உறவுபோட்டமுடிச்சு_44

உறவுபோட்டமுடிச்சு_44

பஸ் கிளம்புவதற்கு அரை நிமிடம் இருக்கும்போது பாலாஜியின் கண்களில் தெரிந்த ஏக்கத்தை நினைவில் கொண்டு வருகிறாள் கீதா.  கையசைத்து டாட்டா சொன்னபோது அவனிடம் சுரத்தே இல்லை.

பாலாஜி பாவம் சரியான குழந்தை என்று அவளுடைய மனதின் ஒரு புறமும் அவனா குழந்தை என்று மனதின் மற்றொரு புறமும்  அவள் புன்னகையில் நின்று வாதிட்டுக் கொண்டிருந்தன.

'எங்க தங்கச்சி போகணும்?' என்ற கண்டக்டர் குரல் கேட்டு திரும்பினாள்.

'செங்கிப்பட்டி'

'செங்கப்பட்டியா?'

'ம்ம்ம்....'

'என்ன தங்கச்சி, கொஞ்சம் முழிச்சிகிட்டு டிக்கெட் எடும்மா.  செங்கிப் பட்டில தான ஏறினீய?  பிறகு அங்கைக்கே டிக்கெட் கேட்டா எப்படி?'

சிரித்துக் கொண்டே தன்னை நிதானப் படுத்திக் கொள்கிறாள்.  மனசு முழுக்க செங்கிப் பட்டியில் இருந்தா செங்கிப்பட்டிக்கு தானே  டிக்கெட் எடுக்கணும்?

'சாரி கண்டக்டர்.  தஞ்சாவூர் ஒண்ணு கொடுங்க.'

டிக்கெட்டும் மீதி சில்லரையும் பைக்குள் செல்கிறது.

'நான் சரியான பேக்கு.  மானம் போச்சு பாலாஜி உன்னால இன்னிக்கு?'

'நான் என்னடி செஞ்சேன்?'

'நீ ஒண்ணும் செய்யல டா.  ஆள விடு.  பஸ் கிளம்பும்போது கொஞ்ம் சிரிச்சா மாதிரி முகத்த வெச்சிண்டு டாட்டா காமிச்சிருக்கலாமோன்னோ?'

எப்படியோ ஒருவழியாக இவளது அசட்டுத் தனத்துக்கு அவன் மேல் பழியைப் போட்டுவிட்டு ஜன்னலிலிருந்து இடது பக்க வயல் காட்சிகளைப் பார்க்கிறாள்.

பல வயற்பரப்புகள் ஏர்பட்டு தண்ணீர் பாய்ச்சிக் கொள்ள தயாராகிக் கொண்டிருந்தன.  ஒரு சில வயல்களில் அன்றைய வேலையை முடித்துவிட்டு வரப்புகளை ஒட்டிய மரம் செடிகளில் உட்கார்ந்து உறிஞ்சி உறிஞ்சி பீடியை ஊதித்தள்ளிக் கொண்டிருந்தனர் சிலர்.  ஒரு சிலர் பம்ப் செட்டுகளில் தங்களை சுத்தப் படுத்திக் கொண்டிருந்தனர்.  சிலர் ஓடைகளிலும் சிற்றாறுகளிலும் தங்கள் கலப்பைகளையும் மாடுகளையும் குளிப்பாட்டிக் கொண்டிருந்தனர்.  அன்றைய தினம் போட்ட உழைப்பின் அசதியில் இளைப்பாறிக் கொண்டிருந்தனர்.  சிலர் வெற்றிலை சீவல் புகையிலை தந்த சுகத்தில் மெய் மறந்து சாலையோர மதகுகளில் தங்களை ஆஸ்வாஸப் படுத்திக் கொண்டிருந்தனர்.

பரட்டை தலைகளோடும் அம்மணங்களோடும் விளையாடிக் கொண்டும் அழுதுகொண்டும் கீதாவின் கண்ணிகளில் பட்டுக் கொண்டிருந்த குழந்தைகள் அவளுக்கு பல வித உணர்வுகளைக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தன.

'சாமுண்டி, அடுத்த ஜன்மத்துலயாவது நன்னா பணம் காசோட இவாள வாழ வை.'

'என்ன பணக் கஷ்டம் இருந்தாலும் எப்படி சந்தோஷமா இருக்கா.  உண்மையா பார்க்கப் போனா நாம தான் ஏழை.'

ஜன்னலோரம் பார்க்கற காட்சிகளை வைத்து மனசு பட்டி மன்றம் வைக்கிறது.  அடிக்கடி அவளையும் நெனச்சிண்டு கேள்விகள கேட்கறதால சாமுண்டி தான் நடுவர்.

பயண உணர்வுகளும் சிந்தனைகளும் பெரிசா ஒண்ணும் சாதிச்சுடப போகறதில்ல.  ஆனா நமக்கு தெரியாமலேயே நம்மளோட குணங்கள சுத்தப் படுத்திண்டே வந்துடும்.

ஏழைகளைப் பார்த்தா பரிதாபம் வரும்.  இரக்கம் வரும்.  அவாளுக்கு நம்மளாலான உதவிகள செய்யணுங்கற மனோபாவம் வரும்.  டைம் பாஸுக்காக பார்க்கும் காட்சிகளை உணர்வோடு சேர்த்துவிட்டால் ஓரமா மனசுல வந்து நமக்கு தெரியாமலே ஒட்டிண்டிடும்.

'பதவி உத்யோக பணத்துக்காக மட்டும் இல்ல.  நம்மள சுத்தியிருக்கறவாள தூக்கி விடறதுக்கும் பயன் படணும்.'

மாமாவோட சத்தியமான வார்த்தைகள்.

'நாம ஜெயிக்கணும்.  படிக்கணும்.  நன்னா படிக்கணும்.  நல்ல உத்யோகத்துல உட்காரணும்.   சீக்கிரமே உட்காரணும்.  உத்யோகத்த பயனுள்ளதா மாத்தணும்.'

பயணக் கனவுகளோட லட்சியங்கள் சேரும்போது கண்ணீரும் வரலாமே.  வந்தது கீதாவுக்கு.

மனசு அவள் அப்பாவ நினைக்கிறது. அப்பாவோட சாவை நினைக்கிறது.  அம்மாவின் கஷ்டங்கள நினைக்கிறது.  கஷ்டங்களுக்கு தீர்வா படிப்ப நெனைக்கிறது.  மாமாவ நினைக்கிறது.  மாமாவோட ஆரோக்யத்த நெனைக்கிறது.  மாமி பாவம்னு நெனைக்கறது.  பாலாஜி படிப்பு வீணாயிடக் கூடாதேன்னு நெனைக்கறது.

அவன ஒரு ஓரத்துல வெச்சு  மனசுக்குள்ளேயே தெச்சுட்டதால, அவனுக்கு கழுத்த நீட்டறதும் லட்சிய லிஸ்டுல சேர்ந்துடுத்தே.

இவ்வளவையும் மனசு நெனச்சுண்டே வந்தா தலைல பாரம் ஏறாதா?  பாரத்த ஏத்துக்கற மனசு இப்ப லேசாகணும். அதுக்கு சாமுண்டிய கூப்படணும்.

கூப்பிடுகிறாள்.  'தாயி, நான் இன்னிக்கு நடந்தது சரியா தப்பா தெரியல.  அந்த க்ஷண நேரத்துல என்ன மீட்டெடுத்த மாதிரி, பாலாஜியோட சேர்த்து வைக்கற பொறுப்பும் உன்னோடது.'

ரோடுக்கு இரண்டு பக்கமும் நன்கு வளர்ந்த புளிய மரங்கள்.  ஏதோ குகைக்குள் பஸ் போய்க் கொண்டிருக்கும் உணர்வு.  அந்த புளிய மரங்களுக்கு இடையிடையே பஸ்ஸை படம் பிடித்துக் கொண்டிருக்கும் மாலை நேர சூரிய கதிர்கள்.

தஞ்சாவூர் பஸ் ஸ்டாண்டு வந்தபோது மணி ஐந்தரை.  

ட்ரைவர் ஸ்லோவா வந்தானா ஃபாஸ்டா வந்தானான்னு தெரியல.  எத்தன ஸ்டாப்புகள் நின்னான்னு தெரியல.  யார்  யார் ஏறினாங்கன்னு தெரியல.  அவள் எங்க பஸ்ஸுல வந்தா?  மனசோட தான வந்தா இல்லையா?

ஜன்னலோர காற்று அவள் தலைமுடியை கன்னா பின்னான்னு கலைத்திருந்தது. காத்திருந்த மன்னார்குடி பஸ்ஸில் ஏறிவிட்டு முதல் வேலை கைப்பையை திறந்து ஒப்பனைக் கண்ணாடியையும் சிறிய சீப்பையும் எடுத்து முடிந்தவரை அட்ஜெஸ்ட்மெண்ட்.  

பஸ் நகர்ந்தவுடன் திடீர் சந்தேகம்.  'கண்டக்டர், நீடாமங்கலம் வழிதான?  வடுவூர் இல்லயே?'

'நீங்க எங்க போவனும்?'

'பூவனூர் பாலத்தடி'

'பயப்படாம ஒக்காருங்க. ஏறக்கி விடறேன்.'

நிம்மதிப் பெருமூச்சு.  'பரவாயில்ல உடனே உடனே பஸ் கெடைக்கறது இன்னிக்கு. ஆச்சு, இன்னும் முக்கால் மணி நேரம்.  தடியன் வந்திருப்பான்னு தான் நெனைக்கறேன்.'

மீண்டும் ஜன்னலோர காற்று.  அந்த பஸ்ஸில் மனதோடு பேசிப் பேசி அசதி.  தூக்கம் அவளைத் தழுவுகிறது.

தொடரும்.....