ஒன்றுவிட்ட சித்தப்பா

 Ramani Ramasubbu

ஒண்ணுவிட்ட சித்தப்பா  --- ரமணி

நானும் என் பெண்ணும் மற்றும் தவிர்க்கவியலாத மனைவியும் " டவுனுக்கு " போனோம். டவுன் என்றால் பொன்மலைவாழ்ப் பெருமக்களின் ப்ரத்யேக  பாஷையில் திருச்சி கடைவீதி என்று அர்த்தம். மெயின் கார்ட் கேட் என்ற ப்ரிட்டிஷ் காலத்துப் பெருவழிப்பாதை. 

 என் சிறு வயதில், அப்பாவுடன் எப்போதாவது வருவேன். தீபாவளி சமயத்திலோ அல்லது வேறு பண்டிகை சமயங்களிலோ அக்காவும் எங்களுடன் வருவாள். பஸ் ஏறி பயணிப்பது ஏதோ ப்ளேனில் போய் வந்த கெளவரவத்தைக் கொடுத்த காலம் அது. நிறைய சமயங்களில் பொன்மலையிலிருந்து திருச்சி டவுனுக்கு லால்குடிக்கோ அல்லது விருதாசலத்திற்கோ செல்லும் பாஸெஞ்சரிலேயே அப்பா கூட்டிக்கொண்டு போய்விடுவார். ஸ்டேஷனுக்குப் போவதும் வருவதும் இருவழிகளிலும் நடைதான். அதனால், எங்களுக்கு பஸ் பயணம்தான் பிடிக்கும்.

 இப்போது என் பெண்ணரசிக்கு ஆட்டோ என்பது மினிமம். ஓலா என்பது மத்யமம். காலம் மாறிவிட்டது.

ஜவுளிக் கடலாகாத அப்போதைய சாரதா'ஸ்  முதல் வாரியார் ஆர்ய வைத்யசாலை, ஜெஜே கட் பீஸ், மல்டி பர்பஸ் ஸ்டோர்ஸ் என  எல்லாக் கடைகளும் கலந்துகட்டி ஒன்றோடொன்று செருகிக்கொண்டு ஒரு கூட்ஸ் ரயில்போல கிடக்கும் வரிசையில் ஒரு பிடிவாத வெற்றிலைப் பாக்குக் கடைக்கு அடுத்து வசந்தபவன் முகப்பூச்சில் அந்த ரோட்டில் ஜொலிக்கும்

" அந்தக் காலத்திலெல்லாம் நாங்க..." என்று நான் ஆரம்பிக்கும்போதே என் பெண் ஆட்டோவைவிட்டு இறங்கி வீட்டுக்குள் போய்விட்டாள். என் மனைவிதான் அவளை சமாதானப்படுத்தி அழைத்து வரவேண்டியிருந்தது. " இந்த ப்ளாஷ்பேக்கெல்லாம் இல்லாம கொஞ்சம் நார்மலா வாங்கோ " என்று லேசான அதட்டலில் என் மனைவி என் மலரும் நினைவுகளை மேட்டூராய்த் தடுத்தாள்.

ஆனால், அது அவ்வளவு சுலபமாக இல்லை. எல்லா பர்ச்சேசையும் முடித்துவிட்டு, என் பெண்ணை சமாதானப் படுத்த ஹோட்டல் வசந்தபவனுக்குக் கூட்டிச் சென்றேன். எவ்வளவு வருடமாக இருக்கிறது இந்த ஹோட்டல்.

 இந்த ஹோட்டல் வருவதற்கு முன் ஆதிகுடிதான் ப்ரசித்தம். ஆனாலும் நானும் என் கஸின்ஸும் அந்த வயதில் காய்கறி வாங்கக் கொடுத்த காசில் மிச்சம் பிடித்ததைச் சேர்த்துவைத்து, இங்குதான் சாப்பிட வருவோம். வீட்டில் அம்மா என்னதான் வகைவகையாய்ச் சமைத்துக் கொடுத்தாலும் இந்த ஹோட்டலில் தின்னும் ஆசை விடாது.

 இங்க்லீஷ்காரனுக்கு காந்திக் குல்லா போட்ட வேஷத்தில் சர்வர் ஐஸ் வாட்டரை வைத்துவிட்டு " என்ன வேணும் ?" என்பதைக் கண்ணாலேயே கேட்டான். அந்தக் காலத்திலெல்லாம் இப்படியா..? மடித்துக் கட்டின வேஷ்டி அழுக்காயிருந்தாலும், நெற்றியில் நீங்காத விபூதியும் அதன் அடிக்கோட்டின்  " நடு செண்டரில் " மேற்கில் விழப்போகும் சூரியன் போல குங்குமமும் வெற்றிலை சுண்ணாம்பில் சிவந்த தஞ்சாவூர் வாயுமாக, " வாங்கோ! என்ன சாப்பிடறேள்? " என்று வீட்டில் பெண்டாட்டிகூட செய்யாத உபசரணையில் அந்த சர்வர் ஒப்பிக்கிற அத்தனையையும் சாப்பிட்டுவிடலாம் போலிருக்கும். ம்ஹூம் என்ற என்  பெருமூச்சைக் கேட்டுவிட்டு என் பார்யாள் என்னைப் பார்வையாலேயே சுட்டாள்.

அவர்கள் என்னென்னமோ ஆர்டர் செய்தார்கள். அதில் முக்கால்வாசிப் பெயர்களை நான் என் இவ்வளவு பெரிய வாழ்க்கையில் கேட்டதே இல்லை. எதையோ யோசித்துக் கொண்டே வாசலைப் பார்த்தபோது ஒரு வயதானவர் நுழைந்து கொண்டிருந்தார். ஜாடையில், என் கஸின் ப்ரகாஷின் ஒன்றுவிட்ட சித்தப்பா போல் இருந்தது.        " சித்தப்பா..! என்று எழுந்து நின்று கத்தப்போன சமயத்தில், என் மனைவி, " சும்மா உட்காருங்கோ! யாரையோ பாத்து, சித்தப்பா பெரியப்பாணுண்டு.. நீங்க அடிச்ச கூத்திற்கு அவர் எப்பவோ போய்ச் சேர்ந்திருப்பார் !" என்று என்னைச் சாமியாடினவனை அடக்குவதுபோல அடக்கி உட்காரவைத்தாள். 

எல்லைக் கோட்டிற்கு விரைந்து கொண்டிருந்த பந்தை கோட்டிற்கு முன் இருந்த கடைசி மில்லி மீட்டரில் தடுத்துவிட்ட பெருமை அவள் முகத்தில் இருந்தது. 

அந்த வயதானவரும் என்னைத் திரும்பிப் பார்த்துக் கொண்டே எங்களுக்குப் பின் பக்கம் இருந்த டேபிளில் உட்கார்ந்து விட்டார். எப்படியும் இவர்கள் ஆர்டர் செய்ததை ஸர்வர் எடுத்துக்கொண்டு வர அரைமணியாவது ஆகும். என்ன செய்வது என்று யோசித்துக்கொண்டிருக்கும்போதே மனம் கடந்த காலத்திற்குள் விழுந்துகொண்டிருந்தது. 

சின்ன வயதில், எல்லா சம்மர் வெக்கெஷனுக்கும் பாம்பேயிலிருந்தும் ஹைதராபத்திலிருந்தும்  பொன்மலைக்கு எங்கள் வீட்டிற்கு வந்துவிடுவார்கள் என் கசின்ஸ் ப்ரகாஷும் சுரேஷும். மற்ற சமயங்களில் மிக அமைதியாயிருப்பதாய் நடிக்கும் நான், அவர்கள் வந்தபின் சேர்ந்து அடிக்கும் லூட்டியில் அன்னியன் விக்ரமாய் இரண்டு விதமாய் இருப்பேன்.

ஒரு சமயம், அவர்களுடன் டவுனிற்கு வந்து சுற்றியடித்த பின், ஏதாவது சாப்பிடவேண்டும் போல் இருந்தது. கையில் ஒன்றும் அதிகம் காசில்லை. களைப்பும் விரக்தியும் கால்களைப் பின்ன வைத்துக்கொண்டிருந்தது. எங்களின் ஆரம்ப கலகலப்பு வடிந்து சோர்வில் கண் சொருக நடந்து வந்துகொண்டிருந்தோம். கடலை கொறித்துக் கொண்டிருந்தவர்களையும், ஐஸ்கிரீம் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தவர்களையும் ஏக்கத்துடன் பார்த்து எங்களுடன் ஒப்பிட்டு ஜன நாயகத்தின் இரு துருவ நிலைகளில் உச்சிப் பிள்ளையார் வைத்திருந்ததை எண்ணி அவர் மேல் அதீத கோபத்துடன் சொற்ப ரன்களிலேயே அவுட்டாகிப்போகும் பேட்ஸ்மேன் மாதிரி நடந்து கொண்டிருந்தோம்.

ப்ரகாஷ் திரும்பித் திரும்பி பிள்ளையாரையே பார்த்துக்கொண்டு வந்தான். எப்படியாவது ஒருவழி கிடைக்கும் என்ற அவனது பாஸிட்டிவ் எண்ணங்களுக்கு பல சமயங்களில் பலன் கிடைத்துக்கொண்டுதான் இருந்தது. சுரேஷிற்கு அலை பாயும் கண்கள். அவன் கழுகுக் கண்களுக்குத் தேடும் இரை தப்பவே தப்பாது. நடுவில் நான்  ரோட்டில் எதாவது கிடைத்துவிடும் என்பதுபோல தலை குனிந்துகொண்டு வந்தேன்.

 திடீரென்று, சுரேஷ் உற்சாகத்தில், " டேய்! அங்க பாருங்கடா, " என்று கத்தினான். அந்த ரோடே அந்தப்பக்கம் பார்த்தது. 

நான் என் சோகத்திலிருந்து மீண்டு கடைசியாக அவன் கூவிய பக்கம் பார்த்தபோது, சுரேஷும் ப்ரகாஷும் எனக்கு முதுகைக் காட்டிகொண்டிருந்த ஒருவரை ரம்ஜான் பாணியில்  கட்டிப் பிடித்துக்கொண்டு இரண்டு தோள்களிலும் மாறிமாறி அன்பைத் தேய்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். நான் மெதுவாக என் நடையில் அங்கு போனபோதுதான் தெரிந்தது, அது சுரேஷின் சித்தப்பா என்பது. 

இவர்களது அதீத அன்பை பைஃபோகல்  கண்ணாடிக்குப் பின் தத்தளித்துக்கொண்டிருந்த அவரின் உருட்டைக் கண்களால் அளக்க முடியவில்லை. அவரும், " எப்போடா வந்தேள்? இங்க என்ன சுத்திண்டிருக்கேள்? " என்று என்னைப் பார்த்து முறுவலித்துக் கொண்டே கரகர குரலில் கேட்டார். 

" என்ன சித்தப்பா, தொண்டையில மெஷின் அரைக்கறதே! என்ன ஆச்சு ? உடம்பு கிடம்பு சரியில்லையா? " என்று வெகு கரிசனமாகக் கேட்டான் சுரேஷ். அவன் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும்போதே கைகளை விளக்கு அணையாமல் காக்கும் எல் ஐ சி லோகோ போலக் கைகளைக் குவித்து, பக்கத்து பில்டிங்க் அதிர ஒரு தும்மல் போட்டார். அவரும் எல் ஐ சியில் எதோ ஒரு பெரிய போஸ்ட்டில் இருப்பதாக அம்மா சொல்லியிருக்கிறாள்.

சுரேஷ் இதுதான் சமயம் என்று, " சித்தப்பா! ஏதாவது  சூடா சாப்பிடுங்கோ. கொஞ்சம் ஃப்ரீ ஆய்டும் " என்று எதற்கோ அச்சாரம் போட்டான். சரியாய் அவரும் வலையில் விழுந்தார். ப்ரகாஷ் மறுபடியும் திரும்பி உச்சிப் பிள்ளையாரைப் பார்த்தான். 

எனக்கும் கொஞ்சம் தெம்பு வந்துவிட்டது. " சரி! வாங்கோடா காஃபி சாப்பிடலாம் " என்று அவர் அழைக்க, சித்தப்பாவை ப்ரகாஷும் சுரேஷும் குடியரசு தினத்திற்கு வந்த வெளி நாட்டுத் தலைவரை அழைத்துச் செல்வதைப் போலக் கூட்டிச் சென்றார்கள். எனக்கோ மகமாயி கோயில் ஆடு ஞாபகம் தேவையில்லாமல் வந்தது.

சித்தப்பா என்றால், ஒன்றும் நேரடிச் சித்தப்பா இல்லை. ஒன்றுவிட்ட சித்தப்பா. இதெல்லாம் என்ன உறவு முறை அழைப்போ, எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. காஃபி சித்தப்பா என்று கூடக் கூப்பிடலாம். 

அவரும் காஃபி கலரில்தான் இருந்தார். சந்தனத்தை நெற்றியில் ஒரு சுடர் மாதிரி ஏற்றியிருந்தார். நல்ல உயரமாயிருந்தார். அவர் ஒரு காலை எட்டிப்போட்டால், அவரைப் பிடிக்க நாங்கள் ஐந்தடி நடக்க வேண்டியிருந்தது. எத்தனை அடி நடக்கவேண்டி இருந்தால் என்ன? ஆயுள் காப்பு மாதிரி இப்போது அவர் தானே எங்களின் உற்சாகக் காப்பு. இப்படியான காசில்லாத சமயங்களில் ஹோட்டலில் சாப்பிட எல். ஐ. ஸியில் ஏதாவது பாலிஸி உண்டா என்று கேட்க வேண்டும் அவரை.

எல்லோரும் ஒரு வசதியான டேபிளில் உட்கார்ந்த பின், சர்வர் தன் ஆக்டபஸ் விரல்களில் கொத்தாக நான்கு டம்ப்ளர்களின் அடிப்பாகத்தைத் தொட்டுக் கொண்டு நங்க் என்று கணக்கு வாத்தியாரின் தலைக்கொட்டுபோல  டேபிளில் வைத்து விட்டு, " என்ன கொண்டு வரட்டும் சார் ? " எனப் பட்டியலை வாய்ப்பாடு மாதிரி ஒப்பித்தான். 

நாலு காஃபி என்று ஆரம்பித்து " வேற ஏதாவது சாப்பிடறேளாடா ? " என்று தொடர்ந்த  அவரது அனாவசியக் கேள்வியின் விலை அப்போது அவருக்குத் தெரியவில்லை.

ஒன்றுவிட்ட சித்தப்பாவின் இந்த சம்பிரதாயக் கேள்விக்காகவே காத்திருந்த சுரேஷ், "  எனக்கு ஒரு தோசை " என்றான். முதல் அதிர்ச்சியிலிருந்து கொஞ்சம் சுதாரித்துக் கொண்ட சித்தப்பா, " சரி! எல்லாருக்கும் தோசை கொடுப்பா என்று எங்களைச் சுற்றி விரலால் தோசை வார்ப்பது போலக் காண்பித்தார்.

 முன்னாடியே போட்டு வைத்திருந்த தோசையை மீண்டும் கல்லில் போட்டு எடுத்துக்கொண்டுவந்து தட்டில் வைத்தான் சர்வர். மேலாகவிட்ட சாம்பாரை சம்மரில் மழையை உறிஞ்சிக் கொள்ளூம் பூமி மாதிரி உள்ளிழுத்துக்கொண்டது தோசை.

 ஒன்றுவிட்ட சித்தப்பா வேகமாகச் சாப்பிட்டுவிட்டு, ஸ்டம்பிங்க் செய்யக் காத்திருக்கும் விக்கெட் கீப்பர் மாதிரி தயாராய் இருந்தார். சுரேஷும் ப்ரகாஷும் எந்த அவசரமும் இன்றி, வருமானத்திற்கு அதிகமான சொத்து சேர்ப்பு போல ஒற்றைத் தோசைக்கு அதிகமான சாம்பாரையும் சட்னியையும் வாங்கி இறக்கிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

 ஒன்றுவிட்ட சித்தப்பா, சுவரோரம் இருந்த சேரில் உட்கார்ந்திருந்ததால், கையலம்ப முடியாமல் சிறைப் பட்டிருந்தார். சர்வர் சமையல் கட்டிற்கும் சாப்பிடும் இடத்திற்குமாக ரன் எடுத்துக்கொண்டிருந்தான். 

சுரேஷ் கடைசி விள்ளலை எடுத்து உள்ளே தள்ளும் போது, சர்வர், பக்கத்துக்கு டேபிளுக்கு படு வாசனையான பூரிக் கிழங்கைக் கொண்டுவைத்தான். 

ஒன்றுவிட்ட சித்தப்பாவின் போண்டா மூக்கிற்கும் அந்த வாசனைக் கிறக்கத்தைக் கொடுத்தாலும், முகத்தைச் சுருக்கிக் கொண்டு கர்ச்சீஃபால் மூக்கைத் தேவையில்லாமல் மூடிக்கொண்டார். 

சுரேஷ் அனிச்சையாய் பக்கத்து டேபிளைப் பார்க்க சர்வர், கவர்ச்சிக் கன்னியாய் ஒரு செடக்டிவ் பார்வையை அவன் மீது வீசினான். இந்த முறை ஒன்றுவிட்ட சித்தப்பாவின் அனுமதியெல்லாமல் கேட்காமல், நோ பாலுக்கு அம்பயர் கொடுக்கும் சிக்னல் போல இவனே எல்லோருக்கும் பூரி என்று விரலைச் சுழற்றிவிட்டான். ஒ.வி. சித்தப்பா, பாக்கெட்டில் பர்சின் கனத்தைச் சோதிப்பது போல் நெஞ்சைப் பிடித்துக் கொண்டார்.

பூரி வந்த பின் இந்த முறை அவர் வேகமாகச் சாப்பிடாமல், மெதுவாக பச்சை மிளகாய், கருவேப்பிலை என ஒவ்வொன்றாய் கீழே போட்டுக்கொண்டு சுரேஷையும் ப்ரகாஷையும் பார்த்தார்.

 அவர்கள் இருவரும், நிதானமாக பூரி செட்டின் உள்ளிருந்த காற்றை இறக்கிவிட்டு கிழங்கு மசாலாவை அதற்குள் இறக்கி சரிவிகித உணவுக்கான ஆராய்ச்சியில் இறங்கி இருந்தார்கள். 

ஒ.வி. சித்தப்பாவிற்குக் கண் கலங்கி இருந்தது. " என்ன சித்தப்பா , என்னாச்சு ? " என்று நான் கேட்ட போது, " ஒண்ணூமில்லப்பா, பச்ச மொளகாயைக் கடிச்சுட்டேன் " என்று சிவாஜி மாதிரி சமாளித்தது எதையும் அந்த இருவரும் கவனித்ததாகவே தெரியவில்லை. ஒ.வி. சித்தப்பாவோ அவர்கள் இருவரும் தன்னையே அடித்துப் போட்டு சாப்பிடுவதாக உணர்ந்தார் என்றுதான் எனக்குப் பட்டது.

ஆனால், பாவம் அவர். இதோடு முடித்துவிடவேண்டும் என்ற நோக்கத்தில், இவர்கள் இருவரும் சாப்பிட்டு முடிக்குமுன்னரே சர்வரைக் கூப்பிட்டு, " காஃபி கொடுப்பா " என்பதை இடது கையால் தடுத்தி நிறுத்தி, வாய்க்குள் இறங்கிக் கொண்டிருந்த பூரியை பாதித் தொண்டைக்குள் அந்தரத்தில் டெம்பரரியாக நிற்கவைத்து " எனக்கு லஸ்ஸி " என்று பக்கத்து இலைகளில் தெறிக்க  ப்ரகாஷ் கூவினான். டிட்டோ என்று சுரேஷும் சொல்ல நான் மட்டும் ஒ.வி.சித்தப்பாவின் மீது பரிவு கொண்டு காஃபியே சாப்பிட்டேன். 

எல்லாம் முடிந்தபின், கவுண்டரில் பணத்தைக் கொடுத்த ஒ.வி.சித்தப்பா கையலம்பப் போன சுரேஷும் ப்ரகாஷும் வருவதற்கு முன்னரே கிளம்பிப் போய்விட்டார். இதை நினைத்து நினைத்து நாங்கள் ஒன்றாய் சேரும்போது வயிறு வலிக்கச் சிரிப்போம். 

இப்போது இதைத்தான் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன் என்பதை கண்டுபிடித்துவிட்ட என் மனைவி, " என்ன ஒண்ணு விட்ட சித்தாப்பாதானே ? " எனப் பார்வையாலேயே கேட்டு தலையில் அடித்துக் கொண்டாள்.

 இவர்களுக்கு இதெல்லாம் எங்கே புரியப் போகிறது? செல் ஃபோனிலும் நெட் ஃப்ளெக்சிலும் ஒரு விர்ச்சுவல் வாழ்க்கையை வாழ்ந்து கொண்டிருப்பவர்களுக்கு புரியவே புரியாது

பொன்மலையின் ஆழ்ந்த அமைதிக்கு அடியில் கீழ்ச்சுழற்சியாக எங்களின் குறும்புத் தனமும் அன்றைய ஏழ்மையின் நெருக்குதலும், உறவுகளின் நெருக்கமும் பெற்றோர்களின் கண்டிப்பின் பின் அமிழ்ந்து கிடக்கும் பாசமும் எங்களின் அடக்கமும் வாழ்ந்து பார்த்தால்தான் தெரியும். 

அந்த ஒன்றுவிட்ட சித்தப்பாவின் ஃபோட்டோவை இப்போதும் கூட சுரேஷ் இங்கு வரும் போது காட்டுவது எங்களின் குறும்பைத் தாண்டின பிரியத்தின் வெளிப்பாடுதானே