வட சென்னை

 48. வட சென்னை (சிசீ6) #ganeshamarkalam

சந்துங்க. குறுக்கா 8அடி இருந்திச்சினா பெரிசு. ரெண்டு பக்கமும் 3 அல்லது 4 மாடி பில்டிங்க்ஸ். வட சென்னைலே இப்படிப் நிறைய சந்துங்க இருக்கி. வந்து பாத்தீங்கன்ன ஆச்சர்யமா போவீங்க. பல தலைமுறையா இங்கே இப்படித்தான் வாள்வம்னு பிடிவாதமா இருப்பவங்களத் தெரியும். ஊரில வேற பாஷ் ஏரியாவுல ஃப்ளேட்டும் வச்சிருக்காக. ஆனா இங்கிட்டிருந்து நகரமாட்டாக. பணக்காரவக.

வட சென்னைன்னா, எத்தாவது சினிமா பாத்து ஊருக்குள்ள ராவுக்கால போய் கொலை, டெகாய்ட்டீ செஞ்சிட்டு இங்கே வந்து ஒளிஞ்சுக்கரவைங்கதான் இங்க குடியிருப்பானுவ,  குண்டர் சட்டத்துலே பிடிச்சுப் போட நினைப்பீங்க. அது வட சென்னையைப் பத்தி ஏற்பாடு செஞ்சி வச்சிருக்கும் தகவல். தப்பு. நம்பளைப் போல மிக நல்ல மனுஷாங்க இங்கே. நம்பளைவிடன்னு தூக்கலா சொல்லலாம். பல்லாவரம், செங்கல்பட்டு ஏன் எங்கூரு தூத்துகுடிலே அயோக்கிய ஜனங்க இல்லையா என்ன?

நான் இருளாயி. எங்கூர் காவல் தெய்வத்தோட பேர். ராத்திரி பொறந்தேன்னு அப்பத்தா வச்சீச்சு. நிலைச்சுப் போச்சு. தூத்துக்குடிக்கு கிழக்கால குலையங்கரிசல் எங்க ஊர். நாலு கிலோமீட்டரில் தாமிரபரணி. 16 வயசுலே பழையகாவல் கிராமத்துலே ஒரு விவசாயக் குடும்பத்தில் அவுகளுக்கு கட்டி வச்சிட்டாய்ங்க. கட்டினவங்க பேரைச் சொல்ல மாட்டம். சிடீல பொண்ணுங்க வூட்டுக்காரரை பேர் சொல்லித்தான் கூப்பிடுதாம். நாங்க மாட்டம். ஆனா எங்கிட்டிந்து வந்திச்சோ அரசாங்கம் விக்கர சாராயத்தை காசைக் கொடுத்து வாங்கி குடிக்கர பளக்கம். 4வருஷம் பாடாப் படுத்திட்டு வாள்ந்தம்னு பேருக்கு செஞ்சுட்டு எம்புருசன் செத்துப் போச்சு. கூட யாரும் இல்லை. கொஞ்சநா தூத்துக்குடிலே சித்தாள் வேலை செஞ்சிட்டிருந்தேன். அப்பரவு சென்னைப் பட்டினத்துக்கு வந்தாச்சி.

நம்ப தலைவரு சொல்லுவாகளே, டிக்கெட் வாங்காம ரயிலேறிப்பிட்டேன்னு பெருமையா. நான் அப்படி பெருமை வேண்டாம்னு பொறுப்பா டிக்கீட் வாங்கிகிட்டு வந்தேன். சென்ட்ரல்ல இறங்கி வால்டாக்ஸ் ரோட்டில் நடந்து எங்க மேஸ்த்ரீக்கு தெரிஞ்சவங்க, வீட்டு வேலைக்கு கேட்டிருந்தாகன்னு வாஷர்மேன்பேட் வந்தாச்சி. வந்து 12 வருஷம் ஆய்ப்போச்சு. அப்பரம் அவுக சொல்லி இவுக சொல்லி இப்ப 10 வீட்டு வேலை. ராவுக்கு தங்கிக்க ஒரு மார்வாடி வூட்டுலே இடம். வாடகை கேக்கல்ல. அப்பப்ப அவுங்க வூட்டுலே சொன்ன வேலை செஞ்சுதருவேன். அவுகளுக்கு ட்ரை ஃப்ரூட் வியாபாரம். சௌக்கார்பேட்டையில். ஸ்ட்ராட்டன் முதலித் தெருவில் கடை. வீட்டுலேயே கோடவுன். வந்த சமாச்சாரங்களை மூட்டயப் பிரிச்சு கொட்டி, சுத்தப் படுத்தி திரும்ப அவிங்க சொல்ராப்புலே கட்டி வைக்கோணும். சாயங்காலம் எல்லா வேலையும் செஞ்சுபுட்டு வந்து இதையும் செஞ்சுபிட்டு படுத்துகிடுவேன்.

என்னை ஏன் நம்பி வேலைக்கு வச்சிருக்காங்கன்னா, சுத்தம் செய்யுதேன்னு ஒரு முந்திரி, ஒரு பாதாம் வாயில் போட்டுக்கிடதில்லை. மின்னாடி இருந்த பொம்பள தினம் அரைக் கிலோ பாதாம், கால் கிலோ பிஸ்த்தா துன்னுடுதாம்.

எப்படியோ பொளப்பு போய்ட்டிருக்கு. எல்லாவூட்டு சம்பளத்தையும் கூட்டிப் பாத்தா 20ஆயிரம் வருது. வூட்டு வாடகை கிடையாது. சாப்பாடு ராவுக்கு வாங்கித் துன்னுக்கிடது வளக்கம். காலேலயும். அப்பப்ப மிச்சது மீந்ததுன்னு கிடைக்கும். மார்வாடி வீட்டில் அடிக்கடி பூசை செய்யப்ப பிரசாதம்னு இனிப்பு தந்துடுவாக. துணிமணின்னு வச்சுக்க ஒரு ட்ரங்க்குப் பெட்டீ. அதில் 4 புதுப் புடவை. வேலைக்குப் போவப்ப கட்டிக்கிட 2 பளசு. அம்புட்டுத்தேன். வயசு 54ஆச்சுது. இன்னும் எத்தினிநா தள்ளணும்னு தெரியல. சேமிச்சது இந்தியன் பேங்கில் 9 லச்சம் அப்படியே இருக்குது. வோணும்னா ஊர்பக்கமா போயிடலாம். என்னை மாதிரி பொம்பளைங்களுக்கு அம்புட்டுப் பணம் வச்சிட்டு என்ன செய்யன்னு புரியல. மூப்புலே காய்ச்சல், முடியாம போச்சுன்னா வைத்தியத்துக்காவும்.

பொட்டீல 4 மாச சம்பளப் பணம் வச்சிருப்பேன். நம்பிக்கையா வச்சிட்டுப் போலாம். என் ரூமாகட்டும், என் ட்ரங்க்குப் பெட்டியாட்டம் பூட்டுதில்லை. தன்சிங்க், அதான் இந்த வூட்டு முதலாளிக்கு அவர் சம்சாரம், ஒரு பையன் மட்டுந்தேன். சுரேந்திரன். காலேஜுக்கு போவுது. ட்ரங்க்குப் பெட்டீக்கு மேலே எம்பாயும் தலைகாணியும் வச்சிடுவென். தொடமாட்டாக. தினப்படி சிலவுக்கு அதுல எடுத்துக்கிடது. அப்பரவு பேங்கில் போட்டுக் கிடலாம்னு. தெருக்கோடீலே ஒரு சாயபு வீடு. நான்தான் அங்கேயும் வேலை. அவிங்க வீட்டில் ஒரு பொண். மரியம். அம்புட்டு அளகா இருக்கிம். சுரேந்திரனுக்கும் மரியத்துக்கும் லவ் ஓடிட்டிருக்கு. உனக்கு எப்படித் தெரியும்? கேக்கரீகளா? சொல்லுதேன்.

சுரேந்திரன் பச்சையப்பாவுலே படிக்குது. அந்தப் பிள்ள பஷீர் அஹமெத சையதில். ரெண்டும் வெவ்வேற திசை. ஆனா இதுகள அப்பப்ப சேர்ந்து பாக்குதேன். சனிக்கிளமை மின்ட் ஸ்ட்ரீட்டில் கக்கட ராம்ப்ரஸாத் கிட்டே பாத்திருக்கேன். நீ எதுக்கு அங்கே போனனு கேக்கலாம். ஒருக்கா ரிக்ஷாவுலே பாதாம் மூட்ட எடுத்து வச்சுகிட்டு என்னையிம் தன்சிங்க் ஐயா ஏறிக்கச் சொல்லி கடைக்கு அனுப்பிச்சாரு. அப்பால திரும்பி வரப்ப பாத்தேன். அப்ப ஒண்ணும் பெரீசா தோணல. ஆனா அடிக்கடி அவுக கடைத் தெருவுல சந்திச்சுக்கிடுதாகன்னு கண்டு பிடிச்சேன். ரிக்ஷாவுலே சேர்ந்து வந்து இறங்குவாக. இவன் நம்ப வீட்டாண்ட இறங்கிக்கிடுதான், அந்த பொண்ணு தெருக்கோடீலே. ஆனா இவந்தேன் ரிக்ஷாவுக்கு காசு கொடுப்பான். லவ்ஸ் இல்லைன்னா வண்டிச் சத்தம் ஏன் தரணும்? போனும் சார்ஜ் செஞ்சு தருவாகளோ? இவுகளும் கேப்பாளுவ!

நான் ராவுக்கு படுக்கர இடம் மின்னே இந்த வூட்டில் ஸ்டோர் ரூமா இருந்துச்சு. 4க்கு 6. மூணாவது மாடிக்கு போரப் படீக்கு அடீலே இருக்காப்போல் வரும். ஒரு காத்தாடியும் வச்சுத் தந்திருக்காக. மூலைலே மண்பானத் தண்ணீ. தன்சிங்க் வூட்டுக்காரி, பம்ளிமாஸ் கணக்கா இருக்கும், சிவப்பு, அவுங்க வாங்கர கேன் வாட்டர்லேந்து அதுவே கொண்டாந்து ஊத்தும். “நீ ஏம்மா இதெல்லாம்?” கேட்டா, “அட சும்மா கிட, தாகத்துக்கு தண்ணீ தர கஷ்டம் பாக்க மாட்டம், எங்க ராஜஸ்த்தான் பளக்கம். பாலைவனம். காலேலே எளுந்ததும் ஏல்லாருக்கும் குடிக்க வேணப்பட்ட தண்ணீர் இருக்கானு பாத்து செஞ்சிடுவம்”. இதில் ஏழை பணக்காரவுக இல்லையாம், சின்னவங்க பெரியவங்க இல்லையாம். போட்டி போட்டுகிட்டு எல்லாரும் ஈடுபாட்டோட செய்வாங்களாம். நல்ல பளக்கந்தேன். நினைச்சுகிடுதேன்.

ஒருநா தன்சிங்கும் பம்ளிமாஸும் வெளீலே ஜெயின் டெம்பிள் போவம்னு சொல்லியிருந்தாங்க. வீட்டு வேலை சுளுவா சீக்கரம் முடிச்சிட்டு படி ஏறி ரெண்டாம் மாடி வந்து ரூமைத் தொறந்தா உள்ளே சுரேந்தரும் அந்த மரியம் பொண்ணும். இவனுக்கடீலே அது. அலங்கோலமா. பாத்ததும் பிரியப்பட்டுத்தான் வந்திருக்குன்னு தெரிஞ்சு போச்சு. என்னப் பாத்ததும் அலண்டு போயிடிச்சு குளந்தைங்க. டக்குன்னு திரும்பி வந்துட்டன். தடங்கலுக்கு மன்னிப்பு அப்பிரவு கேட்டுக்கிடலாம்னு. நினைச்சுக்கிடுதேன். எனக்கு மறந்தே போயிட்டதை இவுக அம்புட்டு மும்முரமா செஞ்சுகிட்டதை.

விலகி எளுந்திரிச்சுட்டாக. அந்தப் பொண்ணும் களட்டின ட்ரெஸ் திரும்ப மாட்டிகிட்டு கிளம்பிப் பொச்சு. நிமிந்து என் முகத்தை பாக்க முடியாமத்தேன். சுரேந்தர்தான் என்னண்ட வந்து “அப்பாகிட்டே சொல்லிடாதீங்க.” கெஞ்சிக் கேட்டுகிட்டான். நான் ஏன் சொல்லுதேன்? பெரீய இடத்து சமாச்சாரம். இப்பெ இதெல்லாம் சகஜம். ஆனா இவிங்க ஹிந்து. அந்தப் பிள்ள இஸ்லாம். கண்ணாலம் எப்படி? வீட்டுலே பெரியவகளுக்கு தெரிஞ்சா ஒத்துக்கிடுவாகளா? பிரிச்சு விட்ருவாக. பிரிக்காம ஏதாச்சியும் மதக் கலவரம் ஆகிப்பூடுச்சுன்னா? எங்கே வச்சு இது நடந்துச்சுன்னு என் ரூம்மை கைகாட்டி நானும் மாட்டிக்கிடுவேனா? நான் என்ன தப்பு செஞ்சேன்? இவுக குலாவிட்டிருக்க ரூம் போட்டுக் கொடுத்தேனா என்ன?

தன்சிங்க் வீட்டம்மாகிட்டே சொல்லிட்டா? பிற்பாடு விஷயம் முத்திப் போனா நாம சொல்லிட்டம்னு ஆகிடும். இங்கே சொல்லாம மரியம் வீட்டில் சொன்னா? அவிங்க வீட்லேயும் நான்தானே பாத்திரம் கழுவுதேன்? எல்லாம் எண்ணப் பிசுக்கு. மாமிஸம் சமைச்சது. நாத்தம் குடலைப் பிடிங்கிம். நிறைய சோப்பு கரையும். என்னத்தன்னு சொல்ல? உங்க வூட்டுப் பொண்ணு என் ரூமில் ஒரு பையனோட படுத்துக் கிடந்துச்சுன்னா? பொண்குளந்தை பாத்து வளக்கணும், கண்டிச்சு வைங்கன்னா? எதுக்கு இப்படி சொல்லுதேன்னு கேப்பாக. கேட்டா படுத்துக் கிடந்தத சொல்லிக்கலாம். பாப்பம், யோசிச்சு முடிவெடுப்பம்.

இப்படிக்கா நாளு களிஞ்சுகிட்டே போச்சா, நானும் சொல்லணுமா சொல்ல வேணாமான்னி யோசிச்சுக்கிட்டே காலத்தை தள்ளிக்கிட்டு. சின்னஞ்சிருசுங்க, மனசு கேக்கல. நமக்கு வாய்க்காத ஒண்ணு இதுங்களுக்கு கிடெச்சிருக்கே, அத்தை நாம ஏன் கெடுக்கோணும்? விட்ருவம்.

ஆனா பாருங்க ஒருநாளிக்கி விட்டுலே யாரும் இல்லாத சமயம் பாத்து ரெண்டும் வந்து கதவாண்ட நிக்குதுங்க. நான் அப்பத்தான் வேலை முடிச்சி வந்துட்டு பரோட்டா கடைக்கிப் போய் எதுனாச்சும் வாங்கி துண்ணலாமா இல்ல அப்படியே ரெண்டு கிளாஸ் தண்ணீ குடிச்சிட்டு படுத்துக்கிடலாமான்னு. மரியம் கையில் சப்பாத்தி பொட்டலம். ஒரு ஆரஞ்சுப் பளமும். “இந்தா, கீழே போய் சாப்புட்டுக்க. எங்களுக்கு ஒண்ணவருக்கு ரூம் வேணும்”. சவடால சொல்லுது. சுரேந்தரும் கெஞ்சராப்போல் பாக்குதான். அவன் கையில் 100ரூபாத் தாள். சப்பாத்தி மட்டும் வாங்கிகிட்டு போயிடதேன். நடப்பது நடக்கட்டும்னு.

அப்பிரவு வந்து பாத்தா எதுவும் நடக்கலை, தறிகெட்டு ஓடியிருக்குன்னு தெரிஞ்சுகிட்டேன். சுவத்தோரமா மரியம் போட்டிருக்கும் காது கம்மல், ஒண்ணு. களட்டல. போட்ட ஆட்டத்துக்கு களண்டிருச்சோ? காலேல போரப்ப கொடுத்திடலாம். மொதல்ல அவுக வீட்டுப் பத்துக்கு போனா மரியம் வூட்டுலெ இருக்கும். அவ கையிலேயே தந்தாத்தான்.

ஆனா நான் போனப்ப அதை வச்சி அது வாப்பா திட்டீட்டிருக்காக. அம்மாக்காரி கையில் கம்பு. ரெண்டு விளாசிருக்கிமோ? பிள்ள அளுது. அப்ப எல்லாம் தெரிஞ்சி போச்சா? என்னப் பாத்துட்டி அம்மிஜான் சொல்லுது, “நியே கேளு, கம்மல தொலச்சிட்டு வந்து நிக்குது.” என்ன தோணிச்சோ, புள்ள அடிவாங்குதை பாக்க தெம்பில்லாம கையில் கொண்டுவந்த கம்மலை எடுத்து நீட்டுதேன். “உனக்கெப்படி கிடெச்சுச்சு? வர வளீலே ரோட்டில் பாத்தேன்.” சமாளிச்சுடுதேன்.

வாப்பா முகத்தில் சந்தோஷம். அதைவிட பலமடங்கு மரியம் மூஞ்சியில். அம்மிஜான் சொல்லுது “அடுத்த மாசம் இதுக்கு நிக்கா செஞ்சுடலாம்னு பையன் பாத்துவச்சு பேச்சு நடந்திட்டிருக்கு, இப்படி பொறுப்பில்லாம சுத்திகிட்டு. நல்ல குடும்பம், இப்ப நிக்கா வச்சுக்கலாம், படிப்பு முடிச்சதும் துபாய் கூட்டிட்டு போவம்னு.” அப்பாடா, நாம நினச்சு விசனப்பட்டிருந்த விசயமும் சால்வ் ஆகுது! கண்ணாலம் பண்ணிகிட்டா இப்ப செஞ்சிட்டிருக்கும் தப்பு நின்னுடும். சுரேந்தருக்கு தெரியுமா? நாம இனிமேல் இதைப்பத்தி யோசிக்க வேண்டாமுன்னுட்டு வீட்டைப் பெருக்க ஆரம்பிக்கேன்.

ஆனா எண்ணி 20 நாளில் அந்த குறுகலான சந்தில் பூகம்பம் வெடிச்சிருச்சு. சுரேந்தரயும் மரியத்தையும் காணம்.

எனக்குத் தெரியிம் இளுத்துக்கிட்டு ஓடிட்டாய்ங்க. யாரை யார் பிடிச்சு இழுத்தான்னா சொல்ல கஸ்டம். ஏன்னா அவைங்க செஞ்சது எனக்கு மட்டுந்தேன் தெரியும். சாயபுக்காரவுக கம்பை எடுத்துக்கிட்டு தன்சிங்க் வீட்டு மாடிப்பட்டி ஏறி வரவும் எதுக்காப்போல் வேலைக்குப் போலாம்னு நான் இறங்கவும் சரியாப் போச்சு. திமுதிமுன்னு இவிக வரத்த பாத்திட்டி திரும்ப ஏறி வந்துட்டன். தன்சிங்க் ஐயாவும் சம்சாரமும் புள்ளையக் காணம்னு துக்கத்தில் இருந்தவக மரியம்தான் இழுத்திட்டு ஓடியிருக்குன்னு பாய்வீட்டுக் காரவங்களப் பாத்து இவிங்களும் கம்பைத் தூக்க, நட்ட நடுவுல நாந்தேன் மாட்டிக்கிடுதேன். அடிச்சா மொத அடி எந்தலேலதேன்.

ரெம்ப வாக்குவாதம் முடிஞ்சு, கெட்ட வார்த்தையெல்லாம் தூக்கிப் போட்டு ஒருவளியா ரெண்டு பக்கமும் தப்பு இருக்குன்னு தெரிஞ்சுகிட்டாங்க. வாப்பா “எங்க ஆளுங்கள விட்டு எல்லா ஊர்லேயும் தேடிப் பிடிப்பம். பிரிச்சு விட்ரவம்”. “என் பிள்ளை எனக்கு முளூசா வேணும், உங்க பெண்ணை திருப்பி கூட்டிக்கங்க. எங்களுக்கு தேவையில்லை.” பம்ளிமாஸ் கராரா சொல்லிச்சு.

வந்த காட்டுப் பசங்க ஒவ்வொருத்தரா போக, நாம கொஞ்சம் போனதிம் வேலைக்கு போவம்னு ரூமுக்கு திரும்பிடதேன். இன்னைக்கே பொட்டீலே இருக்கும் பணத்த பேங்க்கில் கட்டிடணும்னு பாத்தா வச்சதைக் காணம். முளுசா 80ஆயிரம்!