தீமையிலும் ஒரு நன்மை

 தீமையிலும் ஒரு நன்மை

DIN

Published:31st Mar, 2024 at 12:00 AM

மூன்று நாள் விடுமுறை கிடைத்ததால், சின்ன டூர். ஸ்ரீரங்கம், திருவானைக்காவல், திருச்சி.. என்று காரில் பயணித்தோம். நான் என் மனைவி, பெண், பையனுடன்..!

கடைசியாகத் திருவானைக்காவல் வந்தபோது ,காரை அந்தப் பிரமாண்டமான கட்டடத்தின் முன்னே நிறுத்தினேன். கட்டடம் கட்டி 80 வருடங்கள் இருக்கலாம். வாசலில் இரு புறமும் பெரிய யானை சிலை தும்பிக்கையில் மாலையுடன் நம்மை வரவேற்கும்படியான நிலைப்பாட்டில் இருந்தது.

'ஏம்பா கோயில் போறதுக்கு முன்னே இங்கே உள்ளே போறீங்க?'' என்று என் பெண்ணும் பையனும் கேட்க, 'இதுதான் நான் தங்கி படித்த ரங்கூன் ரெட்டியார் சத்திரம். இது ஒரு தொண்டு நிறுவனம். ஏழை குழந்தைகளுக்கு ஆறாம் வகுப்பு முதல் டிகிரி வரை மூன்று வேளை சாப்பாட்டுடன் தங்குவதற்கும் உள்ள இடம். 52 வருடத்துக்கு முன்பு இதே சத்திரத்தில் படித்த மாணவன் நான். நான் தங்கிய அறை, பிரேயேர் ஹால், டைனிங் ஹால்.. எல்லாவற்றையும் காண்பிக்கத் தான் உங்களை அழைத்துப் போகிறேன்.''

பொறுப்பாளரிடம் என்னைப் பற்றிச் சொன்னவுடனே வரவேற்றார்.

'இப்போது சத்திரத்தில் மாணவர்கள் சேர்க்கை இல்லை சார்! பங்காளி பிரச்னை வேறு. கோர்ட்டில் கேஸ் உள்ளது.''

ஒவ்வொரு இடத்தையும் காண்பித்து கொண்டே வந்தார்.

நான் தங்கியிருந்த அறை வந்தவுடன், ஒரு நிமிடம் என் கண்ணில் கண்ணீர் வரவே கொஞ்சம் உணர்ச்சிவசப்படும் நிலையில் இருந்தேன்.

'இந்த அறையிலா படித்தீங்க அப்பா?'' என்று பெண்ணும் பையனும் கேட்டனர்.

'ஆமாம்'' என்றேன்.

அந்த அறை 20-க்கு 10 என்ற அளவில் இருந்தது ஒரு பெட்டி,ஒரு பாய், தலையணை ஒரு போர்வை வைத்து கொள்ளலாம். காலை நீட்டிக்கொள்ளும் அளவில் இருந்து.இரண்டு ஜன்னல் மட்டும்தான். இதில் 15 பேர் தங்க வேண்டும். நான் ஆறாம் வகுப்பு முதல் டிகிரி வரை இங்குதான் படித்தேன். நான் இன்று நல்ல நிலையில் இருக்கக் காரணம். இந்தச் சத்திரம்தான் .ஆனால் கடைசி வருடம் டிகிரி முடிக்கும் மூன்று மாதம் முன்பே இந்த இடத்தை விட்டு வெளியேறும்படி ஆனது. அதற்கு காரணம்அன்று சத்திரத்தில் நடந்த சம்பவம்தான்.

என் நினைவுகள் பின்னோக்கிப் பயணித்தது. அவர்களுக்கு நடந்த விவரத்தைச் சொல்ல ஆரம்பித்தேன்.

எப்போதும், புதன் மட்டும், மதியம் வகுப்புகள் எனக்கு கிடையாது. நான் படித்த அந்தக் கல்லூரியில்..! எனவே, ஆர்.டி. சி. ஹோட்டலில், சூடா ரவா தோசை, காபி சாப்பிட்டு விட்டு ,பஸ் ஏறி என் அறைக்குள் நுழைந்து, நான் வைத்திருக்கும் பெட்டியை பார்த்தபோது, என் பெட்டியின் பூட்டு உடைக்கப்பட்டு கீழே கிடந்தது .

துணிமணிகள், அப்படியே இருந்தன. ஆனால் என் வேதியியல் நோட்புக் பன்னிரண்டு மட்டும் காணவில்லை!

'ஐயோ.. நான் என்ன பண்ணுவேன்? பரீட்சைக்கு இன்னும் ஒரு மாசம்தானே இருக்கு. எப்படி எழுதுவேன்? மூணு வருஷம் கஷ்டப்பட்டு கிளாஸ்ல ப்ரொபஸர் நடத்தியபோது எடுத்த நோட்ஸ், லைப்ரரியில் குறிப்பு எடுத்த நோட்ஸ் எல்லாம் காணாம போச்சே'' என்ற என் அழுகை கேட்டு, சத்திரத்தின் மானேஜர், சில சிப்பந்திகள் ஓடி வந்தனர்.

'என்ன சப்தம் இங்கே என் ரூம் வரை கேக்குது. என்ன வாசு என்ன நடந்தது?''

'சார் என் பெட்டி மட்டும் உடைஞ்சு இருக்கு சார். உள்ளே இருந்த வேதியியல் பன்னிரண்டு நோட்ஸ் புக் மட்டும் காணவில்லை சார். என் எதிர்காலமே கேள்விக்குறி ஆயிடுச்சு சார்..''

என் நோட்ஸ் காணாமல் போனது மற்றவருக்குச் சாதாரணமாகத் தோன்றும். இது உலகத்தைப் படைக்கும் பிரம்மாவுக்கு வேதம் போலவும் ,கிராம கணக்கு பிள்ளைக்கு அடங்கல் மாதிரி சார் எனக்கு அவைகள். என் அழுகை நின்றபாடில்லை .

'இந்த நேரத்துல மத்த ஸ்டுடெண்ட்ஸ் யாரும் உள்ளே வரலையா?''

'இல்லை சார்..''

'அப்படின்னா யாரு வந்து உன் பெட்டியை உடைத்திருப்பாங்கா?''

'உனக்கு எதிரி யாரும் உன்ரூமில இருக்காங்களா?''

'இல்லை சார். இங்கே செகண்ட் இயர் ஸ்டூடெண்ட்ஸ் பத்து பேரும், தேர்ட் இயர் ஸ்டுடெண்ட்ஸ் அஞ்சு பேர் மட்டும்தான் இருக்கோம். நான் மட்டும் தான் கெமிஸ்ட்ரி ஸ்டூடெண்ட்..''

'சரி டின்னர் போது, பிரேயர் மீட்டிங்ல் கேட்கலாம்.''

'பி கூல்.!'' என்று மேனேஜர் சொல்லிவிட்டு சென்றாலும், என் அழுகை மட்டும் நிக்கவில்லை .

திருவானைக்காவல் ரெட்டியார் சத்திரத்தில், என்னைப் போல், ஏழை மாணவர்கள்தான் படிக்கின்றனர். போர்டிங் அன்ட் லாட்ஜிங் இரண்டுமே இனாமாக உண்டு. கிட்டதட்ட 200 மாணவர்கள்ஆறாம் வகுப்பு முதல் டிகிரி வரை படித்து வந்தனர்.

தம்மம்பட்டியை பூர்வீகமாகக் கொண்ட சிதம்பரம் ரெட்டியார், ரங்கூனில் வணிகம் செய்து, செல்வந்தராகி ,தான் சம்பாதித்த பணத்தில், திருவானை கோயில் சந்நிதி தெருவில், பெரிய சத்திரம் போன்று ஒன்று அமைத்து, ஒரு ரூமுக்கு 15 அல்லது 20 பேர் தங்கும் வசதி கொண்ட அறைகள் என மொத்தம் இருபது அறைகளைக் கட்டினார். படிப்பதற்குப் பெரிய ஹால் இரண்டு, பிரேயர் ஹால்,டைனிங் ஹால் என எல்லாமே பெரியவை.

50 வருடங்களுக்கு மேல் இந்தப் புண்ணியக் காரியத்தைச் செய்து வருகிறார் ரெட்டியார்.

காலையில் சாப்பாடு எட்டரைக்கு ரெடியாகி விடும். அதற்கு முன் பிரேயர். சாப்பிட்டுவிட்டுக் கையில் கொடுக்கப்படும் டிபன் எடுத்து போக வேண்டும். உப்புமா, இட்லி, லெமன் சாதம்.. மற்ற இரண்டு நாளில் தயிர் சாதம். இது தான் மதிய உணவு. நிறைய மாணவர்கள் தயிர் சாதத்தைத் தவிர்த்து ஆர். டி. சி. லாட்ஜில் டிபன் சாப்பிடுவார்கள்.

இரவு ஏழரை மணி அளவில் சாப்பாடு. ஏழு மணிக்கு பிரேயர்.

'வீட்டிலிருந்து, நெய், ஊறுகாய் எடுத்து வருவது, சாப்பிடும்போது, தன் பிளேட்டுக்கு மட்டும் பரிமாறிக் கொள்வது..' போன்றவை தெரிய வந்தால் தக்க நடவடிக்கை எடுக்கப்படும் என்று எச்சரிக்கை விடுத்து இருந்தார் மேனேஜர்.

இரவு எட்டு மணி முதல் பத்து மணி வரை கட்டாயம் ஹாலில் படிக்க வேண்டும். இதை சூப்பர்வைசர் கண்காணிப்பார்.

எல்லோருடைய ரூம்களும் திறந்துதான் இருக்கும். யாரும் பூட்டக் கூடாது. 'ஒழுக்கமும் ,மனக் கட்டுப்பாடும் மிகவும் முக்கியம்' என்று சேரும்போதே சொல்லிவிடுவார்கள்.

அப்பேர்பட்ட பெருமை வாய்ந்த, அந்தப் புண்ணியவான் சத்திரத்தில், ஆறாம் வகுப்பில் இருந்து, இதோ பி. எஸ்ஸி. மூன்றாம் ஆண்டு முடிக்கப் போகும் சமயத்தில் எனக்கு இப்படிப்பட்ட சோதனை?

மேனேஜர் சொன்னபடி இரவு ஏழு மணிக்கு பிரேயர் தொடங்குவதற்கு முன்பு அன்றைய தினம் கூடி இருந்த 200 பேர் அறியும் வகையில் மைக் மூலம் அறிவிப்பை செய்தார்.

'இதோ பாருங்க ஸ்டுடெண்ட்ஸ்! வாசுதேவன் மூன்றாம் வருடம், கெமிஸ்ட்ரி ஸ்டுடெண்ட். அவனுடைய கெமிஸ்ட்ரி நோட்ஸ்புக் பன்னிரண்டும் காணவில்லை. மூன்று வருட கடின உழைப்பு யாரோ களவாடி இருக்காங்கா? எடுத்தவங்க யாராவது இருந்தா, இங்கே வந்து சொல்லிடுங்க! தண்டனை கிடையாது மன்னிச்சு விட்டுடுவேன். நானா கண்டு பிடிச்சா, அவ்வளவு தான் இங்கிருந்து டிஸ்மிஸ்தான்.''

எல்லோரும் தான் எடுக்கவில்லை என்று வாதிட்டார்கள்.

'ஏன் வாசு ? காலேஜ்ல விட்டுட்டு வந்திருக்கலாம்ல யோசிச்சு பாரு?''

'இல்லை சார் .!என் பெட்டியில் தான் வைத்து இருந்தேன்.''

'உன் ரூமில் இல்லை, சத்திரத்தில் உள்ள மற்ற மாணவர்கள், யாரும் ஒனக்கு எதிரியா? யார்கிட்டயாவது சண்டை ஏதும் போட்டியா?''

'இல்லை சார் அப்படி யாரும் எதிரி கிடையாது. எல்லோருமே நண்பர்கள்தான் சார்..''

'கவலைப்படாதே! திருடன் நிச்சயம் எந்த வகையிலாவதுமாட்டுவான். வேறு மாற்று வழி இருக்கான்னு பாரு.. பைனல் இயர் வேறே ,அதையே நினைச்சுக்கிட்டு படிக்காம இருக்காதே..'' என்ற மேனேஜரின், ஆறுதலான வார்த்தை கொஞ்சம் நிம்மதியைக் கொடுத்தது வாசுவுக்கு!

'ஒரே ஒரு வழிதான் இருக்கு. என்னை மாதிரி, என்னோட சேர்ந்து, நோட்ஸ் எடுத்த சீனுகிட்ட வாங்கிப் படிக்கணும். ஆனா,.அவன் ஊருக்கு போயிருக்கான்; அடுத்த வாரம்தான் வருவான்.''

என் தலைவலி பெரியது. மீண்டும் அனைத்து பாட குறிப்புகளையும் மீண்டும் எழுதிக் கொண்டால் மட்டுமே பரீட்சை எழுத முடியும் . ஆனால் அது முடியுமா?

எப்போதும் ஸ்டடி ஹாலிடேயில் ஊருக்குப் போகாமல் , இங்கேயே தங்கி படிக்கும் பழக்கம். ஆனால் இந்த முறை லீவில், சீனு வந்து அவன் நோட்ஸ் காப்பி பண்ணும் வரைக்கும் நிம்மதி இல்லை .

'சரி! சீனு வர வரைக்கும் மத்த பாடங்கள் படிப்போம்' என்று அகிலாண்டேஸ்வரி கோயிலின் ,இரண்டாவது கோபுர உச்சியில் படித்துவிட்டு, சந்நிதி தெருவில் உள்ள வேர்க்கடலை கடையில், வறுத்த நிலக்கடலை வாங்கிப் பிரித்து, சாப்பிட ஆரம்பிக்கும்போது என்னுடைய கை எழுத்துக் கொண்ட நோட்ஸ் பேப்பர்.

ஆச்சர்யம் தாளாமல் உணர்ச்சி பெருக்கில், 'அய்யா, அய்யா நீங்கள் இந்தப் பேப்பர் எங்கு வாங்கினீங்க?''

என் பதற்றத்தைக் கண்ட கடைக்காரர், 'ஏம்பா எதுக்குக் கேக்கிறே?'' என்றார்.

நடந்த விஷயத்தைச் சொன்னதும் வருத்தப்பட்டு, 'தம்பி மாதுஸ் காபி கிளப் பக்கத்திலே உள்ள கடையில் வாங்கிட்டு வந்தேன். நீ அங்கே போய்க் கேளு..'' என்றார்.

ஓட்டமும் நடையுமாக, அந்த வேஸ்ட் பேப்பர் கடை முதலாளியிடம் , நடந்த விபரங்களைச் சொன்னதும், 'ஆமாம் தம்பி! ஒரு குள்ளமான பையன் உங்க சத்திரத்தில் இருந்து வந்து , இதெல்லாம் போன வருடம் பழசுன்னு எடைக்குப் போட்டான். பத்து ரூபாய் பணம் கொடுத்தேன்.''

'அய்யா.. நீங்க சத்திரத்துக்கு வந்து அடையாளம் காட்டுங்க!''

'என்ன தம்பி! நீ என்னைத் தர்ம சங்கடத்தில் மாட்டி விடறே..''

'யார் வந்தாங்க யார் பேப்பர் போட்டாங்கா? இது எங்க வேலை இல்லை தம்பி..''

'அப்படியில்லை அய்யா மீதி நோட்ஸ் கிடைச்சாலும் நான் பரீட்சைக்குப் படிக்கலாம் அதான். ஹெல்ப் பண்ணுங்க ஐயா..''

'இவ்வளவு தூரம் கெஞ்சும் போது எனக்கே பாவமா இருக்கு..''

'சரி தம்பி வந்து அடையாளம் காட்டறேன். படிக்கிற பிள்ளை பாவத்தைக் கொட்டிக்கிட்டானே ..''

மானேஜர்கிட்ட வந்து, விஷயத்தைச் சொன்னதும், 'அன்னிக்கே சொன்னேன்ல, நிச்சயம் மாட்டுவான்னு, இன்னிக்கி பிரயேரில் தெரிஞ்சு போயிடும்; அந்தத் திருட்டு பய யாருன்னு..'' என்றார்.

மாலை ஏழு மணி. ஹாலில் இருந்த ஸ்டுடெண்ட்ஸ் ஓவ்வொருவரையும் போலீஸ் பார்ப்பது போல் பார்த்து வந்தவர் சட்டென்று ஆறாம் வகுப்பு படிக்கும் சுப்ரமணியனை கை காட்டினார் .

'இவன் தான் !இவனேதான்.''

'ரொம்ப நன்றி அய்யா. உங்க உதவிக்கு நன்றி'' என்று கூறி மேனேஜர் அவரை வழியனுப்பி வைத்தார்.

வேஸ்ட் பேப்பர் முதலாளி போனவுடன் ,ஆள் ஆளுக்குத் தர்ம அடி கொடுக்க, 'களவாணி பயலே எப்படிடா பூட்டை திறந்தே? எத்தனை மணிக்கு வந்தே? சொல்லுடா?'' என்று கேட்டோம்.

'அன்னிக்கு 2 மணி வயத்து வலின்னு வகுப்பு டீச்சர் கிட்ட பொய் சொல்லிட்டு சத்திரம் வந்து, இவர் ரூம் முன்னாடியே இருந்ததினால் ஊக்கை வைச்சு, இவர் பெட்டியை திறந்தேன். பணம் காசு சுத்தமா இல்லை .

12 நோட் புக் மட்டும் இருந்துச்சு . அதைக் கடையில் போட்டேன். பஸ் ஏறி ஜூபிடர் தியேட்டர்ல , சிவாஜி நடிச்ச ராஜா படம் பார்த்துட்டு, டிபன் சாப்பிட்டு ரூம்ல வந்து வயித்து வலின்னு சொல்லி மறுபடியும் படுத்திட்டேன் சார். அன்னிக்கு பிரேயேரில் சொன்னா, மாட்டிப்போம் யாருக்கு தெரிய போகுதுன்னு நினைச்சுட்டேன் சார். என்னை மன்னிச்சுடுங்க மேனேஜர் சார் அண்ணா நீங்களும் என்னை மன்னிச்சுடுங்க ..'' என்று கண்ணீர் விட்டு கதறினான் அந்தப் பையன்.

ஆனாலும் மேனேஜர் விடவில்லை.'இங்கு ஒழுக்கம்தான் முக்கியம். எனவே அவனுக்கு இங்கு இனி இடமில்லை'' என்றார்.

சீனு வந்தவுடன் அவனுடைய குறிப்புகளைப் புதிதாக வாங்கிய நோட் புக்கில் எழுத ஆரம்பித்தேன். தூங்கும் நேரம் போக.!

' ஒரு தடவை எழுதுவது பத்து முறை படிப்பதற்குச் சமம்' என்று பள்ளிக்கூட ஆசிரியர் சொன்னது எவ்வளவு உண்மை.

மற்ற மாணவர்கள் விழுந்து விழுந்து படித்துக் கொண்டுருந்தபோது நான் எழுதி கொண்டிருந்தேன். ஆர்கானிக் கெமிஸ்ட்ரி, இன் ஆர்கானிக் கெமிஸ்ட்ரி பாடங்கள் மனதில் பதிந்தன.

இப்போ நான் பரீட்சையில் எந்தக் கேள்வி கேட்டாலும் பதில் அளிக்கும் நிலையில் இருந்தேன். ஆனாலும் மனதில் ஒரு குற்ற உணர்வு உறுத்திக் கொண்டே இருந்தது.

நாம் கொஞ்சம் அவசரப்பட்டு விட்டோமோ? எனக்கு ஓரு மாற்று வழி இருந்தது உபயோகப்படுத்திக் கொண்டேன். ஆனால் விளையாட்டுப் பருவம்தான் செய்வது சரியா?, தவறா? என்பதை உணர முடியாத வயது. தெரியாமல் தவறு செய்த சுப்ரமணியனை சத்திரத்தை விட்டு, அதுவும் முழு ஆண்டுத் தேர்வு நடக்கும் சமயத்தில் விரட்டி விட்ட குற்றவாளியாக நான் தெரிந்தேன்.

ஒரு வாரமாகச் சுப்ரமணியன் பற்றிய சிந்தனையே மனதில் ஓடியது. ஆம். இதுதான் சரியான முடிவு மனதுக்குள் நினைத்துக் கொண்டேன். அதே சமயம் இந்தக் காரியம் வெற்றிகரமாக நடக்க வேண்டுமே என்கிற கவலையும் கூடவே வந்தது.

மேனேஜர் ரூம் போனவுடன், 'சார் சார் . 'சின்ன விண்ணப்பம் சார்'' என்றேன்.

'சுப்ரமணியன் விஷயத்தைப் பெரிதுபடுத்திவிட்டு அவனைச் சத்திரத்தை விட்டு நிரந்தரமாக வெளியேற்ற நான் கருவியாகி விட்டேன். பாவம் ஏழ்மையான பையன் அப்பா கிடையாது அம்மா மட்டும்தான்னு கேள்விப்பட்டேன். ஆறாம் வகுப்பில் உள்ளே வந்த அவனுக்கு டிகிரி முடியும் வரை சத்திரத்தில் படித்துப் பெரிய ஆளாக வருவான்னு அம்மா நினைச்சாங்க?அவங்க கனவு பலிக்காமல் போயிடுச்சு. அறியா பருவம் ஏதோ தப்பு பண்ணிட்டான். எனக்கு மே முதல் வாரத்தில்தான் பரீட்சை ஆரம்பம். மார்ச் முதல் தேதியிலிருந்து ஏப்ரல் முடிய ஸ்டடி ஹாலிடே. ஊருக்கு போயிட்டுப் பரிட்சை டயத்தில், நான்வெளியில தங்கிக்கிறேன் சார். எனக்குப் பதிலாக என் இடத்தில் மீண்டும் சுப்ரமணியனை சேர்த்து கொள்ளுங்க சார். அடுத்த இரண்டு மாசம் அவன் நல்லா படிச்சா தான் பாஸ் பண்ண முடியும். சத்திரத்தை விட்டு விரட்டி விட்டதால் 10 நாள் பசி பட்டினி .அவனும் அவங்க அம்மாவும் ரொம்ப வருத்தமான சூழ்நிலையில் இருக்காங்க சார். ஆதரவு யாரும் இல்லை. இந்தச் சத்திரம் மட்டுமே எல்லாம் அவனுக்கு. பெரிய மனசு பண்ணி திரும்பவும் சேர்த்து கொள்ளுங்க சார்.'' என்றேன்.

'இல்லைப்பா அது சரியா வராது. திருடின கை சும்மா இருக்காது.''

'நீங்க அப்படிச் சொல்லாதீங்கஒரு முறை தவறு செஞ்சவன் இன்னொரு முறை செய்யமாட்டான் சார். தன் தவறு என்னவென்று புரிந்து கொண்டான். நீங்க தான் பெரிய மனசு பண்ணி திரும்பவும் சேத்துக்கணும் சார்'' என்றேன்.

வெளியில் நின்றிருந்த சுப்ரமணியனும், அவன் அம்மாவும் காலில் வந்து விழுந்தார்கள்.

'என்னை மன்னிச்சுடுங்க சார்.''

'சரி வாசு! நீ ஆறாம் வகுப்பிலிருந்து, இங்கே படிக்கற. உன் நடத்தை பற்றித் தெரியும். நீ சொல்றது அவன் நன்மைக்காக என்பதை உணருகிறேன். அவனைப் பெட்டி படுக்கையை எடுத்து வர சொல்லு.''

'ரொம்ப நன்றி சார்..''

சுப்ரமணியன் அவன் அம்மாவுடன் நானும் நன்றி சொல்லிவிட்டு வந்தேன். வெளியில் வந்த நான் சுப்ரமணியனுக்கு நன்றி சொன்னேன். அவன் மட்டும் ஏன் நோட்டுகளை திருடி கடையில் போடாமல் இருந்துருந்தால் நான் மீண்டும் நோட்ஸ் எழுதி இருக்கமாட்டேன்.

ஆறு மாதம் கழித்து ரிசல்ட் .

'நான் பரீட்சையில் டிஸ்டிங்க்ஷன் சார்..'' என்று மேனஜருக்கும், சுப்ரமணி யனுக்கும் ஸ்வீட் கொடுத்துக் கொண்டே.சொன்னேன்.

அன்று சுப்ரமணியன் செய்த செயல் தீமையான ஒன்றாக இருந்தாலும், அதில் இருவருக்கும் நன்மையே. மானசீகமாக ரெட்டி யாருக்கு நன்றி கூறினேன்.

'என்னப்பா யோசனை'' என்று பெண் கேட்டதும்சகஜ நிலைக்கு வந்தேன்.

எல்லா இடத்தையும் சுற்றி பார்த்துவிட்டுக் கடைசியாக ஹால் வந்தபோது, ரெட்டியார் போட்டோ என் கண்ணில் படவே சாஷ்டாங்கமாக அவரை நமஸ்கரித்தேன்.

பொறுப்பாளரிடம் விடைபெற்று காரில் அமர்ந்த என்னிடம் பையனும் பெண்ணும்,

'யூ ஆர் கிரேட் அப்பா. எவ்வளவு சிரமப்பட்டுருக்கே..'' என்று கூறி கண்ணீர் மல்க என்னை அணைத்துக் கொண்டனர்.

ஆனந்த ஸ்ரீனிவாசன்