கம்பேனியில் சேர்ந்தான். ட்ரைனிங் முடிஞ்சதும் சென்னைக்கு போஸ்டிங்க் கேட்டேன், முடியாதுன்னுட்டா. லீவில் சென்னை வரப்போல்லாம் நங்கநல்லூர் ஆஞ்சநேயர் கோவில் வாசலில் நிப்பன். இல்லை “பெங்களூர் வந்தேன். இப்போதான் சிடி ஸ்டேஷனில் இறங்கரேன், எப்போ மீட்?” போன் செய்வான். 2 வருஷம் அனுபவிச்சு காதலிச்சோம். படிக்கணும், நிறைய மார்க் வாங்கணும்கிர பயம் போயிட்டதாலும், கையில் காசு புரள ஆரம்பிச்சதும் காதல் இன்னும் இனிச்சது. ரெக்கை முளைச்சுட்டதா ஃபீல் ஆச்சு.

“நாங்க உங்காத்தில் உக்காந்திண்டிருக்கோம்” மெஸேஜ். கூப்பிட்டேன். “என்னடா திடீர்னு?” “அப்பாவும் அம்மாவும் 10 ஜாதகத்தையும் போடோவையும் தூக்கிண்டு சிவகெங்கையிலேந்து வந்துட்டா, வா எனக்கு பிடிச்ச பொண்ணை முதலில் பாக்கலாம்னேன். ஆர்ப்பாட்டம் செய்வான்னு பாத்தா, உன் போடோவைக் பாத்துட்டு இப்படித்தான் சிம்பிளா மாட்டுப்பொண் வேணும்னுட்டா.”

“அப்பாகிட்டே பேசினாயா, என்ன சொன்னா?” “உள்ளே கலந்து பெசிண்டிருக்கா. காபி கூட தரலை. நீ கூப்பீட்டுப் பேசு. பொண் தரலைன்னாலும் வந்தவாளுக்கு காபியாவது தரணுமா வேண்டாமா?”

ஆத்துக்கு போரேன்னு சொல்லிட்டு போமாட்டானோ! இவாளை தயார் செஞ்சுருக்கலாம். ஒண்ணா படிச்சோம், காதலிக்கரோம்னு இவன் இன்னும் சொல்லலை. நான் ஏன் சொல்லணும்? கூப்பிடலை. 

அப்புரம் வெளீலே வந்து “பொண்கிட்டே ஒரு வார்த்தை கேட்டுட்டு சொல்ரேன், அவளுக்கு இஷ்டம்னா லீவுக்கு வரச்சே வந்து நேரில் பாருங்கோ!” அதுக்கு இவா “நாங்க ஒரு வாரம் இருப்பம், வர்ஷாவை வர வெள்ளிக்கிழமை லீவு போட்டுட்டு வரமுடியுமான்னு கேளுங்கோ.” சொல்லிட்டு கிளம்பினாளாம். சரவணன் மெசேஜ் அனுப்பினான்.

அப்பா கூப்பிடரத்துக்கு மின்னாடியே லீவு போட்டுட்டு ட்ரைன் டிக்கெட்டும் வாங்கிட்டேன். கைகூடின்னா வரது!

வெள்ளிக்கிழமையே தட்டை மாத்திண்டா. 3 மாசத்தில் முஹூர்த்தம் வச்சு எல்லாம் நல்லபடியா நடந்தது. என்னால் முடியலைன்னு மாத்தலில் பெங்களூருவுக்கு இவன் வரேன்னான். “நீ வேலையை விடாதே!”

முத ராத்திரி “எனக்கு தூக்கம் வரது”ன்னு திரும்பிப் படுத்தான். படவா. 5 வருஷமா காக்க வச்சது என் தப்பு, ஆனா தப்பு அவன் பக்கமும்தானே! இன்னைக்குன்னு இப்படி பண்ணினா? அடுத்த வாரம் கொடைக்கானல் ஹனிமூன் போக ஏற்பாடு பண்ணியியாச்சு. அது அடுத்த வாரம். இன்னைக்கு இவன் தூங்கப் பிடாதுன்னு தீர்மானம் செஞ்சேன்.

தாம்பத்யம் எப்படி இருக்குமோ? பெண் மனசில் பயம், தயக்கம். ஆனா தாம்பத்தியம் என்ற அழகான ஓவியத்தை வரைய ஆரம்பிக்க முதராத்திரி அபூர்வ சந்தர்ப்பமாச்சே. மின்னாடி கோத்துப்போமே, அதே விரல்கள்தான். இன்னைக்கு கோத்துண்டதும் வேறு பாஷையில் பேசின. “நான் தூங்கலை, சும்மா பாவலா.” சொல்ரான். தூக்கமும் இல்லை, முழிப்பும் இல்லைங்கிற ஒரு நிலையில் கிடந்தோம்னு வச்சுக்கோங்கோ. ஒருத்தரைவிட்டு இன்னொருத்தர் மீளமுடியலை.

அன்னைக்கு ஆரம்பிச்ச எங்கள் தாம்பத்தியம் எப்படிப் போச்சு? அதுக்கு மின்னாடி தாம்பதியம்னா என்னன்னு புரிஞ்சுக்க பல சந்தர்ப்பங்களை கிடெச்சது. 

குழந்தை வேணும்னு கேக்கலை. கடவுளா இந்தா வச்சுக்கோன்னு புவியை என் மடியில் போட்டுட்டர். புவனேஸ்வரி இவன் பாட்டி பேராம். புவின்னா உலகம். எங்கள் இருவருக்கும் அவள் உலகமாகிப் போனாள். குழந்தையை பாத்துக்கரேன்னு மாமியார் வந்தா. சாயங்காலம் வந்ததும் குழந்தையோட சரியா இருக்கும். சனி ஞாயிறும். சரவணன் சொல்லுவான், “குழந்தைக்காக நம்ம தாம்பத்யத்தை டைல்யூட் செஞ்சுக்கப்பிடாது. பலபேர் செய்யரா மாதிரி ப்ரொஃபெஷணல் முன்னேற்றத்துக்காக நானும் நம் தாம்பத்யத்தை தொலைச்சுட மாட்டேன்”. சமுத்தா பேசினான், இவனா காலேஜில் அப்படி வழிஞ்சான்!

அதாவது தேவைப்படும் நெறுக்கத்தை ஏற்படுத்திக்க அவகாசம் ஒதுக்கிக்கணும். வேர யாரையும் குறிக்கிட விடப்பிடாது. அதைச் சரியாச் செஞ்சான்.

 “குழந்தையை நான் எத்தனை நாள் பாத்துக்க முடியும்? அங்கே அப்பா தனியா இருக்கர். இவள் வேலைக்குப் போய் என்ன ஆகப்போறது. விட்டுட்டு ஆத்தில் இருக்கலாமே!” மாமி என் காதுபடவே கேட்டா. அதுக்கு இவன், “வரேன், பேத்திகூட இருக்கணும்னு நீயா வந்தாய். உனக்குப் போணம்னா போயிக்கோ. பெத்தவா நாங்க பாத்துக்கரோம். இவள் வேலைக்குப் போணமா வேண்டாமாங்கிறதை நாங்க முடிவு செஞ்சுக்கரோம்”. வாஞ்சையா பேசரவன் அம்மாகிட்டே அழகா சிரிச்சுண்டே கட் எண்ட் ரைட்டா பேசினது என்னையே பாதிச்சது. பிர்ச்சனையை முளையிலேயே கிள்ளினது ஹிதமா இருந்தது.

அன்னைக்கு ப்ரிகேட் ரோட்டில் பீர் மக்கை எப்படி பிடிக்கறதுன்னு தெரியாம உக்காந்திண்டிருந்தவன் மெச்யூர்டா ஆனது எப்போ? அசத்தரானே! என்னை விட்டுக் கொடுக்க மாட்டான்னு நம்பிக்கை வந்தது.

குழந்தைக்கு 3 வயசு இருக்கும், நல்ல ஜுரம். 6நாளா குறையலை. மல்லேஸ்வரம் மணிபால் ஹாஸ்பிடலில்.. அவள் நிலைமையை விட இவன் கண் கலங்கி சிதைந்து போனது என்னை அதிகம் வாட்டித்து. அவனோ பக்கத்துலேயே இருந்துண்டு அவளைவிட என்னை கவனிச்சுண்டான். புவி ஆத்துக்கு வந்ததும் பக்கத்தில் உக்காரவச்சு ஒண்ணு சொன்னான். “வர்ஷா, நீயே குழந்தையாய் படுக்கையில் கிடப்பதாத்தான் எனக்குத் தெரிஞ்சுது. அதான் என்னால் தாங்கிக்க முடியலை”. தன் குழந்தையிலும் என்னையே பார்ப்பவன் என கருவில் அவன் விதைச்ச குழந்தையில் அவன்தான் முழுசா வியாபிச்சிருக்கான்னு நான் தெரிந்துகொள்ள, புவியை இறுக்கிக் கட்டிண்டேண். “அம்மா மூச்சு முட்டறது, விடூ.”

இருவருக்கும் இடையில் இன்னொரு பாலம் புவி மூலமா அமைஞ்சுட்டது கண்கூடு. புவி உன் ஜாடையா, இல்லை என்னைக் கொண்டு பொறந்திருக்கான்னு விளையாட்டாக்கூட பேஸிண்டது இல்லை. புவி என்னோட நகல்னும் அவனும் அப்படியே அவள் அப்பான்னு நானும் முழுசா நம்பினதுதான் காரணம்.

எதுன்னாலும் கலந்து பெசி முடிவெடுப்பது வழக்கமா ஆச்சு. நான் வேலைபாக்கும் இடத்தில் நடப்பது அவனுக்கு அத்துப்பட்டி. எல்லாம் தெரியணும்னு சொல்லிடுவேன். கேட்டுட்டு, “இப்போ எங்காபீஸ் ஸ்டோரி கேளூ!”. என்னை லைன் போடும் மானேஜர் கமலக்கண்ணனும் இவன் மேல் ஈஷிண்டு போமாட்டேன்னு வளையவரும் புரொக்ராமர் சாரதாவும் எங்காத்து மனுஷாளா ஆகிட்டா. மறைக்கலை.

என்னமா சமைக்கரான்! ஒருநாள் கண்டுபிடிச்சேன். மாமிதான் சொல்லித் தந்தாளாம். ஞாயித்துக்கிழமை சாதம் மட்டும் நான் வடிப்பேன். மத்ததை அவன் பாத்துப்பன்.  வரத்துக்கு லேட்னு சொன்னா வார நாட்களில் அவனும் புவியும் சமைச்சு வச்சு எனக்காக காத்திண்டிருப்பா.

வெளியூர் போயிட்டு வரச்சே கண் சிவந்து வருவன். இன்னொரு பொண்ணா இருந்தா ஹோட்டலில் தண்ணி அடிச்சிருப்பான்னு முடிவுக்கு வந்திருப்பா. எனக்கு மட்டும் தெரியும் இவன் நான் பக்கத்தில் இல்லைன்னு தூங்கியே இருக்க மாட்டான். 

புவி நன்னா படிச்சா. எல்லாத்துலேயும் ஃபர்ஸ்ட். இவன் கோச்சிங்தான். கணக்குப் பாடம்னா மட்டும் எங்கிட்டே வருவள். அப்பா கணக்கில் வீக்காம். 9ஆவது படிக்கரச்சே ஸ்கூல்லேந்து அழுதுண்டே வந்திருக்கா. இவன் அன்னைக்கு லீவு. என்ன நடந்ததுன்னு புரிஞ்சிண்டு அவளை சமாதானப்படுத்தி, அப்புரமா எனக்கு போன் போட்டான். 

திடீர்னு தூக்கிக் கொஞ்சி விளையாடின குழந்தை இளமங்கையா மலர, இன்னொருவன் கைப்பிடிச்சு கிளம்பிப்போர நாள் ரொம்ப தூரத்தில் இல்லைன்னு அன்னைக்கு ராத்திரி பூரா கண் கலங்கி சீன் போட்டான். சமாதானப் படுத்தினேன்.

சண்டையே போட மாட்டேளான்னா இல்லைன்னுதான் சொல்லுவேன். சண்டை வரும். போடுவம். முடிஞ்சுடும். மறந்துடுவம். “வர்ஷா! ஏன் இப்போல்லாம் சண்டையே பிடிக்கறதில்லை?” “குறையா பட்டுதுன்னா நீ ஆரம்பீ!” எதை வச்சு ஆரம்பிக்கலாம்னு யோசிப்பான். ஆரம்பிச்சதை அவளே ஜெயிச்சுக்கட்டும்னு விட்டுக்கொடுப்பான். அத்தனை ஆசை என்மேல்.

ஒருநாள் கேஷ் தந்து “என் அக்கவுன்டில் போட்டுடறையா?” கேட்டான். பேங்க் என் ஆபீஸ் கிட்டே. போட்டுட்டு ஸ்டேட்மென்ட் பாத்தா மாசம் தவறாம 12000ரூபாய் ஒரு சென்னை அக்கவுன்டுக்கு ட்ரான்ஸ்ஃபெர் ஆவது தெரிஞ்சது. நம்பரைப் பாத்ததுமே என் அப்பா அக்கவுன்டோன்னு சந்தேகம். கேட்டதுக்கு, “நீ அனுப்பச் சொன்னதா மாப்பிள்ளை விடாம அனுப்பிச்சிண்டிருக்கர்” அப்பா சொன்னர். கல்யாணம் ஆகி 18 வருஷம் ஆச்சு, மாப்பிள்ளை இல்லை எங்கப்பா பிள்ளையா எப்பவோ ஆகிட்டன்னு புரிஞ்சது.

இப்படி ஆச்சர்யங்களை அள்ளி முடிஞ்சு வச்சிருப்பான் சரவணன். கண்டுபிடிச்சு நான் சந்தோஷப் படட்டும்னு. 

அவனுக்காக என்ன செஞ்சேன்னு சில சமயம் வருத்தமா இருக்கும். தாம்பத்தியம் படுக்கையை மீறின ஒரு விஷயம்னு தெரியும். அதில் கேட்டதை கொடுப்பதும், வேணும்கிறதை கேட்டு வாங்கிப்பதும் சரிதான். குறைவில்லாத வாழ்க்கையை இவனுக்கு அமைச்சுக் கொடுக்கணும்னு மனைவியா யோசிக்க ஆரம்பிச்சேன். இன்னும் என்ன பண்ணினா இத்தனை நல்லவன் இன்னும் மகிழ்ச்சியா இருப்பான்?. ஒரு மாலைப் பொழுது அவன்கிட்டேயே கேட்டேன். புவி IAS ப்ரிலிமினெரி படிச்சா.

“என்ன கேட்டாய்?” “ஏன் நான் கேட்டது புரியலையோ? நீங்க சந்தோஷமா இருக்கேளா? நான் நினெச்சா மாதிரி உங்களுக்கு நல்ல மனைவியா அமைஞ்சேனா?” அவனுக்கு இப்போ நரை விழ ஆரம்பிச்சிருக்கு. தோளில் சாஞ்ச தலையை கோதிண்டே. கேட்ட கேள்விக்கு சட்டுன்னு பதில் சொல்லாம தன் கால் கட்டைவிரலை பாத்துண்டு. “அசட்டுக் கேள்வி! பதில் சொல்லியே ஆகணுமா?” “ஆமாம். உங்க மனசில் இருப்பது தெரிஞ்சுக்கணும்.”

“நீ முதல் முதலில் பக்கத்தில் மெஸ்ஸில் சாப்பிட உக்காந்தப்போ கருப்புன்னு பிடிக்காம எழுந்து போனேன். அப்புரம் வாக் போரச்சே என் வேகத்துக்கு ஈடு கொடுத்து வலிய வந்து பெசினாய். திரும்பவும் கருப்பு, அழகில்லைன்னு போயிருந்தேன்னா இன்னைக்கு இத்தனை சந்தோஷமா இருக்க மாட்டேன். நீ எனக்கு கிடெச்ச பொக்கிஷம்னு தெரிஞ்சதுலேந்து என் கால் தரையில் பதியலை. காத்தில் மிதந்திண்டிருக்கேன். இப்போ நீ சொல்லு. நீ சந்தோஷமா இருக்கியா?” முகத்தை உசத்தி என் கண் கிட்டே கண்ணை வச்சிண்டுன்னா கேக்கரான்?

பதில் சொல்லாம, “நாளைக்கு ஆபீஸ் உண்டா?” கேட்டேன். “இப்போ அதுக்கென்ன?” “உங்களை இன்னைக்கு தூங்க விடலாமா வேண்டாமான்னு யோசிக்கரேன்” அதில் எல்லா பதிலும் இருக்கே!

காதல் அழகுதான். தாம்பத்யம் அதைவிட அழகு. காதல் நிரந்தரமாப் போச்சுன்னா. குழந்தைகள் அழகு. எப்போன்னா அவர்களை தாம்பத்தியத்துக்கு அணைபோல பாவிச்சா. அவளில் இவனைப் பாத்துட்டேன். என் தாம்பத்யம் எப்படி இனிக்காமப் போகும்? வாழ்க்கை ஆச்சர்யங்கள் நிறைந்தது. அந்த ஆச்சர்யங்களை நாமளே அடிக்கடி ஏற்படுத்திண்டு வாழ்ந்தா.

தாம்பத்தியம் அழகுதான். எத்தனை அழகா அதை தக்க வச்சுக்கலாம்னு சரவணங்கிட்டே கத்துக்கணும்.

காதல் அழகு (Trilogy 1 of 3 – சரவணன் சொல்லுவான்!)

70.  காதல் அழகு (சிறுகதை சீசன் – 3)

(Trilogy 1 of 3 – சரவணன் சொல்லுவான்!)  #ganeshamarkalam

காலேஜில் படிக்கரச்சேதான் அழகான பெண்களின் சிநேகிதம் கிடைத்தது. கூடப் படிக்கர பெண்களுக்கும் ஸ்மார்ட்டா ஆண் துணை தேவைப்பட்டு ஜோடியா இல்லை செட் சேர்ந்துண்டு சுத்துவது வழக்கமா போச்சு. 

தனியா ஒரு ஆணோ, இல்லை பொண்ணோ கேம்பஸில் போனா ஒண்ணுக்கும் உதவாமப் போனவாம்பா. சுருக்கமா “வேஸ்ட்.” எங்கெல்லாம் ஒருத்தி கூட இருக்கணும்னு எழுதப்படாத கேம்பஸ் ரூல்ஸ். லைப்ரெரி, கிளாஸ், ப்ரேக்டிகல்ஸ், ஹாஸ்டல் மெஸ்ஸில் சாப்பிடப் போரச்சே, சாப்டரப்போ பக்கத்தில். சனி ஞாயிறு வந்தாச்சுன்னா சாயங்காலம் வெளீலே தெருவிலோ மார்கெட்லே. தனியா பாத்துட்டா “சொங்கி மாக்யான், ஒண்டிக்கட்டை”ம்பா.

ஈஷிண்டு சுத்தறது நம்ப கிளாசில் படிக்கர பொண்ணா இருந்துட்டா நல்லது. ஏன்னா கிளாஸ்லேயும் பக்கத்தில் உக்காரலாம். சில ஃபைனல் இயர் பசங்க, பின்னாடி கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்னு தோணித்துனா தோதுப்படும்னு ஃபர்ஸ்ட் அல்லது செகண்ட் இயர் பொண்களை டாவடிப்பா. கிளாஸ் விட்டதும், அடுத்த பிரீயட் ஃப்ரீன்னாலோ அடிச்சு பிடிச்சுண்டு ஓடுவானுவ. அவன் ஆள் ஃப்ரீ இல்லைன்னாலும் கட் அடிச்சுட்டு வந்துடும், கேன்டீனில் கடலை பொட.

இதெல்லாம் பெங்களூருவில் டாடா இன்ஸ்டிட்யூட்டில் பிஈ படிக்க சேர்ந்தவுடனே கண்டுபிடிச்சது. 

“சரவணா! நன்னா படிக்கரதுனாலே ஆல் இந்தியா லெவெலில் காம்பெடிடிவ் எக்ஸாம் பாஸ் செஞ்சு ஸ்காலர்ஷிப் கிடெச்சு ஹாஸ்ட்டலில் தங்கிண்டு படிக்கப்போராய். ஒவ்வொண்ணுக்கும் அப்பாவோ அம்மாவோ பக்கத்தில் இருந்து சொல்லித் தரப்போவதில்லை. நீயேதான் உன் ஜட்டியைத் துவெச்சுப் போட்டுக்கணும். சிலவு மேனேஜ் செய்யணும். படிப்பில் கவனம் சிதறாம டிஸ்டிங்க்ஷனோட வெளீலே வரணும்.” அப்பா கேட்டுண்டர். 3 வருஷம் கழிச்சு GPA 3.8/4ஓட தான் வெளீலே வந்தேன். ஆனா இடைப்பட்ட 3 வருஷத்தில் நேர்ந்த அனுபவம் அத்தனை அழகு.

ஒருவேளை அதுதான் உண்மையான படிப்போ? குறிப்பா பெண்களைப் பத்தின புத்திசாலித்தனம் கிடெச்சது அந்த 3 வருஷத்தில்தான். உடனே இந்தக் கதை குஜாலாவா போகுமான்னு கேக்கப் பிடாது. 

சேர்ந்த 3 மாசத்தில் கேம்பஸ் ரூல்ஸ் புரிஞ்சதும் நாமளோ முதல் வருஷம், நமக்கு எந்த ஃபிகர் மடியும்னு தோணித்து. சண்டே மத்தியானம் எப்பவுமே மெஸ்ஸில் ஸ்பெஷல் லன்ச் உண்டு. ஐஸ்க்ரீமோட. அப்படி ஒரு சுபதினத்தில் சாப்பிட உக்காந்ததும் பக்கத்தில் வந்து உக்காந்துண்டா ஒருத்தி. அட்டுக்கரி. முன் வலது கையில் லேசா தேமல் மாதிரி. என் அதிர்ஷ்டம்னு நினெச்சுண்டேன். கிடுகிடுன்னு சாப்டூட்டு எழுந்து வந்துட்டேன். வழக்கமா சாப்பிடரச்சே நாம எழுந்துண்டா “எக்ஸ்க்யூஸ் மீ” சொல்லணும். நான் சொல்லலை.

அடுத்த டேபிளில் இருந்த என் கிளாஸ் பசங்க அவள் ECE முதலாமாண்டு. பேர் வர்ஷான்னு கண்டுபிடிச்சுட்டானுவ. லேடீஸ் ஹாஸ்டலில் பிளாக் C ரூம் 23ஆம். மண்டே ப்ராபபிலிடீ தியோரி கிளாஸில் “என்ன மச்சீ, உன் ஆள் செம ஜோரா பிடிச்சிட்டாய்? ட்ரீட் எப்போ?” கலாய்க்க ஆரம்பிச்சாச்சு. என்னமோ மாதிரி ஆச்சு. நல்ல நாளிலேயே ப்ரொஃப். சீனிவாசன் சொல்லித்தறது புரியாது. அன்னைக்கு சுத்தமா விளங்கலை. 

அதுக்கப்புரம் மெஸ்ஸில் யார் வரா போரா, இப்போ போனா யார் பக்கத்தில் உக்காருவான்னு எல்லாம் துப்பறிஞ்சுட்டுத்தான் போரது. அதே சமயத்தில் இப்போவே அலையவேண்டாம், தானாவே ரெண்டாம் வருஷம் போயாச்சுன்னா நம்மளுக்கும் கூடவே சுத்த ஒரு அழகான பொண் கிடைக்காமலா போயிடுவான்னு ஹோப் இருந்தது. அடுத்த வருஷம் புது அட்மிஷன்ஸ் நடக்குமே!

வேடிக்கை என்னன்னா நான் EEEஇல் கிளாஸ் டாப். வர்ஷா அவள் கிளாஸில் ஃபர்ஸ்ட். “அட”ன்னு தோணித்து. ரெண்டு பேருக்கும் இழுத்துண்டு சுத்த யாரும் இல்லை, அதான் படிப்பில் கவனம்னு வச்சுக்கலாம்.

பெரீய லீவு முடிஞ்சு எல்லோரும் திரும்ப ஹாஸ்டலுக்கு வந்ததுமே புது அட்மிஷணில் யாரெல்லாம் வந்திருக்கான்னு மனசு அலைஞ்சது. மெஸ்ஸில் சீஃப் அட்டெண்டென்ட் காதை கடிச்க அவன் “3 பேர் பாத்தேன்”னுட்டான். எத்தனை மணிக்கு ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் வராங்கன்னு கேட்டுத் தெரிஞ்சிண்டு, நான், செல்வராஜ், சந்தானம் அப்புரம் சந்தானத்தோட ஆள் அற்புதா முன்னாடியே பேசி வச்சு ஞாயித்துக்கிழமை அதே டயத்துக்கு மெஸ்ஸில் ஆஜர். பிடிச்சிருந்தா இன்னைக்கே நூல்விடுவதுன்னு. 

அதுக்கு அற்புதா எதுக்கு? அவள்தான் முக்கியம். அவள் கூட இருந்தா நாங்க சீப்பா தெரியமாட்டோம். அவளை விட்டு அப்ரோச் செய்யலாம். கிட்டக்க வந்ததும் ஆளுக்கொண்ணா பிரிச்சு எடுத்துண்டுடலாம்னு. ஆனா வந்தது 4 பேர். புதுசா சேர்ந்த சிட்டுக்களோட வர்ஷாவும். “டேய் உன் ஆளுடா! மச்சீ! நீ காலி” சந்தானம் சொல்ல எல்லாரும் கொல்லுன்னு.

என்ன நடந்திருக்குன்னா, இவா மூணுபேரும் ஹாஸ்டல் அட்மிஷனுக்கு லைனில் நிக்கரச்சே புது வருஷ ஃபீஸ்கட்ட அங்கே போன வர்ஷாவை இவா அட்வைஸ் கேக்க ஃப்ரெண்ட்ஸ் ஆகிட்டா. சேர்ந்தே சுத்தராளாம். சரிதான்! முதல் வேலை வர்ஷாவை அவாகிட்டேந்து பிரிக்கணும். அவா போய் உக்காந்ததும் நாங்களும் அடிச்சு பிடிச்சுண்டு எதுத்த சாரியில் உக்காந்தாச்சு. பூரி சன்னா சாப்பிடரச்சே அற்புதா சொல்லிக் கொடுத்தா மாதிரி “ஹாய்! ஃப்ரெஷெர்ஸ், ஐ ஏம் அற்புதா!” அறிமுகப்படுத்திக்க அவாளும் சான்யா, தீபிகா, லக்ஷ்மீன்னு சொல்ல, கூடவே வர்ஷாவும் தன் பெயரைச் சொல்ல எங்க பேரை ஒப்பிச்சோம்.

“மத்தியானம் லன்ச் முடிஞ்சதும் ப்ரிகேட் ரோட் போலாமா? நான் கேக்க தலையை ஆட்டித்துகள். வர்ஷாவும்தான்.

எல்லாரும் சந்தானம் ரூமுக்குப் போய் ஒரு ஸ்ட்ரேடஜி மீட்டிங்க் போட்டோம். எத்தனை சிலவாகும், எப்படி ஷேர் செஞ்சுக்கலாம்னு. அப்புரம் எங்கேல்லாம் சுத்தலாம்னு. சந்தானத்துக்கு ஏற்கனவே ஆள் இருக்கு. வர்ஷா உப்புக்கு சப்பாணி, மிஞ்சின மூணுபேருக்கு நாங்க ரெண்டுபேர் அவைலபிள். இன்னைக்கு போயிட்டு வந்துட்டு பிரிச்சு எடுத்துக்கலாம்னு பேச்சு. 

வர்ஷாவை கழட்டி விட்டா சிலவு குறையும்னு செல்வராஜ் ஃபீல் பண்ண, அற்புதா ஒத்துக்கலை. “நாட் ஃபேர்”. சந்தானம் அப்புரம் தனியா இருக்கச்சே சொல்ரான் “வர்ஷா மாதிரி ஒருத்தி கூட வந்தால் அற்புதா இன்னும் அழகா தெரியலாம்னு ஃபீல் பண்ராடா! வர்ஷாவுக்குன்னு ஆர சிலவை நான் தனியா தந்துடரேன்.” ப்ராமிஸ் செஞ்சான்.

பஸ்ஸை பிடிச்சு சிவாஜி நகர் வந்து அங்கேந்து ஸ்லோ மோஷனில் MG ரோட் ஜங்க்ஷணுக்கு நடந்தோம். பொண்களோட போரச்செ பெடெஸ்ட்ரியன் கிராஸிங்க், சிக்னெல் எல்லாத்தையும் மதிச்சு. ஏன்னா எது இவாளை இம்ப்ரெஸ் செய்யும்னு தெரியலை. 

நான் மொள்ள நடப்பேன், சுபாவம். செல்வராஜ் லக்ஷ்மீயோட பேசிண்டே எல்லாருக்கும் முன்னாடி. ரெண்டு பேரும் மதுரை. பெச நிறைய கிடெச்சிருக்கும். எனக்கு தீபிகா மேலே கண் ஈஷிண்டது. ஆனா அவள் அற்புதாவோடத்தான் நடப்பேன்னு சான்யா பஞ்சாபிக் காரி. ஆங்கிலத்தில் பொளந்து கட்டிண்டு. அதுனாலே நான் அவகிட்டேந்து தூர விலகி. எனக்கு ஹிந்தி வராது. ஆங்கிலம் அவள் அளவுக்கு வராது. தெரிஞ்சா அவமானம். அதுனால் சந்தானம் கிருஷ்ண பரமாத்மா மாதிரி தெரிஞ்சான்.

நான் பின் தங்கிட்டதை உணர்ந்து தானும் சித்தே மொள்ள நடக்கராப் போலே பக்கத்தில் வந்து சேர்ந்துண்டா வர்ஷா. “சரவணன், எத்தனை நல்ல பேர்!” முதல் காம்ப்ளிமென்ட். சாதாரண பேர்தான்! இருந்தாலும் இவள் வாயால் அப்படிக் கேட்டது நன்னா இருக்கவே, நானும் அவளொட பெச ஆரம்பிச்சேன். “வர்ஷான்னா எமோஷணலான பொண்ணா? டக்குன்னு கண்ணில் நீர் வருமோ?” “அப்படியில்லை! எல்லாத்துக்கும் உயிர் தருபவள், எல்லார் நெஞ்சங்களையும் குளிர்விப்பவள், இன்றியமையாத குணங்களைக் கொண்டவள்.” சொன்னா, நம்பினேன். 

MG ரோட் ஜங்க்ஷணில் லெஃப்ட் ஒடிச்சா ப்ரிகேட் ரோட் திருப்பம் வரைக்கும் ப்ரோமினேட் நன்னா இருக்கும். அன்னைக்கு ஏன்னு தெரியலை வழீலே இருக்கும் சினிமா கொட்டாயோ, கடைகளோ, எதுத்த பக்கம் இருக்கும் பரேட் க்ரவுண்டோ எதுவும் கண்ணுக்கு தெரியலை. அத்தனை சுவாரஸ்யமா வர்ஷா பேசிண்டே வந்தா. என்னெல்லாம் தெரிஞ்சு வச்சிருக்கா? எனக்குப் பிடிச்ச மில்டன் பாட்டுக்கள், மனப்பாடமா சொன்ன ஷேக்ஸ்பியர் நாடக வசனங்கள், பாரதிதாசன் கவிதைகள் எல்லாம் என்னை கட்டிப் போட்டது. 

முன்னாடி போனவா அப்பப்போ எங்களை வரோமான்னு திரும்பிப் பாக்கரதையும், பாத்துட்டு கிசுகிசுன்னு அவாளுக்குள்ளே பேசிப்பதையும் நாங்க சட்டை செய்யலை.

வர்ஷா என்னைவிட 1 வயசு சின்னவளாம். LKG சேக்கரச்சே வயசை கூட்டிச் சொல்லிருக்கா. “குழந்தையா இருந்தப்போ எப்படி இருப்பாய்?” அசட்டுக் கேள்வி. “அப்புரமா போடோ காமிக்கரேன்!” சொன்னவள் என் கையை பிடிச்சிண்டா. பெங்களூருவில் கையைப் பிடிச்சுக்காம ஆணும் பொண்ணும் MG ரோடில் போவாளான்னு எனக்கும் பட்டது. பிடிச்சுக்கரச்சே அந்த தேமல் அத்தனை பெரீசா தெரியலை. அவள் கருப்புன்னா நான் மாநிரம்தானே. “வர்ஷா பக்கத்துலே நீ ஃபேரா தெரிஞ்சாய்!” பசங்க கேலி செஞ்சா. “போடா, ஸ்கின் கலர் ஒரு பொருட்டா?” கேட்டேன்னா பாத்துக்கோங்கோ.

அன்னைக்கு என்னெல்லாம் செஞ்சோம்? நிறைய நடந்தோம். இந்தியா காபீ ஹவுஸில் தோசை சாப்டோம். 6 மணிவாக்கில் பப்பில் ட்ராட் பீர் குடிச்சோம். பெரீய மக்கில் வரவே வேணும்கிறதை குடிச்சுட்டு அடுத்தவன் கிட்டே பாஸ் செய்யணும். நானும் வர்ஷாவும் சிப் செய்யரா மாதிரி நடிச்சோம்னு வச்சுக்கலாம். லக்ஷ்மியும் சான்யாவும் மொடாக் குடிகாரிகள். சிலவை ஷேர் செய்யணும்னுட்டு செல்வராஜ் தொடவேயில்லை. சந்தானமும் அற்புதாவும் நிலக்கடலையை காலி பண்ணிண ஸ்பீடை பாத்துட்டு வெயிட்டரே அசந்துட்டான்.

நான் ஏன் குடிக்கலை? ஏற்கனவே போதையில் இருப்பவன் ஏன் குடிக்கணும்? வர்ஷாவை கேட்டேன், “நீ ட்ரிங்க்ஸ் எடுத்துக்கலையா?” “இப்போ வேண்டாம், இன்னொரு நாளைக்கு நாம தனியா போரச்சே”. ஷி வாஸ் சீரியஸ்! “அது எப்போ!” “வர புதன் மத்தியானம் ஒரு கிளாஸ்தான். ஏற்கனவே படிச்சுட்டேன், சாப்டூட்டு கிளம்பலாமா?” புதன்கிழமை எனக்கு என்ன கிளாஸ் அப்படீன்னெல்லாம் அனாவசியத்துக்கு ஆராய்ச்சி செய்யாம “சரீ”ன்னேன்.

வர்ஷாவைப் பத்தி சித்தே வர்ணிக்கணும். கருப்புத் தோலையும் தேமலையும் தூக்கிப் போட்டுட்டா லக்ஷணமான பொண். அப்பா தெலுங்கு, அம்மா பாலக்காடு. அப்படீன்னா சில பல அழகு சமாச்சாரங்கள் கலப்படம் ஆகியிருக்கணுமா இல்லாயா? ரொம்பவே! தேமலை சரிசெஞ்சுடலாம். தோல் கலரை பெருசு படுத்தலைன்னா இவள் எவருக்கும் நிகரான அழகுதானே. இவள் என்னைவிட நன்னா படிக்கரா. நிறைய தெரிஞ்சிருக்கு. அத்துப்படி. நல்ல குடும்பமா பட்டது. முக்கியமா என்னை அப்படியே ஏத்துண்டிருக்கா, அது முக்கியம். என்னை விரும்பராளோ?. அதை கன்ஃபெர்ம் செஞ்சுக்கணும். நாளடைவில். 

ரெண்டாம் வருஷம் இதைத் தெரிஞ்சுக்க நிறைய அவகாஸம் வந்தது. அந்த புதன் பட்டும் இல்லை, அப்புரமும் நிறைய சுத்தினோம். பெங்களூர் தியேட்டர் ஒண்ணு விடலை. பரீக்ஷை டயத்தில் சேர்ந்து படிக்க லைப்ரெரியே கதீன்னும் கிடந்தாச்சு. முதல் மாடீயில் கேபின்ஸ் இருக்கும். அங்கே சில்மிஷங்களை செஞ்சுண்டு. ஹாஸ்டலில் ரூமுக்கு வருவா, கதவை தொறந்தே வைம்பா. ஆதில் ஸ்ட்ரிக்ட்.

கடைசீ வருஷம் இவள் கருப்பு என்பதே மறந்து போச்சு. பாக்கரச்சே கண்கள்தான் சந்திச்சுக்கும். தனியா இருக்கச்சே கைகள் கோத்துக்கும். வாத்சல்யமா தோளில் சாஞ்சுப்பா. பேஸ்கெட்பால் விளையாடரச்சே சியர் செய்ய வந்துடுவா. ஜலதோஷமோ ஜுரமோ இழுத்துண்டு டிஸ்பென்சரி போய் மருந்து வாங்கித் தருவா. மார்க் குறைஞ்சுடுத்துன்னா அவளே கோச்சிங்க். கடைசீ செமெஸ்டர் முன்னாடி 30நா லீவு. “ஊருக்குப் போகாம எங்கேயாவது ரெண்டு பேரும் போய் இருந்துட்டு வரலாமா?” ஐடியா கொடுத்தா.

படிப்பு முடிச்சு பேக் செஞ்சுண்டு கிளம்பரச்சே “எங்காத்துக்கு வந்து உங்கப்பாவை பெசச்சொல்லு. இல்லைன்னா நானே கிளம்பி வருவேன்.” சொல்லிட்டு கண் கலங்கிட்டா. அப்போதான் வர்ஷா எங்கிற பேருக்கும் உண்மையான காதல்னா என்ன என்பதுக்கும் அர்த்தம் கிடெச்சது. அதெல்லாம்விட உண்மையான ஆழகுன்னா என்னன்னு புரிஞ்சிண்டேன்.

வர்ஷாவைப் பத்தி நினைக்கரபோதெல்லாம் மனசிலெழும் குதூகலம் அழகு. அவள் கையில் இருந்த தேமல் அழகு. அவள் கண்களில் தெரிஞ்ச இதயமும் அவள் மனசில் எழும் எண்ணங்களை அப்படியே பிரதிபலிச்சுக் காட்டின அவள் பார்வை அழகு.

சில வருஷம் கழிச்சு எங்கள் கல்யாணம் முடிஞ்சு பொறந்த பொண் குழந்தை கொள்ளை அழகு.

தலைமுறை எதிரி.

தலைமுறை எதிரி.

     அப்துல் ரகீம் கஹன்கான் தன் புரவியை லாயத்தில் விட்டு விட்டு வசந்த மாளிகைக்குள் நுழைந்து தனித்திருந்த அக்பரைப் பார்த்து வணங்கினான். தன்னுடைய ஹூக்காவில் மெய் மறந்திருந்த அக்பர் தன் சுய நினைவுக்குத் திரும்பியவனாக.. அப்துல்லை உட்காரும்படி சைகை செய்தான். அப்துல் தனக்கெதிரே அமர்ந்திருந்த அக்பரை ஒரு முறை உற்று பார்த்தான். அம்மை வடுக்கள் நிரம்பிய அதே நேரத்தில் கவர்ச்சி நிறைந்த அந்த முகத்தை நீண்ட காலமாக பார்த்து வருகிறான். இப்போது அந்த முகத்தில்  சோகமும் வருத்தமும் இழையோடிக் கொண்டிருப்பதை அவன் காண்கிறான்.

“சொல்லுங்கள் சுல்தான்! என்னை அழைத்த காரணத்தை? “அப்துல்லின் குரல் மாளிகைச் சுவர்களில் எதிரொலிக்கிறது.

“ஒரு படையெடுப்பை நிகழ்த்தப் போகிறேன் அப்துல். அதற்கு நீ தலைமை தாங்க வேண்டும்! அக்பரின் குரல் சன்னமாக ஒலிக்கிறது.

“கட்டளையிடுங்கள்.

வெற்றிகனியைப் பறித்து வந்து காலடியில் சமர்ப்பிக்கிறேன்! “முகத்தில் ஒரு ஏளனப் புன்னகை ஓடியது.

“ராஜபுதனத்தின் மேவார் ராஜ்ஜியம் நீ வெல்ல வேண்டியது.

கொல்ல வேண்டியது ராணா பிரதாப் சிங்கை! “கம்பீரமாக ஒலித்த அக்பரின் குரலால் அப்துல்லின் முகத்தில் பீதி தாண்டவமாடியது.

“ராஜபுதனத்தின் சிங்கத்தை வெல்லச் சொல்கிறீர்கள்? “

“என் படைபலம் உமக்கு உண்டு.”

“ராணாவைத் தேடிப் பிடிப்பது வைக்கோலில் விழுந்த ஊசியைத் தேடுவது போன்றது.

ராணாவை குறி வைக்கக் காரணம்? “

“இந்துஸ்தானம் என் காலடியில் விழுந்து கிடக்கிறது அப்துல்.

ராஜபுதனமும் கூட.

ஆனால் உதய்ப்பூர் என்னும் மேவார் விழ மறுக்கிறது. என்னைத் தொழவும் மறுக்கிறது.

ராணா.

அவனது வீரம். என்னை அவமானம் செய்து மகிழ்கிறான் அவன்.

அவனது ஆணவத்தை போக்கியாக வேண்டும்.

மொகல் ராஜ்ஜியத்தின் கரும்புள்ளியை கலைந்தாக வேண்டும்! “என்ன சொல்லி அவமானப்படுத்துகிறான் ராணா? “

“என்னை எதிர்க்கும் அரசர்களின் தங்கைகளையும், மகள்களையும் மணந்து அவர்களை அடக்குகிறேனாம். பெண்களின் பாவாடையால் விஸ்தரிக்கப்பட்டது மொகல் சாம்ராஜ்ஜியம் என்று அவமதிக்கிறான் ராணா! “

“அது மட்டுமா? தங்களுக்குப் பெண் கொடுத்த ராஜபுத்திர அரசர்களை, மதம் மாறியவர்களை ராணா சற்றும் மதிப்பதில்லை.

சபை நடுவே கிண்டல் செய்து அவமானப்படுத்துகிறான்.  கூட்டிக்கொடுத்தவர்கள் என்று கேவலப்படுத்துகிறான். அவர்களை ராஜபுத்திர இனத்திலிருந்தே ஒதுக்கியும் வைக்கிறான்.!”

“எனக்கு இணங்காமல் ராணா இறுமாப்புடன் இருக்க என்ன காரணம்? “

“சித்தூரை நாம் கைப்பற்றிய போது நடந்தவற்றை ராணா இன்னமும் மறக்கவில்லை.அவன் நெஞ்சில் அணையாத நெருப்பாய் அந்த துயரம் எரிந்து கொண்டேயிருக்கிறது.!”

“சித்தூரை நாம் வெற்றி கொண்ட போது என்ன நடந்தது? “

“வென்ற நீங்கள் மறந்து விட்டீர்கள்.

பாதிக்கப்பட்ட அவன் அதை மறக்கவேயில்லை. நம் கையில் அகப்படாதிருக்கும் பொருட்டு 25,000 பெண்கள் ஜஹர் என்னும் தீக்குளிப்பில் இறந்ததை ராணா இன்னமும் மறக்கவில்லை. தோற்றோடி ஆரவல்லி மலைக் குன்றுகளில் ஒளிந்து வாழ்ந்ததை மறக்கவில்லை.

உதய்பூர் என்னும் மேவாரை உருவாக்கி அரசாண்டதை மறக்கவில்லை.!”

“பயத்தில் அவர்கள் இறந்ததற்கு நாம் என்ன செய்ய முடியும்.?”

“பயத்தை உருவாக்கியது நாம் தான்! “

“இருக்கலாம்! ஆனால் அவனுடைய உடன் பிறந்த சகோதரர்கள் ஜக்பல், சக்தி சிங், சரவ் சிங் அனைவரும் நம்முடன் இருக்கிறார்கள். சொந்த ரத்தங்களை எதிர்த்து ராணா யுத்தம் செய்கிறான். அந்த துணிச்சல்?! “

“மகாபாரதத்திலிருந்த கிருஷ்ணா உபதேசம் தரும் தைரியமது.

ஜக்பல் மேவாரின் அரசனாக வேண்டியவன். மக்களும் அரசு பிரதானிகளும் அதை விரும்பாததால் ராணாமன்னனாக்கப்பட்டான். வெறுப்படைந்த ஜக்பல் உங்களோடு சேர்ந்து கொண்டான். தன் உற்றார் உறவினர்களை பகைத்துக் கொண்டு சொந்த சகோதரர்களின் துரோகத்தை சகித்து கொண்டு காட்டிலும் மேட்டிலும் ஒளிந்து கொண்டு ஒற்றை ஆளாக ரஜபுதன வீரத்தை மெய்பித்துக் கொண்டிருக்கிறான் ராணா.”

“அந்த இனத்தின் பெருமைக்கு அவன் ஒருவன் போதும்.!”

“வீரன் வீழ்ந்தாலும் அவன் இனத்திற்கு பெருமை சேர்த்து விட்டே வீழ்கிறான்.

துரோகி நெடுநாள் வாழ்ந்தாலும் இனத்தின் பெயரை சேதப்படுத்தி விடுகிறான்.”

“உண்மை தான்.

ராணாவின் நிலைக்கு நான் பரிதாபப்படுகிறேன்.

ஆனாலும் அவன் என் எதிரி. ஆகவே படையெடுப்பு துவங்கட்டும்.

ராணாவை உயிரோடு பிடிக்க முயற்சி செய்.!”

“விசித்திரமான விசயம் என்னவென்றால் உங்களின் தாத்தா பாபரை ராணாவின் தாத்தா ராணா சங்கா எதிர்த்தார். இப்போது அவர்களின் பேரர்கள் களத்தில் எதிரெதிராக நிற்கிறீர்கள்! “

“தலைமுறை எதிரி! “என்றான் அக்பர்.

மறுநாள் அப்துல் ரகுமான்தலைமையிலான படை ரஜபுதனத்தை நோக்கி பயணமானது. தன் படைகளுடன் நிலை கொண்ட அப்துல் ராணாவைப் பிடிப்பதற்கான வியூகங்களை வகுக்க ஆரம்பித்தான். அதே நேரம் படையை பின்பற்றி வந்து கொண்டிருந்த அப்துல்லின் மனைவியும் மகளும் வழி தவறியிருந்தனர்.

பல்லக்கு தூக்கிகளில் ஒருவன் “பேகம்! நாம் வழி தவறிவிட்டோம். சரியான வழியை கண்டறிய முடியவில்லை! “என்றான்.

“அந்தி கவிழ்கிறது.

இனி என்ன செய்வது? “ஆயிசா குழம்பிக் கொண்டிருந்த போது அந்த குதிரை வீரர்கள் பல்லக்கு தூக்கிகளை சூழ்ந்தார்கள்.

பல்லக்கு தூக்கிகளில் ஒருவன் “பேகம்! பயம் வேண்டாம்! வழிப்பறி கொள்ளையர்களாக இருக்ககூடும்.தளபதியின் பெயரைக் கேட்டதும் விலகி விடுவார்கள்! “என்றதுடன் அதை சொல்லவும் செய்தான்.

முன்னணியில் இருந்த குதிரை வீரன் உரக்கச் சிரித்ததுடன் “நல்லது.

நான் அமர்சிங்! ராணா பிரதாப் சிங்கின் மூத்த மகன்! “என்றான்.

பேகத்தின் முகம் சவமாக வெளுத்தது.

சேதியறிந்த அப்துல் எரிமலையானான். சற்று நேரத்தில் குதிரையில் வந்து இறங்கினான் ராணா பிரதாப்சிங்.

“வலிய வந்து மாட்டியிருக்கிறார்கள் எதிரியின் சொந்தங்கள்! “என்று அமர்சிங் ஆயிசாவையும் சாயீராவையும் சுட்டிக் காட்டினான். அருகே வந்து நின்ற ராணா “பயம் வேண்டாம் பெண்களே! என் பகை அப்துல்லோடு மட்டுமே! நீங்கள் என்விருந்தாளிகளே! இன்று இரவு பில் பழங்குடியினரோடு நீங்கள் தங்கலாம்.

நாளைக் காலை உங்களின் படைமுகாமுக்கு நானே அனுப்பி வைப்பேன்! “

சாயீரா ,அமர்சிங் பல்லக்கை மடக்கிய உடனேயே சேலைத் தலைப்பைக் கிழித்து ஆபரணங்களைக் கோர்த்து அவசரமாக இரண்டு ராக்கிகளை தயாரித்திருந்தாள். சகோதரர்களாக ஏற்க விரும்புகிறோம்.

கையை நீட்டுங்கள்! “

“அச்சம் வேண்டாம் பெண்ணே.

மனைவியைத் தவிர மற்ற பெண்களை சகோதரிகளாக எண்ணுவது தான் இந்துஸ்தானத்தின் பண்பாடு. அதற்கு நாங்கள் விதி விலக்கல்ல.உன் மனசாந்திக்காக அதை கட்டி கொள்ளச் சம்மதிக்கிறேன். இந்த நேரத்தில் இதே ராக்கியை வைத்து அக்பர் செய்த அயோக்கிய தனத்தை சொல்ல வேண்டியது என் கடமை! “

“சொல்லுங்கள். இதே ராக்கியை அக்பரின் கரத்தில் கட்டினாள் ராணி துர்க்காதேவி.

சகோதரியாக எண்ணாமல் அவளைக் கொன்றான் அக்பர். பெண்களை கொல்லக் கூடாது என்ற மத விதிகளை அவன் மதிக்கவில்லை.

ஆனால் எங்களின் போர் விதிகள் பெண்களை

சீரழிக்க சொல்லவில்லை! “

“அக்பரை போல் நீங்களும் வாக்கு தவறி? “

“நான் ராணா பிரதாப்சிங் பெண்களே! அக்பரை போல் ஈனப் பிறவியல்ல நான்.

இந்துஸ்தானத்தின் பெருமைக்கு ஒரு தீங்கும் என்னால் நேராது. பெண்களால் ஒரு வெற்றி கிட்டுமெனில் தோற்பதையே பெருமையாகக் கருதுவேன்.!”

அதே நேரம் தீக்கனவுகளைக் கண்டு தூக்கமிழந்து கொண்டிருந்தான் அப்துல். விடியற்காலை வேளையில் முகாமிற்கு வெளியே சத்தத்தை கேட்டு எழுந்து வந்தவன் அதிர்ந்தான். வெளியே கம்பீரமாக நின்று கொண்டிருந்தான் ராணா.அவனுடன் அமர்சிங்கும் பில் பழங்குடியினரும் பேகமும் நின்றிருந்தனர். “இதோ! உனக்கு சொந்தமானவைகள். எந்த சேதமும் இன்றி திரும்ப ஒப்படைக்கிறேன். பெற்றுக்கொள் அப்துல்! “

பேகமும் மகளும் முன்னேறி முகாமுக்குள் வர.. தாக்க முனைந்த வீரர்களை அப்துல்லின் சைகை நிறுத்தியது. “போய் வருகிறேன் அப்துல். களத்தில் சந்திப்போம்! “ராணா தன் குதிரையில் தாவி ஏறினான். “ராணா ஒரு கேள்வி..?”

“கேள்! “

“உன் இடையில் இரண்டு வாள்கள் தொங்குகின்றனவே? எதற்காக? “

“நான் நிராயுதபாணிகளைக் கொல்வதில்லை. அப்படி சந்தர்ப்பம் வாய்த்து விட்டால் இந்த வாளில் ஒன்றைப் பரிசளிப்பேன். போராடி வெல்வதே எனக்குப் பிடிக்கும்! “ “உன் வீரத்திற்கும், பெருந்தன்மைக்கும் தலைவணங்குகிறேன் ராணா! “

“ஜெய் பவானி! “ என்ற முழக்கத்தோடு ராணாவின் குழு அங்கிருந்து கிளம்பியது.

“அசல் ராஜபுதன ரத்தத்தைப் பார்த்து விட்டேன்! “என்ற அப்துல் பேகத்தையும் மகளையும் தழுவிக் கொண்டான்.

*அக்பரை இறுதி மூச்சுவரை எதிர்த்த பிரதாப் தன் 56 வது வயதில் மரணமடைந்தான். அவனுடைய மகன் அமர் சிங் மொகலாயப் படைகளை 13 முறை வென்று துரத்தியடித்தான்.

பிரதாப்பை எதிர்த்து போரிட முடியாது என்று பதவி விலகிய அப்துல் ரகீம் அக்பரின் மகன் சலீமின் மெய்க் காவலனாக நியமிக்கப்பட்டான்.

இழந்த மேவாரைத் திரும்ப பெறும் வரை ராணா வெறுந்தரையிலேயே உறங்கி சப்பாத்தியை மட்டுமே உண்டு வைராக்கியமாக வாழ்ந்து மேவாரை அக்பரிடமிருந்து கைப்பற்றினான்.

இதையெல்லாம் வரலாற்றில் சேர்க்காமல்... 

திருடவும் கொள்ளையடிக்கவும்.. பாரத தேசம் நோக்கி வந்த.. கஜினி முகமுவையும்.. கோரி முகமதுவையும்.. மாணவர்களின் பாடப் புத்தகத்தில்.. சேர்த்தவனுங்களை என்ன செய்ய?..?!?

தீ பிழம்பாக சுட்டெரிக்கும்  நினைவுகள்..

     கருடன்

புகையிலை

புகையிலை (சிறுகதைகள் சீ2 – 57) 

#ganeshamarkalam

எத்தனை சினிமா பார்த்திருப்போம்? கார்த்தி, ரஜனிகாந்த், ஆர்யா, விஜய் சேதுபதி, ஐஸ்வர்யா ராஜேஷ், நயன் இப்படீன்னு பேரா ஞாபகத்தில் வரும். ஆனால் முகேஷ்? கிட்டத்தட்ட எல்லா படத்துலேயும் வருவான். அவனை நினெச்சுக்க மாட்டோம். ஞாபகம் வரலையா? ட்யூப்லைட் மண்டைகளுக்காக சொல்ரேன்.

லொக்கு லொக்குன்னு இருமிண்டு. இவன்தான் புகையிலை சாப்டுட்டு சிகரேட் பிடிச்சிண்டு வாயிலெ கான்சர் வந்து படுக்கையில் கிடப்பான். உங்க நுரையீரல் புகைப்பிடிச்சா எப்படி ஆகும்னு ஒரு ஸ்பாஞ்சை எடுத்து பிதுக்கி கீழே ஒரு கிளாஸ் நிறைய கருப்பா ஒண்ணை பிழிஞ்சு காமிப்பா. எப்படி மறக்கலாம்? எல்லா சினிமாவுலேயும் இவன் வருவான். 

இவன் நிஜமா பொய்யான்னு தெரியாது, முகேஷ் புனைப்பெயரா இருக்கலாம். உண்மையாக்கூட! என் கதையை சொல்லுங்கோ மனுஷா திருந்தட்டுமேன்னு. மஹானுபாவன், இவன் கதையைக் கேட்டா நிச்சயம் புகைக்கரவா, புகையிலை பான் பேராக் மெல்லரவா திருந்துவா.

அதுக்கும் இப்போ சொல்லப்போர கதைக்கும் என்ன சம்பந்தம்? காரணம் இல்லாம சோழியன் குடுமி தள்ளாடுமா? என் பேரும் முகேஷ். நான் சிக்ரெட் பிடிக்கரவனான்னா இல்லை. நான் எங்க குடும்ப வியாபாரத்தை கவனிச்சுக்கரேன். 3ஆம் தலைமுறையா. புகையிலை வியாபாரம், 

பணம் கொழிக்கர தொழில். மதுரை நேதாஜி ரோடில் பல வருஷமா பெரீய முகப்போட கடை. பின்னாடி தொழிற்சாலை. பொடிக்கரது, கலக்கரது.

கடைக்கு வந்தா, கட்டை புகையிலை, உடனே போட்டுக்கராமாதிரி பொடிச்சது, பட்டணம் பொடி – மூக்குலே சர்ரூன்னு ஏத்திப்பாளே அதுன்னு பலவிதமான பதார்த்தங்கள் கிடைக்கும். அதுகளை அழகான குப்பியில் பேக் செஞ்சு விப்போம்.

சாமான்களையும் பல்கா வாங்கி தயாரிப்பது. கடையைத் தாண்டி போரச்சே கிடைக்கும் புகையிலை நெடிக்காகவே பலபேர் இந்த வழீலே போவா. பிரபலமான ஃபாரீன் ப்ரேண்ட் சிகரெட்டும் கிடைக்கும். அந்த காலத்துலேயே மால்ப்ரோ, டன் ஹில் வித்தவர் எங்க தாத்தா. சொக்கிகுளத்துலேந்து பணக்காரா காரோட ட்ரைவரை அனுப்பிச்சு வாங்கிப்பா. பட்டணம் பொடிக்குன்னு எல்லாத் தரப்பட்ட மனுஷாளும் வரதுதான் ஆச்சர்யம்.

கார்த்தாலே 9 மணிக்கு தொரந்தா கூட்டம் ஆரம்பிச்சுடும். அதுலே சிலர் ஓசிலே பொடி வாங்கி போட்டுண்டு போரவாளும் இருப்பா. அப்படி கையை நீட்டி கேக்கரவாளுக்குன்னு தனியா பண்ணி வச்சிருப்போம். கையை நீட்டினதும் சின்னதா அதுக்குன்னே ஏற்பட்ட ஸ்பூனில் எடுத்து ஒரு சிமிட்டா தருவோம். அதை வலது கையிலேந்து இடது உள்ளங்கைக்கு மாத்திண்டு, வலது ஆட்காட்டி – கட்டைவிரலாலே எடுத்து மூக்கில் விட்டுக்கர அழகை என் கண்முன்னாடியே செஞ்சுட்டு எல்லோருக்கும் கேக்கராமாதிரி கனைச்சுக்காட்டிட்டு கிளம்பிப்போவா. நான் கல்லாவில் உக்காந்தா இந்த கண்கொள்ளாக் காட்சி சுவாரஸ்யமா இருக்கும்.

அப்பாகிட்டே கேட்டேன், “சும்மாவே வாங்கிப் போட்டுண்டு போராளே எப்படி கட்டுப்படி ஆரது”ன்னு. சிரிச்சிண்டே “அதான் வியாபார தந்திரம்”னர், “இதில் ரொம்ப ஏழைப்பட்ட ஜனங்களைத் தவிர மத்தவா காசுகொடுத்து வாங்க ஆரம்பிச்சுடுவா. வேர கடைக்கு பொகவே மாட்டா!”

“நம்மளோ பிராம்ண குடும்பம், இந்த தொழிலுக்கு எப்படி வந்தோம்?” இவர் அப்பா ஒரு புகையிலை வியாபாரிகிட்டே முதல்ல கணக்கு எழுத உக்காந்து இந்த வாசனை பிடிச்சுப்போய், அப்புரம் அவாகிட்டேந்தே தொழில் கத்துண்டு மெல்ல தனியா வந்துட்டர், விடமுடியலையாம்.

புகையிலை கெட்டது, கான்சர் வரும்னு சொல்ராளே?. அமாம், ஆனால் அளவொட இருந்தா தப்பில்லை, உடம்புக்கு நல்லது. தவறா பயன்படுத்தினா அழிச்சுடும். பல நாடுகளில் தடை செய்யபட்ட வஸ்து, இந்தியாவுலே இல்லை. “எனக்கப்புரம் நீ பாத்துக்கோ, வேணாம்னா விட்டுடு”ன்னு சுதந்திரம் கொடுத்தர். 

வர காசை பார்த்தால் படிச்சு பட்டம் வாங்கி என்னத்தை சாதிச்சுடப் போரோம்னு தோணி கொஞ்சநாள் பண்ணிப் பாக்கலாமேன்னு உக்காந்துட்டேன்

சென். மேரீஸில் +2, அமேரிக்கன் காலேஜில் MSc கெமிஸ்ட்ரி முடிச்சாச்சு. நன்னாவே படிச்சேன். இருந்தாலும் இங்கே கல்லாவுலே நாள் ஒண்ணுக்கு முப்பதாயிரத்துக்கு மேலே லாபம் கிடைக்கரச்சே விடத்தோணலை. முப்பதை நூரா எப்படி பண்ரதுன்னுதான் யோசிக்க வச்சது. மனசு ஓரத்தில் செய்யர தொழில் அத்தனை நல்லதில்லைன்னு உறுத்திண்டே இருந்தது. இப்படி போரச்சேதான் எனக்கு பொண்பார்க்க ஆரம்பிச்சா. 

புகையிலை போட்டுக்கர பிராம்ணனுக்கு கூட கல்யாணம் ஆகிடும், புகையிலை வியாபாரம் செய்யரவனுக்கு பொண்ணு தர யோசிக்கரான்னு புரிஞ்சது. பையன் என்ன செய்யரான்னு முதல் கேள்வி, அப்புரம்தான் குலம் கோத்திரம். ஜாதகம் கொடுங்கோன்னு வாங்கிண்டு பதில் தரதில்லை. என் ஜாதகத்தை கொண்டு போன தரகன் அடிக்கடி வந்து இன்னும் காப்பி கொடுங்கோன்னு வாங்கிண்டு போனதுதான் ஆச்சு. “என்னடா, போனதடவை கொடுத்த 20 காபியும் தீந்துடுத்தா”ன்னா, “ஆமாம்”கரான். “இதுக்கு பர்த்தியா 12 பொண் ஜாதகமாவது உங்கிட்டே வந்திருக்கணுமே”ன்னா கதை சொன்னான். புகையிலைன்னா தயங்கராளாம்.

ஜாதகத்தில் ஒண்ணுத்தையும் மறைக்க வேண்டாம்னுட்டு அப்பா டீடையிலா விவரங்களை தந்துட்டார். வலது மேல் மூலையில் என் பாஸ்போர்ட் சைஸ் போடோவேர. வேலைக்கு அப்ளிகேஷன் மாதிரி.

அன்னைக்கு கார்த்தாலே 11 இருக்கும், கடையில் உக்காந்திருக்கேன். எப்பவும்போல கூட்டம். புது ஸ்டாக் வந்து  பின்னாடி மூட்டையை பிரிச்சிண்டிருக்கா. எதுக்கு எத்தனைன்னு நான்தான் போய் எடுத்து வைக்கணும். மத்ததை பங்கிடுபண்ணி அடுத்தவாரம் பொடிக்கரத்துக்கு வச்சுக்கணும். பட்டணம் பொடி தீந்துபோரா மாதிரி இருக்கு. அதை முதல்லே பண்ணச் சொல்லணும். சென்னை துறைமுகத்துலேந்து வண்டி கிளம்பிடுத்தாம். 7 மணிநேரத்தில் வந்துடும். சிகரேட். சிப்பந்திகளை எப்பவும்போல அதட்டினேன்.

அடுத்தது என்னனு யோசிக்கரச்சே தெருவுக்கு எதுத்த சாரியில் போளி ஸ்டால் வாசலில் ஒரு மடிசார் மாமி, குடுமி வச்சிண்டு பஞ்சகச்சம் மாமா அவாளோட ஒரு பொண் நின்னுண்டு என் கடையையே பாத்துண்டு. மூக்குப் பொடி பொடரவர் ட்ராஃபிக் சித்தே குறையட்டும்னும் கிராஸ் செஞ்சுக்கலாம்னு நிக்கராப்போல பட்டது. அப்புரம் தலையை நிமித்திப் பாக்கரச்சே காணலை. அன்னைக்கு நல்ல வியாபாரம். சில பல்க் ஆர்டர்ஸ் கிடெச்சது.

மத்தாநாள் தரகன் வந்தான். பொடி வாங்க. என்னைப் பாத்ததும் “எப்படி இருக்கேள்”னு விசாரிச்சான். “ஆத்துக்கு போயிருந்தேன், அப்பாவை பார்த்துட்டுதான் வரேன்”. “சரி, என் ஜாதக விஷயம் என்னாச்சு?” நானே கேட்டுட்டேன். வயசு 33 ஆச்சு. சித்தே பரபரக்கராமாதிரி தொனியில் வார்த்தை வந்துடுத்தோ! “சீக்கிரம் நடந்துடும், பொண் பாக்க போயிடலாம்”னு சொல்லிட்டு பொடி வாங்கி, அதுலேந்து ஒரு இழுப்பு இழுத்துண்டான். காசு வேண்டாம்னுட்டேன். அவனுக்கு ரொம்பவே சந்தோஷம். இவனுக்கு 35ரூபாய் விட்டுக்கொடுத்தது பெரீசா தோணலை. இவன் நல்ல பொண்ணாய் காட்டி கல்யாணத்தில் முடிஞ்சா லைஃப்லாங்க் மூக்குப்பொடி சப்ளை ஃப்ரீயா செஞ்சுடலாம்னு தோணித்து. 

அவன் கிளம்பினதும் போளி ஸ்டால் பக்கத்தில் அன்னைக்கு நின்ன அதே மாமாவும் மாமியும் (பொண்ணு வரலை). என் கடையையே பாத்துண்டு. அடுத்தநாளும் ஆனால் அவர் மட்டும் (மாமி, பொண் போத் மிஸ்ஸிங்க்) அதே இடத்தில் நிக்க இந்த தடவை ஏதோ மாதிரி இருந்தது. கடையில் இருந்த பையனை, “டேய்! அங்கே நிக்கரார் பார் பெரியவர், நெத்திக்கு இட்டுண்டு, மூணு நாளாய் பாக்கரேன் தினம் அங்கே நின்னுண்டு நம்மையே பாத்துட்டு போரர், கடைக்கு வந்து வாங்கிக்க தயக்கமான்னு தெரியலை – நீ போய் என்னன்னு விசாரிச்சுட்டு, என்ன வேணுமோ கொண்டுபோய் கொடு”ங்கரேன்

போனவான் அவரோட சம்பாஷனை முடிச்சிட்டு திரும்பி வரான். அவர் கிளம்பிப்போயிட்டார்.

வந்தவன் நேரே எங்கிட்டே வந்து “சித்தே பின்னாடி வாங்கோ”ன்னு கடைக்கு பின்னாடி கூட்டிண்டு போயிட்டு “சார் தன்னோட ஐடி காமிச்சர், பேர் ராகவமூர்தியாம், இன்கம்டேக்ஸில் வேலை. ஏதாவது வேணுமா சார்னு கேட்டதும்  ஐடியை காமிச்சுட்டு கிளம்பிட்டர். எனெக்கென்னமோ நம்ம கடையை ரெயிட் செய்யப்போரா”னுட்டான். பக்குன்னுது.

ஆத்துக்கு போன் போட்டு அப்பா கிட்டெ சொன்னேன். பாத்துக்கலாம்னுட்டு, “வரச்சே கணக்குப் புஸ்தகத்தை ஆத்துக்கு எடுத்துண்டு வராமல் ஃப்ரெண்ட் ஆத்தில் வச்சுட்டு வா. இன்னைக்கு மட்டும் கெஷ் வைக்க வேண்டாம் கொண்டுவந்துடு, மத்ததை நான் பார்த்துக்கரேன்”னுடார்.

ரெண்டுநாள் கழிச்சு தரகன் “ஒரு பார்டி பிரியப்பட்டு பெசலாம்கரா பொண் பார்க்கப் போலாம்”னு அழைச்சிண்டு போனான். குஷியா கிளம்பி வண்டியூர்கிட்டே பொண்ணாத்துக்கு போரோம்.

பேசரச்சே “புகையிலை வியாபாரம்னதும் சித்தே யோசிச்சோம், பையனுக்கு ஏதாவது கெட்ட பழக்கம் இருக்குமேன்னு. தான் பண்ணி விக்கரதை தானும் பயன்படுத்துவாரோன்னு. மத்தபடி ஜாதகம் பொருந்தியிருக்கு”ன்னா. அப்பாவும் அம்மாவும் “அப்படியெல்லாம் ஒருகெட்ட பழக்கமும் கிடையாது அவனுக்குன்னு அடிச்சு சொல்லி, எங்காத்து முகேஷ் தங்கம்”னுட்டா. வாஸ்தவமாவே நான் வியாபாரம் செய்யர எதையும் பயன்படுத்துவதில்லை என்பதுதான் உண்மை.

நானும் விட்டுடாம “இந்த வியாபாரத்தை நான் தொடர்ந்து செய்வேனான்னு தெரியலை, இதுகளைபத்திய விழுப்புணர்வு நிறைய வந்தாச்சு, விக்கரவா இருக்கர வரைக்கும் வாங்கரவா இருப்பான்னு சொல்லுவா, எங்கப்பா இதை பாத்துக்கோ ஆனா எப்போ விட்டுடணும்னு தோண்ரதோ அப்போ விட்டுடலாம்னு சொல்லித்தான் கொடுத்தார். கையில் படிப்பிருக்கு. சேர்த்த பணத்தில் வேர ஏதாவது செய்யலாம். கவலையில்லை, உங்கள் பொண்ணை கண்ணும் கருத்துமா பார்த்துப்பேன்” சின்னதா ஸ்பீச் கொடுத்தேன். அப்புரம்தான் அவாத்தில் பொன்ணை “இந்தா பார்த்துக்கோ”ன்னு காமிச்சா.

பார்கவி மாநிறம். ஆனால் அழகு. சென் ஜோசெஃப்ஸ் படிச்சுட்டு லேடி டோக்கில் MA முடிச்சிருக்கா. எனக்கு அவளை பிடிச்சுப்போக, அவளுக்கு என்னை பிடிக்க கல்யாணம் நல்லபடியா நிறைவேறித்து.

ஸாந்தி முஹூர்த்தத்துக்கு அப்பாதான் மண்டபத்தில் ரூம் நன்னா இல்லை, மேல மாசிவீதியில் நம்மகம் அத்தனை சௌரியப்படாதுன்னுட்டு GRT ரீஜென்ஸியில் ஸ்யுவீட் புக்செஞ்சு அமர்க்களப்படுத்திட்டர். 

பொண்களுக்கே அன்னைக்கு மட்டும் அப்படி ஒரு மயக்கர அழகு வந்துடும். பார்கவியும் அப்படித்தான். சொக்க அடிச்சான்னா பார்த்துக்கோங்கோ. புகையிலை போட்டுண்டாக்கூட அத்தனை கிருக்கமா இருக்குமான்னு தோணித்து. அதான் லைட்டை அணைக்காம “கிடக்கவா”ன்னு கூப்பிட்டேன். அவளுக்கும் அவசரம்போல தோணித்து. கொஞ்சம் இருங்கோன்னுட்டு பாத்ரூமில் போய் என்னத்தையோ துப்பிட்டு வந்தா. வந்ததும் மார்க்கமா என்னை ஒரு லுக் விட்டா. 

“எனக்கு சந்தோஷமா இருகச்சே லைட்டா புகையிலை மெல்லரது பிடிக்கும். அதான் துப்பிட்டு வந்தேன்”.

நாம பொண் பாக்கரச்சே பொண்களுக்கும் ஏதாவது கெட்ட பழக்கம் இருக்கான்னு கேக்கணும். இப்போ இவளுக்காக என் வியாபாரம் தொடரணும் போலயிருக்கே!

சித்தன்

98. சித்தன் (சிறுகதை சீசன் – 3)

#ganeshamarkalam

8 வாரமா ஆச்சு. இன்னும் ஒரு வாரம் போனேன்னா பிரார்த்தனை தடங்கல் இல்லாம நிறைவேறித்துன்னு வச்சுக்கலாம். மாடம்பாக்கம் தேனுபுரீஸ்வரர் கோவில் ராகுகால பூஜைக்கு பணம் கட்டி சங்கல்பம் பண்ணி எல்லாம் நடந்திண்டிருக்கு. ஞாயித்துக்கிழமை எழுந்துண்டா சாயங்காலம் சரபேஸ்வரர் பூஜைனு தோணிடும்.

இவனுக்கு என்ன பிர்ச்சனை, ஆத்தில் யாருக்காவது உடம்பு முடியலையோ, இல்லை கோர்ட் கேஸுன்னு படுத்தறதோ – இப்படியெல்லாம் தோணும். அப்படியெல்லாம் இல்லை.

நான் கோசல்ராமன் போனமாசம் டிக்ரீ முடிச்சேன். MTech ஆடோமொபைல். கேம்பஸில் செலெக்ட் ஆயாச்சு இன்னும் ஆஃபர் வரலை. மனசு சித்தே படபடன்னு, கனத்துண்டு எதிலும் ஈடுபடாமல், சாப்பாடும் ருசிக்காம. கவனிச்ச அம்மா, பக்கத்தாத்து மாமிகிட்டே வருத்தப்பட, அவள் தந்த உபாயம். “சிவன் கோவிலில் ராகுகால பூஜையில் 9 வாரம் விடாம சிரத்தையோட கலந்துக்கச் சொல்லுங்கோ. கடைசீ வாரம் பிரசாதமும், கையில் கட்டிக்க சரடும் தருவா, அமோகமா புது வாழ்க்கை அமையும்”.

“இந்த வயசில் இப்படி போயிட்டு வர ஒத்துப்பானா, நடுவில் விட்டுட்டா குத்தமாகிடுமே?” தயங்கிண்டே அம்மா சொல்ல, “செய்யரேன்!”னு ஆரம்பிச்சுட்டேன்.

அதோட இல்லாம ஆத்து வாசலில் இருக்கும் வில்வ மரத்துலேந்து குளிச்சப்புரம் தொரட்டி வச்சு இலை பரிச்சு மாலையா தொடுத்து சைக்கிளில் கொண்டு போயிடறது. அபிஷேகம் ஆனதும் சரபேஸ்வரர் அலங்காரத்தில் என் மாலைதான் பிரதானம்.

இன்னைக்கு 9ஆவது ஞாயித்துக்கிழமை. தொரட்டியாலே படக்குன்னு கிளையோட உடெஞ்சு விழும். கொழுந்து, முத்தினது, சரியா வளராதது, பூச்சி அரிச்சதுன்னு கிடைக்கும். உக்காந்து முள் குத்திடாம மாலைக்குன்னு காம்போட சேகரிக்கணும். 30நிமிஷ வேலை. 10 வாட்டி முள் குத்தும். அகுபங்க்சர்! நானே தொடுத்துடுவேன்.

மாலையை குழாயடியில் காமிச்சு பையில் வச்சுட்டா கிளம்பர வரைக்கும் பளிச்சுன்னு இருக்கும். வாடாது. கைங்கர்யம் மாதிரி ஆத்துலேந்தே கொண்டு போரது நல்லதுன்னு பட்டது. செய்வது ஜாலியா, ஒரு தவமாப் போயிட்டது என்னையே ஆச்சர்யப்படுத்தித்து. இதுவே மனசை லேசாக்கி ஆனந்தப் படுத்தியது

“என்னடீ உன்பிள்ளை இப்படி மாறிட்டான்?” அப்பா அம்மாவை வம்புக்கிழுத்தர்.

வில்வம் தரணும்னா சீக்கிரமா போய் அங்கே சாமான்களொட சேர்த்துடணும். அப்புரம் கூட்டம் அலை மோதும். ரெகுலரா கொண்டு வரதால் அவாளும் மாலை எங்கேன்னு பாப்பா. எனக்கு கடைசீ வாரமாச்சே, அடுத்த ஞாயித்துக்கிழமையும் செய்யலாம்னு யோசிச்சிண்டே சைக்கிளை மிதிக்கரேன். போய்ச் சேரறச்சே மணி 3:45. சின்ன குருக்கள்தான் வாங்கி வச்சர். “சீக்கிரமே வந்துட்டாய் உக்காந்துக்கோ.”, இங்கே வேண்டாம், கோவிலை சுத்தி வெளீலெ என்னன்னு பாக்க்கலாம்னு வரேன்.

சன்னிதித் தெருக்கு அந்தண்டை பெரீய கோபுரங்களும் குடில் போல அமைப்புகளும்.. மஹா மேரு. திருவண்ணாமலை ஸ்ரீ சேஷாத்ரி சுவாமிகள் விருப்பத்துக்கு ஏற்ப 18 சித்தர்களுக்கும் சக்தி பீடமா இடம். சரபேஸ்வரர் பூஜை ஆரம்பிக்க டயம் இருக்கு. 630க்குள் கலந்துண்டாலும் சரிதான். அபிஷேகம், அலங்காரம் ஆனப்புரம் தீபாராதனை நடக்கும். சக்தி பீடத்துக்குள் போயாச்சு.

பெரீசா எல்லா வேலைகளும் நிறைவடைந்து பேஷா இருக்கவே ஆச்சர்ய பட்டுண்டே ஒவ்வொரு சித்தருக்கும் கட்டின ஆலயத்துக்கு மின்னாடி நின்னு பெயரை படிச்சுட்டு பிரதக்ஷிணமா நடக்கரேன். குருவாயூர் கிருஷ்ணன், மஹா கணபதி, முனீஸ்வரர், காளி, சுப்ரமண்யர், காமதேனுன்னு ஒரு அபூர்வ காம்பினேஷன்.

சித்தர்களை பத்தி அப்பா கதை சொல்லுவர். அவாளை பத்தி பெசரச்சே சித்து வேலை செய்யரவான்னு அபிப்ராயம் கிளம்பிடும். அவாளுக்கு தெரிஞ்சதில் அது 5%தான் இருக்கும். அது தப்பான கண்ணோட்டமோ. நிறைய ரூமர்ஸ். சடை பிடிச்சு முடி கன்னாபின்னானு வளர்ந்து காட்சி அளிக்கரவா எல்லாம் சித்தர்னும் நினைக்கலாம். சித்தா வைத்தியம் தெரியும். அப்படீன்னா சித்தர்கள் எல்லாரும் டாக்டர்ஸ்னு சொல்லிடலாமா? யாரொடையோ பெசிண்டிருக்கச்சே அவாளுக்கு இரும்பை தங்கமா மாத்தர வித்தை தெரியும்னு ஒருத்தர் சொல்ல “ஆஹா”ன்னு பட்டது. இங்கே உள்ள 18 சித்தர்களின் பெயர்கள் கேள்விப்பட்டதோ? தெரியலை, குழப்பித்து.

சுத்தி வரச்சே ஒரு சித்தரை பார்த்தேன். அவரை நான் பாக்கறதை கண்ட சிப்பந்தி அவர்தான் “கட்டு கடகட சித்தர்”, போய் பேசுங்கோ, உங்க அதிர்ஷ்டம் கேக்கர கேள்விக்கு பதில் சொன்னாலும் சொல்வர்.”

அது என்ன கட்டு கடகட சித்தர்? கேக்க்கரத்துக்குள் போயிட்டான். இதை சித்தர்கிட்டேயே கேட்டா? கோவிச்சுப்பாரா? அவருக்குன்னு பேர் இருக்கணுமே? சித்தர்னு என்ன டெஃபினிஷன்? இவர் சித்தர்தான்னு எப்படி கண்டுபிடிக்கறது? எப்படி இன்ட்ரோ செஞ்சுண்டு என்னத்தை கேக்க்கலாம்?? கண்னை மூடிண்டு கையில் எதையோ வச்சிண்டு இருக்கரே! தூணில் சாஞ்சு காலை ஆட்டிண்டு.

கிட்டக்கே போய் உக்காந்துக்கரேன்.

நான் வந்ததை உணர்ந்தவர் கண் திறக்க, சிரிச்சுண்டே கும்பிட்டுக்கரேன். வலது கையால் ஆசீர்வாதம் மாதிரி செஞ்சர். அப்போதான் கையில் சின்னக் குழந்தைகள் திருவிழாவில் வாங்கி கட்டை விரலால் அமுக்கி டக் டக்குன்னு சப்தம் எழுப்புவாளே அதை வச்சிண்டு அமுக்கிண்டிருக்கர்னு புரிஞ்சது. பெயர் காரணம் விளங்கித்து.

அறிமுகப் படுத்திண்டு, எதுக்காக மாடம்பாக்கம் வந்தேன்னும், சித்தே மனசு அலைபாயறதுன்னும் சொல்ல, “சரபேஸ்வர் சரி பண்ணிடுவாரா? எதை நம்பி வந்தாய்?” “அம்மா சொன்னா!” “அப்படின்னா நிச்சயம் சரிபண்ணிடுவார்”. சட்டுன்னு அம்மா கடவுளுக்கு மேலேன்னு சுருக்கமா புரிய வச்சுட்டர்.

“நீங்க சித்தரா?” “அப்படீன்னா?” “அதான் எல்லாம் தெரியும், 8 வகையான யோகாங்கம் மூலம் சித்தி பெற்றவர்களை சித்தர்னு சொல்லுவாளே? நீங்களுமா?” லேசா சிரிச்சர். “உண்மையான சித்தர் சித்தி அடஞ்சுட்டா அதை யாருக்கும் சொல்லமாட்டா. சொல்லித் திருப்தி பட்டுக்கற விஷயம் இல்லையே அது. மொக்ஷ நிலை, அதைப் பத்தி பேச அவகாசம் இருக்காது. அதில் திளைக்கரச்சே எதிரே இருப்பவா தெரியமாட்டா, துச்சமா போயிடுவா”.

புரிஞ்சாமாதிரி இருந்தது. “சுவாமி இன்னும் சில கேள்விகள், கேக்கலாமா?” “கேளு! பதில் வரும்னு எதிர்பாக்காதே?” சரிதான்னு பட்டது.

“சித்தி அடைவதுன்னா என்ன?” “ஒண்ணுமேயில்லை”. “அப்படின்னா? ஒண்ணுமில்லாத விஷயத்துக்கா இத்தனை ஆர்ப்பாட்டம்?” “அப்படியில்லை. இந்த உலகம், வாழ்க்கை, சந்தோஷம் துக்கம் எல்லாம் மாயை, நிறந்தரம் இல்லைன்னு புரிஞ்சுட்டா சித்தி.” “உங்களாலே வசியம் செய்ய முடியுமா? “வசியம்னா என்னன்னு நினைக்கிராய்?” “எல்லாமும் உங்க கன்ட்ரோலில் வரா மாதிரி பண்றது.” “உண்மையான சித்தர் தன்னையே வசியம் பண்ணிடப்புரம் மத்தவாளை வசியம் செஞ்சு என்னத்துக்கு? “வசியக்கலை கத்துக்கறதே தன்னை வசியம் பண்ணி மனசையும் இந்திரீயங்களையும் இஷ்டத்துக்கு அலையாமா பாத்துக்கத்தான்”.

“திடீர்னு சின்னதாய், திடீர்னு பெரீசா, ரூபமே இல்லாம, லேசாப்போய் இல்லை மிகப்பெரீய பலத்தோட மலைமாதிரி, வாயு பகவானால் கூட அசைக்க முடியாம உங்களை பண்ணிப்பேளா? சாத்தியமா?” “யார் உனக்கு இதெல்லாம் சொல்லித் தந்தா?” “படிச்சிருக்கேன். அப்பாவும் சொல்வர். நான் கேட்டது தப்பா?”

“தப்பில்லை. ஆனால் சித்தர்களை பத்தி இத்தனை நம்பிக்கைகள் பரவியிருக்கான்னு தோணித்து. அணுவாவும், அண்டமாவும் மாறுவது உண்மையில் அப்படி ஆகிவிடுவது இல்லை. அணுவிலும், அண்டத்திலேயும், தன்னிலும் வெளிலேயும் உறையும் பரப்பிரம்மம் நான்தான்னு புரிஞ்சிப்பது. புரிஞ்சுட்டா நீ சொன்னாப் போலே மாறிண்டிருக்கராப்போல தோணும். அதுதான் உண்மையான சித்தி. சிதம்பர ரகஸியம் பத்தி உங்கப்பா கிட்டே கேளு. தெரியலைன்னா நீயே கண்டு பிடி. அதைவிட உனக்கென்ன வேலை, வீட்டில் சும்மாத்தானே இருக்காய்?”

“சித்தரே, நீங்க பிராம்ணரா? இத்தனை அழகா எங்க பாஷை பேசரேளே!” “ஹாஹா! என்னை சித்தன்னு நம்பி வந்து பேசிண்டிருக்காய். அப்போ எந்த ஜாதியா இருந்தால் என்ன? நீ பிராம்ணன்னு தெரிஞ்சிண்டு உன் பாஷையில் பெசரேன்”. “வெளிநாட்டவர் வந்தா அவா பாஷை பெசுவேளா?” “தெரியலை, செஞ்சு பாக்கலை”.

“அப்போ கூடு விட்டு கூடு பாயறதுங்கிறது?” “எல்லாமும் நானே, எல்லாமும் பரப்பிரம்மமேன்னா கூடுவிட்டு கூடு ஏன் பாயணும்? இப்படி வச்சுக்கலாம். எல்லாமும் என்னோட கூடுதான். எல்லாத்திலும் நாம்தான் இருக்கோம்னு பட்டதும் கூடு கூடா பாயரா மாதிரி படும். அதோ பாரு ஒரு ஆட்டுக்குட்டி”. காமிச்சர். கருப்பு ஆடு போச்சு. “அது நான்தான். உன் முன்னாடி தூணில் சாஞ்சிண்டு பேசிண்டிருப்பதுவும் நானே. உன்னிலும் நான், உங்கம்மாவிலேயும் நான். எப்படி எடுத்துக்கராயோ அப்படி”.

“சித்த வைத்தியம் தெரியுமா?” “கிடைச்ச காய் கனிகளை உண்டு, இயற்கையோட இணைந்து சாப்பிட்டு, உணவே மருந்துன்னு பாவிச்சா பிணி வராது. உடம்பை ரொம்ப நேசிச்சா வியாதி தொத்திக்கும். படைக்கப்பட்டதுக்கு தேவையானது மட்டும் சாப்பிடும்போது ஆரோக்கியம் நிச்சயம். இதை மத்தவாளுக்கு சொல்ல சித்த வைத்தியமாச்சு. வாழ சொல்லித்தர வேண்டியிருக்கு.”

இவர் கிட்டே காயகல்பம் பத்தி கேக்கணும்னு தோணித்து. கேக்கலை

“இரும்பை நீங்க தங்கமா மாத்திடுவேளா?” “எதுக்கு மாத்தணும்?” “பணக்காராளா ஆகலாமே!” “பணத்தை வச்சு என்ன பண்றது?” “எனக்கு சொல்லித் தரலாமே”. “ஒரு குறிக்கோளோடதான் வந்திருக்காயோ!.” இரும்பு தங்கமானால் சரபேஸ்வரை பத்தி கவலைப்பட வேண்டாம் இல்லையா?” சிரிச்சர். “உனக்குத்தெரியுமா தங்கத்தினால் ஒண்ணும் பிரயோஜனம் இல்லன்னு?” ஷாக்கிங்கா இருந்தது. என்ன, விவரம் தெரியாத சித்தரா இருக்கர்? மேலும் சொல்ரர். இரும்பால் பல உபயோகம். கோடாரியா விறகு வெட்ட, தண்டவாளமா ரயில் ஓட, ஊசியா துணி தைக்கன்னு எத்தனை இருக்கு? தங்கத்தால் ஒரு மண்ணும் இல்லையே? நகை பண்ணிப் போட்டுக்கலாம். பொறாமையை வளக்கும். இரும்புக்காக குடிம்பங்கள் சீரழிஞ்சதில்லை, நாடுகள் சண்டை போட்டுக்கலை. அப்படி இருக்க இரும்பை ஏன் தங்கமாக்கணும்?” புடறீலே அடிச்சாப்போல பட்டது.

“கையில் என்னாமோ வச்சிருக்கேளே?” “இதுவா, இது சும்மா. இதன் மூலம் உனக்கு தகவல் அனுப்ப முடியும். கட்டு கடகட. இதைத்தான் மோர்ஸ் கோடுன்னு ஒருகாலத்தில் பயன்படுத்தினா. நான் ஆரம்பத்தில் தந்தி ஆபீஸில் வேலை பாத்தப்போ இருந்த டெக்னாலஜீ. இப்போ கம்யூட்டர்”.

“உன் பாக்கெட்டில் அது என்ன?” சாம்சங்க் லேடெஸ்ட் போனும், பார்கர் கிளாஸிக் ஸ்டெயின்லெஸ் ஸ்டீல் பேனாவும். எடுத்து அவர் கையில் தரேன். போனை இடதுகையில் வச்சிண்டர். வலது கட்டைவிரலால் பேனாவை அமுக்க பால்பென் நுணி வெளீலே வந்தது. திருப்பித் தந்துட்டர் துளிக்கூட ஆர்வமா பாக்கலை.

“சரி நீ போய்க்கோ, தீபாரதனைக்கு டயமாகிட்டதே, கலந்துக்க வேண்டாமா? அதுக்குத்தானே வந்தாய். இன்னைக்கு 9ஆவது வாரமாச்சே!” பெசிண்டிருந்ததில் தெரியலை. எழுந்து அவரை சாஷ்டாங்கமா நமஸ்கரிச்சுட்டு “திரும்ப பாக்கணும்னா வரட்டுமா?” உன் இஷ்டம். இருந்தால் பாக்கலாம்”.

அர்ச்சனை தட்டு பிரஸாதம், சரடு வாங்கிண்டு ஆத்துக்கு போக மணி 8 ஆச்சு. ஆத்துக்குள் நுழையரேன் வாட்ஸப் மெச்சேஜ். “குழந்தாய், வாழ்க வளமுடன். கட்டுக் கடகட சித்தர்”  எப்படி? அவர் கிட்டே போனே பாக்கலையே. என் நம்பர் அவருக்கு சொல்லலையே! தலை லேசா சுத்தித்து. சட்டையைக் கழட்டரச்சே பேனாவை எடுத்து டேபிளில் வைக்கப் போரச்சே கவனிக்கரேன், அங்காங்கே மஞ்சக்கரை. பட்டும் படாமலும் தங்க முலாம் பூசினாப்போலே.

“அம்மா! இதோ வந்துடரேன்”னு சைக்கிளை சித்தர் பீடத்துக்கு வேகமா மிதிக்கரேன். சரியாக்கூட நிறுத்தாம சரிஞ்சு விழுவதையும் கண்டுக்காம அவரோட பேசிண்டிருந்த இடத்துக்கு ஓடரேன். அவரைக் காணொம்.

9 வார ராகுகால பூஜையின் பலனோ சித்தர் அனுபவம் கிட்டித்து? இந்த சித்தர் மூலம் அவாளை பத்தி தெரிஞ்சிண்டது போக எத்தனை ஆன்மீகச் சிந்தனைகளை அள்ளீத் தெளிச்சுட்டுப் போயிருக்கர்னு உணரவே நிறைய வருஷங்கள் ஆச்சு.