புகைப்படம்

99. புகைப்படம் (சிசீ7) #ganeshamarkalam

“இன்பா அவார்ட்ஸ் ஃபங்க்ஷன்” முடிஞ்சது. சென்னை ஃப்ளைட்டில் திரும்பணும். நானும் கலந்துண்ட போட்டிதான். 

எனக்கு பரிசு கிடைக்கலை. ஆனா என்னோட சில புகைப்படங்களுக்கு ஸ்பெஷல் ரெகக்னிஷன் தந்து கவுரவிச்சா. விளையாட்டா எடுத்த படங்கள். சீரியஸா செஞ்சா அடுத்த வருஷம் பரிசைத் தட்டலாம். அது என்ன இன்பா? India Photography awards. InPA. வருஷா வருஷம் பல கேடகரிகளில் என்ட்ரீஸ் இன்வைட் செஞ்சு சிறந்ததுக்கு பரிசு. உலகம் பூராத்துலேந்தும் கலந்துக்கரா. இப்பத்தைக்கு 30நாடுகள். இன்னும் பிரபலமானா போட்டி அதிகம். 

மொதப் பரிசை தட்டிண்டு போன படத்தை எடுத்தவரோட செல்ஃபீ எடுத்துண்டாச்சு. பரிசு வாங்கின படத்தையும் சாஃப்ட் காபி என் போனுக்கு அனுப்பச் சொல்லி கேட்டுண்டதில் உடனே செஞ்சர். கமலக்கண்ணன், நம்மூர்காரர். சிங்கப்பூரில் இருக்கார். வேடிக்கை என்னன்னா இங்கே வந்திருந்தப்போ சென்னையில் எடுத்த படமாம். “சென்ட்ரல் ஸ்டேஷன் வாசலில் எடுத்தேன். இப்போ போனாலும் இந்த பையனை பாக்கலாம்னு நினைக்கரேன்”. “எப்போ எடுத்தது?” “2 மாசம் மின்னாடி. இதை போட்டிக்கு அனுப்பலாம்னு கடைசீ நிமிஷத்தில்தான் முடிவு செஞ்சு லக் அடிச்சது”.

வாழ்த்துக்களும் சொல்லி என் வேலையையும் பாராட்டிட்டு போனர். அவரும் ராத்திரி ஃப்ளைட்டில் சிங்கப்பூர். “திரும்ப அவசியம் சந்திக்கணும்.” இத அசை போட்டுண்டு ஏர்போர்ட்டில் வெயிட்டிங்க். போனை எடுத்து அந்த புகைப்படத்தை ஒருக்கா பாக்கரேன். கருப்பு வெள்ளை. க்ரெயின் ஸ்ட்ரக்சர். ஷார்ப் இல்லை. பாக்கரச்சே மனசை என்னவோ செஞ்சது வாஸ்தவம். டக்குன்னு மூடி வச்சுடத் தோணித்து. ஏன்னு தெரியலை. ஜூரியையும் கலக்கியிருக்கும். என்ன செய்யன்னு தெரியாமத்தான் மொதப் பரிசான கோல்டன் கமல் கொடுத்திருக்கணும். 

புகைப்படம் கதை பெசணும். மனசை ஈர்த்து வச்சு பிசையணும். ஞாபகங்களை கிளறணும். அபரிதமான சந்தோஷத்தை அல்லது துக்கத்தை கொண்டு வந்து கொட்டணும். நம்மளுக்கு பரிச்சயமான வாழ்க்கையை இன்னதுன்னு கையில் பிடிபடாம வாழ்வதை க்ஷண நேரத்தில் இவ்ளோதான்னு புரிய வைக்கணும். அதுதான் நல்லதோர் புகைப்படம். தத்ரூபமா இருக்கணுமான்னா வேண்டாம். ஆனா உண்மையா இருக்கணும். ரெண்டுக்கும் வித்யாசம் ப்ரொஃபெஷணல் புகைப்படம் எடுக்கரவாளுக்கு விளங்கும்.

இந்தப் படத்தில்? யொசிச்சா எல்லாம் இருக்கு. அதானே இதைத் தேர்ந்தடுத்தா! சொல்ல வந்த விஷயம் கருப்பு வெள்ளையிலேயே துல்லியமா பிரதிபலிக்கரச்சே கலர் தேவையில்லை. சொல்ல வந்தது ஒண்ணும் கிளுகிளுப்பான அல்லது சந்தோஷப் படுப்படியான விஷயம் இல்லையே. கலரில் அடிபட்டுப் போகும். புகைப்படம் எடுத்தவர் என்ன சொல்ல வரார்னு கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்க வேண்டிய அவசியம் இருக்கப் பிடாது. அவரே சொன்னாலும் அதெல்லாத்தையும் தள்ளி வச்சுட்டு பாக்கரவாளுக்கே ஆழ்மனசில் சிலது தோணும் பாருங்கோ! அது உண்மையான புகைப்படம்.

இந்தப் படத்தை பாக்கர ஒவ்வொரு மனுஷணும் ஒவ்வொரு முடிவுக்கு வரலாம். சிலர் ஒத்துப் போகவும் செய்யலாம். பலர் ஸ்தம்பிச்சு நிப்பா. என்ன சொல்ரதுன்னு அப்பரத்துக்கு அப்பரம். சென்னை போனதும் டயம் கிடெச்சவுடன் சென்ட்ரல் ஸ்டேஷணுக்குப் போய் இந்த பையனை பாத்துடணும்னு நினைச்சுக்கரேன். ஏன்னு தெரியலை. நாமளும் அவனை இன்னொரு போடோ எடுத்து வச்சுக்கவா. அடுத்த வருஷம் பாக்கரத்துக்கு அவன் இப்படி இருக்க மாட்டான். எத்தனை க்ளிக் செஞ்சாலும் இது வராது. இதே மொமென்ட் திரும்ப ரிக்ரியேட் ஆகாது. கமலக்கண்ணன் வச்சிருக்கும் கேமராவைவிட என்னுது இன்னும் லேடஸ்ட்டாக் கூட இருக்கலாம். இதே எஃபெக்ட்டை திரும்ப கொண்டு வருவதும் குதிரைக் கொம்புக்கு அலைவதும் சமம்.

அந்தக் குழந்தைக்குத் தெரியுமா ஃபேமஸ் ஆகிண்டிருக்கம்னு? யார் இவன்? சென்ட்ரல் ஸ்டேஷனில் என்ன செய்யரான்? பிச்சை எடுப்பான். அப்படி இல்லாமலும் இருக்கலாம். கண்டு பிடிக்கணும். என்னமோ தெரியலை மனசில் தோணினத செஞ்சுடணும்னும் எப்போடா ஃப்ளைட் கிளம்பும்னு யொசிக்க ஆரம்பிச்சேன். அன்னைக்கு ஃப்ளைட் லேட். த்ரிசூலத்தில் இறங்க மணி 11:30 ஆச்சு. GN செட்டி ரோடில் லக்ஷ்மி காலனீல அகம். மாடிப் போர்ஷணுக்கு போணம். கிழே குடி இருக்கா. சித்ரா தூங்கியிருப்பா. சாவி வச்சிருக்கேன். கிளம்பினப்பவே “கைக்காச போட்டுண்டு தில்லீக்குப் போணமா?” திட்டினா. நல்ல உத்யோகமில்லை. அவள் அப்பா கட்டிவச்ச வீட்டில் இருக்கம். வாடகை வரது. இதையும் அதையும் செஞ்சுண்டு ஒரு 30 வரும். பெரீய ஆளா வரணும்னு எனக்கும் ஆசைதான்.

உள்ளே நுழையரப்பவே சித்ராவோட அம்மா ஹாலில் படுத்துண்டிருக்கா முழிச்சுண்டுட்டா. சாவிய போட்டப்போ கொடகொடன்னு சத்தம். மாமி தூங்கியிருக்க மாட்டா. தூக்கம் கலைஞ்சுட்டாப்போல் நடிப்பா. உள்ளே போனதும் லைட்டைப் போடலாம்னு கைய நீட்டினா இன்னொரு விரல் ஸ்விட்ச்சை அமுக்கினது ஆம்பிட்டது. மாமியோட விரல்தான். விலுக்குன்னு இழுத்துண்டா. மாப்பிள்ளை தொட்டுட்டேனாம்.

“என்ன மாப்பிள்ளை இத்தனை லேட்?” “பறந்துதான் வந்தேன். ஃப்ளைட் லேட். நீங்க தூங்கிக்கரதுதானே!” “அதான் எழுப்பிட்டேளே. சாப்பிட எடுத்து வச்சிருக்கு. சாப்டூட்டு படுத்துக்கோங்கோ” பிளேன்லேயே சாப்டாச்சுன்னு சொன்னா பிர்ச்சனையாகும். தலைய ஆட்டிட்டு ட்ரெஸ் மாத்திக்கப் போரேன். சாப்டுண்டிருக்கச்சே மாமி உள்ளே போய் சித்ராவ எழுப்பிட்டா. படுத்துக்கப் போனா கொட்ட கொட்ட முழிச்சிண்டு. “என்னடீ? நீ பாட்டுக்கு தூங்கரதுதானே?” “அம்மா எழுப்பிட்டா.” “எதுக்காம்? அதான் நானே சாப்டுண்டிருந்தேனே?” “என்ன எழுப்பி தூங்கிடாம செய்யரதைச் செஞ்சு அவளுக்கு சீக்கிரம் ஒரு பேரக் குழந்தைய பெத்துத் தரணுமாம்.” “சரீ!” கல்யாணம் ஆகி 4 வருஷமாச்சு. அவள் கவலை அவளுக்கு. அவாத்துலேயே வேற தங்கிட்டேன். எல்லாத்தையும் அவளே கோரியோக்ராஃபி செஞ்சு சாதிச்சுப்பளோ! பேரன் பொறக்கரவரைக்கும் சரியாச் செய்யரோமான்னு ஒளிஞ்சிண்டிருந்து பாப்பளோ?

கார்த்தாலே எப்பவும்போல் என் காரியங்கள். போன் வரும். இன்ஷ்யூரன்ஸ் மேட்டர், இன்வெஸ்ட்மென்ட் ஐடியாஸ்னு காசு வாங்கிண்டு செஞ்சு தரது. சாப்டதும்தான் பொறி தட்டீத்து. சென்ட்ரல் போணமே! சட்டைய மாட்டிண்டு கிளம்பரேன். ஜெயின் டெம்பிள் எதுக்கால கிராஸ் பண்ணினா பஸ் வரும். சென்ட்ரல் ஸ்டேஷன் எப்பவும்போல் கோலாகலமா. பஸ்ஸெல்லாம் உள்ளே நுழைஞ்சு அந்தண்டை போகும். இறங்கினதும் இந்தக் கோடீலேந்து அந்தண்டை புக்கிங்க் கவுன்டர் வரைக்கும் உலாத்தலாம்னு அந்த புகைப்படப் பையன் தென்படுவானான்னு பாத்துண்டே. வேற பிச்சைக்காரா, இவனைக் காணம். கார் பார்க்கிங் தாண்டி விபிஹால் ரோட் வரைக்கும் வந்துட்டு திரும்பப் போய் இன்னொரு நோட்டம் விடலாம். 

பிளாட்பாரம் டிக்கெட் விப்பானே அதுக்கெதுக்கால படீலே ஒருத்தி உக்காந்திருக்கா. பிச்சை. அவளுக்கு மின்னாடி அதே பையன் ப்ளாட்பாரம் டிக்கெட் வாங்கிண்டு இந்தண்டை திரும்பரவாளுக்கு கூழை கும்பிடு வச்சிண்டு கிடெச்ச பாக்கி சில்ரையில் கொஞ்சம் இவன் கையில் தர மாட்டாளான்னு. என்னையும் பாத்து ஒரு கும்பிடு. படத்தில் இருக்கும் ஜீவனை நேரில் பிரத்யக்ஷமா பாத்ததும் மனசை உலுக்கிடுத்து. கும்பிட்ட கைய தட்டி விடரேன். “இங்கே வா” நானும் படீல உக்காந்துக்கரேன். “உன் பேரென்ன?” அதுக்குள்ள அந்த பொண் பாத்துட்டு “என்ன செய்ரீங்க சாமி? அவன் போட்டிருந்த பெரீய சட்டைய பிடிச்சு இழுக்கரா.

இவனுக்கு பொருந்தாத ஆனா செய்யும் பெரிய மனுஷ காரியத்துக்கு பொருந்தும் சட்டை அவள் இழுத்த இழுப்புக்கு போச்சு. இவன் என் பக்கத்துலேயே ஆனா சட்டை அவள் கையில். இன்னும் அவள் கொசுவம் பிடிச்சு இழுக்க டபால்னு அவகிட்டே போய் விழரான். மடார்னு பின்னம் மண்டையில் ஓங்கி அடிக்கரா. அவனுக்கு சகஜம் போல் கண்டுக்கலை. நான்தான் கலங்கிப் போரேன். எனக்கு வலிச்சது. “எதுக்கு அடிச்சாய்?” “எம்பிள்ளை நான் அடிப்பேன்”. “குழந்தைய அனுப்பிச்சு காசு கேக்க வச்சுட்டு நீ ஹாயா உக்காந்திருக்கே, வெக்கமாயில்ல?” “யோவ்! இன்னைக்கு அவங்கிட்டே பேசுவ, அப்பரம் மொள்ள எங்கிட்டே பெசுவ. வரியான்னு கூப்பிடுவ. பாத்துட்டுத் தானே இருக்கம். பிச்சையக் கூட நிம்மதியா எடுக்க வுடமாட்ரீங்க? காசு இருந்தாக் கொடு. இல்லை போய்ட்டே இரு”.

இந்த சம்பாஷணைய பாத்துண்டிருந்த குழந்தை என்னைப் பாத்து சிரிச்சுட்டு திரும்பவும் ஒரு கும்பிடு வைக்க என்னை அறியாம கை சட்டைப் பைக்குள் இருந்த 10ரூவாத் தாள எடுத்து தந்தது. அவள் அதை டக்குன்னு பிடிங்கிக்கரா. நான் நகராம, காசு கொடுத்துட்ட தெகிரியத்தில் “இது உண்மையாவே உன் பிள்ளையா? பெரிய ஆம்பிள்ள சட்டை மாட்டியிருக்க, உம்புருஷணோடதா? எங்கே அந்தாள்? கூப்பிடு. குழந்தைய பிச்சை எடுக்க வைப்பது தப்பூன்னு சொல்லரேன்”. கூப்டதை கேட்டுட்டாப்போல் ஒரு உஸ்தாத் சைஜில் ஒருத்தன் “என்ன சார் என்ன பிர்ச்சனை? போயிரு இல்லை உதை விழும்”.  

சித்தே தள்ளி இருந்த போலீஸ் போஸ்ட்டில் ஒரு கான்ஸ்டெபிள் தினத்தந்தி படிச்சிண்டு. என்னை அறிமுகப் படுத்திட்டு நடந்ததை சொல்ரேன். “உங்க மின்னாடியே சின்னப் பிள்ளய பிச்சை எடுக்க விட்டு புழைக்கராங்க, பாத்திட்டிருக்கீங்க?” ஒண்ணூமே தெரியாதது போல் இடத்தை விட்டு அசையாம கழுத்தை நீட்டி பாக்கரான். “ஓ அதுங்களா! பூங்காவனம் பார்டீ. ஒண்ணும் செய்ய முடியாது”. “யாருப்பா பூங்காவனம்?” “ஆளும் கட்சி. ஊரில் 80 இடங்களில் அவரு ஆளுங்கதான் பிச்சை. பிள்ளைங்கல்லாம் திருடீட்டு வந்தது. பிடிச்சா ஒண்ணுத்தையும் ப்ரூவ் செய்ய முடியாது. ஒரு ஆள் உன்னை உதைப்பேன்னு சொன்னானே அவந்தான் இங்கே மேற்பார்வை. இந்த ஸ்டேஷன்ல மட்டும் 30 பேர் பிச்சை எடுக்கராய்ங்க. 12 குழந்தைங்க. எல்லாம் பூங்காவனம் செட்டப்”.

“இவ்ளோ சொல்ர, சட்டத்தால் ஒண்ணுமே செய்ய முடியாதா?” “முடியும். ஆனா செய்ய வுட மாட்டாய்ங்க. எனக்கு வேலை பூடும். வருமானமும். இந்த ஏரியாவுல மட்டும் பிச்சைக்காசு எம்புட்டு கலெக்ஷன்னு தெரியுமா?” “அதையும் நீங்களே சொல்லிடுங்க”. “ஒரு நாளைக்கு 35ஆயிரம் ரூபா. அடுத்த மாசம் இவுங்க வேற ஏரியா, இங்கே வேற ஏரியா ஆளுங்க. எல்லாருக்கும் டார்கெட் இருக்கு. பன்னாட்டு கம்பேனீலகூட இம்புட்ட ஒழுங்கா பெர்ஃபார்மன்ஸ் பாத்து வேலைக்கு வைக்க மாட்டாங்க”. “என்ன சொன்னாலும் சின்ன குழந்தைய?” “ரெம்ப வருத்தப் படாதே. 3 வருஷத்தில் அது வளர்ந்து அடையாளம் தெரியாமப் பூடும். உனக்கு வேற வேலை இருந்தா போய் பாரு. என்ன சொல்லீட்டு வந்த? போடோக்ராஃபரா? வேணும்னா நான் சொல்ரேன் காசு கொடுக்காம புகைப்படம் எடுத்துக்க. சுவத்தில் ஒட்டிக்க”.

அங்கேந்து கிளம்பி வரமுடியலை. மனசு கேக்கலை. இருப்பம். நம்மால் ஏதாவது செய்ய முடியுமான்னு பாக்கணும். இங்கே இன்னும் குழந்தைகள் தென்படராப்போல் பட்டது. நம்மால் அவாள காப்பாத்த முடிஞ்சா நல்லது. போலீஸில் இன்னும் பெரீய இடமா பாத்து கம்ப்ளெயின்ட் செய்யலாம். நடப்பதை படமா எடுத்து பிரகடனப்படுத்தணும். சோஷியல் மீடியாவில் அல்லோல கல்லோல படவச்சா நல்லது நடக்காமலாப் போகும்?

கமலக்கண்ணன் படம் பிடிச்ச அந்த சின்னப் பையன் தூரக்க வரவா போரவாள பாத்து கழுத்து வலிக்க நிமுந்து கும்பிடு வச்சிண்டு. சின்னக் குழந்தைக்கு தன் பிஞ்சு விரல்களை சேர்த்து பிடிச்சுக்க வரலை. ஏன் இப்படி செய்யரோம்னும் புரியலை. கும்பிட்டால் சிலர் காசு தரா. சிலர் மூஞ்சியத் திருப்பிண்டு போரா. உதட்டில் தெரியும் கெஞ்சலையும் மீறி கண்களில் இனம் புரியாத சோகம். அதை மறைக்க க்ஷண நேரம் வந்துட்டு மாய்மாலம் காட்டிட்டு போகும் குழந்தைக்கே உரித்தான புன்முறுவல். ஒண்ணும் தேரலைன்னதும் அடுத்த ஆளத் தேடி நகர்ந்துண்டு. அப்பா அம்மா அரவணைப்பில் தாத்தா பாட்டியோட மடியில் தவழ்ந்து பாட்டுப் பாடிண்டு தூக்கிக்கரவால்லாம் ஆசை ஆசையா ஊட்டி விடுவதை சாப்டுண்டு ‘ஒரு நாளைக்கு ராஜா மாதிரி வருவ’ன்னு எல்லாரும் வாழ்த்த வளர்ந்து காட்டி நம் நாட்டின் எதிர்காலம்னு நாம போற்றப்பட வேண்டிய ஒரு ஜீவன் ரயிலடியில் இப்படியோர் நிலமையில்.

ஸ்டேஷணுக்கு வால்டேக்ஸ் ரோட் முனைலே நின்னுண்டு பாத்துண்டு இருக்கேன் அந்த பெண் சுத்தியும் முத்தியும் பாத்துண்டே அந்த சின்னப் பயலை இடுப்பில் தூக்கி வச்சிண்டு வரா. கூட இருந்த மீசைக்காரன் என்னை உதைப்பேன்னு சொன்னவனைக் காணலை. போலீஸ்காரனும் டீக்குடிக்கப் போயாச்சோ? இவள் நேர என்னண்டை வரா. அதான் 10ரூ தந்துட்டேனே! இன்னும் கேப்பளோ? வேற இடம் மாறி உக்காந்துப்பளோ? 

கிட்டே வந்தவள் “உன்னால் முடிஞ்சா இந்த குளந்தையை கூட அளைச்சிட்டுப் போய் நல்ல படியா வளர்த்து காப்பாத்தி விடு. யாரும் பாக்காதப்போ எடுத்துட்டு ஓடிடு. நான் காணாமப் போயிடிச்சுன்னு சொல்லிக்கிடுவேன். எனக்கும் மனசு கேக்கலத்தான். என்னையும் அடிச்சு உதெச்சு இந்த தொளிலுக்கு இளுத்து விட்டுட்டாய்ங்க. நீ நல்லவனாத் தெரியர. நல்லது செய். கேள்வி மட்டும் கேட்டா பத்தாது. இந்தா கூட்டிட்டுப் போ”.

என்ன செய்யன்னு தெரியாம முழிச்சிண்டு நிக்கரேன். கொஞ்ச நாழிதான்.

சித்ராவோட அம்மாகிட்டே இந்தாங்கோ உங்க பேரன்னு கொடுத்திடலாமா? வாடான்னு கைய நீட்ட சுவாதீனமா வரான். நன்னா ஒருக்கா குளுப்பாட்டி விட்டூட்டு புதுசு போட்டுட்டா தூக்கி வச்சுக்கலாம்.