ஞானப் பழம் (1 of 2)

 ஞானப் பழம் (1 of 2)  

அருமையான கதை.

தாய் சொல்லைத் தட்டப் பிடாதாம். எனக்கு அதில் ஒண்ணும் பிராப்ளமில்லை. ஆனா எங்கம்மா சொன்னதைக் கேட்டேள்னா கலங்கிப் போவேள். “என்ன செய்வயோ தெரியாது, இதுக்காக உன் வேலையே போனாலும் பரவாயில்லை, வீடியோவில் காமிச்ச பொண்ணை எங்கே இருக்கான்னு தேடிப் பிடிச்சு டாவடிச்சு அவ மனசில் இடம் பிடிச்சு கல்யாணத்துக்கு சம்மதம் வாங்கி ஆத்துக்கு அழைச்சிண்டு வராய். ஒரு மாசம் டயம் தரேன். போய்க்கோ!”

வேடிக்கையா இருக்கேம்பேள். இப்படியுமா சொல்லுவான்னு தோணும். வயசு 29. கல்யாணத்துக்கு போய்ப் பாத்தா பொண்ணப் பெத்தவா யாரும் முகங்குடுத்துப் பெசலை. அக்கம் பக்கத்தில், உறவுக்குள்ளேயே நிறைய “அகண்ட பேச்சலர்ஸ்” மண்டிக் கிடக்கா. என் அத்தை பையனுக்கு வர கார்த்தீக்கு 40 நிறைஞ்சுடும். எங்கம்மாவுக்கு நானும் தங்கிப் போயிடுவேனோன்னு கவலை. ஜாதகம் வருமா, பொண்ணாத்தில் எத்தனை கண்டிஷன்ஸ் அப்பட்டீன்னெல்லாம் அலைஞ்சிண்டு முகநூலில், வாட்ஸப்பில் கண்டவா காணாதவான்னு புலம்பித் தள்ளாம ஆம்பளைன்னா போய் நல்ல பொண்ணாப் பாத்து சம்மதிக்க வச்சு இழுத்துண்டு ஓடினாலும் பாதகமில்லைன்னு சொல்ல ஆரம்பிச்சுட்டா.

அகண்ட பேச்சலர்னாயே அது என்னன்னு கேப்பேள். அடை மொழியா, காரணப் பெயரா, வசவா? சொன்னா என்னப்போல் கல்யாணத்துக்கு பிள்ளைய வச்சிண்டு அலயரவாளை கேலி செய்யரேன்னு கோவிச்சுப்பேள். அது இப்ப வேண்டாம். ஜாலிக்கதை சோகக் கதையா பூடும். தகராறு ஏற்படும். உன்னண்டை என்ன விடீயோ காமிச்சா, யார் பொண்? எங்கே இருக்கான்னு கூட தெரியாம உன்னை தேடச் சொல்லிட்டாளாம்பேள். அதுக்கு வரேன்

யாரோ தெரிஞ்சவா அனுபிச்ச விடீயோ. ஒரு பொண் கோவிலில் பாடிண்டிருக்கா. வயசு 22 இருக்கும். நன்னா தலைக்கு குளிச்சு, லூஸா பின்னிண்டு. சல்வார்தான், ஆனா அப்படி ஒரு அழகு. கோவிலுக்குள் இருக்கும் வெளிச்சத்துலேயே சிவப்பு தெரியறது. கிள்ளினா ரத்தம் வந்துடும். பெரீய விழிகள். கண்களாலேயே பேசுவளோ! நெத்தீலே விபூதி, நடுவுலே சந்தனம் வச்சு அதுக்கு நடூலே கும்குமம். வகிட்டில் பொட்டு வச்சுக்கலை, அதனால் கல்யாணம் ஆலைன்னு வச்சுக்கலாம். முருகன்மேல் பாட்டு. “ஞானப் பழத்தை பிழிந்து” நான் கேட்டதில்லை. ராக ஆலாபனையோட பல்லவிக்கு வரவே நாழியாச்சு. கணீர்னு சாரீரம். ஆனா முதிர்ச்சியான குரல். சொந்தக் குரலை மறைச்சிண்டு பாடராப்போல்.

“என்ன பாட்டும்மா இது?” “’திருவிளையாடல்’னு 1965இல் சினிமா வந்தது. அதில் வந்த பாட்டுடா குமார். ரெம்ப ஃபேமஸ். பட்டி தொட்டீலெல்லாம், கல்யாணப் பந்தல்களில் சவுண்ட் செர்வீஸ் இருந்தா இதுதான் மொதப் பாட்டு. அப்பரம் திருவிளையாடல் முழுப் பட டயலாகெல்லாம் பொடுவா. அந்தப் பாட்டை ஒரிஜினல் சிங்கர் மாதிரி அப்படியே பாடரா இவள். நிஜமாவே நல்ல ஞானம். பாக்கரத்துக்கும் லக்ஷணமா இருக்கா பாத்துக்கோ”. இதை நான் ஏன் கேக்கணும், இந்தப் பொண் லக்ஷணமா இருந்தா எனக்கென்னன? புரியலை. இன்னும் சொல்ரா. “கொடுமுடி பாலாம்பாள் சுந்தராம்பாளைத் தெரியுமா உனக்கு?” “தெரியலையே! நீயே சொல்லிடு”

“தெரிஞ்சிருக்க ஞாயமில்லை. நீ பொறக்கவேயில்லை. அவர் பாடின பாட்டு. கிட்டப்பாவ கல்யாணம் செஞ்சுண்டா. தமிழிசை, நாடகம், அரசியல், திரைப்படம், ஆன்மீகம்னு ஃபேமஸ். குரல் வளம். ஒளவையார் ரோலுக்கு அவர்தான்னு ஆய்ப் போச்சு. ஓளவையாரெல்லாம் மின்னே பாடப் புஸ்த்தகத்தில் வருவா. இப்ப இல்லை. இந்த பாட்டுப் பாடினத்துக்கப்பரம் எங்கேயோ புகழின் உச்சாணிக் கொம்பில் ஏறி உக்காந்துட்டா. சுந்தராம்பாளால் ஒளவையாரும் செகண்ட் இன்னிங்க்ஸ் ஃபேமஸ் ஆனான்னா பாத்துக்கோ!”

“இந்தப் பொண் மாதிரியா இருப்பா?” “இல்லைடா. அவ காலத்தில் இவ வயசில் இன்னும் அழகு. அதெல்லாம் உனக்கெதுக்கு இப்போ. இந்தப் பொண்ணை உனக்கு பிடிச்சிருக்கா?” யோசிக்கரேன். விபூதி, பொட்டெல்லாம் மைனஸ் பண்ணிட்டு ஸ்டிக்கர் ஒட்டிட்டா அனுஷ்காவேதான். பிடிக்காம எப்படிப் போகும். “எதுக்கு கேக்கராய்? நன்னா இருக்கா மாதிரித்தான் இருக்கு”. “பாத்ததும் என்ன தோணித்து”. “இப்படி சத்தமா பாடி தொண்டையில் புண் ஆக்கிக்கணுமான்னு தோணித்து”. “முட்டாள்! இந்த அழகும், இந்தக் குரலும், இந்த வயசில் தெய்வ பக்தியும் இந்தக் காலத்துக்கு அபூர்வம்டா. உனக்கு இவள்தான் மனைவின்னு முடிவு செஞ்சுட்டேன்”. “அதுசரி. எப்பவும் போல் நீ ஜாதகம் அனுப்புவாய். போடோ கேப்பா. அனுப்பிச்சதும் பதிலே வராது. அப்பரம் நீ போன் செய்வாய். புள்ளை என்ன செய்யரான்னு கேப்பா. அனுப்பிச்ச ஜாதகத்தில் போட்டமே படிக்கலையோன்னு நீ திரும்ப சொல்லுவாய். வேண்டாம்னுடுவா. இல்லை உன் சொந்த ஊரைக் கேட்டுட்டு அதுனாலே தோதுப்படாதும்பா. அதானே நடக்ககும்?”

“இல்லை. இது வேற மாதிரிப் போப் போரது. நீ இந்த விடீயோவில் இருக்கும் பொண்ணைத் தேடிக் கண்டுபிடிச்சு உன்னைக் காதலிக்க வச்சு இந்த வருஷம் முடியரத்துக்குள் கல்யாணம் செஞ்சுக்கராய். நம்ப பிராதரீயிலேயே 30க்குள் கல்யாணம் ஆன மொத பையன் இந்த ஜெனெரேஷணில் நீதான்னு எல்லாரும் மெச்சணும். சொச்சம் உன் சாமர்த்தியம்”. “அதுக்கு நான் என்ன செய்யணும்?” “என்னையே கேளூ! அசமஞ்சம் மாதிரி இருக்காதே. கிளம்பு. இது எந்தக் கோவில்னு கண்டுபிடி. கோவிலுக்குப் போ, பாடினது யாருன்னு விசாரி. அவள் திரும்ப வருவா, வராமப் போமாட்டா, தேடிப் பிடி, படிக்கராளா, ஜோலி பாக்கராளான்னு பாத்து அவ பின்னாடியே ஸ்கூட்டரில் போ. சீக்கிரம் அவ உன் ஸ்கூட்டரில் ஏறிண்டு நம்மாத்துக்கு வரணும். ரெண்டு பெரும் என் காலில் விழணும்”.

“போம்மா இதெல்லாம் நடக்கர காரியமா? இதுக்கு குறைஞ்சது 1 வாரம் 10நா லீவெடுக்கணும். அதெல்லாம் கிடைக்காது. வேலை போயிடும்”. அப்படி சொன்னதுக்குத்தான் மொதப் பேராவுலே போட்டிருக்காப்பல சொன்னா. தாய் சொல்லை இது வரைக்கும் தட்டலை. “இன்னக்கு ஆபீஸுக்குப் போயிட்டு லிவுக்கு அப்ளை செய்யரேன். பாக்கலாம்”. “அதெல்லாம் தெரியாது. தினம் அந்தப் பொண்ணைப் பத்தின ப்ராக்ரெஸ் ரிப்போர்ட் மட்டும் சொன்னாப் போதும். ஒண்ணும் நகரைலன்னா முன்னாடி இளிச்சிண்டு வரேண்டாம்.” விர்ருன்னு உள்ளே போயிட்டா.

அப்பா இருந்திருந்தா ஏதாவது உபயோகமா அட்வைஸ் செய்வர். என் பக்கம் பெசி அம்மாவ தாஜா செய்வர். இல்லை ‘வாடா நானும் கூட வரேன்’னு கிளம்புவர். அதுக்கெல்லாம் குடுத்து வைக்கலை, நான் 12 வயசா இருக்கப்போவே தவறிட்டர்.

ஆபீஸில் “எதுக்கு லீவு?” கேட்டான் மேனேஜர். உண்மையான காரணத்தை சொன்னா சிரிப்பன். போடா போய் வேலையப் பாரும்பன். “எங்கம்மா ஒரு முக்கியமான வேலை கொடுத்திருக்காங்க சார். 10நாளில் முடிக்கணும்”. “அடுத்த மாசம் செஞ்சுக்கலாம்”. “இல்லை சார். அர்ஜென்ட்”. “என்னன்னு சொல்லேன், என்ன ஜோலி, எத்தனை அர்ஜென்ட்டுன்னு நாங்களும் தெரிஞ்சுப்பமே?” எங்கம்மாவுக்கு நல்லா ஒரு மாட்டுப்பொண் கிடச்சிருக்கா சார், தேடிண்டு வந்து நேரில் நிறுத்தணும். வாய் வரைக்கும் வந்துடுத்து. “இல்லைசார் சொந்தத்தில் ஒரு வயசுப் பொண் காணாமப் போயிடுத்து. தேடிக் கண்டு பிடிக்கணும். வாழ்க்கை பிர்ச்சனை சார்”. கிட்டத்தட்ட பொய் சொல்லாம, பாரதப் போரில் யுதிர்ஷ்டர் மாதிரி ஒரு உண்மையான பொய்யை சொல்லிட்டேன்னு பெருமிதமா இருந்தது. வெள்ளிக்கிழமை வேற. பொண் பாத்தாச்சு, சொந்தமாக்கிக்கணும். ஆனா காணலை. வாழ்க்கை பிர்ச்சனைதானே. “சரி போ, 5நா தரேன். வீக்கெண்டும் சேர்த்து 9 கிடைக்கும், இன்னைக்கு வந்த வேலையச் செஞ்சுட்டு போய்க்கோ”.

இடத்தில் வந்து உக்காந்திண்டு காதில் வயரை மாட்டிண்டு வாட்ஸப் வீடியோவை திரும்ப கேக்கரேன். பாதிப் பாட்டிலேயே இவளை பிடிச்சு மடிச்சுப் போட்டுடணும்னு தோணிப் போச்சு. கண்ண என்னமா உருட்டரா? அப்பப்போ இவள் நகரரச்சே பின்னாடி கோவில் கோபுரமும் இன்னும் சில டிடேயில்ஸும் பாக்க முடிஞ்சது. எழுந்து 4ஆவது மாடீலேந்து இறங்கி வந்துட்டேன். எதுத்த சாரீலே பிள்ளையார் கோவில். பூசாரி கிட்டே காமிச்சு எந்த கோவில்னு கேட்டுடலாம். “முருகன் கோவில் சார்”. கொய்யாலே! பழம் நீயப்பான்னு ஆஞ்சநேயரை பாத்துண்டா பாடுவா?

திரும்ப வந்து முருகன் கோவிலா தேடரேன். 2 மணி நேரம் கழிச்சு கூகிளீல் மயிலம் கோவில் இமேஜஸ் கிடைக்க அதுவும் இதுவும் கம்பேர் செஞ்சு பாக்கையில் ஊர்ஜிதமாச்சு. ஆமாம் அதுவே. மயிலம் எங்கேயிருக்கு? திண்டிவனம் தாண்டிப் போணம். மவுன்ட் ரோட்லேந்து 100+ கிமீயாச்சே. ல்ன்ச் முடிச்சு கிளம்பினா 3மணிக்குள் போயிடலாம்.

கோவில் 4 மணிக்கு தொறக்கச்சே அங்கே இருக்கேன். கூட்டமேயில்லை. படியேறி சன்னிதிக்கு போயாச்சு. சூரபத்மன் சுப்ரமண்யசுவாமிகிட்டே தோத்துப் போனதும் உங்களுக்கு வாகனமா என்னை ஏத்துக்கணும்னு கெஞ்சி கடுமையான தவம் புரிஞ்ச இடம். வராகநதி பக்கத்தில் மலை. சூரனை மயிலா மாத்தி ஏத்துண்ட ஊர். சுவாமி கும்பிட்டதும் குருக்கள்கிட்டே விடியோ காமிச்சு “இந்தப் பொண்ணத் தெரியுமா?” “1 மாசம் மின்னாடி வந்து பாடிண்டிருந்தா, ஏன் கேக்கரேள்? இங்கேதான் பக்கத்தில் காலேஜில் படிப்பதா கேள்வி. விசாரிச்சு வைக்கரேன். போன் நம்பரை கொடுத்துட்டு போங்கோ”.

நம்பர் தரச்சே, சந்தேகம் வந்துடுத்து. “பாக்க படிச்ச புள்ளயா தெரியரேள், இந்தப் பொண்ணை எதுக்கு தெடரேள்?” இப்பவும் யுதிர்ஷ்டர் மாதிரி யோசிக்கணும். “எங்கம்மா தேடிக் கண்டுபிடிச்சிண்டு வரச்சொன்னா. இந்த பொண்ணுக்கு ஏத்த வரன் இருக்காம், இவள் அப்பா அம்மா அட்ரெஸ் தெரிஞ்சா கொடுத்துடலாம்னு”. “என்னண்டை தந்துடுங்கோ, நான் விசாரிச்சு கொடுத்துடரேன்”. அப்பத்தான் புரிஞ்சது கல்யாணம் செஞ்சுப்பது எத்தனை கஷ்டம்னு. மனுஷர் என் நிலமைய புரிஞ்சிக்கலை. “மாமா இங்க பேரென்ன?” “விநாயகாமூர்த்தி.” “உங்களுக்கு கல்யாணம் ஆச்சோன்னோ!” “எப்பவோ ஆகிடுத்து. 2 பசங்க, ஸ்கூலுக்கு போரா. ஏன் கேக்கராய்?” “இல்லை சும்மாத்தான். எங்கம்மாவே நேரில் பொண்ணப் பாத்து வந்திருக்கும் வரனையெல்லாம் கொடுக்கணும்னு சொன்னா”. “அப்ப சரி. விசாரிச்சு வைக்கரேன், இந்தப் பொண் வந்தா அவளண்டை உன் நம்பரைத் தந்து கூப்பிடச் சொல்ரேன். அம்மாவக் கூட்டிண்டு வாங்கோ”.

வேற வழியில்லாம, கொடுத்துட்டு “எப்ப திரும்ப கூப்டட்டும்?” “ஒரு நாலு நாளாவது டயம்தா. கோவில் ஆபீஸில் விசாரிப்பேன், இங்கே அடிக்கடி வரவாகிட்டே கேக்கணும்”. “சரீ மாமா, வியாழக் கிழமை கூப்பிடரேன்”. லீவு வேஸ்ட். திரும்பவும் இத்தனை தூரம் வரணுமே? போகாம இங்கேயே தங்கி நானும் விசாரிச்சா? ப்ராக்ரஸ் ஆகியிருக்கு, கோவிலக் கண்டு பிடிச்சாச்சு. இங்கேதான் பாடினான்னும். பெரீய முன்னேற்றம் இல்லையா? இந்த குருக்கள் எதுக்கு மூணாம் மனுஷர்? பிற்பாடு அவர் தயவு தேவைப் பட்டா? படுமா? படலாமே! மடிப்பாக்கத்துக்கு போலாமா வேண்டாமா? ஆத்துக்கு வரலைன்னா அம்மா கவலைப் படுவளா மாட்டாளா?

போன் போட்டேன். அம்மா எடுத்தா. ஹலோ சொல்லி ஆரம்பிக்கரத்துக்குள், “என் மாட்டூபொண் கிடச்சாளா இல்லையா?” நடந்ததை சொன்னேன். “பரவாயில்லை. அவசரப்பட்டுண்டு ஓடிவரேண்டாம் கேட்டியா! திண்டிவனத்தில் நல்ல லாட்ஜா பாத்து தங்கிக்கோ. மாட்டுப் பொண்ணோட சேர்ந்து வந்தா போதும்”. வச்சுட்டா.

பைக்கை உதெச்சுண்டு திண்டிவனம் ஹைவே வந்தா ஆரியாஸ் ரெஸிடென்சி. அதில் ரூமெடுத்து தங்கியாச்சு. அங்கேயே சாப்பாடும். ரெண்டுநா இங்கே என்னத்தை செய்ய? அக்கம் பக்கத்தில் காலேஜ் இருக்கான்னு பாக்கணும். ஏதாவது ஒண்ணு வாசலில் போய் நின்னுக்கலாம். கார்த்தாலே ஒரு காலேஜ் சாயங்காலம் ஒண்ணு. கோவிலுக்கும் போய் குருக்களுக்கு என் மூஞ்சியக் காமிக்கலாம். யோசிச்சிண்டே பேன் சுத்தினதை முறைச்சிண்டு கிடக்கப்போ போன் அடிச்சது. குருக்கள்தான்.

“நீ தேடிண்டு வந்த பொண் பேர் ஜெயந்தி. கிடெச்சுட்டா. அதான் சொல்லிடலாம்னு. பிராம்ணப் பொண்தான், பக்கத்தில் திருவக்கரையில் வீடு. மயிலத்லேந்து 10 கிமீ. ஃபைனல் இயர் MBA படிக்கராளாம். சூர்யா குழுமம் காலேஜில். அப்பரம் பாத்தா அவாத்து மாமாவோட ஒண்ணுவிட்ட மருமான் எனக்கு தெரிஞ்சவர்தான்”. “என் நம்பரை தந்தேளா? கூப்பிடச் சொன்னேளா?” “அதில் ஒரு பிர்ச்சனை இருக்குப்பா.” “என்ன பிர்ச்சனை?” “நீ சொன்ன விஷயத்தை சொல்லி அவள் அம்மாவண்டை கேட்டேன். ஜெயந்தி கல்யாணமே செஞ்சுக்கப் போரதில்லையாம். இந்த வயசுலேயே முருக பக்தை. திருநீரு இட்டுக்காம காலேஜுக்கு போமாட்டாளாம். நீ இங்கேயே சுத்திண்டிருக்காம ஊருக்கு கிளம்பிடு”. (நாளை நிறைவடையும்)