வளர்ந்த குழந்தைகள்

 பொது

வளர்ந்த குழந்தைகள் 

அப்பா அடிக்கடி நினைவுகூரிய விஷயம் ஒன்று. பாட்டி (அப்பாவின் அம்மா) தன் கடைசி நாட்களில் சித்தப்பா வீட்டில் படுத்த படுக்கையாக இருந்த சமயம். அவரைப் பார்க்க அப்பா போயிருந்த போது, அறைக் கதவைத் திறந்து, பலகீனமாகப் படுத்திருந்த தன் தாயின் கையை எடுத்து தன் கைகளில் வைத்துக் கொண்ட நிமிடம், அவர் கண்ணைத் திறந்து, “வா பாலு, சாப்பிட்டாயா” என்றாராம். அம்மா மனசு எப்பவும் அப்படித்தான் என்று கண்ணீருடன் பல முறை இதைச் சொல்லுவார். 

நான் என் பெற்றோர்களைப் பார்க்கப் போகும் போது நான் பேசுவதற்கு பதில் சொல்லமாட்டாள், அம்மா. கண்ணுக்குக் கீழே என்னடி இப்படிக் கருவளையம்? தூக்கமில்லாம என்னடி பொழப்பு, என்பாள். அப்பாவிடம் பேசும் போது என்னம்மா ஒரு வாய் காப்பி சாப்பிடறயா? மீனா, குழந்தைக்கு இன்னிக்கி அடை வார்த்துடு, என்று நடுநடுவில் சாப்பாட்டைப் பற்றிப் பேசுவார். கார்ல தனியாப் போறயே, நான் வேணா சென்னை வரைக்கும் வரட்டுமா என்று கொஞ்சம் அசட்டுத்தனமாக ஆனால் அக்கறையாகக்  கேட்பார். 

இன்று என் குழந்தைகள் வளர்ந்து வேலைக்குச் செல்பவர்கள். தங்கள் வீடுகளில் தங்கள் வாழ்க்கையை வாழ்பவர்கள். அவர்கள் phoneல் வந்தவுடன், எங்கே இருக்கிறாய் என்பேன். உடனே சிரிப்பார்கள். அடிக்கடி பிரயாணம் செய்யும் வேலையில் என்ன ஊராக இருந்தால் தான் என்ன? மாதம் எட்டுப் பத்து நாள் நாள் வேலையில் நான் இங்கும் அங்கும் போகும் போது மாமனார், என்னம்மா இரவு ஒரு மணிக்குத் தனியாகவா வந்தாய் என்பார். சிரிப்புத் தான் என் பதில், அப்போது. 

இன்று என்ன சாப்பிடுகிறாய் என்ற கேள்வியே வினோதமாகப் படுகிறது எனக்கு. வருடத்தில் பத்து நாள் தவிர மற்ற அத்தனை நாட்களும் அவர்கள் உணவை அவர்கள் தானே பார்த்துக் கொள்கிறார்கள்! என் கேள்வியின் அசட்டுத்தனம் தெரிந்து நானும் சிரித்துக் கொள்வேன். 

பெற்றவர்கள் சம்பாஷணை ஒரு காலத்திற்குப் பின் வெறும் சாப்பாடு, உடல் ஆரோக்கியம், சௌகரியம் போன்ற மிகச் சாதாரண விஷயங்களிலேயே நின்றுவிடுகிறதோ? வளர்ந்த குழந்தைகள் வாழ்க்கையில் என்ன நடக்கிறது, அவர்கள் எப்படி யோசிக்கிறார்கள், இது போன்ற விஷயங்கள் பெற்றவர்களுக்கு தெரிவதும் இல்லை; புரிவதும் இல்லை. அந்த உலகமே வேறு. 

குழந்தைகள் அன்புடனும் மரியாதையுடனும் தான் நடந்து கொள்கிறார்கள். ஆனால் பெற்றவர்களை தங்கள் அன்றாட வாழ்க்கையில் எப்படிப் புகுத்துவது? அப்பாவிடம் யாராவது என்ன செய்கிறாள் உங்கள் பெண் என்றால், பங்கு மார்க்கெட்டில் எதோ வேலை என்பார். எனக்கு முகம் சுளிக்க மனசு வராது. ALM and risk என்றால் அவருக்கும் புரியாது. என் பெண் chromatin accessibility in developmental regulatory genes என்றால் எனக்கு ஒன்றுமே புரியாது. அதே மாதிரி தான். 

குழந்தைகள் பேசுவதில் ஏதாவது சில வரிகள் அவர்கள் வாழ்க்கை, குடும்பம், வேலை இதைப் பற்றி இருந்தால் அதை அப்படியே பிடித்துக் கொண்டு அத்தனை பேருக்கும் ஒலிபரப்புவதை தடுக்க முடியாத சங்கடத்துடன் பார்த்துக் கொண்டு இருக்க வேண்டியது தான். எங்க உமா ஜோரா சமைப்பா என்று அம்மா சொல்லும் போது, ஒவ்வொரு வீட்டிலும் நடப்பது தான் என்று சொல்லத் தோன்றினாலும் முடியாது. 

இன்று எங்கள் குழந்தைகளைப் பார்த்துப் பெருமைப்பட்டாலும், அவர்கள் வாழ்க்கையில் நாம் பார்வையாளர் வரிசையில் தான் ஏதோ சில நிகழ்வுகளில் அமர்ந்திருக்கிறோம் என்பது புரிகிறது. ஆட்டமும் புரியாது. ஆனால் கையைத் தட்டி ஆர்ப்பரிக்கிறோம். அவர்களும் நம்மைத் தான் பார்த்துப் புன்னகைத்தார்கள் என்று கண்டிப்பாக நம்புகிறோம். களத்திலிருந்து வந்தவுடன், கையைக் குலுக்கி, கட்டி அணைத்து, உடனே களைப்பாக இருக்கிறதா? என்ன சாப்பிடுகிறாய் என்ற கேள்விகளுக்குப் போய்விடுகிறோம். 

அன்பு, பாசம், பரிவு எதுவும் குறைவதில்லை. எங்கேயும் தொலைந்து போவதில்லை. பேசவும் சிரிக்கவும் விஷயங்கள் இல்லாமல் இல்லை. ஆனால் வளர்ந்த குழந்தைகளின் வாழ்க்கையில் நம் பங்கு சொற்பமே என்ற உண்மையை உணர்ந்து, அதை இயல்பான விஷயமாக ஏற்றுக் கொண்டு, குறை காணாமல் இருக்கும் குணம் வேண்டும் பகவானே! 

நாளை அவர்கள் குழந்தைகள் வளர்ந்து வீட்டிற்கு வந்ததும், அவர்களும் சாப்பிட்டாயா, பயணம் சௌகரியமாக இருந்ததா என்று தான் கேட்பார்கள். அப்பா பாவம், மனமுருகிப் போனார். பாட்டி வேறு என்ன தான் கேட்டிருக்க முடியும், என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது!

உமா சஷிகாந்த்.